Genieten van de rust

Mikayla legde de haar handen op de railing en bekeek Santa Monica. Ze had vandaag weer een skinny jeans aan, maar in plaats van een shirt had ze een truitje aan en een zwarte bodywarmer. Het was hierboven kouder dan beneden, dus kon ze maar beter iets dikkers aantrekken. Ze had weer sneakers aan, maar vandaag waren ze paars met gouden sterretjes. Opnieuw had ze de sterretjes er zelf opgedaan. Mikayla ademde de frisse lucht in en sloot haar ogen. Ze genoot ervan om hier te zijn. Frisse lucht, rust en een mooi uitzicht. Ze liet de railing los en liep naar één van de zitzakken. Ze liet zich voorzichtig zakken. Ze liet haar hoofd hangen en sloot opnieuw haar ogen. Haar gedachtes waren totaal leeg. Ze hoefde zich nergens zorgen om te maken. Haar huiswerk was af, ze had haar familie gebeld en had geen afspraken staan voor vandaag. Voor zover ze hoorde was er verder niemand op het dak, het was namelijk doodstil. Ze genoot van deze rust. Haar ogen bleven gesloten en ze ontspande ze helemaal. Ze dacht na over de afgelopen dagen. Er was niet echt veel gebeurd, het intressanste was wel de ontmoeting met die jongen, Kelaine. Ze mocht hem wel, als een vriend dan. Ze dacht weer over de dans en begon meteen de glimlachen. Ze hoorde hem in haar gedachten nog zeggen dat hij er niet zo goed in was, terwijl hij het super deed. Hij stondt tenminste niet op haar tenen, en dat waardeerde ze erg.

Kelaine zat in de gamehal even wat te biljarten met iemand die hij al een tijd kende. Toen het spel tot zin einde was gekomen lachte hij tevreden en liep daarna de trap op naar het dak van Moniva. Een prachtig zicht kletste zijn ogen binnen. Hij keek even om zich heen en voelde de frisse lucht tegen zijn gezicht waaien. Het voelde zo zalig aan dat hij even dacht te zweven. "Zalig..", zei hij zacht en keek toen naar de zitzakken waar hij een meisje opving. "Hee!", zei hij toen hij naar haar toer kwam. Zonder nog wat te zeggen draaide hij zich weer om en liep naar de overkant van het dak. Hij had alleszins niet gemerkt dat dat meisje Mikayla was maar hij was zodaing aan het denken over haar dat hij zin gsm uit zijn zak ving en Mikayla een berichtje stuurde. Hee, hoe gaat het? Het is alweer een paar dagen geleden dat ik je gezien heb..Zin om nog eens af te spreken? Ik ben nu op het dak van Monica..Kom ook! Groetjes, Kelaine. x Met een simpele druk op het touchscreen was het berichtje verzonden en wachte hij geduldig op een antwoord van Mikayla. Ergens had hij wel zin om nog eens met haar uit te gaan. Alleja, uitgaan. Rondhangen was misschien een beter woord. Kelaine zuchtte en zette zich neer, kijkend naar de lucht die helderblauw was. Wat hield hij van deze plek..

Mikayla opende haar ogen toen ze een stem hoorde. Maar zodra ze echt opkeek en antwoord wilde geven zag ze dat de jongen alweer wegliep. Ze wist niet dat het Kelaine was. Want de jongen stond ondertussen aan de andere kant van het dak en zo goed herinnerde ze hem nou ook weer niet. Ze wendde haar blik pas van de jongen af toen ze haar mobieltje af hoorde gaan. Ze haalde hem uit haar zak en schoof hem open. Zodra ze het gelezen had en weer naar de jongen keek begon ze te lachen. Ze schoof haar mobieltje weer dicht zonder antwoord te geven. Ze stond voorzichtig op en liep richting de jongen. Toen ze vlak achter hem stondt tikte ze hem op zijn rug. 'Ben er' Zei ze grijnzend. Ze ging naar Kelaine staan en legde haar handen weer op de railing. 'Ik was dat mens die je net begroette' Zei ze grijnzend. Ze bekeek Santa Monica, het zag er prachtig uit vanaf hier. Ze richtte zich weer op Kelaine en glimlachte. 'Je hebt nou een smsje verspild aan mij' Zei ze. Ze had geen zin meer om te staan en pakte uiteindelijk zijn hand en trok hem naar één van de zitzakken. Ze liet zijn hand los en liet zich in de zitzak vallen.

