Rust zoeken.

Een meisje van achttien jaar kuierde rustig over het strand terwijl haar haren in de wind vlogen. Een grote glimlach sierde het gezicht van het meisje. Ergens voelde ze zich gelukkig, dan weer niet. Ze was een lange tijd geleden gebroken door een jongen. Hoe noemde die ook alweer? Ze was het allang vergeten, zelfs zijn naam. Andreas! Ja, dat was het. Hij had het uitgemaakt met haar. Toch had ze zich er al lang overheen gerept. Waarom zou ze er nog over piekeren of huilen? Het was over, dat was duidelijk. En voor haar part moest hij nooit meer terug komen. Hij had haar al genoeg aangedaan. Willow liet haar scherpe blik over de vele mensen op het strand gaan en stapte een beetje in het water. Het was zalig koud. Meteen liep ze wat dieper de zee in totdat haar knieën het water raakten. Haar witte, sexy kleedje liep net tot over haar billen dus wou ze niet echt dat het water tot haar kleedje kwam. Toen ze het strand alweer bereikt had zette ze zich neer en rekte zich ondertussen uit om ten slotte naar de lucht te kijken. Het was al redelijk laat. De zon begon zijn weg naar de horizon te zoeken. Mooie kleuren fleurden heel de lucht op en even moest Willow haar ogen dichtknijpen om de felle licht stralen even uit haar zicht te krijgen. Het was zo mooi maar toch zo fel.

-Allone Andreas en Willow.

Een achttien jaar oude jongen wandelde in zijn zwemshort over het strand heen. Het was tijd geweest voor een wandeling over het strand. Andreas was juist aangekomen in Monica en was niet van plan om hier nog weg te gaan. Buiten dan als hij afgestudeerd was dan ging hij weer naar Florida. Waarschijnlijk.. Kort schoot Willow aan zijn gedachte voorbij en staarde even naar de grond. Waarom had hij haar nu weer gedumpt? De slechtste beslissing van zijn leven. Sinds de tijd dat hij haar had verlaten was hij sterk veranderd, nog gegroeid. Ook had hij zijn haar laten groeien, en wat spieren gekweekt. Vroeger was hij een slungel achtige jonge, en nu was hij gezet. Volgroeid om zo maar te zeggen, onherkenbaar voor de meeste mensen die hem toen als de slungel die hij was kende. Maar hij had haar moeten dumpen, van zijn ouders, door zijn vrienden. Die hadden gezegd tegen hun dat ze een slechte invloed had op zijn leven. Ergens hield hij nog wel van haar, maar hij had besloten om verder te gaan in zijn leven, en het verleden achter zich te laten. Kort hoorde hij gefluit van enkele meiden waardoor hij even zijn spierwitte tanden ontblote. Meteen daarna wandelde hij verder over het strand en kort bleef zijn blik hangen op een meisje. Vaag bekend kwam ze hem voor. Maar hij wist niet van waar.

Willow keek om en hoorde een kort gefluit. Willow rolde met haar ogen en keek de meisjes kil aan. Die bitches allemaal. Willow kon er niet goed tegen. Het enige wat ze wouden was sex en aandacht. Wat de jongen zelf betrof kon hun geen moer schelen. Willow zuchtte en keek weer voor zich. Maar toch was ze even nieuwsgierig naar wie ze floten. Het was een jongen, bruin haar en bruine ogen. Ergens kwam hij haar vaag bekend voor. Maar van waar? Willow beet zacht op haar lip en wist het opeens. Willow draaide meteen haar blik af en merkte dat zijn ogen de hare zochten. Beter gezegd hij keek naar haar. Willow wist dat het Andreas was. Wat kwam die pummel hier nou weer doen? Willow stelde zich recht en voelde hoe haar kleedje wat opwaaide door een windvlaag die opstak. Willow hield meteen haar rokje naar beneden toen ze weer eraan dacht dat Andreas naar haar keek. "Laat me toch met rust", mompelde ze terwijl ze naar hem keek. Het was zacht, heel erg zacht. Maar toch hoorbaar. Willow slikte en stapte verder. Vele ogen volgenden haar. Die van de meisjes. De meisjes die naar Andreas hadden gefloten. Hun blik was verbaasd. Alsof ze wouden zeggen: "Laat jij zo'n hotterd gaan?. Willow gaf hun een vernietigende blik en stapte door. Totdat ze zich op de dijk neerzette en haar blik naar de zonsondergang richtte. Dat was tenminste iets rustiger.

