Feel the energy of the forest

Savannah rekte zich nog even uit. Het was vandaag weekend, zaterdag en Savannah wist niet wat ze moest gaan doen. Zou ze ergens naartoe gaan of even blijven studeren voor een of ander werkstuk? Savannah wist het niet. Het was ook best moeilijk om daarover na te denken, vond ze. Elke ochtend weer nieuwe plannen maken om je te gaan vermaken, iets wat trouwens soms ook veel geld kostte, mocht je naar de Zoo willen of zo. Nee, ze kon nu beter even van de natuur gaan genieten. Daar had ze wel zin in. Savannah's blik dwaalde weer af naar enkele kliekjes. Een kliekje zat vol met meiden die zo zelfvoldaan waren, dat Savannah zich afvroeg of hun 'vriendinnen' wel degelijk vriendschap was of meeloperij. Ach ja... Ze moesten het zelf weten. Maar Savannah zou nooit aan meeloperij doen. Ja daag! Zeker de hele tijd achter dat mens haar kont lopen en voor het minste of geringste gillen, haar bijstaan bij het iemand uitdagen en tuttige, domme opmerkingen maken over de kledij van anderen. Nee, dat zag zij niet zo zitten. Over kledij gesproken. Savannah had zich nu niet bepaald aan het weer aangepast. Donkere wolken waren gekomen en zij had een topje en een wit fluwelen rokje aangetrokken. Daaronder had ze, wat tot de verbazing van andere mensen leidde, geen schoenen. Ze liep dus gewoon op blote voeten. Het enige waar ze dan wel voor moest uitkijken, was enkel glas die hier nog ergens kon liggen. Haar haren hingen los, met de scheiding naar links en die in stijl gebracht door hairspray. Je zou niet eens zijn dat hairspray gebruikt was. Maar anders vielen er gaten tussen haar haren en als Savannah ergens een hekel aan had van haar uiterlijk, dan was het daarvan. Niet dat ze zo'n beauty of drama-queen was, maar ze vond het gewoon niet leuk als haar haren niet in de gewenste stijl zaten. Kon toch? Goed en nu concentratie op de rit. Savannah liep langs een modderig paadje af. Ze grinnikte een beetje toen ze bijna met haar tenen in de modder zat. De roze nagellak was nog steeds goed en fel te zien. Zou ze die kleur niet eens een keertje moeten vervangen? Haar ogen gingen richting de bossen. Ze zag een bankje. Daar ging ze zitten. Nu ze er zo over nadacht, had ze hier al is met Esther gezeten, precies op dezelfde plek. Dan was verderop het café. Als ze dorst kreeg, ze had nog net genoeg geld voor twee drankjes, misschien wel drie, dan kon ze daar even naartoe. Savannah's blik werd getrokken naar het wolkendek. Het gerommel verderop was onmisbaar. Savannah grinnikte even en liet haar blik naar enkele dieren glijden. Een eekhoorn hoog in de boom viel op en de vogelgeluiden overstemden hier alle andere dingen. Misschien omdat er een stuk of zeven bezig waren of zo. Savannah's blik bleef even ergens op hangen.

Alleen Nick & Savannah

Donkere wolken hadden zich samengepakt in de hemel, die eerst strak blauw was geweest. Nick snoof, het zou straks waarschijnlijk gaan regenen. Al kon dit hem weinig schelen, hij was niet van suiker. Hij zou gewoon door rennen, tot hij hier uit eindelijk genoeg van kreeg. Tot zijn spieren zouden branden en hij nauwelijks meer zou kunnen lopen. Dan pas zou hij stoppen, en dat zou nog wel even duren. Hij jogde nu pas een kwartier en de weg was vlak, zonder enige opstakel. Iets dat hem behoorlijk irriteerde, hij had liever Palermo waar hij zou kon free runnen. Dat was tenminste uitdagend, dat kon hij van gewoon hardlopen niet zeggen. Maar weinig keus had hij niet gehad, de stad was niet erg geschikt om te free runnen bovendien had hij geen zin om opgepakt te worden. Niet dat ze hem veel zouden kunnen maken als het enige wat hij had gedaan free runnen was, maar het punt was dat hij wel meer deed wat niet mocht. Onmerkbaar schudde Nick zijn hoofd, versnelde zijn pas. Terwijl hij zijn aandacht richtte op de tekst van zijn muziek, het was niet het geen wat hij normaal luisterde. Maar het liedje sprak hem op de één of andere manier aan, of het aan de tekst lag of aan de muziek zelf. Hij wist het niet precies, en veel maakte het hem ook niet uit. Jamie had hem het liedje eens laten horen, vlak voor zijn vertrek naar Monica. Een zucht schoof over zijn lippen, hij verlangde nog altijd naar zijn geboorte land. Het was niet zo dat hij het hier haatte, nee het was hier best oké. Maar hij miste zijn zusje, zijn vrienden en zijn stad. Bovendien voelde hij zich hier als een vis op het drogen, hij hoorde hier niet. Toch was hij niet van plan al snel terug te keren naar Sicilië, ten eerste kon dit niet. Het zou hoogstwaarschijnlijk niet lang duren voor de bende van Ricardo hoorde dat de moordenaar van hun bendeleider terug was. En dan zou de hel los barsten. Zijn vrienden, zijn bende zou hem automatisch te hulp schieten. Maar Nick wou ze niet voor de leeuwen werpen, het was niet dat ze nog nooit een bende oorlog hadden gevoerd. Nee die waren er genoeg. Maar dit ging verder, dit zou wel eens kunnen veranderen in een heel gemeen spelletje. Daarom was het ook maar beter dat hij een tijdje hier bleef. De andere reden was Iana, bijna automatisch verscheen er een glimlachje op zijn gezicht. Al was hij er nog steeds niet helemaal zeker van of hij er goed aan had gedaan een relatie met haar aan te gaan. Hij hield van haar, maar hij wist niet of hij zomaar zijn oude zelf kon laten varen. Hij hing al een aantal jaren de player uit, en zijn langste relatie had drie weken geduurd. Maar hij was in die tijd meerdere malen vreemd gegaan. Niet dat het hem op dat moment veel had kunnen schelen, nee de gevoelens van die meisjes konden hem vrij weinig schelen. Maar Iana was anders, haar gevoelens konden hem wel degelijk schelen. Ach ja, hij zou het proberen en het zou hem lukken. Althans dat hoopte hij dan toch, een zucht schoof over zijn lippen. Weer versnelde hij zijn pas, wierp een korte blik op zijn pols waarom nog steeds het rekverband zat dat Iana er gister om heen had gedaan. Iets wat in Nick’s ogen overbodig was geweest. Hij had wel met ergere verwondingen rondgelopen. Nick’s blik bleef hangen op een meisje dat op een bankje zat. Automatisch nam hij haar in zich op, ze had lang bruin haar dat los over haar blote schouders viel. Ze droeg een hemdje met daaronder een wit rokje. Tot zijn verbazing zag hij dat ze geen schoenen droeg. Het was een mooie meisje, maar dit gold voor de meeste meisjes op Monica. Nick aarzelde hij had eigenlijk door willen rennen tot zijn spieren zouden gaan branden, maar een kleine stop kon geen kwaad. Hij vertraagde zijn pas en hield voor het bankje halt. “Hé.” zei hij, hij grijnsde even naar het meisje en liet zich vervolgens naast haar op het bankje zakken. Hij viste zijn mp3 uit zijn zak, schakelde hem en wond zijn oortjes er om heen. Waarna hij het apparaatje in de zak van zijn zwarte adidas short stopte, om vervolgens zijn ogen weer op het meisje naast zich te richten.

