Skateboarden.. Eindelijk!

Een 16 jarig meisje skate rustig door de straat. Ze had geen helm op, nooit eigenlijk. Bij het skateboarden voelde ze haar vrij en vrolijk. Beter dan die stomme cheerleaders die haar de hele tijd uitscholden. Ze zuchtte eens diep maar schudde de gedachte weg. Ze wilde er nu even niet aan denken. Ze wilde even vrij zijn en alles vergeten. Dat lukte ook toen ze Youth Yard zag. Een half pipe was er te vinden en het was niet zo druk. Zélie glimlachtte tevreden en maakte een ollie. Ze negeerde alles om wat trucjes te kunnen oefenen. Backflip, kickflip en ze deed ook wat trucjes op de half pipe. Na een tijd sprong ze erop en ving haar skateboard op. Ze zette haar neer en keek even om haar heen. Er waren niet zoveel jongeren nu, gelukkig maar. Ze kon niet tegen de drukte die er soms heerstte. Vaak kwamen er dan oudere jongens en zij was natuurlijk de jongste. Wie zou er winnen. Ze zuchtte en keek even naar haar skateboard. Ze had het van haar vader gekregen en ze deed dit nou al ongeveer 6 jaar als hobby. Ze leerde elke keer wel wat bij. Ze glimlachtte even bij die gedachte maar probeerde het al snel weer te vergeten. Ze kon niet tegen denken over het verleden. Niet meer sinds haar broer steeds weer probeerde haar te kunnen vermoorden. Gelukkig was hij hier niet. Ze snoof even en keek kort op haar GSM terwijl ze rustig en chill bleef zitten.

Jason reed wat rond op zijn BMX. Hij had een indoor skatepark vlakbij zijn huis staan, dus hij had veel geoefend en hij was niet van plan dat te verleren. Toen zag hij Zélie zitten, ze leek bekend, dus hij ging naar het skatepark. Hij maakte eerst een paar simpele stunts op de ramps die er stonden en toen reed hij naar Zélie. Pas toen hij heel dichtbij haar was en afstapte, herkende hij wie het was. "Zélie!" riep hij uit. Jason was vroeger een vriend geweest van Zélie's broer, totdat hij zijn eigen familie vermoordde, vandaar dat hij Zélie herkende. "Hoe is het met je!? Bij wie woon je nu? Een pleeggezin ofzo? Heeft je broer ook nog geprobeerd jou te vermoorden?" Hij kon bijna niet ophouden met vragen stellen, maar hij wilde wel antwoord, dus hield hij zijn mond.

Zélie staarde een tijd stil voor haar uit. Vele gedachten spookten door haar hoofd. Ze zuchtte even en keek naar wat jongeren die bij elkaar zaten. Ze dacht even aan Sergei en Mike. Mike had ze hier gevonden en ze was echt blij hem weer te zien. Ze had best een goede keuze gemaakt om naar hier te komen. Beter dan weer verhuizen maar dan naar Italië. Ze keek op toen ze een jongen op zijn BMX zat en merktte dat hij haar herkende. Hoe? Ze snoof even en keek hem aan. "Ik ben Zélie maar hoe ken je me?" vroeg ze en keek hem raar aan. Ze was nog maar een peuter geweest toen ze haar ouders nog had. Zou hij een vriend van haar vorige ouders zijn? Of van Amestigon? Blijkbaar want hij wist van haar dode ouders en over haar broer. "Nou euh.." begon ze en wachtte maar even tot hij klaar was met vragen stellen. Hij leek niet echt op een rustig persoon. Ze slikte even en wachtte nog even voor ze zou antwoorden. "Het gaat.. Goed en ja ik heb een pleeggezin. Het was er erg leuk en daar had ik een broer. Maar ze gingen naar Italië en ik koos voor een studie" zei ze rustig en glimlachtte even zwak naar hem. Ze bekeek hem even maar keek hem daarna weer in de ogen. "Hij heeft me gevonden ja.. En euhm.. Ik ben 2 keer aangevallen door hem" zei ze zuchtend en stroopte haar mouwen op. Ze liet hem de littekens en blauwe plekken zien. Ze haalde even diep adem en liet daarna het litteken op haar (slanke xD) buik zien. "Dat heeft hij dus gedaan" zei ze zacht en zuchtte diep waarna ze haar blik afwendde.

Jason merkte hoe erg ze veranderd was toen ze naar hem keek en begon te praten. Het was ook al zo lang geleden dat ze elkaar hadden gezien. Hij zag dat ze een prachtig gezicht had gekregen, maar ze straalde wel uit dat ze veel had meegemaakt. Heel veel. Het is niet niks als je eigen broer je ouders vermoord, en dat ook nog eens probeert bij jou. "Herken je me niet meer?" vroeg Jason toen Zélie vroeg hoe hij haar kende. "Ik ben het, Jason. Ik was een vriend van je broer, totdat hij je ouders vermoordde. Sindsdien heb ik nooit meer iets van hem gehoord, ook niet van jou, trouwens." Hij wachtte tot Zélie was uitgepraat. "Als ik die zak ooit vind, dan maak ik hem af!" Toen vertelde Zélie dat hij ook haar had aangevallen. Hij kreeg nóg meer medelijden dan hij al had. "Het spijt me voor je." was het enige wat hij eruit kon krijgen.

