By night

Christian staarde vanonder een zwarte kap voor zich uit. Hij had gezworen zijn oude leven te laten vallen maar toch kon hij het niet echt achterwege laten, alleszins een paar delen toch niet. En het steel deel was al zeker iets wat hij niet achterwege kon laten, al stal hij meestal de echte dingen waar hij het geld niet voor had. Hoewel zijn pleegouders toch behoorlijk wat duiten hadden, hij had ook wel geld maar al het geen wat echter boven zijn budget ging stal hij. Dat was dan zo nu en dan eens een sieraad, of hier en daar eens een merkbroek, meer deed hij niet. Alleszins nog niet. Zijn blik was gefixeerd op een raam van de plaatselijke juwelier, daar lag een vrij dure armband volledig gemaakt uit staal, met iets van een goud vierkant daarop. Toen hij er voorbij was gelopen had hij het prijskaartje bekeken en dat was niet echt mals. Het koste iets van over de 800 dollar, geld dat hij niet meteen op zak had. Dus hij zou eens kijken of hij de armband te pakken kon krijgen. Christian deed zijn kap af en wandelde vervolgens heel kalmpjes naar de winkel, bijna onopvallend in de mensen massa. De jongen duwde de deur open en wandelde vervolgens naar de toonbank om dan een heel geïnteresseerde blik op te zetten en naar de armband te kijken. Een van de vrouwen achter de toonbank viel het op, en met zo'n misselijk makende grijns kwam ze op hem af. Ergens had hij geluk dat het een vrouw was, omdat die makkelijk waren in te palmen, alleszins toch makkelijker als mannen. Ze deden een korte uitleg, en ondertussen pakte de vrouw de armband al uit de toonbank. Mooi, deze diefstal ging makkelijk gaan. Heel makkelijk. 'Kunt u misschien even u werkgever gaan halen, ik wil met hem praten over de armband.' Sprak hij vrij netjes tegen haar waarna ze knikte. Dit ging echt te makkelijk. Christian nam de armband van de staander af en bekeek hem nog heel even zodat ze niets zouden vermoeden. Dan deed hij alsof hij deze terugzette maar stak hem dus wel degelijk in zijn broekszak. 'Sorry, ik koop hem toch niet, hij kost me iets te veel, sorry voor uw tijd.' Riep hij naar de vrouw die nog steeds achterin zat. Vervolgens verdween hij weer in de mensenmassa met een grote grijns op zijn gezicht. De jongen hoorde algauw de sirenes en besloot zijn trui uit te doen en deze echter weg te gooien. Alweer verdween hij in een winkel en kocht daar een grijze trui van Nike en trok die welliswaar meteen aan. Vanuit zijn ooghoeken zag hij een politiewagen stoppen bij de juwelier en grijnsde even vals voor hij weer op ging in de menigte om zo de politie te ontlopen. Uiteindelijk werd de mensen massa wat minder en zette hij zich neer op een bankje, zeker vier a vijf kilometers verder dan de juwelierszaak.
