Martyr of the free word

Zoals gewoonlijk op zaterdag liep ze door de stad, op zoektocht naar wat nieuwe kleding, hakken en andere accessoires voor haar kledingkast. Ze had van de week wat leuke hakken gezien bij een special design shop, waarvan ze wist dat die in het weekend in de aanbieding waren. Hopelijk was ze niet te laat en kon ze nog even gauw wat geld ophalen bij de bank. Haar hakjes tikten op de stenen van de straat, bijna was ze bij de bank, de plek waar ze moest wezen voor wat geld. Even gauw schoof ze de rechtermouw van haar jas omhoog, om op haar witte horloge de tijd te kunnen zien. Eén uur, niet slecht. Niet te laat en ook niet te vroeg, vond ze zelf. Eenmaal in de bank schoof ze haar zonnebril omhoog en knipperde even met haar ogen om aan het witte licht te wennen, tevens de witte kleur van de bank zelf. Het was vrij rustig in de bank, voor zover ze de mensen kon tellen. Een bordje gaf aan dat ze bij drie rijen kon aansluiten, waar je geld kon ophalen en kon storten. Zij ging slechts voor het ophalen, en ging bij de rustigste rij staan. Er stonden slechts twee mensen voor haar, dus lang wachten was het niet. Een beetje afwezig keek ze om zich heen. De zon scheen buiten, en die leek ook lang niet meer weg te gaan, aan de status te zien. Op een of andere manier dacht ze aan thuis, aan hoe het weer daar zou zijn. Haar ouders zouden vast buiten liggen te zonnen, kijkend naar hoe haar broer, Chase, zich vermaakte op de golven met zijn nieuwe surfplank. Ja, hij was een echte surffanaat. Ze glimlachte, terwijl ze ondertussen haar gouden armbandjes van haar rechterarm afschoof en nonchalant in haar jaszak stopte. Ze irriteerden wat aan haar arm, lichte striemen stonden erin. Ze zou ze in de loop van de middag wel weer omdoen, ze had dan ook niet zulke strakke moeten kopen, maar verleidelijk mooi waren ze wel. 'Kan ik u helpen?' Klonk er een oude stem. Charlene draaide zich om en zag hoe de andere twee mensen die er net nog stonden plotseling allebei verdwenen waren. Wauw, dat was best snel gegaan. Ze zette drie passen naar voren en stond zo oog in oog met de dame achter de toonbank. 'Wat kan ik voor u doen?' Luidde haar stem nogmaals. Ja, wat wou ze ook al weer doen? Ohja, geld ophalen voor een middagje shoppen. ''Ik kom geld ophalen.'' Zei ze, waarbij ze haar rug rechtte en zo haar handen lichtjes steunend op de bar plaatste. De dame rommelde wat op haar plek, op zoek naar wat papieren. Mooi, kon ze daar ook nog eens op wachten. Maar geduld was een schone zaak, wist ze.

[Char&Jeremy&Kenny]

Jeremy zette nog wat biertjes en lege glazen neer op de tafel die de drank besteld had. Hij plaatste de vieze glazen en lege biertjes weer op zijn dienblad en liep er zo mee terug naar de bar, waar zijn baas achter stond, net afgewaste glazen stond schoon te maken met een theedoek. 'Zo, Jer,' noemde zijn baas hem altijd, en hij noemde hem dan ook altijd bij een aparte naam. 'Als je nog even deze bestelling naar tafel vier en vijf wilt brengen, ben je daarna klaar.' ''Dankje, Chef,'' zei hij met een grijns, waarna hij de gevulde dienblad oppakte met een simpele handeling en naar de tafels liep die hij nog moest dienen. ''Astublieft, een fijne dag nog.'' Groette hij de mensen van tafel vijf en liep zo met de smerige glazen weer richting de bar, waarbij hij bijna het dochtertje van zijn baas omver liep. ''Hoo, sorry.'' Zei hij met een grinnik, waarbij zij ook wel ondeugend giechelde en vrolijk naar haar vader achter de bar rende. Ja, dit was een fijne plek, wist hij, om te werken. Hij kende de mensen en ze waren aardig, spontaan. Bovendien was dit gewoon een simpel bijbaantje, waar hij een aantal keer in de week 's ochtends kwam werken, niet echt tot een vaste tijd, het verschilde meestal of het rustig of druk in de tent was. 'Oke, je bent klaar.' Zei zijn baas, terwijl hij ondertussen het laatste afgedroogde glas neerzette en daarna zijn ogen op de jongen vestigde. ''Chef,'' zei hij met een grijns, waarna hij zijn tas pakte van achter de bar en inmiddels al naar de uitgang liep. ''Minou, fijne dag nog.'' Knipoogde hij naar het dochtertje van zijn baas, waarna hij de klapdeuren opende en zo even zijn ogen bedekte met zijn rechterhand, vanwege de volle zon die in zijn ogen schitterde. Het was tijd om naar de bank te gaan, zoals hij altijd deed wanneer hij klaar was met werken, om daar zijn verdiende geld te storten.

