It's time to breathe.

Lang had het niet geduurd voor Kate besloten had naar het strand te gaan. Ze was altijd al dol op het strand en de zee geweest. Ze hield van het regelmatige geluid van de golven die stuk sloegen op het parelmoer kleurige strand, het zachte ruizen van de wind. Het gevoel van zandkorrels onder je blote voeten, en de wind in je haar. Met haar familie was ze bijna elke zomer naar de kust toe gegaan, als klein meisje had ze met haar broer zandkastelen gebouwd en hadden ze gefascineerd toe gekeken hoe het uiteindelijk op geslokt werd door de golven. Hoe hoog de muur die ze om hun zandkasteel heen bouwde ook was, en hoe breed de slotgracht die ze groeven ook was. Altijd werd het kasteel weer verzwolgen door de zee. Later was ze zich met andere dingen gaan bezig houden. Altijd had ze willen leren surfen, ze had ook een paar keer de kans gehad. Een aantal jongens hadden haar aangeboden het haar te leren, maar haar ouders moesten er niks van hebben. Waarom wist Kat niet precies, maar zij was niet iemand die tegen haar ouders in ging. In tegen stelling tot Mason, misschien was dat de reden dat haar ouders hem zo makkelijk buiten konden sluiten. Een zucht schoof over Kate’s lippen, voor een moment liet ze zich zakken op de stenen trap die naar het strand leiden. Trok haar hakken uit, legde de schoenen naast de trap. Het was de hopen dat ze er straks nog zouden lichten, al verwachte ze niet dat iemand zo sneu zou zijn om schoenen te stelen. Het zand voelde koel aan onder haar voeten, een glimlach verscheen op Kate’s gezicht. Ze duwde zich overeind, begon rustig in de richting van de zee te lopen. Waarin de zon langzaam verdween. Het is alsof de zon verdrinkt, zie je dat Kate. Het was alsof ze het haar broer hoorde zeggen, alsof ze hem de woorden zachtjes hoorde fluisteren net als hij altijd op het strand had gedaan toen ze nog klein waren. “De zon kan helemaal niet verdrinken idioot, anders was hij morgen nooit meer op gekomen.” fluisterde Kate. Elke keer weer had ze dat gezegd, en elke keer weer was de zon de volgende ochtend weer op gekomen en had zij lachend gezegd dat ze gelijk had gehad en dat de zon niet kon verdrinken. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, dat zulke onbenullige dingen je bij konden blijven, zulke kleine dingen die destijds nauwelijks waarde hadden gehad. Ze nam het zilveren plaatje dat aan het kettinkje om haar hals hing tussen haar vingers, staarde naar de lucht die oranje kleurde door de ondergaande zon. Zonder het in de gaten te hebben was ze bij de kust lijn gekomen, maar nu haar voeten lichtjes weg begonnen te zakken in het natte zand leek ze weer terug te keren naar de werkelijkheid. Ze deed nog enkele stappen naar voren, zodat ze tot haar enkels in het water kwam te staan. Ze had een luchtig zomer jurkje aan getrokken, dus ze hoefde zichzelf niet voor natte broekspijpen te behouden. Eigenlijk had ze verwacht dat het te koud zou zijn voor een jurkje als deze, maar dit bleek onterecht. Het was hier een stuk warmer dan het in New York was geweest toen ze vertrok. En ondanks het feit dat het al af begon te koelen, had ze het niet koud. Langzaam liet ze het kettinkje los, liet haar armen langs haar lichaam vallen. Voor het eerst sinds lange tijden voelde ze zich weer zichzelf, het voelde alsof ze eindelijk weer vrij kon ademhalen. Alsof er een zware last van haar schouders viel. Misschien was dit ook wel het geval. Nu ze hier was kon ze een punt zetten achter haar oude problemen, ze kon op nieuw beginnen. Ze kon beginnen met een schone lij, zoals dat wel eens gezegd werd. Er was niemand die wist dat haar broer achter de tralies zat, dus niemand zou haar daar voor kunnen veroordelen. Ook was David hier niet, en dit zorgde ervoor dat ze zich voor het eerst sinds tijden weer echt veilig voelde. “I’m finally sober, and nothing can change now I’m ready to breathe. Time to fly. Mark this one down in the pages of life. Say goodbye. Further an further away from the night.” zong Kate zachtjes, sloot voor een kort moment haar ogen. Luisterde naar de geluiden die de zee met zich mee droeg, met haar hand ging ze door haar blonde haren die los over haar smalle schouders vielen.

[Iedereen welkom ]

Ze wreef in haar ogen. Langzaam begon ze moe te worden. Dat was ook logisch, ze had vanaf 's morgens 10 uur tot nu op het strand gezeten met haar armen en hoofd leunend op haar knieën, starend naar de klotsende golven. Het gaf haar rust, van binnen en buiten. Haar spullen had ze in haar kamer gelaten. Slechts de sleutel van haar kamer zat diep verstopt in haar broekzak. De kleding die ze aanhad waren luchtig, kort. Vanochtend was het warm, vandaar die kleren. En ze had niet echt iets uitgezocht uit haar kast, slechts met haar gedachten ergens anders, iets uit de kast gepakt. Ze had nog geen kamergenootje, dus dat luchtte op. Celine was een stille meid, gaf niet veel aandacht aan anderen en het was moeilijk om bij haar binnen te dringen. Vandaar dat ze ook geen vriendinnen had, behalve Chelsea. Dat was haar vroegere beste vriendin, helaas had ze geen andere. De andere meiden op school hadden haar alleen maar uitgelachen, maar dat deerde haar niet. Ze hoefde geen andere vriendinnen, als ze haar niet konden accepteren dan Celine hun ook niet. Ze gaf ook nauwelijks aandacht aan andere mensen. De lessen die ze vandaag had waren best moeilijk, en kon je eigenlijk niet missen. Maar daar gaf ze niks om. Van haar ouders móest ze naar deze school, zonder tegen te spreken. Deze school gaven haar wat meer communicatie, sociale contacten, zeiden ze netjes. Het enige wat Celine deed was haar koffer stilletjes inpakken en zichzelf gereed maken om te vertrekken. Dit was haar tweede dag in Santa Monica. De eerste dag, wanneer ze laat in de avond was aangekomen, had ze alleen haar koffer uitgepakt in de rustige kamer en was ze vroeg naar bed gegaan. Al kon ze niet slapen, niet van de spanning maar van de gedachten dat ze hier niet wou zijn. Het liefste ging ze helemaal niet naar school, bleef ze voor altijd alleen in een kamer. Andere leerlingen zagen haar als een raar kind. Vooral de 'populaire' kinderen op haar vorige school. Die lachten, wanneer ze maar konden, haar constant uit. Dat deerde haar nu niet meer, maar nog steeds bleef dat gevoel in haar zitten. Dat gepeste, angstige gevoel. Celine slaakte kort, een stille zucht. Nog steeds staarde ze naar de zee, diep in gedachten. De golven maakten haar rustig, vooral van binnen. Het maakte haar gedachten leeg, meestal dan. Thuis ging ze zo vaak mogelijk naar het strand, het liefst 's avonds wanneer er bijna niemand te vinden was, en lieten haar gedachten rusten. Ze liet zichzelf rusten. Deze avond lukte dat niet goed. Het spookte door haar hoofd. De vorige school, thuis, de nieuwe school. Het was niet erg om van haar vorige school af te gaan, ze was het toch beu met die kinderen. Thuis was helemaal een opluchting om die te verlaten voor een lange tijd, haar ouders ruzieden op elk moment als het maar even kon. Ze bleven alleen bij elkaar slechts voor haar. Al hoefde dat helemaal niet, voor haar niet. Elk moment, wanneer ze thuis was, had ze de gedachte om uit huis te gaan. Dat was ook haar droom, een eigen huis. Een eigen stille huis, het liefst tussen de weilanden. Ergens waar ze gewoon rustig in haar eentje kon zijn. Ergens waar ze niet in een drukke menigte te lopen als ze even alleen wou zijn. Hier was dat het tegenovergestelde van wat ze gepland had. Nogmaals zuchtte ze even. Zouden haar ouders, nu ze voor een lange tijd weg was, nu plannen gaan maken om te gaan scheiden? Of bleven ze voor elkaar totdat het uiteindelijk uit elkaar spat? Totdat ze eindelijk hun hersens in gaan slaan? Het waren allemaal onbeantwoorde vragen. Dit werd allemaal teveel voor haar. Ergens van binnen voelde ze iets uit elkaar knappen, iets breekbaars en teder. Ze slikte. Ze had een brok in haar keel. Ze legde haar hoofd tussen haar armen, zodat andere mensen niet konden zien dat ze elk moment in huilen kon uitbarsten. Dit zat wat ongemakkelijker, maar het moest even. Het koude water bereikte haar voeten. Maar ze gaf ook daar geen aandacht aan. Het brekende gevoel in haar werd groter. De brok in haar keel wou niet meer weg. Voor ze het wist kwam het omhoog, in tranen. Haar piepende geluiden verraadden haar gehuil. Waarom moest dit nou bij haar gebeuren? Straks kwamen er leerlingen van school op haar af en lachten haar uit. Al kende ze eigenlijk nog helemaal niemand van Monica High. Ze was ook nog niet naar de lessen geweest. De tranen vielen in het natte zand, al was dat niet te zien vanwege de donkere avond. Ze stroomden er steeds sneller uit. Het huilende geluid was te erg om aan te horen, maar ze kon het niet stoppen. Het werd allemaal gewoon teveel voor haar. De pesterijen op school, haar ruziezoekende ouders thuis. Haar vriendin Chelsea had ze niet meer gezien sinds haar vorige school dan. Celine had jammer genoeg geen idee dat die ook op deze school zat. De moeite met ademhalen werd erger. Verdrietig schudde ze met haar hoofd. Haar ogen had ze gesloten, niet in de gaten dat er iemand naar haar toe kwam. Een koude hand voelde ze op haar schouder. Onmiddellijk opende ze haar ogen. Het was geen zachte hand, eerder een grote hand met lange vingers waar eelt op zaten. Ze durfde zich niet om te draaien. 'Gaat het meisje?' vroeg een zware stem aan haar. Het was een man, en hij klonk niet geruststellend. 'Kom mee naar mijn huis, dan geef ik je een beurtje.' Wat was dit? Haar handen begonnen van angst te trillen, maar ze hield het verborgen. Bang dat de man het zou zien. Ze hief haar hoofd op, het water was ondertussen al verder dan haar kont gekomen. Ze had het niet in de gaten gehad wanneer ze haar emoties eruit gooiden. 'Hoer, kom onmiddellijk mee, voordat iemand ons ziet,' siste hij duister in haar rechter oor. Haar ogen waren wijd open gesperd, maar nog steeds durfde ze niet achter om te kijken. Bang dat de man zag dat ze dikke, rode ogen had.

