Kamer "Kenneth&Emilie"

De rugzak die ze al een tijdlang om haar linkerschouder droeg, begon nu redelijk zwaar te wegen. Alles had redelijk lang geduurd, ze was teruggegaan naar haar huisje om nog enkele spulletjes op te halen. De broodnodige dan. Nog meer kleren, en de spullen die ze niet meer kon dragen, had ze voorlopig toch achtergelaten. Ze had zonder veel nadenken een zwart, bijna nauwsluitend kleedje aangetrokken. Omdat ze dat zeker niet mocht vergeten. De enige herinnering nog aan haar moeder, dus die wilde ze zeker niet kwijt. Het living Building, zodat dit genoemd werd, lag er op zich verlaten bij. Hier was ze nog maar enkele keren geweest, dus haar weg kennen deed ze zeker niet. Een mollige vrouw gekleed in één of ander te klein maatpak, had haar toch de weg gewezen naar haar nieuwe kamer. Hun nieuwe kamer. Van haar en Kenneth, lekker samen. Geweldig, zou ze het vinden.
Nog enkele stappen hoefde ze te zetten. De rugzak moest echt eens van haar schouder af, hij woog geweldig zwaar, vooral deze laatste meters. Op de aangewezen deur klopte ze even tweemaal, luid genoeg dat iemand daarbinnen het zou horen. Aarzelend trok ze de deur even open. En keek onderzoekend de kamer rond, tot ze een bekend figuur zag en er onwillekeurig een glimlach op haar gezicht verscheen. 'Oh, zit ik hier wel goed?', vroeg ze even overbodig, om hem dan een subtiele knipoog te gunnen. De pijn in haar schouder leek al snel weer weg te ebben. Ze liet haar rugzak op de grond vallen.

Kenneth!

Kenneth keek voor zich uit. Vanaf vandaag had hij dus een kamer met Emilie, het meisje waar hij echt van hield. Toch deels. Voor een moment staarde hij het raam uit en sloot zijn ogen even. Hoe was het mogelijk voor hem om van twee mensen te gelijk te houden? Kort beet hij op zijn onderlip, moest hij het haar wel gaan vertellen of was het beter van niet? Nog even besloot hij daarover te zwijgen, misschien zouden die gevoelens nog wel weg ebben. Toen hij de deur hoorde opengaan glimlachte hij en richtte meteen zijn blik op de deur en stond op. Zijn kleren hongen al allemaal in zijn kast, zijn voetbal lag naast zijn bed, en een paar van zijn sneakers stonden in de kast. Maar zijn favoriete paar All Stars die eigenlijk aan vernieuwing toe waren had hij zoals elke keer weer aan. Ook stonden zijn voetbalschoenen naast zijn bed, bij de bal waar ze thuis hoorde. Kalm wandelde hij naar haar toe en legde al gauw zijn armen om haar heen en trok haar tegen zich aan. 'Ik heb je gemist.' Fluisterde hij zachtjes in haar oor en drukte vervolgens een zoen op haar wang en streek heel zachtjes over haar schouder waar zonet nog die zware tas had gehongen.

Alles was er netjes, was het eerste wat haar opviel aan de kamer. Of nee, het tweede, zeker het tweede, want Kenneth sprong natuurlijk als eerste in het oog én bracht al haar aandacht naar hem. Ze voelde haar handen jeuken om hem een knuffel te geven en al snel zette ze ook een stapje in zijn richting voor hij bij haar stond. Zijn warme armen voelden geweldig warm aan, en dat kwam niet alleen omdat het buiten frisser was geworden. 'Ik heb je gemist, klonk er zachtjes in haar oor, waarna ze een zalige zoen op haar wang voelde. 'Ik jou ook, ik jou ook', sprak ze rustig, ze voelde even hoe hij over haar schouder streek, wat zeker meer dan goed deed; waarna ze hem toch met tegenzin na een tijdje wat losser liet en hem glimlachend in de ogen keek. 'Eindelijk..', zei ze zachtjes, waarna ze zich even omdraaide en de deur achter zich sloot en zich dan weer naar hem toedraaide. 'Alweer veel te lang geleden',, mompelde ze hoofdschuddend, terwijl ze Kenneth op zelfs veranderingen inspecteerde. Lichamelijk was er niets veranderd, enzijn gedrag tegenover haar ook niet, al vond ze dat er wel een verschil was tegenover anders.. Al sloeg ze er momenteel geen acht op. Al wat telde, was het weerzien van Kenneth, op dit moment.