Bij de bank aangekomen ging hij achter een blond meisje staan, de enigste rij van de drie die nog een beetje kort was. Drie mensen stonden voor hem. Dus hopelijk zou het niet te lang duren, dan kon hij nog even langs Alice ofzoiets, hij wist niet echt wat hij deze middag zou gaan doen. Genieten van de zon, waarschijnlijk. Het meisje voor hem borg haar gouden armbandjes op, een beetje slordig dumpte ze ze in haar jaszak. De voorste man was klaar met zijn zaak en een vrouw met een klein meisje aan haar hand was nu aan de beurt. Mooi dat ging al vlot. Met het geld in zijn tas en armen over elkaar stond hij een beetje om zich heen te kijken. Er waren inmiddels al meerdere mensen binnengestroomd, die ook hun zaakjes hier wouden afhandelen. Het meisje voor hem zette een paar passen naar voren, blijkbaar was die vrouw ook al klaar en hij keek even naar achteren. De vrouw met haar dochtertje liepen de bank uit, waarna hij zich weer omdraaide en zag hoe de armbandjes uit haar jaszak vielen. Hij raapte ze op, uit beleefdheid, en wou net het meisje aanspreken, maar was net te laat omdat zij aan de praat was met de dame achter de toonbank. Hij zou zich dan maar heel eventjes bij zich houden, totdat ze klaar was. Dan zou hij ze teruggeven aan haar.
'Bank overval, bank overal, iedereen op de grond!' Klonk er van achter hem en gelijk draaide hij zich om, vijf mannen met maskers waren binnengestapt en allemaal met vuurwapens en lege zakken. ''Shit.'' Mompelde Jeremy met zijn Duitse accent. Hij draaide zich gelijk om en legde zorgzaam zijn rechterarm om het blonde meisje haar rug heen, die ineen was gedoken van angst, leek het wel. ''Hee, rustig maar. Zolang we ons koest houden, gebeurt er niets.'' Fluisterde hij naar haar, waarbij hij voelde dat ze dichter tegen hem aankroop. Een lichte glimlach verscheen op zijn gezicht bij het gevoel dat ze zich veilig voelde bij hem, maar gelijk werd die van zijn gezicht afgeveegd toen er één van die mannen hun richting op kwam. 'Geld, ik wil verdomme geld zien, nu!' Schreeuwde die door de bank heen, waarna hij verschillende mensen hoorden gillen en kreunen. Hij bleef stil, net zoals het meisje waar hij bij zat.

Kenneth had vandaag niets te doen, er stonden geen trainingen op het plan en er was ook niets met Nonsens of Famous, ook had hij vrij van zijn werk, dus vandaag kon hij doen wat hij altijd deed. De jongen kon weer de stad in, opzoek naar nieuwe cd's van nieuwe bands die hem konden inspireren. De jongen wandelde rustig over de stoep terwijl door zijn oortjes het liedje Eye of the tiger klonk, op de maat liep hij mee en zo nu en dan zag je zijn lippen bewegen. Gehuld in een mouwlozehoodie en een grijs shirt en een jeans baande hij zich een weg door de mensen massa heen. Er was vrij veel volk en dat verbaasde hem stiekem wel. Net toen hij bij het winkelcentrum wou binnen stappen voelde hij in zijn zakken en merkte zo dus op dat hij zijn geld thuis had laten liggen. Slim. "Hé, ik ga wat later zijn dude. Ben nog wat vergeten." Stuurde Kenneth naar de jongen die hij vandaag zou gaan zien. Kenneth draaide zich weer om, op zoek naar een bank want hij had nu niet bepaald veel zin om weer terug te gaan naar de living building. Dat was hem iets te ver. Dus nu moest hij maar op zoek naar zijn bank. Lichtjes geïrriteerd wandelde hij maar een willekeurige straat in en keek voor zich uit. De eerste twee banken waren het niet, en nu moest hij nog een heel stuk wandelen tot hij bij de andere was. In de verte zag hij enkele mannen met een hele hoop spullen zijn bank binnen gaan. Hoe erg hij ook probeerde kon hij niet zien wwat ze bij zich hadden, maar nu was zijn nieuwschierigheid we geprikkeld natuurlijk. Hij begon iets of wat te joggen naar het gebouw waar hij had moeten zijn. Toen hij echter juist voorbij de raam was en dus in het zicht stond viel zijn mond open. De mannen waren gesmaskerd, en hadden wapens bij zich. Een overval. Meteen greep hij naar zijn mobiel maar verstarde helemaal toen hij een bekende zag. Een blond meisje dat hij herkende as Charlene zat binnen op de grond. Kenneth had de drang om naar binnen te stormen, maar die wist hij te onderdrukken. Hij tikte het nummer van de politie in en kreeg meteen iemand aan de lijn. 'Hallo, waar kan ik u mee helpen?' "Er is een overval aan de gang." Er werd hem verteld kalm te blijven en toen ze het adres vroegen sprak hij met een bevende stem tegen de vrouw.De vrouw zei dat er meteen mensen gingen komen maar dat hij ondertussen zelf niets mocht doen. Kenneth haakte in. Nou, dat vertelde ze dan juist aan hem. Hij stak zijn mobiel weg en bleef gewoon staan, wel liep hij naar een bak waar kranten in zatten zodat het niet opviel. Kenneth nam een krant vast en deed alsof hij aan het lezen was, hoewel zijn blik zo nu en dan eens naar binnen ging, naar Charlene.

Voordat de vrouw de juiste papieren had gevonden, klonk er van achteren een hels lawaai en meteen keek ze achterom. Vijf mannen met maskers waren binnengestapt met verkeerde bedoelingen, en ze wist precies wat ze wouden, en dat betekende niet veel goeds. Charlene raakte meteen in paniek, wist niet wat te doen. Dit had ze alleen nog maar in films gezien, niet echt meegemaakt, ze had geen idee of ze het hier nog wel levend vanaf ging brengen. Ze dook naar beneden, toen de daders hun dat beveelden en kroop daar ineen, met haar tas beschermend. Vanuit haar ooghoeken merkte ze op dat de jongen naast haar een arm over haar heen had geslagen, waardoor ze dichter tegen hem aankroop. Lichtjes begon ze te trillen. Ze kon nergens anders meer aan denken dan aan haar leven, of ze dit wel zou overleven en of er misschien wel slachtoffers zouden vallen. ''D-d-dankje...'' Fluisterde ze terug met een bibberende stem. Ze durfde nauwelijks omhoog te kijken, maar ergens ving ze toch een glimp op van de jongen die haar soortemet hielp. Een erg leuke jongen, al zei ze het zelf. Een lichte glimlach ontstond op haar gezicht, kroop nog ietsje dichter tegen hem aan, met haar hoofd bijna tegen zijn borst. Eén van de mannen hoorde ze dichterbij komen en toen ze dan ook een klein stukje omhoog keek, was dat daadwerkelijk ook zo. De vrouw achter de toonbank waar ze net bij stond om geld op te halen, stond nu onder vuur van de man zijn vuurwapen. Normaal was Charlene wel sterk en moedig, maar dit was zo plotseling geweest dat ze voor eventjes in shock was. Langzaam bekwam ze van de schok en lette op haar ademhaling, dat die weer normaal werd en dat ze niet zou gaan hyperventileren. Zou iemand van buiten de bank dit al gezien hebben? Zou iemand al de politie gebeld hebben? Ze hoopte vurig van wel. De meid voelde hoe haar bibbers steeds minder werden en zo kroop ze min of meer wat overeind, zodat ze zo op haar knieën zat, maar nog steeds die steun van de jongen had. Rustig schoof ze ietsje naar voren, zodat ze niet te dicht bij de overvaller in de buurt kwam. Nog twee anderen waren inmiddels bij andere werknemers gaan staan, met tevens hun vuurwapen in hun handen.