Savannah staarde een beetje dromerig voor zich uit. Tot nu toe was haar enige contact nog met de meiden geweest. Het leek wel alsof ze een soort angst tegenover jongens had. Dat had misschien een beetje te maken met de jongens van vroeger, die op straat liepen en je aangaapten als je een rokje aan had. Dan begonnen ze te fluiten, overdreven te roepen. Savannah had ze altijd afgesnauwd. Dat was misschien ook de reden dat de jongens in haar buurt niet zoveel durfden te doen. Maar Savannah wou wel aardig zijn, alleen niet tegen jongens die het ontzettend leuk vonden om een meisje het hof te maken, door middel van stoer doend bij hun vrienden. Nee, daar was Savannah totaal niet voor in. Ze had er een gloeiende hekel aan en het gevoel dat ze die jongens moest afsnauwen, was dan ook flink groot. Savannah's blik gleed over de lucht. Haar voeten kregen een soort koude door zich heen, alleen liet Savannah zich er niet door afweren. Niet om dit prachtige landschap te missen. Savannah glimlachte even. Ze schrok zich dan ook rot toen er opeens een stem weerklonk. Savannah's blik schoot als een toehappende slang opzij. Een jongen met blond haar kwam tevoorschijn in haar gezichtsveld. Hij was redelijk knap. Misschien zelfs een beetje playerachtig. Meteen riep Savannah zich een halt in zichzelf. Ze mocht geen vooroordelen hebben, aangezien ze daar zelf de pest aan had. Maar het leek ook gewoon zo. Zijn uiterlijk en hoe zijn ogen stonden. Ach ja... Ze had wel vaker voorgevoelens. 'Hallo,' zei ze vrolijk. Want zo was zij. Niet vrolijk zijn, lag gewoon niet in Savannah's aard. Savannah's blik gleed even over enkele wolken. Haar hoofd keek naar boven. Daarna ging die weer omlaag. Ze probeerde de juiste woorden te zoeken om een fijn gesprek te starten. Want in gesprekken starten, was Savannah soms echt een regelrechte ramp. Het stomste waarmee ze ooit was begonnen en dat was op de kleuterschool, bij een jongen die ze als kleintje leuk vond, was zo: 'Nice head, dude.' Dat had ze toevallig bij een programma op TV gezien. De jongen had haar raar aangekeken en was gillend weggerend. Als Savannah er nu aan dacht, schaamde zij zich kapot, maar kon ze er ook wel mee lachen. Ze keek naar de jongen. Ja, waar moest ze in godsnaam mee beginnen? En om te lang te wachten met iets te zeggen, zou alleen maar verdacht lijken. Alsof het haar totaal niks interesseerde dat ze misschien een nieuwe vriendschap kon sluiten, terwijl Savannah er echt heel veel moeite voor zou doen. 'Zit je lang hier, op Monica High?' begon ze dan zachtjes. Waarmee kon ze anders beginnen? Naar de persoonlijke dingen gaan, zoals het verleden of iets anders, zou alleen maar nare gevoelens opwekken. En voor de rest zou Savannah echt niet weten hoe ze moest beginnen. 'Mijn naam is Savannah, trouwens,' zei ze glimlachend.

