Why do I feel this party is over :3

De ochtend op school was slopend. Waarom moest ik nou persé twee uur lang eerst biologie hebben en daarna drie uur lang wiskunde. Dat is gewoon zo saai ingedeeld. Met mijn handtas aan mijn arm liep ik op het pad richting een perfect grasstukje waar ik mijn handdoek zou neerleggen. Naast de heldere sloot verderop had ik een mooi plekje gezien. Maar of die nou vrij zou zijn, ik twijfelde. Tot nu toe was ik nog geen enkel mens tegengekomen, maar dat zou nog kunnen veranderen. Ik zag een prachtige bloem hangen aan een struik. Inprincipe zou ik, als natuur liefhebber, hem laten hangen maar deze was gewoon onweerstaanbaar. Ook een van mijn lievelingetjes in mijn plakboek. Ik vloekte binnenmonds. Natuurlijk! Dat was hetgene wat ik vergeten was, mijn plakboek. Nu ik al in het park was vond ik dat het onmogelijk was om terug te gaan naar mijn kamer. Thank god, de plek was nog vrij. Tevreden liep ik snel door en haalde de handdoek uit mijn handtas.

Snel genoeg legde ze hem neer, zette haar tas aan de padzijde, en ging liggen op haar handdoek. De bloem hield ze nog steeds vast in haar hand. Even rook ze eraan. Zalig. Daar had ze gewoon geen andere woorden voor. Een normaal, nouja normaal zoals zij het bekeek dan, mens zou het absurd vinden om een plakboek met uitgedroogde bloemen te verzamelen. Maar dat was gewoon nou eenmaal haar passie, net zoals mensen die postzegels verzamelden. Gewoon voor de lol en voor de hobby. Later had je er dan nog wat aan, in het geval van postzegels konden de kleinkinderen dan natuurlijk er geld aan verdienen en in haar geval was het gewoon leuk om te bekijken. Al dacht ze er niet aan om later zelf kinderen te nemen. Dat was veel te ingewikkeld en het nam teveel tijd in beslag. Nog steeds rook ze aan het bloemetje en was ze diep in gedachten. Een kikker aan de rand van de sloot sprong in het water waardoor zij nat gespatterd werd. Van dat water verwaterden haar gedachten en keek ze op. Ze draaide zich om, zodat ze op haar buik lag en zwaaide haar blote benen charmant omhoog. Vandaag had ze, omdat het mooi weer was, een driekwart broek aangetrokken met een donker oranje kort topje. Haar haren waren gewoon los, krullerig. Dromerig begon ze uit zichzelf aan haar krullerige, rode haar te draaien waardoor ze niet oplette dat er iemand aan kwam lopen.

~Fluttitel

Savannah kon nog net een gaap onderdrukken. Het was ook zo saai! Daarnet hadden ze wiskunde gehad. Begint die man in plaats van over wiskunde, over zijn vakantie met zijn vrouw te beginnen. Savannah moest echt moeite doen om haar blik niet gewoon afwezig het raam uit te richten, een briefje te krijgen en 's morgens de aula te moeten vegen. Dat had ze in ieder geval liever gedaan, dan luisteren naar een man over zijn stomme vakantie. Echt, twintig minuten van de tijd hadden ze daaraan gespendeerd. Toen ook nog allemaal oefeningen die ze vorige week al gemaakt hadden, maar waar kopieën van waren gemaakt, zodat ze weer alles opnieuw konden doen. Of er zat echt een steekje bij die leraar los, of hij had zijn hoofd er niet goed bij toen hij de papieren moest printen. Het zou wel dat eerste zijn. Savannah had wel vaker het gevoel dat die man niet helemaal goed bij zijn hoofd was. Savannah schudde haar hoofd en liep twijfelend de trap af. Misschien... Nee... Ze had niet zo'n zin om nat te worden. Ze liet haar spijkerbroek en haar witte topje gewoon aan, zonder een bikini eronder aan te trekken. Zuchtend liep ze richting een of ander slootje. Mooie bloemen en een uitgerekt grasveld kwamen tevoorschijn. Savannah liet haar blik ernaar toegaan. Ze had zin om daar te gaan zitten. Ze wou net op dat pad aflopen, toen een liggend meisje op een handdoek haar aandacht trok, die vlakbij de plek lag waar Savannah eerst haar plan had getrokken. Hé, als ze nu naar dat meisje ging, dan kon ze ook weer een nieuwe vriendin erbij maken! Yasmine had ze al als vriendin. En die was ook echt lief en leuk, maar natuurlijk konden nieuwe vriendinnen niet ontbreken. Met goede moed liep Savannah richting het meisje. Ze wou het meisje ook weer niet lastigvallen, maar misschien lag ze hier juist om even van alles te genieten en misschien mensen te ontmoeten. Savannah liet zich zakken naast het meisje, nou ja, eigenlijk een beetje schuin tegenover het meisje en wierp haar blik even op de bloem die ze vast had. Savannah glimlachte. Het was een mooie roze. Savannah wierp haar blik naar de zon, die nu fel scheen op haar huid. Toen keek ze naar het meisje. 'Hallo,' begon ze voorzichtig, terwijl ze glimlachte, voor als het meisje verstoord op zou kijken. Hopelijk zou die Savannah niet wegsturen. Savannah had namelijk wel zin in wat gezelschap. Savannah liet haar blik naar het meisje glijden, knikte heel even naar het meisje en wierp haar blik toen de andere kant op. 'Hoe vind jij het op Monica?' vroeg ze toen. Dat was een domme vraag. Wie weet was het meisje niet eens van Monica High, maar van een andere school. En trouwens, zou dat meisje ook wel weten dat ze Monica High bedoelde? Want ze kon ook makkelijk de plek zelf bedoelen. Ze had beter 'High' achter kunnen zeggen. Maar ja, de daad was al gebeurd.