Het meisje was inmiddels alweer wat van de schrik bekomen en daar was hij stiekem wel blij om, zodat ze niet continue zou trillen en in een zware shock zou belanden. Zachtjes, haast onhoorbaar, haalde hij opgelucht adem en liet zijn arm wat minder op haar steunen. ''Gaat het?'' Fluisterde hij, zo zacht dat de dader achter hun het niet zou horen. ''Ik ben Jeremy, by the way.'' Stelde hij zich vlugjes voor, waarom wist hij eigenlijk niet eens. Misschien omdat hij haar stiekem wel een mooi meisje vond. De man achter hun schreeuwde nogmaals om meer geld, en hij hoorde en zag wat geldbriefjes op de grond fladderen, die dicht bij hun in de buurt op de grond neervielen. ''Kom, we gaan ietsje naar voren.'' Wenkte hij haar, waarbij hij wat naar voren schoof en ze zo tegen de achterkant van een klein bankje aan kwamen te zitten, die hopelijk wat bescherming gaf als ze daadwerkelijk ook hun kogels af gingen vuren. Zijn ogen schoten wild heen en weer, er waren nog twee van die mannen bij andere toonbanken gaan staan, hard schreeuwend om geld. De man die voor hun stond, met gelukkig een redelijke afstand, ongeveer zes meter, leek wel lichtjes te trillen. Dat zag hij aan de manier hoe hij daar ongemakkelijk stond en het pistool in zijn rechterhand haast verkeerd vasthield. Hij zag er nogal onstabiel uit en daarbij gemakkelijk in de war te brengen. Jeremy zou hem kunnen misleiden, maar dan waren die andere vier mannen nog een probleem. Om in actie te komen was niet echt een slim idee, vooral niet in zijn eentje. Bovendien wou hij nog wel even wat langer leven dan zeventien jaar. Hopelijk kwam de politie zo, als die tenminste gebeld waren, wat ook nog maar de vraag was.
Jeremy bekeek het vuurwapen wat de man in zijn hand hield. Hij herkende het, doordat zijn vader thuis verschillende pistolen in huis hield, met een vergunning natuurlijk. Het was een hobby van zijn vader, een verzameling. Hij zat zelfs op schietles, waar hij soms ook wel eens mee naar toe was geweest en daadwerkelijk ook mocht schieten. Het was gezellig geweest en stiekem miste hij dat dan ook, maar daar mocht hij zich nu niet door laten afleiden. Een M11 Pistol, wist hij uit zijn hoofd. Een geweldig vuurwapen, daar had hij ook mee gestaan op de schietbaan, één van zijn favorieten. Hij glimlachte lichtjes, wist die man wel hoe hij die moest gebruiken? Jeremy had er wel degelijk verstand van, maar hij betwijfelde het of die man dat wel wist. Het was niet zomaar de trekker overhalen en een schot, nee, het was veel heftiger. Het vuurwapen was ook wel SIG Sauer P226 te noemen.

Kenneth keek naar binnen zag de handelingen van de mannen. Niemand die buiten was leek het te merken. Kenneth keek naar Charlene en slikte. Waar bleven die sukkels van de politie nu? Hij keek weer naar binnen en haalde diep adem. Vanuit zijn ooghoeken zag hij uiteindelijk de blauwe flitslichten tevoorschijn komen en klon de sirene ook door. Kenneth besloot maar naar de gestopte wagens toe te lopen. 'Het kan me geen fluit schelen hoe jullie dit gaan handelen, maar zorg dat er niet geschoten word. Een vriendin van me zit binnen, ik wil niet dat er iets gebeurd met haar.' Sprak hij tegen de man die was uitgestapt. Deze knikte even naar hem. "We zullen ons best doen. Ik neem aan dat jij degene bent die gebeld heeft?" Kenneth knikte even naar hem. De man vertelde het aan een aar andere mensen, dat terwijl Kenneth terug liep naar de plek waar hij stond, zo kon hij alles tenminste in het oog houden wat er binnen gebeurde zonder opgemerkt te worden. Een van de mannen pakte een megafoon. "Wat jullie ook doen, zolang er niet geschoten word binnen, zullen wij ook niet binnen komen. We willen niet dat er gewonde vallen." Riep deze daar door. Kenneth leunde tegen een boom aan en keek naar de reacties van de mannen binnen. Als er ook maar iets zou gebeuren met Charlene of iemand anders daar binnen zou hij zelf naar binnen gaan no matter what. Kenneth keek even naar binnen nog, maar daarna ging zijn blik terug naar de wagens die waren gestopt. Er was een busje bij, een SWAT team, gewoon voor voorzorg, toch? Kort slikte hij en haalde zijn mobiel boven. Even twijfelde hij of hij moest sturen naar haar, misschien zou dat het juist erger maken daar binnen? Nee, hij besloot het maar niet te doen. Hij wou daar geen problemen veroorzaken, dat was iets wat ze nu helemaal niet nodig hadden.

