Who the hell are you?

Toestemming vragen

Niet zo heel ver van de pier lag het goudkleurige strand aanlokkelijk warm. Hij slaakte een zucht. Waarom had hij altijd zoveel moeite om dingen te doen. Hij had een witte tanktop aan met groene strepen aan de zijkant. Hij had gewoon zomaar wat uit de kast geplukt niet wetend welk merk het was. Adidas of Nike? Geen idee. Hij had een korte zwem broek aan met zakken en stak daar zijn handen in. Het zwart werd warm in de zon en hij rechtte zijn rug. Had hij maar iemand om mee te praten. Dan zou er misschien wel een zware last van zijn schouders vallen. Hij zuchtte. Hij was lopend naar het strand toe gegaan met een badlaken onder zijn arm en een fles water zat daarin gerold. Hij glimlachte vriendelijk naar de mensen en gooide toen zijn badlaken uit. Hij pakte de fles water die nu in het midden van het badlaken lag en hij liet zich op zijn rug zakken. Hij zette zijn voeten in het warme zand en sloot zijn ogen even. Hij luisterde naar het ruisen van het water tegen het zand en kwam overeind. Hij kreeg een onaangenaam gevoel in zijn maag. Was er iemand naar hem aan het kijken? Hij keek zoekend om zich heen maar in deze dichte mensenmassa was er moeilijk iemand te ontwarren. Hij ging weer normaal zitten en staarde naar het water. De zon maakte het allemaal nog mooier. Het weer was wat hem betrof prima en aangenaam. De zomer zou nog een hele opgaven zijn. In de schoolbanken zou hij dan zeker niet zitten. Hij sloeg zijn armen om zijn knieën hen en tuurde in het fel blauwe water. De kleur van zijn ogen. Hij trok zijn tanktop uit en je zag nu zijn gebruinde rug. Niet dat iemand daar aandacht aan besteedde maar het was een verademing. De wind koelde zijn rug af. Dit voelde beter dan wat hij daarnet had gehad. Hij besloot dat hij weer kon gaan liggen en sloot zijn ogen en dommelde in.

De zon brandde op haar blote schouders, waterdruppels glinsterde op haar licht gebruinde huid. Golven sloegen kapot tegen haar benen, ze voelde hoe haar voeten lichtjes weg zakte in het natte zand. Haar blonde haren vielen in natte strengen rond haar gezicht, een glimlachje stond op haar lippen. Het was een prima idee geweest om naar het strand te gaan. Het water was heerlijk verkoelend, en de zee had iets rustgevends. Iets wat ze wel kon begrijpen, ondanks het feit dat ze zich een stuk veiliger voelde nu ze honderden kilometers bij David vandaan was. Voelde ze zich nog altijd niet zichzelf, het was alsof hij haar gehele karakter had veranderd. Voor de gedachten aan haar ex haar gehele humeur zouden verpesten duwde Kate ze weg. Ze voelde de blikken van enkele jongens over haar lichaam glijden, maar negeerde ze straal. Ze liet zich op haar handdoek vallen, en ging op haar rug liggen. Genietend van de zon sloot ze haar ogen. Vanochtend had ze er niet lang over na hoeven denken, ze had vrijwel direct besloten dat ze s’ middags na haar laatste les naar het strand zou gaan. Ze had haar bikini alvast op haar bed gelegd, zodat ze die s’ middags direct aan zou kunnen trekken. Het feit dat de zee zo dicht bij was, was toch wel een groot voordeel. Er was slechts één nadeel aan hier wonen, ze kon Mason lange tijd niet zien. Het was al minder geworden, sinds hij vast zat. Maar ze kon hem tenminste op zoeken. Ook moest ze haar ouders missen, maar dit viel haar een stuk makkelijker. Het was niet zo dat ze niet om haar ouders gaf, maar ze had nooit zo’n hechte band met hen gehad. En doordat ze Mason zo makkelijk hadden verstoten was Kate zich meer van hen gaan verwijderen. Zonder dat haar ouders het merkte, had ze de afstand tussen hen groter gemaakt. Kate opende haar ogen, rolde zich op haar buik. Pakte haar handtas en trok die naar zich toe. Ze