All hell breaks loose

Nonchalant haalde Sarah een hand door haar lange bruine haren, terwijl ze Santa Monica Pier opliep. Het was pas twee dagen geleden sinds ze naar Santa Monica was verhuisd, haar oude leven achter zich latend. Ze had geen seconde spijt gehad van haar keuze, terwijl ze er bijna alles mee had achtergelaten: haar familie, de vrienden die ze daar had gehad, de reputatie die ze had opgebouwd...
Sarah wierp een blik over haar schouder, waar de stad steeds kleiner werd en de lichtjes vergingen tot het formaat van vuurvliegjes. Ach, hier had ze de kans alles opnieuw te doen. Ze kende hier weliswaar niemand, maar daar zou vanavond verandering in komen. La Palapa stond bekend als een van de beste uitgaans spots, en dat zou ze vanavond eens gaan testen ook. Ze had haar schooluniform verruild voor een outfit om in te feesten, en haar blik opengesteld voor leuke beachboys. Aangezien La Palapa bovenop de pier stond die aan het strand grensde, zouden die hier wel móeten zijn.
Het geluid van haar klikkende stiletto's stierf langzaam weg, terwijl ze steeds dichterbij de club kwam. Buiten stonden enkele mensen te wachten tot ze naar binnen mochten, terwijl anderen de club verlieten. Er verscheen een klein grijnsje rond Sarah's lippen toen ze zich aan sloot bij rij voor de ingang, terwijl ze de mensen die haar in tegenovergestelde richting passeerden met lichtjes geheven wenkbrauwen nakeek. De avond stond juist op het punt om te beginnen, en ze gingen nou al weg...? What a shame..

Het had een eeuw geduurd voor Sarah zich door het feestgedruis heen had kunnen wringen, maar nu zat ze dan eindelijk aan de bar. Haar ogen speurden de dansvloer af, terwijl ze wachtte op de cocktail die ze besteld had. Het was een schande dat je in Europa wel alcohol mocht vanaf je 16de, en in Amerika niet; gelukkig was deze bar schijnbaar bereid alcoholische dranken te verkopen zonder het vertoon van je ID, anders zou Sarah deze avond waarschijnlijk niet door komen. Met een glimlach pakte ze haar cocktail aan van de barjongen, en speelde wat met de limoen aan de rand van het glas. Opnieuw liet ze haar ogen glijden over haar omgeving, al wist ze niet waar ze naar op zoek was; ze kende hier toch niemand.

De smalle, donkere steegjes van de stad werden al snel verruild door de brede en verlichtte boulevard. Het ruisen van de zee was op de achtergrond te horen terwijl Ruby in een ietwat gehaast tempo over de met planken belegde ondergrond liep. Ze droeg romeinse sandaaltjes, maar dan in stiletto vorm, welke naar haar mening goed stonden bij de donkergrijs getinte skinnyjeans die ze droeg. De broek was gescheurd, omdat ze hem in originele staat zo saai vond, wat haar een beetje een ruig uiterlijk gaf. Het leren jasje die ze droeg kwam halverwege tot haar bovenlichaam en daaronder had ze een wit met goud gestreept strak shirtje.
Het was niet te zien dat Ruby deze kleren vandaag nog had gejat uit de winkel, te koppig om het te betalen met het geld wat ze had. Jatten was leuker, het gaf je een kick, en na al die jaren was Ruby werkelijk een meesteres in het stelen geworden. Haar schaduw was het enige wat haar gezelschap hield, terwijl ze over de redelijk verlaten boulevard liep. De kroegjes aan haar linkerhand waren luidruchtig en overstemden ondertussen het zachte ruisen van de zee. Daar, in de verte, merkte ze de club op waar ze naar toe wilde gaan. La Palapa.
Ze hield haar leren jasje aan toen ze door de brede uitsmijter toegelaten werd tot de club en haar weg vond naar de dansvloer. Haar ogen gingen rond, maar konden niet vinden wat ze zochten. Soepeltjes hees ze zich aan een paal omhoog het podium op, en om een beetje ruimte te creëren duwde Ruby subtiel de meisjes weg zodat ze van het hoge podium af zouden vallen. Opnieuw keek ze rond, zoekend naar een leuke jongen of meisje waar ze haar avond mee door kon brengen. Niets.
