Young, wild and free

Met een grijnsje om zijn lippen ademde de jongen de vochtige lucht in. Hier stond hij dan, in het midden van een stad waar hij nog nooit geweest was. Amerika was helemaal anders dan Italië, maar hij had dit zelf gewild. Na jarenlang zeuren, was hij er dan eindelijk: Santa Monica. Deze stad beviel hem wel. Er was veel te doen, gelukkig. Hij hield niet van stilzitten en afwachten. Dat was gewoon saai. Actie, dat had hij nodig. En die actie wandelde net voorbij. Een meisje liep voorbij. Ze was bezig met het opsteken van een sigaret. Het pakje leek zijn naam wel te roepen. Dat wicht liet haar tas openstaan. Dat deed je toch niet? Hij begon haar te volgen. In de drukte botste hij 'per ongeluk' tegen haar aan. Zijn hand glipte in haar tas en snaaide het pakje mee. Hij liet het onopvallend in zijn broekzak glijden terwijl hij een excuus mompelde. Zonder iets te zeggen liep het meisje gewoon verder. Hij rolde even met zijn ogen en maakte zich toen uit de voeten. Het leek er niet op dat iemand iets gezien had, hij hoorde niemand roepen of iets in die aard. Perfect. Zijn sneakers maakten bijna geen geluid op het asfalt. Roken was slecht. Soms had hij last van een verschrikkelijke kriebel in zijn keel, maar ja... Roken was leuk, toch? Daarom nam hij een sigaret -waar hij niet eens had moeten voor betalen- en stak hem op. Hij inhaleerde diep en blies de rook langzaam door zijn neus terug uit.

Jace haalde zijn hand door zijn donkere haar. De gel plakte nog een beetje en hij veegde zijn hand af aan zijn broek. Snel checkte hij zijn iPhone. 3 gemiste oproepen en 2 berichten. Woops. Die zou hij later wel terugbellen. Hij opende het eerste bericht en een scheve glimlach kwam om zijn lippen. "Brommer verkocht, geld op rekening gestort. Mam" Awesome. Nu hij niet meer in Italië woonde, had hij zijn brommer op eBay gezet. Eindelijk verkocht, waarschijnlijk voor een mooie som geld. Hij typte een kort antwoord en opende toen het tweede bericht. Die kwam van zijn beste vriend Nari. "Zijn de chick's zo hot als ze beweerden?" Typisch Nari. "Kom naar hier en zoek 't zelf uit ;D" Klonk het antwoord. Hij stak z'n iPhone in zijn zakken en liep door. De peuk van de sigaret -die inmiddels op was- verdween in een rioolputje. Hij stond stil en keek nieuwsgierig om zich heen. Ja, hier kon hij wel aan wennen. Precies wat hij nodig had, een beetje afwisseling in zijn leven.

[Esther]

Het was een lange week geweest en vandaag kon ze het eindelijk weekend verklaren. Niet dat veel uit zou maken, maar ze was in ieder geval vrij van school en klaar om doen en te laten wat ze wou. Geen gezeik van docenten om haar cijfers, van de onderdirecteur over haar aanwezigheid, of eerder afwezigheid en ook geen leerlingen die haar liever ontweken dan haar tegemoet kwamen. Haar haren zwaaiden ietsje omhoog bij iedere stap die ze zette richting de stad. Kwam net uit het living building vandaan, op weg naar haar clubhuis, maar daarvoor zou ze eerst door het normale stadscentrum moeten lopen, voor ze daar zou belanden. Voor het eerst had ze haar zwarte capuchon van haar jack niet over haar gezicht heen getrokken, schuilende in het donker. De duisternis, dat voelde als de enige vriend die ze had tegenwoordig. Ondanks de Die Hard leden dan, en het feit dat Liz, haar oude beste vriendin uit Venice, plotseling opgedoken was. Venice... daar was het allemaal zo anders geweest, oftwel; daar was zíj heel anders geweest. Pas toen ze hier gekomen was, was alles veranderd aan haar. Geen onschuldige, lieve en aardigheid meer. Enkel nog haat en nijd, en dat was wel te zien aan haar grove uiterlijk.
Haar hand liet ze in haar broekzak glijden, waar ze gauw genoeg een peuk vandaan haalde en uit een zak van haar jack trok ze haar doodskop aansteker. Binnen enkele seconden was hij aangestoken en blies ze de rook geleidelijk in kringetjes uit, haar favoriete bezigheid, nog steeds na al die tijd dat ze hier in Santa Monica zat. Het uitschelden, neertrappen en kleineren van andere mensen even terzijde dan. Voor kort had ze haar ogen gesloten, het genot van de sigaret deed haar goed. Hierdoor had ze niet in de gaten dat ze bijna iemand voor zijn poten liep en liep gewoon stug door, met haar linkerhand nog steeds geniepig in de zak van haar jack verborgen. Wanneer ze uiteindelijk haar ogen opende, al had ze die maar een korte tijd gesloten gehad, botste ze stug hard tegen een jongen aan. Koelbloedig keek ze om, balde haar vuisten al kwaad, maar liet ze toen weer ontspannen toen ze zag tegen wie ze eigenlijk zo hard geknald was. Jace? Was die ook hier? Haar ogen scanden zijn lichaam af. Ze herkende hem duidelijk, maar zou hij haar ook herkennen, was de vraag. ''Jace, wat doe jij hier.'' Zonder er een vraag van te maken riep ze dat wat spottend naar hem, met een gruwelijke gezichtsuitdrukking.