Kenneth knikte naar haar. Toen ze hem los liet keek hij nog steeds naar haar haar. Haar zwarte haren hongen sluik langs haar schouder wat eigenlijk wel heel mooi was. 'Inderdaad veel te lang.' Voorzichtig nam hij haar hand vast en zette een stap naar haar toe. Met zijn vrije hand streek hij zachtjes langs haar wang, zijn ogen begonnen weer te glazen. 'Nog wat gebeurd in tussen tijd?' Bij hem was er veel gebeurd, maar hij kon het haar niet echt gaan zeggen. Buiten dan het feit dat hij weer sprak met Jazlyn. Kenneth drukte een korte kus op haar lippen en keek dan even naar het bed. Het waren twee eenpersoons bedden, maar die kon je nog altijd tegen elkaar schuiven, dat zou nu niet echt een probleem geven. Uiteindelijk liet hij haar hand los, met tegenzin welliswaar maar hij wandelde naar zijn bed en zette zich daar op neer. Natuurlijk wist hij dat hij haar ooit eens moest vertellen, maar hij wou niet de pijn in haar ogen zien die hij in Sawyer's ogen had gelezen. Kenneth maakte uiteindelijk zijn hoofd leeg en vergat even alles. Alleen hij en Emilie telde nu op dit moment van de dag.

Ze voelde Kenneths blik even over zich heengaan, waarna hij toestemde met wat ze zei en ze zijn hand in de hare voelde. Zien hoe Kenneth dichterbij kwam, deed haar even rillen van verlangen, gewoon om weer een tijdje bij hem te zijn... om met hem te praten en te vertellen over de leuke tijden die ze vroeger had meegemaakt, om gewoon al het slechte eens te vergeten en opzij te schuiven. Ja, ze was erg positief vandaag. En niet alleen vandaag, al een tijdje; ook al had het onaangekondigde 'bezoek' van Lander haar weer een idiote domper gegeven. Wat hij haar niet had kunnen vertellen in haar gezicht, had hij via sms gedaan. Het berichtje had ze, om één of andere reden, nog steeds bewaard.
Haar gedachten verdwenen even toen ze voelde hoe hij langs haar wang streek, en ze keek even op naar hem, aangezien hij wel een stukje groter was dan haar. Toen ze zijn vraag hoorde, genoot ze even van de -spijtig genoeg- korte kus op haar lippen en daarna haalde ze haar schouders even op. 'Niets speciaals, heb enkele mensen ontmoet, en ben daarom niet meer zo vriendenloos hier als eerst.', sprak ze luchtig, terwijl ze hem met haar blik naar de twee bedden volgde. Hij ging zitten op het bed dat van hem bleek te zijn, en rustig liep ze naar het andere bed, waar ze recht tegenover Kenneth op de matras ging zitten. 'En bij jou?', vroeg ze hem, waarna ze hem met benieuwde ogen aankeek, kleine pretlichtjes waren weer verschenen in haar ogen, dat gebeurde als ze bij hem was, namelijk.

‘Das mooi om te horen.’ Sprak hij kalm tegen haar. Kenneth besloot om volwaardig te liegen tegen haar, tegen zijn principes in weliswaar. ‘Nope, niets interessants buiten dat ik terug praat met enkele vrienden op school.’ Zei hij tegen haar en nam haar beiden handen vast en streek daar zachtjes over met zijn duimen en glimlachte even. Even bedacht hij zich iets, hij liet haar handen weer los en ging van het bed af om vervolgens naar zijn sporttas die nog dicht zat te gaan. Daar viste hij al snel een kleine foto uit. Een van dat ene meisje die dood was. Kalm wandelde hij naar zijn nachtkastje toe en zette die tegen zijn radiowekker en zette zich dan meteen weer neer o het bed. Kort staarde hij naar zijn zwarte shirt. Vanwaar hij dat ding had wist hij zelfs al niet meer, maar de tekst erop klopte eigenlijk wel. Als je het algemeen bekeek dan toch. Met een glimlachje keek hij algauw weer naar Emilie en wachtte kalm af.