{inspiloos}

Kelaine wachte geduldig op Mikayla totdat hij een vrouwenstem achter zich hoorde. Geschrokken keek hij op en zag dat het Mikayla was. "Dat was snel", zei hij en lachte terwijl hij recht stond en haar eens goed bekeek. "Je ziet er nog steeds de zelfde uit!", zei hij en kreek haar goedkeurend aan. Toen ze zei dat hij haar eigenlijk al had begroet op het begoin sloeg hij nep-hard op zijn voorhoofd en lachte daarna. "Stom van me, ik was zodanig aan het denken dat ik niet keek tegen wie ik gedag zei. Best vaag, maar ja", zei hij en al meteen werd zijn hand vast genomen en werd hij geleid naar de zitzakken. Ergens was hij wat verbaasd aangezien ze zonder pardon zijn hand had gepakt. Maar hij voind het totaal niet erg. Ze waren toch vrienden? "En, vertel eens. Hoe gaat het nu met jou?", vroeg hij en keek haar lachend aan. "En dat ene sms'je was je best wel waard hoor, alhoewel.. Ik heb 5000 gratis sms'en", zei hij plagend en porde haar speels in haar zij.

Mikayla bekeek zichzelf toen hij zei dat ze er nog steeds hetzelfde uitzag. Ze wist niet of ze dat nou als compliment kon nemen. Ze wilde er graag elke dag anders uitzien en vandaag was dat dus niet goed gelukt. Ze keek weer naar Kelain en zag zijn goedkeurende blik. Meteen begon ze weer te glimlachen. Voor hem zag ze er dus nog goed uit. 'Dankje' Zei ze. 'Waar dacht je aan?' Vroeg ze nieuwsgierig. Meestal als zij diep in gedachte was miste ze vanalles, ze had het zelfs een keer zo ver laten komen dat ze tegen een paal aanliep. 'Met mij gaat het geweldig' Beantwoordde ze zijn vraag. 'Kan niet beter' Zei ze er vlug achteraan. 'En met jouw? Nog veel bier over je heen gekregen?' Er verscheen een grijnsje op haar gezicht. Ze ging onderuit in de zitzak zitten en liet haar hoofd weer hangen. Genietend sloot ze haar ogen en luisterde naar wat Kelaine zijn over zijn sms'jes. ' 5000.... per maand?' Vroeg ze. Ze had zelf geen abbonement ofzo. Ze moest alles zelf betalen, wat ze ngo al irritant vond. Gelukkig kende ze ook nog niet zoveel mensen en had ze nauwelijks gebeld of gesms't. Maar de sms'je naar Spanje waren helaas een stuk duurder, en daar stuurde ze vaak wel wat naar toe.

Kelaine liet zijn blik op Mikayla gaan terwijl hij zachtjes glimlachte bij haar opmerking van de 5000 grati sms'en. "Ja, als ik per maand 10 euro betaal krijg ik steeds gratis sms'en. Ik kan er best voor zorgen dat jij dat ook hebt hoopr. Je hoeft er zelfs niet een abbonement voor te hebben. En ik wil je graag wel 10 euro geven hoor. Ik heb geled genoeg op zak", zei hij en lachte haar liefjes toe. Je zou denken aan izjn blik te zien dat hij het niet meende maar dat was wel degelijk zo. Hij wilde haar best wel die tien euro geven om haar gewoon een pleziertje te doen. "Met mij gaat het ook goed, het kan oopk niet beter", zei hij en glimlachte terwijl hij net zoals haar zijn ogen sloot en toen wakker geschud werd door de nieuwsgierige vraag van Mikayla. "Eerlijk gezegd, ik dacht aan jou. Ik owu je graag nog eens terug zien, en zie nu. Je ligt naast mij", zei hij en lachte terwijl hij naar de lucht keek die lichtelijk vervaagde doordat de zon zou ondergaan. "De zonsondergang gaat beginne, hou jij daarvan?", vroeg hij en keek bewonderend toe naar de ondergaande zon die van alle kleuren achterliet.

Mikayla opende haar ogen weer en keek hem aan. Tien euro per maand zou voor haar perfect zijn. 'Je hoeft me niks te lenen' Zei ze glimlachend. 'Je moet me alleen maar helpen met hoe ik dat moet doen' Ging ze verder. Ze ging weer rechtop zitten en keek naar Kelaine. 'Goedzo' Antwoordde ze toen hij zei dat het goed met hem ging. Ze keek voor zich uit en luisterde naar Kelaine. Pas toen ze merkte dat hij haar bedoelde luisterde ze weer geintresseerd. Waarom dacht hij aan haar? Had ze zo'n goed indruk achtergelaten dan? Ze grinnikte een beetje om zichzelf. Haar dacht kon gelijk niet meer stuk. Ze ging weer liggen maar draaide zich wel naar Kelaine. 'Waarom dacht je aan mij?' Vroeg ze nieuwsgierig verder. Ze hoorde hem iets over de zonsondergang vragen en knikte. Ze had elke zonsondergang mooi gevonden. Vooral als je op het strand was op gewoon een geweldig uitzicht had. Ze wist niet wat er zo speciaal aan was, het zag er gewoon super uit. Ze pakte de zitzak en schudde hem goed op, zodat ze rechtop kon blijven zitten. 'Hou jij ervan?' Vroeg ze. Ze keek van de zonsondergang naar Kelaine en weer terug.

