Studying? Hell no!

Dawn liep langs de rijen boeken. Haar vinger gleed over de kaften. Veel zouden denken dat ze iets zocht, maar eigenlijk verveelde ze zich gewoon. Daarbij was haar blik strak naar voren gericht, en niet op de boeken. Pas toen ze langs wat tafels liep met studerende mensen wendde ze haar blik af. Ze vertraagde haar passen en bekeek alle leerlingen èèn voor èèn. Ze keek naar hun kleren, hun gezichten en de boeken waar ze mee bezig waren. Ze haalde haar hand van de boeken af toen de boekenkast eindigd. Haar blik viel op een lege tafel met wat stoelen er omheen. Ze liep er naar toe en ging in de hoek zitten. Uit de kast achter zich pakte ze een dik oud boek, waarschijnlijk iets over geschiedenis ofzo. Ze opende hem op een willekeurige bladzijde maar las er geen woord van. Ze had het boek voor de zekerheid gepakte. Straks werd ze er noguit gestuurd omdat ze aan het 'rondhangen' was. Ze gooide haar zwarte handtas op tafel waardoor ze meteen boos aangekeken werd door een meisje. Waarschijnlijk en studiebol die zo vroeg in het jaar al haar best deed. Er verscheen een overdreven glimlach op haar gezicht. Die liet ze meteen weer verdwijnen. Ze rolde haar ogen en riste haar tas open. Uit haar tas haalde ze haar mobieltje. Een zwart/blauw LG KS360, met een paar kleine krasjes. Ergens had ze een Blackberry gehoopt te krijgen van haar oom, maar ze moest blij zijn voor dit kado. Haar oom had al veel voor haar gedaan, door hem zat ze nu op Monica. Ze moest dankbaar zijn voor alles. Voor Monica, haar mobiel en dat hij op haar broertje en tweeling zus wilde passen. Victoria, haar zus, wilde in Engeland blijven, bij haar vriendje en broertje. Dawn zelf moest niks hebben van jongens. Natuurlijk vond ze ze wel leuk enzo, maar ze geloofde gewoon niet in die 'ware liefde' onzin. Ze wilde plezier hebben, niks meer.

De bibliotheek was de eerste ruimte geweest die hem was opgevallen toen hij Monica High School binnenstapte. Nu zat Jud met grote ogen aan een van de vele tafels in de enorme bibliotheek. Overal om hem heen waren studenten, deze school had zoveel meer studenten dan zijn vroeger school. Hij voelde zich enorm overweldigd.

Onwillekeurig vergeleek hij zichzelf met een jongen van ongeveer dezelfde leeftijd tegenover hem. De jongen droeg sneakers van een bekend merk en Jud wierp een korte blik op zijn eigen schoeisel. Het waren sneakers, maar niet van een bijzonder merk. Hij probeerde zijn schoenen nog iets meer naar achteren onder zijn stoel te verplaatsen. De studenten hier leken allemaal modellen. Jud zuchtte, maar het klonk meer als zacht gegrom. Hij probeerde zich voor te stellen hoe het straks zou zijn met het Halloween feest, hij kon zich niet voorstellen dat een topmodel-student er eng zou kunnen uitzien. Het leverde een grimas op zijn gezicht op, het occulte zou hem hier zeker niet zo gemakkelijk kunnen opzoeken.

Verderop zag hij hoe een knap, blond meisje aan een tafel schoof, ze trok zich niks aan van het feit dat haar tafelgenote zich aan haar leek te ergeren. Iets in haar viel hem op. Het was bewonderenswaardig hoe ze zomaar naast iemand anders neerplofte en nonchalant haar tas opende. Hij zag hoe ze oogrollend een telefoon uit haar tas haalde. Alhoewel hij het merk van haar telefoon niet herkende, ging hij er vanuit dat het een duur merk zou zijn. Zo zag ze eruit, als een meisje dat zich zoiets kon veroorloven. Hij vroeg zich af waaraan ze zich ergerde, maar besefte zich toen ineens dat zijn starende blik vast opviel. Abrupte wende hij zijn hoofd af en staarde weer naar zijn open boek dat op de tafel lag.

Het boek, Pet Sematary, was een afscheidscadeautje van zijn vrienden geweest. Wellicht was het een grap geweest, zijn vrienden thuis wisten tenslotte hoe Jud soms ineens in de vage problemen raakte. Hoe dan ook, Jud had er nog geen letter in gelezen. Misschien moest hij hen sms-en, zijn oude vrienden zouden hem zeker kunnen opbeuren, en misschien zou hij iets van die zekerheid terugkrijgen die hij had toen hij had besloten hier naartoe te gaan. Hij schudde zijn hoofd. Nu was het niet de tijd om te twijfelen aan de eerdere keuze, nu was het de tijd om erbij te horen.

Ineens maakten zijn gedachten een zijsprongetje en vroeg hij zich af hoe hij er ooit achter zou moeten komen waar hij vannacht zou slapen. Zijn linkerhand gleed naar het hengsel van een van de twee koffers die bij hem stonden. Hij hoopte niet dat hij ze straks flink wat trappen op moest zeulen..