'Hallo,' begroette een onbekende meisje haar die tegenover haar was gaan liggen. Esther keek op, haar gedachten wegvagend en begroette haar terug. ''Haai, gezellig!'' Ze hield op met aan haar te draaien. 'Hoe vind jij het op Monica?' Vroeg het meisje toen. ''Hmm. Ik moet er nog aan wennen, ik ben er pas net een paar dagen,'' vertelde ze. Ze draaide nieuwsgierig haar hoofd schuin, legde de bloem voor haar op de handdoek en ondersteunde haar hoofd op haar handen. ''Ik ben Esther, en hoe heet jij?'' Een glimlach versierde haar gezicht. Het meisje zag er vrolijk uit, tenminste zo oordeelde zij erover. Net toen ze haar dag perfect had verklaard had ze het stiekem al verwacht. Grijze wolken overheersten de zon. ''Ai, ik denk dat we beter maar naar een drogere plaats kunnen gaan.'' Ondertussen stond ze al op, pakte de handdoek en stopte hem slordig en onopgevouwen in haar handtas. Ze kon niet snel genoeg zijn of de regen stortte letterlijk naar beneden. ''Aah, nee!'' Snel ritste ze haar handtas dicht. De kippenvel ontstond op haar blote armen en benen. ''Ik had nooit gedacht dat het vandaag zou gaan regenen.'' Een brede grijns onstond op haar gezicht. Het had lang niet meer geregend. Zij vond onweer het prettigste om aan te zien en te horen. Vrolijk hief ze haar armen op, om de regen op haar handen te voelen. Ze draaide gestoord een pirouette en schudde haar oranje haar naar achteren. ''Kom, laten we naar dat bankje verderop gaan. Die is overdekt door de bomen, dus daar zal niet veel regen vallen.''

Savannah was in eerste instantie een beetje zenuwachtig voor het meisje haar reactie, maar die bleek uiteindelijk erg mee te vallen toen Savannah het meisje haar antwoord hoorde. Het meisje leek haar vrolijk in de oren. Ze glimlachte naar het meisje, als een soort teken dat ze het accepteerde dat het meisje vriendelijk tegen haar deed, ook al zou zo'n teken heel erg moeilijk te raden zijn. Ze liet haar blik even over het meisje haar oranje haren gaan en glimlachte. Dat was best een aparte kleur. Werd dat ook niet ros genoemd? Savannah's verstand ging nu niet zo heel ver op dat vlak. Ze wist niet erg veel van mode, ook al stond haar uiterlijk daar wel naar. Maar zij probeerde elke morgen gewoon wat te maken van haar haren en dan zag ze wel weer hoe ze de make-up deed. Meestal deed ze een lichte lipgloss op. Een roze, maar die een beetje glitterde. Ook nu had ze die op. Ze keek naar het meisje en glimlachte bij haar vraag. Eerst zat ze een beetje stom te knikken, maar langzaam keek ze op naar het meisje. Het meisje heette trouwens Esther. Dat was een mooie naam, vond Savannah. 'Mijn naam is Savannah. Je hebt een mooie naam!' complimenteerde zij het meisje vrolijk. Ze voelde al lichte druppels op haar huid vallen en knikte naar het meisje. Ze stond op en wou het meisje verschrikt helpen toen die een afschuwskreet riep, maar Savannah liet het daar maar bij toen het meisje alles zelf deed. Ze verhuisde naar de plaats wat het meisje het beste vond en ging daar in het gras zitten. Zoals het meisje, Esther, al had gezegd, was hier alles lekker bedekt door de grote bomen die er stonden. Snel probeerde Savannah te ontdekken welke soorten bomen. Een eik kon ze zien. En een spar. Maar algauw richtte ze haar blik weer terug op het meisje om vervolgens even te glimlachen. Savannah merkte het bankje iets later op, maar het gras was niet eens nat. En als het al nat was, dan had ze er toch niks van gevoeld. Zijzelf was namelijk ook al nat dus. 'Ja, ik begrijp wat je bedoelt. Ik zit hier ook nog maar pas. Maar ik probeer het zo vrolijk mogelijk te houden,' glimlachte Savannah, om een soort van antwoord op Esther's woorden te geven. Ze liet haar blik even over het vochtige gras gaan. Langzaam gingen de druppels daar vanaf. Ze keek naar de lucht. Grijze wolken hadden alle macht overgenomen. De zon had nauwelijks plaats. Ook was er kippenvel bij Savannah te bespeuren, maar dat boeide Savannah niet. Met Esther erbij kende ze nu al twee mensen. Yasmine en Esther. Savannah liet haar blik even over het oranje haar gaan. 'Dat is wel een aparte kleur. Niet beledigend bedoeld hoor,' zei ze gauw.

