Eindelijk rust of toch niet?

Eerste schooldag... Het stond bekend als een nachtmerrie, de gebruikelijke nachtmerrie vond Lilly. Ze kende niemand, want iedereen vond zich meestal te goed om ook maar met een ''nieuweling'' te praten. Want wie doet er nou zo iets. Je bent dan niet meer zo populair bij je vriendjes, of je moest vriendloos zijn. Met een zucht liet Lilly zich neer ploffen bij een tafeltje achterin. De eerste les was eindelijk voorbij en het was tijd voor rust en wat eten. ze rommelde wat in haar zwarte eastpack en haalde er een flesje cola uit. De dop ging sissend openen en het koolstof kwam bruizend omhoog. Toen het gevaar om nat gespoten te worden door het geschudde flesje cola was uitgeweken maakte ze hem helemaal openen en nam er een paar slokken uit waarna ze haar mond afveegde. Zuchtend keek ze de kantine rond, het was echt een nachtmerrie de eerste schooldag. Je kende helemaal niemand en je hoorde nergens bij. Je was een buitenstaander, soms ook een nieuw doelwit voor de rest. Vooral sommige blonde bimbo's kon ze wel neer schieten. Hun grapjes waren dus totaal niet grappig, hun make-up was veelste zwaar en hun haar was bezweken onder de haarlak. Afschuwelijk, alsof ze net uit een of andere hoerenclub kwamen. En die jurkjes dan van sommige meiden, was het hier een of andere wedstrijd, wie het kortste jurkje heeft? Vreselijk... Maarja het zo wel wenen. Tenminste dat hoopte ze. ''Van ondere...'' gilde iemand. Lilly trok haar wenkbrouw op maar kon nog net wat smurrie ontwijken van iemand. Met een vies gezicht keek ze naar de muur die onderzat. Een voedselgevecht was begonnen, meisjes gilde, jongens smeten. Het enige wat Lilly deed was zich onder de tafel verstoppen. Hier was ze veilig, tenminste... Zo ver je veilig kon zijn voor het eten.

De eerste stap die ze zette nadat ze de kantinedeuren had geopend was een stap die ze liever niet gezet had.
Het was een chaos. Vele jongens hadden hun hadden vol voedsel en hoopten zo veel mogelijk anderen te raken, Serena meende zelfs te zien dat er een paar aan het tellen waren hoeveel ze er tot nu toe hadden geraakt. Wie waren het doelwit? De meisjes, de jongens of allebei? In de verwarring en rotzooi die er was ontstaan lukte het haar niet om erachter te komen, waardoor ze maar begon met lopen om het voorbeeld van sommige meisjes te volgen. Ze had immers geen zin om terug te lopen, en heel erg veel maakte het niet uit wanneer haar kleren , elk van een paar honderd dollar, werden geruïneerd. Ze waren mooi en stonden haar goed, maar aangezien ze thuis nog een grote klerenkast had maakte het haar niet uit wanneer ze ze -in het ergste geval- weg moest gooien.
Het duurde niet lang voordat een klodder haar kant op vloog, maar omdat Serena goed oplette kon ze het ding ontwijken door simpel aan de kant te stappen. Ze kroop -tegen haar eigenwaarde in- onder de dichtsbijzijnde tafel, erop lettend dat ze met haar hoofd niet tegen het blad van de tafel kwam omdat die nog wel eens onder de kauwgom zat. De must-have tas werd naast haar neer gezet, waarna Serena hurkend naar het meisje voor haar keek. Het was niet het standaart meisje waar ze mee om ging op haar oude school, en als ze eerlijk moest zijn negeerde ze deze types meestal. Ze waren stil, vaak niet sociaal, en gingen alleen met de mensen om die hetzelfde als hen waren. Toch heeft Serena nooit een hekel gehad aan de mensen waar ze nooit tegen praatte, ze kon immers nooit weten of ze aardig waren of niet. "Hey." zei ze met een glimlach, terwijl ze een lok haar achter haar oren streek. Het was een beetje krap onder de tafel maar alles was beter dan daarboven, aangezien het daar haast oorlog leek. "Doen ze dit altijd in de pauzes?" vroeg ze aan haar, een kleine grijns op haar gezicht getekend. Serena was immers óók nieuw en wist nog niet zo goed hoe alles hier op school was.

