Genieten van de rust

Kelaine voelde de tranen blijven komen en merkte daarna de stem van Mikayla. Het klonk bezorgd en tegelijkertijd wat verbaasd. Kelaine slikte en veegde zijn tranen een beetje weg met zijn arm. "Het is..Mijn vriendin is een jaar of twee geleden gestorven", begon hij zijn verleden en voelde hoe zijn hart in twee brak toen hij dit zei. Al de herinneringen, ze kwamen zo opeens veel te dichtbij. "De dag dat ze stierf was vandaag.. Net twee jaar geleden..", zei hij en voelde weer tranen. "Marie is gestorven aan kanker. Ze heeft een jaar gevochten maar haar lot heeft er anders over beslist dan dat we allebei wouden", zei hij en keek haar nu recht in haar ogen aan. "Het spijt me..", zei hij tegen haar en voelde alsmaar meer tranen van zijn wang druipen. Net alsof er maar geen stop achter kwam. "Jij doet niets verkeerd maar, het blijft me gewoon achtervolgen", zei hij eerlijk en snikte. Hoe moest hij dat een beetje duidelijk aan haar maken zonder haar te kwetsen? De eerste dagen dat hij bij Mikalya was bleef het bij hem hangen dat hij verliefd was en hij had nooit echt nagedacht. Maar nu het hem binnen schoot dat zijn meisje waar hij vijf jaar mee had geleefd was gestorven leek het erger te zijn gegaan dan het was. Haar graf.. Het was zo lang geleden dat hij het had bezocht.. Maar hij durfde er niet langs te komen, hij schaamde zich zo. Hij had hem zo machteloos gevoeld toen ze daar vol tranen in haar sterfbed lag. Ze wist dat het niet lang ging duren voor ze dood ging zijn. Het was zo brekend om te zien hoe ze daar zo lag te wachten op die laatste kus voor ze zou sterven..

Mikayla luisterde maar voor een paar seconden naar zijn verhaal. Het enige wat ze echt hoorde was dat zijn vriendin twee jaar geleden gestorven was. Meteen sprongen haar gedachtes weer terug naar Michelangelo. Niet naar de goede tijden toen ze klein waren, maar naar het ongeluk. Ze sloot haar ogen, een paar tranen gleden over haar wangen. Ze zag Michelangelo weer voor zich. Hij was gaan joyriden met zijn vaders auto, lette niet op en was keihard tegen een muur aangereden. Ze zag hem weer in het ziekenhuis liggen, vol met enge slangetjes en veel bloedende wonden. Hij had ongelofelijk veel gebroken en had ook inwendige bloedingen. Het enige wat hij telkens zei was haar naam, Mikayla. Hij wist dat hij dood ging, want geen enkele dokter wilde hem vertellen wanneer er wat ging gebeuren. Ze zag zichzelf weer voor zijn kamer staan. Haar vader had haar vastgehouden en zijzelf uit het eindelijk opgegeven en viel huilend op de grond. Ze had hem niet meer mogen spreken. Één keer was ze toch binnengekomen en had ze hem belooft altijd van hem te houden, niemand anders. Nog meer tranen gleden over haar wang. Ze keek vlug naar Kelaine.' Sorry...' Zei ze zachtjes. Ze stond op en rende naar de andere kant van het dak. De tranen bleven over haar wangen stromen. Bij Kelaine was blijkbaar hetzelfde gebeurd, als ze het goed gehoord had dan. Ze liet zich zakken bij de railing en sloeg haar armen om haar benen. Eigenlijk moest ze terug gaan naar Kelaine, maar dat zou alles alleen maar erger maken. Ze sloot haar ogen. Ergens kon ze wel gillen, maar er kwam geen geluid uit haar keel.

