Resting on the beach

Languit lag hij op het warme zand. De zon verwarmde zijn huid met de uv-straling. Hij had zich ingesmeerd om niet te verbranden maar hij genoot van de warmte op zijn huid. Naast zich lag zijn gitaar. In zijn hoes ingepakt in het wit. De gitaar was gewoon traditioneel. Het was een bruine gitaar. Die gewoon in de winkel kon halen als je de gitaar op het eerste gezicht zag. Maar als je beter keek zag je op de zijkant iets ingekerfd staan. Het was de zee. Erboven zweefden zeemeeuwen zoals ze nu momenteel boven zijn hoofd deden. Hij drukte zich omhoog op zijn ellebogen en keek over zijn schouder naar de pier ginds. Hij had zijn zwembroek aan en voor de rest niets. Hij wreef over een ongeschoren wang van hem en luisterde naar het water. Het ging naar het strand toe sloeg daar tegen de stenen aan en trok zich weer terug. Een eeuwig proces dat niet onderbroken werd. Behalve door eb en vloed. De maan bepaalde ook de stand van de zee. Hij pakte de gitaar en ritste de hoes open. Hij begon langzaam op zijn gitaar te spelen. Het was lang geleden dat hij dit had gedaan. Maar toen hij even bezig was lukte het hem wel. Hij speelde een tijdje door en deed de gitaar weer terug in de hoes. Hij stond op en liep naar de zee toe. Hij ging langzaam het water in en zwom rechtdoor. Hij ging een meter of twintig van de kust af en kwam in een minder drukke zwem omgeving. Het water was hier kouder dan je zou verwachten. Hij dook onder water en kwam toen weer naar boven. Zijn haar plakte aan zijn hoofdhuid vast en hij ging terug naar de kust toe. Hij was het water uit en zijn zwembroek droop van het water. Het water liep snel van zijn hoofd af en hij schudde zijn hoofd. Hij liep terug naar zijn badlaken en ging er toen op liggen. Hij schoof zijn eeuwige witte T-Shirt onder zijn hoofd opgerold en wel en sloot zijn ogen. Zijn hand lag op de gitaar hoes. Hij liet zijn gedachtes de vrije loop. Zoveel was er gebeurt. Sarah. Haar naam zat iedere seconde van elke dag in zijn hoofd. Hij deed zijn ogen open en keek toen weer naar het blauwe water. Dezelfde kleur als zijn ogen. Hij raakte zijn haar aan. Nu al droog. Hij grinnikte en bleef toen zo liggen.

