Tonight is the night

Wyatt was een poosje weg gemoeten naar Denemarken voor zijn vader, deze was ziek geworden en hij moest even van alles regelen. Met plezier was hij naar daar gegaan al was hij een belangrijk deel vergeten. Ayse verwittigen. Daarom was hij toch meteen na alles geregeld was thuis naar Santa Monica terug gekomen. De jongen was gekleed in een simpele outfit, hij was gekleed naar het weer in Denemarken maar hier kon hij dit ook dragen, en aangezien het avond was zou het misschien wel wat frisjes kunnen worden. Wyatt keek even rond en glimlachte. Wyatt had het zo geregeld gekregen dat er op dit stukje van het strand niemand zou komen, dus dat ze hen ook niet konden storen. De jongen stak de kaarsen die op de tafel stonden aan met wat lucifers en keek even verder rond. Hij had de toortsen die op twee lange rijen waren geplaatst aangestoken zodat het pad verlicht werd. Voor het pad had hij een brief gelegd voor haar. Op deze brief stonden maar enkele woorden:
Follow the light and you will meet me again.
xoxo
Wyatt had een soort van etentje geregeld voor hen twee hier op het strand, merendeels omdat hij het romantischer vond hier dan in een of ander duf restaurant. En omdat ze hier ook gewoon lekker rustig konden praten met elkaar. Uiteindelijk haalde hij zijn mobiel boven en stuurde een sms dat ze naar het strand zou komen, dat de rest wel duidelijk zou worden als ze hier was. Wyatt had haar beloofd haar ex te doen vergeten, en dat was hij maar al te zeker van plan, hij was misschien pas van deze morgend terug maar dit regelen koste hem niet zo veel moeite aangezien hij hier best wel een aantal mensen kenden. De toortsen waren trouwens al geplaats, waarschijnlijk was er een feest geweest enkele dagen geleden en stonden deze er nog. Dat was een gelukstreffer, voor het eten had hij ook gezorgd het was van een Italiaans restaurant dicht bij het strand, en de ober zou het eten komen brengen. Ja, daar had hij ook voor gezorgd, alles moest tot in de puntjes geregeld zijn voor hem, gewoon omdat hij geen moment van haar zijde wou afwijken. Afwachtend zette hij zich recht in het midden van het pad en keek voor zich uit met een glimlach op zijn gezicht. Als ze niet kwam stond hij hier heel mooi voor paal, maar iets vertelde hem dat ze wel zou komen. Voor even wierp hij een blik opzij en zag daar zijn gitaarkoffer die hij helemaal uit Denemarken had meegesleurd staan, straks zou hij ook wel iets spelen voor haar. Een verzoekje natuurlijk want zelf schreef hij geen liedjes. Kon hij niet.
[Und Ayse]

Een beetje verveeld staarde Ayse naar het bed van Wyatt. Het bed wat al een tijdje opgemaakt was, zijn vertrouwde geur was inmiddels verdreven door de scherpe geur van schoonmaakmiddelen. Er was zoveel wat ze hem zou willen vertellen, over het bestaan van haar halfbroer bijvoorbeeld, maar dat kon niet. Hij was weg en ze had geen flauw idee waarheen. Nou ja, ze had wel een vaag vermoeden dat hij in Denemarken zou zitten. Waar anders zou hij zijn? Maar het feit dat hij het niet had verteld, zelfs geen sms gestuurd of een briefje achtergelaten, dat deed pijn. Ze kon alleen onmogelijk boos op hem zijn, Wyatt had hier vast een goede reden voor. Het was zo vreselijk saai om na de lessen in een lege kamer aan te komen, om 's avonds in je eentje in slaap te vallen en weer alleen wakker te worden. Ze had hem wel een paar smsjes gestuurd, maar op geen enkel smsje had hij geantwoord. "Waar zit je toch." mompelde ze, een zucht rolde over haar lippen. Ze sloot haar ogen even, tot haar grote ergernis voelde ze hoe een traan over haar wang rolde. Hoewel hij niet eens zo heel lang weg was, miste ze hem verschrikkelijk. Ze schoot overeind toen ze haar telefoon in haar zak voelde trillen. Zo snel als ze kon, waardoor ze in alle haast ook nog bijna haar mobiel liet vallen, viste ze die uit haar broekzak. Het was een sms van Wyatt, of ze naar het strand wilde komen en dat alles dan duidelijk zou worden. Dus hij was wel in Santa Monica, of was hij vandaag weer terug? Vlug trok ze andere kleren aan, aangezien een te kort sportbroekje en een doorschijnend hemdje niet bepaald geschikte kleding waren om te dragen naar het strand. In ieder geval niet in februari.

Zo snel als ze kon was ze naar het strand gegaan. Zo zonder jas was het eigenlijk best koud buiten, in alle haast was ze die vergeten aan te trekken, maar het weerhield haar er niet van om nu zo snel mogelijk naar het strand te vertrekken en Wyatt weer te zien. Als ze niet naar beneden had gekeken tijdens het lopen, was het briefje haar waarschijnlijk niet eens opgevallen.

Follow the light and you will meet me again.
xoxo

Zou die van Wyatt zijn? Ayse besloot om de gok maar gewoon te wagen en door te lopen. Aan de weerszijden van het pad stonden brandende fakkels, waarschijnlijk was dat 'the light' die ze moest volgen. Ze had haar blik nu naar voren gericht, in de verte zag ze een gestalte staan. Eigenlijk herkende ze hem gelijk al, aan zijn roetzwarte haar. "Wyatt." sprak ze zacht, met een beknepen stemmetje. Ze kon zich niet inhouden niet te rennen, en toen ze de jongen had bereikt sloeg ze haar armen om zijn nek, niet van plan hem ooit nog los te laten. "Waar zat je nou?" fluisterde ze hem in zijn oor, voor de tweede keer die dag rolde er een traan over haar wang.