Haar aandacht werd getrokken naar iemand die ze liever niet had gezien. Een vroegere vriendin die nu langer bekend stond als vijand; Sarah. Hun blikken kruisten elkaar waardoor Ruby's plan om zo snel mogelijk ongezien weg te gaan in rook op ging. Het was te laat, nu moest ze wel op haar af stappen om te laten zien dat ze lef had en niet zou vluchten voor een miezerig iemand uit het verleden. Ze stapte van het podium af, waar de meisjes haar aan het opwachten waren. Het waren er drie, en begonnen allemaal kwade verwijten en scheldwoorden naar haar hoofd te slingeren. Geïrriteerd keek Ruby ze aan, wetend dat ze hier totaal geen zin in had. "Ik heb hier geen tijd voor.." klonken haar woorden, rauw en gevuld met haat. De meisjes accepteerden dit echter niet en begonnen haar te duwen, hopend dat ze zou vallen net als zij gedaan hadden. Ruby pakte het haar beet van het meisje die de weg naar Sarah blokkeerde en trok haar aan de kant. "Bedankt!" zei ze met een lief stemmetje, waarna ze richting de bar liep en tussen de kruk van Sarah en de man naast haar bleef staan. Nonchalant leunde ze met haar arm op de bar, Sarah aankijkend. "Wat doe jij hier?" siste ze, haar ogen vernauwd en op die weerzinwekkende smoel van Sarah gericht.

Langzaam bracht Sarah de cocktail naar haar mond en nam een klein slokje van de rozekleurige vloeistof. De club was tamelijk druk en werkelijk overal stonden mensen te dansen. Sarah was van plan eerst eens te zien wat hier rond hing, voor ze zelf daadwerkelijk de dansvloer op ging. Aan de andere kant van de bar had ze een leuke jongen zien zitten, die voor een minuutje verdwenen was maar er nu weer zat alsof hij nooit anders gedaan had. De knoopjes van zijn witte blouse waren slordig vastgemaakt en toonden de niet-onplezierige aanblik van zijn gespierde lichaam. Er verscheen een klein glimlachje op Sarah's gezicht toen de jongen haar kant op keek, en hun blikken elkaar kruisten. De jongen glimlachte terug, waarop Sarah kort haar ogen neersloeg en toen weer in de richting van de jongen keek. Hij zag eruit als een typische surfer; blonde haren in het albekende surfersmodel, knap gezicht en een onweerstaanbare glimlach. Sarah nam zich voor hem nog even in twijfel te laten en vanaf hier een beetje te flirten, en dan op hem af te stappen. Ze bestelde nog een drankje en wierp nog een blik op de jongen. Zijn ogen leken voor geen moment van haar te zijn afgeweken, wat haar een zelfvoldaan gevoel gaf. Nog even en hij gaat mijn avond perfect maken.. fluisterde een gedachte in haar hoofd, terwijl een glimlach nog steeds om haar lippen speelde. Voor een moment scheurde ze haar blik los van de jongen om de dansvloer eens te bekijken, waarbij een korte duwpartij op het podium haar aandacht trok. Een blondharig meisje had er enkele andere meiden ruw vanaf geduwd, die nu de koppen bij elkaar staken en waarschijnlijk een plan smeedden om haar terug te pakken. Het meisje trok zich er echter niks van aan, en hield zich staande aan de lange paal die op de verhoging bevestigd was. Haar blik richtte ze echter snel op de dansvloer, waar ze na een korte inspectie op Sarah bleef hangen. Toen haar blik die van het blondharige meisje kruiste stokte haar adem in haar keel, en zette Sarah met een bons haar cocktailglaasje neer op de bar. De limoen die op de rand had gezeten viel in de roze vloeistof, waarvan enkele druppels omhoog vlogen en rondom het glas op de bar terecht kwamen. Sarah beet op haar onderlip en kneep haar ogen tot spleetjes, terwijl haar gevoel haar vertelde dat dit gewoon niet waar kon zijn. Het kon gewoon niet wáár zijn dat dat Ruby Carver, haar ex-Bff van haar... haar... kindertijd hier was. Sarah walgde bij de herinnering alleen al en wendde haar blik snel op iets anders. Balend liet ze het cocktailglas rondjes draaien tussen haar vingers: het was te laat geweest. Ruby had haar gezien, en ze kon nu onmogelijk meer weg gaan. Bovendien was ze niet het type om er met de staart tussen de benen vandoor te gaan, bij het zien van een nietig iemand uit het verleden. Er zat niks anders op dan gewoon maar af te wachten tot ze dichterbij kwam: en dat deed ze.
Quasi nonchalant propte ze zich tussen haar buurman en Sarah zelf in, terwijl ze haar arrogante blik op Sarah richtte. Haar sissende woorden waren amper hoorbaar boven de muziek uit, maar duidelijk genoeg voor Sarah.
"Dat kan ik beter aan jou vragen!" siste Sarah even vals terug. Ze liet haar blik hooghartig over Ruby heen glijden, trok een wenkbrauw op toen ze de afgeraffelde jeans ontmoetten, en waren in een blik vol afgrijzen toen ze haar ogen opnieuw op Ruby's gezicht vestigde.
