All time low

[Sarah]

Met rustige passen beende hij over het binnenterein van de school. De grote sporttas op zijn rug had niet veel inhoud zoals je eigenlijk zou verwachten. Er zat een basketbal tenue in een bidon met water. Terwijl hij de deur van het Winged Gymnasium opendeed merkte hij op dat er maar enkele lichten aan waren. Ookal was het hier midden op de dag toch was er niemand te vinden. Hij haalde zijn schouders op. Kon het hem wat schelen? Als Center moest hij weer eventjes aan het werk zien te gaan. Hij had wel instructies achtergelaten voor het team maar toch leek het erop dat hij ze een schop onder hun reet moest geven.
Hij rekte zich uit en ging de kleedkamers in. Ook hier was niemand en toch was er een licht aan. Hij deed zijn tenue aan en liep naar de zaal terug. Zijn tas liet hij gewoon in de kleedkamer liggen. Hij liep het hok in waar de basketballen lagen en koos er zorgvuldig een uit. Een diepe zucht verliet zijn mond en hij begon rustig door de zaal te dribbelen. Na een korte work-out besloot hij te gaan douchen en naar de LA Zoo te gaan. Een plek waar hij soms kwam maar niet echt vaak. Hij deed de lichten in de zaal uit en vertrok uit het Winged Gymnasium. Buiten had hij zijn zwarte Impala geparkeerd en hij gooide de tas op de achterbank. Hij stapte in en startte de motor die een grommend geluid produceerde. De snelweg kwam al vrij snel in zicht. Hij wreef over zijn kaak en fronste toen hij een omleiding zag. Hij reed gewoon door en volgde de omleiding. Het parkeerterrein van de Zoo was groot maar op dit moment in de vroege ochtend waren er nog niet zo heel veel mensen. Hij kon zijn auto vooraan parkeren dus deed hij dat. Hij stapte uit en deed zijn auto op slot. Hij keek om zich heen en meende een bekend gezicht te zien. Hij schudde zijn hoofd, hij zag echt spoken de laatste tijd. Hij ging in de rij staan voor een entree kaartje en rekende af. Een plattegrond en een informatie boekje kreeg hij mee bij de balie. Hij keek rond en ging op een bankje zitten. Soms dacht hij echt dat hij gek werd. Hij haalde zijn mobiel uit zijn broekzak en begon een sms op te stellen.

Hoi Sarah,

Ik wil graag weer eens wat met je praten.
Heb je vandaag tijd?

Ian

Hij keek er naar en drukte toen op verzenden.

Gekleed in een crème-kleurige taillebroek met daarop een simpele witte blouse, was Sarah vandaag vertrokken in de richting van de LA Zoo. Het ging de laatste tijd wat minder op school -verwaarloosd huiswerk, afgeraffelde werkstukken: iedereen kende dat wel- en hoewel dat meestal niet te zien was aan haar cijfers, waren enkelen nu wel degelijk een paar puntjes gezakt. Maar aangezien het vandaag heerlijk, bijna zomerachtig weer was en deze opdracht haar nog niet zo erg had geleken, leek dit Sarah hét begin voor het opnieuw omhoog krikken van haar eens-zo-mooie cijfers.
Terwijl Sarah in de rij ging staan bij het loket om een entreebewijs te kopen, meende ze in een flits een bekend iemand te zien. Ze ging vlug op haar tenen staan en probeerde op die manier over de rij met mensen heen te kijken, en zag nog net hoe Ian iets tegen de vrouw in het loket mompelde en vervolgens het park in werd gelaten. Ian?! Sarah probeerde zich te bedenken of hij het überhaupt kon zijn, hier terug in Santa Monica: een tijdje geleden was hij vertrokken naar Florida, om na een korte stop in Santa Monica weer terug te gaan naar the Sunny State. Tenminste: Sarah had hem na een korte ontmoeting niet meer op school gezien, en gokte enkel dat hij daarnaartoe was teruggekeerd.
Sarah besloot gewoon het park in te gaan en later wel iets van een smsje te sturen. In iedergeval ging het tempo van deze rij zo langzaam, dat Ian -tegen de tijd dat zij zelf het park in kon- allang een onbekende kant op was verdwenen: als hij het überhaupt was geweest dan.
Zodra ze zich de rij door had gewerkt viste ze dan ook haar mobieltje uit haar tas, en begon ze een smsje op te stellen. Maar net toen ze bezig was maakte het ding een kort, helder geluidje en verscheen er een pop-up in beeld: 1 new message from Ian. Onbewust verscheen er een glimlach op Sarah's gezicht terwijl ze het smsje las. Zou hij haar daarnet ook hebben gezien, of was dit echt toeval?
De brunette keek om zich heen en zag Ian al snel zitten, op een bankje niet veel verderop. Met haar mobieltje nog in haar hand liep ze op hem af, een glimlach op haar gezicht.
"Is dit nou echt toeval of ben jij hier ook voor die opdracht van biologie?" vroeg ze hem nieuwsgierig, waarop ze hem als begroeting een zoen op zijn wang gaf en daarna naast hem ging zitten op het bankje. Een scheef glimlachje verscheen op haar gezicht toen ze zag dat Ian's mobieltje aangaf dat hij een nieuw berichtje had ontvangen: 'maar natuurlijk! (:' had ze hem vlug nog gestuurd.

Haast een beetje wezenloos staarde hij wat voor zich uit. Er liepen hier massa's mensen rond en sommige herkende hij vaag van school. Soms was het wel grappig om naar al die gezichten te kijken die voorbij kwamen lopen. Toen er een bekende stem in zijn oren klonk keek hij op. Was Sarah echt zo snel? Had ze een teleportatie machine dan? Hij grinnikte en werd knalrood toen hij een kus van haar op zijn wang kreeg. Een beetje onhandig gaf hij haar een knuffel. 'Ik ben hier niet voor school geloof ik. Hadden we een nieuwe opdracht gekregen dan?' vroeg hij met een stoute glimlach. Zijn blauwe ogen keken voor zich uit, niet goed wetend hoe hij nu moest gaan reageren op Sarah. Hij had wel een sms gestuurd maar hij had geen idee wat er hier allemaal was gebeurt sinds hij in Florida was geweest. Wat dat betrof vond hij het wel een fijne plek. Maar toch was Santa Monica zijn thuis. Een glimlach sierde een paar seconden zijn gezicht toen die resoluut verdween. Het was toch maar goed dat hij weer een mobiel had aangeschaft. Toch voelde het enigzinds vreemd om hier naast Sarah te zitten die toen hij net terug was uit Florida hem een flinke bitch clap had gegeven. Ook weer bij die gedachte voelde hij zijn kaak pijn doen. 'Heb ik hier nog iets gemist?' vroeg dan ook maar. Hij wilde wel weten wat er nog meer had gespeeld sinds dat hij weg was geweest. Alice had hem niet zo heel veel kunnen vertellen omdat zij niet echt op 'roddelgebied' thuishoorde. Hij keek naar zijn schoenen en zuchtte toen diep. Toen begon hij een rustig toontje te fluiten om gewoon geen ongemakkelijke stilte te creeëren. Dat was een van de dingen die hij niet wilde hebben nu. Hij keek naar zijn mobiel en zag de tekst staan die Sarah had verstuurd. Hij glimlachte weer en wachtte op het antwoord van Sarah.