Bij Charlene ontstond er een bredere glimlach dan dat er net op haar gezicht had gestaan. Er waren sirenes te horen en blauwe zwaailampen reflecteerden in de witte gloed van de toonbank. Ze leunde met haar rug tegen de achterkant van een wit bankje aan, en bekeek zo, terwijl ze wat dichter tegen Jeremy aanleunde, hoe de voorste dader zo'n beetje trilde terwijl hij nog steeds om geld gilde. ''Ik heet Charlene,'' stelde ze zichzelf ook voor, zonder ook maar haar blik van de man af te wijken. Ze leunde met haar hoofd tegen zijn rechterschouder aan. Hij was warm, erg warm, en dat trok haar op een of andere manier aan. Bovendien zag hij er niet verkeerd uit, totaal niet verkeerd. Eventjes schrok ze van een stem die door een luidspreker kwam, van buitenaf. Het was de politie, dat was zeker, vooral door hetgeen wat er gezegd werd door het apparaat heen. Opgelucht adem halen kon ze nog niet, straks gebeurde er iets ernstigs. Voor zover zij het in sommige films had gezien, maakte de politie het er alleen maar erger op en daarbij niet bepaald gemakkelijker. Uit paniek zag ze de mannen naar elkaar kijken, alsof ze bepaalde blikken uitwisselden, zo'n blik van 'Dit betekent niet veel goeds'. Ze zag hoe de verste man, bij de laatste toonbank, zich omdraaide en zo richting zijn collega's keek. 'Op naar Plan B, mannen. G, jij vuurt de bliksem af.' Klonk er een zware stem, afkomstig van de man die zich zojuist omgedraaid had. G... Wie zou dat zijn? En wat zou die laatste zin betekenen, vast in codetaal, toch? Net voordat ze zich langzaam om wou draaien om naar buiten te kijken, wekte de voorste man haar aandacht weer. 'Jij daar, opstaan!' Sprak er een andere zware stem, het klonk niet natuurlijk, waarschijnlijk een of ander apparaatje waardoor ze heen spraken of iets. De man wees met zijn vuurwapen. Ze verstarde, toen ze zag hoe dat pistool naar haar wees. Ze kon niet meer op staan, het lukte haar gewoon niet, van angst. Ze hoorde voetstappen, ze draaide zich heel voorzichtig om met haar hoofd. Achter haar bevond zich nu ook een gemaskerde man. 'Je hebt hem gehoord, je moet godverdomme opstaan!' Deze keer voelde ze wat gevoel terugkeren in haar lichaam en stond ze wat stijfjes op, dacht er niet eens aan om haar jas wat recht te trekken en haar tas recht te hangen. Nee, ze liep zachtjes naar de voorste man toe met gebogen hoofd. Voordat ze ook maar iets kon doen, pakte de man haar rechterarm behoorlijk stevig beet, waardoor ze een kreet sloeg. ''Auw!'' Zei ze hard, want het deed serieus veel pijn. De jongen die haar net zojuist steun gaf, Jeremy was zijn naam, stond onmiddellijk op en ging bij haar staan. 'Je laat haar gaan!' Beveelde hij, maar het hielp niet. De man die net achter hun had gestaan, was achter Jeremy gaan staan. 'En jij gaat verdomme weer zitten, teringjong.' Ze voelde hoe de man haar arm los liet en haar gelijk binnen een fractie van een seconde bij haar keel vastpakte en met zijn andere hand het vuurwapen overnam en zo op haar slaap richtte. Meteen stokte haar adem, verstarde ze meteen weer. Normaal zou ze dit niet zomaar laten gebeuren, maar deze keer kon ze niet anders en de angst had haar overgenomen...

Jeremy schrok bij het feit toen er politie kwam en de mannen er anders over dachten dan hun overval te stoppen. Het was dan ook wel realistisch, maar evengoed had hij niet gedacht dat ze het plan door zouden zetten, vooral niet dat Plan B een onschuldige tiener omleggen was. Hij stond onmiddellijk op toen Charlene gedwongen werd om op te staan, en wou de man met het M11 Pistool een klap verkopen, totdat hij een ander vuurwapen tegen zijn achterhoofd gedrukt voelde. De neiging om te vloeken was groot, maar dat kon hij beter niet maken als hij deze dag nog wou overleven, dus vloekte hij binnensmonds. Evenals het feit dat hij weer moest gaan zitten, deed hij maar, met spijt, maar hij deed het zodat er geen gewonden zouden vallen. ''Sorry,'' zei hij zo zacht, dat het niet eens meer te fluisteren was, maar dat zijn lippen bewogen. Hij zag haar angstig kijken, duidelijk richting hem. Het speet hem zo verschrikkelijk erg dat hij niets kon doen, hij balde zijn vuisten, maar liet zich daarna toch echt tegen het bankje aan zakken. Als de politie nou maar goed hun werk deed, zou er hopelijk niets aan de hand zijn en er ook geen doden vallen. Het enige wat hij nu kon doen was haar met hoop aankijken, met zijn ogen aanmoedigende woorden spreken, gebarentaal. De man die net nog achter hem stond met het vuurwapen had hem van hem afgehaald en was nu richting de glazen muur gelopen, waar de politie stond en schreeuwde naar hun dat als ze ook maar iets zouden uitvoeren, het meisje eraan ging. Verder hoorde hij het niet wat de man nog meer vertelde, hij wou er niet aan denken hoe dit zou eindigen. Hopelijk geen bloedbad in ieder geval...

Kenneth bleef naar binnen kijken zag wat er gebeurde. Zijn hart maakte een sprongetje. Alles leek heel traag te gebeuren, Charlene die plots werd vastgenomen, een jongen die haar wou beschermen, het wapen dat aan haar slaap werd gezet. Zijn pupillen waren groot geworden, van angst, van woede, van onmacht. De jongen draaide zijn kop naar achter en keek naar de man die door de megafoon had geroepen. Deze keek hem machteloos aan. Kenneth wandelde naar de man toe en greep de megafoon uit zijn armen. Kenneth's handen trilde uit woede. Toen hij hoorde wat de man zei greep hij de megafoon beter vast en zette die aan zijn lippen. 'Doe haar wat aan. En dan zorg ik er voor dat jij alles verliest. Wat zijn je wensen om haar te laten gaan?' Riep hij ditmaal door de megafoon heen, waarna het ding als volgt uit zijn handen werd getrokken en hij tegen een van de auto's geduwd werd door de man die hem daarjuist als eerste had aangesproken. "Wat denk je te doen?" Sprak de man kwaad. 'Ik probeer te verkomen dat er wat met een vriendin van me gaat gebeuren.' Gromde Kenneth. Hij keek de man aan met een blik vol met emoties gemixt. De man liet hem los waarna Kenneth terug bij de man ging staan die de megafoon weer in handen had. Al snel werd hij gewenkt door iemand, hij wandelde naar de vrouw in het blauw toe en deze keek hem aan. Kenneth zag de badge die ze droeg en het wapen in haar handen. "Ze red het wel. Geen zorgen, en anders als het je niet zint. Kom dit dan halen." Sprak ze terwijl ze even teken deed naar het 9mm wapen. Kenneth fronste even en knikte uiteindelijk terwijl hij zijn blik weer naar binnen had gericht. 'Als er iemand schiet nu, dan gaan er klappen vallen. Kan me niets schelen of jullie van de politie zijn, maar ik wil niet dat er wat gebeurd met haar.' Sprak hij tegen elke mogelijke agent. Deze keken hem aan met frons, en met een blik van wie denk je wel dat je bent. Dat zouden ze dan wel gaan merken. Kenneth wist goed genoeg hoe hij met wapens moest omgaan, dus ze moesten hem niet onderschatten eveneens als de mensen binnen.