Zijn blik ving die van een iets oudere man. Even keek hij de man uitdagend aan. Het leek erop alsof die de straat zou oversteken. Toen bedacht hij zich en liep zonder nog om te kijken een zijstraat in. Jace grimaste. Het feit dat hij een sterkere kerel liet weglopen, gaf hem een fijn gevoel. Iets wat je macht kon noemen, of dominantie. Hij wist niet wat het precies was, maar het gaf zijn ego wel een boost. Hij stak zijn handen in zijn zakken en bleef toen gewoon staan, midden op het voetpad. Hij keek iedereen die zacht vloekte, omdat hij in de weg stond, doordringend aan. Een enkeling keek terug. Blijkbaar hadden de jongeren hier niet echt een goeie reputatie. Niet allemaal dan. Ergens vond hij het idioot. Hij was er net en hij werd nu al als gevaarlijk bestempeld. Iemand die je uit de weg moest gaan. Hij bekeek zichzelf in een ruit. Zijn haar stond omhoog in een soort van kuifje. Zijn blauwe jeans zat vol met gaten, maar dat hoorde zo. Zijn sneakers zagen er redelijk nieuw uit. Zijn witte T-shirt was zichtbaar omdat zijn leren jack met nepbont aan de kraag openhing. Toen eindigde hij bij zijn gezicht, dat bijzonder afstandelijk stond. Oke, misschien hadden ze gelijk dat ze uit de weg gingen. Niet dat het hem wat kon schelen. Vanbinnen was hij ook niet zomaar iemand waar je tegen aan wou lopen of wou uitdagen. Hij zou een gevecht nooit uit de weg lopen. Met alle plezier. De adrenaline gaf hem een kick. Hij kon net zo goed uit een vliegtuig springen, maar de kans dat hij dat overleefde, was veel kleiner dan dat hij met iemand op de vuist ging en hem de huid vol schold.

Jace werd bijna omver geknikkerd door iemand die hem blijkbaar niet had zien staan. In een flits draaide hij zich om, zijn spieren aangespannen en klaar om klappen uit te delen als dat nodig was. Zijn gedachten schoten alle kanten uit en een reeks scheldwoorden stond op het punt om over zijn lippen te rollen. Toen keek hij in de ogen van het meisje dat tegen hem aan gelopen was. Ze keek even onderzoekend terug en zag er redelijk ontspannen uit, wat hem dan weer onzeker maakte. ''Jace, wat doe jij hier.'' Zei ze, zonder eigenlijk echt een vraag te stellen. Ze kende zijn naam. Toen schoten zijn gedachten terug naar de uren die hij op straat had doorgebracht. De uren die hij naast haar had doorgebracht. Dit was Esther. Ze was erg veranderd, maar het was zij, dat stond vast. "In jouw weg lopen", Grijnsde hij terug, met zijn gebruikelijke humor. Ze keek hem op een rare manier aan, een blik die hij nog nooit in haar ogen had gezien. Zijn blik gleed over haar kleding. "Overgestapt naar the dark side", Meldde hij, ook zonder de moeite te doen om er een vraag van te maken. Hij stelde het eerder vast. Van het vrolijke meisje dat hij kende uit zijn kindertijd en jeugd, was niks meer over.