[Heel inspiloos]

Leuk, beiden leken ze niet perse iets nodigs te vertellen hebben. Ze voelde hoe hij haar beide handen vastnam en keek er eens naar. Haar vingers waren slank en bijna teder in zijn stoere, toch zachte en vooral lieve handen. Haar vastgekluisterde blik werd dan onderbroken doordat Kenneth haar handen losliet en opstond; ze sloeg haar ene been over het andere en keek even onderzoekend naar de foto van het meisje dat hij tegen de wekker had gezet. Ze wist wel wie dat was, het meisje dat nooit of te nimmer uit zijn gedachten, uit zijn hoofd zou blijven, en ze wist ook dat hij zich dat aantrok. De stilte voelde toch vreemd aan, alsof er wat miste, alsof er wat veranderd was.
Ze liet haar blik samen met de zijne even naar zijn shirt glijden, las de tekst, en glimlachte even kalmpjes toen hun blikken weer kruisten. 'Ben jij dan te goed voor de wereld?', , vroeg ze terwijl ze haar ene wenkbrauw optrok en dan naar voren boog om hem een kus op zijn lippen te verkopen. Eenmaal ze weer recht zat, wat bijna in een flits gebeurd was, stond ze op en liep ze even naar het raam van de kamer. 'Ene Lyron heeft ervoor gezorgd dat ik goed thuis raakte, zondagavond. Het was al laat geworden en ik had geen zin om alleen te lopen. Ik had ook het gevoel dat Lander ofzo in de buurt was. Was wel leuk, gisteren.', sprak ze wat om de stille boel te doden, waarna ze met haar handen op de vensterbank leunde en even het stedelijke uitzicht bewonderde.

Kenneth schudde zijn hoofd. 'Niemand is te goed voor de wereld, er zijn er echter maar een klein elite aantal dat helemaal aan de top staan, en zij zijn zelfs nog verre van te goed.' Dat was de waarheid, niemand was echt te goed voor de wereld. Zelfs niet voor zijn mede mensen, in elke mens zat wel iets waardoor hij al snel 'anders' werd bekeken. Zachtjes kreeg hij een kus op zijn lippen maar die was al zo snel weer voorbij dat hij even raar opkeek. Kenneth volgde Emilie met zijn blik en liet die hangen toen ze bij de raam bleef staan. Al gauw vertelde ze over een jongen genaamd Lyron. En stiekem werd hij daardoor toch wel erg jaloers, hij was degene die haar naar huis moest brengen. Niet een of andere lapzwans. Meteen liet hij zijn blik naar de grond gaan. 'Nog wat gedaan met die knul?' Sprak hij toch nog wel vrij rustig tegen haar. Zijn jaloezie kon je niet horen in zijn stem, en daar moest hij toch al heel veel moeite voor doen. Even had hij zin om meteen over Sawyer te beginnen maar dat kon hij haar niet maken. Dan zou ze werkelijk in elkaar storten, en door haar zo te zien hij waarschijnlijk ook.

'Je hebt gelijk. Goed zijn is gewoon een verzinsel van mensen, neem het maar niet al te serieus',, had ze rustig gesproken. Niet wetende wat Kenneths reactie was, antwoordde ze toch wat geïrriteerd op zijn vraag. 'Nee, het was gewoon leuk met die knul', klonk het dan even zuchtend van haar kant, waarna ze zich omdraaide en naar Kenneth keek. Was hij jaloers? Gewoon omdat ze uit had gehangen met een jongen? Nee, dat zou hij wel niet zijn, hoopte ze stilletjes, ze kon toch gewoon vrienden hebben? Ze liep traag naar hem toe, hem onafgebroken aankijkend. 'Hij is gewoon een vriend hoor, maak je maar geen zorgen', sprak ze alsof ze zijn gedachten kon lezen. Ze ging naast hem zitten en leunde tegen zijn schouder aan. 'Je bent de enige, hoor', fluisterde ze zachtjes in zijn oor, waarna ze met haar hand langs zijn wang streelde en even wachtte op zijn reactie.

Kenneth staarde nog steeds naar de grond toen hij de irritatie in haar antwoord hoorde. Al gauw merkte hij ook dat ze naast hem kwam zitten en vanalles tegen hem zei. Toen hij daarna haar hand op zijn wang voelde draaide hij zijn hoofd weg en ademde even diep in. Vervolgens stapte hij zachtjes van het bed af, zodat zij niet zou vallen. 'Je snapt het niet. Ik vertrouw geen andere jongens als het om jou gaat. Je moet me begrijpen. Ik leer de liefde nu weer kennen, maar ik kan het niet hebben dat een of andere jongen dan bij jou hangt. Noem het wantrouwen, maar ik erger me er verschrikkelijk aan.' Kenneth had zijn stem even verhoffen tegen haar maar die was tegen het einde weer meteen normaal. Nog steeds keek hij haar niet aan, zijn ogen waren op zijn voetbal gericht. Man, dat ding kon hij nu wel door de muur heen knallen, al zijn ergernissen gewoon in die ene trap stoppen. Misschien waren hij en Emilie gewoon veel te snel aan alles begonnen, toen voelde het goed aan, nu nog steeds. Maar ze hadden er eerst rustig over moeten praten, niet al te snel aan begonnen zijn. Maar daar was het nu te laat voor. Nu had hij een kus op zijn lippen gekregen van iemand waar hij ook van hield, en zij had bij een andere gast gestaan. Kort balde hij zijn vuisten. Waarom werd alles in een keer zo moeilijk?