Nick plaatste zijn voeten op het bankje duwde zichzelf op en ging op de reling zitten, met zijn ellebogen steunde hij op zijn bovenbenen. Voor een moment staarde hij zwijgend voor zich uit, het was wonderbaarlijk hoe stil het hier was. Dit soort stiltes had hij nauwelijks mee gemaakt, in Palermo was het simpelweg nooit stil. Niet in zijn buurt in elk geval, nee vooral in de zomer was de stad ook s’ nachts erg luidruchtig. Net alsof de stad nooit sliep, en ergens klopte dit ook wel. Hij behoorde tot de groep die nooit voor drie uur in bed lagen en in de zomer gingen ze pas rond vijven op huis aan. En dan had je nog de groep die rond die tijd op stonden, op die manier was nooit de volledige stad in stilte gehuld. Maar hij had er nooit echte problemen mee gehad, hij had zijn ritme zo aangepast dat hij sliep op het stilste moment van de dag. Bovendien was voor hem het begrip stil iets heel anders dan voor de mensen die uit een rustig dorp kwamen of iets dergelijks. 'Hallo,' zei het meisje vrolijk, Nick richtte zijn blik weer op haar glimlachte even. 'Zit je lang hier, op Monica High?' vroeg ze, hij haalde zijn schouders op. “Het licht er aan hoe je het bekijkt, ik ben vier maanden geleden op deze school gekomen. Maar na een maand ben ik weer vertrokken, en nu ben ik hier al weer een maandje. Dus in totaal heb ik twee maanden op Monica gezeten.” zei hij, hij liet maar achterwege dat hij zich de meeste lessen niet in het klas lokaal bevond. Nee, dat zou meteen een bepaald beeld scheppen. Een correct beeld waarschijnlijk, maar toch. Hij wou veranderen, al hoe wel? Nee, hij wou enkel een eigenschap van zichzelf veranderen. Hij wou één meisje trouw kunnen blijven, hij wou Iana trouw kunnen blijven. Hij kon niet meer met elk meisje gaan flirten, niet meer met elk meisje gaan zoenen. Nee, hij moest zich in houden. Voor Iana, en voor zichzelf. En het zou hem lukken, althans dat hoopte hij dan toch. “En jij?” vroeg Nick, terwijl hij het meisje vragend aan keek. Met zijn hand ging hij door zijn haar, bedacht zich dat hij beter een flesje drinken mee had kunnen nemen. Maar hier had hij op zijn kamer natuurlijk niet aan gedacht. 'Mijn naam is Savannah, trouwens,' stelde het meisje zich glimlachend voor, Nick stak naar zijn hand naar haar uit. Al wist hij niet of het hier een gewoonte was om iemands hand te schudde. “Ik ben Nick, aangenaam kennis te maken.” zei hij, een glimlach speelde op zijn lippen.

Savannah's blik gleed even naar de jongen naast zich. Ze hoorde zijn antwoord. Het duizelde even bij Savannah en ze moest even het verhaal begrijpen. Ze keek dan ook even verward voor zich uit, maar knikte toen langzaam. Daarna hield ze op. Dit zag er ook wel erg oenig uit, de hele tijd blijven knikken. Als haar eerste indruk zo bleef doorgaan, van haar kant dan, kwam ze over als een nerd of zo. Niet dat haar dat wat uitmaakte, maar een vriend zou ze toch ook graag willen hebben. Met meiden had ze totaal geen probleem, het was lollig om met hun te kletsen, maar het was natuurlijk ook wel eens leuk als je eens een keertje alleen kon praten met een vriend. Savannah liet zich de vraag stellen. 'Nog maar een week, schat ik,' zei ze lachend, terwijl ze gauw in haar hoofd de hele week herhaalde. Vanaf het moment dat ze aankwam, tot het moment dat ze hier nu zat met de jongen naast zich. De jongen stak zijn hand uit en Savannah beantwoordde die. De jongen heette dus Nick. Savannah stak haar hand uit en schudde de uitgestoken hand, die langs Nick's kant was gekomen. Haar ogen bleven even hangen op de jongen. 'Insgelijks,' zei ze toen beleefd. Het beste was om vriendelijk te blijven. Savannah had namelijk bijna nooit een slecht humeur. En als ze een dipje had of een slecht humeur, dan was dat meestal maar voor een paar minuten. Daarna verdween het weer. Maar dat had niks met haar verleden te maken. Als je haar verleden zo overzichtelijk zou maken, dan zou je juist denken dat Savannah een heel in zichzelf getrokken persoontje was. Dat was vroeger ook zo. Maar door het verleden te vergeten en de toekomst te waarderen, of wat er komen zou, had ze de draad weer langzaam opgepikt. Toch zou Savannah het moeilijk vinden om intiem contact met iemand te maken. Of dat nu met een jongen of met een meisje was. En met intiem bedoelde ze onder andere strelen. Savannah had nog nooit echt iemand geliefkoosd, dus veel verstand had ze er niet van. Savannah moest van zichzelf ook toegeven dat ze nooit erg met jongens bezig was geweest. Ze was altijd meer met huiswerk bezig, wat haar ook tot de categorie van nerd zou kunnen laten beschikken. Maar als je Savannah beter leerde kennen, dan was ze eigenlijk een redelijk open persoon, die je graag hielp. Ze keek op naar Nick. Nou... Als het zo verder ging, had ze weer iemand in haar vriendenkring! En dat rijmde. Dus dan zou het ook wel kloppen. Savannah moest moeite doen om niet in de lach te schieten. Ze had dan ook weer rampzalige gedachten, in de buurt van iemand anders. 'Hoe oud ben je?' vroeg ze. Het was eruit geweest voordat ze er erg in had. De jongen leek zeventien, maar het kon ook jonger of ouder zijn. Savannah liet haar blik even naar al het groen glijden. Eigenlijk schaamde zij zich bijna nergens voor. Als ze een vraag had, stelde ze die gewoon en als zij zich ergens niet lekker over voelde, praatte ze gewoon met diegene. Savannah keek weer naar Nick, met een vriendelijke glimlach.