[Und Esther]

Teleurgesteld staarde ze zich voor zich uit. Nu pas merkte ze, na al ontzettend lang na de stadsklok gestaard te hebben, hoe laat het was en hoelang ze wel al niet aan haar verband om haar rechterhand had gefrunnikt. Ze kon zich die nacht nog al te goed herinneren, dat haar moeder, Janice, een afschuwelijke ruzie met haar vader, Jason, had. Helder en duidelijk. Het was inmiddels al jaren terug, ze was nog jong en dan nog echt een stuk jonger dan ze nu was. Ze wist dat haar moeder, aangezien ze vaak haar ouders hun gesprekken afluisterden door haar oor op de deur te zetten, vaak geheimzinnig ineens weg was. Zogenaamd om 'boodschappen te doen' of als het 's avonds was, dan ging ze uit met vriendinnen. Iets wat erg geloofwaardig in haar oren klonk, maar toch was het vreemd. In het begin viel het niet zo op dat ze af en toe in de twee weken een lange tijd weg was, maar het begon steeds vaker en de dagen volgden elkaar steeds sneller op dat ze er 'even' niet was. Dat ze er niet was, was voor haar niet erg. Maar het rare was dat als ze zei dat ze even boodschapjes ging doen, dat ze dan met lege handen thuis kwam en met een rare blik op haar gezicht. Haar vader noemde het een staarderige blik, een blik die zij blijkbaar ook bij hem had gehad wanneer ze elkaar voor het eerst zagen en de ontmoetingen elkaar steeds sneller achter elkaar opvolgden. Maar die tijd had ze dat niet door hem, nee het was iets anders. Maar waarom ze die blik had en waarvan wist ze niet. Stiekem wou ze het wel weten, maar negeerde het. Ze ging gewoon door met haar dagelijkse behoeftes en wettelijke verplichtingen, zoals school. Maar die éne nacht was alles veranderd. De hele dag hing er al een rare sfeer, een vreemde sfeer die nog niet eerder was voorgekomen in hun huis. Na het avond eten werd ze naar haar kamer gestuurd om huiswerk te maken, niets bijzonders dus. Behalve het geval dat ze geen huiswerk had en tegenstribbelde, ondanks dat werd ze evengoed weggestuurd en de tweede waarschuwing die haar moeder destijds gaf, had ze een wat bozere en zwaardere stem. Ze werd de kamer uitgeduwd en de deur werd achter haar kont dicht gesmeten. De kleine Esther wist dat niet wat alles precies betekende, maar ze was niet dom. Stiekem bleef ze bij de deur staan, hun gesprek af te luisteren. Al was er geen normaal gesprek, niet zoals ze gewend was. Er was een hoop kabaal en er werden spullen kapot gesmeten. Ze schreeuwden naar elkaar, wat ze maar al te goed kon verstaan. 'Jij gore teef! Je gaat de hel in, samen met dat vriendinnetje van je!' Wat het allemaal wel niet betekende wist ze niet, maar het woordje hel kende ze maar al te goed. En dat was een woord waar haar vader nog nooit mee had gescholden, aangezien hij een goed opgevoede, christelijke man was. Het geschreeuw ging verder, nee het hield zeker niet op bij die ene pijnlijke zin. 'Teringhomo! Tyfuslijder! Nou jij komt zeker weten ook niet in de hemel, zeker niet na wat jij mij hebt geflikt! Ik weet het heus wel van dat meissie, die jij elke avond, wanneer jij moet 'overwerken', in haar verse, jonge kontje neemt. Met die kleine pik van je!' En vlak daarna hoorde ze een jammerend geluid, waarschijnlijk was ze in huilen uitgebarsten. Hierdoor kwamen er ook bij haar tranen in haar ogen. Ze wou niet dat haar ouders ruzie hadden, ze wou niet dat ze gemene dingen tegen elkaar zeiden en vooral niet dat ze gingen scheiden. 'Ik ben het zat! Jij beschuldigt mij van dingen die helemaal niet waar zijn, in dat onrustige koppie van je verwar je mij met iemand anders, Janice!' Nogmaals hoorde ze iets breken, het klonk als iets van een vaas dat brak. 'Ik pak m'n koffers! Je bent het niet waard om bij te blijven, zoek het lekker uit met dat nieuwe poesje van je, walgelijke slet!' Op dat moment klonken er harde, stampende voetstappen, haar richting op. Zo snel mogelijk wist ze zich achter de ouderwetse staande klok te verbergen en keek van onder de trap hoe haar vader boos de trap voetstampend omhoog klom. Huilend rende ze naar haar moeder toe en hield haar vast om haar benen. ''Ik wil niet dat je gaat! Ik wil niet dat papa gaat! Astjeblieeft!'' Krijste ze zo hard mogelijk, maar het had jammer genoeg geen zin. 'Liefje,' was het enige wat ze zei, meer informatie kreeg ze niet. Ze wist en zag hoe haar moeder hoopte dat haar lieve dochtertje niet alles had gehoord dat, al die afschuwelijke woorden die haar hoofd binnen gedrongen hadden. Enkele minuten later merkte ze op dat ze nog steeds huilend haar moeders benen vast had en dat ze nog steeds gestreeld werd op haar hoofd. Haar vader kwam naar beneden, waardoor ze haar moeder los liet en naar haar vader rende, die twee grote bruine vierkanten in zijn hand had, genaamd koffers. ''Papa! Blijffff!'' Was het enige wat ze door haar gehuil had weten uit te brengen. Natuurlijk had haar vader haar genegeerd en haar aan de kant geduwd, om zonder afscheid te nemen de voordeur te openen en weg te rijden in zíjn auto. Jankend had ze zichzelf op de trap weten te laten zitten en had daar voor haar gevoel, met haar hoofd rustend op haar borstkas, enkele uren gezeten. Totdat haar moeder haar had opgetild en haar in haar moeders bed had gezet, waar ze samen nog uren hadden gelegen. Ze had niks gezegd, die uren gezwegen en zich laten aaien op haar bol door haar moeder.