Emilie zuchtte evenzachtjes toen hij zijn hoofd wegdraaide van haar hand. Ze volgde hem met haar blik toen hij opstond en staarde toen wezenloos voor zich uit. Dit was de eerste keer dat hij zijn stem verhoffen had ten opzichte van haar, om een banale reden. Ze schudde haar hoofd even koppig en keek naar hem op toen hij uitgesproken was. 'Wat bezielt je eigenlijk? Reageer IK zo omdat jij omgaat met meisjes? Zelfde reden, toch? Als ik zo moest reageren..', sprak ze, de woorden uitspuwend en daarna stond ze zelf ook op. Zo kende ze hem niet.. Of ze kende hem niet goed, niet goed genoeg, tenminste. Ze keek hem een beetje koppig aan en schudde haar hoofd zachtjes. 'Ik hou van je, houd hier mee op.', sprak ze vastbesloten, waarna ze zich naar hem toe draaide en hem even lang in de ogen keek. 'Je vertrouwt me niet..', sprak ze momelend, waarna ze haar blik neersloeg en dan enkele stappen achteruit zette, haar blik weer naar het raam brengend. Nu gewoon even normaal doen, kon ze even niet meer. Ze rilde even en kreeg het koud en warm tegelijk.

Kenneth staarde haar wezenloos aan en beet kort op zijn onderlip. 'Ik weet het niet Emilie, maar je weet wat er vroeger allemaal is gebeurd bij me. En ik weet wat er bij jou is gebeurd.' Kenneth was geschrokken van haar reactie maar het kon hem allemaal niet meer boeien op dit moment. Nu moest hij zorgen dat hij gewoon zijn klep hield over Sawyer, want anders was hij ten doden opgeschreven. 'Zeg niet dat ik je niet vertrouw. Want ik zou je mijn leven toevertrouwen. Het zijn die jongens die ik niet vertrouw.' Hij keek even naar haar maar zag dat ze al met zijn rug naar hem stond gekeerd. Zelf wandelde hij naar de deur en hield daar halt. Misschien moest hij gewoon even afkoelen? Aarzelend stak hij zijn hand uit naar de deurklink en zuchtte even. Wat ging er mis tussen hen? Waarom had hij zo gereageerd? Toen hij het koele plastic van de klink onder zijn hand voelde trok er meteen een rilling door zijn lijf heen. Kort keek hij naar de grond en drukte dan de klink naar beneden. De deur deed hij nog niet open, misschien moest ze nog wat kwijt.

Ergens wist ze wel dat dit ging gebeuren. Gisteren met Lyron, was geen avond zonder betekenis geweest. Ze wist dat ze het niet zou kunnen verbergen voor Kenneth, al deed ze haar uiterste best. Maar liegen tegen hem deed wel pijn, zo'n pijn. 'Hou Lander hier buiten!', riep ze na zijn eerste reactie, goed wetend waarom ze zo reageerde; al wist Kenneth dat niet helemaal. Ze keek koppig naar de grond terwijl ze aan het raam ging staan en schudde haar hoofd. 'Ach Kenneth, je doet net alsof ik de wereld niet ken.', sprak ze dan luid genoeg dat hij het zou kunnen horen, waarna ze zich omdraaide toen ze de klink naar beneden hoorde duwen. Dat bekende geluid, dat een beetje piepte, klonk nu zo onheilspellend. 'Loop dan maar weg. ', sprak ze daarna, wetend dat ze zelf, na dit stoere gedrag, in tranen uit zou barsten zodra Kenneth uit het zicht verdween. Het was haar schuld, zij had een fout begaan. En het zou enorm moeilijk worden die recht te zetten. Want zoiets vergat je niet meteen, zoiets zou hun relatie kapotmaken, of toch beschadigen, waardoor niets ooit nog hetzelfde zou zijn. Oh, wat had ze toch gedaan?