Kelaine voelde de tranen maar blijven stromen en toen Mikayla ook begon te wenen kreeg hij het helemaal. Godverdomme... Kwam er in zijn gedachten op. Hij liep naar haar toe en draaide haar hoofd naar hem toe en keek haar enkele seconden aan. Alsjeblieft wilde hij zeggen. Maar hoe graag hij het ook wilde zeggen, de woorden kwamen maar niet over zijn tong gerold. Hij legde zijn hand op haar achterhoofd en duwde die zachtje tegen zijn schouder terwijl hij haar eens goed dicht tegen zich aantrok en zijn hoofd op haar schouder legde. Zijn kin ruste op haar schouderblad en langzaam sloot hij zijn ogen. Een paar tranen gleden nog over zijn wang en toen het een beetje gedaan was bleef hij toch maar staan en wreef sussend over haar rug. En weeral was het zijn schuld dat ze huilde. Kelaine slikte en keek nog eens goed naar Mikayla. Dont cry, little dear..Kwam er zacht uit zijn mond. Zijn lippen waren helemaal droog en hij streek met zijn tong over zijn lippen om de droogte wat te verbergen en keek daarna naar Mikalya. Hij had haar zo een verdriet aangedaan. En anders lagen ze daar nog steeds geruststellend in de plofzakken en hadden dicht tegen elkaar aangelegen. Maar toch, het was zo moeilijk.. Waarom toch? Waarom..

Mikayla keek recht in Kelaine's ogen. De tranen bleven maar komen en vielen zonder geluid op haar benen of op de grond. Langzamerhand voelde ze dat hij zijn armen om haar heen sloot. Meteen pakte ze hem stevig vast en duwde zich tegen hem aan. Ze sloot zachtjes haar ogen. Waarom was het zo moeilijk om Michelangelo te vergeten? Het was al zo lang geleden. Langzamerhand minderde de tranen en opende ze haar, ondertussen rod geworden, ogen. Voorzichtig keek ze weer in Kelaine's ogen. Zachtjes duwde ze haar lippen op de zijne. Ze raakte ze nog maar net aan en deze kus duurde nauwelijks een seconde, maar het was en kus. 'Het kwam niet door jouw...' Fluisterdeze zachtjes. Ze wreef de tranen van haar wangen af. Het was niet zijn fout. Ze had michelangelo al maanden geleden moeten laten gaan, maar in plaats daar van had ze elke seconde aan hem gedacht. `Het was mijn vroegere vriendje...' Legde ze hem voorzichtig uit. Ze moest het hem vertellen, want dat had hij ook gedaan. Daarbij wilde ze het hem duidelijk maken dat het niet zijn schuld was. 'Hij overleed door een ongeluk zo'n anderhalf jar geleden' Ging ze verder. Meteen begonnen er weer tranen over haar wangen te lopen. Ze drukte zich weer tegen hem aan en sloot haar ogen. Kelaine moest wel begrijpen wat ze voelde, hij was immers ook zijn vriendin verloren. Ze besefte dat zij en Kelaine nog lang niks konden hebben. Het deed te veel pijn, ze had tijd nodig. 'Dit word moeilijker dan ik dacht...' Zei ze zachtjes. Nog steeds had ze haar armen stevig om hem heen.

Kelaine voelde haar armen om zijn middel heen geklemd. Hij probeerde een beetje normaal haar aan te kijken en drukte een lange kus na de hare op haar lippen. Zijn tong liet hij gewoon in zijn eigen mond dus hij forceerde zichzelf ook niet. Ze zouden rustig aandoen en niet te opdringerig zijn. Want dat zou het alleen maar lastiger voor elkaar zijn. Zachtjes pakte hij haar hand vast en leidde haar naar de zitzakken. Daar zette hij Mikayla op zijn schoot en hield zijn handen om haar middel. Hij verschoof de andere zitzakken en liet die achter hem neerzakken. Daarna liet hij zich op zijn rug vallen in de zitzak en liet Mikayla op hem liggen. Gewoon zodat ze beiden wat comfortabeler zouden zitten. "Vind je het goed zo? Anders moet je het echt zeggen. En ook, als je het moeilijk hebt. Net zoals ik dat soms ook vind moet je het gewoon zeggen en dan weet ik het ook. Het is niet goed dat we elkaar forceren", zei hij eerlijk tegen haar en liet een kleine glimlach op zijn gezicht verschijnen. De enige manier om Marie's wens te laten volbrengen was veel tijd met Mikayla doorbrengen en zich volledig op haar te focussen. Hij wist dat hij dan Marie-Louise een plezier zou gedaan hebben en Mikayla. Want zij had net het zelfde probleem als hij. En ze moesten daar samen aan werken, dat was een punt waar ze aan moesten werken en wat niet vanzelf zou gaan.