Het geluid van voetstappen wekte haar opnieuw uit haar gedachten en ze merkte dat ze wat tranen had laten vallen, precies op haar verband. Met haar rechterhand in het verband veegde ze de waterige strepen weg en keek op naar degene die dichterbij kwam. Het was een jongen, voor zover ze kon zien door het zwakke licht van de lantaarnpaal die een kleine meter van het bankje af stond. De lichaamsbouw en uiterlijk van de jongen kende ze niet, dus het was geen bekende van haar. Had hij haar zien huilen? Had hij haar in de gaten gehouden? Zou het een spion zijn? Nee, dat kon niet. Dat was niet mogelijk. Met haar linkerhand ging ze langzaam naar de binnenzak van haar zwarte jack en pakte het lemmet van haar mes vast. Langzaam haalde ze hem naar buiten en hield hem naast zich verborgen, aan de donkere kant waar geen lantaarnpaal stond en hij dus niet zilver glinsterde door het licht. De jongen was gaan zitten op het andere punt van het stenen bankje. Dit was haar kans om hem te ondervragen. Het was nu of nooit. Binnen een fractie van een seconde stond ze op, nam zo snel mogelijk plaats op zijn twee benen en hield meteen haar mes op zijn keel. ''Vertel op, voor wie werk je? Heb je ook maar iets gezien?'' Hier kon ze problemen mee krijgen, maar die had ze tegenwoordig toch al genoeg dus het maakte haar geen donder uit. Behalve dan dat vandaag precies de dag was dat haar vader die ruzie had gehad met haar moeder, Janice. Vandaar dat ze het vandaag even wat rustiger aan deed. Elk jaar was deze dag een moeilijke dag voor haar, en dat bleef die ook voor de rest van haar leven. Ze slaakte een korte zucht, onhoorbaar.