"Je hebt hier niks te zoeken!". Sarah's ogen vernauwden zich als het ware nog smaller, haar triomfantelijke humeur voor deze avond compleet verpest. Een snelle blik op de overkant van de bar leerde haar dat de jongen was verdwenen, waarop ze binnensmonds vloekte. Ruby wist ook altijd haar dag te verzieken; vroeger al, en nu weer. Wist ze dan niet dat dit gebied werd gedomineerd door scholieren van Santa Monica en Pacific High? Ruby kennende kon ze geen van beide scholen betalen: dus wat had ze hier te zoeken?

Ruby trok één wenkbrouw op toen Sarah reageerde, lichtelijk verbaasd dat ze met haar hooghartige kop nog tegen iemand als Ruby wilde praten. Ze had haar glimlach vast en zeker verzekerd voor 3 miljoen, haar perfecte ogen voor 5 miljoen en haar bleke huidje vast voor 7 miljoen. Ze kon het niet riskeren dat een meisje van de straat, zoals Ruby, dit allemaal kwam verpesten. Het mes met de speciale inscriptie op het lemmet en het mes zelf brandde in haar zak, maar ze wist zeker dat ze van school werd gekicked wanneer ze Sarah nu neer zou steken. Ruby zou geduld moeten hebben, moeten wachten tot het juiste moment om de dood van Sarah in iemand anders zijn of haar schoenen te schuiven. Het was makkelijk, zolang ze maar geen enkel spoortje van zichzelf achter zou laten.
Sarah werd een beetje sceptisch, waardoor Ruby even met een vreemde blik naar haar keek. Ze had er niets te zoeken? Droogjes bukte Ruby en raapte ze een dollar van de grond af. Ze hield de Dollar naast haar gezicht en toverde de meest fake-verwonderde blik in haar ogen. "Oh! Een Dollar! Ik denk dat ik wel wat te zoeken heb hier! Dollars!" reageerde ze nep-vrolijk. De brede glimlach die op haar gezicht stond leek er niet te horen. De leuke en bovendien rijke vriendinnetjes van Sarah hadden vroeger altijd Dollars naar haar toe gesmeten. Dankbaar had Ruby ze opgeraapt, niet wetend dat de meisjes haar hiermee belachelijk maakten en haar gingen uitlachen wanneer ze gretig de biljetten van de grond pakte. Nu wist ze wel beter, toch kon ze het niet laten dit grapje te maken.
"Je had vast niet verwacht dat ik hier zou komen, of wel soms?" reageerde ze bitchy op de woorden 'Je hebt hier niets te zoeken' van de high-class brunette die voor haar stond. "Jij denkt dat de juweliers in ons kleine stadje zijn beroofd door een of andere crimineel? Een man?" voegde ze er grijnsend aan toe. Oh, Sarah had beter op moeten letten. Ze had moeten merken dat Ruby plotseling wat duurdere kleding droeg en niet het onschuldige meisje was met de overleden ouders. Ze liet de bar los en nam een slok van de cocktail van Sarah, wat ze moeilijk wegslikte. Crimineel, oplichter.. Ze was het allemaal geweest, maar alcoholist had nooit tussen het rijtje gestaan. De blik die Sarah wierp op haar zelfgemaakte jeans beviel haar niet, waarna een walgende blik op het perfecte jurkje van Sarah wierp. Het jurkje pastte precíes bij Sarah. Perfect. Als Ruby een woord mocht kiezen om haar te omschrijven zou dat het zijn. Perfect was vreselijk, verschrikkelijk. Iedereen vond haar aardig en zij vond ook iedereen aardig. De kleren die ze droeg konden waarschijnlijk zó terug haar kast in maar toch kon ze het niet laten om op te scheppen over haar hoeveelheid geld en bracht ze ze naar de stomerij. Ruby zelf had ondertussen ook een behoorlijke hoeveelheid geld opgebouwd, welke ze alleen gebruikte voor de nodige dingen. Zoals haar school, of het kopen van dingen die niet te stelen waren.

Sarah snoof arrogant en wendde haar blik af van Ruby, zichtbaar niet geamuseerd van haar aanwezigheid en zeker niet in het openbaar: wie dacht ze wel niet dat ze was? Sarah moest haar nageven dat haar kledingstijl zichtbaar was verbeterd, al was de manier waaróp ze eraan was gekomen vast net zo verkeerd als zij zelf. Al van jongs af aan was het meisje rebels geweest, had ze zich aan geen enkele regel gehouden en gaf ze lak aan alles en iedereen. De dood van haar ouders was volgens de kranten 'een tragisch ongeval', maar Sarah wist wel beter. Hoe ze was ontkomen aan een toekomst in zo'n afgrijselijke, oranje overal was haar een raadsel: evenals het voor de politie was wat betrof het vinden van het moordwapen. Voor Sarah bestond er geen toeval sinds Ruby na die dag altijd rond liep met haar 'favoriete mes'. Waarschijnlijk gaf het haar nog altijd een kick als ze ernaar keek, het gevoel om iemands leven ermee beroofd te hebben moest haar het idee geven onverslaanbaar te zijn.