'Dat is wel een aparte kleur. Niet beledigend bedoeld hoor,' complimenteerde het meisje met de naam Savannah. Leuke naam, die had ze nog nooit eerder gehoord. Wat verward keek Esther om zich heen, maar begreep toen dat het bruinharige meisje het over háár haar had. ''Oh, ehhm. Ja. Het is gewoon natuurlijk, ik vind 't wel mooi en dan met van die slagen erin,'' De regen bedekte het volledige zicht over het park. Zo snel en grijskleurig viel het uit de lucht. Alsof god letterlijk gewoon met een mega plantensproeier aan de gang was om de wereld nat te maken. Niet dat Esther veel over dat god gebeuren nadacht, maar haar vader is christelijk. Jammer genoeg zag ze hem niet vaak, aangezien zij natuurlijk twee lesbische moeders heeft. Maar dat hield ze hier liever geheim. ''Weetje,'' zei ze nadat ze haar haar grondig had bekeken. ''Je haar lijkt best op de mijne, wat slagen erin maar ook weer wat stijl achtige vorm,'' concludeerde ze op haar eigen vage manier. Het klonk best absurd als je erover nadacht, maar Esther had gewoon haar eigen manier van praten. Zo gestoord was zij. Ze ademde diep in en ademde weer lang uit. Het kon niet lang genoeg duren of het begon ook nog eens te onweren. ''Jaaa!'' Schreeuwde ze van geluk. ''Sorry, ik hou nogal van storm en onweer!'' Riep ze opgewekt. Dit had ze al lang niet meer meegemaakt in haar eigen woonplaats, Venice. Daar was er meestal alleen maar zon. Tevreden kwam er een brede grijns op haar gezicht. Ondertussen begon ze vrolijk opnieuw aan haar oranje haar te draaien. Ze staarde wat naar de regen, maar ging wel rustig zitten op het snel-in-elkaar-geflansde houten bankje. ''Hmm, heb je zin om muziek te luisteren? Of zullen we ergens anders heen gaan? Ik heb best wel dorst en zin in een drankje. Ik trakteer! Maakt niet uit waar we heen gaan,'' vroeg ze opgewekt en snel achter elkaar zodat ze bijna over haar woorden heen struikelde.

Wat Savannah onherroepelijk te weten kwam van Esther, was dat ze soms nogal wild was. Of verward. Maar dat was juist iets wat een leuk geheel vormde. Oké... Soms dacht ze echt veel aan de filosofie. Savannah liet haar blik naar Esther glijden en luisterde naar haar conclusie over Savannah's haren. Savannah liet haar maar praten. Als Esther dat leuk vond, dan moest ze dat gewoon doen. Trouwens, iedereen had zo zijn leuke kanten en zijn minder leuke kanten. Savannah liet een lichte glimlach over haar gezicht gaan toen Esther wild riep over het weer. Savannah schoot in de lach en voelde dat haar rug een beetje pijn deed van dat zitten. Het voelde dan ook enorm goed en fijn toen Esther opeens iets vroeg. Daar had ze ook wel zin in trouwens! Savannah knikte en stond op. 'Je hoeft niet alles zelf te betalen hoor,' sprak ze, terwijl ze Esther glimlachend aankeek. Gelukkig was ze op Esther afgegaan. Nu had ze weer een nieuwe vriendin bij. Het hele jaar met Yasmine optrekken vond ze ook niet erg, maar een paar vriendinnen of vrienden erbij eigenlijk ook niet. Savannah had wel eens zin om over make-up te praten. Alleen niet te lang. Ook over jongens wou ze niet te lang praten. Savannah had niet echt het gevoel dat ze een jongen nodig had. Ze zorgden alleen maar voor problemen. En trouwens, naar horen en zien waren er ook van die trutten op Monica High die het leuk vonden om je op te fokken en je vriendje van je af te pakken. Savannah had daar al helemaal geen zin in. Om steeds die roddels niet of juist wel te geloven. Savannah liep richting een café, maar zorgde wel dat ze op dezelfde golflengte als Esther bleef lopen. Esther had gelijk. Verderop was de donder te horen. Het rommelde en Savannah keek naar boven, verwachtend om een storm te zien komen. Regen en harde wind bedoelde zij daarmee. Maar nu kwam er nog niks. Nog niet. Savannah glimlachte tegen niks in het bijzonders en liet haar blik even naar iets anders glijden. Het groen overviel haar hier wel. Het was een natuurlijk gebied, geen menselijke elementen. Dat was soms best wel interessant. Ook al deed Savannah er niet veel aan, ze vond de natuur wel mooi en interessant. Misschien kon ze Esther en Yasmine is vragen voor een heerlijke picknick in het bos. Zo konden die elkaar ook weer wat beter kennen. Savannah's glimlach werd breder. Ja, dat was een goed idee. Snel richtte Savannah haar aandacht op Esther. Misschien ging die honderuit over alles en nog wat vertellen. Dat wou Savannah niet missen.