“Kate, gaat het wel?” de bezorgde stem van Mason dringt slechts half tot me door. Met mijn knieën op getrokken en mijn handen voor mijn gezicht geslagen zit ik op mijn bed. Het bed kraakt lichtjes als Mason er op gaat zitten, ik bijt hard op mijn lip. Probeer vergeefs de tranen die achter mijn ogen branden tegen te houden. Mijn handen worden beet gepakt, vergeefs probeer ik te voorkomen dat hij ze weg trekt. Al weet ik dat het nutteloos is, aangezien hij tien keer sterker is dan ik. Zijn ogen worden groot van ontzet als hij mijn gezicht ziet, voorzichtig brengt hij zijn hand naar mijn oog. Waar zich een grote blauwe cirkel omheen heeft gevormd. “Hoe kom je daaraan?” vraagt hij, zijn stem is een mengelmoes van woede en bezorgdheid. Ik zwijg, durf hem niet recht aan te kijken. “Wie heeft dat gedaan? Kate, zeg het me!” Mason’s stem slaat over, tranen lopen over mijn wangen. De wond op mijn wang begint te prikken als mijn zoute tranen er in terecht komen. “Kate godverdomme wie heeft dit gedaan?!” Ik merk dat Mason langzamerhand zijn geduld begint te verliezen, sla mijn ogen schuldbewust neer. “Het is niks, maak je niet drukt. Het is mijn eigen schuld. Ik ben gevallen.” De woorden verlaten als onsamenhangend geheel mijn mond. Liegen is nooit mijn sterkste punt geweest.
Langzaam verdwenen de beelden die Kate zo plotseling hadden overvallen. Verdwaasd knipperde ze met haar ogen, merkte dat er een brok in haar keel was gekomen. Onbewust had ze haar handen tot vuisten gebald, haar nagels boordde zich die in haar handpalm. Voorzichtig opende ze haar handen, haar vingers voelde verkrampt aan. Hoe lang had ze zo gestaan? Vijf minuten? Misschien langer. De beelden waren zo levensecht geweest, het was alsof ze dat moment weer op nieuw had beleefd. Zelfs het angstige gevoel was voor een moment terug gekomen, en leek nu weer vast te zitten in haar lichaam. Misschien was ze dan toch niet klaar om dit alles achter zich te laten, om adem te halen. Zoals ze nog geen kwartier geleden had gezongen. Dat een herennering je ineens zo neer kon slaan, je vrolijke stemming de grond in kon boren. Alsof het niks was, alsof jij niks was. Een zucht schoof over Kate’s lippen, met haar hand ging ze door haar blonden haren die golvend over haar smalle schouders vielen. Ze richtte haar ogen weer op de ondergaande zon, probeerde de eerdere herinneringen weer op te roepen. Degene die haar het vrolijke gevoel weer terug zouden geven. Maar het lukte niet, de herinneringen waren verdwenen samen met het gelukkig en vrije gevoel. Het leek erop dat het haar niet gegund werd om met en schone lij te begonnen. Alsof iets haar in haar te neer geslagen stemming te houden. Maar ze wou het niet, ze wou zich los maken van haar verleden. Ze wou het achter zich laten, voor eens, en voor al tijd. Maar het leek onmogelijk. Niks is onmogelijk, Katherine. De woorden kwamen even plots in haar op, als de eerdere beelden. Haar oma had dat regelmatig gezegd, met haar zachte wat hese stem. Als gevolg van het vele roken. Ach ja, niemand is perfect. Ook een uitdrukking die haar oma regelmatig in haar mond had genomen. Kate had zich nooit echt verbonden met die vrouw gevoeld, ze had zich altijd vreselijk geïrriteerd van haar bemoeizuchtige gedrag. Bovendien had haar oma haar altijd Katherine genoemd, en Kate had een hekel aan die naam. Niemand noemde haar zo, iedereen noemde haar Kate. En de meeste mensen wisten haar volledige naam niet eens. Iets wat in Kate’s ogen ook helemaal nergens voor nodig was. Toch had haar oma, met haar soms wat ouderwetse uitdrukkingen, meestal wel gelijk gehad. Hoe zou zij hebben gereageerd als ze had gehoord dat Mason in de cel zat? Vast anders dan haar zoon. Waarschijnlijk had zeg gezegd, dat iedereen wel eens een fout maakt. En dat zolang je berouw toont voor je daden, god je alsnog toe zou laten in de hemel. Zelf geloofde Kate niet in god, evenals haar moeder en haar broer. Maar haar vader, daar in tegen geloofde er wel degelijk in. Al drong hij zijn mening, voor de verandering, niet aan zijn familie op. 'Hoer, kom onmiddellijk mee, voordat iemand ons ziet,' De woorden, die op een sissende manier uit gesproken werden trokken Kate uit haar gedachten. Haar bruine ogen dwaalde heen en weer, het viel haar op dat de zee onderhand al een stuk hoger stond. Het water reikte inmiddels tot haar knieën. Uiteindelijk viel haar blik op een meisje dat niet veer bij haar vandaan zat, achter haar stond een man. Met een wat angstaanjagend uiterlijk, hij had een ongeschoren gezicht en wild ongewassen bruin haar. Kate huiverde onwillekeurig, het liefst was ze hier gewoon blijven staan. Maar ze wist dat ze dat meisje moest helpen, want het was duidelijk dat die man wat van haar wou. Langzaam begon Kate in de richting van het tweetal te noemen, haar voeten voelde plots loodzwaar aan. Ze kon dit niet, ze had hier het lef niet voor. Mason was degene met lef, als hij hier was geweest had hij die man waarschijnlijk al lang op de grond gegooid. Ja, hij zou wel weten wat hij in zo’n soort situatie zou moeten doen. En hij zou niet zo laf zijn als haar. Maar hij was er niet, en zij stond er alleen voor. Be strong Kate, I’ll always stay behind you to catch you if it went wrong. But you can take care of yourself, I know that. And you’ve to try to do the right thing. Mason had die woorden zachtjes in haar oor gefluisterd, maar de bewaker had al snel met een harde klap op de tafel gemaakt dat ze harder moesten praten. Het was alsof zijn woorden haar kracht gaven, Kate versnelde haar pas. Gaf de man een harde duw, merkte dat ze er meer kracht in had gelegd dan ze had verwacht. De man wankelde, zij hand gleed van de schouder van het meisje. “Laat haar met rust.” zei Kate, keek met haar bruine ogen de man aan. Probeerde de angst die ze voelde op de achter grond te houden. Nooit toe geven aan je angst, dat maakt je zwak. Had Mason ooit gezegd, en hij had gelijk. Dat wist ze, ze had het vaak genoeg mee gemaakt. Ze had vaak genoeg toe gegeven aan haar angst, maar at zou ze nu niet doen. Niet nog eens, nee ze zou zich sterk houden.

