Nieuwe nacht, nieuw land, nieuwe school... Nieuw leven?

Kaley stond tot haar enkels in het zeewater, wat in golfjes over net boven haar enkels raakte. Ze ging in haar blauwe bikini in het ondiepe water zitten met haar gezicht richting de onzichtbare horizon. Het was donker, pikkedonker. Dit was het dan, de beroemde Staten. Haar ouders kwamen hier vandaan en de redenen om haar naar hier te sturen waren degelijk. Aan drugs kwam je hier een stuk lastiger dan in Amsterdam, waar ze eerst woonde. En aan drugs mocht ze niet meer zitten, dat had ze al te vaak gedaan. Kaley had een chronische ziekte die men verslaving noemde, speed snuiven. Ze kwam net uit een afkickkliniek, eergisteren. Na een ingewikkeld leven voor een zeventienjarige.
Kaley spatte wat water in haar gezicht en probeerde te genieten van de warmte die er nog was, wat je in Nederland op dit tijdstip niet kon vinden. Toch was ze zenuwachtig, haar grootste obstakel naar een gelukkig gevoel was nog altijd de angst om terug te vallen in de situatie waar ze vijf maanden geleden nog in vast zat. Waarom ze met speed was begonnen? School, sport, uitgaan, ze wilde geen seconde van haar leven verspillen aan slapen en probeerde dus met behulp van speed zo weinig mogelijk te slapen. Dit lukte een tijdje erg goed, tot ze in een vakantie ooit aan zichzelf probeerde te bewijzen dat ze niet verslaafd was. Toen werd ze ruw met haar neus op de feiten gedrukt en stortte haar wereld min of meer in elkaar. Het was voor anderen vaak moeilijk te geloven, maar het moment dat je beseft dat je verslaafd bent is echt eng. Opslag wordt je suïcidaal en die emotie gun je, je ergste vijand niet.
Kaley heeft er nog een aantal maanden na het besef mee rond gelopen en had toen een overdosis pillen genomen. Ze zag het leven als junk totaal niet zitten en besloot een zelfmoordpoging te ondervinden. Gelukkig voor haar dat ze behoorlijk slordig was en dat ze op tijd werd ontdekt door haar ouders. Anders was het zeker fataal geweest.
Nu, maanden later, zat ze aan één van de mooiste stranden ter wereld met doodsangst om weer de behoefte te krijgen om haar neus vol te gooien. Ze wilde het niet, maar toen ze verslaafd was wilde ze het ook niet. En toch deed ze het, ze kon niet helder denken. Op dit moment wel, maar bleef dit ook zo? Kaley op haar rug en sloeg haar handen op haar buik in elkaar. Haar bovenlichaam op het droge en de rest in de ondiepe zee. In de ondiepe zee van de Verenigde Staten waar je moeilijk aan speed kon komen. Toch?


(Iedereen welkom)

Nadat ze bij de Beach club, genaamd La Palapa was geweest om wat zaakjes af te handelen, rook ze de frisse lucht wanneer ze uit de achter uitgang van de strand discotheek stapte. Het was veel en veel fijner dan die benauwde, hete lucht van binnen. Haar afgetrapte, zwarte sneakers zakten weg in het zand bij elke stap die ze nam. Zoals normaal had ze haar zwarte lievelingsjack aan. Aangezien het donker was en er toch geen politie agenten of wat dan ook nu op het strand aanwezig waren, kon ze best een eigen gemaakte sigaret nemen. Voordat ze haar sigaretten en aansteker ook maar bij de hand nam gluurde ze even rond of er niemand op het strand haar bekeek. Eigenlijk kon ze niemand bespeuren, behalve dan een schim die in het water lag. Zag ze dat nou goed? Ach, dat was haar zaak niet. Zonder er naar te kijken haalde ze met haar rechterhand het pakje uit haar broekzak, en stak er vervolgens eentje op. Het was heerlijk om af en toe je hele hoofd gewoon te clearen, leeg te halen. Nadat ze de sigaret had aangestoken, borg ze het pakje en haar skelettenkoppige aansteker weer goed op. Daarna liep ze richting de schim die ze eerder had gezien in het water. Naarmate ze dichterbij kwam zag ze dat het niet iets van een plastic tas was die hier naar toe was gewaaid, nee dat niet. Het was een meisje met blond haar, tenminste als haar zwarte ogen haar nog bedrogen. Rustig, om haar niet te laten schrikken, kwam ze dichterbij en ging op haar hurken in het water. Ze voelde het koude, ondiepe water in haar sneakers stromen, maar dat deerde haar niet. Ze zat zo, zodat het water niet haar broek op haar kont nat maakte. ''Hee,'' fluisterde ze naar haar. De geur van haar sigaret was niet natuurlijk, niet normaal. Nee, het rook naar iets speciaals. Iets om pittig high van te worden, en alle frustratie en stress even te vergeten. Nogmaals nam ze een haal. ''Wil je ook?'' Vroeg ze met een emotieloze, kille stem.

