I went wild [o p e n]

Soms had je van die dagen dat alles en iedereen je mateloos irriteerde. Dat je die ander het liefste de grond in zou willen stampen. Diens ogen er uit zou willen lepelen en dan tergend langzaam en voorlijk pijnlijk een einde aan het leven van die ander willen maken. Wel. Zo voelde zij zich altijd. Vier en twintig uur per dag. Zeven dagen in de week. Tweeënvijftig weken in het jaar. Altijd. En ze kon het zich ook niet herinneren dat het ooit anders geweest was. Met een luide, geërgerde zucht gooide ze haar tas over haar schouder. Slenterde door de drukke schoolgang. Drukte. Giechelende barbiemeisjes. School. Vreselijk. Maargoed, ze had geen keuze. Als het op discipline een tradities aan kwam was haar vader baas boven baas. Hij had een goede naam op Monica High School en dat ging hij echt niet door zijn dochter laten verpesten. En aangezien zij de oudste was geweest van een gezin met drie kinderen was ze in zijn ogen het belangrijkste. Het had zo zijn voordelen. Het oogappeltje van vader zijn. Een sluwe grijns krulde haar lippen. Toch dacht hij dat ze het allemaal niet aan kon. Natuurlijk. Hij zou het nooit laten merken wanneer hij trots op haar was. Wanneer ze iets goed deed werd ze nooit geprezen. Anderzijds. Was ze haar ouders er dankbaar voor. Dat ze op die manier geen zielig, zwak kuikentje was geworden dat niets kon leiden. Nee. Ze wilde op eigen benen staan. Zou zeggen wat ze wilde. Doen wat ze wilde. Gaan en staan waar ze wilde. Maar zou respectvol tegenover haar meerderen blijven. Want dom was ze zeker niet. Een lok van haar ravenzwarte haar streek ze achter haar oor. Een ieder die te dicht in haar buurt kwam of in de weg liep kreeg een ijskoude blik toegeworpen. Ze was nou eenmaal niet met vriendelijkheden op gegroeid en had die ook zeer zeker niet nodig. Twee ijsblauwe keken strak voor zich uit, wachtend op dat andere paar ogen dat die van haar zouden kruisen. Ze hoorde het wel. Het gefluister. Zou er vast wel bijhoren als je nieuw op een school was. Het was immers haar eerste dag hier. Wie in haar klas zaten, wie er hier op school zaten. Het boeide haar allemaal helemaal niks. Ze was hier voor zichzelf en niemand anders. Voor een seconde of drie sloot ze haar ogen. En wanneer ze die weer opende zag ze dat het te laat was en vol op tegen een ander aan knalde. "Kijk uit je doppen mislukkeling!" Meteen had ze haar handen in haar zij geplant en keek de ander geïrriteerd aan. Net nu ze op weg was naar haar kamer om uit te rusten liep ze tegen zo’n idioot op. Yeah right. Super fijn. Het leek nu al geweldig te worden.

O P E N ~
Hij is kort sorry daarvoor [aa]

Vastbesloten om goed te starten op Monica High was Pancho toegekomen in de zwarte Roll Royce die zijn moeder als taxi voor hem gereserveerd had. Altijd opzien baren. Dat leek wel haar levensmotto. En inderdaad, toen de chauffeur doodleuk het terrein opreed en hem afzette, stond al een hele rij mensen nieuwsgierig te kijken wie er uit zou stappen. De teleurgestelde kreten die naar goede gewoonte opstegen toen duidelijk werd dat hij geen beroemdheid was waren, zoals altijd, veel te luid naar zijn smaak. Zo snel mogelijk stuurde hij de chauffeur terug naar het hotel, om volgeladen naar zijn kamer te lopen. Achternagekeken door tientallen paren nieuwsgierig ogen die deze net aangekomen jongeman zorgvuldig in de gaten hielden. Het vreugde-gevoel was enorm toen hij eindelijk de hem toegewezen kamer bereikte. Hij was simpeltjes ingericht, maar meer had hij niet nodig. Ook was hij naar Pancho's gewoonte zeer klein. Met een luide klap liet hij de grote koffer neerkomen op het bed, zette de tas met daarin zijn keyboard tegen de dichtstbijzijnde muur en vertrok weer, met enkel nog zijn gitaar, die dankzij een schouderband aan zijn rug bleef hangen. Met zijn ogen gericht op de plattegrond liep hij door de school. Goed, nu hier even naar links... nee, naar rechts en dan rechtdoor blijven lopen tot aan...

De school leek wel een heus doolhof. Hier een gang, daar een trap en ginder een lokaal. Na een tijdje te hebben rondgelopen en tig keer de weg te hebben gevraagd, leek hij de eerste tekenen van de eetzaal te kunnen ontwarren. Nog een keer keek hij op de plattegrond en, om niet tegen iemand op te botsen, bleef hij keurig stilstaan. Met een flinke smak botste dan toch nog iemand tegen hem op. Ervan uitgaand dat het opzettelijk gedaan was door zo een van die personen die daar plezier in schepten, maakte hij zich klaar om een heftige woordenstrijd te winnen. Maar nog voordat hij er nog maar aan kon denken hoorde hij al :" Kijk uit je doppen mislukkeling! " Geen brutaal lachende jongen, maar een geïrriteerd uitziende meisje stond voor hem. Het kostte hem enige moeite om niet te grijnzen om hoe ze daar stond. Handen in de zij en een niet al te vriendelijke blik. Na zich even vermand te hebben antwoordde hij zo sarcastisch mogelijk:" Het spijt me ten zeerste dat ik hare majesteit de koningin op weg naar een belangrijke conventie zo onbeleefd tegenhoudt." Goed veel moeilijke woorden gebruikend en met een overdreven deftig stemmetje maakte hij een diepe buiging, zette een stap opzij en deed gebaar om door te lopen.