Wyatt hielde zijn armen naast zich en keek nog steeds voor zich uit, het was al tien minuten geleden dat hij een sms naar haar gestuurd had. Zou ze wel komen? Even beet hij op zijn onderlip maar toen hij uiteindelijk een verschijnen in het licht zag staan verscheen er een glimlach op zijn gezicht. Het was Aysa, daar was hij zeker van dat zwarte haar dat rond haar lichaam danste, eindelijk zag hij haar weer. In een snelle vaart kwam ze op hem af en sloeg haar armen om hem heen, dit deed hij ook bij haar en keek haar met een scheve grijns aan. Kort luisterde hij naar haar vraag en zag de traan nog net rollen. 'Niet huilen toe.' Fluisterde hij zachtjes en drukte een kus op haar lippen. 'Het spijt me dat ik niets liet weten, ik had geen bel te goed meer en mijn bereik was ook heel kut. Ik zat in Denemarken, mijn vader was ziek geworden en ik moest even alles gaan regelen daar dus.' Zachtjes streek hij langs haar rug en sloot zijn ogen even. 'Ik had wat moeten laten weten, maar ik wist niet hoe onze vaste lijn lag helemaal plat. Kun je me vergeven?' Fluisterde hij zachtjes in haar oor en keek even naar de grond waarna hij haar vervolgens los liet en zich omdraaide om zo de stoel achteruit te trekken waar zij op zou gaan zitten. 'Ik hoop dat je nog niet gegeten hebt.' Glimlachte hij even wanneer hij zich weer naar haar omdraaide en even langs haar wang streek. Een glinstering was in zijn ogen verschenen toen hij haar weer zag, hij had haar gemist en het zou niet nog eens gebeuren dat hij zou vertrekken zonder iets van zich te laten weten dat was al wel zeker. Even beet hij op zijn onderlip en wachte af wat ze zou doen of zeggen.

Een opgeluchte zucht rolde over haar lippen toen ze Wyatt eindelijk weer vast kon houden. Toen hij haar vroeg niet te huilen, beet ze even op haar onderlip, ademde diep in en keek hem met een waterig glimlachje aan. Al die tijd dat Wyatt er niet was, was het haar aardig gelukt om haar groot te houden maar nu ze zo voor hem stond werd het een stuk moeilijker. 'Het spijt me dat ik niets liet weten, ik had geen bel te goed meer en mijn bereik was ook heel kut. Ik zat in Denemarken, mijn vader was ziek geworden en ik moest even alles gaan regelen daar dus.' legde Wyatt vervolgens uit. "Ik begrijp het." antwoordde ze, nu meende ze de glimlach die rond haar lippen speelde wél. "Hoe is het met je vader nu?" vroeg ze vervolgens zachtjes. Ze grinnikte even zachtjes toen hij vroeg of ze het hem vergaf. "Tuurlijk, gek, vergeef ik je." grijnsde ze, waarna ze hem even tegen zich aan trok. Wyatt trok een stoel naar achteren, waaruit zij opmaakte dat die voor haar bedoeld was. Met een glimlach nam ze plaats op de stoel. "Nope, toevallig nog niet." antwoordde ze liefjes, toen hij vroeg of ze al gegeten had. Eigenlijk had ze de hele week bijna geen hap door haar keel kunnen krijgen, maar dat vertelde ze er maar niet bij, voordat hij daar weer bezorgd over zou worden dat ze deze week bijna niets had gegeten. Ach, ze was sowieso niet een al te grote eter. Nieuwsgierig keek ze even om zich heen. Dit stuk van het strand leek aardig verlaten, was dat toeval of had Wyatt dat geregeld? Toen ze iets verder keek zag ze dat er allemaal kaarsjes brandden. Glimlachend keek ze weer naar Wyatt. "Heb jij dit allemaal geregeld?" vroeg ze vervolgens nieuwsgierig.

Wyatt keek haar aan en glimlachte even, mooi ze begreep het dus en ze was niet kwaad of eender wat. Dat was gewoon geweldig. 'Met mijn vader gaat het al wel beter.' Sprak hij even zacht tegen haar. Hoewel het waarschijnlijk binnenkort weer slechter met hem ging, als hij ziek was bleef Wyatt vroeger normaal altijd bij hem, alleszins toch na de dood van zijn moeder, zijn vader had een heel zwak imuumsysteem en daardoor werd hij dus sneller ziek als andere. Dat kwam dan weer door het feit dat hij vroeger longkanker had gehad en door die chemotherapie en heel die zooi was zijn imuumsysteem aangetast, als hij ziek was raakte hij er ook niet snel vanaf. Daarom was hij vroeger bij hem gebleven en maakte hij zich nu zorgen om de man. Toen Ayse ging zitten keek hij haar even aan en drukte nog een kus in haar nek om vervolgens tegenover haar plaats te gaan nemen. 'Dan hoop ik dat je wel wat op kan.' Grijnsde hij even naar haar. Even liet hij zijn blik gaan over de lange rij toortsen die de weg naar hier aanduide, hij had goed werk geleverd. Haar vraag deed zijn blik weer terug gaan naar haar waardoor hij even door zijn haren streek en vervolgens knikte. 'Wel, ik heb het meeste geregeld de toortsen die stonden hier nog van enkele dagen terug.' Glimlachte hij. Vanuit de verte zag hij een man volledig in kostuum afkomen met twee kaarten in zijn hand en ook een emmer. De emmer kon hij niet plaatsen, maar wel wist Wyatt dat dit de ober was. Zijn blik gng weer naar het meisje dat voor hem aan de tafel zat, wat dacht hij toch toen hij haar achterliet? Ach, hij stond toch al bekend om zijn sukkelheid dus veel maakte het eigenlijk nog niet uit. Een zachte bries streelde over zijn gezicht, oke de wind kon hij nu niet meteen regelen maar zelfs die zat op dit moment heel goed. Mooi, dan zou het een goeie avond worden.