Kelaine keek naar Mikayla maar keek daarna weer bewonderend naar de zonsondergang. Haar nieuwsgierigheid deed hem even grijnzen. "Waarom wil je dat zo graag weten?", vroeg hij en lachte terwijl hij haar speels aankeek. Eén ding begreep hij niet echt. Waarom was ze zo geïntereseerd toen hij vertelde dat hij aan haar had gedacht. Een grinnik weerklonk toen hij naar Mikayla keek en haar nieuwsgierig zag kijken. "Je blik bezorgt me nog een hartinfarct", zei hij droogjes en zette zich daarna weer wat meer rechtop alsof hij nu een heel verhaal zou gaan vertellen. "Ik heb aan je gedacht, omdat ik je een leuke meid vind die ik nog heel vaak wil gaan terug zien om plezier mee te beleven. En misschien dat ik dat meisje wel veel leuker vind dan andere meisjes en daarom dat ik zoveel aan dat meisje denk", zei hij en lacht(e terwijl hij telkens 'meisje' zei. Dat zou ze waarschijnlijk een grappige zin vinden.

-inspiratieloos XD

Mikayla haalde haar schouders op. 'Gewoon...' Mompelde ze glimlachend. Ze wilde gewoon graag de reden weten waarom hij aan haar dacht. Waarom was zij dan speciaal? Of juist niet? Ze keek hem vragend aan toen hij iets zei over haar blik. 'Ik kijk gewoon!' Zei ze lachend. Ze had natuurlijk wel door dat ze hem net een beetje te enthausiast had aangekeken toen hij zei dat hij over haar dacht. Ze luisterde naar de uiteindelijke reden. Het duurde even voordat ze zijn zin had oncijferd. Meteen wendde ze haar blik af. Als hij dat echt meende moest ze zich anders gaan gedragen. Ze wilde niet leuker zijn dan de andere meiden. Er zou dan een grote kans zijn dat zij hem leuk begon te vinden en dat wilde ze niet. Ze waren vrienden, dat moest zo blijven. Voorzichtig keek ze weer opzij. Ze liet een kleine glimlach op haar gezicht verschijnen. 'Goede reden' Zei ze. Ze richtte haar blik weer op de zonsondergang. In haar hoofd herhaalde ze zijn zijn nog even.


[ik ook]

Kelaine keek naar Mikayla en zag dat ze zich er gelijk wat voor schaamde. "Schaam je er niet voor, alsjeblieft", zei hij en nam even haar hand vast waarna hij er eens ion kneep. Daarna keek hij terug voor zich en volgde de laatste zonnestralen tot die ook aan de horizon verdween. Een kleine zucht weerklonk uit zijn mond. Ergens dacht hij dat hij een serieuze fout ha gemaakt. Hij begon wat meer te voelen voor Mikayla en dat wou hij helemaal niet. Hij wilde een goeie vriend voor haar zijn geen vriendje. Maar veel kon hij er niet tegen doen. Hij zou afwachten en zich een beetje koest houden. Eén voordeel had hij dan wel. In emoties verbergen was hij de beste. "Het word nacht", zei hij terwijl hij glimlachend naar haar keek en wel uren met haar wil blijven zitten. Straks zou de sterren komen zou je de poolster kunnen zien in het Noorden. Die wilde hij zeker nog wel eens zien. "Je vond het toch niet ereg hé, dat ik je leuk vind?", vroeg hij en glimlachte een beetje scheef naar haar.

