Nieuwe hobby

Als er iets was wat Alain haatte, dan was het stil blijven staan. Hij wilde bezig blijven, altijd moest hij iets doen. Niets doen bestond niet en mocht niet bestaan, je had maar één leven en die kon je niet verpesten met niets doen. Verveling was een ziekte die - als je even niet oplet - chronisch kon gaan noemen. Een tijd terug ging een groot deel van zijn tijd naar het versieren van meiden, maar dat kon nu niet meer. Hij moest nieuwe dingen hebben om tijd en energie in te steken. Famous was een goed begin, maar lang niet genoeg. Alain vond het tegenwoordig onvoorstelbaar als hij terug keek naar de tijd voor zijn huidige relatie, hoeveel tijd erin ging. Bijna heel zijn leven draaide om versieren, jagen, plannen uitwerken en uitvoeren.
Voor veel mensen was een dagje dierentuin een mooi iets. Alain kon zich het zelf niet voorstellen, maar hij kon het op zijn minst proberen. Dus besloot hij om naar de dierentuin te gaan.

Het begon allemaal saai, zoals Alain had verwacht. Maar al snel nam de dag een onverwachte wending aan. Alain had de directeur van de Zoo, die hij ooit op TV had gezien, zien lopen en stapte er op af. Een aardige vent die hem wel een beetje wilde rondleiden. Het gesprek ging van nutteloze dingen, naar politiek en van politiek naar de zoo. Het bleek al snel dat de zoo geld tekort kwam, een onderwerp die ze besproken in de vlindertuin die nog lang niet af was. Er stonden slechts enkele planten in en ook het mechanische gedeelte was nog niet helemaal op orde.
Alain begon naarmate de verhalen meer en meer waardering voor vlinders te krijgen. Vlinders, als er iets was wat hij nooit had gedacht was het waardering krijgen voor ook maar één diersoort. Laat staan, dit diersoort, vlinders.
De dierentuin kwam ruim $ 250.000,- aan het gigantische project tekort en dat zette Alain aan het denken. Een bedrag dat hij makkelijk kon missen, maar hij ging zijn geld niet in een put steken?

Twee uur later was het zover, beide partijen hadden een handtekening op enkele papiertjes gezet. Handtekeningen ter waarde van $ 300.000,-. Alain schonk de dierentuin het bedrag in ruil voor zeggenschap over de vlindertuin. Het betekende dat hij min of meer dat de vlindertuin van hem was, maar dat bezoekers van de L.A. Zoo de tuin wel binnen mochten. Ook moest het gaan baar zijn en werd Alain verplicht aan allerlei regeltjes die ervoor zorgden dat de vlindertuin ook werkelijk een vlindertuin bleef.
Alain schrok op toen hij de handtekening had gezet, had hij nu werkelijk een vlindertuin gekocht? Hij was miljonair en zijn eerste grote aankoop was een vlindertuin? Geen auto, geen bioscoopzaal, geen monstertruck, geen aandelen in de playboy, maar een vlindertuin? Wow...
Alain pakte zijn mobiel erbij terwijl hij de vlindertuin uitliep. ''Ik heb net een soort van vlindertuin gekocht...'' Stond er op zijn schermpje en stuurde de tekst richting Emilie. Alain ging op een bankje zitten dat uitkeek over een eilandje met chimpansees. Jezus, wat een actie. Wat een hobby...


[Iedereen mag via PM toestemming vragen.]

"Ik heb net een soort van vlindertuin gekocht.." Goed dat ze in het midden van één van de betonnen blokken op een werf van de stad zat, anders was ze waarschijnlijk van haar stoel gevallen. Ze fronste en haar ogen staarden ongelovig naar het schermpje. Hoezo, een vlindertuin? Alain, een vlindertuin? Kom op.. Het groepje vrienden dat bij haar was, merkte haar afwezigheid even op, vroegen wat er was, waarna één van de oudere meisjes haar de fles Tequila aan reek. "Nee, bedankt, genoeg voor vandaag, ik lijk al hallucinaties te krijgen", mompelde ze even en duwde de fles terug weg, waarna ze opstond en wat zand van haar skinny-jeans veegde. "Meiden, ik ben er vandoor, even checken of wat ik lees wel waar is. Zie jullie morgen? Ik ben rond half acht bij jullie, waarschijnlijk, dan zet ik het feestje wel verder." Er klonk wat gemompel over dat vriendjes weer voorgingen voor zo'n meidenuitje, maar ze negeerde het en kroop zo goed en zo kwaad als dat ging van de betonnen blokken af, waarna ze voor ze op de grond stond, haar zwarte hakken snel aantrok en nog even naar de meisjes zwaaide. Ze zwaaiden terug en begonnen verder te feesten.
Ze droeg een losse blouse met licht bloemenpatroon en oriënteerde zich even. Waar moest ze heen, waar zou Alain zijn. First Guess? Vlindertuin. Waar was een vlindertuin? Right, LA Zoo. Daar moest hij ergens zitten. Als het geen grap was, tenminste. Ze begon nieuwsgierig richting Zoo te wandelen en vond de weg vrij gemakkelijk.