Angstig keek ze voor zich uit, niet wetende wat te doen. Haar ogen vulden met tranen, maar ze liet ze niet over haar wangen glijden, bang voor enige medelijden en dat wou ze niet. Sommige mensen die op de grond lagen staarden haar aan, hadden ook geen idee wat ze moesten doen en wat ze in hemelsnaam konden doen. Buiten stonden er een aantal politieauto's en ze ving zelfs een korte glimp op van een SWAT-Team busje, die er waarschijnlijk stond voor eventuele nood, voor als het uit de hand liep. Haar ogen dwaalden elke richting op, wist niet waar ze moest kijken en het zweet brak haar uit. Totdat er buiten een bekende verscheen, Kenneth wel te zien, die door de luidspreker sprak en vervolgens ruw aan de kant werd geduwd door een agent. Ze gilde naar hem, maar voordat ze dat ook maar twee seconden kon doen, voelde ze een grote, stinkende hand voor haar mond. Of ze het wou of niet, ze beet in zijn middelvinger, verdomd hard met haar boven en onder voortanden, waardoor hij vloekte en zij het meteen weer op een hard gillen zette. De andere daders waren daar niet van gediend en zeiden de man haar te stoppen en vanaf die kreet van de man die zojuist ook het woord had gehad, ging alles ineens ontzettend snel. Het vuurwapen wat net nog aan haar slaap had gestaan, werd er van afgehaald en de man trok de trekker naar achteren, richtte het wapen op haar rechtervoet en loste een schot. Zijn hand schoot meteen weer voor haar mond. Haar ogen sperden wijd open en kon niets anders dan binnenmonds gillen, de tranen die nog in haar ogen vastzaten gleden er nu allemaal uit.

Buiten klonk er een heleboel lawaai, uit luidsprekers en Charlene leek ergens enthousiast om te zijn, zo te zien in haar ogen, maar hij kon niet gauw genoeg zien wat, omdat ze meteen begon te gillen en daarbij de aandacht van iedereen wekte. Alles ging plots heel snel, verschillende mensen hoorde hij gillen door haar reactie en meteen werd er geschoten. Hij keek geschokt om zich heen, maar het schot was van voren te horen, hij keek er recht naar toen die gelost werd. Recht in Charlene haar voet. Een hand werd voor haar mond geplaatst, alweer en deze keer had Jeremy er genoeg van. Hij voelde woede in zich koken, stond dan ook op en liep naar de man toe die de angstige meid in zijn armen had. Jeremy balde zijn vuisten opnieuw en wou de man net een knal tegen zijn gezicht aangeven met zijn rechterarm, toen hij merkte dat er opnieuw een vuurwapen tegen zijn lijf aan stond. Van dezelfde man als net zo wel, waardoor hij omkeek en hem recht in zijn ogen aankeek. Bruin en verdomd lelijk, de rest was niet te zien, behalve dan het feit dat hij een blanke huid had. Meteen duwde hij het wapen snel weg, de man schoot zo naar buiten, hoog in de lucht, en schoot zo een glazen muur kapot. Gelukkig stond er niemand op die plek buiten, anders was het dubbel raak geweest. Jeremy wist gelijk in te grijpen en wist de man zo in de houdgreep te krijgen. Hij had de man stevig vast, die blijkbaar de bevelen gaf. De andere keken een beetje verward naar hem, maar een andere gemaskerde nam de leiding en richtte zo weer het vuurwapen op een werknemer achter de toonbank en beveelde haar het geld in zijn zak te doen. Een andere richtte zijn pistool naar buiten, en schreeuwde naar Kenneth en naar de man met de luidspreker in zijn hand om geld, miljoenen briefjes en juwelen.