Mikayla schudde haar hoofd. 'Het is okay, ik schaam me niet' Zei ze glimlachend. Ze ging weer ontspannen liggen en keek naar het laatste stukje zon dat voor een oranje gloed zorgde. Het zag er prachtig uit. Ze hoorde Kelaine zeggen dat het nacht werd en knikte meteen. 'Yep' Zei ze. Er sprongen een paar lampen aan die het dak verlichte. Waarschijnlijk gadden ze al door dat hier 's nachts ook mensen zaten. Het licht gaf een mooi effect, daarnaast kon ze Kelaine nog goed zien. Ze zuchtte zachtjes toen hij vroeg of ze het erg vond. Ze sloot voor een paar seconden haar ogen en keek hem toen weer aan. 'Je kan er niks aan doen, ik kan het je niet kwalijk nemen' Zei ze met een klein glimlachje. 'Ik kan gewoon niemand leuk vinden...' Ze zuchte opnieuw toen haar gedachten weer terug gingen naar Michelangelo, haar oude vriendje. Ze beet op haar onderlip, ze miste hem zo erg. Toen ze hem voor het laatst zag had ze hem beloofd nooit voor iemand anders te vallen, en die beloofte wilde ze houden. Ze schudde haar hoofd en keek Kelaine aan. 'Sorry...' Zei ze zachtjes. Ergens vond ze hem wel leuk, maar het kon gewoon niet. Ze waren vrienden, misschien ooit beste vrienden, maar meer mocht gewoon niet.

Kelaine voelde dat hij het wat warm kreeg. Maar de diepe teleurstelling die plots in zijn lichaam drong door de zinnen van Mikayla liet hem even helemaal wegkijkent. Was hij dan zo zeker van zichzelf dat hij het zou halen met Mikayla? Met zijn blik op de grond gericht, tranen tegen houdend knipperde hij met zijn ogen en keek daarna naar Mikayla. "Oké, ik begrijp het", zei hij en glimlachte waterig. "Blijf even hier, oké? Ik kom zo!", zei hij en snelde naar beneden een paar druppels liepen over zijn wang maar hij liep meteen naar zijn kamer en kwam er een zwarte gitaar uithalen. Lopend, bang omdat Mikayla zou weg lopen kwam hij naar haar toe gelopen en zette zich neer op zijn plaats. Hij glimlachte en keek Mikayla aan recht in haar ogen weliswaar. "Ik had een liedje..Toen ik je had leren kennen heb ik het geschreven..Ik weet niet of je het wilt horen maar ik speel het toch maar..", zei hij en begon zijn eerste noten op de gitaar te spelen. De klanken klonken zuiver en goed. Hij kon goed gitaar spelen en hij kon er altijd wel veel gevoel in zetten. Zo was hij gewoon. Met gitaar kon hij zeggen wat hij wilde zonder ook maar te moeten twijfelen. "You, do you remember me? Like I remember you? Do you spend your life. Going back in your mind to that time? Because I, I walk the streets alone. I hate being on my own. And everyone can see that I really fell. And I'm going through hell. Thinking about you with somebody else..", zong hij voor haar en hij bleef haar recht in haar ogen kijken. Bij de zinnen die hij zei druppelde langzaam een druppel water van zijn oog naar de grond. Hij was altijd emotioneel als hij dit lied zong..

(Liedje: Enrique Iglesias - Somebody's Me <3)

Mikayla zuchtte toen Kelaine van haar wegkeek. Ze wilde iets tegen hem zeggen, maar ze had geen idee wat. Ze kon niks anders zeggen dan sorry. Ze wist dat ze hem teleurgesteld had, ze wist het zeker. Ze sloot voor een paar seconden haar ogen en draaide haar hoofd weg. Waarom moest ze nou zo nodig uit gaan? Waarom moest ze precies hem tegen komen? Ze opende haar ogen toen hij zei dat hij zo terug zou zijn. Ze bleef op haar blik zitten, staren naar de plek waar hij verdween. 'Por qué?' Precies toen ze dat zei gleed er een traan over haar wang. Ze duwde haar gezicht in haar handen. Ze wilde niemand pijn doen, maar ze kon niet anders. Voor een paar seconden keek ze weer op. Ergens hoopte ze dat hij niet meer terug zou komen. Dat hij haar niet meer moest en weg zou blijven. Maar helaas, hij kwam terug en.. met een gitaar? Ze veegde snel de tranen weg en ging rechtop zitten. Ze liet een glimlach op haar gezicht verschijnen. Ze bekeek de gitaar en toen keek ze weer naar Kelaine. Ze wilde zijn lied graag horen, ookal zei ze dat niet hardop. Ze zweeg en luisterde naar zijn stem terwijl ze naar zijn ogen bleef kijken. Langzaam drong de tekst tot haar door en wendde haar blik weer af. Ze zag, toen ze naar de grond keek, een druppel vallen. Meteen schoot haar blik weer naar Kelaine. Was dit haar schuld? Of was hij gewoon supergevoelig als hij dit zing? Ze beet op haar onderlip en wachtte tot het nummer was afgelopen. Ergens wilde ze nu weglopen, maar iets hield haar tegen. Ze begon voorzichtig weer te glimlachen. 'Dat klonk prachtig' Zei ze zachtjes...