Verderop was een café, Savannah was al van plan erheen te gaan. Vlug stond ze op van het houten bankje en ging achter haar aan. Hyper draaide ze een paar rondjes, van de regen genietend. Op haar armen ontstond kippenvel van de koude druppels en de wind die voorbij waaide, maar ze gaf er niks om. Haar grijns gaf aan dat ze het naar haar zin had. Tevreden haakte ze haar arm in die van Savannah en leunde een beetje tegen haar aan. Zo kreeg ze het wat warmer. ''Hihihi, het is koud.'' Bracht ze gestoord uit. Zachtjes leunde ze met haar hoofd tegen de hare aan. Gewoon vriendschappelijk. Geen romantiek, zij was geen lesbienne zoals haar moeders. Maar een keer met een meisje experimenteren, gewoon zoenen, kon geen kwaad, toch?

Bij het café aangekomen voelde ze zich doorweekt. Haar haren waren nat, klef en plakkerig. Dat kwam vooral door de haarspray die ze elke ochtend gebruikte om haar haar in positie te brengen. Ze haalde haar arm weg en kneep haar haar uit. Er leken wel heel wat liters uit te komen. Een elastiekje had ze jammer genoeg niet bij zich dus voegde ze het bij elkaar en liet het hangen voor haar rechter schouder. De driekwart broek voelde zwaar aan. Voordat ze ook maar was gaan zitten kwam het barmeisje al aangelopen. 'Wat mag het zijn?' Vroeg ze vriendelijk aan de twee meiden en gaf hun een knipoog. Vanuit haar ooghoeken bespeurde ze een beetje de tent rond en het viel haar op dat ze de enige twee hier waren. Ze liet haar vriendin eerst maar bestellen, misschien dat ze hetzelfde zou nemen. Ze kon ook even snel geen menuborden of kaarten vinden die ergens lagen of op de muur hingen.

Savannah liet haar blik een beetje dromerig voor zich uitgaan. Hierdoor had ze niet in de gaten dat Esther zich moest haasten om haar te volgen. Savannah's blik was een beetje op een punt achter het bos gericht. Er stonden allemaal bomen. Die zorgden ervoor dat er nog een angstaanjagendere sfeer aanwezig was. Verderop hoorde Savannah een beetje gerommel. Ze schrok zich dan ook dood toen ze opeens een arm door haar arm voelde gaan. Ze wou bijna gillen, maar keek opzij. Het was Esther gelukkig maar. Ze glimlachte naar Esther en wandelde vrolijk mee. Ze had bijna huppeltjes gemaakt van vrolijkheid. Savannah's blik gleed even langs een café. Daar ging Esther naar toe. Dat kon ze voelen aan de rukkingen aan haar arm. Savannah liet zich mee geleiden en toen Esther haar haren uitwrong, deed Savannah hetzelfde. Savannah schoof een stoel naar achteren en ging rustig zitten, haar blik een beetje gefixeerd op de ruimte binnen het café. Overal zaten houten stoelen en houten tafeltje. De bar was groot en had een en al glans. Achter de bar stonden twee rekken waarop glazen en flessen wijn stonden. Ook was er een koelbox en een tap te zien. Savannah liet haar blik naar de serveerster glijden, die op hun afkwam. Bij haar vraag, keek Savannah even naar Esther, verwachtend dat die begon. Maar die zei niks, dus zei Savannah: 'Doe mij maar een Sprite.' Savannah was een beetje te dromerig om Esther's antwoord op de serveerster haar vraag te horen. Haar blik gleed naar het raam. Daar dropen regendruppels in straaltjes naar beneden. De grond zag er vies uit. Het zwarte grind was helemaal nat. Langzaam begonnen er zich kleine poeltjes te maken, waar zo af en toe een druppeltje water in kwam. Savannah hield wel van regen. Soms dan. Als ze een pestbui had, wou ze bijna roepen naar de regen. Savannah's blik gleed even naar Esther. De serveerster kwam aanlopen en Savannah nam een nipje van haar Sprite. Het smaakte lekker. Natuurlijk. Spirte was haar favoriete drank. 'Hoe lang zit jij hier al?' vroeg Savannah, om een soort van conversatie te starten met Esther. Haar blik gleed ondertussen weer naar de mooie bar. Het viel haar op dat het café een beetje leeg was. Een groepje jongens en een oude man en een vrouw waren getuige, maar zover Savannah kon zien, was er niemand. Ach ja... Misschien wouden mensen vanwege het slechte weer gewoon niet naar buiten. Het groepje, die een beetje schuin tegenover Esther en Savannah zaten, waren nogal luidruchtig. De oude man en de oude vrouw keken een beetje verstoord naar ze, maar hadden een conversatie, dus veel geïrriteerde blikken werden niet meer op het groepje jongeren geworpen.