'Met mijn vader gaat het al wel beter.' sprak Wyatt over zijn vader. "Dat is mooi." antwoordde ze glimlachend. Onderzoekend keek ze hem vervolgens even aan, het kwam niet helemaal overtuigd over. "Wyatt, als je terug wilt naar Denemarken moet je dat zeggen. Maar dan ga ik met je mee. Je kan mij niet wijsmaken dat je hier met een gerust hart zit." sprak ze uiteindelijk, fel overtuigd van haar woorden. Ze wilde niet dat Wyatt ongerust was over zijn vader omdat die eigenlijk nog ziek was, ze zou heel goed kunnen voorstellen dat hij dan gewoon in de buurt wilde zijn. En ze wilde al helemaal niet dat hij alleen maar vanwege haar was teruggekomen, zijn vader had hem waarschijnlijk nog harder nodig dan zij hem nodig had en ze vond dat familie altijd op de eerste plaats zou moeten staan. Hoewel dat uit haar mond nogal hypocriet was, haar ouders mochten voor haar part barsten maar haar zus was alles voor Ayse. Haar vader vond ze een hufter, haar moeder een trut. Dus samen met Amanda stond Wyatt bij haar op de eerste plaats. 'Dan hoop ik dat je wel wat op kan.' Ze grijnsde even. "Nou, ik denk dat dat wel gaat lukken na deze week." Oeps, nu zei ze het toch. Aangezien Wyatt nu toch om zich heen zat te kijken, hoopte ze maar dat hij er niet verder op in zou gaan. Met een onwillekeurige glimlach liet ze haar blik even over de pier glijden. Zelfs die was vrijwel helemaal uitgestorven, op een paar mensen na dan. Plots bleef haar blik hangen bij een persoon, een persoon die ze maar al te goed kende. Haar gezichtsuitdrukking verstrakte even en vlug keek ze weg. Hij had haar toch niet gezien? 'Wel, ik heb het meeste geregeld de toortsen die stonden hier nog van enkele dagen terug.' antwoordde Wyatt op haar vraag of hij die allemaal had geregeld. Met een glimlachje richtte ze haar blik weer op hem, hoewel ze vanuit haar ooghoeken naar de pier bleef kijken. Wat deed hij hier? Zocht hij haar? Hij kon niet eens weten dat ze hier was, ze hadden niemand in New York verteld dat ze zouden verhuizen. Toen Wyatt naar iets achter haar keek, was ze even bang dat het een kwaaie Dylan zou zijn. Langzaam draaide ze zich om, gelukkig was het 'maar' de ober. Een ober, had hij zelfs dat geregeld? "Je bent echt lief." sprak ze hem zachtjes glimlachend toe. Stiekem keek ze weer even naar de pier, die was nu helemaal leeg. Ze haalde even opgelucht adem, waarschijnlijk had hij hen niet gezien.

Wyatt keek haar aan en zuchtte even. Tuurlijk wou hij terug, maar hij wou ook blijven, en zijn broer was er ook nog. Maar toch voelde er gewoon iets niet goed aan, hij was gewoon bang dat hij na zijn moeder zijn vader ook zou verliezen en dit aan een gewone ziekte. 'Het is gewoon mijn vader heeft kanker gehad, zijn imuumsysteem is niet zo sterk als dat van een normale 35 jaar oude man. Als hij ziek word bleef ik vroeger normaal altijd bij hem na de dood van mijn moeder. Nu is het mijn broer maar hij moet ook nog naar school en heel die zooi. Ik moet me zien los te koppelen van hem, zien dat hij het zelf regelen kan maar dat zal me waarschijnlijk niet gaan lukken. Ik zit hier niet met een gerust hart maar ik zit wel op de plaats waar ik hoor.' Wyatt keek haar aan en glimlachte even. Toen ze haar blik afwende fronste hij even maar keek gewoon voor zich uit toen de ober verder kwam. 'Ik wil gewoon dat vanavond perfect word.' Sprak hij zacht en richtte zijn blik even op de pier die helemaal leeg was. De ober kwam uiteindelijk aan bij de tafel en had twee kaarten in zijn hand. Deze legde hij voor hen neer waarna hij ook de emmer vol ijs neerzette in het midden van de tafel. Daar stak een fles wijn in, een glimlach verscheen op zijn gezicht. De ober draaide zich om en wandelde naar de toortsen en bleef daar staan om de twee wat privacy te gunnen. Wyatt legde zijn hand even op haar wang en streek daar even over. 'Laten we nu zwijgen over Denemarken, daar spreken we later wel verder over.' Sprak hij met een glimlach op zijn gezicht en keek haar met stralende ogen aan. Ergens had hij een gevoel dat er nog wel wat zou gebeuren vanavond, maar in wie zijn voordeel het was zou hij eerlijk gezegd niet weten. Even richtte hij zijn blik op de sterren en glimlachte even. De sterren, iets wat hem altijd al deed denken aan zijn moeder. Zij was een van die sterren die net iets harder straalde, die het pad naar huis verlichte voor hem, en vannacht was die ster net wat zwakker gaan schijnen. Dit was zijn thuis, waar Ayse was, was zijn thuis.

Afwachtend bleef ze Wyatt aankijken. 'Het is gewoon mijn vader heeft kanker gehad, zijn immuunsysteem is niet zo sterk als dat van een normale 35 jaar oude man. Als hij ziek word bleef ik vroeger normaal altijd bij hem na de dood van mijn moeder. Nu is het mijn broer maar hij moet ook nog naar school en heel die zooi. Ik moet me zien los te koppelen van hem, zien dat hij het zelf regelen kan maar dat zal me waarschijnlijk niet gaan lukken. Ik zit hier niet met een gerust hart maar ik zit wel op de plaats waar ik hoor.' antwoordde de jongen uiteindelijk. Ze beet even op haar lip, nadenkend over wat ze hierop ging antwoorden. "En waarom ben je nu niet langer gebleven dan? Ligt de vaste lijn er nog steeds uit? Stel, je broertje is niet thuis en je vader heeft hulp nodig. Kan hij dan iemand bereiken?" sprak ze vervolgens. Oké, dit was hard. Te hard, zo mocht ze niet praten tegen Wyatt. Nogmaals beet ze op haar onderlip. "Sorry.." Ze werd min of meer onderbroken door de ober die de tafel nu bereikt had. Ze kregen ieder een kaart voor hun neus en er werd een emmer met ijs en een fles wijn op de tafel gezet. Ze glimlachte even naar de ober, waarna ze haar blik weer op Wyatt richtte toen hij een hand op haar wang legde. 'Laten we nu zwijgen over Denemarken, daar spreken we later wel verder over.' Eigenlijk wilde ze er tegenin gaan, maar die stralende ogen van Wyatt lieten haar alleen maar glimlachen. "Oké, goed dan." zuchtte ze zacht. Nog steeds was ze het er niet mee eens dat Wyatt terug was gegaan naar Santa Monica terwijl zijn vader eigenlijk nog ziek was, maar om deze avond niet te verpesten zou ze haar mond er nu over houden. "Nou, vertel. Wat heb je vanavond allemaal voor me in petto?" vroeg ze vervolgens met een nieuwsgierige grijns.