rommelde er in, tot ze uiteindelijk haar kettinkje te pakken kreeg. Ze had het voor ze in het water was gedoken voor de zekerheid af gedaan. Bang om het te verliezen. Het zilveren plaatje voelde koel aan toen het haar door de zon verwarmde huid raakte. Het koste haar moeite het slotje vast te krijgen, maar uiteindelijk slaagde ze er toch in en draaide aan het kettinkje tot het slotje onder haar haren was verdwenen. Vervolgens haalde ze een flesje water uit haar tas, draaide de dop eraf en nam enkele slokken. Het was vreemd hoe lekker water kon zijn als het zo warm was als nu. Ze stopte het flesje weer in haar tas, en pakte haar Iphone. Ze plugde het snoertje van haar oortjes in het apparaatje en stopte vervolgens de oortjes in haar oren. “If my body was on fire. Ooh, you’d watch me burn down in flames. You said you’d love me, you’re a liar.” Zacht zong Kate mee, terwijl ze rustig over het strand liep. Haar blik voor zich uit gericht. Voor ze het in de gaten had struikelde ze over iemands voeten en belande languit in het zand. Snel krabbelde ze overeind, griste haar Iphone voor de grond in de hoop dat die onbeschadigd was. Wat tot haar opluchting ook daadwerkelijk het geval was. Vervolgens richtte ze haar ogen op degene over wie ze was gestruikeld. Een lichte blos ruste op haar wangen. “Het spijt me, ik lette niet op.” zei ze zacht. Terwijl ze de oortjes van haar Iphone uit haar oren haalde, zodat ze de jongen zou kunnen horen als hij reageerde op haar woorden. ZE beet lichtjes op haar lip, waarom moest dit juist haar nu over komen?

Zijn zenuwen stuurde een prikkel door. Hij voelde toen dat hij weg was geweest van het hier en nu. Hij kwam op zijn ellebogen overeind en keek naar een meisje in een fel blauwe bikini. De blos op haar gezicht ontging hem niet. “Het spijt me, ik lette niet op.” hoorde hij. Hij kwam nu helemaal overeind. Zijn shirt lag nog achter hem en hij stond op. Hij rechtte zich tot volle lengte op en keek toen naar het meisje dat over zijn voeten was gestruikeld. 'Je kon er niks aan doen. Ik heb gewoon te lange benen' zei hij lachend en liet zijn witte tanden zien. Hij merkte de dopjes in de hand van haar op en toen viel het kwartje bij hem. Ze had waarschijnlijk mee gezongen en daardoor had ze zijn lange benen zeker niet opgemerkt. De zon brandde nog steeds op zijn bruine huid en hij keek eens naar het water. Het water zag er aanlokkelijk uit maar toch besloot hij zich eerst voor te stellen aan dit meisje. 'Ik ben Ian' zei hij vriendelijk en stak zijn hand uit. Hij wist niet zeker of ze zijn hand zou schudden. Niet iedereen vond dat fijn dus liet hij zijn hand langzaam weer zakken. Hij zag een ketting om haar hals heen. Hij liep om haar heen en stond toen met zijn voeten in het water. Het zorgde voor wat afkoeling. Het was beter te doen dan het warme zand. Hij gloeide helemaal. Hij had zich toch ingesmeerd met zonnebrand? Of juist niet. Hij boog zich en plensde wat water over zijn armen heen. Hij gooide ook wat over zijn rug heen. Hij had het nog steeds warm maar bleef toch staan tot in zijn enkels. Als het meisje zich voorstelde kon hij zelf voorstellen om te gaan zwemmen. Hij gloeide zelf nog meer en bestudeerde haar haarval nu. Achter haar was het nog steeds erg druk op de pier. Het krioelde daar van de mensen. Het leek wel een grote mierenhoop. Bij de gedachte alleen al lachte hij al eventjes. Hij schoof wat heen en weer met het zand in het water. Het water golfde heen en weer om zijn voeten en hij zag een visje langsschieten. Hij volgde de visjes en keek naar de spelende kleine kinderen in het water verderop. Hij zou ook graag snel het water in duiken. Of hij moest gewoon weer zijn shirt aan doen. Dat was hem nu te warm.