Kenneth hoorde de gil van Charlene, en hoorde ook een schot. De jongen verstarde helemaal, herinneringen kwamen weer terug. Niet opnieuw. Zijn ademhaling schoot de lucht in. Dit kon niet. Zijn blik was naar de grond gegaan, hijhoorde wat de crimineel naar hen schreeuwde en greep een willekeurige stoffen zak met stenen in die gespoten waren in dezelfde kleur als geld. Dit ging er over. Kenneth wandelde naar de vrouw toe en greep haar wapen terwijl hij van een ander ook een wapen kreeg toe gestopt. Het tweede wapen stopte hij vanachter in zijn broek en trok zijn shirt er over. Het andere hield hij in zijn hand vast. Kenneth begon te wandelen richting de bank, compleet zonder angst zijn ogen gevuld met woede. De jongen werd terug getrokken door verschillende handen maar hij trok ze allemaal los en duwde iedereen uit de weg die op zijn pad kwam. "Kom terug Kenneth, je maakt dit alleen maar erger." Schreeuwde een van de mannen nog naar hem, maar nu had hij nog maar een ding voor ogen. Die bank in raken en iedereen er uit krijgen inclusies zichzelf weer zonder gewond te raken. Kenneth duwde de deur open en smeet de zak hard naar de man toe die naar hem had geroepen waardoor deze even leek te wankelen. Vervolgens trok hij zijn wapen en richtte hij dat op de man die nog bij Charlene stond. 'Laat haar gaan, en de rest ook. Ik snap niet dat mensen zo laag vallen als jullie, ga tochgewoon een baan zoeken dan heb je ook geld en dan heb je op zijn minst niet zo veel problemen. Ik ben niet bang om te schieten, dus ik zou opletten met wat je doet.' Sprak de jongen nog vrij normaal. Zonder aarzelen trok Kenneth ook het tweede wapen en richtte dat nu op de man die de 'bevelhebber' was. 'Ga naar buiten. Daar wacht meer geld op je, en de rest van de juwelen.' Zijn blik ging even naar Charlene een korte vlaag van bezorgdheid kwam over hem heen. Even keek hij naar Jermy en dankte hem kort. De vrouw die hem het wapen had gegeven was iemand van het SWAT team, aleszins ze had er de leiding over. Ze vertrokken naar een van de steegjes waar een ingang was naar de bank, zodat ze hen kon verassen. Terwijl de mannen hem gewoon nogal dood aanstaarde richte Kenneth zijn blik weer op de man die de leiding had. 'Ik wil haar hier alleen buiten krijgen. Laat me niets doen wat ik ga betreuren, er kan vanalles nog nu. Als je niemand neerknalt zal je niet zo lang moeten zitten. Luister naar me. Ik weet wat ik zeg.' Kenneth zijn stem klonk serieus, en neutraal. Zijn blik verstrakte op de man, klaar om zo meteen zelf iemand om te leggen.

Charlene probeerde niet te denken aan de helse pijn in haar voet, maar aan ieder ander onderwerp wat haar maar te binnen schoot. Al kwamen haar gedachtes op een of andere manier toch altijd weer uit op die steken in haar voet. Meerdere tranen rolden over haar wangen en het liefste sloot ze haar ogen, maar ze kon dat gewoon niet doen omdat ze wist dat dit uit de hand zou lopen. En als dat gebeurde moest ze voorbereid zijn, op wat dan ook. Toen Kenneth zijn woordje deed, met twee wapens in zijn handen, voelde ze de man zijn hand verstrakken. Haar ogen schoten naar de andere gemaskerde mannen. Ze leken wel in paniek te raken, niet wetend wat te doen. Aangezien blijkbaar hun 'leider' vastgehouden werd door Jeremy in de houdgreep. Hoe graag ze ook dankbaar naar hem wou kijken, lukte het haar niet. Ze wist niet echt wat ze ervan moest denken, hoe Kenneth dit ging aanpakken. Ergens vertrouwde ze hem wel, aan de andere kant betwijfelde ze het. Maar voordat ze ergens andere twijfels kon trekken, liet de man die eerst zijn pistool naar buiten had gericht zijn vuurwapen vallen en hield zijn handen angstig en trillerig omhoog, waardoor ze hoorde dat de man die Jeremy vast had erg begon te vloeken. Ze keek naar hem, hij begon tegen te stribbelen met zijn lichaam, maar de jongen hield hem goed vast, hij wist blijkbaar hoe goed hij 'm vast moest houden.
Voordat ze er ook maar erg in had, liet de man bij de toonbank ook zijn wapen vallen en volgde het voorbeeld van zijn mede gemaskerde man en liep langzaam naar hem toe om naast hem te kunnen staan. Luidere scheldwoorden verlieten de man die haar vast had zijn mond, maar liet haar los omdat hij wist dat hij nu machteloos was. De politie had hun omsingeld, hun leider zat vast in de houdgreep en twee van zijn mannen hadden zich overgegeven. Dus kon hij niets doen dan zijn andere collega te wenken en zich samen over te geven, wat ze dus ook deden. Charlene hield voor deze keer braaf haar mond, niet omdat dat haar opgedragen was, maar omdat ze liever voor het einde van de dag nog twee voeten wou houden. Voordat ze akelige piepgeluiden ging maken omdat haar voet met de seconde steeds pijnlijker begon te voelen, sloeg ze haar eigen handen voor haar mond en sloot haar ogen, terwijl er een aantal tranen weer uit vielen.

Net toen hij voelde dat de man, die hij nog steeds strak vast hield, zich los wou wrikken uit zijn greep en zo de boel nog erger kon maken, nam gelukkig de politie het over toen er een aantal van de gemaskerde mannen het overgaven. Hij was blij toe toen er vele agenten de bank binnen vlogen en twee daarvan de man overnamen en hem een schouderklopje gaven, maar erg vereerd voelde hij zich niet. Daarentegen voelde hij zich erg klote, omdat er toch een gewonde was geraakt en dat was net de meid die hij een soort van geholpen had. Jeremy vluchtte naar haar toe en sloeg zijn lichaam onder haar linkerarm, zodat ze handig op haar linkervoet kon steunen en dat ze zo beide naar buiten konden huppen. Wanneer ze eenmaal een aantal stapjes hadden gezet, waaronder Charlene wel moest kreunen -wat hij haar natuurlijk niet kwalijk nam-, kwam er een agente aangelopen die haar aan de rechterkant handig hielp. Zo gingen ze gemakkelijk naar buiten en wenkte de agente hem dat ze naar de ambulance moesten, dus rechtsaf moesten. Hij zag duidelijk aan de meid haar gezicht dat ze de andere kant op wou, waarschijnlijk voor de jongen die haar van buitenaf te hulp was geschoten, maar het kon nu niet anders. ''Hee!'' Schreeuwde hij naar hem, hopelijk zodat hij zijn aandacht kon krijgen, al wist hij zijn naam niet. ''Ze moet naar het ziekenhuis.'' En dat was genoeg informatie voor hem, omdat de jongen vast en zeker wel gezien had dat Charlene in haar voet werd geschoten, om hem hierheen te krijgen en mee te gaan, als dat mocht tenminste. Al wist hij haast zeker van wel, aangezien hij hun enorm had geholpen buiten de bank.
Eenmaal bij de ambulance aangekomen, en ze rustig kon gaan zitten, liet hij zachtjes haar arm los en haalde even opgelucht adem. Door een verpleegster werd ze gelijk ondervraagt of ze nog op meerdere plaatsen last had, behalve haar rechtervoet, maar het ging hem gewoon even simpelweg allemaal voorbij. De tijd leek ineens vrij snel te gaan en toen hij besefte dat natuurlijk de gemaskerde mannen er ook nog waren, en even rond keek, kwam hij er achter dat ze waarschijnlijk allang al meegenomen waren naar het politie-gebeuren.