'Jullie hoeren! Ooit zal ik jullie pakken en zullen jullie aan mijn voeten liggen!' Was het enige wat de zwerver nog naar de twee meiden schreeuwden. Celine had zich niet verroerd, haar ogen wijd open. Ze trilde nog steeds, nu niet alleen haar handen, maar haar gehele lichaam. Even had ze het gevoel dat ze haar bewustzijn verloor, maar gelukkig was dat niet het geval. De man was weg, had haar niks gedaan. Gelukkig niet. Wat zou er gebeurd zijn als dat meisje haar niet had geholpen. Trillerig draaide ze zich met onzekerheid om en bekeek het meisje. Het water was nu iets hoger gekomen, bij haar heupen. Ze stond op, waarbij ze bijna omviel, en liet haar hoofd zakken. De lokken vielen voor haar linkeroog, zoals gewoonlijk. ''Dankje,'' fluisterde ze duidelijk hoorbaar. Het was stil op het strand, voor de rest was er niemand te vinden. Behalve hun twee. De golven waren wat stiller gaan liggen. Het water was alleen wat hoger gekomen. Wat tranen gleden over haar wangen en vielen in het water. Het was koud, de frisse wind die voorbij kwam waaien en het ijskoude water dat nu tot haar knieën stond. Ze liep naar het meisje toe, pakte zachtjes haar hand en trok haar voorzichtig mee naar het droge zand. Nog steeds hield ze haar hoofd bang naar beneden. Ze was bang dat ze zou zien dat ze gehuild had, heel erg gehuild had. Even voelde ze, met haar losse hand, of haar ogen nog steeds dik waren. Helaas was dat nog steeds het geval. Ze hoefde niet bang te zijn dat haar mobiel nat was geworden, of iets anders kostbaars. Alleen de sleutel van haar kamer had ze bij zich. Gelukkig had de man nog niks bij haar gedaan, anders was ze waarschijnlijk ergens mee naar toe genomen waar ze niet wilde zijn en had hij haar sleutel af gepakt waardoor ze niet meer naar haar kamer kon. Dat ze verkracht zou worden, was wel de laatste gedachte die ze had toen ze hier naartoe verhuisde. Helaas moest ze wel van haar ouders. Deze gedachte begon weer pijn te doen. Haar hoofd bonkte, van de tranen die ze had laten stromen. Een onherkenbare pijn ging door haar hart, een fysieke pijn, geen mentale. Hierdoor voelde ze opnieuw alles weer omhoog komen. Opeens trok ze haar hand terug en omhelsde het meisje. Alsof ze haar al jaren kende, ze gaf een vertrouwend gevoel. Dit had ze nog nooit gehad, dat ze iemand spontaan knuffelde. Behalve haar eigen tweeling zus. Haar haar voelde zacht aan, wanneer ze met haar hoofd op het meisje haar schouder leunde. Een paar seconden gingen voorbij, ze wist niet hoeveel. Dit moment leek wel eeuwig te duren. Voor ze het wist stroomden de tranen eruit en begon ze huilerige tonen te maken. Niet te hard. Waarom was ze hier in godsnaam, ze wou terug. Ze wou haar zus terug zien, haar broer, haar ouders. Nog geen twee dagen was ze hier, en ze had nu al flinke heimwee gekregen. Misschien dat ze vriendinnen met die meisje kon worden. Daar verlangde ze ook naar, iemand met wie ze van alles kon delen. Met haar zus kon ze dat niet meer doen, en met haar vriendin Chelsea ook niet. Die had ze al in tijden niet meer gezien, en die zal waarschijnlijk wel andere vriendinnen hebben gekregen en haar hebben vergeten. Ze liet haar zachtjes los en veegde haar tranen weg. ''Het spijt me, ik had het niet moeten doen,'' wist ze er als enige uit te krijgen. Ze beet op haar onderlip maar ze had nu wel haar hoofd opgeheven gehouden. Deze keer liet ze hem niet zakken. Ze was bang, al durfde ze haar nu wel recht aan te kijken, dat het meisje haar uit zal schelden voor 'freak' of wat dan ook. Ze was bang dat ze weg zou rennen en tegen iedereen op school zal gaan vertellen wat voor vaag kind ze was. Maar toch kon ze haar hoofd niet laten zakken, al wou ze het wel. Iets in haar zei dat ze dat niet moest doen, ze moest de moed niet verliezen. Dat waren woorden die haar tweelingzus had gezegd via een smsje.

Nooit toegeven aan je angst, dat maakt je zwak, Kate herhaalde het zinnetje een aantal maal in haar hoofd. Voelde hoe ze haar angst daadwerkelijk onder controle kreeg, haar ogen hield ze strak op de man gericht. Wiens wat ongewassen uiterlijk, haar het idee gaf dat hij een zwerver was. ‘Jullie hoeren! Ooit zal ik jullie pakken en zullen jullie aan mijn voeten liggen!' schreeuwde hij, om er vervolgens vandoor te gaan. Kennelijk werd het hem te veel nu ze met zijn tweeën waren. Kate richtte haar blik op het meisje, die over haar gehele lichaam trilde. “Gaat het een beetje?” vroeg Kate, het meisje stond met haar rug naar haar toe gekeerd. Waardoor ze diens gezichtuitdrukking niet kon lezen. Erg lang duurde het niet voor het meisje zich oprichtte, en zich naar Kate omdraaide. Die haar onderzoekend aan keek. Het linkeroog van het meisje ging schuil achter haar blonde haren, haar rechter oog was opgezet en rood van het huilen. ''Dankje,'' fluisterde het meisje, Kate glimlachte naar haar. “Geen dank.” zei ze. In haar ogen was het logisch dat ze het meisje geholpen had, ze had haar moeilijk aan haar lot over kunnen laten. Zelf had ze altijd kunnen rekenen op de hulp van haar broer, tot nu toe dan. Je moet Katherine niet altijd beschermen Mason. Als iemand altijd geholpen word, zal die nooit op eigen benen kunnen staan. Had hun oma eens hoofdschuddend gezegd, Mason had met zijn ogen gerold en was vervolgens weer doorgegaan met waar hij mee bezig was. Zij had wijselijk haar mond gehouden en was ongestoord door gegaan met gitaar spelen. Plots werd haar hand beet gepakt, iets waardoor Kate uit haar gedachten werd getrokken. Ze liet zich door het meisje mee voeren naar het strand, het zand bleef aan haar voeten kleven maar ze sloeg er geen acht op. Het viel haar op dat het meisje naar de grond bleef kijken, alsof ze ergens bang voor was. Kate fronste, overwoog te vragen waarom het meisje had gehuild. Want dat ze gehuild had, was iets waar Kate vrij zeker van was. Rode ogen, logen niet. Mensen wel, mensen logen altijd. En meestal was zij naïef genoeg om ze te geloven. Mason had altijd gezegd dat ze te goed van vertrouwen was, dat ze mensen haar daadwerkelijk alles wijs konden maken. Ze moest eerlijk toe geven dat dit vroeger inderdaad wel het geval was geweest. Maar de laatste tijd niet meer, haar vertrouwen was niet meer zo makkelijk te winnen. Althans jongens konden haar vertrouwen niet meer zo makkelijk winnen. Onmerkbaar schudde Kate haar hoofd, zetten de gedachten was en richtte haar aandacht weer op het meisje. Dat haar hand los liet, om haar vervolgens te omhelzen. Het meisje had haar hoofd op Kate’s schouder geplaatst, en begon te huilen. Kate sloeg haar armen om het meisje heen, hield haar zwijgend vast. De stilte die heerste op het zo goed als verlaten strand werd voor een moment verbroken door het snikkende geluid van het meisje. Uiteindelijk liet ze Kate los, die automatisch haar voorbeeld volgde en haar armen langs haar lichaam liet vallen. ''Het spijt me, ik had het niet moeten doen,'' zei het meisje, Kate schudde haar hoofd. “Het geeft niet, iedereen heeft wel eens een moment waarop alles hem even te veel word. En dan is iemand die je een knuffel kan geven niet verkeerd.” zei Kate, ze glimlachte even geruststellend naar het meisje. Zelf had ze Mason altijd gehad die haar steunde als ze het moeilijk had, alleen juist op het moment dat ze het het moeilijks had zat hij vast. “Gaat het weer een beetje?” vroeg Kate bezorgd aan het meisje, keek haar vragend aan. “Zou je me willen vertellen wat er aan de hand is? Misschien dat het oplucht.” vervolgde ze. Na een korte aarzeling ging ze zitten, trok haar knieën op en sloeg haar armen er omheen. “Ik ben trouwens Kate.” zei ze, een klein glimlachje sierde haar gezicht.