Wyatt keek haar aan, maar liet haar woorden gewoon voorbij gaan. Gewoon omdat hij wist als hij zou reageren, dan zou het hier fout gaan aflopen. Even keek hij nog naar de sterren maar daarna nam hij de fles wijn uit de ijsemmer en goot de rode vloeistof in de twee glazen tot deze ongeveer halfvol waren, dan zette hij de fles weer in de emmer en nam hij deze van de tafel af en zette deze in het zand. Toen hij haar vraag hoorde krulde zijn mondhoeken naar omhoog. 'Wel, we blijven hier alleszins toch nog een tijdje. En ik ga straks wat spelen voor je als je dat wilt. Maar voor de rest moet jij nog maar even wachten.' Grijnsde de jongen naar haar. Vervolgens opende hij zijn kaart en liet zijn ogen even glijden over de gerechten. Aangezien het toch best lang geleden was dat hij Ravioli had gegeten nam hij dat al. Met een glimlach sloot hij de kaart weer en keek even naar de maan die mooi het strand verlichte samen met de toortsen. Een mooi zicht eigenlijk, maar het mooiste wat er hier was was het meisje waar hij voor zat. 'Als er een liedje in je hoofd schiet en je wilt dat ik het speel, zeg het me dan even.' Sprak hij met een glimlach tegen haar en keek vervolgens even naar zijn gitaarkoffer die praktisch geheel in het duister was verhuld, er was maar een enkel ding zichtbaar en dat was de felgroene lijn die erop stond. Kort voelde hij in de zak van zijn vest en voelde daar nog wat in zitten, mooi zo, hij was het dus niet vergeten.

Toen Wyatt geen antwoord gaf en haar alleen aankeek, zuchtte ze even. Ze had het niet mogen zeggen. Het was niet aan haar om te zeggen wat Wyatt moest doen, daar kon hij zelf nog het best over oordelen. "Sorry." zei ze nogmaals zachtjes, ze wilde deze leuke avond absoluut niet verpesten met haar stomme gezeik. Ze staarde even naar haar glas wat nu gevuld was met wijn, waarna ze haar blik weer richtte op Wyatt toen hij sprak. 'Wel, we blijven hier alleszins toch nog een tijdje. En ik ga straks wat spelen voor je als je dat wilt. Maar voor de rest moet jij nog maar even wachten.' Hm, dat klonk goed. Maar dat 'Voor de rest moet jij nog maar even wachten' maakte haar nieuwsgierig. "Ah, nu ben ik nieuwsgierig." grijnsde ze, alhoewel ze het ook wel weer leuk vond dat hij geheim hield wat hij van plan was. Net als Wyatt opende ze de kaart, het eerste wat haar opviel was dat het allemaal Italiaanse gerechten waren. Precies het eten waar ze ontzettend van hield. Uiteindelijk besloot ze om voor lasagne te gaan, sloot de kaart weer en richtte haar blik weer op Wyatt. "Ik zal erover nadenken." antwoordde ze glimlachend. Ze wierp even een blik op de ober, die nog steeds een eindje verderop stond te wachten. "Blijft die gast daar de hele avond staan? Ik voel me nogal.. bekeken." mompelde ze met een grijns tegen Wyatt, terwijl ze met haar hoofd naar de ober gebaarde.

[Flutflutflut --"]

Wyatt haalde kort zijn schouders op toen ze zich nogmaal excuseerde. Dat was niet nodig vond hij maar ja. Veel kon het hem niet echt meteen schelen eigenlijk. Even glimlachte hij naar haar als teken dat het helemaal niet uitmaakte voor hem. Het maakte hem wel uit maar hij was terug gekomen om gewoon bij haar te zijn zonder enig woord over Denemarken te horen. Toen ze wat vertelde over de ober grinnikte hij eventjes en stak kort zijn hand op zodat de ober naar de tafel kwam. Het was een jongen die tegen zijn leeftijd aandraaide met donkerblond haar, bijna lichtbruin en met fel groene ogen, iets wat hij nog nooit echt had gezien. Wat maakte dat nu weer uit? 'Voor mij een Ravioli alsjeblieft.' Sprak Wyatt kalm tegen de jongen en keek vervolgens even naar de pier, vanaf hier zag hij een jongen daarop staan. Wie het was wist hij niet, maar er was wel duidelijk een persoon te zien. Kort wreef hij zijn haren uit de ogen en hoorde achter zich de golven kapot slaan tegen de pier of de kliffen. Eigenlijk had hij niet van zichzelf gedacht dat hij hier vanavond zou gaan zitten al met haar, maar het was toch zo en hij was er best wel blij om. Afwachtend keek hij maar weer naar Ayse, wat ozu zij gaan nemen om te eten? Uit het niets geeuwde de jongen, niet uit vermoeidheid, eerder omdat hij helemaal niets om handen had en zich dus verveelde alleszins toch een beetje. Maar dat was gewoon omdat hij wat wou doen zoals gewoon haar even knuffelen, dat was eigenlijk alles wat hij wou doen.
[Flut]

Nadat ze zichzelf nogmaals had verontschuldigd, had Wyatt alleen maar zijn schouders opgehaald. Ze beet even op haar lip om er niet weer over te beginnen. Ze zouden het er later nog over hebben, dat had de jongen zelf gezegd. Wyatt wenkte de ober, welke direct weer naar hen toe kwam gelopen. Wyatt bestelde ravioli. "Ik neem de lasagne." bestelde ze voor zichzelf, waarna ze de kaart met een glimlachje weer teruggaf. Ze tokkelde zachtjes met haar vingertoppen op de tafel totdat de ober weer wegging, waarna ze Wyatt's blik naar de pier volgde. Nee hè, dat meen je niet. Dylan stond er weer, met zijn blik op haar en Wyatt gericht. "Kút." vloekte ze zachtjes, waarna ze vlug haar blik afwendde en op haar onderlip beet. Als hij maar niet naar hun toe kwam, ze had geen idee wat hij dan zou doen. Toen ze zich besefte dat hij nooit naar haar toe zou komen zolang Wyatt erbij was, haalde ze even opgelucht adem. Ayse richtte haar blik weer op Wyatt, en ze zag dat hij geeuwde. Ze grijnsde even. Vervolgens stond ze op en ging met een glimlach op zijn schoot zitten. "Ben ik zulk saai gezelschap?" vroeg ze met een uitdagende grijns, waarna ze even zacht haar lippen op de zijne drukte. Ze herinnerde zich zijn zwakke plek weer en beet even plagend op zijn onderlip. Daarna leunde ze met haar hoofd tegen zijn schouder en sloot voor een kort moment haar ogen. "Ik heb je gemist." mompelde ze zachtjes, waarna ze haar ogen weer opende. Ze hief haar hoofd om Wyatt weer aan te kunnen kijken en glimlachte even. Vanuit haar ooghoeken zag ze dat Dylan nog steeds op de pier stond. Zou hij serieus de hele avond daar blijven staan? Dan zou ze echt knettergek worden.