Kenneth bekeek de mannen met een woedende blik, uiteindelijk lieten ze hun wapens vallen en kwam de politie naar binnen gestapt en overmeesterde ze. Hij wou meteen op Charlene afstapen maar zag dat de jongen hem al voor was, een beetje onwennig staarde hij er naar maar liet ze gewoon voorbij lopen terwijl hij zijn blik op het wapen in zijn hand hield. De jongen zijn handen waren aan het bibberen, het wapen viel uit zijn handen op de grond. Ongelovig bleef hij staan, hij had net enkele mannen bedreigd die met veel zwaardere wapens beschut waren als hem. Kenneth had uit roekeloosheid gehandeld. Zijn eigen leven had hij geriskeerd voor Charlene, dit had even goed zijn dood kunnen betekenen. Enkele mannen van het SWAT team gaven hem schouderklopjes, maar veel acht sloeg hij er niet op. Weer was hij in contact gekome met wapens, kort schudde hij zijn hoofd. Dit maal was het om iets geheel anders geweest, ditmaal had hij mensen gered, al was er een gewond geraakt, eentje die hij liever niet gewond had zien raken. Charlene, waar was ze? Hij moest naar haar toe. Nu! De jongen werd nog geen halve seconde geroepen nadat hij zich had omgedraaid, hij zag dat het die ene dude was die Charlene mee naar buiten had gebracht en nu naar een ambulance toeliep. Kenneth keek nog even naar het wapen maar hij wandelde toch naar buiten zocht nog even naar de vrouw die hem het wapen gegeven had, maar vond haar niet meer. Enkele mannen van de politie keken hem met een kwade blik aan, waarom in godsnaam waren ze kwaad? Kenneth had met behulp van die vrouw het hele zootje opgeruimd. Een man die blijkbaar ook binnen had gezeten reikte hem dankbaar de hand, Kenneth knikte kort maar wandelde dan toch verder naar de ambulance. Toen een van de ambulanciers het zag dat hij niet meteen werd doorgelaten deed hij teken dat hij mocht komen. Meteen wandelde Kenneth naar de ambulance toe. Maar even hield hij halt bij de jongen. 'Bedankt dat je haar naar buiten gebracht hebt, en ik hoop dat je niet gewond bent zelf door wat je daar binnen deed.' Sprak hij met een dankbare blik op hem waarna hij zich richtte op Charlene die recht op zat op de brancard die in de ambulance was geplaatst. Bezorgd keek hij haar aan, nog niet helemaal goed van wat er net gebeurd was. Voor even zag hij beelden terugkomen van Laura, het meisje dat hij had verloren in een vuurgevecht, zijn hart maakte een sprongetje. Tranen welde op maar hij hield ze nog net tegen, al toonde zijn ogen wel waterig. Als dat was gebeurd, dan had hij zichzelf liever in haar plaats willen geven. Kenneth wandelde tot bij de brancard en sloeg zijn armen om haar heen. 'Ik dacht dat ik je kwijt was.' Sprak de jongen zacht, om de verdrietige toon die de tranen met zich mee hadden genomen te verbergen voor haar. Kenneth lette op voor haar voet dat hij er niet tegen stootte, om haar de pijn te besparen wellicht.

''Dankje.'' Piepte ze met een stille, eerder fluisterende, stem naar Jeremy, die haar samen met een agente richting de ambulance had begeleid en haar op een brancard had gezet. Daar zat ze nu voor eventjes, omdat ze nogal vlugjes aangesproken werd op eventuele andere worden. Behalve haar samengeknepen arm, waar op het hoogst alleen blauwe plekken zouden komen, was alles prima met haar lichaam. Al piepte ze over haar rechtervoet wel anders. Damn, dat voelde alsof miljoenen naalden in haar voet staken, en goed diep ook. De inmiddels opnieuw gekweekte tranen wist ze binnen te houden, vooral omdat ze zich niet zo aan wilde stellen met al die nieuwsgierige en medische mensen, en al helemaal niet bij Jeremy. Ook al wist ze dat hij het wel kon begrijpen. Hopelijk. De tijd leek ineens wel stil te staan, tot het moment dat Kenneth in beeld kwam en ze haar hoofd ophief vanaf de stenen grond naar haar vriend toe en ze niet gauw genoeg een glimlach op haar gezicht wist te toveren. Wanneer er twee warme, vertrouwde en veilige armen om haar heen kwamen, sloot ze haar ogen en kwamen die rot tranen er alweer uitgestroomd. ''En ik dacht jou,'' wist ze er ook met haar zachte en inmiddels krakende stem uit te brengen, door het feit dat ze al vele tranen verloren was. Maar deze voelde nog rotter aan dan alle andere. Ze kon zich niet meer in houden en liet zich helemaal gaan bij Kenneth, Charlene kon niet meer stoppen met huilen. Voor een lange tijd wou ze hem niet meer loslaten. En waarschijnlijk zouden er nu heel veel mensen denken dat ze een koppel waren, maar dat kon haar geen ene reet schelen. Ze sprak vanuit haar hart dat ze echt dacht dat ze Kenneth verloren was, want het had veel en veel erger kunnen eindigen dan slechts een schot in haar voet. Na enkele seconden voelde ze toch dat ze de jongen los moest laten, doordat de verpleegster tegen haar sprak dat het tijd was om te gaan, in verband met de hygiëne van haar voet en de hoog oplopende media die nauwelijks te houden was achter het lint en bescherming door agenten. Een lichte glimlach verscheen op haar gezicht toen ze te horen kreeg dat de twee jongens mee mochten, en voelde hoe de brancard naar achteren, in het busje, geschoven werd. Charlene was inmiddels gaan liggen, zo voelde ze zichzelf wat beter, en dan de hele tijd naar haar wond te moeten kijken, ook al was die inmiddels al wat verzorgd en zag die er al beter uit dan in de bank. De deuren werden met een luide klap dichtgeslagen, de motor startte en zo vertrokken ze richting het ziekenhuis.