Ze waren nu veraf van het water, dus om te gaan zitten kon geen kwaad. Alleen aangezien haar broek al nat was, bleef het droge zand nu aan haar broek kleven als ze ging zitten. Niet dat dat wat uitmaakte, op dit moment maakte helemaal niks haar meer uit. Ook zij ging zitten, volgde het voorbeeld van het meisje, genaamd Kate. ''Celine. Ik ben Celine,'' zei ze na een korte aarzeling. Zij had haar naam tenslotte ook gezegd, dus was het wel zo eerlijk als zij hem ook vertelde. ''Mooie naam heb je,'' fluisterde ze met nog steeds haar halve gezicht schuilgehouden achter haar blonde haar. Pas nu irriteerde ze zich er eigenlijk aan. Ze blies het omhoog, maar kwam weer terugveren. Ze streek het weg met haar hand, achter haar oren zodat nu de linkerkant van haar gezicht ook zichtbaar werd. Nu waren er twee rode ogen te zien. Ondertussen waren haar wangen van schaamte rood gaan kleuren. Opnieuw had ze de neiging om haar excuses aan te bieden, maar dat had toch geen zin. Anders zou misschien Kate haar alleen maar zat worden en waarschijnlijk weggaan. Dit waren natuurlijk alleen maar onzin ideeën wat door haar hoofd spookten, maar toch waren het de kleine dingen waar zij juist bang voor was. ''Ik ehhm, sorry,'' begon ze te vertellen. ''Dit word gewoon allemaal teveel. Ik wil hier eigenlijk helemaal niet zijn, op deze school. Stiekem heb ik vandaag gespijbeld. Ik wil mijn klas, genaamd 11B ofzoiets, helemaal niet zien. Ik wil helemaal niet gepest worden, ik wil het liefst met rust gelaten worden,'' ze stopte even, liet haar blik rusten op het zand waar een paar kleine takjes de weg versperden voor een niet zo groot groepje mieren. ''Niet dat jij mij stoort. Het is juist fijn om even met iemand te praten,'' zei ze, maar wel met nog een angstige toon in haar stem. Misschien zat Kate wel bij haar in de klas. Daar zou ze straks, of morgen wel achter komen. Hopelijk zat het meisje erin, dan had ze op z'n minst een iemand om mee te praten. Als zij dat wou. ''Mijn ouders.. Zij ruzieën alleen maar thuis.'' Ging ze verder. De tranen kwamen weer omhoog, maar ze wist ze deze keer op tijd weg te slikken. ''Mijn tweelingzus, weggestuurd naar een kostschool. Mijn broer is op werkvakantie. Alleen ik zat alleen thuis met m'n ouders.'' Dit klonk waarschijnlijk wel allemaal ongeloofwaardig, en het was nogal vaag uitgelegd. Maar het was wel de harde waarheid. Hiervan ging haar hart harder bonken. Het liefst gaf ze haar nog een knuffel, of bleef ze voor een lange tijd in haar armen liggen. Waarom wist ze niet, misschien omdat ze aandacht en liefde nodig had. Misschien omdat ze die al heel lang niet meer gekregen had. Al die raadsels gingen door haar hoofd. Ze durfde Kate niet meer aan te kijken. En haar knieën begonnen zenuwachtig heen en weer te gaan. Celine zat ongeveer in dezelfde houding als het meisje zat, maar dan haar armen wat strakker om haar benen heen geklemd waardoor het lastig werd om haar benen vrijuit te bewegen.

(Vage post)

Rustig nam Kate het meisje dat naast haar was komen zitten in zich op, zich afvragend waarom ze zo van streek was. Het leek haar sterk dat dit enkel kwam door de man die zonet zijn hand op haar schouder had gelegd. Nee, er was meer aan de hand. ''Celine. Ik ben Celine,'' stelde het meisje zichzelf voor, een glimlach gleed over Kate’s lippen. ''Mooie naam heb je,'' zei Celine. “Merci.” zei Kate, waarna ze haar blik voor een moment naar de zee liet afdwalen. De regelmatigheid waarmee de golven kapot sloegen op het strand, had iets rustgevends. In New York had ze de zee altijd erg gemist, het leek haar geweldig om aan de zee te wonen. Om als je op stond, de gordijnen te kunnen openen en de zee te zien. Ze woonde nu welles waar niet zo dicht bij dat ze de zee vanuit haar kamer kon zien, maar het was wel dichtbij. Een kwartiertje lopen en je was op het strand. Kate was er dan ook al vrij zeker van dat ze regelmatig naar het strand zou gaan. ''Ik ehhm, sorry,'' begon Celine, Kate richtte haar ogen weer op het meisje. Zag dat die haar blonde haren uit haar linkeroog had gestreken, waardoor nu haar beide door het huilen rode ogen zichtbaar waren. ''Dit word gewoon allemaal teveel. Ik wil hier eigenlijk helemaal niet zijn, op deze school. Stiekem heb ik vandaag gespijbeld. Ik wil mijn klas, genaamd 11B ofzoiets, helemaal niet zien. Ik wil helemaal niet gepest worden, ik wil het liefst met rust gelaten worden,'' vervolgde ze, 11B dus. Dat betekende dat ze bij elkaar in de klas zouden zitten. Toch besloot ze nog even te zwijgen, aangezien ze het idee was dat Celine nog niet uit verteld was. ''Niet dat jij mij stoort. Het is juist fijn om even met iemand te praten,'' zei het meisje op een wat angstige toon, bijna alsof ze bang was dat Kate het verkeerd op zou vatten en weg zou lopen. Maar dit was Kate helemaal niet van plan. ''Mijn ouders.. Zij ruzieën alleen maar thuis.''vervolgde Celine. ''Mijn tweelingzus, weggestuurd naar een kostschool. Mijn broer is op werkvakantie. Alleen ik zat alleen thuis met m'n ouders.'' beëindigden ze haar verhaal. Kate knikte langzaam, dacht voor een moment voor ze reageerde. “Het is begrijpelijk dat het je nu allemaal even te veel word, je moet je ook niet schamen voor je tranen of het feit dat je mij net knuffelde. Het is vreselijk om tussen ruziënde mensen te zitten, en om je broer of zus te moeten missen. Maar je hoeft niet bang te zijn dat je gepest word in de klas, ik zal wel proberen dat te voorkomen. Ik zit namelijk ook in 11B.” zei Kate. “Samen sta je sterker dan alleen.” zei ze met een klein glimlachje. Zelf had ze nog geen les gehad, maar ze was meestal niet het meisje dat gepest werd. Niet dat ze zo’n grote mond had, maar ze wist zich in een klas meestal goed staande te houden. Ze was iemand die zich snel ergens op haar gemak voelde en gewoon vrolijk mee kon praten. Iets waardoor ze meestal snel op genomen werd in een groep. Kate aarzelde even, sloeg haar armen vervolgens om het meisje heen en gaf haar een korte knuffel. Waarna ze haar armen weer rond haar knieën sloeg.

[En toen moest ik gaan (aa)]

Het meisje, Kate dus, zat ook in de klas 11B! Onmiddellijk viel er al een last van haar schouders af. Het was fijn om met haar te praten, al kende ze haar totaal niet en had ze haar pas net ontmoet nadat zij haar had geholpen van iets vreselijks. De zee was prachtig om aan te zien. De golven die ketsten tegen de rotsen aan, het witte schuim wat er vanaf kwam. Het was iets natuurlijks, wat op een of andere manier rust gaf. Een harde, koude wind vloog voorbij. Celine schoof wat ongemakkelijk dichterbij, zodat ze in plaats van van tegenover haar naar naast Kate kwam te zitten. Het begon koud te worden. Om wat warmer te worden wreef ze over beide armen heen. Al hielp het niks. Nog een klein stukje schoof ze tegen het meisje aan, zodat ze nu haar fijne lichaamswarmte kon voelen. Eigenlijk wou ze wel zo blijven zitten, maar het was al hartstikke laat en het begon steeds kouder te worden. ''Is het niet verstandiger als we naar een andere plek gaan? Ergens waar het warmer is?'' Fluisterde ze in Kate's oor. Ze zat nu dichtbij genoeg, dus kon ze dat makkelijk doen. Haar armen zaten ook om haar benen heen geklemd. Voorzichtig legde ze haar hoofd op Kate's schouder. Die was wonderbaarlijk genoeg heerlijk warm. In principe kon ze nu wel haar ogen sluiten en voor eeuwig zou blijven zitten, naar de ritmische golven luisterend. Helaas was dat niet mogelijk. Dat wist ze zelf ook wel.