Toen Ruby zich boog om een dollar van de grond te rapen en vervolgens meldde dat ze hier blijkbaar wél wat te zoeken had, wierp Sarah haar een zijdelingse blik toe vanuit haar ooghoeken en roerde ongeïnteresseerd wat door haar cocktail. Pas toen ze er een slokje van had genomen en hem terug op de bar had geplaatst keek ze Ruby weer aan.
"Ach kijk nou toch eens... Al 5 jaar ouder en nog geen spat veranderd". Sarah's stem was scherp, terwijl ze Ruby een spottende blik toewierp. Het verveelde haar dat ze haar was komen opzoeken; ze waren niet voor niets geen vriendinnen meer, en wat haar betrof kon ze net zo goed van de aardbol verdwenen zijn. Het beeld van Ruby in een ruimteschip afkomstig van een andere planeet, misstond haar niet.
"Om eerlijk te zijn niet nee". Toen Sarah antwoordde op Ruby's vraag of ze haar verwacht had hier tegen te komen, keek ze haar opnieuw aan. Haar stem was fluweelzacht en poeslief geweest, wat scherp in contrast stond met de blik op haar gezicht. Het was Ruby geweest die háár Sam had ingepikt, en vervolgens nog beweerde dat het andersom was geweest ook. De gedachte alleen al maakte Sarah opnieuw woedend, waarop ze voor een kort moment haar ogen sloot en een paar keer diep in en uit ademde. Ze is het niet waard, hou je in.. Ze wist dat als ze hier herrie ging lopen schoppen ze het wel kon vergeten voor de rest van haar High-School periode. Ze zou Ruby een andere keer terug moeten pakken, hier en nu ging helaas niet lukken.
"Ruby lieverd, je bent altijd al zo geweest. Dacht je nou echt dat ik je niet doorhad? Hoe lang kennen we elkaar al?". Sarah was oprecht verbaasd dat Ruby vergeten was wat ze allemaal wel niet van elkaar wisten: geheimen hadden in hun ogen niet bestaan, en Sarah wist ook dat Ruby niet zo'n bravertje was als de rest van de school waarop ze zaten. Ze stal vaker dingen: van snoepjes tot pakjes kauwgom, en van kleren tot wist-zij-veel-wat; Sarah had het allemaal geweten. Misschien had Ruby geprobeerd het allemaal uit haar geheugen te bannen -evenals zij zelf- maar ergens bleven de pijnlijke herinneringen aan haar jeugd met de blondine altijd steken, en leken ze nooit helemaal te verdwijnen.
Met een geïrriteerde blik op haar gezicht keek Sarah toe hoe Ruby van háár drankje dronk, waarop ze zuchtte en de barjongen wenkte. Ze bestelde twee cola, betaalde en schoof vervolgens een van de cola's naar Ruby toe. Op een of andere manier doken de herinneringen aan vroeger één voor een weer op, waarvan haar drankje betalen ook een vaste was. Een diepe zucht verliet haar keel: dit kon nog wel eens een lange avond worden..

Ruby vernauwde haar ogen toen Sarah zei dat ze nog geen spat veranderd was, waarna ze geïrriteerd snoof. Oh, ze moest eens weten hoe ze veranderd was! Sarah zou haar bewonderen wanneer ze zou weten hoe Ruby zelfs na de honderste diefstal en de twee moorden nog onzichtbaar was voor de politie. Ze had zelfs die jongen van de straat die ze toendertijds had beschouwd als irritant snotjoch laten opdraaien voor haar daden. Ruby wilde het vertellen, wilde vertellen waarom ze haar ouders had vermoord maar kon het niet riskeren. Ze had een vurig karakter maar de meningen van anderen waren niet belangrijker dan haar eigen leven; ze zou immers achter tralies belanden wanneer Sarah er vanaf wist. Die bruine pin-up zou er waarschijnlijk alles aan doen om de blondine voor haar in de gevangenis te krijgen.