Ze liep giraffen, tijgers, ijsberen, gewone beren en antilopes voorbij, volgde de pijlen naar de vlindertuin. Op weg daarnaartoe, passeerde ze de chimpansees, en terwijl ze rondkeek, zag ze Alain zitten. Ze toverde een glimlach op haar gezicht en wandelde naar hem toe. Haar eigen nieuwsgierigheid nam meteen de leiding over door een begroeting en een simpele kus achterwege te laten. Alain zei niet zomaar dingen, dus ze nam zijn sms'je momenteel best serieus, vooral dan omdat hij hier ook werkelijk was. Dus dan restte haar nog één vraag. "Waarom heb je een vlindertuin gekocht?", viel ze met de deur in huis, maar ze vroeg het hem op een luchtige manier, alsof wat hij had gedaan de normaalste zaak van de wereld was. Ze verwachtte dan ook geen al te moeilijk antwoord van de jongen. Hij had geld en ging het uitgeven, ieder zijn eigen originele ideeën. Maar vlinders waren mooi.. Maar waarom kocht hij een vlíndertuin? Was hij plots een vlinderliefhebber? Ze kon het niet meteen vatten. Zachtjes zuchtte het meisje, Alain was erg onvoorspelbaar, maar dat maakte hem onder meer wel leuk. Kort keek ze rond en liet dan weer haar blik op de jongen vallen, benieuwd wat voor reden hij op ging brengen.

Emilie's stem scheerde zijn blik van de chimps af. Alain keek met een glimlach in haar ogen, ze was nog steeds even mooi, iedere keer als hij haar zag. Ook als ze irritante vragen stelde waar hij niet zeker op kon antwoorden, zoals haar opening. Wat bezielde hem om een vlindertuin op te kopen? Je deed enkel zoiets als je Alain heette. ''Geen idee...'' begon de jongen met een glimlach. ''Ik zocht naar nieuwe tijdbesteding, dit is de tijdbesteding van veel mensen. Dus na wat rondlopen kwam ik erachter dat de zoo geld tekort kwam om de vlindertuin af te bouwen, dusja. Dit is mijn nieuwe hobby.''
Alain stond op om Emilie een kus te geven en een arm om haar middel te slaan, opnieuw kijkend hoe een jonge chimp een oudere soortgenoot het bloed onder de nagels vandaan wist te halen. ''Ik moet altijd iets doen, altijd ergens mee bezig zijn, anders wordt ik depressief. Een eigenschap van me.'' zei hij en bedacht zich op dat moment dat het vreemd was dat zodra hij een relatie kreeg, hij ook meer vrije tijd kreeg. Dat was niet hoe een normaal leven in elkaar zat. Alain wilde Emilie niet wanhopig op haar lip zitten en wilde zelf eigenlijk ook niet iedere minuut van zijn leven aan haar besteden. Dat was waarschijnlijk wederzijds en dat was goed zo. Emilie had vast ook zo haar eigen bezigheden en wilde ook niet dat hij overal en altijd bij haar was.
''Hier ga ik dus tijd in stoppen, denk ik.'' sloot Alain af en begon aan een nieuw onderwerp. ''Wat zijn jouw hobby's eigenlijk?'' vroeg hij en trok zijn wenkbrauwen bedenkelijk een klein stukje omlaag. Hij wist niet zo veel van haar, niet eens haar dagelijkse bezigheden. Ach ja, er was genoeg tijd om elkaar te leren kennen, gezien relaties bestemt waren voor een eeuwigheid. Alain was echter realistisch en wist dat zelden twee mensen meer dan de helft van hun leven samen door zouden brengen. Maar zolang het goed ging tussen hen, dan was dat goed. Hij zag wel wat er komen ging en maakte zich niet druk over de toekomst.
''Ik ben blij met jou...'' zei hij zachtjes, terwijl de oude chimp het jonkie boos achterna ging omdat hij voor de zoveelste keer een klap in zijn gezicht had gehad.

