Heaven and Hell

Ruby droeg een witte, korte spijkerbroek, die net aan onder haar fladderende roze topje uit kwam. Het waren niet de kleren die Ruby normaal droeg, maar het was nu eenmaal een feit dat het tijdens zomertijden in het stadscentrum een stuk heter was dan dat het aan de kust was. Ze bereikte het plein te midden van Santa Monica, waar vele toeristen aan terrasjes zaten en daar lui van hun cola of liter bier aan het genieten waren, en liep richting het gebouw dat met kop en schouders boven alle andere gebouwen uit stak. De Kathedraal, versierd met allerlei engelen en allerlei goddelijke tekens, iets wat Ruby verachtte. Ze kwam hier omdat ze wel zin had in wat lol, en het oeroude gebouw van steen gemaakt erg verkoelend kon zijn in de zomer.
Ze duwde de zware eikenhouten deuren open, en moest wennen aan de -in vergelijking met buiten- donkere ruimte. Hierna liep ze door, en ging ze in het houten huisje wat door velen als de biechtkamer werd gezien. Een ijzeren plaat werd voor het gaas weggeschoven waarmee de man die in de andere kant van het houten hokje aangaf dat ze mocht praten. "Vader, ik heb gezonden." klonk haar stem, het was goed dat de man haar niet kon zien aangezien het kettinkje die Alain haar had gegeven duidelijk maakte dat ze niet thuishoorde in de kerk, en het armbandje met het pentagram dit bevestigde. "Vertel, mijn kind." luidde zijn antwoord, waardoor Ruby's gezicht betrok; gek taaltje gebruikten die god-aanbidders... "Lucifer heeft tegen me gesproken in een droom, waardoor ik mijn ouders heb vermoord." vertelde Ruby doodleuk, haar stem redelijk kalm houdend. "L-lucifer?" sprak ze man, zijn stem klonk angstig alsof hij in zijn hele leven nog nooit van de duivel had gehoord. "Ik snap ook niet waarom hij opgesloten is, ik zou hem graag willen bevrijden, maar daar zullen 66 zegels voor gebroken moeten worden, en dat lukt me niet in mijn eentje." vroeg ze zich hardop af, waarna ze even met het armbandje speelde en er verwonderd naar keek. "Ga weg.. jij.. Monster!" klonk de stem van de man, bevend van woede. Ruby haalde haar schouders nonchalant op en stapte via de opening van de biechtkamer weer naar buiten. Phew, dat was leuk!
De kerk was zwak, ze waren dom bezig. Ze zeiden dat ze gods creaties zouden verwelkomen, maar stootten Ruby weg alsof ze een buitenstaander was. Misschien was ze geen creatie van god, en was ze de eerste persoon die Lucifer had gecreëert. Terwijl ze zich verwonderde over haar afkomst liep ze langs de grote rij met bankjes weer richting de uitgang, maar voor ze de massieve deur bereikte merkte ze iemand op. Ze bleef staan en merkte dat die persoon naar haar keek, en was benieuwd wat diegene van haar wilde.

De jongen had zijn kap over zijn hoofd getrokken, maar dat leek vreemd overbodig te zijn. Hij droeg een simpel wit shirt, en droeg een zwart koord met een vreemd symbool eraan, dat wel wat weghad van een vreemd gevormd versierd messenknopje, maar het was duidelijk niet algemeen, zoals een hartje of een kruisje. Hij droeg een vreemde zwarte lange jas, die duidelijk niet in de normale mode was, maar ergens juist aan iets ouds, iets middeleeuws deed denken. Hij was bewerkt met zilveren draden en slagwerk, die glansden in het zwakke licht van de kroonluchters. De jongen' zijn ogen glansden vanonder zijn kap, maar het was duidelijk dat de man in schaduw naar Ruby keek.

Hij leek anderen in het heilige gebouw niet op te vallen, maar hij stond recht onder een kruis. Het was alleen een raar kruis. Een zeer vreemd kruis. De jongen had het omgedraaid, en stond nu te wachten tot hij ongemerkt kon vertrekken. Hij leek echter door de bliksem getrokken toen hij Ruby zag lopen. En Ruby zag hem ook...