Op toch van de kus te genieten sloot Mikayla haar ogen en probeerde ze al haar aandacht op Kelaine te zetten. Ze moest hiermee ophouden. Michelangelo was dood, en zij moest gewoon verder leven. Ze liet zich door Kelaine naar de zitzakken leidden en ging op zijn schoot zitten. Ze schrok even toen hij zich achterover liet vallen en zij met hem mee viel. Er verscheen een kleine glimlach op haar gezicht en ze drukte zich weer stevig tegen hem aan. 'Het is perfect' Zei ze zachtjes. Ze vond het niet erg zo bij hem te liggen, het lag eigenlijk wel lekker. Ze knikte. 'Ik zal het zeggen als het te ver gaat of te moeilijk wordt' Zei ze op dezelfde toon. Ze ademde diep in en veegde de laatste tranen uit haar ogen. Haar huilbui was dus alweer over. Ze had zich totaal weer op Kelaine gericht. Ze keek naar hem. 'Ik had hem belooft dat ik nooit meer een vriendje zou nemen...' Begon ze opeens te vertellen. 'En het is moeilijk om die belofte te breken, dus geef me alsjeblieft gewoon wat tijd' Zodra ze klaar was met haar verhaal verscheen er weer een kleine glimlach op haar gezicht. Ze kuste hem op zijn kaak en legde toen haar hoofd op zijn borst. Ze sloot haar ogen en luisterde naar Kelaine's ademhaling.

Kelaine keek Mikayla begrijpend aan toen ze vertelde dat ze een belofte had gedaan. "Ik begrijp het, het heeft tijd nodig. Maar ik sta er voor open, en als er iets is kun je altijd bij me komen aankloppen!", zei hij en glimlachte vriendelijk naar haar. Kelaine sloeg zijn handen om haar middel heen en voelde de kleine kus op zijn wang. Een korte grinnik weerklonk speels uit zijn mond terwijl hij met één lok haar van Mikayla speelde. "Sorry, je haar zit zo leuk om mee te spelen", zei hij luchtig en haalde een beetje onschuldig zijn schouders op alsof hij wilde zeggen dat het niet expres gedaan was. Hij gaf Mikayla een kleine zoen op haar voorhoofd dankbaar terug en draaide daarna zijn rug wat meer zodat hij zijn kin op haar hoofd zachtjes kon neerleggen. Het voelde zo goed, ook al was het zo moeilijk voor hun twee.

Mikayla knikte glimlachend. Misschien, heel misschien, zou dit nog wel snel kunnen gaan. Ze vonden elkaar allebei leuk, dat hoopte ze tenminste. Ze waren allebei een dierbare verloren, waardoor alles iets moeilijker ging. Mikyla legde haar hand op zijn buik en begon wat fuguurtjes te draaien. Ze ginnikte toen Kelaine met haar haren begon te spelen. 'Ik vind het niet erg' Antwoordde ze glimlachend. Ze ging weer verder met haar figuurtjes. Een kleine, gelukkige glimlach verscheen op haar gezicht. Het leek misschien nog niet zo, maar misschien kon ze ooit meer van Kelaine houden dan van Michelangelo. Ze hoopte dat er niet weer zo'n huilbui aan zou komen. En zolang ze al haar aandacht op Kelaine had gericht zou dat ook niet gebeuren. Uiteindelijk stopte ze weer met haar figuurtjes en keek ze naar Kelaine. 'Ik heb het koud...' Zei ze zachtjes. Ookal lag ze dicht tegen Kelaine aan, har kleren waren dun en de nacht begon toch al aardig koud te worden. Zachtjes drukte ze haar lippen op de zijne en duwde ze zich omhoog. 'Dus tenzij jij hier een verwarming aan kan zettenn wil ik liever naar een warmere plek' Zei ze zachtjes grinnikend.