Kenneth voelde zich machteloos op dit moment, maar hij voelde wel dat er woede in hem zat. 'Zeg me dan op zijn minst wat je echt met die jongen gedaan hebt?' Spuwde hij naar haar toe. Kenneth sloot zijn ogen en ademde even diep in. Wat moest hij nu zijn best doen om niet te gaan schelden. 'En waarom in godsnaam zou ik hem erbuiten houden? Je weet zelf wat hij gedaan heeft Emilie!' Kenneth wou zich niet omdraaien om de pijn in haar ogen aan te zien, maar haar stem alleen al. Nu wou hij zijn armen om haar heen gooien, maar wist dat dit niet hoefde. Als het zo voort ging dan zou hun relatie al snel op de klippen lopen. Kort beet hij op zijn onderlip. 'Ik loop weg ja, ik loop weg omdat ik je geen pijn wil doen. En ik zeg niet dat je de wereld niet kent, want je kent die evengoed als mij, misschien zelfs beter. ' Zijn stem klonk gebroken, iets wat niet vaak bij hem voorkwam. Maar dit kwam door zijn eigen schuld, als hij niet had ingepikt op haar woorden dan was er niets aan de hand. De jongen met de zwarte haren trok de deur open en wandelde naar de gang toe, zodra hij daar was trok hij de deur toe. Hoewel die nog open stond voor een stuk. Kwaad trapte hij tegen de overstaande muur om vervolgens zich tegen de muur te zetten en zijn hoofd op zijn knieën te plaatsen. Ze was misschien net zo erg als jouw, misschien zoende zij hem ook. Klonk een zacht stemmetje in zijn hoofd, waardoor hij meteen op zijn tanden moest gaan bijten. Ach wat, Emilie had toegegeven dat ze bij een anders was. Hij wist niet wat er gebeurd was, zij wist niet wat er tussen hem en Sawyer was. Eerlijk toch?

Toen Kenneth haar vroeg om te zeggen wat ze met Lyron gedaan had, besloot ze om voor verzwijgen te kiezen, en niet om te liegen, want dat was toch niet hetzelfde? 'We zijn gewoon een pizza gaan eten en hij heeft me thuis afgezet, Kenneth!', klonk het meer smekend dan kwaad, waarna ze even moest slikken toen hij reageerde op dat voorval met Lander. Ze zweeg nu, want ze wist dat haar stem gebroken zou klinken, moest ze beginnen praten. En dat zou haar zwak doen lijken. Tranen waren er wel in haar ogen gesprongen, toen hij dat laatste zinnetje uitspuwde, waarna ze inderdaad liever wilde dat hij wegliep. Ze wist dat hij enorm kwaad was op haar en dat maakte haar gek. Zij had het verknoeid. Waarom was ze Lyron ook weer tegen gekomen? Hij was geweldig, maar momenteel lijk hij gewoon degene die de relatie tussen haar en Kenneth verknoeide, al was zij en enkel zij alleen daar de schuldige van. Ze zuchtte even zachtjes toen hij uiteindelijk buiten ging. De deur die hij eerst had toegetrokken was toch weer wat opgengegaan, waardoor ze wist dat hij er nog was. Ze durfde even niet te bewegen, bang dat elke foute beweging Kenneth kwader zou maken. Muisstil rolden de tranen over haar wangen. Ze probeerde rustig adem te halen en niet te snotteren, het was gewoon akelig stil en de spanning was te snijden. Hoelang ze dit vol zou houden, wist ze niet, maar ze voelde wel het verlangen naar Kenneth weer opkomen; ze wilde dat hij niet meer kwaad op haar was, dat het laatste uur en misschien zelfs gisterenavond gewoon een droom x nachtmerrie was, en ze zometeen gewoon in zijn armen zou ontwaken.