Haar Seven Up, natuurlijk haar favoriete drankje, werd gebracht net zoals de Sprite van Savannah. 'Hoe lang zit jij hier al?' Ze richtte haar aandacht weer op haar vriendin nadat de serveerster weer naar achter was gelopen, richting de keuken. De radio draaide een liedje wat zij kende van televisie. Leonie Meijer met Lost in Yesterday. Ze kon het al aardig meezingen, al was het een snelle en moeilijke tekst als je de songtekst nergens op internet kon vinden om hem goed mee te zingen. ''Ehhm, hihi. Ik zit hier pas net drie dagen, eerlijk gezegd,'' zei ze waarna ze voelde dat haar wangen warm werden. Ze waren lichtjes rood gaan gloeien. Haar oranje haar waar ze vanochtend zo lang over had gedaan en alles zo in de perfecte puntjes wou hebben, was nu door de regen weer stijl geworden. Ze slaakte een zucht en keek weer naar de regen buiten die nog steeds hard tikte op het dak van het café. Behalve de muziek die op de radiozender draaide en door de luidsprekers luidde was het best wel stilletjes hier. Al hoewel, een groepje die schuin tegen over de twee meiden zaten waren opzich nog wel luidruchtig bezig. ''En jij?'' Vroeg ze om de doorgaande stilte tussen hun toch maar te verbreken. ''Hoelang ben jij hier al?'' Vroeg ze er achter aan terwijl ze haar hoofd een tikje schuin draaide, waarbij er een vriendelijke glimlach op haar lippen vormde. Nonchalant nam ze een slokje van haar drinken en keek toen weer even rond. Het cafétje was gezellig ingedeeld, aparte schilderijen en versiersels hingen aan de muren. Buiten was een klein terrasje zo te zien, de stoelen en tafels waren opgestapeld vanwege het slechte weer. Best jammer dat het nu regende, het was net juist zo'n perfecte dag.

Savannah keek de serveerster even na. Het was best een mooie vrouw. Ze had lang, blond haar, tot halverwege haar rug ongeveer en diepblauwe ogen. Savannah schudde haar hoofd even. Niet dat ze op meiden viel, wat ze trouwens geen enkel probleem zou kunnen vinden, maar soms lette ze meer op het uiterlijk van iemand anders dan zijzelf. Dat mocht ze natuurlijk niet doen. Zijzelf was ook best een mooie meid, ook al zei ze het zelf, maar als ze het zo bekeek, vond ze iedereen knapper dan zijzelf. Haar ogen gleden even naar een ander punt. Net als Esther, haar vriendin, keek ze even naar buiten. Armzalige terrasjes vielen in haar oog. Ze leken van hout gemaakt te zijn. Savannah liet haar blik nogmaals naar het luidruchtige groepje glijden. Ze had zin om die eens flink af te snauwen. Maar zin om hier ruzie te krijgen, had ze nu ook bepaald niet. De oudjes keken de jongens ook een beetje geïrriteerder aan dan daarnet. Savannah kon het wel begrijpen. Als zij hier als oudste, ongeveer zesenzestig jaar, met haar man zat, dan zou ze het ook een beetje vervelend vinden als haar romantische middag ruw werd verstoord door zo'n lawaai. En niet alleen het koppeltje en Savannah keken geïrriteerd naar het groepje, ook de serveerster en de barman begonnen hun blik nauw te richten op het groepje. Misschien waren ze dronken. Of misschien zochten ze gewoon aandacht. Ze luisterde naar de vraag van Esther. Ze richtte haar blik weer op Esther en merkte dat die ondertussen een beetje rood aangelopen was. 'Ach... Nog maar een paar dagen,' lachte ze vrolijk. Haar ogen blonken. Dat deden ze vaker als ze iets grappig vond. Na een tijdje vond de barman het wel genoeg. De serveerster liep op het groepje af en vroeg hun te vertrekken. Eentje liet een luide boer en Savannah wou bijna opspringen om ze weg te jagen, toen de barman zijn stem verhief en het groepje daarmee op hun plek terecht wees. Zuchtend verliet het groepje het café. Een zelfvoldane glimlach kwam op de serveerster haar gezicht. Savannah hoopte dat hier geen paniek of iets dergelijks van kwam. 'Wat een mensen,' zei ze zuchtend tegen Esther, een hoofdknik gevend richting de deur, waar nog een paar seconden geleden het groepje jongens doorheen waren gegaan. Licht hoofdschuddend keek Savannah naar de serveerster en de barman. Ze zou niet in hun schoenen willen staan. Nee, de hele dag achter een bar staan of achter de reet van mensen lopen op hun bestellingen op te nemen, was nu niet bepaald iets wat Savannah boeide. Ze wou liever iets in de psychologie doen, later. Ook al vonden sommige mensen dit stom, Savannah wou het gewoon. 'Wat zou jij later willen worden?' vroeg ze dromerig aan Esther.