Kelaine voelde dat ze steeds dichter bij elkaar groeiden. Hij was ergens toch zo gelukkig met haar. Het leek zo veel echter te zijn. Ook gewoon omdat ze allebei hetzelfde hebben meegemaakt. Ze wisten allebei maar even goed hoe het was om een dierbaar iemand kwijt te geraken. Misschien was dit wel gewoon echte liefde! Toen ze een kus op zijn lippen gaf was dit al meteen raak en beantwoorde hij die kus maar al te graag. Misschien een beetje gretig zette hij zich wat rechter en liet zijn hand héél zachtjes over haar warme rug gaan. Het was heel zacht en meteen was de hand alweer weg. Ook de vingers van Mikayla raakten zijn buik en meteen begon zijn buik dan ook als een razende te tintelen. De verliefdheid voor haar was misschien dan toch al omgezet naar houden van? Kelaine slikte en keek Mikayla eens diep aan. Zijn buik tintelde opnieuw. Dit was wel serieus, dit was geen spelletje. Toen hij de stem van Mikayla door zich liet dringen knikte hij en duwde Mikayla nog dichter dan daarnet tegen zich. Hij liet zijn been over haar been rusten en legde zijn armen helemaal om haar heen. Zijn wang lag tegen haar wang en zo bleef hij liggen. "Heb je het nu warm genoeg?", zei hij en kuste haar op haar lippen. Teder en lang, zoals het moest.

Mikayla voelde dat ze weer naar achteren werd getrokken. Ze voelde zijn lichaam stevig tegen de zijne aan. Meteen ging er een golf van warmte door haar heen. Niet alleen omdat ze zo dicht bij elkaar lagen, maar ook door wat ze voor hem voelde. Kelaine was onderweg om de belangrijkste persoon in haar leven te worden, en ze vocht er niet tegen. Ze legde haar handen op zijn borst en drukte zich dicht tegen hem aan. 'Veel beter' Fluisterde ze zachtjes. Ze voelde zijn lippen weer op die van haar. Deze kus voelde geweldig, hij was warm, zacht en duurde langer dan normaal. Ze genoot er zo van dat ze haar ogen sloot en ervoor zorgde dat de kus nog langer duurde. Uiteindelijk eindigde de kus toch. Ze opende haar ogen weer en keek Kelaine stralend aan. 'Dat kan ik wel de hele dag doen' Zei ze grijnzend. Ze legde haar hoofd neer en keek naar de, met sterren gevulde, lucht. Het was toch een geweldige avond, grotendeels door Kelaine. Langzaam gleed haar hand overzijn arm tot ze bij zijn hand was. Ze pakte en stevig vast, alsof ze van plan was hem nooit meer los te laten.

Kelaine voelde dat de kus nog langer duurde dan normaal en hij kreeg het er steeds warmer door. Met zijn hand een beetje door haar haren woelend keek hij haar diep in haar o zo mooie ogen aan. "Je bent zo mooi", zei hij en glimlachte waarna hij in haar ogen verdiepte. Hij voelde hoe de hand van Mikayla vanaf zijn arm naar zijn hand ging en die vast nam. Hij verstrengelde zijn vingers met die van haar en legde zijn andere arm helemaal om haar heen. Zo alleen voelde hij dat er toch wel iets warms tussen hun twee was. En zeker toen hij de stem van Mikayla hoorde dat ze het nu wel warm had. Hij streek zacht met zijn hand over haar rug en keerde daarna wat zachter naar haar buik. Hij maakte cirkeltjes op haar gespierde buik en glimlachte teder naar haar. Ergens begon hij echt al te houden van haar. En dat zag je gewoon aan zijn blik. Hoe hij teder en zacht cirkeltjes op haar buik draaide met zijn vingers. Het bezorgde hem tintelingen. Hij wist dat Marie-Louise trots op hem zou zijn dat hij toch iemand anders had leren kennen.

Mikayla keek tegelijkertijd met Kelaine naar elkaars ogen. Het viel haar nu pas op dat Michelangelo precies dezelfde ogen had. Alleen raakte ze in die van Kelaine verdwaald. Het duurde even voordat Kelaine's woorden to haar door drongen. Zei hij nou echt dat ze mooi was? Meteen begon haar hart nog sneller te kloppen. 'En ik moet toegeven dat jij wel heel erg knap ben' Zei ze glimlachend. Meteen drukte ze haar lippen op de zijne. 'Heel, heeeel erg knap' Fluisterde ze er zachtjes achteraan. Ze begon zich steeds beter bij hem te voelen. Misschien begon ze al van hem te houden. Ze voelde zijn warme hand over haar buik glijden. Er ging een rilling door haar lichaam, maar het voelde wel goed. Terwijl ze weer naar Kelaine keek besefte ze zich dat Michelangelo egoïstisch was geweest. Hij had haar laten beloven de rest van haar leven alleen te moeten zijn. Wat was ze stom geweest. Gelukkig had ze Kelaine ontmoet. Ze legde haar hoofd vlak naast de zijne en keek naar de lucht. 'Ik denk...' Begon ze zachtjes.' Ik denk dat ik van je begin te houden' Terwijl ze dat zei keek ze weer naar Kelaine. Ze glimlachte lief naar haar.

