Just a swim

Toen Maja echter een hoop Italiaanse woorden hoorde keek ze hem aan en fronste kort. Enkele verstond ze wel maar haar kennis in het Italiaans reikte echter niet verder dan de simpelste woorden. Zachtjes haalde ze haar schouder op keek even naar de grond toen ze zijn vraag echter hoorde. Tegen hem kon ze het wel zeggen toch? Hij zou het niet gaan vertellen aan jan en alleman. Zachtjes liet ze haar arm van hem afzakken en sloeg die om haar benen heen. 'Ik en mijn zus zongen vroeger altijd dat liedje als we triest waren over iets.' Sprak ze vrij zacht tegen hem en liet haar blik over het water gaan. 'Een maand en een half geleden zijn mijn ouders me komen halen hier, we reden naar het ziekenhuis in Brooklyn. Mijn zus was omver gereden en lag in koma, twee dagen lang zat ik naast haar bed, ik sliep zelfs bij haar. De dagen leken niet vooruit te gaan, elke dag duurde wel minstens een jaar ofzo. Op de tweede dag had ik haar hand vast. En die dag, is ze ook overleden. Ik kon het niet vatten, heb zelf op de rand van leven en dood gestaan. Me ouders wisten me juist op tijd weer in de werkelijkheid te trekken. Dagenlang huilde ik, kwam me kamer niet uit. At niets. Het liedje speelde dag en nacht.' Sprak ze. Maja had alles uitgelegd in een hele lange adem, met de nodige stotteringen er tussen. Een traan rolde over haar rechterwang, een zucht klonk er. Waarom had ze het nu verpest? Ze hadden het leuk en nu was dat weer voorbij.

De arm van Maja was langzaam van zijn schouder verdwenen en lag nu om haar knieën heen. Het viel Romeo op dat ze er nu heel kwetsbaar uitzag. Het verbaasde hem licht, het gaf een ander beeld van het stoere meisje dat net als hem de golven kon temmen. Hij knikte toen ze zei dat ze het lied altijd zong met haar zus als ze verdrietig om iets waren. Hij snapte dat ze zich opeens heel verdrietig moest hebben gevoeld toen ze plots begon te zingen. Hij was er eerder van geschrokken en had met alles willen gaan smijten. Het lied was ook best belangrijk voor hem en hij had het sinds de avond dat hij vertrok nooit meer gehoord .. tot vandaag dan. Hij zuchtte en luisterde met ingehouden adem verder naar het verhaal van Maja. Ze had het verhaal wat stotterig en met wat onderbrekingen verteld maar hij snapte het wel. Hij sloeg zijn blik op de grond en richtte na een paar seconden weer zijn ogen op die van Maja. Voorzichtig schoof hij naar haar toe en sloeg hij zijn arm om haar schouders heen. Soms zeiden ze dat hij niet snapte hoe het was om de pijn te voelen. Maar met dit probleem wist hij precies hij Maja zich moest hebben gevoeld en zich nu voelde. Ook al had hij niet gezien hoe zijn moeder was gestorven, in gedachten zag hij het toch voor zich en dat was het vreselijkste. Je kon er dan dingen bij verzinnen die er misschien helemaal niet waren. Hij zuchtte en schudde zijn hoofd. ‘Het spijt me voor je.’zei hij zacht. ‘Ik snap hoe je jezelf voelt.’ vervolgde hij. Hij wreef langzaam over Maja’s boven arm en glimlachte voorzichtig. ‘Gelukkig ben jij er nog wel. En ik weet zeker dat je zus had gewild dat jij verder zou leven en haar zou beschrijven als een mooi persoon. Dat zal ze waarschijnlijk ook zijn geweest omdat ze joúw zus was.’ antwoordde hij zacht. Het was de bedoeling dat het bemoedigende woorden waren. Hij dacht aan het laatste woordje van zijn verhaal en schudde zijn hoofd. ‘Ze zal waarschijnlijk ook mooi zijn omdat het jou zus ís’ zei hij. Hij glimlachte naar haar en drukte een kus op haar wang. ‘Alles komt altijd wel goed en alles heeft een rede.’ vervolgde hij.