Andreas keek naar het meisje dat opeens op was gestaan. Zachtjes hoorde hij haar wat zeggen. Meteen wist hij het. Willow. Meteen stond hij stil en staarde naar de grond. Nee, dit kon niet. Waarom hier? Waarom zij? Zonder erbij na te denken draaide hij zich naar de andere mensen en rende tussen hen vandaan. Naar waar Willow was gegaan wist hij niet maar hij moest hier weg. Nu leek hij net 'de gedumpte' gozer. Wat hij niet was. Maar hij kon haar niet onder ogen komen. Niet meer. Toen hij doorwandelen trapte hij per ongeluk op iemand zijn hand maar hij hield geen halt en wandelde verder. Andreas viste zijn mobiel tevoorschijn en zocht het nummer van een van zijn vrienden. Maar kwam uit op Willow's naam. Aarzelend klikte hij het schermpje om een bericht te tippen open. 'Sorry, ik wist niet dat je hier was.' Hij drukte op de verzendknop , en meteen was het verzonden. Zijn normale display verscheen weer en daar stond nog steeds na al die tijd een foto van hem met Willow op. Toen hij uiteindelijk weg was van al de mensen plofte hij neer in het zand en plaatste zijn handen in zijn haar. Verloren staarde hij naar de grond. Oke, hij reageerde wel heel heftig op Willow. Maar dat kwam omdat alle herinneringen aan haar weer terug, alle woorden die zijn ouders tegen hem hadden geschreeuwd. Al de haat die hij had gekoestert naar zijn vrienden.

Willow keek voor zich uit. Ze wilde aan andere dingen denken. Toen ze in haar tasje haar gsm hoorde trillen keek ze raar op en viste haar gsm uit haar tas. Van wie zou ze op dit moment nou een sms krijgen? Verward opende ze haar berichten en zag bij haar nieuw bericht de naam: Andreas staan. Hij? Waarom hij nou weer? Met een beetje nieuwsgierigheid opende ze het bericht en las er de woorden 'Sorry, ik wist dat je hier was'. Willow las de woorden twee, drie, vier keer vooraleer ze het eigenlijk besefte. Hij verontschuldigde zich? Ergens had Willow spijt dat ze Andreas gewoon had laten staan. Dat ze gewoon weg was gelopen. Wat moest hij nu meemaken? Maar, hij had het uitgemaakt! Waarom stuurde hij haar dan? Verward schudde ze haar hoofd met haar gsm nog steeds in haar hand. Met een simpele tik op het scherm beantwoordde ze zijn sms met:"Mij ook sorry, ik liep gewoon weg. Zullen we even babbelen? Ik ben een dijk verder dan jou". Willow zuchtte terwijl ze haar gsm weer in haar tas stak en om zich heen keek. Zou hij komen? Of zou hij haar gewoon laten staan en haar vergeten? Willow streek haar haar achter haar oor en trok haar knieën op toen er een wind opstak die redelijk frisjes was. Waarom had ze toch zo'n schuldgevoel? Zij hield nog van hem..Hij niet meer van haar, zo zat het. Willow keek naar haar gsm maar met teleurstelling bleef ze naar het scherm kijken. Geen nieuw bericht. De foto dat Willow en Andreas elkaar kusten stond op haar achtergrond. Ze had hem er altijd blijven opstaan.