Bij de grap die de jongen had gemaakt tegen haar, leek haar op één of andere manier niet op te vrolijken. Niet dat ze dat nooit had gehad, maar vanwege het feit dat ze nu gewoon niet in de stemming daarvoor was. Haar oogleden waren zwaar, ze was nodig toe aan wat alcohol in het clubhuis. Gauw genoeg nam ze met ietwat trillende vingers een haal van haar sigaret en kwam toen wat duidelijker voor hem staan door een stap terug te nemen richting zijn kant. ''They have cookies.'' Grijnde ze erbij, niet erg breed, maar genoeg om eruit op te merken dat ze het grappig vond. Het feit dat hij nu haar eigen 'techniek' terug gebruikte was best opmerkelijk goed. Nog een haal nam ze ervan, moest haar wild bonkende hart wat bedaren tot rust, gezien het feit dat die door de adrenaline zo hard aan het pompen was. Waarschijnlijk was ze toch wat onrustig geworden door de plotselinge komst van Jace terug in haar leven. Hier in Santa Monica, net zoals dat Liz dat laatst had geflikt. Was het een complot om haar gewoon een hartaanval te bezorgen? Ze had geen idee, maar ze moest toegeven; ondanks haar verschiet reactie van binnen vond ze het een goed geslaagd plan en vond ze het heerlijk om de twee oude vrienden terug te zien.
''Nee, even serieus, wat doe je hier?'' Zei ze met een grinnik en haalde toen haar capuchon van haar hoofd af, voor hem had ze niets te verbergen tenslotte. Haar hoofd kwam daarbij zichtbaar en één keer haalde ze haar hand door haar haren heen, die alle kanten opvielen vanwege de langheid. Haar rode, stijle haren, ze was aan haar pure aard gehecht geraakt. Het viel raar te verklaren, maar ze schaamde zich er niet meer voor om zo opvallend over straat te lopen. Nu al helemaal niet meer sinds ze Die Hard opgericht had en eigenlijk vele, stoere mensen voor haar vreesden in South Central. Mensen op school deinsden eerder achteruit dan een gesprek of zelfs gevecht met haar aan te gaan. Af en toe namen huppelkutjes de poging tot, maar faalden er meestal in dan dat ze wonnen. Het deed haar imago alleen maar opkrikken, gaf zo'n geweldig gevoel van binnen. Dat moest ook wel, gezien alle littekens die ze opgelopen had sinds ze bij de studentenvereniging zat. Ze had meer beschadigingen van de club opgelopen, door leden, dan van de straat. Ze grijnsde. ''Liz al gezien?''

Zijn blik gleed over de mensen, die zich nog steeds aan het ergeren waren aan de aanwezigheid van de twee vrienden. Het voetpad was niet echt een plek om lang stil te staan, maar het kon hem niet veel schelen. Had hij ergens last van? Nope. Hadden de voorbijgangers ergens last van? Jap. En dat was het grappige aan de hele situatie. Mensen die zich moesten haasten, werden door hen vertraagd. Misschien kwamen ze wel te laat op een belangrijke afspraak. Misschien mistten ze hun bus wel. Die gedachte maakte hem alleen maar vrolijker. Sadist dat hij was. Fysieke pijn aanbrengen bij mensen was leuk, maar minstens even leuk was het ergeren van mensen. Ze konden er gewoon niks aan doen. Die macht gaf hem een fijn gevoel vanbinnen. Jace keek Esther onderzoekend aan. Ondanks het feit dat ze twee jaar ouder was dan hem, waren ze bijna even groot. Hij zag er wel jonger uit, waarschijnlijk, dan zij. Hoe oud was ze nu? Iets van negentien ofzo. In al die jaren had ze haar kinderlijke trekken verloren en was ze er uit gaan zien als een jongvolwassene. En toch was het niet helemaal zoals hij zich had voorgesteld. Wie had ooit kunnen weten dat het vrolijke kind uit Venice zou veranderen in een duister persoontje? ''They have cookies.'' Was haar uitleg. Een klein grijnsje sprong om haar lippen en hij grinnikte kort. Ze trok van haar sigaret en hij zag hoe haar handen beefden. Even maakte hij zich zorgen om haar. Die gedachte verdween vrijwel meteen weer. Esther was Esther, ze kon best voor zichzelf zorgen. Dat deed ze altijd.

''Nee, even serieus, wat doe je hier?'' Zei ze toen, en ze sloeg haar kap van haar hoofd. Haar lange, rode haar viel in een golf naar beneden. Dat was een kenmerk dat ze nooit meer zou kwijtraken. "Well, ik ben het ouderlijke thuis ontvlucht om eens iets anders te zien. Ik las ergens op een site over Monica High en toen ben ik blijven zeuren tot ik eindelijk mijn zin kreeg. Je kent het wel", Knipoogde hij en een tevreden glimlachje kwam om zijn lippen. "Dus hier zat jij al die tijd verstopt", Vervolgde hij, licht verwijtend, maar ook niet al te serieus. Ze zou wel weten dat hij het als grap bedoelde. Daarvoor kende ze hem genoeg. ''Liz al gezien?'' Vroeg ze toen. Hij trok zijn wenkbrauwen op en stak zijn handen in zijn zak. "Meen je niet. Loopt die hier ook rond?" Zijn blik stond vol ongeloof en toen vrolijkheid. Awesome. Het zag ernaar uit dat hij zich de komende tijd geen zorgen moest maken om alleen te zijn. Twee van z'n jeugdvrienden in een stad die blijkbaar al angstig was voor de jeugd nog voordat hij er geweest was. Kon het nog beter worden?