Maja staarde voor zich uit en voelde opeens zijn arm om haar schouders heen. Het was, nee, het is nog altijd moeilijk te accepteren voor haar dat Sana er nu niet meer was. Dat haar tweelingzus er niet meer was. Kort keek ze hem aan toen hij zei dat hij wist hoe ze zich voelde maar besloot er maar geen acht op te slaan. 'Het is zo moeilijk Romeo, hoe in godsnaam moet ik ooit accepteren dat het haar lot was om over hoop gereden te worden?' Nog steeds rolde de tranen over haar wangen en het zou nog wel een tijdje gaan duren voor aleer deze gingen stoppen. ‘Gelukkig ben jij er nog wel. En ik weet zeker dat je zus had gewild dat jij verder zou leven en haar zou beschrijven als een mooi persoon. Dat zal ze waarschijnlijk ook zijn geweest omdat ze joúw zus was.’ Maja keek hem weer aan en luisterde naar de rest van zijn woorden, naar hoe hij het kleine woordje op het einde van zijn zin al gauw vervangde in is. De zachte kus op haar wang deed haar even wegdromen, de plaats waar ze zojuist zijn lippen had gevoeld bleef na gloeien. Een zachte blos was verschenen op haar wangen al wou ze die eigenlijk verbergen kon ze het niet. Voorzichtig liet ze haar benen los en legde een arm om Romeo’s heup heen en legde haar hoofd even op zijn schouder. ‘Dankje dat je luisteren wou. Maar Romeo vertel me nu eens waarom het liedje jou aangreep.’ Vroeg ze heel voorzichtig aan hem en tilde haar hoofd weer op en keek hem afwachtend aan. Als hij er voor haar zou zijn dan zou het omgedraaid ook zo zijn.

Voorzichtig veegde Romeo wat tranen bij Maja weg en drukte haar wat meer tegen zich aan. De dag ging in de richting van de avond en de zon al wat naar beneden. Over een paar uren zou er een mooie oranje gloed over het strand gaan. De jongens die Maja net nog hadden geïrriteerd waren in middels al verdwenen van het strand en her en der zaten wat verliefde stelletjes te zoenen. Hij probeerde Maja wat te kalmeren en luisterde naar wat ze zei. Hij maakte een sussend geluidje en schudde zijn hoofd. ‘Je hoeft het niet te accepteren. Je moet het proberen achter je te laten. Het is gebeurd en helaas heeft Edison nooit de tijdmachine uitgevonden.’ zei hij. Hij wist niet of het goed was om er een grapje over te maken. Het grapje sloeg op de tijdmachine dat wel, maar niet iedereen kon ermee leven dat hij altijd een grapje maakte. Het was ook meer plagen. Hij zag dat Maja wat roder leek te worden toen hij haar een kus had gegeven of het kwam door de gloed van de zon hij wist het zelf ook niet meer. Een zucht verliet zijn keel en hij voelde dat hij het wat warmer kreeg toen Maja haar arm om zijn heup legde en haar hoofd op zijn schouder liet rusten. Hij kneep zijn ogen dicht en luisterde naar de lang verwachtte vraag. Hij opende zijn ogen weer en keek naar de zee die nu helemaal geel zag door de zon. Het deed hem denken aan een moment uit zijn verleden met zijn moeder.

’Mam! Moet je die zee zien, waarom is hij helemaal geel?’ vroeg Romeo terwijl hij op zijn knieën in het zand zat en de uitgestoken hand van zijn moeder aanpakte. Silvy keek met een grote glimlach naar haar zoon en zakte door haar knieën zodat ze op ooghoogte met Romeo was. ‘Dat, mijn lieve schat, komt door de zon. Als je gaat slapen gaat de zon ook slapen en komt de maan. De zon is een beetje moe omdat hij de hele dag zo hoog heeft gestaan daarom gaat hij nu langzaam naar beneden om te slapen. De maan zal over de zon waken.’ vertelde ze zo goed mogelijk. Ze drukte haar zoon tegen zich aan en aaide door zijn bruine haren. ‘Maar mam. Het lijkt alsof een reuze hond in het water heeft geplast!’ zei Romeo terwijl hij zich tegen zijn moeder aan vleide en de geur van haar parfum opsnoof. Silvy moest lachen en schudde haar hoofd terwijl ze Romeo wat van zich afduwde en hem in zijn ogen keek. ‘Dat moet je niet tegen je aanstaande Julia zeggen hoor. Dan zegt ze dadelijk nog dat je gek bent!’ zei ze terwijl er een mooie glimlach haar mond sierde. ‘Maar ik ben ook gek mam! Gek op jou! En wie is Julia?’ vroeg Romeo. Hij hield zijn hoofd wat schuin en zag dat zijn moeder haar hoofd opnieuw schudde. ‘Daar kom je vanzelf nog wel achter jongen. Als je maar voorzichtig bent en altijd van me zult houden als je later groot bent.’ zei ze. Romeo keek verbaasd en knikte, hij had geen idee wat het inhield daar zou hij later wel achter komen. ‘En nu rennen voordat ik je opeet!’ riep Silvy opeens waardoor Romeo naar de zee begon te rennen. De waren in het water bezig tot het helemaal donker was op het strand.