"Ik ben niet de enige die niet veranderd is. Kijk nou.. Je bent nog even misselijkmakend perfect als je vroeger was. Hoe gaat 't met je vriendinnen? Houden jullie nog steeds theekransjes op zondagmiddag samen met jullie knuffels?" reageerde ze vuil op de woorden van Sarah, waarna ze toekeek hoe Sarah de ober wenkte en twee glazen cola bestelde. Die bruine trut durfde het vast niet aan uit haar glas te drinken nadat Ruby er een slok van had genomen.
Haar hand sloot zich strak om de rand van de bar toen Sarah haar lieverd noemde, haar knokkels werden langzamerhand wit. Ze hield zich met moeite in en wist dat het onvolwassen van haar was om haar nu een klap te verkopen, bovendien zou Sarah haar uitlachen en een bijnaam verzinnen als ongetemde gorilla, ofzo.
De cola die Sarah voor haar had besteld was ongewensd. Ruby pakte hem op en liet hem naast haar neer vallen, terwijl ze met een ijzige blik naar het bruinharige elite meisje voor haar keek. Het glas spatte in duizenden stukjes uiteen en het geluid was alleen te horen voor mensen die dichtbij stonden, stond je te ver dan overstemde de muziek het geluid. Het zien van het gezicht van Sarah deed haar weer denken aan Sam. Sam.. ze mistte hem. Had geen vriendje gehad sinds hem en had haar pad alleen doorgebracht. De scharrels die ze zo nu en dan mee naar huis nam waren nooit genoeg, nooit was ze volledig tevreden gesteld. Sam was meer dan een scharrel, hij was zorgzaam en was haar lieve sukkel. Ruby had verwacht dat hij langer bij haar zou blijven, totdat ze er opeens achter kwam dat de Versace-verslaafde voor haar zijn tweede meisje was.
"Jij goedkope hoer, waarom rot je niet op naar de binnenstraten Santa Monica om daar achter een raampje te gaan zitten zodat je vriendjes van mensen kan afpakken?" gromde ze kwaad, het was duidelijk waar Ruby het over had. Sam..

"Ik denk dat ik dat vanuit jouw standpunt gezien maar..." Sarah liet haar blik over Ruby's gestalte glijden "...opvat als een compliment". Ze wierp Ruby een fake glimlach toe, terwijl haar gedachten opnieuw terug gingen naar vroeger. Sarah werd door iedereen als perfect gezien, en dat was altijd al zo geweest. Ze had vriendinnen met geld en status, waardoor hun groepje de elite van de school werd genoemd. Was je een vriendin, dan was je die voor het leven: maar wanneer je het verpestte gold diezelfde regel wat betrof vijandschap: en die was bij Ruby in werking getreden.
"Ach wat lief dat je naar hen vraagt" begon Sarah op een poeslief toontje, als reactie op de theekransjes die Ruby noemde. "but now you mention it: ze vragen ook nog steeds naar jou. Of ze niet hun kleren naar je op moeten sturen, of misschien een cheque zodat je eens redelijk kan eten". Als Ruby het zo wilde spelen kon ze het krijgen ook. Niet dat Sarah bij voorbaat van plan was gezellig wat te drinken met haar aartsvijand... Ze had dit gesprek eigenlijk wel zien aankomen, maar niet op dit moment; en vooral niet hier, in Santa Monica. Welke mislukte godheid had dit zo geregeld? Eentje die zij zelf niet aanbad, dat in ieder geval. Gelukkig was Sarah positief ingesteld, waarbij de hoop dat Ruby op een andere school was ingeschreven dan Santa Monica High een stuk groter was. Ze had er trouwens niet eens wat te zoeken: Santa Monica was voor mensen die het wilden maken, niet voor vieze zwervertjes die het van begins af aan al voor zichzelf verkloot hadden.
Toen Ruby -ondankbaar als ze was- het glas cola op de grond kapot liet vallen, deed Sarah net of ze het niet zag. Ze had haar cola van de bar gepakt en nipte wat aan het glas, haar blik op de andere kant van de bar bevestigd. Naar mate de avond vorderde en de nacht viel, stroomde de club steeds voller: waarschijnlijk zou het niet lang meer duren voor de brede uitsmijter bij de ingang mensen moest gaan weigeren. Sarah hoopte dat er voor die tijd nog een leuke jongen de club in zou kunnen komen, eentje waarmee ze deze bij voorbaat verpestte avond misschien nog een béétje goed kon maken. Jammer genoeg was die gespierde beachboy van de overkant verdwenen, al wist Sarah dat ze binnen de kortste keren een vervanger had gevonden: ze was niet van plan de rest van de avond hier met Ruby opgescheept te zitten. De kans dat dat zou gebeuren was van haar kant gezien waarschijnlijk relatief groot: Ruby had de wonderbaarlijke gave nieuwe mensen af te schrikken, en aangezien ze hun geboorteplaats hadden verlaten en daarbij ook Rubys 'vrienden', zou ze waarschijnlijk blijven rondplakken bij Sarah. Ook al was het maar om haar af te snauwen en haar eigen ongelijk wat betreft de zaak Sam te verduidelijken; Sarah rekende er niet op snel van haar af te zijn.