Zélie keek hem rustig aan en zweeg een tijd. Ze voelde haar eerlijk gezegd niet op haar gemak. Hij stelde te veel vragen en begon ook te snel over haar verleden. Ze had er vaak last van en wilde er eigenlijk niet over praten. Maargoed.. Ze zuchtte even en keek hem weer aan. "Voor mijn ouders dood waren was ik 5.. Hoe kan ik me jou dan nog herinneren?" zei ze zacht en keek in zijn ogen. Ze voelde haar slecht en ze wist dat ze elk moment in tranen uit kon barsten. Ze begon haar ouders weer te missen en ze dacht er weer aan. Ze keek even naar de grond en beet nerveus op haar lip. Ze hoorde wat hij verder nog zei en keek hem weer aan. "Laat dat maar, Jason. Een paar van mijn vrienden hebben hem aangepakt en ik denk niet dat hij snel weer aanvalt" zei ze rustig en glimlachtte zwak. Ze keek even rond en hoorde wat hij verder nog zei. Ze knikte even naar hem en krabbelde overeind. Ze pakte haar skateboard en ging erop staan. Ze liet haar weer van de half pipe gaan en stopte haar skateboard. Nu pas zag ze hoe groot hij tegenover haar was. Ze keek hem rustig aan en ging weer van haar skateboard. Ze keek even rond en pakte haar board op. Ze keek alweer naar Jason met haar board in haar ene arm.

Jason stapte weer op zijn BMX en reed achter Zélie aan. Hij maakte veel snelheid en maakte een paar hoge sprongen op de halfpipe. Het ging een paar keer bijna mis, want het was al lang geleden en hij was een beetje afgeleid, maar hij viel niet. Uiteindelijk belandde hij met een hoge sprong op de andere kant van de halfpipe, zodat hij tegenover Zélie stond. Hij zette één been op de grond en keek nog eens goed naar haar. Wat is ze mooi geworden, dacht hij nog eens.

Zélie keek even naar Jason en grinnikte toen hij bijna viel. Ze bleef rustig staan met haar board in haar armen. Ze keek even om haar heen en merktte niet eens op dat hij af en toe eens naar haar keek. Ze zocht even naar bekenden maar vond er geen. Misschien hielden ze niet van skateboarden. Ze zuchtte even en keek alweer rustig naar Jason die nu voor haar stond. Ze grinnikte even en skate rustig naar een bankje. Ze sprong van haar skateboard en zette haar op het bankje. Ze keek dan naar Jason en wenktte hem. Ze konden nu misschien beter praten. Ze wist alleen nog niet echt over wat. Ze praatte niet zo snel en vaak met iemand. Ze had gewoon niets boeiend te vertellen. Nu nog niet tenminste. Ze dacht weer even aan het cheerteam en snoof even. Stomme meiden.. Stomme barbiepoppen. Ze zat vast weer in het team van de populairste meiden. Zélie schrok wakker uit de gedachte en keek weer naar Jason. Hopelijk merktte hij niet op dat ze dagdroomde. Of hopelijk hield hij een beetje van rust en stilte. Ze vond het echt moeilijk, dit gesprek. Ze kende hem amper terwijl haar blijkbaar goed leek te kennen. Raar. Zou het een spion zijn? Misschien had haar broer hem gestuurd? Loog hij? Ze wist het niet maar besloot om af te wachten. Hij kon natuurlijk de waarheid spreken en aan haar kant staan, dat hoopte ze.

Jason zag dat Zélie wegging. jammer, dacht hij, maar hij ging wel gewoon door met salto's proberen te maken. Toen wenkte ze hem. Hij remde af en reed naar Zélie toe. Hij zette zijn BMX tegen een boom aan en ging naast Zélie zitten. Hij keek even voor zich uit. Hij had geen idee wat hij moest zeggen. Hij wilde haar niet verder lastigvallen met haar verleden. Hij had gezien dat ze zich daar niet gemakkelijk bij voelde. Logisch. "Wat voor sport doe je eigenlijk?" vroeg hij uiteindelijk, om toch maar iets te kunnen zeggen. Hij wist eigenlijk het antwoord al, want bijna alle meisjes deden aan cheerleaden, maar aangezien ze ook skatete (ja, zo schrijf je dat.) wist je het maar nooit.

Zélie keek rustig rond en dan weer naar Jason die naar haar toe kwam. Ze glimlachtte even toen hij naast haar kwam zitten. Ze keek voor haar uit en zweeg een tijd. Wat moest ze zeggen? Ze had gewoon geen idee. Ze was echt slecht in gesprekken starten. Ze slikte even en hoorde dat hij al een vraag stelde: de sport. Natuurlijk, dat was belangrijk. Iedereen vroeg het of wilde het weten van elkaar. Ze grinnikte even en keek naar hem. "Ik zit in het cheerteam omdat ik goed kan dansen. Maar ik denk dat ik eens ga overstappen naar voetbal. Daar heb je tenminste geen barbiepoppen" zei ze droog en rolde met haar ogen. Ze zuchtte eens diep en keek naar haar skateboard. Ze zette haar voeten er even op en keek weer naar Jason. "Welke doe jij?" vroeg ze daarna nieuwsgierig aan hem en keek in zijn ogen. Haar helder bruine ogen glansden in de volle zon. Het was warm, vreselijk warm. Nu en hier hoefde ze geen bikini aan te doen of haar cheerkleding. Nu kon ze een T-shirt aandoen zonder dat haar buik bloot was. Beter vond ze. Want ze haatte immers het laten zien van haar litteken. Ze wilde niet aangevallen worden door vragen en bezorgdheid. Het ging goed met haar dus waarom zouden ze dan bezorgd doen? Zélie zuchtte eens diep maar ze schudde de gedachte weg waarna ze weer naar Jason keek.