Kelaine voelde dat er iets niet klopte. Mikayla keek zo, geforceerd. Met een afwijkende blik naar de lucht probeerde hij zich een normale houding te geven. "Als je weg wilt, ga je gang..", zei hij met een pijne blik op zijn ogen. Hij wilde haar zo graag eens zeggen wat hij voor haar voelde, maar hij wist dat hij niet goed zou zijn. Het zou hem nog dieper kwetsen. Kelaine zuchtte en draaide zich om. Hij liep naar de overkant van het dek en klemde zijn kaken op elkaar. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en barste daarna in tranen uit. Zijn tranen waren zo geluidloos dus eigenlijk hoorde je hem gewoon niet. Met zijn hoofd in zijn handen probeerde hij zich wat normaal voor te doen maar even leek het hem niet te lukken. Kelaine keek even om naar Mikayla maar draaide zich snel weer om. Hij wilde niet dat ze zag dat hij weende. Kelaine wist dat dat het alleen maar erger voor Mikayla zou zijn. Het zou haar waarschijnlijk pijnigen hem zo te zien. "Godverdomme", mompelde hij. Het was zo stil en zin stem klonk zo zacht. Toen hij eraan dacht dat zijn gitaar naast Mikalya lag bleef hij strak naar de hemel kijken. Wat kon die gitaar hem nou in godsnaam schelen?

Mikayla volgde Kelaine's passen naar de overkant van het dak. Een diepe zucht verliet haar keel. Ze wilde weg, maar al te graag, maar ze kon het niet. Ze werd door iets tegengehouden. En dan nog, ze zou hem waarschijnlijk elke dag op school zien. Haar blik viel op zijn gitaar. Voorzichtig, bang om hem te beschadigen, en bekeek hem voor een paar seconden. Daarna keek ze weer naar Kelaine. Ze had hem pijn gedaan. Ze stond op en liep, met de gitaar in haar hand, naar hem toe. Onderweg dacht ze aan de beloofte die ze anderhalf jaar geleden had gemaakt. Eigenlijk was het onzin. Ze vond Kelaine leuk, niet zo leuk als ze Michelangelo ooit vond, maar het was al een begin. Toch kreeg ze het niet voor mekaar deze beloofte te breken. Misschien... Als ze het voorzichtig aan deed. Ze ging naast Kelaine staan en gaf hem zijn gitaar. Ze probeerde in zijn ogen te kijken, waar ze nog steeds tranen zag zitten. Voorzichtig drukte ze haar lippen precies naast zijn mond en daarna keek ze hem weer aan. 'Het spijt me....' Begon ze zachtjes. 'Geef me wat tijd..' Ging ze verder. Ze had tijd nodig om Michelangelo te laten gaan, haar belofte te breken en helemaal voor Kelaine te gaan. Ze vond hem leuk, en diep van binnen wist ze dat wel. Ze had het alleen in haar kop gestampd niemand meer leuk te vinden.

Kelaine voelde een kus net naast zijn mond en draaide verward zijn hoofd naar haar. Hij knikte en snikte zijn tranen vlug weg. "Het spijt me ook, ik mocht je dit niet aandoen", zei hij en nam dankbaar de gitaar van haar over. Hij liet nog een paar melodieën horen en vervolgde er weer een liedje achter. "Story of my life. Searching for the right. But it keeps avoiding me. Sorrow in my soul. Cause it seems that wrong. Really loves my company. She's more than a girl. And this is more than love. The reason that the sky is blue. The clouds are rolling in. Because I'm gone again. And to she. It just can't be true", zong hij en keek nu van de plaats in haar ogen voor zich. Met zingen kon hij zijn gevoelens prachtig uiten en nu had hij er zeker de reden voor. Nu zong hij zacht en niet doordringend. "Dat was het", zei hij en drukte haar een voorzichtige kus op haar wang en draaide daarna zijn hoofd naar de zitzakken. Misschien was het beter om daar even te gaan rusten en daarna naar de sterren kijken. Samen om gewoon even alles te laten bezwijken. Het te laten zakken en hun te bezinnen. Anders zou het niet lukken, ze moesten dit te samen doen.