Christian staarde even kort naar zijn handen en zuchtte even. Zijn gedachten gingen voor enkele momenten weer naar zijn ex-vriendin en zijn zoon die nu nog in Italië zaten. Elena, zijn ex, hij wist niet eens of ze nog in leven was, ze had niet gereageerd op de laatste sms die hij naar haar had gestuurd. Vreemd vond hij het niet, uiteindelijk had hij er zelf voor gezorgd dat ze kwaad was op hem. Dan was er nog zijn zoon, de jongen die hij vanaf zijn geboorte niet meer mocht bezoeken omdat hij het recht niet meer had. In zijn ogen heel stom, maar in de ogen van de moeder van de jongen waarschijnlijk heel goed. Plots kwam er iemand zowat op hem zitten en plaatste deze een mes tegen zijn keel waardoor hij meteen met een wtf-blik naar haar keek. Wie was dit nou weer? En waarom zette ze een mes tegen zijn keel? Misschien was ze wel zo'n undercover agente, maar liepen die niet meestal met een vuurwapen over straat. Dit kon hij nu op het moment niet echt gebruiken, dus misschien ging hij maar eens over zijn principe van meisjes slaan of duwen. De jongen nam haar hand vast waarmee ze het mes vast had en duwde haar vervolgens van zich af en stond op. Met een duidelijk geïrriteerde blik keek hij het meisje aan en snoof even. 'Wat is je facking probleem?' Sprak hij kwaad tegen haar. Christian keek haar kwaad aan en kruiste zijn armen vervolgens terwijl hij weer ging neer zitten. 'Flik me dat niet nog een keer!' Gromde hij als het ware. Even streek hij over zijn nek, om te checken op bloedsporen. Vervolgens keek hij even oplettend rond, zoekend naar de politie, misschien dat ze hem gevolgd waren vanaf het moment dat hij die kledingszaak was verlaten, al zou dat hem verbazen. 'Trouwens, ik kan je net de zelfde vraag stellen hoor.' Snauwde hij naar haar. Nee, ze moest niet gaan denken dat hij helemaal vrolijk ging doen nadat deze meid hem zowat had bedreigd met haar mesje. Het was zwak om met een mes over straat te lopen, heel zwak. Vechten met je vuisten, dat was echt, daar ging je niet door een steek van op de grond. Bij een echt gevecht met je vuisten kon je blijven slaan tot de andere echt brak, en sommige mensen die hij had gekend in Italië stopte dan nog niet. Soms stopte hij ook niet, maar dat was alleen als hij echt woedend was op die persoon. En het meisje voor hem had zich nu in een heel belabberde situatie gestoken door hem te gaan bedreigen.

Ze werd bij haar pols vastgegrepen door de jongen, precies degene waar ze haar mes in vast had. En werd vervolgens van zijn schoot af geduwd, maar niet al te hard zodat ze gewoon nog haar evenwicht kon bewaren. Waar de hel was dat nou weer voor nodig? Ja oke, ze kon het ergens ook wel begrijpen. Ze zou hetzelfde gedaan hebben als er een volkomen vreemde op háár schoot was gaan zitten. 'Wat is je facking probleem?' Was de stem van de jongen te horen. ''Wat mijn probleem is? Ik heb je een vraag gesteld!'' Wanneer ze weer wat gekalmeerd was ging ze op het stenen bankje zitten, op een kleine afstand van de jongen af, maar liet het mes nog steeds stevig in haar handen. Voor het geval hij bij haar juist zou wat gaan flikken. Het viel haar op, door het licht van de lantaarnpaal, dat er iets ronds in de broekzak van de jongen zat. Ze vroeg er maar niet naar. 'Trouwens, ik kan je net dezelfde vraag stellen hoor,' snauwde hij. Wauw, die werd er ook niet vrolijker op. Ach, ze moest toegeven; zij zelf ook niet echt. ''Ik werk voor niemand, ik heb zelf m'n eigen groep opgericht; Die Hard, voor als je het nog niet kent. Wat mij niet lijkt, aangezien iédereen het wel op school kent,'' zei ze op een normale, rustgevende toon. Het laatste wat ze deze avond wou was nog eindigen met een ruzie. ''Nou, vertel op. Ook gewoon een student van Monica High, hmmm?'' Vroeg ze al op een fellere toon. Haar mes had ze nu veilig opgeborgen in de binnenzak van haar zwarte jack.