Kenneth zat nog steeds in de gang. Toen hij enkele mensen raar naar hem zag kijken keek hij hen helemaal kwaad aan. 'Heb je soms een probleem ofzo? Nog nooit iemand op de gang zien zitten?' Gromde hij kwaad naar hen toe waardoor ze meteen weg renden. Radeloos staarde hij naar de deur, wat moest hij nu? Gewoon weg gaan of toch weer naar haar toe gaan? Voor enkele momenten spookten Sawyer door zijn hoofd. Wat hunkerde hij toch naar haar lippen, haar zachte aanrakingen, haar armen om zich heen. Wow, wacht waar was hij mee bezig. Snel schudde hij zijn hoofd en duwde het beeld van Sawyer en hem weg. De jongen duwde zich recht en ademde even diep in. Toen hij zijn eerste stap richting de deur zette begon hij gevaarlijk te duizelen. Toch moest hij weer in de kamer komen, zonder enig bewustzijn wandelde hij verder. Algauw plaatste hij zijn schouder tegen de deur en voor enkele momenten zag hij zwarte vlekken voor zijn ogen. Ook zag hij nog bleker dan hij normaal al deed. Wat was er toch aan de hand met hem? Was het de stress of was hij ziek? Uiteindelijk was de deur helemaal open, maar toen hij verder wou stappen zakte hij algauw door zijn benen en viel meteen met een luide bonk op de grond. Daar lag hij dan, helemaal bewegingsloos op de grond. Buiten bewustzijn.

De stem van Kenneth klonk boos uit de gang, mensen renden weg. Ze beet even onafgebroken op haar lip, denkend aan gisteren. Toen was ze nog zorgeloos, Kenneth had niet één moment door haar hoofd gespookt, niet één moment serieus. Ze rilde even. Te weten dat ze Kenneth doodgraag zag, het leek wel of ze niet zonder, maar ook niet mét hem kon op dit moment. Ze voelde zichzelf opspannen toen ze wat beweging hoorde. Kenneths bewegingen. Ze keek hem even aan toen hij zijn schouder tegen de deurlijst plaatste en probeerde hem aan te kijken, wat niet leek te lukken. Wat scheelde er met hem? Hij keek wazig uit zijn ogen. Was het omdat ze hem nog nooit zo gezien had, dat ze het zich inbeeldde? Of..? Haar ogen werden groot toen hij op de grond viel, nadat hij door zijn benen zakte. Onbewust sloeg ze even een kort gilletje, waarna ze zo snel ze kon naar hem toe liep en naast hem ging zitten op haar knieën. Ze legde zijn hoofd voorzichtig op haar benen en probeerde hem, door zachtjes op zijn wang te tikken, wakker te maken. In paniek merkte ze niet dat de tranen nu over haar wangen stroomden, onafgebroken. 'Kenneth? Kenneth?', sprak ze luid, waarna ze, toen ze niet veel effect zag, hem even een kus op zijn hoofd drukte en met haar hand door zijn haren ging. 'Het spijt me, kom op, wordt wakker. Ik hou van je, ik hou van je', klonk het dan, terwijl ze haar voorhoofd tegen het zijne legde en regelmatig dat laatste zinnetje bleef herhalen. Ze was bang om hem te verliezen. Bang om hem kwijt te raken.

Kenneth merkte niets van wat er om zich heen gebeurde. Hij wist alleen dat er iets serieus mis was met hem. Zijn hoofd voelde heet aan, en hij voelde werkelijk waar zijn gehele lichaam gewoon branden. Ergens heel ver weg hoorde hij een stem praten, maar verstond niet wat die zei. Hij deed zoveel moeite om wakker te worden maar het leek hem maar niet te lukken op dit moment. Voor enkele hele lange minuten lag hij heel stil, ook zijn borst leek niet meer op en neer te gaan door het ademen. Toch voelde hij na al die tijd toch weer de ijskoude lucht zijn longen vullen en zachtjes opende hij zijn ogen. Merkte dat Emilie's hoofd juist boven het zijne hong. Heel voorzichtig duwde hij zich wat omhoog met zijn schouders en plaatste een zachte kus op haar lippen en legde zich dan weer neer op de grond. Er was toch iets mis met hem, zijn kracht leek hem helemaal ontnomen te zijn, alle woede was weg, er lag alleen nog maar een lijkbleke jongen die nog veel moeite had om zijn ogen open te houden. De blik in zijn ogen was zielloos, helemaal leeg. Zijn lichaam leek nu alleen nog maar een omhulsel voor een zielloos persoon. Zoals hij vaak werd bekeken.

