Kamer "Kenneth&Emilie"

Kenneth luisterde naar haar en uiteindelijk besloot hij toch op te staan en weer naast haar te gaan zitten. Voorzichtig legde hij zijn hand weer op die van haar. 'Het spijt me, ik ben gewoon veel te wantrouwig naar andere jongens toe.' Het moest inderdaad van twee kanten komen, en deels kwam het nog langs twee kanten maar zijn liefde was verdeeld over haar en over Sawyer. Zachtjes drukte hij een kus op haar schouder en keek haar met een hele zachte glimlach aan. Vervolgens nam hij haar hand vast en tilde die ietsje op. 'Lieve Emilie, zou je mij willen vergezellen naar het valentijnsfeest?' Afwachtend keek hij haar aan, hij wist al meteen wat hij zou aantrekken. Ookal moest hij zichzelf in het wit hijsen, veel maakte het hem eigenlijk niet uit. Zolang hij en Emilie maar samen waren, dan konden ze tenminste nog lol trappen daar. Wel besloot hij om toch niet helemaal in het wit tegaan, een blauwe riem paste bij zijn witte broek en zwarte sneakers.

[Inspiloos]

Emilie wachtte gespannen af, tot ze zijn hand op de hare voelde. Ze keek even naar opzij, en bestudeerde zijn gezichtsuitdrukking. Hij leek wat geruster, nu, al merkte ze nog steeds wat twijfel op. Ze knikte even zachtjes, waarna ze mompelde dat ze dat ergens wel snapte. ZZe voelde een zachte kus op haar schouder, ze keek hem met een kleine glimlach aan, waarna hem een oprechte glimlach schonk. Toen hij haar hand nam en die wat hoger lichtte, wist ze niet wat hij van plan was. Pas toen ze de vraag hoorde, verscheen er een leuke glimlach op haar gezicht verscheen. Ze deed even alsof ze héél diep nadacht, sloeg haar ogen even ter hemel, terwijl ze toch een vrolijke blik in haar ogen niet kon behelpen, waarna ze hem aankeek en knikte. Ze liet zijn hand los en sloeg dan haar armen om hem heen, zachtjes lachend. 'Je bent geweldig', fluisterde zachtjes in zijn oor, hem dan een kusje in de nek gevend. Ze sloot haar ogen even en glimlachte, hem tegen zich aantrekkend. Fijn, haar geheim was opgeklaard en nu kon, volgens haar, de spanning verdwijnen.

[Na het feest]

Kenneth kwam zijn kamer in en sloeg de deur vrijwel meteen weer toe. Meteen liep hij naar de wastafel en keek naar zichzelf in de spiegel. Misschien hoorde hij hier wel helemaal niet. Wie weet wat Emilie aan het doen was met die stommerd. Kenneth sloeg kwaad tegen de muur en draaide zich vervolgens om. De jongen wandelde naar zijn bed toe en trok de schuif open en staarde naar het zakmes dat daarin lag. In een moment van beroerdheid haalde hij het eruit en klapte het open, hij plaatste het lemmet tegen zijn pols en ademde diep in. Toch smeet hij het mes weer weg, hier loste je niets mee op. 'Het spijt me Emilie.' Kenneth zou wakker blijven tot hij Emilie weer zag komen. Hij moest met haar praten maakte niet uit wat. Kenneth haalde zijn mobiel uit zijn zak. Meteen klikte hij het scherm voor een berichtte typen open. 'Emilie, ik weet dat ik het verpest heb. Maar ik wist niet wat er me gebeurde eerlijk waar. Ik vraag je niet om nog een kans, maar ik wil met je praten vandaag of morgen. Dan ben je vrij om te gaan en te staan waar je wilt. Ik had je nooit mogen bedriegen of mogen pijn doen of wat dan ook. Ik had moeten nadenken, wat ik dus bij deze niet kan. Het spijt me echt waar.' Vervolgens drukte hij op opslaan en stak zijn mobiel al snel weer in zijn zak en richtte zijn blik op de deur. Hopend dat Emilie zou binnenkomen, of allesins iemand waarmee hij kon praten. Waarschijnlijk zou hij haar toch niet meer zien, en als het wel zou zijn dan was het waarschijnlijk toch al te laat. Kort staarde hij naar zijn knokels die hij blijkbaar had opengeslagen toen hij tegen de muur aanklopte. Alle vier zijn knokels bloedde, maar het maakte niets uit. Veel voelde hij daar nu toch niet van. Alhoewel de pijn aan zijn vuist hem even al het andere liet verdwijnen. Maar aangezien het toch al vrij laat was nam hij zijn gsm weer vast en zette het eerder getypte bericht weer in zijn berichten en ditmaal verzond hij het wel.