Kelaine glimlachte liefjes naar Mikayla en knikte zacht. Toen ze zei dat hij ook knap was schoot hij in de lach. "Dat was een grap hé", zei hij maar meteen werd hij gekust en er werden woorden in zijn oor gefluisterd. Hij grinnikte en gaf haar een paar kussen in haar nek tot net boven haar borst. Hij wist dat ze het anders niet zou leuk vinden moest hij verder gaan dus hield hij het nog wat voorzichtig. "Jij ben ook héél erg knap", zei Kelaine en keek haar met stralende ogen aan. Hij kuste haar nog eens terug op haar lippen en liet zachtjes zijn tong in haar mond glijden. Het voelde raar en wantrouwig aan maar na een paar seconden voelde het zo goed dat hij met zijn hand door haar haar ging en haar steeds kleine kusjes naast en op haar mond gaf. Hij liet Mikayla iets omdraaien zodat ze wat meer met haar buik op zijn buik lag en hij zijn linkerhand over haar rug kon laten gaan. Hij wist dat dit goed was en dat dit geen spelletje met gevoelens was. Ze hielden echt van elkaar en dat bevestigde Mikayla nog geen seconde erna. "Ik denk dat ik ook van je hou", zei hij en keek haar één seconde recht aan en kuste haar opnieuw.

Mikayla glimachte. 'Weet ik' Zei ze met een licht grijnsje. Niet veel later voelde ze zijn lippen weer, en daarna zijn tong. Ze dacht maar een paar seconden na en opende toen haar mond een klein beetje. Ze liet alles wat hij nu deed toe. Elke kus, zelfs deze, voelde goed. Al hoewel...Deze voelde een beetje vreemd, maar op een goede manier. Na de kus keek ze weer naar zijn ogen. Ze draaide zich een beetje en legde haar beide handen om zijn borst. Glimlachend keek ze hem aan. Ze hoorde hem zeggen dat hij ook van haar begon te houden. Haar ogen begonnen weer te stralen. 'Ik denk dat dit gaat werken' Zei ze. Elke seconde dat ze bij Kelaine was begon ze meer van hem te houden. Zou hij die jongen zijn waarmee ze gelukkig zou kunnen worden? Ze kuste hem op zijn kaak en legde haar hoofd weer op zijn borst. Zachtjes gleed haar hand onder zijn shirt en over zijn blote borst. ' Gaan we nog iets anders doen dan dit?' Vroeg ze. Het maakte haar eigenlijk niet uit, ze lag hier perfect zo. Ze had het niet meer koud en Kelaine lag eigenlijk best lekker. Ze sloot haar ogen en wachtte geduldig op zijn antwoord. Nog steeds gleed haar over zijn borst, hij vond het vast niet erg.

Kelaine keek diep in Mikayla's ogen en voelde zich zo goed dat hij even een hap lucht moest binnen slikken of hij zat nog in ademnood van zoveel slagen over te slaan. "Ik denk dat ik hier nog even met je wil blijven, ik lig prima zo", zei hij en lachte een beetje speels. In zijn ogen waren wat vonkjes te zien. Eerder pretlichtjes zeg maar. Toen hij de hand van Mikayla onder zijn t-shirt glipte en ze zijn borst aanraakte tintelde zijn buik. Hij glimlachte en liet het maar gewoon toe. Het voelde ergens wel wat raar aangezien hij nog nooit echt een hand onder zijn t-shirt had gevoeld. Of was het gewoon allemaal zo lang geleden dat hij het allemaal gewoon niet meer wist? Hoofdschuddend bracht hij zijn aandacht weer op Mikayla. "Ik hou van je Mikayla, en ik denk dat dat wel duidelijk is", zei hij en lachte waarna hij zijn zin meteen bevestigde met een langdurige kus op haar lippen. Het was weer een lange tongzoen dus liet hij weer zijn tong binnen gaan in haar mond. Het voelde zalig en hemels tegelijk. Hoe had hij het zo lang moeten volhouden zonder haar? Hoelang zou hij nog alleen gezeten hebben en dit allemaal moeten missen hebben? Kelaine was zo blij met haar verschijning. Zou hij eigenlijk mogen zeggen dat het zijn meisje was? Maar daar zou hij nog wat mee wachten, alles op zijn tijd. Kelaine liet ook zijn hand onder haar bloesje glijden en raakte een beetje nieuwsgierig net haar borst aan. Hij glimlachte en liet zijn hand net op haar borst wat rusten. Hij bewoog niet meer want hij wou niet dat Mikayla het niet leuk vond.