Romeo had maar even aan zijn verleden gedacht, misschien een paar seconden al leek het voor hem alsof het een uur had geduurd voordat de flashback weg was. ‘Mijn moeder zong dat als laatste lied voor me op de dag dat ze stierf. Op diezelfde dag is mijn jonge broertje Liam van 3 maanden geboren. Mijn moeder is doodgeschoten toen ze voorbij twee ruziënde jongens liep. Een slachtoffer dat eigenlijk niet had hoeven vallen.’ vertelde hij. Het lukte hem om zich groot te houden, want jongens huilde niet.

[whoeeh. ik had inspiratie o.O]

Maja keek hem bezorgd aan en toen hij enkele seconde niet antwoorde werd ze nog bezorgder om hem. Kort beet ze op haar onderlip en uiteindelijk toen ze de woorden hoorde keek ze hem ongelovig aan. 'Sorry, ik wist niet dat je moeder gestorven was.' Fluisterde ze zachtjes en ze stond op zodat ze zich ontdeed van zijn arm. Rustig ging ze voor hem zitten en legde ze haar handen op die van hem en streek daar kalmerend over met haar duimen. Vervolgens plaatste ze haar handen voorzichtich op zijn wangen en streek daar zachtjes over met haar vinger. Heel voorzichtig drukte ze een kus op zijn voorhoofd en liet zich dan weer naast hem neerzakken en zuchtte. 'Ik weet zeker dat je moeder nu op je neerkijkt en zo trots op je is. Mijn zus en jouw moeder zitten nu samen daarboven, en ze zullen altijd over ons waken, dat beloof ik je.' Fluisterde ze zachtjes naar hem toe. Wetend dat haar woorden misschien niet veel uithaalde. Voorzichtig legde ze haar arm weer om zijn heup heen en ademde even diep in.

‘Bijna niemand weet dat mijn moeder gestorven is. Ik vind het niet altijd nodig om te vertellen. En een vreemde hoeft niet te weten wat er in mijn verleden heeft afgespeeld.’ zei Romeo. Met deze zin bewees hij aan Maja dat hij haar niet als een vreemde beschouwde. Weliswaar had hij wel eens droogjes gezegd dat zijn moeder was overleden maar had daar verder geen aandacht aan geschonken met andere mensen. Zelfs leraren waren niet op de hoogte van zijn thuissituatie geweest, dat vond hij ook prettig. Het voelde dan niet definitief al wist hij dat het toch fout was. Romeo keek toe hoe Maja voor hem kwam zitten en zijn hand pakt en daar dan weer over wreef. Het gaf hem opnieuw een warm gevoel. Hij aaide terug over haar hand en kneep er een keer zacht in. Opnieuw gaf Maja hem een kus maar dit keer niet op zijn wang maar op zijn voorhoofd. Hij vond het prettig. Normaal vond hij het alleen maar prettig om een kus op zijn mond te krijgen van degene van wie hij hield maar dit was voor het eerst dat het ook prettig voelde. Ach, het was Maja, daar kon je jezelf niet rot bij gaan voelen. Hij glimlachte naar haar en sloot zijn ogen even. Hij dacht na over haar woorden en knikte toe. ‘Ja, je hebt gelijk, en wij moeten er niet om gaan zitten piekeren.’ zei hij. Hij glimlachte naar haar en trok Maja op zijn schoot. Zijn armen rustte lichtjes om haar lichaam heen, om haar in ieder geval geen pijn te doen. ‘Maar genoeg treurige dingen. Heb je al veel vriendinnen op Monica? Heb je leuke mensen ontmoet, beste vriendinnen?’ vroeg hij lachend. Hij vond het knap van zichzelf dat zijn humeur in één keer zo was omgeslagen. Daar was altijd wat vrolijkheid en geluk voor nodig .. en nu had hij alleen Maja nodig.