Het meisje leek zijn verhaal niet direct te begrijpen, iets wat ergens ook wel begrijpelijk was. Het was nogal vreemd, vooral als je niet wist waarom. Maar Nick was niet van plan dit te vertellen, niemand hoefde te weten waarom hij weer terug was gekeerd naar Sicilië en al helemaal niet waarom hij weer weg was gegaan. Mensen zouden hoogstwaarschijnlijk bang voor hem worden als ze wisten waarom hij zijn eigen geboorte land had verlaten. En dat wou hij niet, hij wou niet dat mensen hem zagen als een moordenaar. Die gast had het gewoon verdiend, hij had met zijn vuile poten van Angel af moeten blijven. Nick snoof, hij was er niet blij mee dat hij iemand van zijn leven had benomen. Maar toch had hij er niet echt spijt van. Het waren twee tegenstrijdige gevoelens, waar hij niet echt wijs uit kon worden. Ach ja, veel maakte het hem niet uit. Niemand hier wist wat hij had gedaan, behalve Iana. Ze nam het hem niet kwalijk, ze begreep hem. Iets wat hij niet had verwacht, maar waarmee hij achteraf gezien toch wel blij mee was. 'Nog maar een week, schat ik,' zei Savannah lachend, Nick glimlachte even naar haar. “Dat is nog niet zo lang. Hoe bevalt het je tot nu toe?” vroeg hij, waarna hij zijn blik voor een moment naar het groene bos voor hem liet dwalen. Dit was de eerste keer dat hij in een bos was, hij had het grootste deel van zijn leven in de stad doorgebracht en was hier eigenlijk ook nooit buiten gekomen. Ja, op het strand maar dat was vlak bij de stad. Bovendien was dat niet te vergelijken met een bos. Hij van het strand persoonlijk wel leuker, daar voelde hij zich beter op zijn plek. Bovendien kon hij daar zijn energie meestal wel kwijt. Surfen, zwemmen, volleyballen, free runnen. Ja zelfs dat kon op het strand, welles waar niet zo goed als in de stad maar de pier was toch wel een geschikte plek om een beetje te stunten. 'Insgelijks,' zei Savannah, nadat ze zijn uitgestoken hand had geschud. Hij grijnsde even naar haar, plaatste vervolgens zijn beide handen naast zich op de reling van het bankje. 'Hoe oud ben je?' vroeg Savannah. “17 bijna 18, jij?” vroeg Nick, waarna hij haar voor een moment vragend aan keek. Hij werd ergens aan het begin van de zomer 18, al wist hij niet precies was zijn geboorte datum was. Zijn moeder had het nooit ergens op geschreven, waarschijnlijk had ze ook totaal geen idee gehad welke datum het was. En niemand anders kon het hem vertellen, de enige die er bij was toen zijn moeder hem kreeg was de man waarvoor zijn moeder werkte. De pooier, zou je hem grofweg kunnen noemen. En die had totaal geen waarde gehecht aan zijn geboorte, dus welke dag het toen was geweest had hem ook weinig gedeerd. Ach, veel kon het Nick niet schelen. “Waar kom je vandaan?” vroeg Nic, aan Savannah, nog voor zijn gedachtes verder af zouden kunnen dwalen.

Savannah's blik dwaalde af naar het bos voor zich. 'Ik vind het hier wel tof,' beantwoordde ze Nick's vraag, die even voor de hare was gekomen. Als Nick en zij het goed konden vinden, had ze een vriend. Zou dat iets anders zijn dan een vriendin? Tja... Misschien waren de onderwerpen anders. En misschien zou een vriend niet zo'n zin hebben om te gaan winkelen, zoals een vriendin. Maar dat maakte Savannah niet uit. Een keertje rennen door de bossen leek haar ook wel leuk. Gewoon even je energie eruit rennen. Ze had nu wel geen sportkleren aan, maar ze had wel zin in een beetje sport. Erg elastisch was ze nu bepaald niet, maar daar kon ze ook nog altijd op oefenen. En dat kwam door haar slaapplaats, dat ze niet zo elastisch was. Wie leefde er dan ook tussen twee containers? Savannah zou het nog is verklappen aan iemand die haar zou willen helpen. Maar dat mocht dus nooit gebeuren. Savannah voelde dat er tranen opkwamen en ze beet op haar lip. Ze had geen reden om te huilen. Die had ze wel, maar ze wou niet aan die reden denken. Ze keek opzij naar Nick. 'Ik ben ook zeventien,' zei ze met een vrolijk knikje. Hoe meer ze naar het groen keek, hoe meer ze zin had om te joggen. Misschien zou ze dat dadelijk wel aan Nick vragen. Maar hij zou misschien beter heel even kunnen rusten. Het maakte Savannah weinig uit dat ze geen sportkleren bij had. Het ging wel lukken. 'Ik ben geboren in de U.S.A,' beantwoordde ze Nick's vraag, terwijl ze hem even glimlachend aankeek. Een wederkerende vraag was nu wel zo netjes. 'En jij?' vroeg ze, terwijl ze Nick even aankeek en toen weer naar het bos om zich heen. Dauwdruppels gingen langzaam van de bladeren af. Misschien had het deze nacht wel geregend. Na een tijdje zitten keek Savannah Nick aan. 'Mag ik met je mee rennen?' vroeg ze, terwijl ze uitnodigend naar het pad keek. 'Als je weer op adem gekomen bent, natuurlijk,' zei ze en ze glimlachte vrolijk. Als ze later dat baantje als psychologe kreeg, was dat wel anders. Dan zou ze niet lekker kunnen rondrennen of zo. Nee, dan was het een totaal ander leven. Dan zou ze elke dag in een kantoortje zitten, mensen behandelen, emoties behandelen en misschien nog wel meer. Want aan alle jobs had je meer kanten dan dat je dacht. Maar Savannah zag het nog wel. Ze wou nu niet te veel nadenken over de toekomst. Ze liet haar blik opzij glijden naar Nick, wachtend op een antwoord en zich tegelijk ook niet wetend hoelang ze over dat psychologe gedoe had nagedacht.