Mikayla schudde haar hoofd. 'Je hoeft nergens sorry voor te zeggen' Zei ze op nog steeds een zachte toon. Ze keek toen hoe hij weer op zijn gitaar begon te spelen. Ze luisterde naar zijn woorden en langzaam verscheen er een glimlach op haar gezicht. En deze glimlach was echt, niet een mislukte lach om haar verdriet te verbergen, gewoon echt. Zodra het lied afgelopen was knikte ze. 'Je hebt echt een geweldige stem....' Zei ze glimlachend. Ze voelde zijn lippen op haar wang en zag daarna dat hij naar de zitzakken keek. Ze twijfelde en pakte toen voorzichtig zijn hand. Het voelde dit keer anders dan toen ze aan het begon van de avond hem naar de zitzakken had getrokken. Dit keer voelde ze zich ongemakkelijk en twijfelde ze viel. Ze liep met hem naar de zitzakken. Zonder iets te zeggen pakte ze zijn gitaar uit zijn handen en legde ze die op een zitzak. Voor een paar seconden keek ze Kelaine aan en toen liet ze zich in de zitzak vallen. Ze dwong zichzelf Kelaine's hand vast te houden. Het deed pijn om haar belofte te breken, maar Kelaine teleurstellen en haarzelf voorliegen deed veel meer pijn. Ze keek heel even naar de lucht en toen weer naar Kelaine. 'Zeg het als ik iets verkeerds doe...' Zei ze zachtjes. Ze had nu al anderhalf jaar geen jongen leuk gevonden, en ze hoopte dat ze niks verkeerds deed. Straks stelde ze hem weer teleur...

Kelaine voelde de hand tegen zijn hand en langzaam probeerde hij zijn vingers in de hare te verstrengelen. Het voelde langs de ene kant wat onwennig aan maar toch voelde het veel beter. Toen ze zei dat hij een mooi stem had glimlachte hij naar haar. Oprecht en teder keek hij haar in haar ogen aan terwijl hij voorzichtig een bruine lok van voor haar ogen streek. "En zeg jij mij ook wanner ik iets verkeerds doe. Het is voor mij ook niet meer zo gemakkelijk als een paar jaar geleden", zei hij en keek wat onwennig voor zich. De zwarte lucht met de fonkelende sterren leek voor hem een dubbele betekenis te hebben. Met een warme glimlach duwde hij Mikayla iets meer naar zijn kant en legde hij haar hand, verstrengeld met zijn vingers op zijn buik. Zou ze dit willen? Wat onzeker draaide hij zijn hoofd naar haar en probeerde een beetje een fatsoenlijke blik op zijn gezicht te plakken. De ene moment voelde hij dat dit de goeie richting uitging, maar was het ook wel zo? Kelaine slikte en had zich gewoon voorgenomen te zien en afwachten wat er ging gebeuren. Een toekomst kun je niet schrijven, die moet je beleven.

Mikayla keek Kelaine glimlachend aan. 'Jij kan niks verkeerds doen' Zei ze. Haar gedachtes gingen weer terug naar zijn twee nummers. Ze vond ze allebei geweldig klinken en ze hadden nog veel betekenis ook. Ze ging dicht tegen Kelaine aanzitten en voelde dat hij hun handen op zijn buik legde. Ze vond het eerst raar, maar uiteindelijk ontspande ze zich. Haar blik viel automatisch op zijn ogen toen hij zijn gezicht naar haar had gedraaid. Haar ogen leken te stralen door het maanlicht, dat gaf natuurlijk een prachtig effect. Voor heel even was heel haar hoofd leeg en was het enige waar ze aandacht Kelaine. Hoe had ze ooit tegen hem kunnen zeggen dat hij niet knap was, dat ze hem niet leuk vond? Natuurlijk was hij superknap, lief en hij kon ook nog eens zingen. Ze drukte zich nog steviger tegen hem aan. Haar ogen bleven strak op de zijne gericht. Voorzichtig, heel langzaam, drukte ze haar lippen op de zijne. Dit keer dwong ze zichzelf er niet naar, het voelde gewoon als een goed moment. Voor vijf hele seconden waren haar lippen stevig op de zijn gedrukt. Ze haalde ze er langzaam weer af, opende haar ogen weer en keek hem met een hoopvolle blik aan. Ze waren nog niks, ze hadden nog niks. Ze kon nog niet weten of ze van hem hield. Ze had tijd nodig, waarschijnlijk veel tijd.

Kelaine voelde dat dit een moment was dat ze iets moesten gaan doen. Maar hij moest hij dat haar duidelijk maken? Maar meteen was het antwoord alk verklaard toen Mikayla hem op zijn lippen een kus gaf. Hij sloot zijn ogen en kuste met haar mee. Het leek een heerlijk moment en langzaam werd de kus beëindigd en keek hij haar stralend aan. "Dat was raar", zei hij en keek haar met een grote glimlach aan terwijl hij zich ook tegen haar aannestelde. Was dit dan toch een begin? Was het een begin naar iets groots? Of was dit nu een bedriegelijke kus? Maar ergens voelde hij dat dit niet het einde was maar het begin. "Wat wil je vanavond nog doen? Blijven liggen? Kijken naar de sterren?", zei hij en glimlachte teder naar haar. Hij wilde alles voor haar doen. Als hij maar bij haar kon zijn. Met zijn vingers nog steeds met haar vingers verstrengeld bleef hij liggen en keek haar af en toe stiekem diep in haar wondermooie ogen aan. Telkens liet hij er zich weer in verdrinken en dan schudde hij telkens weer zijn hoofd toen hij besefte dat hij te zwaar aan het staren was. Afwachtend wat haar reactie was kuste hij haar nog eens en haalde zijn lippen na ongeveer 10 seconden eraf. Deze kus leek weer zo hemels..