-hoe vind je zijn nieuwe setje? XD

Mikayla glimlachte en legde haar hoofd op zijn schouder. 'Mooi zo, want ik lig hier ook wel goed' Zei ze glimlachend. Ze liet zachtjes haar hand weer onder zijn shirt vandaan glijden en pakte nu zijn hand vast. Ze had het ondertussen al veel en veel warmer, mede dankzij Kelaine. Ze keek naar Kelaine's ogen toen hij zei dat hij van haar hield. Er verscheen een glimlach op haar gezicht. Ze wilde zeggen dat ze ook van hem hield, want waarschijnlijk was dat nog niet zo duidelijk. Maar voordat ze hem antwoord kon geven voelde ze eerst zijn lippen en toen zijn tong in haar mond. Ze liet het toe en zoende met hem mee. Onder het zoenen legde ze haar hand op zijn wang. Misschien kon ze hem zo wel antwoord geven. Ze begon van hem te houden, steeds meer en meer, en ze wilde dat hij dat wist. Na een tijdje haalde ze zachtjes haar lippen weer van de zijne af. Haar ogen waren op de zijne gericht. 'Ik hou k van jouw' Fluisterde ze zachtjes. Ze sloot haar ogen en gaf hem nog een klein, kort kusje op zijn mond. Daarna opende ze haar ogen weer. Ze voelde zijn hand onder haar shirt, maar reageerde er niet op, ze liet het gewoon toe. Ze gleed met haar hand door Kelaine's haar en glimlachte lief naar hem. Ze bekeek zijn gezicht en gaf hem opnieuw een paar kleine kusjes. Opeens leek het nog sneller te gaan, maar dit keer hield ze zich niet in.


[Gaaf ]

Kelaine keek Mikayla met een speelse glimlach aan. Zijn handen hield hij voor een moment stil. Toen kreeg hij een klein ideetje. Hij nam haar hand vast en liep naar de omheining op het dak en nam zijn gitaar in zijn handen. Mooie zachte tonen waren te horen. "I believe in love, i believe you. We are together and thats true..", begon hij zachtjes te zingen. In zijn stem was tederheid en vooral romantiek te horen. Een kleine grijns sierde zijn mondhoeken terwijl hij haar maar bleef aankijken. Toen het lied uiteindelijk tot zijn einde liep lachte hij en wende zijn blik naar de grond af. Zijn wangen kleurden rood en hij nam opnieuw Mikayla's hand vast. "Dat was dus de bevestiging..", zei hij en grijnsde waarna hij een blik op de zwarte hemel gaf. De nacht was zo mooi, veel te mooi. Maar toch, toch was Mikayla mooier.

-korte post

Mikayla glimlachte en liet zich mee trekken door hem. Eenmaal bij de railing ging ze erop zitten, natuurlijk keek ze wel goed uit. Ze had haar handen om het hekje geklemd zodat ze niet zou kunnen vallen. Ze richtte haar stralende ogen op Kelaine die weer voor haar begon te zingen. Er verscheen een kleine glimlach op haar gezicht toen de woorden tot haar door drongen. Ze sprong meteen weer van het hekje af en ging dicht tegen hem aan staan. 'Het was prachtig' Fluisterde ze zachtjes. Zachtjes drukte ze haar lippen op de zijne, en hield ze die erop voor een lange tijd. Langzaam sloten haar ogen zich en sloeg ze beide armen om haar heen. Nu wist ze het zeker, ze hield van Kelaine. Ze kon niet geloven dat ze dit gevoel altijd probeerde buiten te sluiten, of dat ze zo stom was Michelangelo te beloven dit nooit meer te doen. Wij die gedachtes sloot ze haar armen nog steviger om Kelaine heen. Ze haalde haar lippen uiteindelijk weer van de zijne af en keek hem recht in zijn ogen aan. ' Ik hou van je..' Zei ze zachtjes. Ze had het al eerder gezegd, maar ze wilde het hem gewoon goed duidelijk maken.