'Ik vind het hier wel tof,' beantwoorde Savannah zijn vraag, Nick glimlachte even naar haar. Ze leek hem een aardig meisje, iemand met wie hij het wel zou kunnen vinden. Zolang ze niet te veel vragen zou stellen, want daar had hij het niet zo op. In elk geval niet op vragen die iets met zijn verleden te maken. Ook vragen over zijn ouders haatte hij, want niemand hoefde te weten wat voor mensen dat waren. Ze zouden of medelijden met hem hebben, en daar had hij totaal geen behoefte aan. Hij was niet zielig, zijn verleden had hem gemaakt tot wie hij was en daar was hij tevreden mee. De één had het nu eenmaal zwaarder dan de ander, het leven was simpelweg oneerlijk. Zo zat het gewoon in elkaar. Nick schudde zijn hoofd, maakte een eind aan de gedachten reeks. Waarna hij zijn ogen op het meisje richtte, iets in haar gezichtsuitdrukking was veranderd. Het was alsof ze moeite moest doen om te niet gaan huilen, aarzelend haalde hij zijn voeten van het bankje en ging weer gewoon naast Savannah zitten. “Is er iets?” vroeg hij, terwijl hij haar voor een moment onderzoekend aan keek. Misschien zag hij het wel verkeerd, en was er helemaal niet aan de hand. Of er was wel iets aan de hand, maar ze wou het hem niet vertellen. Dat kon natuurlijk ook, ze kende elkaar tenslotte nog maar net.
'Ik ben ook zeventien,' zei Savannah, haar stemming leek weer totaal omgeslagen. Ze was weer even vrolijk als daarstraks, of ze deed alsof dat kon natuurlijk ook. 'Ik ben geboren in de U.S.A,' luidde het antwoord op zijn volgende vraag, hij knikte kort. Een glimlach stond op zijn gezicht, met zijn hand ging hij door zijn blonde haar. Iets wat hij te danken had aan zijn onbekende vader, die waarschijnlijk een Noord-Europeaan was. Maar uit welk land die precies kwam had zijn moeder hem niet kunnen ze vertellen, net als ze niet wist uit welk land de vader van Angel kwam. 'En jij?' vroeg ze, nog voor hij verder in gedachten kon verzinken. “Ik kom uit Sicilië.” zei hij, hij glimlachte even. 'Mag ik met je mee rennen?' vroeg Savannah. 'Als je weer op adem gekomen bent, natuurlijk,' voegde ze er met een vrolijke glimlach aan toe nog voor hij kon reageren. “Tuurlijk mag je mee rennen, en ik had genoeg energie om nog even door te rennen. Maar ik had wel zin een gesprek met een aardig meisje.” zei hij grijnzend, waarna hij ging staan. Hij keek even naar Savannah, ze droeg geen sport kleding. Maar een groot probleem zou dat waarschijnlijk niet zijn, wat wel een probleem kon worden was het feit dat ze op blote voeten liep. “Je moet wel uit kijken dat je nergens in gaat staan.” zei hij, waarna hij even naar haar glimlachte en wachtte tot ze overeind zou komen.

Savannah schrok zo half en half toen Nick opeens had gevraagd of er iets was. Er was wel iets, maar Savannah zou het hem nooit kunnen toevertrouwen. Nick hoefde het maar tegen één iemand te vertellen en heel haar toekomst was om zeep. Want ze zouden toch geen straatmensen verwachten op hun school? En voor een kamer inchecken, dat durfde ze wel, maar ze wist niet zo goed hoe dat moest. En als ze het aan iemand, zoals Nick, ging vragen, dan zou ze allemaal vragen krijgen en dan barstte ze uiteindelijk helemaal open, terwijl ze goed wist dat ze niemand in vertrouwen moest weten. Nee, hierbij kon ze echt niemand gebruiken, hoe rot dat dan ook was. Ze keek naar Nick en schudde haar hoofd. 'Niks hoor,' zei ze grijnzend. Ze keek naar hem en een twijfelend kuiltje was het volgende wat er gebeurde. Ze keek even later weer neutraal en schoot in de lach. 'Ja hoor, casanova, laten we nu maar beginnen!' zei ze plagend, terwijl ze hem met haar vlakke hand een klein duwtje gaf, maar wel met een beetje kracht erin. Zodat Nick hopelijk net niet zou vallen. Lachend keek ze hem aan. Ze keek hem serieus aan toen hij iets zei. Ze zette haar vlakke hand tegen haar hoofd. Haar vingers leunden tegen haar hoofd. Savannah stond op en zette haar voeten stijf naast elkaar, waarna ze nog al overdreven 'Yes sir!' riep. Lachend keek ze hem aan en ze ging weer normaal staan. Maar Nick had inderdaad gelijk. Het was niet de eerste keer dat ze in glas zou trappen, of in een dennenappel. In glas was ze al zo vaak getrapt. Ze had laatst bij een winkel maar een pincet gekocht, anders kreeg ze het glas gewoon niet uit haar voeten. Ze moest nodig is voor redelijke schoenen gaan zoeken. Ze zuchtte en probeerde zich op de wandeling met Nick te concentreren. Die zou vast zo sportief zijn dat hij harder rende dan haar en Savannah had geen zin om te gaan rusten. Ze wou Nick volgen op zijn tempo. Ze maakte zich klaar. Haar haren stak ze op in een staart, zodat het niet te warm zou zijn. Ze had wel geen flesje drinken bij, maar als ze dorst kreeg, ze wist een café liggen met een automaat. Daar zou ze gewoon een Aquarius pakken. Ze keek naar Nick. 'Klaar?' vroeg ze toen. Ze begon als antwoord van zichzelf al zachtjes te joggen. Meteen overviel een hitte haar. Ze vroeg zich af of ze haar iPod echt niet aanhad. Ze zocht in haar broekzakken en ja hoor, daar kwam hij al! Ze zette een liedje op en liet een oortje in haar oor. De andere bengelde tegen haar buik aan. Voor als Nick iets zou zeggen, dan zou ze niet steeds moeten vragen wat hij nu precies gezegd had. Het was mooi weer. De zon scheen fel.