Wyatt keek haar met een grijns aan en wreef even door zijn ogen. De ober nam zijn kaart en die van haar na de bestelingen weg en verdween uiteindelijk. De jongen hoorde haar heel zachtjes vloeken waardoor hij zijn wenkbrauw op trok en haar vragend aan keek. 'Wie is hij?' Vroeg hij zachtjes aan haar. Toen ze echter op stond en op zijn schoot kwam zitten krulde zijn mondhoeken omhoog. Wyatt legde zijn handen op haar heupen en schudde zijn hoofd. 'Nee, maar ik heb niets omhanden en dan raak ik nogal snel verveeld.' Grijnsde hij even. Een zachte kus werd op zijn lippen gedrukt en voor hij het wist voelde hij de beet in zijn lip waardoor hij even in elkaar leek te krimpen. Wyatt verplaatste zijn hand naar haar hoofd toen ze met haar hoofd tegen zijn schouder aanlag, zachtjes begon hij met haar haren te spelen. 'Ik jou ook, daarom ben ik terug gekomen omdat ik ziek werd van jou niet te zien.' Mompelde hij zachtjes en trok haar wat beter tegen zich aan en sloot vervolgens even zijn ogen. Hoewel deze heel snel weer open gingen aangezien hij haar hoofd niet meer voelde op zijn schouder. 'Weetje, als hij blijft slaan dan ga ik hem slaan.' Mompelde hij kort en drukte daarna zijn lippen op die van haar en hield deze even vast, vervolgens loste hij deze en dwaalde zijn lippen alweer af naar haar nek. Daar beet de jongen zacht in, om er als volgt enkele kusjes op te drukken. Met zijn ene hand die nog op haar heup lag streelde hij zachtjes heen en weer waarna hij uiteindelijk toch ophield en haar met een cheeky blik aan keek.

Ze haalde even diep adem. 'Wie is hij?' vroeg Wyatt, een vraag die ze aan had kunnen zien komen. "Dat.." Ze beet even op haar onderlip en keek even naar haar handen, die ze in haar schoot had gelegd. Vervolgens richtte ze haar blik weer op Wyatt. "is m'n ex, Dylan. De ex die voor het litteken op m'n rug heeft gezorgd." maakte ze haar zin mompelend af. Ze keek weer even naar de pier, Dylan was inmiddels op een bankje verderop gaan zitten. 'Nee, maar ik heb niets omhanden en dan raak ik nogal snel verveeld.' antwoordde Wyatt op haar vraag of ze saai gezelschap was. "Zal ik de hele avond dan maar op je schoot blijven zitten?" stelde ze grijnzend voor. Toen ze haar hoofd op zijn schouder had gelegd, voelde ze Wyatt's vingers door haar haren gaan. Een gelukzalige zucht schoof over haar lippen, zo kon ze de hele avond wel blijven zitten. Oké, behalve dan Dylan die naar hen zat te kijken, hopelijk zou hij snel weggaan. 'Ik jou ook, daarom ben ik terug gekomen omdat ik ziek werd van jou niet te zien.' Ze glimlachte even om deze woorden, hij had het dus wel degelijk zo zwaar gehad zonder haar als zij het had zonder hem. 'Weetje, als hij blijft staan dan ga ik hem slaan.' sprak Wyatt vervolgens, waarna ze weer rechtop ging zitten. "Nee, dat doe je niet. Wyatt alsjeblieft, zolang jij bij mij bent zal hij niet naar me toe komen, dat weet ik zeker." sprak ze daarna fel. Toen ze lippen van Wyatt van haar mond naar haar nek voelde gaan, sloot ze met een zuchtje haar ogen even. Met haar vingertoppen streelde ze zachtjes langs zijn nek. De jongen keek haar weer aan, grijnzend keek ze terug waarna ze een zachte kus op zijn lippen drukte.

Wyatt keek haar aan en toen ze was uitgesproken over wie het was trokken zijn spieren helemaal samen en ging er een afkeurende blik naar de jongen op de pier. Kalmerend streek hij over haar rug en keek hij haar weer aan en glimlachte bemoedigend naar haar. 'Is wel handig voor mij, alleen hoe gaan we dan eten en hoe moet ik dan gitaar spelen voor je.' Glimlachte hij even naar haar, toen zijn blik weer naar de pier ging zag hij dat de jongen op een bank was gaan zitten. Als hij daar zou blijven zitten zou Wyatt toch echt naar hem toe gaan, hij ging zich niet laten bespieden door eender welke sukkel. En al helemaal niet als die gozer haar ex was. Toen Ayse opeens omhoog kwam keek hij haar even onderzoekend aan. 'Ayse, je voelt je ongemakkelijk als hij er zit. Desnoods gaan we samen, maar hij moet opzouten. Ik wil niet dat hij de avond verziekt.' Op de plaays waar haar vinger over ging verschenen kleine bobbeltjes, kippevel. Een kus werd vervolgens op zijn lippen gedrukt waarna hij zijn voorhoofd tegen het hare plaatste en haar even over haar wang streek. 'Je wou dat ik ervoor zorgde dat je hem vergat. Laat me er dan naar toe gaan, ik zorg dat hij verdwijnt uit je leven dat hij je niet zal stalken dat hij ons gewoon alleen laat.' Vragend keek hij haar aan, hij was heel zeker van zijn woorden. Wyatt kon er voor zorgen dat Dylan zou weg gaan, niet zo zeer met geweld of wat dan ook maar gewoon door met hem te praten.
[Flut]