Mikayla opende haar ogen na de kus weer en glimlachte naar hem. ´Een beetje wel, ja´ Antwoorde ze glimlachend. Die kus voelde inderdaad een beetje raar, maar op een goede manier. Ze legde haar hoofd op zijn schouder en keek naar de lucht die vol zat met sterren. Hier zo liggen met een andere jongen dan Michelangelo voelde toch raar. Ze was al tijden niet meer zo dicht bij een jongen geweesd, laatst aan met hem gezoend. Maar toch voelde het voor haar gevoel goed. Ze keek weer op toen Kelaine haar vroeg wat ze wilde doen. Ze haalde haar schouders op. ´Ik denk dat we het rustig aan moeten doen, hier blijven ofzo...´ Zei ze op een rustige, ontspannen toon. Niet veel later voelde ze weer zijn warme lippen op de hare drukken. Deze kus duurde langer, voelde iets ongemakkelijk. Na de kus keek ze hem voorzichtig aan. Deze kus had weer anders gevoeld, nog steeds goed. Maar ze bedacht zich tijdens de kus dat ze rustig aan moest doen. Ze moest Michelangelo vergeten en al haar aandacht richten op Kelaine. Het zou hem gelukkig maken, maar haar uiteindelijk ook. Ze legde haar hoofd weer op zijn schouder. Ze kneep zachtjes in zijn hand. Ze haalde diep adem en begon weer te glimlachen. Hoe meer tijd ze doorbracht met Kelaine, des te meer vergat ze Michelangelo. Maar nog steeds was het moeilijk. De ene kant wilde bij hem zijn, de andere wilde hier zo snel mogelijk weg. Terug naar Spanje, in de hoop dat hij zoals vroeger haar thuis opwachtte, iets wat natuurlijk onmogelijk was.

Kelaine keek Mikayla aan en glimlachte zwakjes. Had zij nou ook net zo'n onzeker gevoel als dat hij had? Een beetje twijfelend liet hij zijn blik naar links afwijken en probeerde zich wat te bezinnen en even op adem te komen. Het ging misschien wel wat te snel. En dat was misschien dan ook zijn fout geweest. "Misschien gaat het wat te snel", zei hij zachtjes en keek ondertussen weer naar haar ogen. "Maar..Het voelt wel goed. Maar ik wil dat jij je ook goed voelt", zei hij eerlijk en voelde de kleine kneep in zijn hand. Hij sloot voor kort genietend zijn ogen en liet hem ontspannen toen ze haar hoofd tegen zijn schouder aanlegde. Hij zuchtte en wreef voorzichtig met zijn andere hand wat over haar rug. Heel zacht en heel teder. Maar toch trok hij zijn hand weeral onzeker weg toen hij alweer besefte dat hij te snel ging. "Sorry..", verontschuldigde hij zich snel en knipperde verdwaasd met zijn ogen. "Ik ben hier echt niet goed in..", zuchtte hij en voelde de schaamte opborrelen. Genant was dit, zeer genant. Een jongen wist al niet hoe hij met een meisje moest omgaan.. Kelaine slikte en hoopte dat Mikayla het hem niet kwalijk zou nemen..

Mikayla hoorde Kelaine precies zeggen wat ze dacht. Misschien gingen ze inderdaad wel te snel. Handje vasthouden en af en toe een kusje kon nog wel, maar niet te vaak en ze mochten niet tever gaan. Ze hadden officiel nog niets, er kon nog vanalles gebeuren. Ze wilde zeker weten dat zowel hij als zijzelf er 100% achter stonden. Dan, misschien dan, zou ze hem ooit een vriendje kunnen noemen. Maar voor zover wilde ze nog niks over hem zeggen. Ze vond hem leuk, maar het was ruim anderhalf jaar geleden sinds haar laatste vriendje. Ze hoorde Kelaine zeggen dat het goed voelde. Ze glimlachte weer en knikte. 'Het voelt goed, alleen raar' Gaf ze eerlijk toe. Ze voelde zijn hand over haar rug. Er ging een lichtte rilling door haar heen. Dit ook... Het voelde zo goed, maar te snel voor haar gevoel. Ze wilde zachtjes zijn hand van haar rug afhalen, maar hij was haar voor. Hij had zijn hand al weggetrokken en hoorde hem zich verontschuldigen. 'Het is okay' Zei ze glimlachend. Dit alles voor zowat nieuw voor haar. Het was dan ook al een tijd geleden. Ze dacht terug aan eerder deze avond. Ze had enthausiast zijn hand gepakt en naar de zitzakken getrokken. Maar nu, nu hield ze voorzichtig zijn hand vast, was ze een stuk rustiger en voelde het toch zoveel beter. 'Ik ook niet...' Zei ze zachtjes. Ze drukte haar lippen zachtjes in zijn nek, ze deed geen moeite haar hoofd op te tillen en hem vol op zijn mond te kussen. Ze meosten toch rustig aan doen.