De jongen die ze had opgemerkt -die net zo goed een vrouw kon zijn omdat hij allesverhullende kleding droeg- bleef haar aanstaren, en Ruby bleef terugkijken. Haar blik dwaalde voor een kort moment af naar het omgedraaide kruis boven hem, waardoor er een lichte grijns op haar gezicht verscheen. Ze was ondertussen gestopt met lopen om de jongen aan te kijken, benieuwd wat hij daar deed. Was het een van de zonen van Lucifer, of stond hij daar gewoon omdat hij van de geur van wierrook en van gelovige troep hield, en was het kruis niet door zijn doen omgedraaid?
Haar aandacht werd naar iemand achter haar getrokken, die haar aansprak met 'Jongedame'. Ze draaide zich om, om daar vervolgens de man te zien die dezelfde stem droeg als de man die haar de biecht had afgenomen. Een echt normale biecht was het niet, aangezien ze meestal een 'straf' opgelegd kreeg en Ruby haar verhaal alleen aan de man vertelde om hem te laten weten dat er ook nog mensen waren die god niet gehoorzaamden en zich liever bij de andere kant aansloten, en die zich hier in de kerk durften te wagen. De man in de zwarte jurk wilde haar iets vragen of vertellen, maar de blik in Ruby haar ogen beval hem dit niet te doen. En hij gehoorzaamde.
Ze draaide zich om, zocht vervolgens naar de zwarte gedaante die tegen de muur had aangeleund, maar kon hem niet vinden..

De jongen was met een klein aanloopje achter een zuil verdwenen, en voelde aan zijn polsen. De kleine, maar dodelijke messen, verstopt onder zijn mouwen, voelde koel aan door het leer van hun houdertjes heen. Hij voelde met zijn gehandschoende handen hoe oud de steen van de Kathedraal was, maar hij had er geen last van tijdens zijn hoge klim naar een richel, vlakbij het koor, waar een stand beeld was weggehaald, en hij dus doodstil kon blijven zitten in de schaduwen.

Het meisje werd benadert door een man, die zich uit het biechthokje wurmde. De vent had een lange zwarte habijt aan, en Max glimlachte. Het ding leek op een jurk zoals de man hem optilde en door de kerk heen rende.
Hij voelde aan de riem met het vergif, de stiletto en aan de lading van zijn twee kleine pistooltjes, de laatsten ook verborgen onder zijn mouwen, en toen keek hij met een opgetrokken wenkbrauw naar wat het meisje met de man deed. Of leek te doen. Hij voelde een zekere spanning in de lucht, maar de man zweeg erover, en liep weer weg, zonder überhaupt wat te zeggen! De jongen leek even diep in gedachten verzonken, maar was toen weer alert, en klom verder.

Hij trok zich op aan een ijzer spijk in de wand van een hoge zuil, die het enorme schip van de Kathedraal ondersteunde, en hij klom er bovenop. Het was een dunne balk, en rond en glad, maar de jongen scheen perfect in balans voordat hij opeens van de balk afsprong, en toen tegen een andere zuil aankwam, waar hij omhoog klauterde naar een volgende nis in de wand, om zich in te settelen.

De stappen van de man die daarnet nog achter haar had gestaan stierven langzaam weg, waarna het volledig stil werd. Ruby luisterde goed naar de geluiden om haar heen, het was onmogelijk dat hij door de massiefhouten deur verdwenen was dus moest de jongen hier nog ergens zijn; de houten deur had ze immers wel in zijn slot horen vallen. Ze liet haar blik langs de muren glijden, langs de banken, langs de voorwerpen die op een verhoging stonden en zelfs langs de beelden waar hij zich mogelijk over zou kunnen verwonderen. Nergens. Misschien was hij een spook geweest? Een soort van engel van de heer die ervoor zou zorgen dat Ruby de kerk niet zou bespotten met haar Lucifer-aanbidding..? Ruby schudde rustig haar hoofd; ze geloofde niet in engelen, geloofden niet in een God dus dit alles was zeer onwaarschijnlijk. Was hij een spook, een dienaar van de duivel, of was hij gewoon muisstil?
Ruby haar blik gleed omhoog, hoewel ze hem daar niet zou kunnen vinden. De pilaren die in de muur waren verwerkt samen met de groffe stenen zouden een klim omhoog makkelijk maken voor iemand die goed kon klimmen, maar het klimmen in een jas zo lang zou toch nooit kunnen lukken..? Daar, plotseling, merkte ze een zwarte schim op, verscholen in een nis in de hoge muur. Ze vernauwde haar ogen, hield haar blik op hem gericht en hield geen rekening met anderen. Ze zouden haar blik kunnen volgen en de jongen kunnen opmerken, maar echt veel maakte dat haar niet uit. Wie was hij? Was hij een gewone jongen die ervan hield om historische gebouwen vanbinnen te beklimmen? Of was hij een of andere reperateur..? Ze beet op haar lip en bleef hem aankijken, niet van plan hem deze keer weer uit het oog te verliezen.