Wat onzeker keek Kate de jongen aan, die zich op zijn ellebogen had opgericht. Ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan, hoe dom kon je zijn om over iemands voeten te struikelen? Het feit dat degene over wiens voeten ze was gestruikeld een jongen was, maakte haar nog zenuwachtiger. De laatste tijd voelde ze zich bij de meeste jongens totaal niet op haar gemak. Elke keer was ze bang, dat één van hen net zo als David was. En dat ze weer in het toneelspel zou trappen. De jongen was onderhand helemaal overeind gekomen. 'Je kon er niks aan doen. Ik heb gewoon te lange benen' zei hij lachend, Kate grijnsde onwillekeurig. Was blij dat de jongen niet boos op haar werd, of iets dergelijks. Met haar hand streek ze een nog natte pluk van haar haar uit haar ogen. Waarna ze het snoertje van haar oortjes om haar Iphone begon te wikkelen. 'Ik ben Ian' stelde de jongen zichzelf voor, terwijl hij zijn hand naar haar uit stak. Kate glimlachte even, wou zijn hand aan pakken om hem te schudden maar hij had zijn hand al weer laten zakken. De jongen liep om haar heen, en zij draaide zich om zodat ze hem weer aan kon kijken. “Ik ben Kate.” stelde zich zelf voor. Ze voelde de zon op haar schouders branden, en dan te bedenken dat het pas lente was. In New York was het toch nog een stuk frisser geweest toen ze vertrok, en waarschijnlijk zouden haar vrienden. Of althans degene die zich tot voor kort haar vrienden hadden genoemd. Nog niet kunnen zwemmen. Al was er voor hun sowieso geen mogelijkheid om in de buurt in zee te zwemmen. Maar er waren genoeg zwembaden te vinden. Voor haar gedachten weer te ver af zouden dwalen, en waarschijnlijk bij Mason terecht zouden komen richtte Kate haar ogen op de jongen. Die met zijn voeten in het water stond, iets wat ze op zich wel kon begrijpen. Het zand voelde heet aan onder haar blote voeten. Voor een moment liet ze haar blik over het strand dwalen, het was druk. Kennelijk waren er veel mensen die hadden besloten verkoeling bij het water te zoeken. Hoe druk zou het hier zomers dan wel niet zijn? Onmerkbaar schudde Kate haar hoofd. “Zit jij ook op Monica?” vroeg ze na een korte aarzeling aan de jongen, haar Iphone hield ze nog altijd losjes vast.

Hij voelde het water nog steeds om zijn enkels heen en weer gaan. Het kietelde zelfs een beetje. Hij merkte dat de ogen van het meisje hem volgden en toen stelde ze zichzelf voor. Ze noemde zichzelf Kate. Hierna volgde een vrijwel standaard vraag. Of hij op Monica zat. Hij knikte en staarde naar het apparaat dat ze nog steeds in haar handen had geklemd. Het leek wel een klein kind dat haar knuffel niet los durfde te laten. Ergens zag het er nog kinderlijk uit ook. Hij liep iets verder het water in. Hij stond nu tot aan zijn knieën in het water. Langzaam boog hij zich voorover. Toen gewoon omdat hij er zin in had gooide hij water naar Kate toe. Het maakte hem niets uit dat hij haar niet kende maar hij had gewoon zin in afleiding. Hij wist niet of ze gillend zou gaan reageren dus waadde hij dieper het water in en zwom buiten haar bereik heen en weer. 'Als je wraak wil moet je maar komen' zei hij pesterig. Hij dook nu onder water en was even helemaal uit de zon verdwenen. Hij begon eindelijk af te koelen. Hij zette zich af tegen de bodem en kwam weer boven. Zij haar droop nu letterlijk. Zijn blauwe ogen fixeerden zich op Kate. Kwam ze nou nog of twijfelde ze of ze wel zonder haar apparaatje kon? Hij liet een brede witte lach zien en wenkte haar. Er zwom een visje naar hem toe en begon aan zijn tenen te knabbelen. Hij grinnikte luid en wenkte Kate nogmaals.