Kelaine keek Mikayla ook met diezelfde stralende ogen aan. De woorden klonken pas tot hem door toen de kus beëindigd was. "Ik hou ook van jou, lieverd", zei hij zachtjes en gaf haar nog een lange kus terug. Hij had zijn armen om haar middel geklemd en had zijn ene hand door haar haren laten gaan terwijl hij haar liefdevol had gekust. "Misschien kunnen we maar beter ergens heen gaan, morgen dan wel. Want ik denk..", zei hij en keek op zijn horloge. "Het is 5 uur 's morgens", zei hij en lachte terwijl hij lachte en haar leidde naar de zitzakken. Daar zouden ze wel nog even kunnen blijven liggen. Tot ze wat zouden gaan doen. Misschien eens naar het strand of de cinema gaan. Of gaan shoppen. Wat zij wilde. Hij wilde alles doen wat zij wilde, dus had ze het wel voor te kiezen. "Kom", zei hij en legde haar op zijn schoot. Hij kuste haar in haar nek en liet zijn hand over haar buik strelen.

Mikayla knikte glimlachend. Ze geloofde hem op zijn woord, hij had toch geen enkele reden om daarover te liegen. Ze voelde meteen zijn lippen weer en toen een hand die zachtjes door haar ging. Ze liet haar handen iets losser en speelde zachtjes met een paar plukjes van zijn haar. De kus eindigde, helaas, en Kelaine begon weer te praten. Mikayla begon te lachen zodra ze de tijd zag. 5 Uur... Dat was echt niks voor haar. 'Het is dus al morgen' Zei ze met een klein grijnsje. Ze pakte zijn hand en liet zich naar de zitzakken leiden. Ze ging op zijn schoot zitten en legde gelijk haar hoofd op zijn schouder. Ze gaf hem een klein kusje in zijn nek. Ondanks de tijd was ze totaal niet moe, alsof ze een hele fles pure cola achterover had gegooid. Ze was zelfs het tegenovergestelde van moe, ze was hartstikke vrolijk, enthousiast en had eigenlijk zin om keihard over het strand of door het park te gaan rennen. Ze legde een hand zachtjes op Kelaine's borst neer. Ze begon wat met zijn shirt te spelen. 'Ik dacht...' Zei ze zachtjes. Ze tilde haar hoofd weer op en keek Kelaine aan. 'Ik dacht dat ik dit nooit meer zou voelen' Langzaam verscheen er weer een glimlach op haar gezicht. Meteen kuste ze hem. Ze had verwacht dat dit langer zou duren, minstens een maand. Maar nee hoor, binnen nog geen dag had ze al besloten door te gaan met haar leven. Michelangelo te vergeten en voor Kelaine te kiezen.

Kelaine keek Mikayla met een kleine glimlach aan en voelde dat hij gekust werd. Hij beantwoordde die kus met veel plezier en liet weer zijn tong in haar mond gaan. "Mag ik je dan vanaf nu mijn meisje noemen?", zei hij en moest lachen bij zijn eigen smeekbede. Zijn ogen straalden. "Dan mag jij zeggen dat ik jouw vriendje ben, is dat afgesproken?", zei hij droog en schoot in de lach. Hij bleef maar lachen tot wanneer hij merkte dat hij buikpijn begon te krijgen. "Je bezorgd me nog buikkrampen", zei hij en kuste haar snel. Zijn handen woelden door haar haren en hij beëindigde de kus met een klein kusje in haar nek en op haar neus. "Ik wil hier best zo heel mijn leven liggen, samen met jou.", zei hij eerlijk en voelde hoe hij het weer veel te warm kreeg. Mikayla deed hem zweven, dat was de grote waarheid. Hij hield van haar met heel zijn hart.