'Niks hoor,' zei Savannah grijnzend, het had even geduurd voor ze antwoord had gegeven op zijn vraag. Iets wat Nick het idee gaf dat ze tegen hem loog, maar echt kwalijk kon hij het haar niet nemen. Ze kende hem pas net, dus het was vrij logisch dat ze hem niks vertelde. Hij zou haar zelf waarschijnlijk ook niet de waarheid zeggen als ze een dergelijke vraag aan hem stelde. “Oké, maar als er iets is kun je bij me terecht, dat je het weet.” zei hij, een glimlachje speelde op zijn lippen. Sommige mensen zeiden dat hij harteloos was, dat hij geen gevoelens was. Maar dit waren enkel degene die hem niet kende, meestal zijn one-nightstands. Zijn vrienden wisten wel beter, vooral degene die hem en Angel samen zagen. Jamie had hem eens gezegd dat het bewonderenswaardig was hoe hij voor zijn zusje zorgde, Nick had met zijn ogen gerold en gezegd dat het logisch was dat hij zich over haar ontfermde. Er was tenslotte niemand anders die dit deed, en hij kon haar moeilijk aan haar lot over laten. Een heldere lach weerklonk, Nick richtte zijn ogen weer op Savannah. 'Ja hoor, casanova, laten we nu maar beginnen!' zei ze plagend, met haar vlakke hand gaf ze hem een klein duwtje. Er zat een klein beetje kracht in, maar niet genoeg om hem omver te krijgen. Hij lachte, casanova dat had hij vaker gehoord. Met zijn hand ging Nick door zijn haar, wachtte tot Savannah overeind zou komen. Die zette haar hand tegen haar voorhoofd, ging recht staan met haar voeten straks naast elkaar. ‘Yes sir!' riep ze, Nick schoot in de lach. Dit zou nog leuk worden, hij mocht Savannah’s vrolijke manier van doen wel. Hij keek haar afwachtend aan, zij moest maar beginnen met rennen dan zou hij zich aan haar tempo aan kunnen passen. Want hij had zo’n vermoede dat hij sneller was dan haar. Nick viste zijn mp3 weer uit zijn broekzak, stopte één van de oortjes in zijn oren en zocht naar het album van Enimen. Hij stopte het apparaatje weer in zijn broekzak, de eerste tonen van When I’m gone weerklonken. De laatste keer dat hij dit nummer had geluisterd was hij woedend geweest. En dit lied had het enkel erger geweest. Iets wat kwam door de eerste paar regels van de tekst. Die op hem sloegen, op het geen wat hij had gedaan en op de relatie met zijn zusje. Een zucht schoof over zijn lippen. 'Klaar?' hoorde hij Savannah vragen, hij knikte. “Yes, I’m ready.” zei hij grijnzend, waarna hij haar voorbeeld volgde en rustig begon te joggen. Hij was blij dat hij er voor had gekozen zijn zwarte Adidas short en een simpel wit T-shirt aan te treken. Want het was -ondanks het feit dat de lucht bewolkt was- warm. Aarzelend versnelde hij zijn pas iets. “Als ik te snel ga moet je het zeggen.” grijnsde hij naar Savannah, keek haar even aan waarna hij zijn blik weer voor zich richtte. “Doe jij aan een sport? En daar bedoel ik niet enkel mee het geen wat je op Monica doet, maar ook gewoon buiten school.” vroeg hij.

Savannah keek opzij naar Nick. Hij had kunnen lachen met haar, iets wat meestal een goed teken gaf van een beginnende vriendschap. Net als Nick begon ze ergens een liedje te kiezen. Ze koos uiteindelijk voor het liedje California Gurlz van Katy Perry. Als Savannah alleen was, in de natuur, begon ze soms mee te zingen. Om tijdens het joggen te zingen vond ze trouwens ook helemaal niet erg, alleen klonk het dan wat minder mooi en was ze sneller buiten adem. Of Nick er nu bij was of niet, Savannah zou gewoon zingen. Ze had van zichzelf geleerd dat ze zich voor niemand en voor niks moest schamen. Ze moest gewoon doen waar ze zelf zin in had en wat de anderen daarvan vonden interesseerde haar niet. Ze keek even naar Nick, wachtend tot hij ook een liedje had gekozen, grinnikte en begon toen aan de start. Het eerste stuk verliep redelijk rustig. Haar handen, die een beetje tot een vuist gebald waren, sloegen een voor een naar voren, alsof ze het aan het boksen was. Haar paardenstaart sloeg vrolijk heen en weer. Savannah voelde die af en toe tegen haar rug slaan. Op dat moment was ze ook trots op haar haren, ook al was dat nogal een raar moment om trots te gaan zijn op je haren. Savannah liet haar blik naar al het groen glijden, om vervolgens te antwoorden op Nick's vraag, die nogal geheel onverwachts kwam. 'Nee, ik doe niet aan sport,' zei Savannah, terwijl ze opzij keek naar Nick. Omdat het zo rustig aan ging, raakte ze haar adem ook niet kwijt. Ze had van zichzelf geleerd dat ze door haar neus moest inademen en door haar mond uit. Op die manier, dat was met haar toch het geval, verbruikte ze het minste adem. Ze keek naar Nick. 'En jij?' gaf ze een wederkerende vraag. Savannah had nooit echt bepaald aan sport gedaan. Haar enige sport tot nu toe was glas zoeken in haar voet. Savannah sloeg haar ogen neer als ze daaraan dacht. Ze leefde op straat en in het steegje waar zij tussen twee containers verbleef, waren ook van die groepjes die het leuk vonden om in een dronken bui hun fles bier tegen de muur kapot te slaan. Savannah zuchtte. Ze had dan ook weer een wereldplek uitgekozen. Midden in het centrum en vlak naast een café. Ze moest maar is op zoek gaan hier op Monica High naar iemand die een kamer wou delen. Dat zou misschien iets makkelijker zijn. Maar dan moest ze misschien vragen beantwoorden. Iets waar Savannah erg bang voor was. Dat was dan ook de grootste reden dat ze het niemand vroeg. Hoe minder vragen zij stelde, hoe minder ze te weten kwamen. Savannah paste zich aan op het tempo van Nick. Ondertussen was een nieuw liedje opgestart. Namelijk She's Like The Wind.