Als antwoord op haar vraag knikte Ian, ze glimlachte even naar hem. Voelde zich nog altijd niet helemaal op haar gemak, iets waaraan ze zich mateloos irriteerde. Waarom moest ze nu altijd overal iets achter zoeken? Waarom kon ze niet gewoon in iedereen direct het goede zien zoals vroeger? Misschien was ze destijds wat naïef, ze kon tenminste gemakkelijk met iedereen praten. Werd niet zenuwachtig of onrustig. Zoals nu wel het geval was, zoals elke keer als ze een jongen tegen kwam. Een plens koud water die haar huid raakte deed haar opschrikken uit haar gedachten, ze richtte haar licht bruine ogen op Ian. Die dieper het water in zwom zodat hij buiten haar bereik was, ze grijnsde onwillekeurig. 'Als je wraak wil moet je maar komen' zei hij op een wat pesterig toontje. Kate grinnikte, schoof na een korte aarzeling haar Iphone onder Ian’s handdoek, zodat die buiten het zich lag. Ze wou niet dat het apparaatje gestolen werd, niet dat ze geen nieuw zou kunnen kopen. Ook niet omdat ze dan ruzie met haar ouders kreeg, maar omdat haar broer haar dan niet meer zou kunnen bellen. En die telefoontjes al duurde ze nooit langer dan vijf minuten waren voor haar heel veel waard. Maar zij kon hem niet bellen, dat mocht niet. Dus als ze niet langer haar nummer zou hebben, zou hij haar niet kunnen bellen. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, zette de gedachten van zich af. Haar ogen zochten naar Ian, uiteindelijk zag ze hem zijn haar droop van het zoute zeewater. Hij wenkte haar, ze grijnsde even en liep het water in. Zodra ze ver genoeg was dook ze onder, na nogmaals goed te hebben gekeken waar Ian zwom. Met snelle slagen zwom ze in zijn richting, ze voelde de stroming lichtelijk aan haar trekken. Maar bleef door zwemmen tot ze zijn benen zag, schoot vlak bij hem naar boven. Om vrijwel direct een plens water over hem heen te gooien, lachend keek ze hem aan. Waarna ze iets bij hem vandaan zwom, net buiten zijn bereik. “Laat je dat zomaar op je zitten?” vroeg ze grijnzend. Terwijl ze een pluk van haar blonde haar uit haar ogen streek.

Ze kwam vrijwel direct achter hem aan. Toen dook ze ineens onder. Hij keek zoekend om zich heen. Waar was zij nou weer naartoe? Ze had voordat ze naar hem toe was gekomen haar I phone onder zijn badlaken geschoven en was toen naar hem toegekomen. Hij keek zoekend over zijn schouder en schrok zich toen ook rot toen er opeens een plens water in zijn gezicht kwam van Kate. Hij zwom met grote slagen achter haar aan en toen hij bij haar was pakte hij haar bij haar middel en hees haar op zijn schouder. 'Mijn wraak zal zoet zijn' zei hij lachend en hij gooide haar van zijn schouder af waarna ze het water zelf deed opspatten. Hij grinnikte en dook toen zelf onder water. Hij zwom naar de plek toe waar hij Kate heen had gegooit en begon haar in haar knieholtes te kietelen. Hij kwam toen omhoog en ze zat op zijn nek. 'Als je het nu waagt om van mijn schouders af te springen dan duw ik je kopje onder!' zei hij en proestte wat water uit. Gatverdamme. Wat was dat spul toch zout. Met Kate nogsteeds op zijn schouders liep hij dichter naar de kust toe. Hij had weer goede vaste grond onder zijn voeten en zag een paar dieren voorbij zwemmen. Hij besloot dat hij best terug het water terug in kon gaan. Hij wilde eigenlijk gaan snorkelen nu. Hij liep weer terug het water in en ging zwemmen toen hij niet meer kon staan. Hij ging niet ver weg van de zandbank waar hij zonet nog op had gestaan. Hij had al een keer eerder krampen gehad in zijn voet en kon toen niet meer zwemmen. Dat was een moment dat hij niet kon vergeten. Als hij eraan terug dacht liepen de koude rillingen nog over zijn rug heen. 'Zeg, zit je daarboven nog goed?' vroeg hij lachend toen Kate zolang stil bleef. Misschien was ze gewoon sprakeloos dat hij haar zomaar op zijn schouders had gehesen en kon ze geen woord uitbrengen. Hijzelf was er ook stil van geworden dat hij zo handelde. Normaal deed hij dat helemaal niet. Hij vond dit wel een erg rare wending die hij zelf had genomen. Maarja. Hij stak immers zo in elkaar. Hij zwom weer terug naar de Zandbank voor het geval dat hij kramp zou krijgen. Hij wilde dat niet riskeren. Ondertussen was hij helemaal nat geworden. Om over Kate nog maar te zwijgen.