[ Korte post o.o ]

Kate staarde voor een moment zwijgend voor zich uit, haar armen losjes om haar knieën geslagen. Ze voelde de koele wind langs haar armen strijken, rilde lichtjes. Het begon nu toch wel koud te worden, misschien was het beter geweest als ze een vestje had meegenomen. Al had dit waarschijnlijk compleet misstaan met haar zomerjurkje. Maar het zou er tenminste voor gezorgd hebben dat ze het nu niet koud had gehad. Met mijn rug leunde ik tegen de koele muur van de villa, mijn armen losjes om mijn eigen lichaam geslagen in een poging mezelf warm te houden. De harde muziek was zelfs hier buiten nog te horen, het zou me niks verbazen als de ouders van Nicole geen idee hadden dat hun dochter een feestje gaf. Al was dit wel te verwachten, juist van haar. “Heb je het koud?” een stem deed me op kijken, voor me stond een jongen wiens naam voor mij onbekend had. Een lieve glimlach stond op zijn knappen gezicht, zijn bruine haren lagen wat warrige op zijn hoofd. Ik glimlachte onwillekeurig. “Een beetje.” zei ik, tot mijn verbazing trok de jongen zijn vest uit en gaf het aan me. “Trek maar aan, ik heb niet zo veel last van de kou.” zei hij, nog altijd met die lieve glimlach op zijn gezicht. Ik trok het vest aan. “Merci.” glimlachte ik. “No problem.” zei hij. “Wat is je naam?” vroeg hij, waarna hij naast me kwam staan. Het verbaasde me dat hij zich niet eerst zelf voorstelde. “Ik ben Kate.” Verdwaasd knipperde Kate met haar ogen, waar kwam die herinnering vandaan? Waarom moest ze daar juist nu aan denken, nu ze er totaal geen behoefte aan had? Hoe had ze zo stom kunnen zijn ooit in zijn toneel spel te trappen? Hoe was het mogelijk dat ze zo naïef was geweest, zo ongelofelijk dom? Mason had alles tot een goed einde gebracht, al hoe wel goed? ''Is het niet verstandiger als we naar een andere plek gaan? Ergens waar het warmer is?'' stelde het Celine voor, kennelijk was zij dus niet de enige die het koud had. Kate knikte langzaam, ging met haar hand door haar dat door de wind behoorlijk in de war was geraakt. “Niet heel ver hier vandaar is een strandtentje, daar kunnen we wel heen gaan. Trakteer ik je op iets te drinken.” glimlachte Kate, naar het meisje dat haar hoofd op haar schouder had gelegd. Ze voelde de lichaamswarmte van Celine, bleef voor een kort moment zitten. Tot haar tanden bijna begonnen te klapperen van de kou, voorzichtig kwam ze overeind. Draaide zich om naar Celine en stak haar hand naar haar uit. “Kom, het is hier veel te koud.” zei ze. Ze wachtte tot het meisje haar hand zou pakken zodat ze haar overeind zou kunnen trekken.

'Kom, het is hier veel te koud,' kondigde Kate aan. Het was inderdaad ook veel te koud om hier te blijven zitten. De hand die het meisje aanreikte sloeg ze niet af. Celine pakte haar hand vast en trok zichzelf omhoog. Eenmaal opgestaan wreef ze weer met haar handen over haar armen heen. Ze leunde een beetje tegen Kate aan, opnieuw voor lichaamswarmte. Bij dit meisje kreeg ze wel het idee dat ze vriendinnen met haar kon worden. Het vertrouwde gevoel wat ze nu al met haar opbouwde, voelde prettig. Haar schoenen zakten door het zand bij elke stap die ze zette. Wat ook een prettig gevoel gaf.

Bij het strandtentje aangekomen leunde Celine niet meer zo tegen haar aan. Er klonk luidde muziek van binnen. Een jongen die net uit het tentje kwam deed de deur open voor de twee dames. 'Goedeavond, dames,' zei hij charmant waarbij hij knipoogde en een brede glimlach opzette. Celine huiverde, hier hield ze niet van. Waarvan juist de meeste meiden erop in gingen. Dat had zij juist niet. Stilletjes, zonder naar hem te kijken, liep ze door de deur heen. Wanneer ze langs hem liep rook ze een wodka lucht. Het was pittig druk binnen. De meeste jongeren die er stonden leken wel al dronken te zijn. De tijd was er dan wel al voor. De hardcore muziek overheerste het geluid. Je kon elkaar nauwelijks verstaan. Een dronken jongen viel naast haar op de grond neer. Ze schrok en deinsde achteruit waardoor ze tegen een andere jongen opbotste. De angstige adrenaline, wat ze eerder bij de zwerver had gehad, schoot opnieuw door haar lichaam heen. Snel rende ze naar Kate toe en had de neiging om haar bij haar arm te pakken en stevig van angst vast te houden, maar hield zich net op tijd nog in. De blonde lok viel weer voor haar linkeroog. Dat was maar goed ook, dan zag ze al wat minder dronkenheid om zich heen.

[Korte post, The voice of Holland 'Sing off' begint zo.. en ik heb er een uur over gedaan om er wat uit te persen :$ Ik post de volgende keer langer, écht waar.]

Met een glimlach keek Kate op Celine neer, ze mocht het meisje wel. Ondanks het feit dat die behoorlijk onzeker was. Haar hand werd beet gepakt en Celine trok zich er aan op. Leunde heel lichtjes tegen Kate aan, die naar een korte aarzeling haar arm in die van het meisje haakte. Een vrolijke glimlach was op haar gezicht verschenen, het beviel haar hier wel. Ver van haar ouders die haar elke keer weer probeerde over te halen het contact met Mason te verbreken. Die haar broer, en hun zoon zwart maakte in de hoop dat ze hem net als hun zou verstoten. Maar dat zou ze niet doen, nooit. Hij was haar broer, hij had haar geholpen, hij was er altijd voor haar geweest. Nooit zou ze hem in de steek laten, doen alsof hij geen familie van haar was. Hij mocht dan wel een fout gemaakt hebben, maar dat deed iedereen dat was menselijk. Langzaam liepen ze in de richting van het strandtentje, vlak bij de stenen trap hield Kate halt. “Wacht even.” zei ze, liep naar de trap toe en pakte haar schoenen die ze daar voordat ze naar de zee toe was gelopen had uit getrokken. De hakken zouden veel te ver weg zakken in het zand, bovendien vond het fijn als haar voeten weg zakte in het zand. Als ze de wat ruwe zandkorrels tegen haar huid aan voelde. Ze besloot haar hakken vlak bij het strandtentje aan te trekken, zodat ze niet vol zaten met zand wanneer ze naar binnen zouden gaan. Rustig liep ze terug naar Celine, zodat ze samen naar binnen zouden kunnen gaan. Zodra ze op de houten planken stond van het terrasje waar overdag waarschijnlijk en groot aantal mensen zaten, trok ze haar schoenen aan. Maakte het bandje rond haar enkels vast, waarna ze zich op richtte. Al vanaf haar twaalfde liep ze regelmatig op hakken, iets waar haar moeder voor had gezorgd. Hierdoor kon ze op hakken rennen mocht ze willen. De deur werd door een jongen open gedaan, Kate schonk hem een lieve glimlach. “Merci.” zei ze, waarna ze achter Celine aan naar binnen stapte. De alcohol lucht viel als een deken over haar heen. De meeste jongeren binnen leken dronken te zijn, iets wat Kate niet had verwacht. Toch vond ze het niet erg, zolang er geen jongens zouden komen die hen lastig vielen was het goed. Ze werd nog altijd onrustig in de buurt van jongens, al had het haar daarstraks weinig moeite gekocht om lief naar de jongen die deur voor hen had geopend te glimlachen. Vroeger zou ze waarschijnlijk ook een gesprek aan zijn gegaan, maar nu dacht ze er niet over. Niet na er was gebeurd met David, Kate huiverde onwillekeurig. Zocht met haar ogen naar Celine, die uit haar zicht verdwenen was. Het meisje kwam op haar afgerend. “Gaat het?” vroeg Kate keek haar onderzoekend aan. “Je moet die mensen gewoon negeren, kom ik haal wat drinken voor ons en dan gaan we ergens zitten waar het rustig is.” zei ze, een geruststellend glimlachje was op haar gezicht verschenen. Ze pakte de hand van Celine losjes vast en leiden har naar de bar. “Wat mag het zijn?” vroeg de barman, ze voelde zijn ogen over haar lichaam glijden. Negeerde dit straal. “Een cocktail voor mij, en wat wil jij Celine?” vroeg ze, aan de dronken jongeren had ze al gezien dat de alcohol regel hier niet nageleefd werd. En al was ze niet van plan dronken te worden, ze had wel behoefte aan iets sterkers dan cola.