De scherpe, verwijtende stem van Ruby deed Sarah weer bij het heden komen, waarop ze haar een vuile blik toewierp. "Geef mij maar een raam, dat is nog altijd beter dan zo'n goedkope stoephoer als jij! Een beetje anderen de schuld in de schoenen schuiven, je durft wel! Sam hield van mij, maar dankzij jou is hij er vandoor. Het moet toch niet gekker worden, dat hij bang moest zijn dat zijn bloedeigen vriendin hem zou vermoorden?". Sarah walgde bij het uitspreken van het woord 'vriendin', want ze wist dat Ruby lang niet zo veel voor Sam had betekend als Sarah had gedaan. En dat hij uit het dorp was verdwenen..? Dat was omdat ook Sam de geruchten had gehoord van de moord op Ruby's ouders, en hij bang was dat hem hetzelfde lot zou overkomen: Sarah gaf hem groot gelijk.

De twee meisjes waren compleet verschillend, het zou nooit gelukt zijn om de vriendschap lang tot stand te houden. Zelfs wanneer Sam niet in het leven van beiden had gezeten waren het de verschillende vriendinnen wel die de vriendschap aan stukken hadden gescheurd. Ruby haatte Sarah echt zo diep en innig, dat er niet genoeg woorden waren om perfect te omschrijven hoe erg het was. "Redelijk eten? Meisje toch.. Ik zou iedere avond kaviaar kunnen eten en Shipwrecked Champagne kunnen drinken. Maar dat doe ik niet. Ik kan jouw leventje leven, maar dat doe ik niet. Ik leef mijn eigen, ik leef liever op de straat." siste ze, verbaasd over dat Sarah het met haar ongelovelijk slimme oogjes nog niet had opgemerkt. Ruby zag er misschien vaak uit alsof haar kleren vaak gedragen waren, maar iedere keer wanneer ze naar een nieuw gebied verhuisde -wat vaak was- stal ze genoeg om een hele garderobekast te vullen. De broeken werden vaak door haar onder handen zodat ze niet zo nieuw leken en de jurkjes werden zowiezo niet vaak gedragen. En Sarah hier had waarschijnlijk al jaren dezelfde kledingkast.
Sarah kaatste Ruby's opmerking terug, als verwacht, maar echt hard kwam het niet aan. Tippelen had ze gedaan toen ze 16 was, waar ze blij mee was. Ze had iemand leren kennen die haar alles over het stelen leerde, zodat ze niet meer hoefde rond te lopen in donkere steegjes in de hoop dat er een geile knul rond zou lopen en ze weer wat geld kon verdienen. "Wat is er, Sarah? Verkies je het veilige raam voor de enge straat?" grijnsde ze, wat ze ook wel verwacht had. Sarah was nu waarschijnlijk nog maagd, ze durfde er zelfs geld op te zetten dat dat zo was..
Sarah begon wat te lullen over dat Sam er vandoor was door Ruby's toedoen, waardoor ze geïrriteerd met haar ogen rolde. Het kon niet zijn dat die teef voor haar wist waar ze het over had, Ruby had haar sporen goed uitgewist en wist zelfs de meest slimme detectives te omzeilen. De acteerlessen die ze had gekregen in een verlaten balletgebouw toen ze klein was waren goed van pas gekomen toen ze zich hysterisch moest gedragen omdat haar ouders door een gek vermoord waren, dus hoe kon Sarah ook maar íets van haar daden te weten zijn gekomen? Het is een stomme gok, een stomme gok om mijn reactie te pijlen.. besefde Ruby, haar gezicht walgend op Sarah gericht. Toen, plotseling, trok ze het mes wat ze altijd bij zich droeg en zette ze deze tegen de keel van Sarah. Ze voelde haar slagader zenuwachtig en levendig kloppen, zou haar lichaam weten dat het met één simpele beweging ten einde zou kunnen komen of was het de geest van Sarah die dat wist? Het haar van beide meisjes viel over het mes heen en de barman was te druk bezig om de meisjes op te merken. "We mogen dan misschien verschillende verhalen hebben, maar ik hoef de jouwe niet te horen. Denk ook maar geen énkele seconde van je miezerige leventje dat ik ook maar iets geef om jouw mening. Je bent enkel een klein, breekbaar poppetje.." siste ze in haar gezicht, haar ogen kwaad op de hare gericht. Het mes prikte in de huid van Sarah -en inflicteerde wellicht een beetje schade- , en de hand die ze om haar nek heen had geslagen zorgde ervoor dat ze geen ongewilde bewegingen zou kunnen doen. "Je bent een klein vliegje gevangen in de web van de hongerige spin.. Als je dacht dat jij hier de controle had met het nonchalante geldsmijten van je, had je het mooi mis." siste ze, de woede die ze in zich kon ze niet langer beheersen. Het maakte haar niet uit, zelfs al noemde Sarah haar een losgeslagen gorrila. Het enige wat ze hier mee wilde bereiken was afstand tussen de twee meisjes en angst van Sarah jegens Ruby.

