In free nature

De letters leken eindeloos en zelfs het interessantste wat er was, drong niet eens tot hem door. Terwijl hij normaal gesproken de plaatjes altijd als eerste bekeek. Maar nu probeerde hij zich zoveel mogelijk op zijn Frans te concentreren, al leek het hem niet echt gegund. Telkens weer vergat hij alles, en zo zou hij onmogelijk een voldoende kunnen halen voor het komende proefwerk. Michiel zuchtte en sloeg de bladzij om. Ook nu stonden er weer kleine stripjes die het leren 'leuker' zouden moeten maken, maar hij ergerde zich er nu enkel maar aan. Aan het hele vak Frans eigenlijk. Het was nooit echt zijn sterkste kant geweest en dat zou het ook nooit worden.
Zuchtend legde hij het boek weg, hiermee de hoop mee opgevend. Dan maar een twee, het kon hem even niet veel meer schelen. Voor een moment pakte hij zijn hoed -die in het gras lag- op, en zette hem weer op zijn hoofd. Er waren gelukkig niet van de die sukkels die hem bespotte met zijn hoed. Tenminste, nog niet. Het zou best ooit nog kunnen komen, al hoopte hij hier natuurlijk niet op. Op zijn oude school was dat wel zo geweest, als hij zijn hoed niet had kunnen vinden had hij al vrijwel meteen kunnen raden waar hij dan wél zou kunnen zijn. En meestal werden zijn gedachten dan ook bevestigd. Hij had hem altijd weer terug gekregen, en daar was hij ook wel blij mee geweest. Maar het liefst had hij gewoon gewild dat hij helemaal met rust gelaten werd toen.
Het gefluit van vogels en het geluid van muziek in de verte, deed hem glimlachen. Hij was nu eindelijk uit, maar het vrije gevoel werd verdorven door dat Franse proefwerk. Hij zuchtte en pakte het boek weer op en sloeg hem weer open. Ergens hoopte hij op afleiding, zodat hij toch niet zou hoeven leren, al wist hij niet zo zeker of dit zou gebeuren.

[&Adina]

'Pas oooop!' Een pijl met felgekleurde pijlen suisde langs het hoofd van de jongen op het bankje, en plofte neer, vlak voor de voeten van een wandelaar met een hond. Achter de pijl kwam een meisje aangerend, in een lange joggingbroek en een strak shirt, waarin haar boezem sterk naar voren werd geduwd. Ze keek hem verontschuldigend aan, en veegde een pikzwarte lok haar uit haar gezicht. 'Het spijt me verschrikkelijk! Iemand liet me schrikken, en ik liet de pijl los! Ik heb je toch niet bang gemaakt of wel?!' Adina pakte de felgekleurde pijl op, verontschuldigde zich tegenover de wandelaar, en aaide even over de kop van de hond.
Terwijl ze de pijlpunt nakeek op beschadigingen keek ze weer naar de jongen.
'Hoe heet jij? Mijn naam is Adina. Ik was bezig met de pijl en boog, een eindje verderop, maar een of andere lolbroek kneep me op een minder prettige plek.' Ze kuchte, en keek hem even verlegen aan. Ze maakte niet snel contact met mensen, tenzij ze een slok ophad.
'Je komt me bekend voor. Zit jij niet ook op Monica High?'