[Geeft niet hoor ]

'Een cocktail voor mij, en wat wil jij Celine?' Celine huiverde even, het was hier griezelig en dit was wel de laatste plek waar ze heen zou willen. Maar met Kate, vond ze het toch op een of andere manier niet erg. Een jongen, die grijns zo groot op z'n gezicht had die gewoon eng was, kwam naast haar zitten en keek haar scheel aan. Snel draaide ze haar hoofd terug naar de barman en begon op haar onderlip te bijten. ''Voor mij slechts een water,'' siste ze snel op een gemene toon. De barjongen wist niet hoe snel hij te werk moest en griste alles bij elkaar. De fles water, gelukkig was het geen glas waar hij stiekem alles in gegooid kon hebben, zette hij voor haar neus neer en de cocktail was ook vrij snel klaar gemaakt. Ook die zette hij op de bar neer, maar dan voor het andere blonde meisje d'r neus. ''Kunnen we niet beter ergens anders gaan zitten?'' Fluisterde ze in Kate's oor terwijl ze een blik wierp over de gehele zaal. Nergens leek het echt rustig, maar in de hoek was gelukkig wel een tafeltje vrij. De dronken jongen die achter haar zat, zat op haar schouder te kriebelen. Het voelde als een spin, maar zij wist wel beter. Wat geïrriteerd trok ze haar schouder weg, maar hij bleef het proberen. Dankzij haar nieuwe vriendin, tenminste dat hoopte ze, kreeg ze toch het gevoel dat haar zelfvertrouwen wat omhoog steeg. Het kriebelen was opgehouden, en net voordat ze opgelucht adem kon halen voelde ze de hand lager. Ditmaal bij haar kont. Van schrik slaakte ze een gil en gooide, als reflex, haar zojuist open gedraaide fles water het water recht tegen z'n gezicht. Alsof dit nog niet genoeg was sloeg ze, zo hard ze kon, met haar vlakke hand tegen z'n, voor haar zicht, rechterwang aan. Deze werd binnen de kortste keren knalrood. Celine was inmiddels opgestaan en deinsde achteruit, vergetend dat Kate daar zat. Ze voelde het warme lichaam van haar vriendin tegen haar rug aan. Haar mond stond van verbazing wijd open. Dit zag ze zichzelf een jaar geleden nog niet doen, zo down was ze op dat moment. Al hielpen haar tweelingzus en haar broer haar wel erg. Die hadden altijd voor haar klaar gestaan. Dat gaf ook een hartverwarmend gevoel. Ze had ze dan niet altijd bij zich, maar ze had ze opgesloten in haar hart, waar ze ook nooit meer uit konden komen. ''S..S..S..Sorry!'' Stamelde ze zacht wat tevens onverstaanbaar was vanwege de muziek. De jongen had het waarschijnlijk niet door, vanwege de grote hoeveelheid drank die hij binnen had, dat hij geslagen was. De enige reactie was dat hij zich helemaal kapot lachte. De fles water die ze in haar trillende hand had vastgehouden, had ze neergezet op de bar.

De barman, of beter gezegd bar jongen zag er niet verkeerd uit. Hij had bruine haren, waarvan enkele plukken zo nu en dan in zijn donkere ogen vielen. Een beetje buitenlands uiterlijk, Italiaans misschien? In tegen stelling tot de meeste klanten in de bar was hij nuchter, iets wat ergens ook wel logisch was. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, ondanks het feit dat haar houding tegenover jongens veranderd was merkte ze dat ze nog altijd keek naar hun uiterlijk. Vroeger zou ze waarschijnlijk een gesprek met hem aan geknoopt hebben, iets wat haar meestal goed af was gegaan. Nu ontweek ze haar blik, wanneer ze merkte dat hij naar haar keek. ''Voor mij slechts een water,' site Celine op een wat gemene toon, Kate trok haar wenkbrauw op maar liet het verder rustte. Volgde met haar ogen de barjongen, die niet leek te weten hoe snel hij hen hun drankjes moest geven. “Merci.” zei ze met een lieve glimlach op het moment dat hij de cocktail voor haar neus zetten. Ze rekende de drankjes af, waarna ze haar ogen op Celine richtte. Die zich niet helemaal op haar gemak leek te voelen. Zelf had ze er niet zo veel problemen mee, ze was redelijk wat gewend. Alleen had ze in New York altijd haar vrienden gehad, en meestal was Mason ook wel in de buurt geweest. Als er iets zou gebeuren, zou hij haar hoe dan ook te hulp schieten. ''Kunnen we niet beter ergens anders gaan zitten?'' fluisterde Celine in haar oor. “Ja, kom.” zei Kate, terwijl ze haar drankje van de bar pakte. Ze voelde iemand langs haar arm strijken, deed een stap naar voren. Nam niet de moeite om degene aan te kijken, die met zijn hand langs haar arm had gestreken. Dat zou die jongen, want dat het een jongen was wist Kate zeker. Enkel aanzetten om weer iets te proberen, al hoe wel daar ging ze vanuit. Een gil weerklonk, maar behalve Kate en de barman reageerde er niemand op. Vanuit haar ooghoeken zag Kate hoe de jongen, een korte blik hun kant op wierp. Ergens was het tafereel dat zich vlak voor haar neus voltrok wel grappig, de jongen die zonet aan Celine zat was drijfnat. Hij leek het nauwelijks te beseffen, want zijn enige reactie was lachen. Zo hard en zo luid dat Kate verwachtte dat hij van zijn kruk af zou vallen. Wat het gehele vertoon enkel komischer zou maken. Het viel haar op dat de wang van de jongen langzaam rood kleurde, en ze besefte dat Celine naast de inhoud van het flesje in het gezicht te gooien hem ook een klap had verkocht. Celine deinsde achteruit, liep tegen Kate aan. “Gaat het?” vroeg Kate, terwijl er een bezorgde blik in haar bruine ogen verscheen. Ze keek haar vriendin onderzoekend aan, wierp een terloopse blik op de jongen die nog altijd dubbel lag van het lachen. ''S..S..S..Sorry!'' stamelde Celine, maar Kate had niet het idee dat de jongen het zou horen. “Kom.” zei ze zacht tegen Celine, waarna ze die zachtjes meevoerde naar een tafeltje achterin. Het was daar nog altijd druk, maar minder dan in de rest van het strandtentje. Wat s’ avonds scheen te veranderen in een plaatselijke kroeg. Kate ging op een van de stoelen zitten, en nam een slokje van haar cocktail. “Als je weg wil moet je het zeggen.” zei ze tegen Celine, terwijl ze haar ogen door de ruimte liet dwalen. Op dit moment waren er weinig mensen die acht op hem sloegen, ze waren te druk met zichzelf bezig. Maar dit kon natuurlijk altijd veranderen, voor je het weet stond er al weer een staal bezopen gozer aan je tafel.

''Ehhm.. Nee hoor, ik wil hier wel blijven.'' Zei ze wat afwezig, terwijl ze haar ogen gericht had op een aantal dronken jongelui die tegen elkaar aan, aan het schuren waren. Afgrijselijk om aan te zien. Hoe dan ook, snel wist ze haar aandacht weer bij het meisje, Kate te brengen. Ze glimlachte opnieuw wat verlegen, ze voelde zich dan wel op haar gemak bij haar nieuwe vriendin maar niet bij de andere mensen. Dit was nogal ongemakkelijk. Ondertussen nam ze een slok van haar water. ''Hoelang ben jij hier al?'' Wist ze eruit te brengen. Ze schoof wat zenuwachtig heen en weer op haar stoel en tikte met haar hand op de tafel. Haar korte nagels gaven geen tik geluid, dat kwam omdat ze die altijd afbeet. Dat was gewoon sinds kleins af aan een tik geworden en ze is er niet meer vanaf gekomen. Dit deed haar tweelingzus ook, ook logisch. Zij deden altijd dezelfde dingen. Celine en Christy hadden iets telepatisch. Want als de een wat overkwam of ergens pijn had, dan had de ander daar last van en kreeg dezelfde pijn maar dan wat lichter. Op welke afstand dan ook. Om niet al te nerveus over te komen pakte ze de waterfles en nam er weer een slok uit. Het koude, van koolzuurhoudend vrij, water stroomde door haar slokdarm zo haar maag in. Vervolgens zette ze hem weer neer, draaide de dop erop en begon aan haar blonde plukken aan de rechterkant van haar gezicht te frunniken. De andere blonde lok, die normaal gesproken voor haar linkerkant van haar gezicht hing, had ze uit haar gezicht geblazen. Gelukkig bleef hij deze keer wel gewoon uit haar zicht.