Dat Ruby zo lang voor Sarah's neus bleef staan, tegen haar aan brabbelde en haar probeerde te beledigen was niet goed voor hun vijandschap: of eigenlijk... misschien juist wel. Sarah voelde dat de aanwezigheid van de veel te zelfingenome blondine haar irriteerde en diep van binnen aan haar knaagde. Het knaagde haar hatelijke gevoelens jegens haar open, de oude wonden die in vijf mooie jaren waren dichtgegroeid. Bijna had Sarah gewenst dat ze vanavond nooit naar deze club was gegaan en daarbij Ruby nooit opnieuw had ontmoet; maar ergens gaf het haar een voldaan gevoel te weten dat ze nog altijd beter was dan Ruby: dat ze er nog altijd beter uit zag, betere manieren had, zich beter kleedde... Bij de gedachte aan dat laatste snoof Sarah schamper, een minachtende blik op Ruby richtende.
"En dat is te zien ook. Het valt me van je tegen dat zelfs als je beweerd zoveel geld te hebben en alles, je stijl er nog niet op vooruit is gegaan. De meeste zwérvers zouden je nog met een afkeurende blik nakijken" siste Sarah met een venijnige ondertoon tegen Ruby. Ze mocht dan wel veel kleding bezitten, maar zonder stijl kwam je ook niet ver. Sarah daarentegen had geld genoeg om haar kledingkast -wat ondertussen een huge inloopkast was geworden- constant bij te vullen en die stijl was haar met de geboorte meegegeven. Ach, je had het of je had het niet.
Een vals glimlachje krulde zich rond Ruby's mond, terwijl ze de vrijwel retorische vraag of Sarah liever een raam of 'de enge straat had' aan haar stelde. "Aangezien daar even obscene mensen als jij rondlopen, lijkt een raam me inderdaad beter" kaatste ze op dezelfde toon terug. Hooghartig stak ze haar neus ietwat omhoog en haar kin naar voren, haar cola momenteel compleet vergetend. Waarschijnlijk was de prik er allang vanaf, maar als dat het geval was bestelde ze zó een nieuwe. Haar ogen hadden zich onophoudelijk met een vurige blik op die van Ruby gericht; niet langer werd haar aandacht afgeleid door de mensen om haar heen.
In een flits van een seconde had Ruby echter haar mes getrokken, een zet die Sarah niet had voorzien. Ze voelde hoe een koele hand zich om haar nek sloot, en daarbij enige bewegingen van haar bovenlijf belemmerde. Het ijskoude metaal prikte tegen haar huid en bezorgde Sarah een rilling over haar rug. Het gevoel van withete woeden verspreed zich ondertussen door haar lichaam, de angst uit haar hoofd bannend. Ze wist waar Ruby toe in staat kon zijn -tenminste, als haar eerdere vernemingen waar waren- en zelfs áls het vermoeden dat ze zelf haar ouders had omgebracht verkeerd was geweest, kon Sarah met gemak gokken dat zij anders wel haar slachtoffer zou worden. Over de dood dacht ze echter niet na: ze wist hoe selfish Ruby was in het leven en zich niks van de meningen van andere mensen aantrok. Maar juist dát zou in dit geval de strop voor haar betekenen: als ze Sarah iets aan zou doen in een overvolle club als La Palapa, zou haar leventje compleet geruïneerd zijn. En ondanks het feit dat in haar ogen te lezen stond dat dit menens was, had Sarah niet het idee te hoeven vrezen voor haar leven.
Haar vader had er van jongs af aan al op gestaan dat Sarah op een cursus zelfverdediging ging, aangezien zijn dochtertje hem veel te dierbaar was om te verliezen of haar ook maar iets te laten overkomen. Ze had daar niet alleen tactieken geleerd om verschillende wurggrepen af te slaan, maar ook om om te gaan met mensen die buiten zinnen waren of -in dit geval- ontoerekeningsvatbaar. De sissende en bijna speeksel-spugende Ruby voor haar neus maakte de situatie alleen niet bepaald beter, waardoor het enkele seconden langer duurde voor Sarah zich iets nuttigs kon herinneren.