Ze klapte haar mobiel weer dicht en gooide hem in haar tas, hij brak toch niet. Weer doorzocht ze haar tas, waardoor er nog meer herrie ontstond. Op een gegeven moment klapte het meisje dat tegenover haar zat haar boek met een knal dicht. Ze mompelde iets en liep toen geïrriteerd naar de andere kant van de bibliotheek. Dawn keek haar grijnzend na, daar was ze dan ook weer vanaf. Ze ging weer verder met het overhoop halen van haar tas en uiteindelijk haalde ze er een schriftje uit en een balpen. Ze had beloofd aan haar oom, broertje en zus alles te vertellen wat er gebeurde, wat op dit moment niet veel was. Haar zus had gevraagd of ze wilde bellen of op zijn minst sms'en, geen probleem. Haar broertje had gevraagd of ze hem kon mailen, ook geen probleem. Maar van haar oom moest ze weer zo nodig een brief schrijven. Laat die mobieltjes en computers een keer met rust en schrijf een leuke lange brief, had hij gezegd. Een diepe zucht verliet haar keel. Ze had al een hekel aan schrijven, haar mobieltje was veel gemakkelijker en sneller. Ze rolde haar ogen. Ze opende het schrift op een willekeurige pagina en begon te schrijven. Leuk en lang... Er was nog niks speciaals of interessants gebeurd sinds ze op Monica zat. Hoe moest ze daar nou een lange brief over schrijven. Haar broer en zus waren al blij met een simpele 'hoi' of een 'Hoe is het in Engeland?' Maar haar oom niet. Die moest weer anders doen. Maarja, ze kon het maar beter doen. Haar oom was degene die ervoor zorgt dat ze alles kon betalen, kon ze maar beter doen wat hij zei. Ze schreef een paar woorden en liet toen haar blik door de bieb glijden. Haar blik viel op een jongen een paar tafels verder. Hij keek naar haar. Ze bekeek de jongen vlug en richtte haar aandacht toen weer op de brief. Ze hield er niet van als onbekende mensen naar haar keken. Ze keek weer naar de jongen, maar die ging alweer verder met zijn boek. Weer bekeek ze de jongen, dit keer iets langer. Ze begon licht te grijnzen. Ze hield er dus niet van als mensen naar haar keken, maar zelf kon ze er net zoveel van. Ze keek naar elk detail van de jongen. Van de merkloze sneakers tot de naam van het boek waar hij mee bezig was.

Alhoewel de meeste studenten Jud geen blik waardig gunden, keek het meisje met de telefoon wel naar hem op. Natuurlijk betrapte ze hem erop dat hij naar keek en onmiddellijk voelde hij zijn wangen opwarmen. Hij gooide het boek open om willekeurig in het midden te beginnen. Geweldig idee, Jud, staren wordt nooit op prijs gesteld. Hij zuchtte. Na een halve pagina lezen had hij wel weer genoeg van het boek; er werd uitgebreid een ongeluk met een vrachtwagen beschreven. Niet helemaal zijn genre. Natuurlijk. Licht geïrriteerd door zijn eigen gedrag en door het fantastische afscheidscadeau klapte hij het boek dicht. Misschien zou het in de prullenbak beter tot zijn recht komen. Niet geheel toevallig merkte hij een prullenbak op in een bepaalde richting.

Hij stond op en wilde al weglopen, toen hij zich zijn koffers herinnerde. Hij tilde de koffers op en liep richting de uitgang van de bibliotheek. Toen hij langs de tafel liep van het meisje met de telefoon wierp hij een korte blik op haar tafel. Voor haar lag een klein schrift, maar het zag er niet uit alsof ze al iets op papier had gezet. Hij twijfelde even, haalde diep adem en vroeg, zonder zich voor te stellen: "Weet je misschien hoe ik hier aan een slaapzaal geraak?" De koffers wogen best wat, maar een sociaal leven zou hem zoveel kunnen helpen. Hij probeerde haar zo neutraal mogelijk aan te kijken, terwijl hij wachtte op haar antwoord.

Dawn schreef drie/vier zinnen op en scheurde toen het blaadje uit het schrift. Ze had weer zo'n stomme spellings fout gemaakt. Misschien kon ze maar beter met een klad beginnen voordat ze hem echt netjes ging opschrijven. Normaal gesproken was haar handschrift super netjes en vaak ook aan elkaar. Maar op haar klas blaadje stond alles door elkaar en zag het er nooit goed uit. Opnieuw begon ze te schrijven en stopte na een zin of drie. Ze zuchtte en rolde haar ogen, ze wilde helemaal geen stomme brief schrijven. Ze hoorde een stoel naar achteren schuiven en keek meteen weer op. De jongen die ze net aangestaard had was opgestaan. Ze volgde de jongen en wendde haar blik af toen hij in haar richting keek. Pas toen ze hem hoorde praten keek ze weer op. Ze legde haar pen neer en dacht na. Zelf had ze het aan één of andere leraar gevraagd, maar waarschijnlijk had ze geluk en was het een Directeur of op zijn minst onderdirecteur. Ze haalde uiteindelijk haar schouders op. 'Ik had geluk dat ik één of andere leraar was tegen gekomen' Antwoordde ze de jongen. Ze bekeek de koffers die naast hem stonden, ze leken haar aardig zwaar. 'Misschien moet je naar een directeur ofzo? Of een conciërge??' Noemde ze maar wat op.

Ja, dat klonk wel logisch. Geen idee waar hij een conciërge of directeur kon vinden in het enorme gebouw, maar hij durfde niet verder te vragen. "Bedankt" zei Jud, "ik ga op zoek." Hij knikte naar haar, tilde zijn koffers op en sjokte de bibliotheek uit.

Hij realiseerde zich nu al dat het onmogelijk leek om op zijn gemak te raken bij de andere studenten op deze school. Misschien had hij een vergissing gemaakt en was Monica High School toch niet waar hij op zat te wachten en hij vroeg zich af of zijn vrienden van thuis ook zo over hun nieuwe school dachten.