Met haar ogen volgde Kate Ian, die met krachtige slagen op haar af kwam zwemmen. Ze voelde hoe hij haar bij haar middel pakte, een koude rilling liep over haar rug. Toch liet ze zich door hem op zijn schouders zetten. 'Mijn wraak zal zoet zijn' hoorde ze hem lachend zeggen, nog geen seconden later belande ze in het water. Met een krachtige slag zorgde ze ervoor dat ze weer bij het wateroppervlakte kwam. Kom op Kate, niet iedereen is zoals David. De woorden herhaalde ze telkens weer in haar hoofd, alsof ze er op die manier in zou gaan geloven. Alsof ze er op die manier voor zou kunnen zorgen dat ze weer met jongens om zou kunnen gaan als vroeger. Gewoon zorgeloos, zonder er echt bij na te denken. Vroeg zou ze vrolijk hebben gelachen als een jongen haar op zijn schouders zou zetten, maar nu versteef ze over haar gehele lichaam. Terwijl ze wist dat dit nergens voor nodig was, althans Ian was niet zoals David. Toch? Ze zag Ian op haar af komen, die tot haar verbazing in haar knieholtes begon te kietelen. Ze schoot in de lach, of ze nou wou of niet ze had weinig keus. Ze had nooit tegen kietelen gekund, hoe erg ze ook haar best deed om haar lachen in te houden ze slaagde er niet in. Weer werd ze door Ian op zijn schouders genomen, voelde een rilling door haar lichaam gaan. Maar maande zichzelf tot kalmte, het was nergens voor nodig zich zorgen te maken. Gewoon niet nadenken, gewoon lol maken. 'Als je het nu waagt om van mijn schouders af te springen dan duw ik je kopje onder!' zei Ian. “Oké, ik geef me over.” zei Kate lachend, nog altijd lichtelijk verward door Ian’s actie en haar eigen voor haar wat absurde reactie. Ze merkte dat Ian in de richting van de kust liep, voelde de warme zon op haar lichaam zodra ze uit het water kwamen. Het verbaasde haar dat hij haar met zo veel gemak op zijn schouders hield, ze klemde zich lichtjes vast om te voorkomen dat ze zou vallen. Voor een moment sloot ze haar ogen, ze vertrouwde er maar op dat Ian haar niet zomaar van zijn schouders af zou gooien. Kom op Kate, ontspan je Ian is echt wel te vertrouwen. sprak ze zichzelf snel toe. In de hoop dat de woorden enig effect zouden hebben. Dat ze haar daadwerkelijk tot rust zouden manen, zodat dat ze op zijn actie kon reageren zoals ze er vroeger op gereageerd zou hebben. Vrolijk lachend, met in haar bruine ogen zoals altijd een vrolijke twinkeling. Plots voelde ze weer het koele water tegen haar lichaam, ze opende haar ogen zag dat Ian weer uit de buurt van de kust was gezwommen. 'Zeg, zit je daarboven nog goed?' zei Ian lachend. “Ja hoor ik zit hier prima.” zei Kate, die zichzelf deels weer had hervonden, lachend. “Hou je me nog?” voegde ze er lachend aan toe. Ian zwom weer in de richting van de zandbank. “Is het goed als ik van je schouders af ga of duw je me dans alsnog kopje onder?” vroeg Kate, ze merkte dat ze langzamerhand weer vrolijk begon te worden. Weer normaal op Ian, en zijn wat absurde actie kon reageren. Een grijns stond op haar gezicht.