Ze voelde Wyatt onder haar min of meer verkrampen. De jongen streek zacht langs haar rug en het kalmeerde haar enigszins. "Dan voer ik je wel, alleen gitaarspelen kan ik niet dus dan zal ik wel van je af moéten gaan." gaf ze grijnzend antwoord op zijn vraag hoe hij nou moest eten en spelen als Ayse op zijn schoot bleef zitten. Ze merkte wel dat Wyatt's blik ook steeds naar de jongen op de pier ging, ze zuchtte even zacht. Moest die jongen nou precies vandaag, precies nu ze een leuke avond met Wyatt tegemoet ging, op komen dagen? Nou ja, aan de andere kant.. Stel ze was niet bij Wyatt geweest maar alleen, wie weet wat hij dan gedaan had. 'Ayse, je voelt je ongemakkelijk als hij er zit. Desnoods gaan we samen, maar hij moet opzouten. Ik wil niet dat hij de avond verziekt.' sprak Wyatt vervolgens. Hm, ongemakkelijk was nog zacht uitgedrukt. Het idee dat haar ex op enkele tientalle meters van hen vandaan zat, maakte haar bijna angstig. Ze had werkelijk geen flauw idee wat ze van hem kon verwachten. Ze dácht dat hij niks zou doen zolang Wyatt bij haar was, maar wat als hij het wél deed? Ze zuchtte even en keek weer naar de pier, Dylan zat nog steeds op het bankje. 'Je wou dat ik ervoor zorgde dat je hem vergat. Laat me er dan naartoe gaan, ik zorg dat hij verdwijnt uit je leven dat hij je niet zal stalken dat hij ons gewoon alleen laat.' "Dat wil ik ook, niets liever, ik wil gewoon gelukkig zijn met jou en niet bang te hoeven zijn voor hem. Maar ik zou het mezelf niet kunnen vergeven als ik jou naar hem toe laat gaan en hij blijkt een mes te hebben. Als hij zich bedreigd voelt of als hij boos wordt, kost het hem geen enkele moeite om een mes tussen je ribben te steken." antwoordde ze zachtjes. Uit automatisme bleven haar vingertoppen langs Wyatt's nek gaan, het kalmeerde haar ook min of meer. Haar blik gleed weer naar de pier, Dylan was inmiddels weer opgestaan maar omdat hij net buiten het licht van de brandende lantaarnpaal stond kon ze zijn gezicht niet zien.

[Snorry, was een beetje vergeten (a)]
'Gevoederd worden door jou zie ik zo heel stiekem wel zitten.' Grijnsde hij even en drukte een kus op haar wang en wiebelde even met zijn wenkbrauwen. Ja, gevoederd worden dooe je vriendin was iets waar elke jongen wel mee kon instemmen eigenlijk. Kort vloog zijn blik nog naar de pier maar hij liet het maar even voor wat het was. Moest meneer de ex-vriend van haar langskomen zou hij die gast wel even op zijn plaats gaan zetten. Desnoods moest het maar met zijn vuisten. Maar ja, nu moest hij zich focussen op haar. Zachtjes streek hij over haar heupen en leunde met zijn voorhoofd tegen haar aan en glimlachte eventjes. 'Wees niet bang, hij zal wel niet komen en als hij dat doet sla ik hem met mijn gitaar of ga ik hem prikken met een vork.' Even grijnsde hij en speelde kort met een van haar haar lokken. Wyatt was niet bang voor een of ander uit de kluit gewassen mongool die niet eens het lef had om naar hen toe te komen, sterker nog als hij moest zou hij zijn oude boksmoves wel even boven halen. 'Nou als ik me bedreigd voel, of jij je bedreigd voelt door hem als hij hierheen komt ben ik instaat om hem knock-out te slaan. Dus hij moet maar eens proberen hierheen te komen en ook maar een vinger naar haar uit te steken. Toen ze over zijn nek bleef strijken voelde hij zich kalmeren en begon hij haar enkele kusjes te geven in haar nek en glimlachte eventjes. 'Ik zorg dat je veilig blijft. Ik beloof het je.' Mompelde hij zachtjes tegen haar en drukte haar vervolgens een lange kus op haar lippen. 'Ik doe er alles aan om je het naar je zin te maken.' Prevelde hij zacht tegen haar lippen aan.

[No problem!]

Ayse lachte even. "Oh ja joh, zie jij dat wel zitten?" Er vormde zich een opgewekte grijns rond haar lippen. Maar goed dat Wyatt ravioli had besteld en niet iets als spaghetti, dat zou een stuk lastiger zijn om hem te voeren. Nou ja, lastig om hem spaghetti te voeren zonder dat hij onder kwam te zitten. Toen de jongen over haar heupen streek en met zijn voorhoofd tegen het hare aanleunde, ademde ze even diep in. Hoewel ze eigenlijk wel gillend weg kon rennen, was het Wyatt wederom gelukt haar gerust te stellen. 'Wees niet bang, hij zal wel niet komen en als hij dat doet sla ik hem met mijn gitaar of ga ik hem prikken met een vork.' Ze schoot even in de lach. "Grapjas, dat is zonde van je gitaar. Dylan is het niet waard om je gitaar op stuk te rammen." antwoordde ze grijnzend, hoewel ze het wel meende. Eigenlijk was hij helemaal niets of niemand waard. In New York had hij, op haar na dan, helemaal niemand. Dat was iets wat hij verdiende, zijn hele leven alleen zijn en wegrotten. Wyatt begon haar kusjes te geven in haar nek, met een zucht liet ze haar voorhoofd tegen zijn schouder aan rusten en sloot ze haar ogen even. 'Ik zorg dat je veilig blijft. Ik beloof het je.' Die woorden lieten haar even glimlachen. Ze was ontzettend blij met hem als vriend en ze wist dan ook zeker dat hij die belofte waar kon maken. Maar al te graag beantwoordde ze de lange kus die Wyatt op haar lippen drukte. 'Ik doe er alles aan om je het naar je zin te maken.' De trilling van zijn stem kriebelden op haar lippen en ze kon een kort gegrinnik niet onderdrukken. "Dat is je al gelukt." mompelde ze vervolgens zachtjes, waarna ze nog een paar korte kusjes op zijn lippen plaatste.

Wyatt grijnsde even. 'Tuurlijk, ik wil niets meer dan dat.' Lachte hij vrolijk. Ja, tuurlijk wou hij het. Wie niet? Dat zou de vraag moeten zijn. Ayse was iets in zijn leven waarvoor hij zijn komst naar hier toch dankte. Ze was speciaal genoeg om hier te blijven ook, dat was al iets heel groots. Toen ze in de lach schoot fronste hij even. Waarom lachte ze nu? 'Misschien heb je wel gelijk, ze koste nogal veel. Maar dan ga ik hem prikken met mijn vork hoor.' Zei hij met een grimas tot achter zijn oren. Kort ging hij door zijn haren en keek even naar achteren. Van in de verte zag hij hun ober er al aan komen. Ergens vroeg hij zich wel af of ze hem echt zou voren, het zou wel leuk zijn maar voor hem hoefde het niet. Hij was een grote jongen dus hij kon het zelf wel. Maar hij wou wel door haar gevoerd worden, al zou het dan vast een grote smeerboel worden maar ergens maakte het hem helemaal niet uit. Weer zij ze wat waardoor hij even glimlachte terwijl hij enkele kusjes op zijn lippen kreeg van haar. Niet veel later hoorde hij de ober achter hem even kuchen waardoor hij zijn hoofd draaide en de man de twee borden voor hen neerzette. Kort schudde de man lachend zijn hoofd en wandelde weer weg. 'Ga je me echt eten geven? Ik wil niet dat het jouwe koud word.' Sprak hij met een kleine frons. Nee, koud eten was niet lekker dat wist hijgoed genoeg en ergens smaakte het ook niet. Maar ja, aan haar de keuze. Ergens vond hij het wel leuk hoe ze nu zaten, maar toch haar eten moest ook opraken vond hij.