Nick kon zich niet voorstellen dat mensen daadwerkelijk plezier beleefde aan hardlopen, zelf vond hij het niet erg om het nu voor één keertje te doen. Maar hij moest er niet aan denken elke dag het zelfde stuk te moeten rennen. Vreselijk. Hij was iemand die uitdagingen nodig had, die elke keer een stapje verder wou gaan. Daarom had hij altijd zo veel plezier beleefd aan free runnen, het was gewoon perfect voor hem. Elke keer waren Levi, Jasper en hij een stapje verder gegaan. Hadden ze zichzelf moeilijkere en gevaarlijkere tricks geleerd. Ze waren op steeds hogere gebouwen weten te geraken, en zochten ook steeds grotere afstanden op. Het was niet elke keer vlekkeloos gegaan. Zelf had Nick zijn enkel wel eens gebroken, Jasper had het voor elkaar gekregen op zijn hoofd te vallen en had hier een zware hersenschudding aan over gehouden. En Levi was één maal zo gevallen dat hij zijn arm om twee plaatsen had gebroken. Maar dit waren voor hen geen redenen geweest om te stoppen, nee ze waren binnen de kortste keren weer begonnen. Het was jammer dat hij het hier alleen moest doen, ja Iana kon het ook. Dat had ze hem een paar dagen geleden laten zien, maar hij wou met haar niet testen wat het uiterste was. Nee, hij moest er niet aan denken dat ze zou vallen. 'Nee, ik doe niet aan sport,' Met die woorden trok Savannah hem uit zijn gedachten, voor een moment keek hij op zij terwijl hij rustig door jogde. 'En jij?' De vraag kwam niet onverwachts, het was meestal zo bij een vraag dat er een weder vraag stelde. Daarom stelde hij ook bijna nooit vragen die hij zelf niet wou beantwoorden. Zo zou hij nooit vragen waarom iemand hier heen was gekomen of hoe zijn familie was. Nee, want die vragen wou hij zelf ook niet te beantwoorden. Zou hij ook niet beantwoorden als hij ze toe geworpen kreeg. Hij zou ze omzeilen, en er voor zorgen dat degene die hem de vraag stelde slechts weinig te weten kwam. “Ik doe aan basketbal, en ik free run maar ik ben er nog niet zeker van of ik daar mee door ga aangezien ik dit eerder altijd met vrienden van me in Sicilië deed.” zei hij, waarna hij zijn blik weer voor zich richtte. Het liedje dat uit zijn Ipod klonk versprong, en nog geen seconden later weerklonken de eerste tonen van I’m not afraid. De teksten die de meeste van Enimen’s liedjes hadden vond hij goed, gewoonweg omdat ze ergens over gingen. Iets wat niet het geval was bij de meeste andere rapers, die er op dit moment bekend waren. “En wat voor muziek luister jij graag?” vroeg Nick om maar een gesprek op gang te krijgen. Het rennen was al minder saai nu hij gezelschap had, maar nog steeds moest hij er niet aan denken dit veel vaker te doen. Het hardlopen was gewoon eentonig, en al was de omgeving prachtig het was niet iets wat hem echt kon fascineren. “Is het goed als we nog wat harder gaan, of wil je dit tempo blijven rennen?” vroeg Nick, hij glimlachte even naar Savannah. Hij was niet van plan steeds harder te gaan rennen en haar hierdoor uit te putten. Nee hij zou zich aan passen aan haar tempo.

Savannah keek opzij naar Nick. Zijn antwoord kwam niet geheel onverwacht, maar ze trok haar beide wenkbrauwen even verbouwereerd omhoog. Free runnen nog wel! Savannah beschouwde het als een stoere sport, maar er waren ook risico's. Maar die waren bij elke sport. En trouwens, als je naar buiten zou lopen, dan zou je ook makkelijk een been kunnen breken. Zo dacht Savannah dan ook altijd. Dat als ze iets zou doen, iets ergs, dat ze net zo makkelijk met iets dood normaals een been zou kunnen breken. Dit hielp vaak als ze dat erge moest doen. Als ze bijvoorbeeld iets pijnlijks moest vertellen. Het zweet liep al langzaam vanaf haar hoofd af. Ze hijgde lichtelijk, maar net niet hard genoeg om Nick te laten denken dat ze al moe begon te worden. Ze keek naar hem op toen hij zijn vraag stelde en knikte. 'Dat doen we.' Zelf voegde zij de daad bij het woord en begon iets sneller te rennen. Ze wachtte af of Nick een hoger tempo zou aannemen of juist een beetje een lagere. Of dat deze gewoon goed was. Savannah keek opzij. Het uitputtende lopen begon al langzaam te wennen. Ze moest er gewoon heel even in komen. Ze keek opzij naar al het groen. Ze hadden echt een wereldplek uitgekozen om lekker te gaan joggen. Savannah keek op naar de lucht. De grijze wolken waren weg. De zon zou juist zorgen voor een mooi schijnsel, maar voor een beter gevoel van uitputting. Savannah keek opzij en glimlachte even lichtelijk naar Nick, ter teken dat ze dit tempo echt wel kon aanhouden. Ze was eerder benieuwd wanneer hij het te zwaar zou vinden. Alhoewel dit natuurlijk een kleine kans was. Nick was atletisch, hij deed aan free runnen, dat was ook een soms uitputtende sport. Tegen muren klimmen of over gebouwen springen. Savannah moest er niet aan denken om het uit te proberen. Ze vond de jongens die het konden wel cool, maar zijzelf zou zo haar nek breken en dan was het einde oefening. Savannah had het gevoel alsof ze bekeken werd. Ze keek schichtig opzij en schudde verward haar hoofd. Ze hijgde zachtjes en ging toen weer door. Haar ademhaling was iets gejaagder geworden. 'Ik vind alle muziek wel leuk. Ook rap,' zei ze tegen Nick, om zijn vorige vraag, die ze al haast vergeten was, te beantwoorden. Ze was vergeten of zij van te voren dat al gevraagd had. 'Van welke muziek hou jij?' vroeg ze toen glimlachend;.