Michiel keek in zijn boek en weer voor zich, en zo leek de tijd voor een deel voorbij te gaan. Telkens als hij op uit zijn boek keek, probeerde hij de woorden inclusief betekenis uit zijn hoofd op te noemen. Maar negen van de tien keer mislukte dat. Hij zuchtte duidelijk hoorbaar. Nog steeds hoopte hij op een één of andere afleiding al wist hij nu al bijna zeker dat die niet meer komen zou. Steeds als hij ergens alleen zat, dan dacht hij wel ergens aan. En soms hoopte hij ook op iemand die hem dan uit zijn gedachtenstrijd verlossen zou, maar dit was bijna nog nooit gebeurd. Enkel een paar keer. Hij zuchtte weer en keek voor de zoveelste keer weer in zijn boek. Als hij te lang in het boek keek leken de letters te zweven. Snel schudde hij zijn hoofd, in de hoop dat hij niet gek aan het woorden was en sloeg zijn boek dicht, na nog zo'n diepe zucht geslaakt te hebben.
Net op dat moment werd zijn aandacht getrokken door een stem dat van een meisje afkomstig was. Hij keek op en precies de goede kant op. Er stond een man met een hond en inderdaad een meisje, waarvan hij vrijwel zeker was dat zei degene was die zonet had gesproken. 'Het spijt me verschrikkelijk! Iemand liet me schrikken, en ik liet de pijl los! Ik heb je toch niet bang gemaakt of wel?!' hoorde hij haar zeggen, hij zat immers op gelijke gehoorafstand. De man schudde zijn hoofd wat verward en mompelde wat, om vervolgens door te lopen. De hond volgde hem trouw. Michiel fronsde even, niet bepaald beleefd van die man, vond hij. 'Hoe heet jij? Mijn naam is Adina. Ik was bezig met de pijl en boog, een eindje verderop, maar een of andere lolbroek kneep me op een minder prettige plek.' Hij kwam er pas na een tijdje achter dat het meisje het tegen hem had. Adina dus. Best mooie naam vond hij. "Ik ben Michiel." stelde hij met een glimlachje voor en keek haar vrolijk aan. Voor een moment ging hij haar andere woorden na. Had een andere jongen haar lastig gevallen of zo? "Ben je lastig gevallen door iemand?" vroeg hij en keek haar daarbij met een vragende b lik aan. Toch was hij ergens wel blij dat er iemand naar hem toe was gekomen. 'Je komt me bekend voor. Zit jij niet ook op Monica High?' hoorde hij haar zeggen. Michiel knikte even. "Ja, ik zit daar op school en jij?" vroeg hij, nogmaals met die vragende blik in zijn ogen.

'Ja ik ook! Volgens mij zitten we zelf in hetzelfde jaar, haha!' Adina glimlachte vriendelijk, en hield de pijl met de gekleurde veren omhoog. 'Ik heb je gelukkig gemist. Anders had ik mijn gezelschap bijna doorboord! Zou zonde zijn van mijn dag..' Adina liep naar hem toe, en kwam naast hem zitten.
'Nou nee, niet bepaald, maar hij kneep me in mijn billen; daarom schrok ik, want het was vrij opeens.' Ze giechelde, nogal meisjesachtig voor haar doen, en keek even opzij naar Michiel. Hij was knap, al leek hij nog een beetje op een jongetje naar haar idee. Ze draaide haar hoofd om, en keek uit over het park.
'Het is mooi hier, niet waar? Ik ga hier graag heen om me even af te zonderen. Waarom ben jij hier?'

(begin is altijd moeilijk x[ )

Toen Adina vertelde dat ze in hetzelfde jaar als hij zat, glimlachte hij even. Het was goed om te horen dat hij iemand had ontmoet die nu in dezelfde soort toestanden zat als hij. Met huiswerk en leerwerk en zo. Toch was hij ergens wel benieuwd naar het feit in welke klas zij zat. Het kon zijn dat ze net zoals hem in klas A zat of in klas B. Michiel hoopte dat ze in zijn klas zou zitten, aangezien hij dan weer iemand van die klas kende. Aangezien hij niet zoveel met die mensen daar sprak. "In welke klas zit jij eigenlijk?" vroeg hij vervolgens en keek haar vragend aan.
Adina hield de pijl met gekleurde veren omhoog en Michiel keek er even grijnzend naar, maar zijn blik ging alsnel weer naar die van haar. 'Ik heb je gelukkig gemist. Anders had ik mijn gezelschap bijna doorboord! Zou zonde zijn van mijn dag..' Haar woorden verbreedde zijn grijns enkel en kort daarna schoot hij in de lach. "Ja, en ik had het ook niet erg prettig gevonden." grijnsde hij en ging met zijn hand door zijn voorste plukken heen. 'Nou nee, niet bepaald, maar hij kneep me in mijn billen; daarom schrok ik, want het was vrij opeens.' vervolgde ze op zijn vorige vraag. Michiel knikte even en het feit dat ze giechelde gaf aan dat het haar niet zoveel deed. Hij grijnsde weer. Gelukkig, anders was de sfeer misschien plots omgeslagen en dat was nu wel het laatste dat hij wilde. Adina liet haar blik door het park glijden en hij volgde haar voorbeeld. 'Het is mooi hier, niet waar? Ik ga hier graag heen om me even af te zonderen. Waarom ben jij hier?' hoorde hij haar zeggen. Michiel glimlachte, haar tweede zin kwam hem bekend voor. "Ja, ik kom hier ook vaak voor rust, ik moest eigenlijk Frans leren. Maar ben ik even blij dat jij er nu even bent." grijnsde hij en knikte vervolgens. "Het is hier inderdaad mooi." zei hij naar waarheid.