Ze begreep Alain wel in zijn reactie, zelf zou ze ook geen idee hebben waarom zij een vlindertuin zou komen, dus Alains excuus om een nieuwe tijdsbesteding te vinden, kon ze ook ergens wel aanvaarden. “Je hobby is de dierentuin sponseren, of ga je zelf ook de vlinders verzorgen?”, vroeg ze wat overbodig naar haar mening, terwijl ze hem wat ongelovig in de ogen keek. De jongen stond op, gaf haar een kus waarna ze zijn arm om zich heen voelde en het meteen wat warmer kreeg. Een glimlach verscheen op haar gezicht toen hij haar over een eigenschap van hem vertelde, waardoor ze even haar hoofd een tikje schuin hield. “Goed, je eigen vlindertuin is een erg originele vorm van tijdverdrijf, I like it.” Ze sloeg haar arm ook om zijn middel en kwam daardoor wat dichter tegen hem aan staan. Hij rook lekker, merkte ze meteen op, waarna ze haar blik even langs zijn mooie gelaat liet gaan.
Emilie grijnsde even toen hij verklaarde er tijd in te gaan stoppen, maar de grijns verdween even van haar gezicht toen hij haar een vraag stelde. Wat haar hobby’s waren? Leuke timing voor je vraag, Alain.. Ze wendde haar blik af naar de spelende chimpansees en dacht aan de bezigheden die ze afgelopen week had uitgevoerd. Erg veel, eigenlijk.. Ze had niet echt stilgezeten, enkel om even na te denken over haar relatie met Alain, op de pier. Maar ja, was ook maar één avond. “In een ver verleden heb ik basketbal gespeeld, maar sinds ik op Monica High ben, ben ik daarmee gestopt.. Niet dat ik het niet meer graag deed, of zo, gewoon, een principe dat ik me had gesteld..”, mompelde ze wat vaagjes, niet echt wetend of ze het verhaal momenteel aan hem kon vertellen.. Ja, dat kon ze wel, ze vertrouwde hem, maar het was niet echt een goed moment, toch? Het feit dat er voor zoiets geen moment was, hield ze voor zichzelf even achterwege.
“Momenteel hou ik me bezig met het zoeken naar bezigheden, nog niet veel gevonden, honden uitlaten, kranten bezorgen, op keuters letten.. Bleek niet mijn ding.. Die keuters hadden een enge moeder..”, klonk het glimlachend, ergens was ze wel tevreden om haar antwoord, ze had een hobby gevonden.. hobby’s uitproberen. Haar mondhoeken krulden omhoog en ze keek de jongen weer aan, de chimpansees werden momenteel minder belangrijk. Zijn woorden klonken haar als muziek in haar oren. “Ik ook met jou..”, reageerde ze fluisterend en drukte hem zachtjes een kusje op zijn lippen. Met een lieve glimlach keek ze hem aan, terwijl haar ogen een nieuwsgierige twinkeling bij zich droegen. “Waar zijn die vlinders van je?” Haar woorden klonken al even nieuwsgierig als ze vanbinnen was.

Dierentuin sponsoren of verzorgen? Dat was gelukkig een onderwerp waar hij zelf niet over had hoeven na te denken. ''Ik mag de dieren niet verzorgen, geen papieren voor. Ik ga wel alles inrichten en regelen welke dieren er wel en niet komen. De zoo zorgt voor de verzorgers, de verzorging en de voortplanting. Ik voor de inrichting, de planten en de dieren.'' legde hij uit en was blij dat Emilie het een goede keuze vond. Of in ieder geval een grappige keuze vond. Het was niet dat hij het voor haar had gedaan en het was ook niet zo dat hij zich normaal gesproken iets van de mening van andere aantrok. Waarschijnlijk weer zo'n natuurlijke reactie in je brein die vindt dat je partner iedere stap die je zet moet gaan waarderen. Het hoorde er dan maar bij en tot nu toe had het enkel een goed gevoel opgeleverd, dus had hij er geen last van.
Basketbal? Emilie speelde basketbal, net als hij. Nooit geweten. Zou hij ook in geen duizend jaar hebben geraden, maar toch was het mooi. Minder vond Alain het dat ze zei dat ze uit principe was gestopt, dat was namelijk onzin. Je kon het minder leuk gaan vinden, je kon tijd tekort krijgen, maar er bestonden geen principes die stelden dat meiden wiens naam met een E begon niet mochten basketballen of iets dergelijks. Ze hield dus iets achter, maar daar was ze zelf bij. Als ze het wilde vertellen dan was dat prima, zo niet, ook prima. Jammer, maar prima.
Ze zocht naar een nieuwe bezigheid, dat was duidelijk. Net als hij, was zij ook begonnen met diersoorten. Honden en kleuters, bah. ''Heimwee naar de basket...'' merkte Alain op zonder er werkelijk bij na te denken. Hij kon zich haar leven niet voorstellen, hij kon garanderen dat hij na één hobby-loze dag bij wijze van al een zelfmoordpoging ondernomen had. Verveling en depressie stonden dichter bij elkaar in Alain's lichaam dan in die van vele anderen.
''Er zijn nog geen vlinders, enkel een aantal planten, hopen zand en een klein vijvertje. Er moet nog een klein barretje komen, paden en veel meer tropische planten. En de vlinders zelf, die moeten ook nog worden gebracht. De eersten laten we waarschijnlijk uit Florida overkomen, een Zoo dichtbij Miami. In het wild leven de vlinders die wij gaan houden voornamelijk in zuid-Amerika en zuid-Azië.'' legde Alain uit en drukte Emilie vrolijk tegen zich aan.
''Er valt nog niet veel te zien, maar als je het wil zien. Daar is het.''