Kaley werd opgeschrikt door een zachte Amerikaanse stem die haar begroette. Ze opende haar ogen en zag een meisje met rode lange haren naast haar gehurkt. Ze rook naar wiet, een geur die iedere Nederlander kon herkennen. Ook zij had het regelmatig gebruikt, net zoals iedere vriend of vriendin van haar en de leuke helft van 17-jarig Nederland.
Het meisje bood haar een hijs aan en dat aanbod sloeg ze niet af. Kaley pakte de joint aan en zette het tussen haar lippen om te hijzen zoals menig buitenlander van Nederlanders verwachtte, over de longen en in rookkringetjes weer naar buiten. Dit spul kon je in Nederland niet verkopen, aan de andere kant van de oceaan was het toch net een stuk sterker. Ze gaf de joint weer aan het meisje en ging rechtop zitten. Was het hier niet een stuk moeilijker om aan stuff te komen? Kaley schrok van de gebeurtenis van net, ze wist dat wiet hier gigantisch uit den boze was, het werd even gevaarlijk gezien als haar liefde, Amph, speed. Ze wist ook dat het meisje waar ze bij stond een gevangenisstraf riskeerde op dit moment en gezien ze net een trekje had genomen, zij ook. Maar als ze zo gemakkelijk aan wiet kon komen, kon ze dan ook zo gemakkelijk aan Amph komen?
Dit was gevaarlijk, ze moest geen contact met het meisje krijgen. Contact met haar was de poort naar een toekomst als junk, jatten om te snuiven en snuiven om te leven. Dat kon niet, deze mensen hoorden überhaupt niet te bestaan in de Staten. Waar was ze?
Kaley raakte in paniek en in de war. Ze was lijkbleek geworden, niet omdat ze liep te trippen - groen had niet zo'n effect meer op haar - maar door de angst om terug te vallen in haar verslaving.
Ze stond op, klaar om bij het meisje weg te lopen.

Ze voelde zich raar, niet door het gave spul, nee door iets anders. Door iets waardoor haar hart harder ging bonken. Wat was dit voor onzin? Het meisje nam haar aanbod aan en nam wat trekjes. Dat deed haar plezieren, een brede grijns kwam op haar gezicht te staan. De kringetjes die ze uit ademde waren grappig. Niet veel mensen konden dat, of stikten dan van het hoesten. Zij kon het wel, ze rookte al jaren. Stiekem, zonder dat haar moeders of vader het zagen. Doordat het blondharige meisje haar haar joint teruggaf sleurde dat haar uit haar gedachten en nam hem aan, zette hem weer tussen haar wijsvinger en middelvinger. Esther nam er nog een laatste haal aan en gooide hem vervolgens in het koude water, wat erg sompig haar sokken in haar afgesleten sneakers sopte. Haar kille ogen staarden naar het meisje, wat op stond. Ook zij stond op en liep achter haar aan. Eenmaal op het droge zand stopte ze en pakte haar zachtjes bij haar pols vast. ''Blijf,'' fluisterde ze, op een smekende manier. Vanavond leek iets in haar te zijn veranderd, ze was niet zo boos en chagrijnig op iedereen. Nee juist in tegendeel, een ongekende emotie kwam in haar omhoog. ''Astjeblieft.'' Haar ogen sloeg ze neer op het donkere zand. Inmiddels waren haar ogen wel aan het donker gewend. Boven aan de hemel was maar een halve maan te zien. Bijna, en dan was het volle maan. Nog een paar avonden wachten.

Kaley voelde dat haar hand werd vastgepakt, nijdig rukte ze zich los uit de greep van het meisje. Ze kon het niet hebben als mensen haar aanraakte zonder dat ze dit verwachtte en zonder toestemming. Mensen hadden van haar af te blijven. Het blonde meisje keek het roodharige meisje pissig aan en merkte op dat ze het niet zonder emotie deed. Wat moest ze van haar? Ze kende haar niet eens.
Kaley snoof en sloeg haar armen over elkaar heen, ze voelde zich niet op haar gemak. Naakt, niet omdat ze een bikini droeg, maar omdat ze zich hier zo kwetsbaar voelde. Iets wat ze niet liet zien, in tegendeel. Ze liet een harde, koude blik op het meisje tegenover haar afstormen. Het meisje wat haar net vastpakte.
''Want?'' snauwde ze kortaf, Kaley had geen last van de taal die ze nu moest spreken. Ze is tweetalig opgevoed, ze spreekt het plaatselijke Engelse dialect van California beter dan Nederlands. Dat was een obstakel minder in de grote, gevaarlijke Staten. ''Want? Kan je me nog een joint aanbieden?'' snauwde ze, haar stem werd luider wanneer ze vervolgde, ''En daarna nog één zeker. Vervolgens vraag ik je waar je de stuff vandaan hebt...'' Uit haar ogen sprongen tranen, niet wetende wat ze deed. Haar luide stem sloeg over in een schreeuw. ''En dan kan ik mezelf weer de ziekte snuiven. Flikker op, blijf bij me uit de buurt en zoek mode-tips...''
Kaley draaide zich weg bij het meisje, veegde haar tranen af en liep bij haar vandaan. Ze moest zeggen dat het schreeuwen opluchtte, schreeuwen kon soms best fijn zijn. Ook haar laatste uitspraak over de mode vond ze best prettig om kwijt te kunnen. Tot ze besefte wat ze gezegd had, ze had haar informatie gegeven over haar vorige leven. Al één stap in de foute richting en ze was hier net. Ze had het zichzelf nog zo verboden om ook maar iets aan iemand te melden over haar verleden met drugs. Dit kon haar alleen erger in de problemen brengen, wat betekende dat ze contact met het meisje moest verscheuren en weggooien.
''Blijf bij me weg...'' snauwde ze over haar schouder en deed opnieuw een poging om bij haar vandaan te lopen.