Toen hij had vastgepakt voelde hij haar letterlijk verstijven. Hij wist niet zo goed wat hij daarvan moest denken. Vond ze het eng? Voelde het onprettig of wat was er. Hij draaide zijn hoofd haar richting op en keek haar aan met zijn bezorgde blauwe ogen. Hij hield haar blik even vast. Toen zei ze dat ze zichzelf overgaf. Hij knikte en zwom verder. Hij hoorde haar duidelijk lachen toen hij haar in haar knieholtes kietelde. Weinig raars aan haar op te merken. Er waren veel mensen die niet tegen kietelen konden. Maar ze had weinig keus. Hijzelf kon wel tegen kietelen maar zou zichzelf ook doodlachen als Sarah zoiets bij hem uitvrat. Toen hij haar weer op zijn schouders had vond hij het prima. Ze reageerde alleen verdwaasd op zijn reactie. Hij handelde anders dan de meeste andere mensen. Dat wist hij wel. Na een tijdje voelde hij Kate ontspannen. Hij zou haar niet zonder reden van zijn schouders afgooien. Hij hoorde haar vragen of hij haar nog hield. Hij bracht zijn hoofd achterover en keek haar lachend aan. ‘Ik houd je nog prima, en ja ik duw je onder als je van mijn schouders afspringt’ zei hij grimmig. Hij vond het eigenlijk maar niks dat ze zomaar van zijn schouders af wilde springen. Dan zou hij de volgende dag een mooie blauwe plek hebben. Dat kon hij wel raden. Toen begon hij te merken dat ze begon te ontspannen. Iets wat heel fijn was voor zijn rug. Want ze klemde nogal met haar benen om zijn nek. Hij liet zijn nek krakken door die van links naar rechts te verplaatsen. Hij dook onder water en voelde het water met zijn haren spelen. Misschien kon hij zometeen weer het strand opgaan. Hij besloot toch nog verder te zwemmen. Uiteindelijk begon het water hem gigantisch te vervelen. Hij zette Kate voorzichtig op de Zandbank neer en trok haar toen mee naar het strand. Hij liep het water uit en de grond om hem heen werd helemaal nat. Niet dat die nog niet nat was maar toch. Hij liep naar zijn badlaken toe en plofte erop neer. Het badlaken was twee meter bij twee meter en hij had Kate's I phone aan de linkerkant neergelegd en hij plofte neer op de rechterkant. Hij had een gehele meter voor zichzelf. Hij lag daar en voelde de zon op zijn huid. De waterdruppels verdampten vrij snel.

Kennelijk was het Ian net ontgaan dat op het moment dat hij haar vast pakte, zij voor een kort moment totaal was verstijft. Want hij keek haar met zijn blauwe ogen bezorgd aan, ze ontweek zijn blik. Waarom wist ze niet, het was niet zo dat de antwoorden op zijn vragen te lezen waren in haar ogen. Maar toch, misschien zou hij de angst zien, onterechte angst. En dat was iets wat ze wou voorkomen, het zou enkel vragen op roepen. Vragen die ze niet wou beantwoorden. Of hij zou denken dat ze hem niet mocht, en dit klopte van geen kant. Ze mocht hem wel, zijn manier van doen was misschien wat apart maar daar had ze geen probleem mee. Het enige probleem was dat hij een jongen was, en dat ze hem enkel daarom niet vertrouwde. Althans niet echt, hoe vaak ze het zichzelf ook zei het was alsof ze het niet kon geloven. Al merkte ze dat ze al iets ontspande, iets waar ze wel blij mee was. ‘Ik houd je nog prima, en ja ik duw je onder als je van mijn schouders afspringt’ zei Ian grimmig, Kate grinnikte. “Dan denk ik dat ik nog maar even blijf zitten.” zei ze lachend. Op het moment dat Ian onder water dook, verdween ook zij voor een kort moment onder het wateroppervlak. Ze hoesten lichtjes op het moment dat ze boven water kwam, proefde de zoute smaak van zee water in haar mond. “Wil je me de volgende keer waarschuwen? Anders maak ik je haar nog erger door de war.” zei ze, waarna ze met haar hand lachend door zijn haar woelde zodat het alle kanten op stond. Ja, ze begon weer wat meer haar zelf te worden. Gelukkig, ze had er een hekel aan zich steeds zo ongemakkelijk te voelen. Vroeger was ze misschien wat naïef geweest, maar ze had zich tenminste overal op haar gemak gevoeld. En meestal was dat haar goed uitgekomen. Tot David. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, en verdrong de gedachten. Een tijdje bleven Ian rond zwemmen, maar uiteindelijk ging hij toch in de richting van de zandband. Tilde haar van zijn schouders af en zette haar neer, ze grijnsde even. Ging met haar hand door haar haar en streek enkele blonde plukken uit haar ogen. Ze liet zich door Ian mee trekken naar het strand. Haar voeten zakte lichtjes weg in het zand, en vele zandkorrels bleven aan haar natte huid plakken. Ian liet zich op zijn reusachtige badlaken vallen, nadat hij haar Iphone had neergelegd aan de nu nog lege kant van de handdoek. Ze glimlachte even pakte het apparaatje op en ging naast hem op het badlaken zitten. Wierp een korte blik op het schermpje van haar Iphone, hopend dat ze het telefoontje van haar broer niet had gemist. Meestal belde hij haar rond vier uur, op dinsdag en rond vijf uur op zaterdag. Maar de tijden wouden nog wel eens variëren en het idee dat ze en telefoontje mis zou lopen stond haar niet aan. Tot haar opluchting zag ze dat ze geen gemiste oproepen had, ze legde haar Iphone naast zich neer en richtte haar ogen op Ian. Die was gaan liggen, ze volgde zijn voorbeeld. Voelde de warme zon haar natte huid verwarmen, lang zou het niet duren voor ze weer droog was. “Wat voor sport doe je, dat je zo makkelijk mensen op je schouders houdt?” zei ze zachtjes lachend, om een gesprek te starten. Met een lichte nieuwsgierigheid keek ze hem aan.