(Als Emilie het wil zien mag je wel zeggen dat Alain mee loopt... Of als Emilie rond wil lopen, loopt Alain ook wel mee x] )

Natuurlijk, dat had ze best kunnen weten, je had een vergunning nodig om voor speciale diersoorten te zorgen, of tenminste een soort diploma. Maar goed, Alain had zijn bezigheid én kreeg er nog eens enkele rechten bij ook, hij mocht beslissingen nemen. Deed hij wel graag, vooral impulsieve dan.. Hoewel, zo impulsief was Famous er niet gekomen. Het was gewoon snel gegaan, plots had hij een pand, ingericht, leden. Nu nog volhouden, maar dat kwam wel..
Hij reageerde niet echt op het feit dat ze baskerbal had gespeeld, kon hem ook geen ongelijk geven. Ze zag er niet zo sportief uit, kreeg ze wel regelmatig te horen, vroeger. Maar het ging niet om hoe je eruit zag, het ging om hoe goed je was en natuurlijk hoofdzakelijk om het plezier dat je erin vond. Plezier dat ze lang niet gemaakt had, moest ze zeggen, maar met haar verleden wilde ze liever geen enkele vorm van overeenkomst vinden. Enkel Santa Monica was tot voor kort daar een deel van geweest, maar met enkele dierbare mensen hier waaronder momenteel op de eerste plaats Alain, kón ze geen afscheid nemen van haar leven hier, gewoon om weg te lopen van haar verleden, bang om nog dingen te weten te komen die ze liever niet wist. Hier aan denkend, kwam de drang om het Alain te vertellen in haar op, hem zijdelings aankijkend dacht ze even na over hoe ze erover zou beginnen, maar toen hij weer begon te praten, besloot ze het maar even te vergeten. Oh God, wat hielp hij haar goed.. Mompelde hij nog dat ze de basket miste. Ze zuchtte kort, fronste even en haalde haar schouders op terwijl ze weer naar de apen keek, Alain vroeg niet naar uitleg, ze besefte dat als ze dingen wilde vertellen, dat gewoon moest doen, simpel. Dit moment was alleszins beter dan een moment waarop ze op het punt stonden wat handtastelijker te gaan worden.. Niet?
Zijn woorden rukten haar blik weg van de chimpansees, weer ging haar volle aandacht naar wat hij zei. Onbewust trok ze even een pruillipje toen hij haar meldde dat er nog geen vlinders waren, alleen maar planten en zand en een vijvertje. Maar toen hij de habitat van de vlinders opnoemde, maakte haar lipje plaats voor een grijnsje. “Zo, mijn vriendje is al een expert..”, grijnsde ze even en porde hem speels in zijn zij toen hij haar wat tegen zich aandrukte, om hem dan volledig los te laten en een glimlach over haar gezicht te laten glijden. “Goed, ik wil gaan kijken. Naar de vijver op z’n minst dan, aangezien er toch geen vlinders zijn..” Kort trok ze één wenkbrauw op, maar al snel werd ze iets serieuzer toen ze zijn hand vastnam en met hem de richting van de ‘vlindertuin-in-wording’ op wandelde.
“Liefje..”, sprak ze vervolgens aarzelend en zacht, even naar de grond kijkend. “Aangezien jij eerlijk met mij geweest bent, zou ik je iets willen vertellen. Een lang en saai verhaal, maar iets waardoor je misschien beter begrijpt waarom ik met m’n hobby stopte en waarom ik hier ben gekomen.” Ze keek hem even aan, zijn reactie peilend. “Komt er allemaal op neer dat ik.. al zeg ik het zelf, zwak ben en dat ik liever wegloop van problemen dan ze op te lossen.. Als je dit geen goed moment vindt, moet je het zeggen, maar ik denk niet dat er veel geweldige momenten voor lange saaie verhalen bestaan..”

''Je vriendje heeft een paar uur geleden pas doorgekregen dat vlinders insecten zijn.'' grinnikte Alain en liep met haar mee het gebouw in. Het was een stuk warmer en de luchtvochtigheid was al erg hoog, aan de mechaniek scheelde het in de tuin dan ook niet. Ze waren nog niet binnen of een ernstig woord schoot de lippen van Emilie uit, liefje. Het klonk of ze iets belangrijks te melden had, een lang en saai verhaal, introduceerde ze. Ze was zwak en ontweek liever problemen dan ze op te lossen. Alain maakte liever problemen dan ze te ontwijken of op te lossen, dus dat kon hij haar niet kwalijk nemen. Problemen waren eerder een tijdverdrijf, sensatie zoeken was normaal en wat was daar mis mee?
Ze begon haar verhaal. Nee, toch niet, ze wilde eerst toestemming? Waarom? Was dat weer zoiets in de relatie wat Alain niet kon begrijpen? De jongen ging tegenover haar staan en zocht oogcontact om te laten zien dat hij het echt meende. ''Emilie, je mag alles op ieder moment tegen mij zeggen als je daar behoefte aan hebt. Desnoods maak je me 's nachts wakker. Je mag ook best dingen voor me verzwijgen als je dat wil.'' zei hij en gaf haar een kus op der lippen. Hij meende ieder woord, ze mocht zeggen wat ze kwijt wilde en voor zich houden wat ze voor zich wilde houden. ''Ik kan alleen niet zo gek veel met de metafoor van net. Wat is het verschil tussen weglopen en oplossen?''
Alain stond met Emilie voor een behoorlijke vijver waar slechts drie koi's in zwommen. De vijver was al mooi omringt met tropische planten, wat al een aardig beeld gaf. De jongen pakte de hand van Emilie en ging op een bankje zitten. ''Ik ben de laatste waarvoor je, je moet schamen wat problemen betreft. Doorgaans loop ik er niet van weg, maar creëer ik ze.'' probeerde hij gerust te stellen.