De jongen grijnsde vanonder zijn voorover getrokken kap. Zijn mond was een angstaanjagende aanblik, want er was een groot litteken, dat begon uit de linker mondhoek van de jongen, en liep bijna tot aan zijn jukbeen. Waar hij zijn angstaanjagende litteken normaal gesproken verborg voor zijn medemensen, kon het hem hier alleen maar van pas komen. Mensen angst aanjagen was deel van zijn schaduwleven. Het leven waar hij voor was bestemd. Het leven waar hij voor leefde. Als de jongen nu grijnsde, leek het alsof hij letterlijk van oor tot oor glimlachte, in ieder geval aan één kant. Het was een akelig gezicht, maar hij was nu nog verborgen in de schaduw. Met zijn donkere kap en lange jas zou zijn doelwit straks waarschijnlijk denken dat de duivel zelf hem was komen halen...

De jongen snoof, en keek naar Ruby. Hij wist dat ze naar hem keek. Hij wilde dat ze hem zou volgen, maar hoe kon hij haar dat nou weer duidelijk maken..?
Hij besloot zich over de rand van de alkoof te laten zakken, en liet zich vallen. Een meter of drie lager, strekte hij zijn handen uit, en hing hij aan de andere nis, die waar hij net nog in had gezeten. Hij hees zich omhoog om in deze nis te gaan zitten, en pakte vervolgens een notitieboekje met pen uit zijn jaszak. Hij krabbelde snel wat op het papier, en gooide het naar beneden.

Ik weet ik weet wat jij niet weet, maar wat weet jij over mij..?
Als je kunt klimmen, klim je mee. Wij hebben een zelfde doel.

Haar blik volgde hem terwijl hij zich omlaag liet vallen zodat hij in de nis kon gaan zitten waar hij de vorige keer in was gaan zitten. Zag hij dit als een oefening..? schoten de woorden door haar hoofd, die al snel verworpen werden door het briefje die hij naar beneden liet vallen. Ze liep naar de plek waar het ding was gevallen en raapte het op, om het vervolgens te lezen.

Ik weet ik weet wat jij niet weet, maar wat weet jij over mij..?
Als je kunt klimmen, klim je mee. Wij hebben een zelfde doel.

Ruby fronsde, hoe wist hij wat haar doel was..? Had hij haar lopen observeren, zoals zíj wel vaker deed bij mensen die een raadsel voor haar waren..? Haar blik gleed naar de oude, grote stenen die zo versleten waren dat er holtes in waren onstaan waar voeten en handen in geplaatst konden worden. Langzaam begon ze te klimmen, zich ervan bewust dat het een lange tijd geleden was dat ze dit had gedaan en ze wat voorzichtiger moest zijn dan normaal en ze niet zo snel kon klimmen dan ze gewend was. Toen ze bij de nis uit kwam hees ze zich naar een veilige plek door haar handen hoog te plaatsen en keek ze de jongen aan, een zekere nieuwsgierigheid brandde in haar waar ze normaal nooit last van had. "Jij hoort hier niet te zijn." waren haar woorden, laag en sissend. Ze konden zeker als vijandig opgevat worden, ze waren in ieder geval verre van vriendelijk. Ruby hield haar handen waar ze ze neer had gezet en bleef in een gehurkte positie, zodat ze de ingang min of meer blokkeerde en de jongen niet zomaar weg kon gaan. Ook irriteerde ze zich aan de kap die hij over zijn hoofd had getrokken want zo kon ze zijn gezicht niet zien, terwijl ze dat wel graag wilde. Wie weet was hij een kennis, of iemand die hetzelfde bevel had gekregen omdat haar superioren dachten dat ze het niet alleen af kon..? Of werkte hij voor zichzelf?