Andreas las het inkomende berichtje en besloot om gewoon over de kleine zandheuvel naar haar toe te gaan. Met een diepe zucht stond hij op en begon op het ding te klauteren. Hij had besloten om niet te reageren zodat ze niet wist wanneer hij er was. Kort schoot zijn blik naar enkele mensen die hem aanstaarden maar hij negeerde het en streek even over zijn borstkas. Waarom ging hij ook naar haar? Het zou hen beiden veel pijn gaan opleveren, als je hem daarnet al bezig had gezien dan wist je dat het zo meteen pakken erger werd. Toen hij op de top stond zag hij haar zitten en begon zachtjes af te dalen. Uiteindelijk stond hij aan het begin van de dijk en bleef daar ook staan. Ergens twijfelde hij. Kon hij niet beter gewoon oprotten? Bespaarde waarschijnlijk veel tranen. Haar laten zitten was het domste dat hij ooit gedaan had, en nu was het moment om het haar uit te leggen. Al wist hij niet hoe hij dat moest doen, aangezien hij hier al helemaal dicht was geklapt. Hij kon geen stap meer verzetten, gewoon bang voor haar reactie op hem. Waarschijnlijk zou ze hem de huid vol schelden, zo waren ze bijna allemaal. Alhoewel hij bijna zeker wist dat Willow toch anders was, je wist het gewoon nooit echt goed. 'Kijk een keer achter je.' Zende hij naar haar toe.

Willow keek nog steeds voor zich en slaakte een diepe zucht. Ze had nog steeds geen bericht gekregen. Zou hij nou toch haar laten zitten? Najah, waaraan dacht ze nou. Dat hij zou terug keren nadat hij haar gedumpt? Toch nogal onwaarschijnlijk. Willow keek naar de grond en tekende met haar vinger in het zand. I still love you. I still dream of you. I still miss you. I want you back..Had ze geschreven. Willow had moeite om haar tranen in bedwang te houden, maar toch. Ze bleef sterk. Toen ze weer het tril signaal van haar gsm hoorde haalde ze haar gsm opnieuw uit haar tas en mompelde het berichtje na. Kijk achter je, ging er door haar heen. Maar iets hield haar tegen. Alsof ze niet wilde, alsof ze hem niet wilde terug zien. Maar toch, haar verlangen werd te groot. Willow stelde zich recht en draaide zich om. "Heey..", begon ze neutraal. Haar stem was vriendelijk wat onzeker maar toch terughoudend. Hoewel ze niet bang was om tegen hem te spreken had ze toch wel de neiging hem eens een goeie klap te verkopen voor wat hij haar had aangedaan. "Hoe is het met je?", vroeg ze zacht en probeerde te glimlachen. Maar ook dat lukte niet. Haar stem klonk wat hees, iets wat ze normaal nooit had gehad. De zon was inmiddels al lang onder en de sterren kwamen aan de hemel. Een romantische date zou het geweest zijn, maar nu niet.

Toen ze zich omdraaide en aansprak leek zijn hart weer te breken. Meteen staarde hij naar de grond en zuchte diep. Andreas probeerde zijn blik weer op haar te richten maar hij kon het niet om de een of andere manier. Waarom was hij zo bang? 'Het gaat wel denk ik. Met jou?' Sprak hij schor. Zijn blik was op de grond gevestigd, waarom had hij de moed niet om haar aan te kijken en haar gewoon aan te spreken zonder dat hij schor klonk. Tranen kon hij nog net binnenhouden, maar of dat nog lang zou duren wist hij niet. Hoe moest hij haar vertellen waarom hij haar had laten zitten? Toen hij het had gedaan had hij geen traan gelaten simpel omdat iedereen erbij stond, maar toen hij alleen was, was hij helemaal ingestort. Dagenlang had hij zich niet buiten vertoont, hij had niemand onder ogen kunnen komen. Bijna had hij op het punt gestaan om uit het leven te stappen door de gedwongen dump, maar zijn broer had hem tegengehouden en wakker geschud. Andreas kreeg uiteindelijk toch de moed bij elkaar om haar aan te kijken en weer voelde hij die zelfde pijn als toen hij haar had zien weglopen nadat hij haar had gedumpt.

Willow zocht zijn ogen en glimlachte nu wat waterig. "Het gaat wel, denk ik", zei ze met een lichte aarzeling maar sprak daarna voluit. Ergens wist Willow dat ze hier haarzelf mee pijnigde. Toen er plots ongewild een traan langs haar wangen sijpelde draaide ze vlug haar hoofd weg en stapte wat meer de dijk op. Haar kleedje kwam weer wat omhoog maar nu vestigde ze er zelfs geen aandacht meer aan. Een paar jongens kwamen voorbij en keken haar met gulzige ogen aan. Meteen keek ze hun kil aan. "Rot toch op", gilde ze naar hen waarna ze zich neerzette en haar hoofd in haar handen legde. Waarom was het toch zo moeilijk? Tranen stroomden van haar wangen en sijpelden een voor een op de grond. Ze zat nu te tranen in het bijzijn van Andreas. Maar ze lette er zelfs niet op. Ze had zoveel pijn. Willow stelde zich opnieuw recht en veegde haar tranen weg. "W-waarom verliet je me?", wist ze er met moeite uit te krijgen en voelde meer en meer tranen vallen. Haar ogen vroegen om uitleg. Ze wou weten waarom hij haar achterliet en haar in een put liet vallen. Willow had dagen lang niet meer naar huis geweest en had haar zelf nooit meer durven vertonen. Nu net had ze zich erover gezet, en nu was hij er. Opnieuw..