Eens ze uitgesproken was, had ze hem even niet aangekeken, hoewel ze razend benieuwd was naar zijn reactie. Ze keek er niet naar uit het te vertellen, ze keek uit naar het moment nadat ze het hem verteld had. Misschien kon hij niet veel met haar verhaaltje, beschouwde hij haar als idioot omdat ze het hem wilde vertellen, wat kon hij daar nu aan doen? Maar ze wilde dat hij het wist. Gewoon, omdat ze niet wist of ze haar 'probleem' nog tegen zou komen, wat tot lastige situaties kon leiden moest Alain erbij zijn. Ze wilde ook dat hij het wist omdat ze.. ja, waarom eigenlijk? Het was nu eenmaal beter. Vermoedde ze.
Ze keek op van haar gedachten toen ze automatisch halthield wanneer de jongen voor haar kwam staan. Meteen keek ze hem in de ogen en luisterde ze naar zijn woorden. Onbewust verscheen er een glimlach op haar gezicht, de jongen stelde haar gerust, ze mocht het best vertellen, alles, alles wat ze wilde, wanneer ze wilde. Natuurlijk kon hij niet al te veel met haar metafoor, hij begreep niet echt het verschil tussen weglopen en oplossen in haar geval. "Als ik wegloop, blijft het onopgelost. Hij, blijft me volgen, daar ben ik zeker van. Wordt wel duidelijk.", verzuchtte ze, waarna ze aan Alains hand meewandelde naar een bankje in de luchtvochtige ruimte. Opnieuw trokken haar mondhoeken aarzelend naar boven toen hij haar vertelde dat ze zich niet moest schamen om aan hem wat problemen te vertellen. Creëerde hij ze? Gelukkig, hij was haar probleempje. Dan wel het enige probleempje dat ze niet wilde oplossen, het enige waar ze niet van weg wilde lopen. Zijn actie om haar gerust te stellen werkte best, ze keek hem even vanuit haar ooghoeken aan, knikte als teken dat ze zou beginnen en vertelde.
Ze vertelde Alain over haar ouders en haar twee broers, Liam en Lander. Liam, degene die het altijd voor haar opnam tegen haar broer Lander, die altijd al een degout gehad had van zijn familie, in het bijzonder, zijn ouders. "Hij kon niet echt met hem opschieten, hij heeft een speciaal karakter." Haar stem leek te trillen wanneer ze over hem sprak, ze was bang voor hem. Voor mensen was ze niet snel bang, familie nog minder. Ergens geloofde ze in de goedheid van de meeste mensen, bij Lander was haar inschatting helemaal verkeerd geweest. "Zes jaar geleden brak er een brand uit in ons huis. Liam was uit, ik lag nog te slapen, ook mijn ouders sliepen nog. Lander bleek wakker geworden te zijn, kon mij nog redden, maar mijn ouders, voor hen was het te laat." Ze was erover, de dood van haar ouders was al minder pijn gaan doen, tot Lander haar zijn geheimpje verklapte. "Liam is nooit meer thuisgekomen, Lander vertelde me dat hij op reis was gegaan en geen afscheid wilde nemen." Ze lachte even om haar eigen naïviteit.
"Ik geloofde dat Lander mijn.. 'redder in nood' was." - ze draaide even met haar ogen en keek Alain aan. "Goed, we kregen pleegouders, m'n tante en oom, ze waren wel vriendelijk, maar ik wilde naar hier komen. Wilde weg, naar Amerika, weg van de plaats waar ons huis hoorde te staan, weg van waar mijn ouders liggen, weg van de mensen die me aan hen deden denken. "Ik kwam, anderhalf jaar geleden, hier aan. Lander was meegekomen, om me in de gaten te houden, volgens eigen verklaringen."
Ze fronste even onwillekeurig en haalde toen haar schouders op, waarna ze meldde dat ze een deel van het verhaal dat ze aan het vertellen was oversloeg nu. "En op een gegeven moment, toen ik met Kenneth in een relatie beland was, begon hij me sms'jes te sturen. We spraken af en toen vertelde hij me iets wat ik liever niet wilde horen. Zijn bende..", een sarcastisch lachje sierde haar mond, "hij heeft me gered van iets wat hij zelf veroorzaakt had. Je kreeg respect ofzo als je de ballen had je ouders de dood in te jagen, wel, het is hem gelukt. Wij maar geloven dat het om een kortsluiting ging. Brandweer had geen bewijzen gevonden, dus hield Lander de held maar uit. Ik haatte hem. Haat hem. Nog steeds. Erg. En het gaat nog verder."
Ze liet haar stem even rusten en haalde dan weer diep adem, waarna ze haar vriend vertelde over Landers nieuwe bende hier, in Santa Monica, welke al meteen wist wie zij was. Ze kickten er blijkbaar op haar lastig te vallen, maar aangezien Lander haar verteld had over hen en ze liever geheim wilden blijven, vonden ze het nodig haar naar eigen zeggen te 'liquideren' tenzij Lander haar onder controle hield. "En dat deed hij graag genoeg. Ik hoef je vast niet te vertellen wat hij deed als ik je zeg dat Lander graag zijn agressie ergens op uitleefde. Liefst op een levend persoon, en als hij daarvoor nog respect kreeg van zijn meelopers, was hem dat veel waard." Het verbaasde haar hoe vlot ze het verhaal over haar lippen kreeg, dit had ze niet echt verwacht. "Kenneth heeft hem één keer een lesje geleerd, ik heb hem niet meer gehoord of gezien, maar weet dat hij hier nog in de buurt is. Ik wilde weer weglopen, weg van Santa Monica, maar weglopen is niet meer mijn sterkste kant. Ik heb mensen hier waar ik ben van gaan houden. Vrienden, maar ook van jou.. Ik zou niet weg kùnnen gaan. En ik speelde altijd basketbal met Lander, van kinds af aan. Klinkt zwak, maar ik durf bijna geen oranje bal meer aanraken, dan denk ik alleen maar aan hem, dingen die hij deed, dingen die hij zei. Ik wil wel weer beginnen, maar ben liever blij als ik een doelpunt maak dan te denken aan het feit dat hij bewust mijn ouders in de rook heeft laten stikken." Ze beet aarzelend op haar lip en besloot het hier voorlopig bij te houden, maar ook om al zijn vragen te gaan beantwoorden. "Laten we hopen not to be continued..", haar mondhoeken trok ze omhoog, maar haar gelaat lachte niet mee. Haar ogen stonden eerder donkerder dan normaal, het terugdenken aan die dingen deed pijn. Onbewust was ze dicht tegen Alain gaan aanzitten, ze zuchtte zachtjes en keek hem aan, peilend naar zijn reactie.