Lilly bekeek onder de tafel de chaos van die de leerlingen maakte.
Wie was dit vuren eigelijk begonnen? Eigelijk maakte haar het niet echt meer uit, want wie er ook begonnen was, die gene was nu zelf ook vies. Lilly was normaal niet echt een type die dit erg vond, soms gooide ze ook met eten. Dat kwam er van als je in een gezin werd opgevoed met alleen maar van zulke jongens. Je moest je toch kunnen verdedigen.
De kantine hap vandaag was vreselijk. Het leek net blubber. En aangezien zij ook niets had om zich te verdedigen was dekking zoeken het beste wat ze kon bedenken. Een grote oorlog was ontkettend, over smetten ze met het eten wat ze hadden van alles vloog rond. Als je goed luisterde hoorde je zelfs het eten wat boven de tafel vloog. Ze zuchtte lichtjes, hopelijk was het eten dadelijk op en kon ze weer onder de tafel vandaan komen. Je zat niet erg gemakkelijk onder zo'n tafel.Ook een ander meisje besloot dekking te zoeken.
''Hey'' zei ze terug met een lachje. Ze schatten het meisje een jaar of 17, aan haar kleren te zien, had ze rijke ouders die voor haar zorgde. Als haar ouders dat deden kwam zij met een baljurk op school, een rilling liep over haar rug als ze dacht aan haar moeder. Een typese huisvrouw die zelf eigelijk niets deed en alleen maar kon klagen. Ze was te veel in de middeleeuwen blijven hangen, vond Lilly. Tenminste kwa kleding. Haar vader daarin tegen was een rijke zakenman die eigelijk niets gaf om het gezinsleven, hij gaf alleen maar om zijn werk. Niet dat Lilly hem dat kwalijk nam, want zo gezellig was haar moeder niet en zij en haar broers waren meestal boven. Alleen haar oudste broer, Alexander was dan beneden, braaf zijn huiswerk maken aan de keukentafel. Zij,Levi en Loran haar 2 oudere broers waren dan meestal allang naar buiten ontsnapt om te voetballen. Levi leek veel op Lilly maar dat kwam ook omdat het een tweeling was. Ze zuchtte eventjes om de gedachten aan haar 2 broers. Hun waren de enige reden dat ze het nog trekte thuis. Ze miste ze vreselijk.
Vanavond zou ze ze maar op moeten bellen, als ze tenminste nog naar haar kamer ging. Je wist het nooit met deze oorlog. Het kon wel door gaan tot een uurtje of 8, of mischien wel langer. Lilly had nog steeds geen kamer gevonden. Haar kluissleutel had ze gelukkig wel opgehaald, Kluisnummer 113. Het zo vast wel even zoeken worden om die weer te vinden, ze was hier amper een hele dag. Nouja het zo wel wenen. "Doen ze dit altijd in de pauzes?" vroeg het meisje aan haar. Lilly lachtte eventjes, ''Ik hoop het niet, want dan zal dit een lang schooljaar gaan worden'' zei ze als antwoord. Ze stak haar hand uit wat best moeilijk ging onder de krappen tafel. Ze zat namelijk op handen en kniee:en, hopelijk viel ze niet om. ''Lillith Bones, zeg maar Lilly als je dat liever heb'' zei ze met een glimlachje. ''Zit je allang op Monica?'' vroeg ze aan haar om een gesprek te beginnen. Waarom zou ze niet eventjes willen praten met iemand. Ze zatten hier toch tijdelijk vast, want wie zat er nou niet liever hier als er boven een oorlog ontkettend was.