Sinds dat Kenneth ook was gearriveerd en ze elkaar omhelsden, was hij stil geweest en had zich koest gehouden. Zelfs nu hij rustig op een klein stoeltje zat in de bus en de motor was gaan ronken, als teken dat hij zou gaan vertrekken. De verpleegster die er net nog had gezeten, was inmiddels vooraan bij haar collega in de bus gaan zitten, en kon de boel nog wel in de gaten houden, maar wist dat de twee jongens overal vanaf zouden blijven en altijd hulp konden vragen als er iets mis kon gaan. En dat was zo. Al zouden ze die waarschijnlijk niet nodig hebben, het ziekenhuis was ongeveer een kwartiertje rijden, wist hij, en ze zouden zich tot die tijd wel kunnen vermaken. Jeremy kon zichzelf heel goed inbeelden wat een pijn ze nu door moest maken, en wou haar heel graag afleiden, maar wist gewoon even niets te zeggen. Totdat hij wakker schrok uit zijn gedachten en zich bedacht dat hij al die tijd die gouden armbandjes van haar nog bij zich had. Meteen begon hij er naar te zoeken en vond ze dan ook. ''Hee, Charlene. In de bank, voordat die klotegasten kwamen, had je je armbandjes laten vallen en ik heb ze voor je bewaard om ze op een veilig moment terug te geven. Nu dus.'' Sprak hij zachtjes, om rust in de ambulance te houden en hij stak zijn hand uit om ze aan haar te geven. Hij voelde hoe haar hand even zorgvuldig om de zijne sloot en er een licht, dankbare blik op haar gezicht ontstond. Hopelijk was ze dankbaar door zijn actie en had ze niet in haar hoofd gehaald dat hij ze van haar gestolen had, want dat was niet zo, het was de waarheid die hij vertelde. Maar daar zag hij haar niet voor aan, als een snelle ongelover.
De zwaailichten en sirenes zorgden ervoor dat de wagen snel en veilig naar het ziekenhuis flink door kon rijden, dat was erg prettig. Dit was niet zijn eerste keer dat hij in een ambulance zat, en tevens ook om mee te rijden, niet zelf als slachtoffer erin te liggen. Nee, zijn grootvader had een hartaanval gehad, toen hij twaalf was, en hij te logeren bij hem was. Zijn ouders waren een weekendje weg naar Frankrijk, voor zakenreis en tevens even om te genieten, en hij was gewoonweg nog te jong geweest waardoor hij bij zijn opa en oma verbleef. Het was gezellig geweest maar waarschijnlijk was die middag in de dierentuin toch even te veel druk geweest voor zijn opa. Ja, gelukkig had hij het overleefd en was het niet zeer ernstig. Het scheen vaker te zijn gebeurd, had zijn oma aan hem verteld in de ambulance wanneer hij lijkbleek naast zijn opa braaf op een wiebelig stoeltje zat. Jeremy wist het nog goed voor hem te halen, al dacht hij er toch liever niet aan.
De ambulance stopte, als teken dat ze gearriveerd waren. Dat was sneller dan verwacht, en de klapdeuren schoten voor hij het wist alweer open om de gewonde, Charlene in dit geval, eruit te halen en in het ziekenhuis te verzorgen.

Kenneth bleef bij haar staan en streek over haar rug heen, troostend, maar vooral blij dat hij dit nog kon doen. De jongen was nog steeds wat verdwaasd maar hij wist dat het beter was dat hij nu gewoon bij haar bleef staan. Wacht, zei ze nu net dat ze bang was dat hij neegeschoten was? 'Hé, er is meer nodig om iemand zoals mij bang te maken hoor. Plus, I don't give up without a fight.' Fluisterde hij. Zijn shirt voelde nat aan, een teken dat ze aan het huilen was? Veel maakte het niet uit, zijn shirt droogde wel. Een enkele traan rolde over zijn wang, een koppige traan viel neer. 'Laat je maar gaan, het is niets.' Sprak hij zacht tegen haar, sprekend over haar tranen. Hij wist even goed dat ze huilen maar niets vond, maar op dit moment was het misschien wel gewoon nodig, voor haar. Toen hij werd los gelaten stapte hij achter Charlene de ambulance in en nam als volgt plaats naast haar waarna hij haar hand vast nam. Kenneth keek even naar de jongen die de armbandjes overhandigde aan Charene, hij plaatste zijn hoofd tegen de koele wand van de wagen aan. Daarna keek hij naar de hand die op zijn schoot lag, gebald tot een vuist. Met diezelfde hand had hij het wapen vast gehad, Kenneth gooide de gedachten van zich af. Daar ging hij nu niet aan denken, want dan had je een emotionele dude, en daar had hij zelf geen zin in. Even sloot hij zijn ogen en streek zachtjes over haar hand met zijn duim, de wagen kwam vrij zachtjes tot stilstand en meteen werden de deuren geopend. Dit was zijn eerste keer in het ziekenhuis hier, iets wat best wel normaal was aangezien hij meestal zelf altijd zijn wonden verzorgde of wat dan ook. Enkele verpleegsters kwamen Charlene halen uit de wagen waarna ook hij uitstapte even keek hij naar de jongen en glimlachte. 'Ik zit in de wachtkamer.' Sprak hij vriendelijk tegen de jongen. Waarna hij verderliep en zo in de wachtkamer ging zitten, gewoon starend naar de deuren waar hij hoopte dat Charlene of een van de verpleegsters zo snel mogelijk zou komen. Kenneth herinnerde de ogen van de man die hij had bedreigd, zo angstig had hij nooit iemand gezien. Iets wat hij veroorzaakt had, omdat hij een van zijn vrienden wou helpen, voor hem voelde het aan als iets slecht al had dat meer te maken met het wapen dat hij in zijn handen had gehad.