Weglopen, onopgelost, duidelijk? Nou, niet zo duidelijk voor hem. Emilie kwam naast hem zitten, om het hele verhaal te vertellen. Ze had duidelijk veel mee gemaakt, veel te veel. Alain kreeg het niet snel, maar van dit verhaal kreeg hij een brok in zijn keel. Zijn broertje vermoorde zowel haar broertje, vader als moeder? Dat was best ziek.
Alain had een kutbroertje, hielenlikker van mama. Maar hij stelde zich best aan, bleek nu. Zo kon het dus ook. Hij wist niet hoe hij kijken moest, maar de kleur in zijn gezicht trok een klein beetje weg. Was er iets aan te doen? Lander weghalen? Alain kende personen die dat waar konden maken, maar hij zou er levenslang voor kunnen krijgen. De jongen slikte en sloeg een arm om Emilie heen. ''Je mag me altijd bellen, als je, je onveilig voelt. Ook al is daar geen directe reden voor.'' zei hij en drukte zijn vriendin stevig tegen hem aan. ''Als je ooit iets van hem hoort, ooit aanleiding hebt om te denken dat hij in de buurt is, dan moet je dat direct zeggen.'' zei hij en liet haar los om op te staan. Wat moest hij doen? Alain was het even kwijt. Hij keek in de rondte en besefte zich weer waar hij mee bezig was, de vlindertuin. Hij had er stiekem best zin in om eraan te gaan werken, maar hij kon nog niets doen. Eerst moest alles nog verbouwd worden.
Alain ging weer naast Emilie zitten en tilde haar op zijn schoot en sloeg zijn armen om haar middel, zwijgend. Niet wetend wat gepaste uitspraken zouden zijn op dit moment.