(tss, niet zo lange als de jouwe )

''Ehhm.. Nee hoor, ik wil hier wel blijven.'' zei Celine, Kate keek haar voor een moment onderzoekend aan. Maar liet haar ogen al vrij snel af dwalen, het viel haar op dat er bijna niemand in de strandtent nuchter was. Ja, de jongen achter de bar en een meisje dat wat afgezonderd stond van de rest en op gedempte toon op een jongen die duidelijk wel dronken was in praatte. Op één zelfde manier had zij eens op Yemi in gepraat op een feestje. Het had haar vreselijk veel moeite gekost om hem van gedachten te doen veranderen, hij was niet half zo dronken geweest als de jongen die daar stond. Maar hij was op dat moment tot bijna alles in staat geweest. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, richtte haar bruine ogen weer op Celine. 'Hoelang ben jij hier al?' vroeg die haar, Kate nam een slokje van haar cocktail voor ze antwoord gaf. Het drankje smaakte heerlijk zoet, een klein glimlachje gleed over haar lippen. “Ik ben hier nu net een paar dagen.” zei ze, waarna ze haar glas op de tafel zetten. Vlak bij haar zodat ze het zou merken als iemand er wat in zou gooien, ze wist niet of dat hier snel zou gebeuren. Maar in New York had ze meestal ook over haar glas moeten waken, zelfs in hun buurt werd er regelmatig wat in iemands drankje gegooid. Al was het relatief minder dan in de andere delen van New York. “Jij?” voegde ze er aan toe, terwijl ze een blonde pluk uit har ogen streek. “Waar kom je eigenlijk vandaan?” vroeg ze met een glimlachje spelde op haar lippen. Voor een moment liet ze haar blik weer door de ruimte dwalen, dacht aan het geen wat Celine haar eerder had verteld toen zij had gevraagd waarom ze zo van slag was. “Heb je een goede band met je broer en zus?” vroeg ze, terwijl ze het meisje vragend aan keek. Ze wist niet of Celine er wel over wou praten, hoopte maar dat ze het niet erg zou vinden dat ze het had gevaagd. Ze pakte het zilveren plaatje met de gegraveerde M die aan het kettinkje om haar nek hing zachtjes vast en draaide het kettinkje één maal om haar vinger. Simpelweg omdat ze niet goed wist waar ze handen moest laten. Al vrij snel liet ze haar handen weer zakken, pakte haar glas en nam nog een slokje van haar cocktail.

[Insilose post ]

''Dit is mijn tweede dag hier,'' mompelde ze, maar wel verstaanbaar boven het gebrabbel van de jongelui uit. 'Waarom kom je eigenlijk vandaan?' Voordat ze ook maar antwoord had gegeven op de eerste vraag vroeg Kate de tweede al. ''Ik kom uit Miami,'' was haar enige antwoord. Ondanks dat er een jongen achter haar stond, een andere, probeerde ze het te negeren en begon wat aan haar nagels te zitten. Het angstige gevoel kwam weer omhoog, en ze begon wat zenuwachtig met haar knietjes te knikken. 'Heb je een goede band met je broer en zus?' Die vraag had ze niet verwacht en er leek wel een brok in haar keel te zitten. Vroeg of laat zou ze die vraag ooit wel gekregen hebben, van wie dan ook, hoe dan ook. Maar gelijk nu al, net wanneer ze afscheid van ze had genomen... Dat kon ze even niet aan. Ze richtte haar blik op een neon flamingo die op de muur hing, die wat kapotachtig aan het knipperen was. Ze slikte om de tranen weg te krijgen. Dit raakte haar even. ''Ja, eigenlijk het beste met m'n zus,'' en ze stopte even omdat het even teveel werd. Opnieuw slikte ze en probeerde de tranen in haar ogen weg te krijgen. Hopelijk zag het meisje met de prachtige blonde haren, Kate, het niet. ''M'n tweelingzus, om precies te zijn.'' Omdat ze niet eeuwig naar die flamingo kon blijven staren ging ze weer verder met aan haar nagels te klooien. De jongen, die zonet nog een meter ongeveer van haar af stond maar die ze wel in de smiezen had, was dichterbij gekomen en ze rook de wodka al uit z'n mond meuren. Dat was ook niet zo gek, want hij stond letterlijk te hijgen in haar haar. ''Ehhm, Kate?'' Vroeg ze met een pieperig muisstemmetje. ''Kunnen we astjeblieft teruggaan naar het strand? Ik vind het hier doodeng worden,'' en haar doodsbleke gezicht zei al genoeg.

[Me too, ]

''Dit is mijn tweede dag hier,'' mompelde Celine, toch slaagde Kate er moeiteloos in het meisje te verstaan. Ondanks het geroezemoes en de muziek, die overigens niet erg had stond. Het was meer een soort zacht gedreun op de achtergrond, je moest je inspannen om te kunnen verstaan wat er gezongen werd. Kate knikte langzaam, nipte van haar cocktail. Als er hier niet zo veel dronken lui had rondgelopen was het een best leuk tentje geweest. Waarschijnlijk was het overdag dan ook aantrekkelijk voor mensen die gewoon een dagje naar het strand gingen. ''Ik kom uit Miami,'' beantwoorde Celine haar tweede vraag, Kate glimlachte even naar haar. Haar blik viel op de jongen die achter haar nieuwe vriendin stond, hij was ouder dan hen beide een jaar of twintig. Hij had gemillimeterd blond haar en doffe blauwe ogen, al waren ze waarschijnlijk helderder als hij nuchter was. Het was zeker niet moeders mooiste, maar Kate moest eerlijk bekennen dat ze het niet zo had op jongens met zulk kort haar. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, het feit dat de jongen zo naar het zat te loeren stond haar niet aan. Het gaf haar een wat onbehagelijk gevoel, het was alsof ze zijn ogen op haar huid kon voelen branden. Een zucht schoof over haar lippen, snel richtte ze haar blik op Celine. Gewoon negeren, sprak ze zichzelf toe. Terwijl ze en slokje van haar cocktail nam. Aan het gezicht van het meisje tegenover haar kon ze zien dat de vraag niet goed gevallen is, het liefst wou ze haar woorden dan ook terug nemen. Maar nog voor ze dat kon doen begon Celine al te praten. 'Ja, eigenlijk het beste met m'n zus,' begon ze, Kate knikte langzaam. Ze wist maar al te goed hoe het was gescheiden te worden van je broer, of in dit geval zus als je daar een goede band mee had. ''M'n tweelingzus, om precies te zijn.'' vervolgde Celine. “Het moet heel vervelend zijn om van haar gescheiden te zijn.” zei Kate, die niet in staat was iets beters te bedenken. Ze durfde niet verder te vragen, aangezien ze aan Celine kon merken dat die het er moeilijk mee had. ''Ehhm, Kate?'' vroeg Celine, de jongen was hun onderhand genaderd en stond nu vlak achter Celine. Kate kon de misselijkmakende wodka lucht die er om de jongen heen hing vanaf waar zij zat reuken. ''Kunnen we astjeblieft teruggaan naar het strand? Ik vind het hier doodeng worden,'' vervolgde het meisje, haar gezicht was doodsbleek. Kate kwam overeind, gooide de inhoud van haar glas in een keer achterover. Het was er niet het drankje voor, maar ze vond het zonde om het te laten staan. “Kom.” zei ze, ze stond onderhand naast Celine. Haar bruine ogen gleden even naar de jongen die achter haar nieuwe vriendin stond, ze begon zich langzamerhand zelf ook wat ongemakkelijk te voelen. Waarom was Mason er nou niet, of Yemi. Een zucht schoof over haar lippen, ze kon best voor zichzelf zorgen. Ze had hen niet nodig, toch

''Kom,'' zei haar nieuwe, en enigste hier tot nu toe op Monica High, vriendin waarbij ze naast haar stond. Ze schoof zo snel mogelijk de stoel naar achteren, waardoor de jongen lachend achteruit deinsde en vervolgens tegen iemand aanbotste. Het leek wel domino day toen ze achterom keek. Twee jongens lagen op de grond te lachen. Celine wist niet wat ze ervan moest denken, behalve dat ze stomdronken waren. Ze pakte vriendschappelijk de hand van Kate vast en leidde haar door de jongelui heen naar de uitgang. Inmiddels toen ze bij de deur stonden zag ze deze keer wel een uitsmijter voor de deur staan. Misschien was hij, toen zij naar binnen waren geglipt, even naar de wc gegaan om zijn behoefte te doen. Ze wilde er niets van weten. Waarna ze het trapte afliep merkte de bodybuilder hen op en wenste hen een fijne avond. Was hij toevallig ook dronken? Of vond hij het gewoon maar goed dat de regel van alcohol hier niet bepaald goed werd nagestreefd? Ze vond het maar raar, maar ging zich er niet druk om lopen maken. Op het strand was het veel rustiger en het geluid van de klotsende golven waren geruststellend. Nu leken er wel meer mensen op het strand te zijn dan dat ze hier eerder deze avond al op het strand zat. Misschien om van de grote maan te genieten met de blinkende sterren in de hemel. Eenmaal dat ze een houten bankje had gevonden die vlak bij een stenen trappetje stond liet ze Kate's zachte en warme hand los. Op haar gemak ging ze er rustig op zitten. ''Dankje,'' zei ze om de stilte te verbreken. De beelden van het strandtentje, waar ze al die onbeschofte dronken mensen zag, flitsten nog steeds door haar hoofd, maar naarmate ze zich liet meevoeren met het geluid van de zee verdwenen die langzaam maar zeker uit haar gedachten vandaan. Haar ogen gleden over een aantal liefdes koppels die over het strand heen liepen. Het zag er zo vredig uit. Zij zou ook wel met een jongen willen, iemand die haar niet zomaar in de steek zou laten en voor haar klaar zou staan. Een jongen die haar van haar verlegenheid af hielp.