'Ik hou het voor me, dat beloof ik je.' Zei ze zacht tegen hem en glimlachte even bemoedigend. Ergens wist ze dat Romeo het moeilijker had dan hij echter liet blijken, maar ze zou hem er niet mee gaan confronteren zo was ze niet. Al gauw werd ze op Romeo's schoot getrokken, wat ze echter wel prettig vond. Voorzichtig plaatste ze haar handen op zijn armen. 'Ik heb ongeveer een vriendin, zitten wel vrij toffe mensen aangezien jij er zit. Plus ik denk wel dat mijn kamergenote zowat mijn beste vriendin is.' Zei ze met een grijnsje tegen hem. Maja was eigenlijk best wel gelukkig dat ze hem had leren kennen, en hij vertrouwde haar blijkbaar ook. Dankzij hem was ze nu weer iets vrolijker en hij ook wel leek het. Daar werd ze stiekem nog gelukkiger van. Plus ze vond het ook wel prettig zoals ze nu zat. In Romeo's armen voelde ze zich op de een of andere manier wel thuis. Op dit moment dan toch, waarom had ze hem eigenlijk niet eerder gezien hier? Of was hij hier pas enkele dagen ofzo? 'Ben je hier trouwens al lang?' Vroeg ze met een glimlachje aan hem en streek zachtjes met haar wijsvinger over zijn arm. Voor even liet ze haar blik langs hem heen gaan en zag verschijdene stelletjes zitten op het strand, ze zuchtte even diep en dacht voor even aan Zac. Maar al snel werden haar gedachten weer overspoeld met hem. Waardoor ze ook meteen haar blik weer op hem richtte.

‘Dankje,’ antwoordde Romeo toen Maja zei dat ze het voor zich zou houden. Niets was aangenamer dan een vriend of vriendin die zei dat het geheim of verhaal veilig was bij hem/haar. Hij zuchtte en pakte Maja’s hand terwijl ze op zijn schoot zat. Voorzichtig aaide hij met zijn duim over haar hand heen en keek hij weer naar de zee. Een reuze hond die in het water had geplast, hoe komischer kon hij nog zijn geweest toen hij klein was. Hij grijnsde en was zich sterk bewust van Maja’s hand die op zijn arm zat. Het voelde prettig, lekker vertrouwd. ‘Haha, het is ook erg leuk omdat jij er zit gekkie. Dat is nog wel het leukste.’ zei hij vrolijk. ‘Een beste vriendin is altijd fijn om te hebben natuurlijk.’ vervolgde hij. Hij dacht even aan zijn vrienden in Florence en beet op zijn onderlip. Zouden ze hem al zijn vergeten? Waarschijnlijk niet want hij was een van de grootste macho’s geweest daar voordat zijn moeder was gestorven. Hij ademde de koele avond lucht in en luisterde naar de vraag van Maja. ‘Ja … nee. Het ligt eraan wat je lang noemt. Ik ben hier al wel een tijdje, ik heb genoeg dingen gezien hier op Santa Monica. Je kunt me bijna altijd terug vinden op het strand als ik me niet op school bevind ..’ zei hij nadenkend. Hij glimlachte en keek weer naar de zee. Mooie zee met de prachtige golven die uitdagend tegen de branding duwde. ’s Avonds was het strand leuker en romantischer. Een perfecte date zou voor hem in de avond op het strand zijn, precies wat hij wilde. Natuurlijk was hij ook vaak in de stad te vinden, maar het was lullig als je daar alleen rond liep. Eerst nog maar wat mensen leren kennen dus.

Maja keek hem met een speelse glimlach aan en ademde even diep in. Binnen enkele dagen zouden haar ouder haar waarschijnlijk weer komen ophalen, om de spullen van haar zus mee te sorteren op wat er wel of niet weg mocht. Waarschijnlijk zou die dag heel moeizaam gaan verlopen voor het gehele huishouden, en normaal kwamen er ook nog vriendinnen van zowel haar als haar zus naar het huis toe. 'Het zelfde geld hier. Hier kun je tenminste zonder verkeerd aangegaapt te worden je eigen ding doen. Plus het is hier in de avond ook wel best vredig.' Zei ze tegen hem en keek hem met een kleine grijns aan. Romeo was op deze gehele dag toch al een van haar beste vrienden geworden. Dan had ze nu tenminste twee echte vrienden. Hem en Jazlyn. Zachtjes voelde ze de duim van Romeo over haar hand gaan en voor kort sloot ze haar ogen. Een raar gevoel kwam in haar buik naarboven, maar ze liet het niet toe. Ze zou gewoon wachten tot ze er weer klaar voor was. Voornu zou ze gewoon gaan genieten van de vriendschap die tussen hen speelde. De stilte die er tussen hen heerste op dit moment, was echter een angename stilte, iets wat je niet vaak had met haar. Want meestal als ze stil vielen dan was er op de een of andere manier ruzie op komst. Dat was al meerdere malen gebleken, buiten dan bij haar echt goeie vrienden. 'Mis je Florence?' Vroeg ze eigenlijk best wel nieuwschierig. Waarschijnlijk wel. Italië was voor haar part nog altijd beter dan hier op velle oppervlakken.