- Is jouw profielfoto Rachel Gatina van One Tree Hill? -

Thank god, het groepje was weggestuurd door de barman. Anders had zijzelf wel ingegrepen, daar was zij niet bang voor om hun wat aan te pakken. Blijkbaar schenen ze er moeite mee te hebben, want het ging allemaal erg sloom met opstaan en vertrekken uit het café. Ach, de regen was toch gestopt dus zo erg was het nou ook weer niet. Niet dat zij er medelijden mee had gehad als het evengoed nog wel regende. 'Wat een mensen,' zuchtte Savannah tegen haar. Haar ogen gleden weer terug naar haar bruinharige vriendin. ''Ja, daar zeg je me wat.'' De oudere mensen leken zich nu veel meer op hun gemak te voelen, toen ze daar een blik naar wierp. Gelukkig maar. Zij vond dat hun op hun leeftijd wel rust en vrede nodig hadden. Helaas verstoorden dat juist de ruige jongeren meestal, ookal was zij er zelf ook wel een. Maar voor ouderen had ze respect, zij wel. Dat had ze tenminste geleerd bij de opvoeding die ze had gekregen van haar drie ouders. Haar vader, en haar twee moeders. In die achttien jaar heeft ze heel wat geleerd van hun. Al werd 't wel vaak vervelend, dat ze aldoor haar maar op de hielen zaten. Het was ook een wonder als ze een keer naar haar vriendinnen mocht of die avond een keer uit mocht gaan. Die week dat ze naar Nederland had gereisd, dat waren echt leuke tijden. Met haar vriendinnen waren ze met de trein gereisd, waar zij al verschrikkelijk veel voor gesmeekt had bij haar moeders aangezien haar vader tegenwoordig niet zoveel meer dingen voor 't zeggen heeft, en waren ze een week in Rotterdam in een hotel verbleven, speciaal voor het optreden van P!nk. Ze waakte uit gedachten toen Savannah nog een vraag stelde. 'Wat zou jij later willen worden?' Daar had ze nog totaal niet over nagedacht. Hmm, stylist leek haar wel wat of kapper. Misschien dat ze gewoon een keer kon rondkijken op zo'n verzorgingsschool. ''Ehhm, eerlijk gezegd. Ik heb geen idee,'' beantwoordde ze haar vraag eerlijk.

- Nope :] -

Nog één keer, ook omdat ze het gewoonweg niet kon laten, liet Savannah haar blik naar de oudsten glijden en de plek waar de jongens nog maar pas van waren opgestaan. Het waren van die ruige kerels geweest. Juist de types die je niet moest tegenkomen. Savannah wist niet of ze ook zo sterk in haar schoenen had gestaan zonder Esther. Ze dacht van wel. Vroeger was ze namelijk ook wel een taaie. Vroeger had ze nog andere vriendinnen, maar die zag ze dan heel af en toe. Ze was een keer uitgegaan en het was meteen ruzie en Savannah was toen even in haar eentje. Ze had de jongens afgesnauwd en vervolgens hadden haar vriendinnen een bekertje water over hem gegoten. Als ze daaraan terugdacht, kon Savannah nog steeds geen lachje verbergen. Het was ook zo grappig. Die blik van die jongen. Maar nu was het anders. Dit waren andere meiden. Sommige waren aardig, maar bij anderen, die deden net alsof alles van hun was. Echt bitchachtig. Maar zo zat een mens nu gewoon in elkaar gesteld. Je was aardig, of je was het niet. Maar Savannah, wat trouwens ook een beetje op verwees dat zij psychologe wilde worden, wist dat er in elk mens wel iets goeds zou zitten, ook al zouden mensen dat nooit toegeven van hunzelf. Het koppeltje keek ondertussen vriendelijk glimlachend naar haar en Savannah knikte glimlachend terug. Ze wou altijd vriendelijk blijven. Tenzij het natuurlijk niet anders kon. Ze hoorde het antwoord van Esther aan en een glimlach verscheen op haar gezicht. Meestal wisten mensen, als je zulke vragen stelde, dat nog niet. Maar misschien zouden er al wel ideeën in Esther's hoofd rondspoken. Savannah begreep het dat Esther die niet meteen wou zeggen. Natuurlijk, een droom kon altijd veranderen. Maar de droom om psychologe te worden, spookte al een jaar in haar hoofd. Vroeger was het altijd bibliothecaresse geweest. 'Ik wel,' zei ze tegen Esther, waarna ze heel even dromerig een blik uit het raam wierp. Het groen kwam haar weer tegemoet en Savannah verbaasde zich over het aantal groen. Gras, bomen en de blauwe lucht. Allemaal natuurlijke elementen, naast dit café natuurlijk. Het was een mooie plaats om een café neer te zetten. Vindbaar en toch onvindbaar. Je moest de juiste plaats weten. 'Ik wil later psychologe worden,' zei Savannah. Ze voelde even een schuldgevoel opwekken. Misschien vond Esther het wel lachwekkend. Ach ja... Dan zou Savannah zich wel vergist hebben in haar. Flink vergist. Maar aan de andere kant: Esther zou dat niet doen.