Hij lag nog steeds languit op zijn rug. Hij hoorde de Kate achter zich uit het water komen. Hij hield zijn hand voor zijn ogen en voelde dat zijn haar bijna droog was. Hij zuchtte en luisterde naar de krijsende zeemeeuwen. Het begon naarmate de middag vorderde drukker te worden. Hij had hier al vrij vroeg een plekje gezocht en was rustig blijven liggen op zijn grote badlaken. Kate lag ondertussen naast hem. Hij zocht naar zijn zonnebril maar bedacht zich dat die in zijn kamer was blijven liggen op Monica. Toen kwam er opeens een heel onverwachte vraag van Kate. “Wat voor sport doe je, dat je zo makkelijk mensen op je schouders houdt?” hij keek naar haar en grimaste. ‘Ik doe aan basketbal en aan mountainbike. En soms loop ik ook hard. Ik heb gewoon te veel spieren’ zei hij lachend. Hij viel eigenlijk daarna stil. Hij wist niet zo goed meer wat hij nu moest zeggen. Wat had hij eigenlijk te zeggen? En bovendien, wie zou hem geloven als hij vertelde dat hij monsters tekende. Als hij eraan dacht voelde hij zich al raar. Het was eigenlijk iets wat hij in zijn jeugd had gedaan met Joël. Joël wees een docent of persoon aan en hij tekende die persoon dan. Alleen dan in de meest afschrikwekkende vormen die je maar kon bedenken. Er spookte ook een andere vraag door zijn hoofd. Wanneer had hij weer repetitie? Alain zou hem toch wel inseinen tenzij hij vond dat hij het niet goed meer deed. Ook zou hij graag weer eens piano of gitaar spelen. Hij speelde in de band wel drum maar toch genoot hij meer van de piano of anders van de gitaar. Met de piano kon hij goed overweg. Dat was iets wat hij heel jong had geleerd. Hij wilde wel graag weer spelen maar allicht dat iedereen om hem zou lachen als hij in een smoking opkwam op een feest om piano te spelen. Gitaar dat viel nog wel te bezien. Hij bleef nog steeds liggen en liet andere gedachtes toe. Alles van vroeger wat hij zonet had aangewakkerd. Zijn gedachtes gingen steeds verder terug. Naar het punt dat hij voor het eerst op een paard zat tot aan zijn allereerste schoolles. Hij wist nog heel goed hoe het paardrijden was geweest. Hij zou dat zo ook weer doen. Hij zou zo gelijk in het zadel kunnen springen en rijden. Hij begon te dagdromen bedacht hij zichzelf. Hij schudde zijn hoofd om het helder te krijgen wat niet echt lukte. Het beeld van een donkerbruin paard stond hem helder voor de geest. Hij zou haast zweren dat hij het dier hoorde. Hij kon er geen naam bij plaatsen maar wist wel bijna zeker dat dit dier hier voor zijn ogen het paard was wat ze thuis hadden gehad. Er speelde een kleine glimlach op zijn lippen. Langzaam kwam hij weer terug naar het strand en zag Kate naast zich. In een flits was dat gevoel van net verdwenen. Hij wist niet wat het was geweest maar het had ongelooflijk fijn aangevoeld. Het liefst zou hij dat gevoel nu terugroepen. Het gevoel wat hij had gehad kreeg hij maar soms. Als Sarah in de buurt was of als hij sliep. Hij slaakte een zucht en ging zitten. ‘Kan jij een instrument bespelen? Of doe jij aan sport?’ zei hij daarna en keek zijdelings naar Kate. Misschien dat ze aan cheerleading deed. Ze had er wel het figuur voor. Hij was ondertussen helemaal opgedroogd en voelde de zon licht branden. Hij zocht naar zijn zonnecrème en bedacht dat die in zijn zak zat. Hij pakte die eruit en smeerde zijn benen en armen in. Hij bovenlijf had hij toen hij vanuit Monica wegging al stevig ingesmeerd met een factor 40. Hij had zijn benen ingesmeerd met een factor 25 of iets hoger. Nou hij kon nu wel voelen dat die was uitgewerkt. Het bracht ook wat verkoeling met zich mee de crème. Er stak een licht briesje op en hij voelde die door zijn haren glijden. Het voelde aangenaam. Hij zakte weer op zijn rug neer en keek naar de strakblauwe hemel.