Alain sloeg een arm om haar heen, zachtjes zuchtte ze even. Ze mocht hem altijd bellen als ze zich onveilig voelde, zonder dat ze daar een reden voor zou kunnen vinden. Haar oren hoorden zijn woorden wel, maar ze klonken van ver, haar gedachten zaten bij haar familie, opnieuw kwamen vragen in haar op, vragen die ze niet meteen kon beantwoord krijgen. Bovendien was het erg zielig om hen te gaan stellen, zoals in films wel eens gebeurde. Vragen vol zelfmedelijden, en zelfmedelijden hebben, was wel het laatste wat ze wilde. Haar vriend drukte haar tegen zich aan, waardoor ze knikte, hoewel ze haar twijfels had of ze dat wel zou doen.
Waarom had ze haar twijfels? Simpel, om Alain buiten schot te houden.
De jongen was opgestaan en aarzelend beet ze op haar lip, pas toen hij naast haar ging zitten en hij haar op zijn schoot tilde, kwam ze weer op aarde, hem eerder serieus aankijkend. Zachtjes legde ze haar hoofd op zijn schouder en drukte haar lippen even in zijn hals. "Ik wil niet dat jou iets overkomt. En ja, ik weet best dat jij hem aan zou kunnen enzo, maar ik wil niet eens het rísico lopen om jou bij hem te zien. Ik ben bang van hem, liefje, het laatste wat ik wil is dat jij met hem in contact komt." Haar woorden fluisterde ze, aarzelend, ze wilde niet dat hij dacht dat ze hem zag als iemand die Lander niet aankon, maar ze wist dat ze het niet zou aankunnen om te zien hoe ze zelf Alain bij haar lieftallige broertje bracht. Dan was zij de schuldige. "Ik loop geen gevaar hoor," mompelde ze vervolgens, in een poging hem wat gerust te stellen. "Waarom heeft hij me dan niet laten stikken? In de brand? Hij heeft me gered, is dat dan geen teken dat hij me niet wil.. wel.. ja, dat hij me niet dood wil?" Ze stopte met het tegen zijn hals aanpraten en hief haar hoofd even op, zodat ze hem in de ogen kon kijken, om hem te overtuigen van het feit dat ze niet zoveel gevaar liep, al was ze daar zelf niet helemaal van overtuigd, maar dat telde niet, toch?

Alain glimlachte toen ze haar hoofd op zijn schouder legde Emilie zei dat ze wilde dat hem niets overkwam. Dat ging sowieso niet gebeuren, zijn lengte gaf hem uitstraling waardoor niet iedere imbeciel hem een klap verkocht. Daarnaast was hij niet echt van plan om hem op te zoeken, eerder om hem op te laten zoeken, wellicht. Misschien kon hij via via wel bij iemand komen die meer van dat soort lui afwisten, misschien als hij Ruby nog eens zou zien. ''Maak je geen zorgen om mij...'' zei Alain en drukte Emilie stevig tegen hem aan.
Haar volgende theorie was interessant en stof om over na te denken. Waarom had hij haar gered, had hij gevoel of was hij gewoon aandachtsgeil slash statusgeil? Of iets geheel anders. Alain wist het niet en wilde er ook niet over nadenken. Eigenlijk wilde hij de hele situatie gewoon een tijdje laten vallen, hij kon er vannacht genoeg over nadenken. Hij kon de laatste tijd toch al lastig in slaap komen. De jongen drukte zijn lippen op die van haar en zei ''En mocht dat teken ooit opdagen, dan kan je bij mij komen.''
Daar zat hij dan, in een vlindertuin, in zijn vlindertuin. Waar hij verantwoordelijk voor was, die hij mooi ging maken. Dat hij ooit nog verantwoordelijkheid zou voelen verklaarde hij vorig jaar voor onmogelijk, maar nu hij het gevoel had, voelde het best goed. En niet alleen voor de vlindertuin was hij de laatste tijd verantwoordelijk, maar ook voor een relatie en een band. Dat was best mooi. Tevreden kuste Alain Emilie opnieuw.

Emilies leven leek momenteel even ingewikkeld geworden voor haar, maar dat kwam enkel door de dingen die ze daarnet voor ogen had gekregen, dingen die op haar netvlies gebrand hadden gezeten. Alains stem, daarentegen, verhielp heel dat zooitje even. Dat ze zich geen zorgen om hem moest maken? Hm, zolang ze Lander niet beschreef of tegen Alain zei welke plaatsen ze vermeed om Lander niet tegen te komen, was de kans klein dat Alain hem vond of überhaupt herkende, bij nader inzien. Dus, het hing van haar af, toch? Zij hield haar mondje toe en Alain zou niets overkomen.
Haar broertje was speciaal, niet alleen omdat hij mensen zonder enige reden de dood in liet gaan, maar ook omdat hij hàar, misschien willekeurig, misschien ook niet, had gespaard. Lander was wel altijd jaloers geweest op de band die Emilie en Liam hadden gehad, maar dat was toch nog geen reden? Ergens had ze liever gewild dat hij haar ook had laten liggen, had ze toen ook niet zo’n pijn gevoeld, tenminste.. Geen pijn die zo lang zou duren. Maar ergens moest ze hem dankbaar zijn, anders was ze hier namelijk niet gekomen, en zat ze nu niet op Alains schoot op een bankje van zijn vlindertuin. Niet wat ze verwacht had, maar veel leuker dan dat, natuurlijk.
Zijn lippen haalden haar uit haar overpeinzingen, ze kusten de hare, waardoor ze ondertussen even haar mondhoeken optrok. Ze bracht haar hand naar zijn achterhoofd en speelde wat met zijn haren terwijl ze de kus beantwoordde. Rustig duwde ze hem wat naar achteren, tegen de leuning van het bankje, maar aarzelde toen even en liet zijn lippen los. Wat zou hij van haar gedachten op dit moment denken, gedachten zonder Lander, boordevol Alain? Ze grijnsde even liefjes en sloeg haar armen om zijn nek. “Mag ik je zeggen dat ik van je houd? Of vind je dat weinig betekenend? Of juist te veel? Of laat ik dat beter vallen?” Emilie wist ergens wel dat hij hoogstwaarschijnlijk, zoals hij haar eerder al uitlegde, niet meteen wist wat ‘houden van’ betekende, maar zou hij misschien niet vermoeden wat het kón betekenen? Ze zuchtte zachtjes en beet twijfelend op haar lip, terwijl ze hem aankeek en hem nog een kusje op zijn lippen drukte.