Mikayla dacht na bij wat Kelaine zei en uiteindelijk haalde ze haar schouders op. Het zou best kunnen, ze was er toch al zeker van dat ze van hem hield. En ze zou het best wel leuk vinden om hem haar vriendje te kunnen noemen. Ze knikte bevestigend. 'Okay, vriendje' Zei ze met een brede grijns. Zodra Kelaine begon te lachen kon ze het niet helpen en lachtte ze met hem mee. Ze begon nog harder te lachen toen Kelaine zei dat hij buikpijn kreeg. 'Moet je vaker lachen, dan gebeurd dat niet' Zei ze. Ze stopte met lachen toen hij haar kuste. Ze ging totaal op in de kus en grinnikte zachtjes toen hij haar op haar neus en in haar nek kuste. 'Maar we moeten toch ook naar school? ' Zei ze droog. Ze legde haar hoofd op zijn borst en staarde naar de lucht. De donkerblauwe lucht begon langzamerhand alweer iets lichter te worden, ietjes maar. Ze haalde diep adem en liet een glimlach op haar gezicht verschijnen. 'Mi novio...' Fluisterde ze zachtjes. Bij dat woord werd de glimlach nog groter. Kelaine was haar vriendje, en zo mocht ze hem ook noemen.

Kelaine keek Mikayla met een grote glimlach aan. Aan zijn gezicht te zien zag je gewoon dat hij dolverliefd op haar was. Met haar hoofd op zijn borst voelde hij zich pas echt goed. Het leek echt zo'n gevoel van, Mikayla is mijn lief en mijn meisje zal nooit meer van iemand anders zijn. Dat klonk grof en egoïstosch maar waarschijnlijk zou Mikayla er net zo over denken. Of niet? Dat wist hij natuurlijk niet. Maar de manier waarop ze naar hem keek was gewoon zo betoverend dat het wel waar moest zijn. "You are the only girl wou can steal my heart", zei hij zachtjes en keek haar nu een tikkeltje serieus aan. Hij meende wat hij zei. "Ik hoop dat je het niet erg vind dat ik van je hou", zei hij en lachte waarna hij haar hand beet nam en dat op zijn hart legde. Het bonsde zo hard. "Dat is wat ik voel", zei hij en lachte weer zodanig hard. "Hoe hilarisch.. Mijn o zo grappige zinnetjes", zei hij sarcastisch en lag weeral strijk van het lachen. "Sorry", zei hij en voelde met zijn hand aan zijn buik. "Auww", kreunde hij en grijnsde.

Mikayla keek Kelaine weer aan. 'Erg?! Waarom zou ik dat erg vinden? Ik hou anders ook van jouw' Er verscheen een grijnsje op haar gezicht. Ze kon eigenlijk niet beschrijven hoeveel ze van hem hield. Wel wist ze dat dit sterker was dan de relatie met Michelangelo. Vergeleken met Kelaine was hij niks meer. Kelaine was vanaf nu haar leven. Ze zou van hem blijven houden. Ze voelde zijn hart kloppen onder haar hand. 'Doe rustig, straks krijg je nog een hartaanval' Zei ze grinnekend. Ze gleed met haar hand onder zijn shirt en legde haar hand weer op zijn borst. Ze hoorde Kelaine weer lachen, wat had hij toch een geweldige lach. Ze streek zachtjes met haar hand over zijn buik toen hij weer last van zijn buik kreeg. 'Aagh' Zei ze grijnzend. Ze gaf hem een klein kusje op zijn mond en toen op zachtjes op zijn buik. 'Zo beter?' Vroeg ze lief glimlachend. Ze gaf hem nog een paar kleine kusjes op zijn buik.

Kelaine keek Mikayla grinnikend aan toen ze hem sussend een paar kusjes gaf. "Het gaat al veel beter, maar hij doet nog wat pijn..", smeekte hij om nog wat meer kussen te krijgen en lachte daarna. Haar hand gleed weer onder zijn shirt en met een speelse vonk in zijn ogen stelde hij zich recht en deed zijn shirt nu gewoon uit. "Dat gaat al veel beter, niet?", zei hij en grijnzend kwam hij weer onder haar liggen. Hij liet zijn handen onder haar bloes gaan maar wist wel dat zij waarschijnlijk ook niet voor de lol opeens haar bloes ging uitdoen. Meisjes waren anders dan jongens. Dat had hij van vele vrienden al gehoord. Het bleek ook dat ze beschaamder waren maar dat had hij nog niet gemerkt bij Mikayla. Mikayla was dan ook gewoon anders, dat was gewoon zo.