'Ik wil later psychologe worden,' vertelde Savannah naar haar. Dat klonk best serieus hoe ze het zei. Niet dat zij er problemen mee had, nee totaal niet. Het paste gewoon totaal niet bij haar. Ze nam de laatste slok van het drankje Seven Up, zette hem neer en richtte haar ogen weer op het bruinharige meisje, haar nieuwe vriendin genaamd Savannah. ''Is het goed als we zometeen weer het park in gaan? Zo te zien is het aardig droog. Ik denk dat dit de regen was voor vandaag, de zon is er alweer. Maar drink eerst maar rustig je Sprite op, we hebben alle tijd,'' ze schonk haar een vriendelijke brede glimlach. ''Ik reken wel alvast af, tenzij jij nog wat te eten wilt hebben? Ze hebben hier waarschijnlijk wel wat snacks,'' zei ze waarna ze even rondkeek. Nog steeds was er geen enkel spoor van menuborden die ergens hingen. Esther stond op en liep richting de bar. ''Hee, mag ik wat vragen?'' Zei ze terwijl ze erg overdreven op de bar hing en charmant haar rechterbeen optilde. 'Natuurlijk, waar mag ik je van dienst zijn?' Klonk de barman met z'n alweer gedempte stem. Hij was alweer wat gekalmeerd, van z'n kwaadheid tegen het groepje hangjongeren. ''Hebben jullie hier toevallig ook menukaarten? Mijn vriendin en ik zouden graag nog wat snacks willen bestellen,'' vroeg ze terwijl ze hem een vriendelijke glimlach schonk. Ze kreeg de menukaarten, waar ze naar vroeg, in haar handen geduwd nadat hij ze had gevonden. Natuurlijk bedankte ze hem en liep daarna terug met twee van die kaarten in haar handen naar het tafeltje waar de twee meiden zaten. ''Hier heb ik een menukaart voor jou en voor mij,'' zei ze wanneer ze er al eentje voor Savannah's neus neerlegde.

- korte post, moet gaan. Tussenuur is af -

Savannah lette niet bepaald op Esther's reactie. Savannah had zichzelf voorgenomen dat ze, hoe alle reacties ook waren, ze nooit van haar echte droom zou afwijken. Tenslotte vond ze van zichzelf dat ze redelijk goed openstond voor andere mensen. En wat anderen daarvan vonden, kon haar niks schelen. Zij was nu niet bepaald iemand die zich een mening van een ander over haar ding aantrok. Tenzij die echt heel erg negatief was, dan kon ze het niet laten om die persoon af te snauwen. Haar blik keek naar Esther en ze dronk rustig een slok van haar Sprite, toen Esther opeens sprak over eten. Voordat ze ook maar een argument kon hebben, stond Esther al op. Savannah nam een slok en moest moeite doen om die niet uit te spuwen. Hoe Esther daar ook stond! De barman liet zich er wel door interesseren. Savannah wierp haar blik opzij en slikte haar drinken door, bang om het uit te proesten. Zulke tikken had ze af en toe wel. Als ze iets grappig vond, had ze de tik om haar drinken uit te spuwen. Ze kon zich dan meestal nog net inhouden. Maar als andere mensen er echt moeite voor zouden doen, dan zou ze gewoon spuwen. Ze keek naar Esther, gaf een bedankje toen ze haar iets zei en pakte de kaart aan. Ze sloeg het open en begon de kader helemaal af te lezen. Een grote, rechthoekige kater met in vet gedrukte letters waar de gerechten stonden. Savannah's blik viel op een broodje gezond. Ja, dat zou ze pakken. Het was lang geleden dat ze nog een combinatie van ham, kaas, eieren, sla en tomaten had geproefd. Die worteltjes, die in repen gesneden waren, die hoefde ze niet. Ze vond gewone worteltjes lekker. Ze liet haar blik opzij glijden naar Esther, benieuwd zijnd wat zij zou pakken. 'Ik pak een lekker broodje gezond,' zei ze grijnzend tegen Esther, terwijl ze op de menukaart aanwees wat ze bedoelde. 2,80 euro was het broodje. Savannah wist niet of ze het in de goedkope of de duurdere categorie moest stellen. Lag eraan hoelang dat broodje was. Savannah keek aandacht naar Esther. 'We betalen ieder de helft,' zei ze tegen Esther met een vriendelijke glimlach. Ze kon het niet over haar hart en ook niet door haar verstand krijgen om Esther de boel alleen te laten betalen. 'Ik bestel meteen nog wat drinken als ze bij ons is,' zei Savannah, met een hoofdknik naar de serveerster.