De enige manier om te overleven was enkel en alleen op je zelf te vertrouwen. De mensheid was onbetrouwbaar. Een goede vriend die je al van baby af aan zou kennen zou de volgende je vijand kunnen zijn. En waarom? Om de meest kleine akkefietjes. In feite om helemaal niets. Nada. Noppes. Waar het heen ging met de mensheid? De verkeerde kant op. Ze konden haar raar noemen. Gemeen. Koud. Het kon haar allemaal niets schelen. Ze stond tenminste op haar eigen benen. Hoefde niet op anderen te leunen. Hoefde geen steun van anderen. Die je vroeg of laat toch wel weer zouden laten vallen. In haar jaren op de lage school had ze al nooit vrienden gehad. Haar vader zei dat zoiets alleen maar voor narigheid zorgde. Dat het een teken van zwakte was. De anderen moesten je aanbidden alsof je een god was. Ze moest boven alle anderen staan. Als ze toch eens naar een ander glimlachte dan kreeg ze het thuis te horen. Etiquette was wel zeer belangrijk thuis. Maar de manier waarop. Ze moest zich reserveer gedragen. Geen emoties tonen. Zelfs geen blijk van waardering. Zoë moest hard zijn. Niet gewoon hard maar keihard. Het zat er nou eenmaal van kinds af aan in. En aangezien haar vader zeer streng was had ze hem maar te volgen. Aangezien haar moeder niets deed. Die was veel drukker met haar broertje en zusje die een tweeling waren. Zijzelf daar in tegen was de oudste. Het beste in basketbal. Het leek wel alsof ze er een zeer natuurlijke aanleg voor had. Maar had het ook het zwaarste en stond dan ook het meeste in de belangstelling. Laat dat nou net iets zijn waar ze totaal niet op stond te wachten. Liever was ze op de achtergrond. Alleen. De aanwezigheid van anderen irriteerde haar mateloos. Vooral. Omdat ze niet beter wist. Net zoals de jongen waar ze zojuist zelf tegen aangelopen was. Zijn haar was bruin en zijn ogen donker. Haar gezicht betrok. Haar harde pokerface werd opgezet en haar armen sloeg ze voor haar borst. Donker was de blik in haar ogen. De kalmte waarmee hij sprak ergerde haar. Haar vingers knepen in haar huid om de woede de baas te blijven. Ze zag vanuit haar ooghoeken de blikken van het groepje jongens. Zag een vinger wijzen. Zoë sloot haar ogen. Rustig blijven. Tot tien tellen. Één..Twee..Dr... ze hoorde iemand lachen en meteen schoten haar ogen open. Nog steeds keek ze in het glimlachende gezicht van de jongen. Verdomme. Wat mankeerde iedereen hier toch!? Damn en hij had nog gelijk ook. Zij was diegene geweest die tegen hém opgelopen was. Maar dan nog. Hij moest daar gewoon niet lopen. Aan de andere kant. Was dat niet heel erg vergezocht? Zoë snoof eens waarbij haar helblauwe ogen de jongen opnamen. Haar vader zou zich nu doodschamen voor haar. Zou haar er goed op afrekenen. "Wel... Tja..." Godsamme. "Het is niets persoonlijks maar je moest daar gewoon niet lopen." zei ze ijskoud. Oké dat was vriendelijk voor haar doen. De neiging om iemand te slaan was ongelofelijk groot. Maar ze zou zich moeten beheersen. Ze kon het immers niet hebben dat ze door zoiets van school gestuurd zou worden. Nee. Dit was een spel dat slim gespeeld moest worden. En wat dat betrof was ze tien keer zo slim als haar vader die hier nu toch niet was. Niet dat ze nu ineens vriendjes ging worden met alles en iedereen. Want dat kende ze niet eens. Na nog een diepe zucht ontspande ze ietwat en leek ze wat af te koelen. Haar hele leven was ze al koud en gemeen tegen iedereen. Puur zelfbescherming. Toch werd de koude blik in haar ogen wat milder. Misschien moest ze toch maar... Nee. Ze ging niet zomaar haar excuses aanbieden aan een of andere jongen. Ten eerste kende ze hem niet. Ten tweede. Euhm ja. Wat was het ten tweede. Boeide het ook. Het ging gewoon nooit gebeuren. Klaar. Ze richtte een geïrriteerde blik op het groepje jongens waar deze jongen ook vandaan was gekomen. Was het nu de bedoeling dat ze iets ging zeggen ofzo? Zoë kantelde haar hoofd en keek de jongen aan. Oké ze zou aftellen van dertig naar nul en als de jongen dan niets zou zeggen zou ze hem gewoon voorbijlopen alsof er nooit iets gebeurd was.