[ Sorry voor late post ]

‘Ik doe aan basketbal en aan mountainbike. En soms loop ik ook hard. Ik heb gewoon te veel spieren’ zei Ian lachend. “Dat verklaart een hoop.” zei Kate, terwijl ze hem met haar licht bruine ogen lachend aan keek. Waarna ze voor een moment beide in stilzwijgen vervielen, Kate staarde naar de helder blauwe lucht. Voelde de zon lichtjes op haar huid branden, maar wist dat het niet nodig was zich al weer in te smeren. Aangezien ze dit nog geen uur geleden had gedaan. Ze glimlachte even, richtte zich op door met haar ellebogen en onderarmen op de handdoek te steunen. Ze liet haar ogen over het strand dwalen, die langzamerhand vol stroomde. Kennelijk waren er aardig wat mensen die van deze zonnige dag gebruik wouden maken. In New York was de tempratuur bij haar vertrek nog lang niet zo hoog geweest als het hier nu het geval was. Ze vroeg zich af of dat nog steeds zo was, of dat het daar nu ook zo warm was. Waarschijnlijk niet. Een zucht schoof over haar lippen, ze liet zich weer op de handdoek zakken sloot voor een moment haar ogen. Ze had niet verwacht dat haar oude vriendinnen haar zo makkelijk zouden laten vallen. Na dat het nieuws dat Mason in de gevangenis zat zich had verspreid hadden de meeste van haar vriendinnen haar genegeerd, als zij er aan kwam lopen hadden ze haar demonstratief de rug toe gekeerd. Iets wat bij Kate behoorlijk hart was aangekomen, juist omdat ze de steun van haar vrienden nodig had gehad. Gelukkig was Yemi haar nog, die al sinds de basisschool haar beste vriend was, hij had haar niet genegeerd hij had haar op gevangen. Ook Laura had haar niet compleet genegeerd, maar Kate had duidelijk gemerkt dat er iets tussen hen was veranderd. Het was niet meer zo ontspannen als eerst tussen hen. Ach ja, misschien moest ze het van de positieve kant bekijken. Ze zou geen last hebben van een hoge telefoon rekening, aangezien de enige naar wie ze zou bellen Yemi en Laura waren. Mason mocht ze niet bellen, haar ouders belde haar altijd en verder was er in New York niemand met wie zij wou spreken, of die haar wou spreken. ‘Kan jij een instrument bespelen? Of doe jij aan sport?’ Met die woorden trok Ian haar uit haar gedachten, ze opende haar ogen keek de jongen met een glimlachje aan. “Ik doe beide, ik speel gitaar en ik zing weleens en ik basketbal.” zei ze, terwijl ze rechtop ging zitten. “En ik heb vroeger lange tijd geturnt.” voegde ze er met een glimlachje aan toe. Met haar hand ging Kate door haar haren, die door het zee water behoorlijk in de war waren geraakt. Naast haar begon haar mobiel te trillen, het schermpje lichtte op. Verbaasd pakte ze het apparaatje op, keek naar de tekst die er op het beeldscherm stond. Langzaam trok de kleur weg uit haar gezicht, haar Iphone gleed uit haar handen. Snel pakte ze hem weer op, bang dat Ian wat aan haar zou merken. Ze wende haar blik af zodat hij de angst in haar ogen niet zou kunnen zien. Je broer op mij af sturen hea? Denk je nu echt dat je er zo makkelijk van af komt? Ik krijg je wel hoer. De tekst galmde na in haar hoofd. Ze had gedacht dat David haar met rust zou laten, dat hij nu zij in Monica zat een nieuw meisje zou zoeken. Maar kennelijk had ze het bij het verkeerde eind gehad, zacht beet ze op haar lip. Verwijderde het smsje uit haar inbox. Haalde huiverend adem, waarna ze haar ogen weer op Ian richtte. Ze wist een glimlachje te forceren. “Speel jij een instrument?” vroeg ze, terwijl ze probeerde het smsje uit haar geheugen te verbannen.