Christian keek haar aan en snoof even. Vreselijk irritant als er zo van die mensen gewoon dachten dat ze zo maar overal mee konden dreigen. Was toch niets voor nodig? Ze konden het even goed toch gewoon vragen? Even schudde hij zijn hoofd even en keek haar kort aan. Dat ze het mes niet weg stak baarde hem licht zorgen maar dat liet hij helemaal niet uitstralen dat was helemaal niet nodig. 'Misschien heb je een probleem, kan je het als nog vriendelijker vragen. Je hoeft niet meteen mensen te gaan bedreigen met een mes of zie ik dat nu helemaal fout?' Eigenlijk wat praatte hij? Vroeger deed hij juist hetzelfde toen hij met zijn vrienden buiten was en hij een of andere persoon zag die kut tegen hem deed. Maar ja, dat was vroeger... 'Wel, ik ken het niet. Maar dat ligt aan het feit dat ik hier net een week ben, ik ken hier nog maar een vereniging dus. Maar goed aangezien jij me toch een vraag stelde. Ik werk voor niemand. Geen groep, geen andere dingen gewoon alleen ik.' Even taste hij in zijn zak om te checken of ze hem niet had bestolen van gestolen goederen, maar de armband zat nog in zijn zak. Mooi, het zou eigenlijk best ironisch zijn dat zij hem zou bestelen terwijl hij het zelf niet gestolen had. Ach, als de politie hem dan oppakte zouden ze niets aantreffen. 'Wel, ja ook een gewoon student. En jij ook aangezien jij een vereniging hebt opgericht.' Enkele woorden klonken nog heel scherp, maar hij was zelf wel al gekalmeerd dus. Vechten zou er niet aan te pas komen, en ze zouden misschien niet in ruzie gaan vertrekken. Even wreef hij over zijn schouder en keek kort naar enkele mensen die nog voorbij liepen, maar dan waren ze praktisch alleen. Shit, die mensen waren hier snel weg, verrassend eigenlijk.
[Sorry, flut]

'Wel, ik ken het niet. Maar dat ligt aan het feit dat ik hier net een week ben, ik ken hier nog maar een vereniging dus. Maar goed aangezien jij me toch een vraag stelde. Ik werk voor niemand. Geen groep, geen andere dingen gewoon alleen ik.' Oke, hij wist er dus niets van. Fraai was dat. Maargoed, daar zou hij waarschijnlijk wel gauw genoeg achter komen wanneer al die Die Hard logo's op elke meter van de stadsmuren waren gespoten. Daar had ze wel zulke ideeën over, alleen nu moest ze het nog voorleggen aan de groep. ''Hee, laten we dat geval vergeten dat ik zonder reden zomaar je bijna besprongen heb. Ik geef eerlijk toe, ik heb vandaag gewoon een slechte dag en kan er niet echt tegen als mensen zomaar bij me komen zitten, tenzij het mijn groepsgenoten zijn. Nogmaals, zand erover?'' Vroeg ze eerlijk en oprecht. Om nou persé 'sorry' en 'het spijt me' te zeggen, had ze niet zoveel zin in. En de enige keer dat ze had gedaan was vroeger bij een ongeluk, dat ze haar excuses had aangeboden aan haar ouders en laatst bij een blondharig meisje wat ze niet eens kende. Wat een onzin was dat, ze moest haar gewoon uit haar hoofd zetten. Het was ook gewoon een geval apart. Laatst had ze het opgezocht, stiekem op de hoofdcomputer van school en het meisje bleek dus Kaley te heten. Een naam die ze nog niet eerder had gehoord, maar wel verdacht leek op de naam Hailey, ook een blondharig meisje waarover ze nog twijfelde of die ook bij Die Hard in de groep kwam. Aan de ene kant had ze wel wat vertrouwen in haar, maar aan de andere kant... Er was iets aan haar, iets vreemds. Iets wat ze toch nog even verder moest uitzoeken voordat ze ook maar de verkeerde beslissingen nam.