Kelaine voelde de kus in zijn nek en glimlachte kort. Zijn hoofd lag genietend tegen haar hoofd en het leek even erg goed te liggen tussen hun twee. Er ontbrak gewoon niets meer en het plaatje paste perfect. De puzzel was gemaakt en er waren geen fouten in. Zo was het volgens Kelaine ook. Maar zou Mikayla daar ook zo over denken? Kelaine slikte en probeerde zijn aandacht nu echt helemaal op Mikalya te zetten. Toen het beeld van Marie-Louise zijn geheugen binnendrong keek Kelaine pijnlijk naast zich. Een kleine traan gleed over zijn wang terwijl hij zijn hand wegtrok en hem draaide. Hij liet zijn hoofd op zijn handen vallen en voelde steeds meer natte druppels tegen zijn knie vallen.

"Kelaine...Lieverd..", klonk er uit de mond van Marie-Lousise. Haar stem klonk schor en ze hoestte telkens meer en meer. "Nee! Nee, Marie! Ga niet dood, alsjeblieft..Ik hou van je, maar laat me niet alleen!", smeekte Kelaine aan haar sterfbed. "Ik heb een mooi leven gehad, met jou", snikte ze en keek Kelaine diep aan. Kelaine voelde de ijskoude hand tegen zijn wang en om de tranen weg te vegen. "Vergeet me nooit. Blijf aan me denken, en zo houden we contact. En vooral.. Zoek een ander meisje, zo maak je me gelukkig", zei ze en het leek of er in haar stem een stuk gepijnigde woorden klonken. Kelaine slikte en schudde meteen zijn hoofd. "Nee! Dat doe ik niet, ik laat je niet alleen!", zei hij en bleef haar hand vast houden. Marie gaf hem nog een laatste zoen op zijn lippen en sloot daarna haar ogen voorgoed..

Kelaine opende zijn ogen weer en realiseerde zich dat hij met Mikayla was. Was zijn gevoel goed voor haar? Maar hij hielde zo van Marie-Louise.. Waarom moest hem dit ook weer overkomen?

Mikayla glimlachte meteen terug naar hem. Op dit moment voelde ze zich supergoed. Haar gedachtes waren helemaal gericht op Kelaine. Ze vond hem leuk, ze vond hem heel ergs leuk zelfs. Maar hij was nog lang geen Michelangelo, dat zou hij waarschijnlijk ook nooit worden. Ze had Michelangelo al vanaf haar 1ste gekend. Hij was zijn hele leven bij haar geweest. Hij had haar getroost als ze verdriet had, hield haar tegen als iemand iets tegen haar zei en ze op het punt stond te slaan en hij maakte haar altijd weer aan het liggen. Uiteindelijk, rond haar twaalfde, veranderde ze allebei. Michelangelo bekeek haar opeens met een andere blik aan en op een geweldige dag drukte hij zijn lippen op de hare. Ze had hem allemaal toegelaten. Ze vertrouwde hem, wist alles over hem, en had zelf ook al die verandering gevoeld. Ze waren drie jaar lang bekend als hét koppeltje. Iedereen had het namelijk al aan zien komen. Ze had zielsveel van hem gehouden, tot het ongeluk. Ze hield nog even veel van hem, maar ze moest toch een keer doorgaan. Ze keek weer naar Kelaine. Ze schudde meteen al haar gedachtes over Michelangelo weg toen ze zag dat er een paar tranen over zijn wangen gleden. 'Kelaine...' Fluisterde ze zachtjes. 'Wat is er?' Ze ging rechtop zitten en probeerde hem recht in zijn ogen aan te kijken.'Heb ik iets verkeerds gedaan?' Vroeg ze. Ze beet op haar onderlip. Ze ging na wat ze allemaal gedaan had. Had ze iets gedaan waarom hij nu zo deed?