Kenneths lichaam lag er een tijdje als een hoopje lappen bij, maar smekend hoopte ze hem zover te krijgen om wakker te worden. Toen ze merkte dat zijn borst weer op en neer ging, en hij weer lucht kreeg, opende ze haar ogen. Ook hij had de zijne geopend, maar ze leek hem niet te herkennen. De zachte kus die ze kreeg, betekende veel voor haar, maar ze wist niet of hij helemaal goed bij bewustzijn was. Zijn blik was.. niets. Ze huilde zachtjes en proefde zoute tranen op haar lippen. 'Ik heb het verknoeid. Het spijt me. Ik beloof dat alles goed komt', sprak ze hem toe, waarna ze hem bezorgd aankeek en haar hand over zijn hoofd liet gaan. Snikheet. Iets kouds.. Voorzichtig legde ze zijn hoofd even onder het kussen, waar ze net bij kon, waarna ze opstond en snel het badkamertje inliep. Een washandje besprenkelde ze met koel water, waarna ze terug naar hem toe liep en dat op zijn voorhoofd legde. Een nummer van een dokter had ze niet. Wat moest ze doen? Hem naar het ziekenhuis laten brengen of gewoon afwachten? Die lege blik in zijn ogen bezorgde haar rillingen. Ze herkende hem niet. Al die tijd bleef ze tegen hem zeggen dat het haar speet, dat ze van hem hield, en dat alles goed zou komen. Eenmaal ze weer bij hem zat, legde ze haar voorhoofd nogmaals tegen hem aan, terwijl ze hem af en toe afwachtend een kus op de wang drukte, en ze hoopte dat hij zo beter zou worden. Of ze zou meteen naar het ziekenhuis bellen.

Kenneth wou zeggen dat het zijn schuld was maar de woorden leken maar niet te komen. De jongen sloot zijn ogen, hij wist hoe hij er nu ongeveer uitzag. Maar hij moest op de een of andere manier weer helemaal op de been komen. Al gauw werd zijn hoofd verplaatst maar het maakte hem niet al te veel uit. Voor even leek hij wel weer in slaap te vallen, maar toen voelde hij het koele water over zijn oren, en door zijn haar gaan. Nog steeds waren zijn ogen toe, wel voelde hij zich al veel beter. Langzaam maar zeker kwam hij weer helemaal bij bewustzijn, alhoewel de witte kleur van zijn gelaat bleef en ook de warmte van zijn hoofd. De jongen opende zijn ogen, nog steeds stonden die heel dof en zag hij nog iets of wat wazig. Met veel moeite tilde hij zijn bovenlichaam op en schoof tegen de bedrand aan. Zo had hij op zijn minst een steun moest hij nog eens weg vallen. Hun handen lagen vlak tegen elkaar met de vingertoppen. 'Nee, het spijt mij. Ik had gewoon niet zo moeten reageren.' Sprak hij heel zachtjes tegen haar. Toch wist hij dat er iets niet goed zat tussen haar en die Lyron, alsof ze hem iets niet verteld had.

Toen hij wakker werd, verliet een grote zucht van opluchting haar lichaam. Hij bewoog zachtjes, en rustig schoof ze opzij, zodat hij alle ruimte had. Hij ging met zijn rug tegen de bedrand aanzitten, zodat de jongen genoeg steun had. Ze voelde hoe hun vingertoppen elkaar raakten, en ze keek er voor een moment naar. Zachtjes beet ze op haar lip toen hij zei dat het hem speet, en dat hij niet zo had moeten reageren. Dit zou een moment moeten zijn waarop ze hem wilde vertellen wat er gisterenavond echt gebeurd was. Onbewust keek ze naar de grond, haar donkere ogen hielden een geheim verborgen, en ze was nooit goed geweest in dingen geheim houden, vooral omdat haar ogen boekdelen spraken. En de waarheid zou op dit moment Kenneth zeker niet goed doen, dus besloot ze te zwijgen. 'Het is onze schuld.', cancludeerde ze. Ze zuchtte even zachtjes, waarna ze nog steeds haar blik op de grond liet, maar dan haar hand wat op de zijne legde.

Kenneth keek de gehele tijd naar hun handen, waarom had hij het gevoel dat ze toch nog iets verzweeg voor hem? Hij wist niet meer wat er nu wel of niet was, maar toch wou hij wel weten wat er echt gebeurd was. In welke staat hij ook mocht verkeren. 'Em, vertel me alsjeblieft wat er gebeurd is. Er is iets gebeurd daar ben ik zeker van, maar alsjeblieft Emilie, ik smeek het je.' Toen ze haar hand op de zijne legde draaide hij de zijne zodat nu in handpalmen op elkaar lagen en hij zijn vingers in de hare kon vlechten. Afwachtend keek hij haar aan, wist ergens toch wel dat er geen antwoord zou komen van haar. Maar als ze niet antwoorden, dan was er dus wel degelijk iets gebeurd tussen haar en die jongen. Meteen voelde hij de paniek door zijn gehele lichaam gaan. Als er iets gebeurd was, hield ze dan nog wel van hem? Miljoenen vragen kwamen in hem op, tot hij aan de naam Sawyer dacht, alle vragen verdwenen alleen bleef de paniek nog lichtjes in zijn ogen zichtbaar.