"Grappig dat je me nog altijd ziet als een breekbaar poppetje; dan had je deze zeker niet zien aankomen?". Sarah's stem was laag en sissend, doordrenkt van woede, terwijl ze haar vuisten balden. Voordat ze haar zin ook maar had afgemaakt stootte ze haar vuist in Ruby's maag, vlak onder haar borstbeen. Met haar andere hand probeerde ze Ruby's arm met het mes uit haar buurt te houden, terwijl de grip om haar hals verdween. Het was een riskante zet die Sarah deed, maar de vuist had de blondine op het goede punt geraakt en was verrassend genoeg geweest om Sarah tijd te gunnen om uit haar andere hand te ontsnappen. Zo snel ze kon probeerde Sarah naar achteren te leunen, uit de buurt van de hand die het lemmet nog stevig omklemde, maar kon daarbij niet voorkomen dat hij rakelings langs haar wang schampte. Het was een zachte en vluchtige aanraking geweest, waardoor Sarah verbaasd was een warme substantie op haar wang te voelen. Ze wankelde naar achteren en viel bijna tegen een kwaad vloekende jongen, maar hield zich net op tijd staande aan de bar. Met grote ogen staarde ze naar Ruby, beseffend wat ze had gedaan. Ze was geen getrainde bokser of football-speler, dus de stoot die ze had uitgedeeld was zeker niet hard geweest: het was alleen een vervelende plek, zo in je organen.
Vluchtig keek ze om zich heen om te zien of iemand hun korte vechtpartij had opgemerkt, maar de muziek leek alles te overstemmen en de mensen leek het niet te interesseren. Toen een irriterend en brandend gevoel op zowel haar wang als in haar hals sterker werd, bracht Sarah haar hand langzaam en met schokkende bewegingen naar haar wang. Het bloed bleef aan haar vingers kleven, waar ze met een walgende blik naar keek. Ze veegde er eenmaal langs, wat een prikkend gevoel met zich meebracht, evenals een rood spoor langs de rug van haar hand. Dat vuile kreng.. Het vuur in Sarahs ogen was heftiger opgelaaid, en zochten haar slachtoffer.

Het voelde goed om zo'n macht over Sarah te hebben. Het was fout, weliswaar, maar Ruby zag het op dit moment niet zo. Dan vertelde Sarah maar aan iedereen waarmee ze om ging dat Ruby haar bedreigd had met een scherp mes, veel maakte dat haar niet uit. Sarah's haar vriendinnen waren vast net zo erg als Sarah zelf en dus door Ruby onwaardig gezien. Ze leefde immers liever op zichzelf en de mensen die ze tot nu toe ontmoet had waren wel oké, en verre van tuttig.
Ruby trok één wenkbrouw verbaasd op toen Sarah het had over 'deze niet zien aankomen', maar voordat ze een gemene opmerking terug kon plaatsen -die vandaag aan de lopende band bedacht werden door beide meisjes- voelde ze een stekende pijn in haar maag, afkomstig door Sarah. De hand waarmee ze Sarah zo ongeveer in de houdgreep hield schoot naar haar buik, en ze boog iets voorover. Wat een ongelovelijke geméne plek was dat! Sarah leunde naar achter maar Ruby liet haar niet onaangeraakt gaan. Ze boog haar mes wat meer richting haar gezicht toe waardoor het scherpe gedeelte ervan haar wang schampte, en deze een ondiep sneetje achterliet. Ruby grimaste tevreden, tevreden omdat ze nu op twee plekken bloedde, en trok zich terug in de menigte. Ze bleef even staan met haar beide armen om haar buik heen geslagen, om te wachten totdat de ergste pijn over was. Na een seconde of tien rechtte ze haar rug en liep ze door de druk dansende mensen richting de uitgang. Ze irriteerde zich aan de cola die onder haar schoenen plakte maar bleef doorlopen, geen zin om Sarah nog langer te zien. Het mes had ze ondertussen al weggestopt en bungelde vrolijk aan haar riem, die door het lange shirtje niet echt zichtbaar was voor mensen die niet wisten dat het ding er zat.
Mensen werden zonder enige zorgen aan de kant geduwd en nadat ze de zware klapdeuren met woede had opengeduwd ademde ze de frisse lucht genietend in. Deze club werd vanaf nu op de blacklist gezet; hier ging ze niet meer heen. Sarah had het meteen voor haar verpest, met haar weerzinwekkende uiterlijk en gedrag. Een rilling liep over Ruby's rug toen ze aan dat hoofd moest denken, waarna ze even glimlachtte naar de uitsmijter om te laten zien dat alles goed met haar was.