Dit waren mooie momenten, hij en Emilie. Alain had tot nog toe totaal niet de behoefte gevoeld om naar een ander meisje te gaan, wel gekeken natuurlijk. Maar dat viel binnen de sociale regels van een relatie, bij de meeste stellen.
Het mooie gevoel scheurde, kwam ze er weer mee. Houden van. Waarom? Het bestond niet of het was een extremistische manier van geven om. In dat laatste geval hield hij van haar. Maar wanneer iemand zei ik geef om je en je antwoordde met ik vind je ook echt lief, dan waren er geen problemen. Maar wat had de Amerikaanse cultuur je had geleerd, was dat het uit den boze was om zo te antwoorden op een vlugge ik hou van jou.
''Ik ook van jou...'' zei Alain zachtjes, in de leugen-mode. Hij twijfelde of hij loog, houden van bestond niet of het was een extremistische manier van geven om. In het laatste geval loog hij niet, in het eerste geval loog hij. Maar in het eerste geval loog dan ook 99% van de wereld, het verschil was alleen dat hij wist dat het niet bestond. Waarom heeft iedereen relaties zo hinderlijk ingewikkeld gemaakt? Was het niet genoeg dat je gewoon lekker bij elkaar kon blijven. Best friends with benefits, of zoiets? De wereld zou er een stuk leuker van worden.
Alain ging met zijn handen onder haar shirtje en streelde haar rug, een stuk fijner dan al die gedachtes die door zijn kop aan het razen waren, een heel stuk fijner. Hij zocht een onderwerp om nogmaals te switchen, weg van het houden van en weg van haar familie. Vragen hoe het was? Nee. Hoe was het honden uitlaten? Of op peuters passen? Dat ging hem ook niet worden. Het gevoel van zijn handen op haar rug werd erg snel overdondert door de koude en harde stilte.

Een stilte na haar woorden was niet echt langdurig, maar toen ze zijn woorden uiteindelijk hoorde, leken er wel drie minuten verstreken te zijn. Ze wist dat Alain een andere kijk had op het Houden van en geloofde niet dat hij vollédig mee was met het begrip, maar hij zou ook niet helemaal gaan liegen, toch? Nee, hij loog niet tegen haar, dat geloofde ze wel.
Uit deze theorie komend, glimlachte ze even. Het gaf een voldaan gevoel te weten dat Alain voor een vaste relatie met haar had gekozen in plaats van al die scharrels, ze voelde zich goed als ze bij hem was en meer had ze niet nodig. De twijfels die ze de dagen eerder had gehad omdat ze Alain weinig zag, verdwenen als sneeuw voor de zon. Zo raakten ze elkaar zeker niet beu, en elke ontmoeting leek de ene keer specialer dan andere keren. Het bracht afwisseling in haar leven, aangename afwisselingen. Emilie voelde zijn handen plots onder haar shirt gaan en tenslotte de warmte van zijn strelingen over haar rug, waardoor ze even glimlachte en haar ogen sloot. Die warme tintelingen die over haar rug gingen brachten haar voldoening. En die voldoening, bracht haar op een ideetje, of eerder een verlangen.
“Ben je vrij vanavond?”, vroeg ze zachtjes, terwijl zehaar vingertoppen over zijn nek liet gaan en vervolgens aan de rand van zijn shirt begon te prutsen. Ze ging wat dichter naar hem toe met haar gezicht, om hem dan een kusje te geven op zijn zachte lippen. “Zin om bij mij te slapen, vannacht?” vroeg ze zachter dan haar eerste vraag, en ergens meende ze de achterliggende betekenis van deze vraag wel. Haar vertrouwen in Alain was op dit moment erg groot, mede doordat ze hem daarnet haar geheimpje had toevertrouwd.
Alains theorie was om dingen te doen die je wilde, wanneer je ze wilde, maar op dit onderwerp lag een iets andere voorwaarde bij haar, een voorwaarde die nu vervolmaakt was. Ze verlegde haar hand van zijn nek naar zijn onderbuik, onder zijn shirt, waarna ze hem even met een engelenblik aanstaarde.

[Kunnen fouten in staan, xcuse mee =] ]