'Tuurlijk, ik wil niets meer dan dat.' Een speelse grijns sierde haar gezicht. "Weet je dat wel zeker?" vroeg ze toen, rond haar lippen speelde nog steeds een grijns, waarna ze even met haar wenkbrauwen wiebelde. Waarschijnlijk zou het best wel een troep worden als ze hem daadwerkelijk zou voeren, maar ach, daar had je wasmachines voor toch? Niets wat haar ervan weerhield om een leuke avond met Wyatt te hebben en als daarbij hoorde dat ze onder de ravioli en lasagne kwamen te zitten zou dat oké zijn. 'Misschien heb je wel gelijk, ze koste nogal veel. Maar dan ga ik hem prikken met mijn vork hoor.' Weer grijnsde ze even. Ze zag het al voor zich, Wyatt die heel stoer haar ex met een vork ging prikken. Waarschijnlijk zou ze dat eerder grappig vinden, dan dat ze zich ontzettend zorgen ging maken dat de jongen iets zou overkomen. Wyatt, welteverstaan. Een kort gekuch liet haar omkijken, de ober stond naast hun tafeltje met twee borden. Toen de man ook nog begon te lachen fronste ze even haar wenkbrauwen, wat was er zo grappig? Nou ja, misschien moest hij lachen omdat ze op Wyatt's schoot zat. Óf, hij had hun gesprek gehoord over het voeren. Ach, haar kon het niks schelen wat mensen van haar dachten. 'Ga je me echt eten geven? Ik wil niet dat het jouwe koud word.' sprak Wyatt toen de ober weer was weggelopen. Ze knikte overtuigend. "Tuurlijk, jij wilt het zo graag. Ik eet ondertussen wel." antwoordde ze met een grijns. Ze zat veel te lekker zo op zijn schoot, om nou weer op een koude stoel te gaan zitten met een tafel tussen hen in zag ze niet zo zitten. Vervolgens pakte ze de vork die naast het bord met ravioli lag, prikte er wat eten op en hield die voor Wyatt zijn mond. "Nou, mond open." sprak ze daarna met een brede grijns.

Wyatt keek haar met een speelse blik aan. Het enige wat hem momenteel weerhield om nu naar de pier heen te gaan was het meisje dat op zijn schoot zat. Problemen had hij er niet mee, maar hij wou wel dat die knul verdween. Aangezien ze toestemde met hem eten te geven keek hij haar geplezierd aan toen ze de vork voor zijn mond hield. Ergens had hij zin om zich nu gewoon als een kleine jongen te gaan gedragen, beter gezegd een jongere versie van Wyatt, degene die net in zijn tienerjaren was gestapt, en net bij zijn eerste vriendinnetje was. De jongen deed dat vervolgens dan ook en hield zijn lippen stijf op elkaar, terwijl zijn mondhoeken nog wat omhoog stonden zodat er een kleine glimlach op zijn gezicht stond. De jongen schudde vervolgens zijn hoofd en grijnsde even. Toen liet hij zijn lippen van elkaar af gaan en klonken de woorden;'Eerst een kusje.' De jongen trok een pruillip en streek met zijn handen langs haar heupen. Even vervloog zijn blik nog naar de pier, maar aangezien hij de jongen niet echt meer zag staan richtte hij zijn aandacht weer op haar. Al werd zijn aandacht verplaatst naar de zee achter haar waardoor hij even onbewust terug dacht aan zijn vader. 'Wyatt, go back to America. You don't belong here, you belong there. Don't let my disease make you stay here.' Woorden die zijn vader had gezegd een week voor hij weer vertrokken was. Woorden die Wyatt niet kon begrijpen op die moment. Zijn vader had gewild dat hij gewoon hier was gebleven en niet naar hem toe was gegaan om voor hem te zorgen. Het was raar. Alsof de man iets wist wat zijn twee zonen nog niet wisten. Alsof het lot al beslist had over zijn vader. De jongen dacht er niet verder bij na op de moment, gewoon omdat hij het niet echt kon eigenlijk.

De blik waarmee Wyatt haar aankeek, deed haar even glimlachen. Het was één van de blikken die ze zo leuk vond van hem, waar ze maar geen genoeg van kon krijgen. Rustig wachtte ze af tot hij zijn mond zou openen en het beetje ravioli wat op de vork geprikt zat, op zou eten. Echter hield de jongen zijn lippen stijf op elkaar geperst. 'Eerst een kusje.' Ayse grinnikte even. Als hij bij elke hap een kusje wilde, zou het nog leuk worden. "Nou, vooruit dan maar." antwoordde ze tenslotte met een speelse grijns. Alsof ze het zo erg vond om hem een kus te geven. Ze legde de vork weer terug op het bord, legde haar handen zachtjes op zijn wangen en drukte een lange kus op zijn lippen. Even had ze de neiging om gewoon door te gaan met hem zoenen, maar zoals Wyatt had gezegd: het eten moest niet koud worden. Met enige moeite kreeg ze haar lippen los van de zijne. "Zo goed?" Grijnzend keek ze de jongen aan en streek met haar duim even langs zijn wang. "En nou je mond open. Anders geen kusjes meer voor jou!" voegde ze er zogenaamd streng aan toe, alhoewel ze dat laatste waarschijnlijk zélf niet eens vol zou houden, waarna ze haar handen van zijn wangen haalde. Ze draaide zich iets om, om de vork weer te pakken. Voor even gingen haar gedachten naar haar ouders, naar haar zus. Ergens had ze medelijden met haar zus, voelde ze zich schuldig omdat ze weg was gegaan en haar alleen achter had gelaten bij de mensen die ze haar ouders moest noemen. Maar ouders, verhuisden die naar een andere staat, uit schaamte voor hun dochter? Dat leek Ayse toch van niet. Ze had het eigenlijk nooit echt goed kunnen vinden met hen, ze was haar zus dan ook eeuwig dankbaar voor alleen al haar aanwezigheid. Zonder Amanda zou ze het waarschijnlijk niet vol kunnen houden bij haar ouders, dan was ze er vast en zeker vandoor gegaan. Onmerkbaar schudde ze even met haar hoofd, daar moest ze nu niet aan denken. Het enige waar ze van zichzelf nu aan mocht denken, was de jongen bij wie ze nu op schoot zat. En dat was niet eens zo heel moeilijk; eigenlijk dacht ze over het algemeen non-stop aan Wyatt dus dat zou haar vast en zeker nu ook wel lukken. Ze richtte haar blik weer op Wyatt, bestudeerde even zijn gezichtsuitdrukking. "Waar denk je aan?" vroeg ze zacht, toen ze dacht te zien dat hij ergens over nadacht.