(Niet perse uit het topic)

Dat het onbekende meisje tegen haar schreeuwde had ze niet verwacht. Al was het wel te verwachten, ze raakte haar aan zonder het ook maar te vragen. Maar aan de andere kant, ze vond het duidelijk wel prima dat ze haar joint kon roken. Normaal deden de zinnen die ze schreeuwde haar helemaal niets, geen schreintje gevoel kwam bij haar op. Maar deze keer werd ze geraakt, diep van binnen in haar hart. Wat was dit? Wat was dit voor bullshit? Dit had ze nog nooit eerder gehad. En zeker niet bij een meisje. Zou ze net zoals haar moeders worden? Nee toch. Dat was wel het laatste wat ze wou. Hetzelfde zo klef en soft als haar twee moeders, Crystal en Janice, worden. Haar gebalde, verborgen vuist ontspande ze weer wanneer de laatste zin uit het meisje d'r mond was gevlogen richting haar. Het leek wel eeuwen te duren, dit moment. Wat haar nog meer raakte, behalve de rotte opmerking over haar uiterlijk, was dat er dus wat meer aan de hand was bij het meisje dan alleen die ene joint. Nee, er was waarschijnlijk iets veel verschrikkelijkers gebeurd, iets wat al rare gedachtes bij haar opwekten. 'Blijf bij me weg...' snauwde ze nog naar haar. Al die tijd had ze niks terug gezegd of gedaan, zoals geslagen of haar mes gegrepen. Iets in haar hield haar tegen. Wanneer het meisje opnieuw van haar wegliep, besloot ze niet meer achter haar aan te lopen. Dan leek het wel alsof ze puur wanhopig werd, wanhopig naar aandacht en misschien nog wel naar iets anders. Het rare was dat ze een pijnlijk, rakend gevoel kreeg. Haar hart bonkte nog harder en sneller dan wat het eerst deed. Er leken wel iets van tranen omhoog te komen. Voordat ze haar evenwicht verloor, liep ze door het zware, droge zand en pakte de leuning vast van het stenen trappetje van één van de in en uit gangen van het strand. Ze was het zicht verloren over het meisje, daar lette ze niet meer op en het boeide haar op dat moment even niet. Damnit, wat was er toch met haar aan de hand? Wanneer de onbekende emotie verdwenen was, kwam vlak daarna een woedende emotie omhoog. Ze moest zich even uitrazen, op iets om haar pijn te laten voelen. De stenen trap was op dat moment de oplossing. Haar gebalde rechtervuist schoot uit, uit kwaadheid, tegen de stenen waardoor de pijn zo door haar knokkels, richting haar gehele arm schoot. Op dat moment leek niks haar te kunnen schelen, haar ogen schoten vuur en ze haalde nog een keer uit naar de trap. Hierdoor voelde ze nog een hevigere pijn door haar arm schieten en stopte toen. Zelfs in het donker kon ze zien dat er een vloeistof op de stenen drupte. Een donkere vloeistof, wat haar bekend voor kwam. Dat was het bloed wat uit haar hand stroomde. Het boeide haar niet en veegde het aan de leuning af, zodat het leek alsof er hier een gevecht was geweest. Een bloedspoor was te zien in het donker, en dat beviel haar wel. Gemeen lachte ze. Ze zou die meid betaald zetten door haar zo te behandelen.

(Hmm, komt ze weer terug of zullen we in een discotheek ofzoiets posten? Voor als je wilt dat de meiden elkaar weer meeten ergens anders, PB dan ff! )

Esther schreef:

(Hmm, komt ze weer terug of zullen we in een discotheek ofzoiets posten? Voor als je wilt dat de meiden elkaar weer meeten ergens anders, PB dan ff! )

Je kan hier komen als je wil