'Dat doen we.' zei Savannah, waarna ze direct daad bij woord voegde en haar tempo verhoofde. Hij volgde haar voorbeeld, paste zich aan haar tempo. De zon branden op zijn armen, kort wierp hij een blik op de lucht. De wolken waren verdwenen, waardoor de zon nu weer vrij spel had. Hij merkte dat hij lichtjes begon te zweten, maar buiten dat had het hardlopen nog weinig effect op hem. Ach, dat zou waarschijnlijk wel veranderen als ze nog een tijdje door zouden gaan. Maar Nick vermoedde dat hij dit aardig lang vol zou kunnen houden, hij had een aardige conditie. Die hij had te danken aan het free runnen en het leven op straat. Had hij er toch nog iets goed aan over gehouden, dacht hij bitter. Al vervloog die gedachten al vrijwel direct, zijn verleden was niet één en al slecht. Nee het had hem gemaakt tot wie hij was, en eigenlijk was hij daar wel tevreden mee. Oké, zijn leven was zeker niet perfect en problemen van vroeger had hij liever ontweken. Ook had hij liever en normaal gezin gehad, en was hij opgegroeid in een buurt waar niet elke week wel iemand werd omgelegd. Maar je had je leven nu één maal niet voor het uit kiezen, zo simpel was dat. Je moest er maar het beste van maken, want op klimmen was zo goed als onmogelijk. Dat was iets wat hem elke keer weer duidelijk was geworden, je hoefde alleen al rond te kijken in hun buurt en je wist dat iemand die daar vandaan kwam nooit op zou kunnen klimmen. Eens een straatjong, altijd een straatjong. Kort schudde hij zijn hoofd, waarna hij zijn ogen op Savannah richtte. Ze glimlachte naar hem, kennelijk kon zij dit tempo ook nog aan. Mooi, want hij had nog niet zo veel zin om te stoppen. Ondanks het feit dat hij het hardlopen behoorlijk saai vond, wou hij toch niet zomaar blijven staan. Nee, het liefst zou hij pas stoppen als hij zowat om viel. Als zijn spieren branden en er vlekken voor zijn ogen gingen dansen. Het uiterste uit zich zelf halen, zelfs bij iets onbenulligs als hardlopen. Op die manier zat er toch iets van een uitdaging in. En hij was iemand die uitdagingen nodig had, zonder was het leven simpelweg veel te saai. 'Ik vind alle muziek wel leuk. Ook rap,' zei Savannah, Nick grijnsde even naar haar. Merkte dat haar ademhaling wat onregelmatig begon te worden. “Als je het niet meer volhoudt moet je het zeggen, dan stoppen we even of vertragen we.” zei hij, hij glimlachte even. Hij zou wel stoppen als zij het niet meer vol hield, maar anders niet. Hij wou zijn eigen grens op zoeken, en die overschrijden zoals hij altijd zijn eigen grenzen wou overschrijden. Oké, niet altijd hij had niemand van zijn leven benemen. Iemand in elkaar slaan was tot daar aan toe, maar verder had hij niet willen gaan. Maar zijn woede had hij niet in controle gehad, hij was verblind geweest. Razend. Het was niet zijn bedoeling geweest, maar dat maakte niet dat hij spijt had van zijn daad. Want dat had hij niet. 'Van welke muziek hou jij?' vroeg ze, hij haalde zijn schouders op. “Van alles, licht er een beetje aan in wat voor een bui ik ben.” grijnsde hij, waarna hij zijn blik weer voor zich uit richtte.

De muziek van Nick drong vaagjes door onder de muziek die zei ondertussen had opgezet. Ze zocht in de lijst van haar iPod naar een nieuw liedje en startte die toen. Ze keek naar Nick en knikte. Ze vond het wel aardig van hem dat hij rekening hield met haar, maar eigenlijk had ze dat op dit gebied niet erg nodig. De liedjes en ook de natuur zelf gaven haar een rustgevend gevoel, waardoor ze haar tempo en haar ademhaling iets beter onder controle kon houden dan bijvoorbeeld in de gymzaal. Savannah keek naar Nick en glimlachte. Tja... Niet iedereen had eenzelfde stijl. Trouwens, wat Nick zei was eigenlijk best handig. Als je kwaad was, luisterde je gewoon gloeiharde rock en als je blij was, luisterde je gewoon een swingend nummer. Savannah keek om zich heen en voelde het haar oortjes heen en weer wapperen. Ze had er maar eentje ingestoken, dus het zou die andere wel is kunnen zijn. Ze keek naar Nick, niet wetend wat ze moest vragen, of dat ze gewoon moest zwijgen. Ze had wel het gevoel dat ze er weer een vriend bij had. Ze vond het leuk om vrienden te maken. Het gaf haar een goed gevoel. Ze keek richting Nick. 'Ben jij soms ook verliefd?' vroeg ze toen, terwijl ze hem aankeek. Zij wel. Ze had het gevoel alsof ze al een relatie met hem had. Ze herhaalde die nacht in de kamer nog is, hoe zijn ravenzwarte haren hadden uitgezien. 'Sorry, een beetje een gekke vraag,' zei ze lachend, terwijl ze hem aankeek. 'Die vraag kwam gewoon in me op omdat ik dacht aan Kenn...' Savannah stopte midden in haar zin en deed net alsof ze niks gezegd had. Ze rende gewoon door en probeerde haar ademhaling, die dankzij het rennen verminderd was, weer een beetje onder controle te krijgen.

(Excuses voor flutpost)