Andreas zag dat ze zich omdraaide en keek naar de grond. Waarom deed hij niet normaal? Dit haatte hij echt. Hij deed haar meer pijn dan hij zelf wilde. Weer draaide ze zich naar hem en hoorde wat ze zei. Andreas had de drang om zich om te draaien en gewoon weg te lopen. Maar hij was nu te ver gekomen om dit te doen. 'Ik moest je verlaten. V-vrienden hadden tegen mijn ouders gezegd dat je een slechte invloed had op me. Die zeiden dat ik je moest dumpen. Ik kon niet anders.' Hij wou naar haar toe stappen, maar in plaats daarvan belande hij op zijn knieën. Ook bij hem begonnen nu de tranen te vallen. Dit was echt niets voor hem. Meestal huilde hij niet. 'Ik wou het niet, ik heb op het randje van leven en dood gestaan door wat ik je heb aangedaan.' Andreas keek weg. Nu wist ze de waarheid ook ineens. Al snel hoorde hij stemmen van achter. Meteen duwde hij zichzelf met veel moeite weer recht en keek nog steeds naar de grond, proberend om de tranen toch tegen te houden. 'Willow, ik wou het je niet aandoen. Maanden voelde ik me nog schuldig, tot ik tot het besef kwam dat ik verder moest.' Wat fataal mislukt was vulde hij in gedachten aan. Er was waarschijnlijk toch geen spraken meer van liefde voor hem. Het was echt raar om hier voor haar te staan.

Willow keek op naar Andreas en keek hem strak aan. Haar blik verliet hem niet en toen hij begon te vertellen schudde ze ongelovig haar hoofd. "Sorry..", zei ze zacht en voelde een laatste traan die zijn weg baande naar de grond. "Ik heb je dit verdriet aangedaan. Ik heb je gepijnigd", zei ze en op haar gezicht was een verdrietige en teleurstellende blik te zien. Verdriet om de liefde van hun die daarom weg was en teleurstelling omdat ze in zichzelf teleurgesteld was. Ze had hem nooit zoveel mogen meesleuren naar party's en uitgaan plekken. Willow slikte en voelde hoe ze zichzelf nog slechter voelde toen hij door zijn knieën zakte en het uithuilde. Hoe moest ze dit weer eens aanpakken? "Nee..", zei ze en liep op hem af en zakte op haar knieën om daarna zijn kin wat omhoog te duwen en hem recht in zijn ogen aan te kijken. Even twijfelde ze maar daarna kuste ze hem op zijn lippen en keek hem daarna opnieuw aan. "Ik houd nog steeds van je", zei ze en veegde met haar hand zijn tranen weg.

'Jij moet geen sorry zeggen. Ik heb voor de enigste keer in mijn leven naar mijn ouders geluisterd en het was fout van me. Ik heb je dit alles aangedaan, jij mij niet.' Waarom in godsnaam gaf ze zichzelf de schuld van wat hij haar had aangedaan? Het was geheel andersom. Opeens kreeg hij een zachte kus op zijn lippen waardoor hij wat schrok. Hij legde zijn armen om haar heupen heen en trok haar dicht tegen zich aan. 'Het spijt me voor al het leed dat ik je bezorgd heb.' Hij legde zijn hoofd tegen het hare en voelde een rilling over zijn ruglopen. Dit was echt abnormaal. Na al die tijd was er nog sprake van liefde tussen hun, hoelang was het al. Toch al zeker meer als drie maanden.