'Ik bestel meteen nog wat drinken als ze bij ons is,' zei Savannah nadat zij haar beslissing had genomen, een broodje gezond. Zijzelf had nog niet echt de kans gehad om de menukaart te bekijken. Voordat de serveerster kwam wierp ze nog even snel een blik op de kaart en liet haar ogen glijden over de lijst van de broodjes. Hmm, het broodje met rosbief klonk haar wel heerlijk. In totaal één euro dertig stond er achter. Dat was wel te doen. De vrouw was inmiddels bij hun tafeltje gearriveerd nadat ze wat lege glazen op de bar had gezet en vroeg wat hun wouden bestellen. ''Voor Savannah een broodje gezond en voor mij een broodje met rosbief, alstublieft.'' Ze knikte even naar de bruinharige meid en gunde de serveerster een glimlach, die haar er ook een terug gaf. ''En ehhm, je wou nog wat te drinken zei je? Doe voor mij maar een ijsthee perzik alstublieft,'' bestelde ze beleefd. Ze kon er niks aan doen, maar haar blik ging opnieuw naar de in en uitgang van het cafétje. Stiekem van binnen hoopte ze dat het groepje jongeren opnieuw binnen zou komen. Dan zou ze ze te grazen nemen. Daar kon ze niks aan doen, ze had gewoon vechtlust in zich zitten. Echt puur bloed wat altijd voor anderen opkwam, niemand moest ook aan haar of vrienden of familie zitten. Dan had je haar echt en kon je je leven wel vergeten. Een zwak grijnsje kwam op haar gezicht bij die gedachte. De twee oudere mensen genoten zo te zien nog steeds van hun korte lunch. Zo leuk om te zien, hoe oudere mensen zo konden genieten van de kleinste dingen. Gewoon kort maar krachtig, had haar vader gezegd. Wanneer het weer tot haar doordrong dat Savannah nog wat te drinken zou bestellen draaide ze haar hoofd weer om richting de meid.

'Als dat groepje terugkomt, lust ik ze rauw,' zei de bruinharige meid die tegenover haar zat, en haar vervolgens lachend aankeek. Esther kon er niet echt om lachen, maar deed alsof. Haar mondhoeken krulden genept omhoog en haar blik ging al snel naar de serveerster die al naar hun tafeltje kwam gelopen met hun bestelling. Het drinken waar ze om gevraagd had werd voor haar neergezet en ze nam er een slokje van, uit het rietje wat erin gezet was voor de show. ''Jij ook,'' zei ze terug toen Savannah haar eet smakelijk wenste. Even ging haar aandacht naar een ouderwets schilderij wat naast de 'personeels' deur hing. Het zag er niet uit, zulke lelijke donkere kleuren, met een oude vrouw erop die een hoofddoek omhad en een baby in haar handen vasthield, wiegend op een houten stoel. Hmmm, belachelijk. Ach, ze kon er zoveel over zeggen, maar het bleef lelijk. Ze had het gewoon niet op ouderwetse schilderijen. Wel op kleurrijke tekeningen, zoals je vaak in museums zag, fel gekleurde blokjes die over elkaar heen vielen. Klein groot, breed en smal, allemaal verschillende vierkante vormen. 'Heb je al een oogje op een jongen?' De vriendelijke, vrouwelijke stem van Savannah overheerste haar gedachten weer en ze draaide haar hoofd weer om naar de meid. Even keek ze haar starend aan, maar herinnerde zich al gauw de vraag weer. ''Ehhm, ehhm,'' stamelde ze een beetje. Ze wist dat de twee oudjes aandachtig mee zaten te luisteren naar hun gesprek, dat vertelde haar intuïtie haar, haar instinct. Zulk 'spionage-stuff' had ze allemaal van haar vader. Die was advocaat, het snelle reactievermogen en het idee dat iemand mee zat te luisteren, te kijken of wat dan ook, dat had ze allemaal in zich en geleerd van haar vader hoe je dat onder controle moest houden en verder kon bevorderen. Ja, als ze iemand tot een held kon beprijzen, was het haar vader wel. Haar echte moeder, nee. Verrader dat ze was. Beetje achter haar en haar vaders rug om lopen tongen met een andere vrouw. Gatverdamme, die gedachte was gewoon al ranzig als ze eraan dacht. ''Nee,'' bracht ze uit. ''Nee, eigenlijk niet nee.'' Daar was ze eerlijk in, want ze had echt geen oogje op een jongen. En al helemaal niet op een meisje. Blergh. Gewoon vies. ''En jij?'' Vroeg ze ter nieuwsgierigheid aan haar, en ook omdat ze geen andere vraag zo één, twee, drie, wist te bedenken.

[Voor de duidelijkheid, aangezien dit topic best wel oud is.. (één van m'n eerste op Esther), wil ik even uitleggen.. Hier is ze natuurlijk nog geen Die Hard persoontje. Langzamerhand veranderd ze van normaal aardig naar een grove meid die niks pikt Dus hier is ze nog aardig, zeg maar.]