Emilie voelde hoe ze het warm kreeg toen Kenneth haar - waarschijnlijk voor de laatste keer- vroeg. Ze wilde niet tegen hem liegen, ze voelde zich er niet goed bij, en de spanning tussen hen zou sowieso toch groter worden. Zijn hand draaide hij om , zodat hun vingers zich nu kruisten. Ze beet even op haar lip en mompelde- nog steeds naar de grond kijkend- dat hij moest beloven niet boos te worden, of zich er echt druk over te beginnen maken. Eenmaal ze dat gezegd had, richtte ze haar blik uiteindelijk weer naar hem. Ze zuchtte even zachtjes haalde diep adem. 'Ik was gisteren gewoon gaan lopen, en besloot uit te rusten aan de pier. Daar was hij ook.', sprak ze op een normale toon, waarna ze even aarzelend naar de grond keek. Toch keek ze hem weer aan zodra ze begon te spreken. 'We begonnen te praten, en het was gewoon gezellig, wat lachen, dubbelzinnige opmerkingen. Er is niet veel gebeurd, het ging er gewoon ontspannen en losjes aan toe. We hebben gewoon even hand in hand gelopen, Kenneth, meer niet.', klonk het dan, het einde wat zachter sprekend. En dan keek ze naar zijn gelaatsuitdrukking, haar hand liet ze even wat losser, bang om weggeduwd te worden.

De laatste woorden klonken en Kenneth zijn blik was inmiddels naar de grond gegaan. Gepijnigd staarde hij naar de grond, voorzichtig trok hij zijn hand terug besloot zichzelf nog helemaal stil te houden. Ze hadden hand in hand gelopen, iets wat je normaal alleen maar deed met je vriend toch? Kenneth begreep het niet, en hij wou het zelf niet begrijpen waarom ze het had gedaan. 'Emilie..' Kort aarzelde hij om het echter wel uit te spreken, misschien verklaarde hij dan wel echter het einde van hun relatie. Toch moest hij het wel weten. 'Welk gevoel brengt hij bij je op?' Aarzelend keek hij haar aan en duwde zich dan toch helemaal recht om als volgt op zijn bed te gaan zitten. Voor even haalde hij zijn handen door zijn haar en zuchtte diep. Moest hij werkelijk waar geloven dater alleen maar hand in hand lopen was gebeurd? Misschien wel, misschien niet. Hij zag haar graag, maar hij moest alles weten. Dan was er ook nog Sawyer, hij was bewust van zijn gevoelens voor haar. Maar kon hij dit wel maken tegenover Emilie of Sawyer zelf? Duizenden vragen kwamen weer in hem op over zijn gehele verder leven, allesins zijn liefdesleven. Dat werd nu compleet door elkaar geschud.

Wat ze verwachtte, gebeurde. Kenneth trok zachtjes zijn hand weg. Zelf legde ze haar hand dan maar op haar been, terwijl ze, vol spanning, wachtte op enige verdere reactie. Haar adem hield ze lang en gespannen in, tot hij zijn vraag voorzichtig stelde. Wat voor gevoel hij bij haar opbracht? Ze fronste haar wenkbrauwen even en constateerde dat ze daar nog niet eens over had nagedacht. 'gevoel?, vroeg ze hem dan even, een beetje verbaasd om zichzelf. 'Niets in vergelijking met wat ik voor jou voel. Maar ik kan niet ontkennen dat het me niets doet. Het was een flirt, het was spannend, maar daar zal het dan ook bij blijven. Ik weet niet of je het doorhebt, Kenneth, maar dit betekent niet veel voor me. Je weet zelf dat ik niet zonder je zou kunnen, en dat gevoel heb ik niet bij hem. Jij bent degene waarmee ik me zelf later zie. Tenminste, als dat dan nog door zou kunnen gaan. Het moet van beide kanten komen.', sprak ze hem dan toe, waarna ze, bij die laatste woorden, even opkeek naar hem. Béide kanten. Ze herhaalde het even in zichzelf, waarna ze hem even, met angst in haar ogen aankeek. Angst om hem te verliezen. Angst om door hem gedumpt te worden. En ze wist niet wat ze moest verwachten.