[Inspi]

Willow keek naar Andreas en glimlachte nu voor het eerst echt. "Je keuze was niet goed. Je hebt me inderdaad veel pijnen bezorgd. Maar nu zijn we terug, samen", zei ze zacht en keek hem met fonkelende ogen aan. Ze legde haar armen om zijn nek en duwde ook hem wat dichter tegen zich aan. Nu kon ze eindelijk weer eens in iemands armen knuffelen. Zo gewoon eens liefde vragen. Zonder altijd maar steun te zoeken aan de muur of aan de grond. Willow liet haar greep met ietwat tegenzin los van Andreas en keek naar de sterren die nu nog meer fonkelden aan de hemel. "En ik ben er voor je, oké. Maar laat me gewoon niet nog eens zo staan. Maar zeg het dan gewoon, dan kan ik je helpen", zei ze zacht en keek nog eens hem recht in de ogen aan. "Oké?", vroeg ze en knikte daarna goedkeurend. "En nu gaan wil ik gewoon even van je aandacht genieten", zei ze en lachte waarna ze hem neerduwde tot op zijn zitvlak en zich tegen hem aan nestelde. Zo zou ze wel elke dag kunnen liggen, en dat wou ze dan ook zeker! "Ik hou van je", fluisterde ze.

Andreas legde zijn armen om haar heen toen ze tegen hem aanlag en staarde een tijdje naar de lucht. Eindelijk had hij het gedurft, hij en Willow waren weer bij elkaar en dat zou voor altijd zo blijven. Zachtjes streek hij over haar armen en sloot voor een moment zijn ogen. Alle pijnlijke beelden van vroeger schoten aan hem voorbij. MAar toch kwamen er ook al nieuwe beelden in zijn hoofd. De beelden van Willow en hij zelf gelukkig. Kort haalde hij zijn hand door zijn haren en plaatste die dan weer op haar arm en plaatste zijn hoofd tegen het hare. 'Hoe lang ben je hier eigenlijk al?' Sprak hij zachtjes tegen haar en wachte rustig af.

[Inspi]

Willow keek naar Andres recht in zijn ogen en draaide dan wat verlegen haar hoofd weg. De aanraking van zijn hand door haar haren bezorgde haar een kleine tinteling. Zachtjes liet ze haar hand onder zijn shirt over zijn rug gaan. Haar vingers trippelden ietwat onschuldig over zijn rugwervel terwijl ze haar hoofd wat dichter tegen hem aan zette en hem nog eens lang kuste. "Misschien is het wel handig dat we een kamer nemen? Het word al laat..", zei ze zacht en keek op haar blauwe pik zwarte samsung en zag dat het al half elf was. Zaten ze hier dan eigenlijk al zo lang? Willow had er gewoon niet op gelet. De tijd vloog voorbij. Nadat ze nog eens kort hem op zijn wang gekust had stelde ze haar recht en trok hem ook recht. "Zin om een kamer in Monica te gaan nemen of gaan we gewoon nog wat wandelen. Jij mag kiezen", zei ze zacht en legde zijn armen rondom haar middel en drukte haar dicht tegen hem aan terwijl ze haar hoofd tegen zijn borstkas aandrukte. Zijn adem kon ze bijna voelen in haar nek. "En?", vroeg ze en wachte geduldig af op een antwoord.

- Inspiratie is gaan vliegen denk ik..

Andreas had een lange tijd naar voren gestaard. Toen hij haar vingers over zijn ruggenwervel voelde gaan sloot hij zijn ogen even en ademde diep in. Ja, hij had haar hard gemist. Maar net op het moment dat hij dacht dat hij verder kon was ze er weer. Zijn leven ging nu ook verder, maar ditmaal met haar aan zijn zijde. Een perfecte toevoeging eigenlijk. Weer kreeg hij een kus op zijn lippen, en dit maal beantwoorde hij die vurig. 'Is goed.' Na een tijd duwde ze zichzelf recht en ook hij zelf sprong recht en keek haar aan. Zachtjes liet hij haar begaan met zijn armen. Zachtjes streek hij met zijn duimen over haar rug en plaatste zijn hoofd op het hare. 'Mij maakt het niet uit hoor. Zolang ik maar bij jou ben is het voor mij goed.' Kalm tilde hij zijn hoofd weer op en liet zich wat door zijn knieën zakken en drukte een zachte kus in haar nek.