-Gheghe, me too!-

Christian keek haar met een kalme blik aan en luisterde vervolgens even naar wat ze te zeggen had en haalde kort zijn schouders op. Wel verscheen er een glimlach op zijn gezicht. 'Wel, misschien vond ik dat bespringen wel leuk. Alleen volgende keer zonder mes.' Grijnsde hij even plezierig naar haar. 'Maar goed, ik doe wel alsof ik het niet meegemaakt heb.' De reactie die hij op haar actie had gemaakt was voor hem best normaal. Maar door dat hij net wat gestolen had was hij ook veel oplettender naar andere mensen toe. Even haalde hij zijn hand door zijn haren en geeuwde kort. 'Dus je hebt een vereniging. Vertel eens, wat houd die van jou dan in?' Vroeg hij kalmpjes aan haar en stak zijn handen even in zijn broekzakken en haalde vervolgens de armband er maar uit en hing die om zijn pols om er vervolgens zijn vest over heen te trekken. Kort keek hij op toen er een koppel voor bij liep en hen even met ja hoor een afkeurende blik aan keek. Kort fronste hij, kom op dit gingen ze niet menen toch? Even schudde hij zijn hoofd. Sukkels dat het ook waren. Liefde, hij had er zijn buik vol mee. Na Elena zou hij geen vaste relatie meer aan gaan. Nee, Elena was te belangrijk voor hem en hij had haar gewoon achtergelaten Even balde hij zijn vuist en snoof hij. Het stomste wat hij ooit had kunnen doen. Christian ontspande zijn vuist maar weer, hij had aan zijn zus beloofd om niet over hun na te denken om verder te gaan met zijn leven. Misschien kon hij daarvoor toch in een vereniging gaan zodat hij wat afleiding had. Aangezien je niet meteen stilstond wanneer je in een soort van groep zat, maar het hing er van af welke groep. Voor hem moest het een harde groep zijn, een groep die andere kon manipuleren met wist hij veel wat. Een groep die niet bang was om zijn handen vuil te maken.

De reactie die de jongen maakte over dat hij het best 'fijn' vond dat zij hem besprongen had, deed haar grijnzen. Iets wat hij ook naar haar deed. 'Maar goed, ik doe wel alsof ik het niet meegemaakt heb.' Nog steeds bleef diezelfde grijns op haar gezicht staan, niet voor lang maar wel lang genoeg, omdat ze het toch -ondanks haar meestal zurige blik- best grappig vond. Al leek hij best wel wat oplettend, iets wat zij ook was. Maar dan was ze dat áltijd, zo'n snel reactievermorgen... Dat was bij haar aangeboren. Dat had ze al van kleins af aan. 'Dus je hebt een vereniging. Vertel eens, wat houd die van jou dan in?' Die vraag gaf haar zelfvertrouwen, alsof zíj die groep had opgericht. Stiekem was dat ook wel zo, maar het was bij toeval gekomen en toch vond ze het wel fijn om in een groep te zitten. Dan was je niet alleen, mensen stonden voor je klaar en je voelde je toch op een of andere manier veiliger dan normaal. En je was natuurlijk veel minder kwetsbaarder. Esther knikte instemmend. ''Ja, inderdaad. De club heeft nog weinig leden, maar dat maakt niet uit. Het gaat om de lol die we trappen en de leerlingen die we de stuipen op het lijf jagen en alle andere dingen,'' legde ze tevreden en trots uit. Er waren natuurlijk veel meer dingen aan bod, zoals de moorden die zij en Jimmy hadden gepleegd in het clubhuis, maar dat waren geen dingen die je zomaar eruit floepte terwijl je in het openbaar publiek zat. Misschien dat Christian dat later nog kreeg te weten, maar het was toch al verleden tijd. Slechts zij, Jimmy, Nick en ex-lid Ruby wisten het. En dat zou voorlopig ook hun geheim blijven, hooguit de nieuwe clubleden zouden het misschien ooit te weten krijgen, maar daar zou het bij blijven. Ze vouwde haar handen in elkaar, als een soort handdruk, en legde ze op haar benen. Wanneer ze de jongen wat nauwkeuriger, met het licht van de lantaarnpaal die op hem scheen, bekeek, merkte ze op dat er zich iets ronds in zijn broekzak bevond. Hmm, dan was dat waarschijnlijk hetgene wat ze voelde wanneer ze hem 'besprongen' had met haar wapen. Haar ogen bleven rusten op het onbekende wat in zijn broekzak zat.