Rustig wachtte Kate tot Celine overeind zou komen zodat ze deze strand tent die op dit moment meer wat weg had van een kroeg, zouden kunnen verlaten. Met haar hand ging ze door haar blonde haren, liet haar ogen nogmaals door de ruimte heen dwalen. Op de muziek, die nauwelijks boven het geroezemoes uit kwam, danste enkele meisje. Twee waren er zelfs op gaan staan, iets waar de jongens veel plezier aan leken te beleven. Kate rolde met haar ogen, richtte haar ogen weer op haar nieuwe vriendin. Die haar naar stoel naar achter had geschoven, de jongen die vlak achter haar had gestaan deinsde achteruit en belande samen met een andere jongen op de grond. Beide leken ze dit behoorlijk komisch te vinden, want ze bleven lachend liggen. Haar hand werd beet gepakt door Celine, en Kate liet zich door het meisje door de mensen massa heen naar buiten leiden. Tot haar verbazing zag ze dat er nu een kleerkast van een vent bij de deur stond. Het was type dat je meestal bij de ingang van een club kon vinden. Iemand die enkel door voor de deur te gaan staan er voor kon zorgen dat je niet naar binnen of naar buiten kon. Kennelijk had de man er geen problemen mee dat in de kroeg mensen zich klem zopen. Ze vroeg zich dan ook af waarom hij hier überhaupt stond, misschien om te vorkomen dat er een gevecht uit brak. De man wenste hen een fijne avond toe, Kate knikte kort naar hem. Met een glimlach op haar gezicht, waarna ze haar blik weer voor zich richtte. Haar hakken zakte weg in het strand, en ze bedacht zich dat ze ze op de trap beter uit had kunnen doen. Ach ja, ze kon ze straks altijd als nog uit trekken. Celine had haar hand los gelaten, en was op een houten bankje gaan zitten. Kate volgde haar voorbeeld, en liet haar ogen over het strand dwalen. Het was niet meer zo verlaten als eerder die avond, enkele stelletjes liepen over het strand. Kort dacht ze aan David, hij was de eerste geweest met wie ze een serieuze relatie aan was gegaan. Iets waar ze nu spijt van had, zijn lieve woorden, zijn beloftes alles was een groot spel geweest. Alles. Zacht beet ze op haar lip, streek met haar hand over de blauwe plekken op haar arm die onderhand al een bijna gelige kleur hadden gekregen. Het zou niet lang duren voor ze helemaal verdwenen waren. 'Dankje,' zei Celine, Kate glimlachte even. “No problem, ik begon me daar binnen zelf ook wat ongemakkelijk te voelen.” zei ze. Waarna ze haar blik voor een moment op de zee richtte, de golven sloegen met enige regelmaat kapot opp het strand. “Ik hou van het strand, de zee heeft iets geruststellend. Vroeger ging ik met mijn familie in de vakantie meestal naar de kust.” zei Kate, ze had geen idee waarom ze dit plots zei, glimlachte even. Maar die glimlach verdween al vrijwel direct toen ze zich bedacht dat haar familie uit elkaar gevallen was. Een zucht schoof over haar lippen.

'No problem, ik begon me daar binnen zelf ook wat ongemakkelijk te voelen.' Zei Kate op haar bedankje. Ze fronste haar wenkbrauwen. Mooi, ze was dus niet de enige. Maar het enige wat haar dwars zat was waarom Kate met haar omging. Niemand had het echt op haar gezien. Ze had eigenlijk nog nooit een échte vriendin gehad. Hopelijk werd Kate dat wel. Tenminste, voor haar kwam ze niet echt bitchie over. Een iemand die haar wel wou helpen, en haar problemen begreep als ze die uitlegde. Ze hoorde dat Kate zuchtte, waardoor ze richting haar keek. ''Vertel het meid, gooi het eruit,'' zei ze al wat zelfverzekerder. Haar handen had ze strak om het houten bankje heen geklemd. Een teken dat ze hier niet snel zou vertrekken, in tegenstelling tot de 'kroeg' op het strand. Ze sloeg haar ogen even neer en keek richting het donkere zand. Met haar teenslippertjes schoof ze wat zand heen en weer zodat er een paar hoopjes ontstonden. De houten splinters deden zeer in haar handen die ze behoorlijk hard had vastgeklemd, harder dan ze had verwacht. Ze schuurden enorm, waardoor ze ze losliet. ''Auw,'' mompelde ze op een zeurderige toon wanneer ze naar haar handen keek. Een paar bruine stipjes waren nauwelijks te zien door het zwakke licht van de lantaarnpaal die pal achter hun stond. Pijnlijk begon ze er voorzichtig uit te halen. Een paar plekjes waar ze ze eruit had gehaald begonnen rood te kleuren. Celine trok haar neus wat op om de irritante kleine pijntjes te doorstaan. Nadat de laatste eruit was zuchtte ze ook. ''Zou ik mogen vragen hoelang jij hier al in Santa Monica bent en op Monica High zit?'' Vroeg ze waarna ze wat dichterbij het meisje met blonde haren schoof. ''Ik ben hier pas twee dagen, eigenlijk één dag. Maar ik tel het als twee dagen. Ik ben hier pas gisteravond gearriveerd. Of had ik dat al verteld?'' Ratelde ze achter elkaar op een redelijke toon, zodat het voor de andere mensen op het strand nauwelijks hoorbaar was. Ja, ze voelde zich al wat meer op haar gemak bij Kate. In al die jaren had ze nog nooit met een betrouwbaar iemand gepraat, behalve met haar zus Christy en haar broer Adam.

[Weer gepost na al die tijd :$ Heb weer inspiratie! ;D]

Kate schopte haar hakken uit, zorgde er voor dat ze niet ver bij haar voeten vandaan in het zand terecht kwamen. Ze trok haar benen een stukje op, en sloeg haar armen om haar knieën heen. Er voorzorgend dat haar jurkje bleef liggen, zoals het hoorde te liggen. Haar ogen had ze op de hemel gericht, waarin tintallen sterren vonkelde. Die ster is van jouw, en die daar links van die van jouw. Die is van mij. Had Mason eens gezegd, ze hadden naast elkaar op het strand gelegen. Hun armen onder hun hoofd gevouwen, en hadden een poging gedaan de sterren te tellen. Niet begrijpend had ze hem aan gekeken, hoe kon een ster nu van iemand zijn? Iedereen heeft een ster, daar gaat ie heen als die dood gaat. Vanaf daar kijkt die neer op zijn dierbaren. Had hij geantwoord op haar onuitgesproken vraag. Kate betwijfelde of hij dit nog steeds geloofde, waarschijnlijk niet. Destijds was hij negen geweest. Jong en onschuldig. ''Vertel het meid, gooi het eruit,'' Met die woorden trok Celine haar uit haar gedachten, voor een moment keek ze het meisje aan. Besloot uiteindelijk maar gewoon te vertellen wat haar dwars zat, Celine had haar tenslotte daarstraks ook verteld waarom zij moest huilen. “Mijn broer is een maand geleden, veroordeeld tot vijf jaar cel. Mijn ouders hebben hem nu als het ware verstoten, en proberen mij er toe te zetten het zelfde te doen. Maar ik kan het niet, het is deels mijn schuld dat hij nu vast zit.” zei ze zacht, terwijl naar haar voeten staarde. “Maar hij is een goede jongen, hij is niet slecht zoals iedereen zegt.” voegde ze er iets harder aan toe. Ze durfde Celine niet aan te kijken, waarom wist ze niet misschien omdat ze bang was dat die net zo als haar vriendinnen in New York zou reageren. Dat zij haar net als hen, de rug toe zou keren en haar alleen achter zou laten. Enkel omdat ze het zusje van een crimineel was. Want zo zag iedereen Mason nu, als een crimineel. Alleen omdat hij een paar fouten had gemaakt, was hij nog niet slecht. Iedereen maakt fouten, dat had haar oma altijd gezegd. Waarschijnlijk had die er ook wel voor gezorgd dat haar zoon, zijn eigen zoon niet had verstoten als ze nog had geleefd. ''Auw,'' hoorde ze Celine naast zich mompelen, kort keek ze het meisje aan. Zag dat die bezig was splinters uit haar hand te trekken, kennelijk werd het bankje waar ze nu op zaten niet goed onderhouden. ''Zou ik mogen vragen hoelang jij hier al in Santa Monica bent en op Monica High zit?'' vroeg ze. ''Ik ben hier pas twee dagen, eigenlijk één dag. Maar ik tel het als twee dagen. Ik ben hier pas gisteravond gearriveerd. Of had ik dat al verteld?'' voegde ze er aan toe, nog voor Kate antwoord kon geven. “Ja, dat had je al gezegd geloof ik.” zei Kate, ze grijnsde onwillekeurig. “Ik ben hier net iets langer dan jouw, ik ben gisterochtend aan gekomen.” zei Kate, ze glimlachte even. Waarna ze haar blik weer voor zich uit richtte, en naar de zee keek die je enkel en alleen van de donkere hemel kon onderscheiden doordat het water glinsterde in het maanlicht.