Wyatt grijnsde even en beantwoorde de kus die hij van haar kreeg natuurlijk met alle genoegen. Ayse was voor hem speciaal, heel speciaal welliswaar. Zachtjes streek hij langs haar heup en sloot voor enkele seconden zijn ogen en grijnsde even. Een smakkend geluid klonk en dat was dus de aanleiding waardoor de kus gestopt was, kort knikte hij en opende vervolgens zijn mond maar. AL keek hij haar nog wel even aan met een frons, geen kusjes meer? Nee, dat zou ze toch niet gaan volhouden waarschijnlijk. Wyatt wachtte rustig af tot hij haar vraag echter hoorde en haar even aan keek. 'Wel, mijn vader wou niet dat ik naar Denemarken was gekomen. Hij zei dat ik hier thuis hoorde en niet daar bij hem, dat ik door zijn ziekte niet moest lijven bij hem. Ik heb het gevoel dat hij meer weet dan hij aan mij en mijn broer wilt zeggen. Alsof zijn lot al is vast gezet.' Sprak hij zachtjes tegen haar en zuchtte kort. Het zou wel gewoon inbeelding geweest zijn waarschijnlijk. Met een kleine grijns drukte hij zijn lippen op haar wang en wachtte lekker geduldig af tot hij zijn eerste stukje eten zou binnen krijgen, ergens had hij een voorgevoel dat de twee hier nog wel mee zouden volhangen. Iemand voederen waarmee je verkeerde? Een slecht idee meestal alleszins als je naar de films keek. Maar het zou wel grappig zijn daar was hij wel zeker van. Met een grijnsje keek hij haar aan en streek droogjes over haar heup, vanuit zijn ooghoeken hield hij de pier in de gaten, gewoon om die dude dat daar zat in de gaten te houden of die iets zou ondernemen nog, of hen gewoon gade slaan van een veilige plaats.

Met een ietwat speelse blik keek ze naar Wyatt, het beviel haar wel dat ze zo op zijn schoot zat. Dat zou ze overigens de hele dag door kunnen doen, kijken naar Wyatt, zonder ook maar een seconde verveeld te raken. De jongen zou haar onmogelijk kunnen vervelen, nee, dat kon gewoon niet. De frons waarmee hij haar aankeek toen hij zijn mond opendeed en zij het eten wat op de vork zat in zijn mond stopte, deed haar even nog breder grijnzen. Nee, hij zou er niet voor hoeven te vrezen dat hij geen kusjes meer zou krijgen, dat zou Ayse met geen mogelijkheid lukken. "Wees niet bang, lukt me toch niet." mompelde ze grijnzend in zijn oor, waarna ze een reeks van plagende kusjes zijn zijn nek plaatste.
'Wel, mijn vader wou niet dat ik naar Denemarken was gekomen. Hij zei dat ik hier thuis hoorde en niet daar bij hem, dat ik door zijn ziekte niet moest lijven bij hem. Ik heb het gevoel dat hij meer weet dan hij aan mij en mijn broer wilt zeggen. Alsof zijn lot al is vast gezet.' Wyatt leek er wel mee te zitten, dat was duidelijk. Ze wist ook niet zo goed hoe ze erop moest reageren, bedenkelijk keek ze even naar beneden. Ze voelde hoe Wyatt zijn lippen op haar wang drukte en met een glimlachje keek ze hem weer in zijn ogen aan. "Waar heb ik jou toch aan verdiend?" mompelde ze binnensmonds, terwijl ze zich omdraaide om met haar ene hand nog wat eten voor Wyatt te prikken en met haar andere hand zelf een hap te nemen. Een korte siddering ging door haar heen toen Wyatt over haar heup streek. Vanuit haar ooghoeken merkte ze een beweging op van de pier en ietwat geschrokken richtte ze haar blik op de jongen die daar stond. Liep hij nou weg? Nog steeds begreep ze niet helemaal waarom Dylan daar nou eigenlijk zat. Maar het belangrijkste: hij was weg! "Dylan is weg." mompelde ze, het was meer een constatering voor haarzelf dan dat het aan Wyatt gericht was. "Nou is deze avond helemaal perfect." glimlachte ze vervolgens, wél tegen Wyatt, waarna ze een lange kus op zijn lippen drukte.

Wyatt sloot zijn ogen even toen hij de kusjes in zijn nek gedrukt kreeg. Hij glimlachte voor een moment. Ze kriebelde in zijn nek, maar het voelde alsnog goed aan. Alles wat ze bij hem deed voelde goed aan. Toen hij haar hoorde grijnsde hij even. 'Wel, stiekem deed je vroeger weesgroetjes en heb je veel schiet gebedjes gedaan en heb je mij daar aan verdient.' Grijnsde hij droogjes tegen haar. Heel stiekem kwam het daardoor, hij wist het heel zeker. Met een glans in zijn ogen keek hij haar aan en verplaatste zijn hand even naar haar wang en glimlachte eventjes. Toen ze even mededeelde dat Dylan weg was keek hij kort op en zag inderdaad dat de jongen er niet meer zat. Een kus werd op zijn lippen gedrukt, en door dat hij niet verwacht had dat deze zolang duurde leunde hij achteruit. Iets wat hij beter niet had kunnen doen, want door dat hij helemaal tegen de leuning zat en zij nu ook meer gewicht daarop zette. Kantelde de stoel voor hij het wist helemaal naar achteren en lag hij met zijn rug in het zand, en alsof dat nog niet genoeg was kwam zijn bord ook nog mee. Om echter te voorkomen dat het op haar neer kwam duwde hij zich recht en rolde met gemak zo met haar van de stoel af en grijnsde even lachend naar haar. Het bord viel neer op de plaats waar ze zojuist nog gelegen hadden, en ergens was hij blij dat hij er niet meer lag met haar. 'Wel, en toen was mijn eten dus op.' Grijnsde hij droogjes waarna hij haar een korte kus op haar lippen drukte en even door haar haren ging.