Het was een paar weken geleden geweest voor ze Ian het laatste had gezien, voor hij haar -zoals zij het noemde- had ontvoerd naar de lasergamehall, om er vervolgens achter te komen dat zij daar totaal niet van gediend was. Ze was weggelopen, beledigd en verontwaardigd, en was van plan geweest om liftend weer weg te gaan en het hele gebeuren te vergeten. Maar voor ze stap twee van haar plan ook maar in werking kon zetten stond Ian alweer voor haar neus en zoende hij haar, een gebeurtenis die ze niet zo snel was vergeten. Of ze er ook veel over nagedacht had was dan weer een ander verhaal: het bracht chaos in haar hoofd, de wanorde die er nooit geweest was nam dan de leiding. Ze wist dat ze er misschien meer over na had moeten denken dan ze had gedaan om een helder beeld voor zichzelf te krijgen, maar ze vond dat alleen háár stem en haar kant van het verhaal niet genoeg waren om een duidelijk beeld te scheppen: ze zou voor een niet-eenzijdige mening ook die van Ian moeten weten, wat er in godsnaam achter het hele gebeuren zat, maar had het lef en de tijd er niet voor gehad hem te bellen. Ze had de laatste tijd genoeg dingen aan haar hoofd gehad: zo was het nu niet alleen drukker op school dan ooit, maar had ze ook een paar trainingen en een enkele wedstrijd meegedaan met het Monica High cheerteam, iets waar haar vriendinnen haar toe hadden overgehaald. De trainingen waren zwaar en tijdrovend geweest, maar de overwinning van the Monica Bulls maakte dat het het allemaal waard was geweest.
Met een zucht richtte Sarah haar hoofd op, niet langer naar haar voeten starend die haar langzaam verder over het strand brachten. Haar ogen zochten rusteloos naar iets om naar te kijken, en gleden van het strand naar de zee en weer terug. Achter zich hoorde ze de geluiden van Pacific Park, alsof ze een eeuwige echo vormden en je er nooit vanaf zou raken: ze had de pier ongeveer een halfuur geleden verlaten, maar zelfs na dat halfuur lopen leek het alsof Pacific Park nog recht achter haar was. Ze had er even willen ontspannen na een lange dag school, maar kon die ontspanning in de drukte niet vinden: in plaats daarvan was ze over het strand aan haar weg naar huis begonnen, met haar Jimmy Choo's losjes in haar rechterhand. Ze probeerde haar gedachten te ordenen en haar vrije tijd in te schatten, om zo alvast plannen te maken voor het weekend. Gelukkig geen trainingen met de cheerio's, dus misschien kon ze even een momentje voor zichzelf pakken en gaan shoppen in Santa Monica Place, of langs gaan bij vriendinnen waar ze hoognodig mee moest bijpraten; al klonk een dagje spa ook wel aantrekkelijk. En wat als ze het nou combineerde: zaterdag shoppen, 's avonds met de meiden wat doen en zondag een saunaatje en nagelmanicure pakken?
Voor ze het wist was Sarah alweer bij de strandopgang, en liep ze via de houten trap omhoog richting de boulevard. Halverwege de trap stopte ze echter, haar hand aarzelend op de reling, en haar blik gericht op het strand. Wacht, was dat nou..? Sarah kneep haar ogen tot spleetjes, streek een lok uit haar gezicht en focuste zich op een gedaante op het strand. Er liepen of zaten wel meer mensen, maar die met het bruine haar niet ver van de strand opgang vandaan.. Sarah's gedachtes wilden het niet toegeven, maar ergens herkende ze Ian er wel degelijk in. Haar greep op de reling verstevigde toen ze zich omdraaide en opnieuw omhoog wilde lopen, maar verslapte weer toen haar benen twijfelden haar verder omhoog te dragen. Ze beet op haar lip en keek nogmaals naar de gedaante op het strand, wetend dat ze op dit moment de verkeerde keuze maakte. Ze had Ian al een hele tijd niet gesproken of gezien, en de gebeurtenis van de laatste keer hing als een onzichtbare barrière om zijn verschijning, zijn naam en alles wat met hem te maken had heen. Het moest uitgesproken worden, of er moest in iedergeval duidelijkheid over worden geschept: Sarah had het idee dat ze dat moment niet langer kon ontvluchten of ontwijken.
Ze liet een zucht ontsnappen waarin al haar twijfel verscholen lag, om zich vervolgens opnieuw om te draaien en de strandtrap af te dalen. Het briesje dat stond speelde luchtig met haar lange bruine haren en het witte tuniek dat ze aanhad, en terwijl de greep om haar Jimmy Choo's verstevigde liep Sarah op Ian af. Ze kwam -onbewust geruisloos- van schuin achter Ian vandaan, en liet zich voorzichtig op het stukje badlaken zakken dat nog vrij was, naast Ian.
"Hey.." begroette ze hem zachtjes, een korte blik opzij werpend met een klein glimlachje ter begroeting. Ze trok haar knieën op en sloeg haar armen er nonchalant overheen, terwijl ze haar blik richtte op de eindeloze verte voor hen. Wist ze iets beters te zeggen dan een simpele 'hey'? Sarah geloofde van niet, en tot de tijd dat ze iets beters had verzonnen om te zeggen, liet ze haar blik rusten op de horizon, de stilte die was ingevallen niet verbrekend.

Hij vroeg zich al een tijdje af hoe het Sarah was vergaan na de Lasergamehall. Hij had gehoopt haar nog tegen te komen in school maar het lot was hem ongunstig gewenst. Nee, hij had haar al heel lang niet meer gezien nu. Wat hij toen had uitgevroten was eigenlijk niet goed geweest realiseerde hij zichzelf nu. Hij had dat niet moeten doen. Hij was er zelf ook nog helemaal hoteldebotel van. Hij slaakte nog eens een diepe zucht. Het was zo fout geweest en toch had het zo goed gevoeld… Hij bleef nog steeds op het badlaken liggen dat hij had uitgespreid. Hij zocht met zijn hand naar zijn gitaar en pakte de schouderband stevig vast. Alsof het een laatste reddingsboei was. Sarah had ook zo geschokt gekeken. Alsof ze het helemaal niet verwacht had. Het was eigenlijk een beetje onduidelijk voor hem. Waarom had ze dat niet zien aankomen eigenlijk? Ze had er het lef zelfs niet voor gehad hem te bellen na wat er was gebeurt. Hij kon nu wel verkeerde conclusies gaan trekken; ze kon met die vieze Italiaan mee zijn gegaan maar ook gewoon terug zijn gegaan naar Santa Monica. De laatste gedachte beviel hem beter. Hij keek weer omhoog naar de strakblauwe lucht. De pier die achter hem lag maakte ook veel lawaai. Iedere minuut van de dag. Hij trok nog eens zijn hand door zijn haar heen. De tijd dat hij Sarah zag ontweek ze hem. Alsof hij een giftige slang was. Dat was iets waarmee hij eigenlijk niet kon leven. Het moest echt uitgesproken worden wat daar was gebeurt. Sarah had zijn signalen toch wel begrepen die hij continu uitzond? Hij was gewoon verliefd op haar. Als hij haar zou zien dan zou hij die kans gelijk aangrijpen en haar de dingen duidelijk uit te leggen. Time is running out dacht hij somber. Als ze hem nog langer zou ontwijken zou hij gek gaan worden. Alsof hij het over de duvel zelve had hoorde hij achter zich een zachte "Hey.." Die stem. Die was van Sarah. Hij wilde zich met een ruk omdraaien maar dan zou hij wel idioot lijken. Niet dat hij anders ook zo deed maar toch. Hij hoorde haar naast hem op het badlaken neerzakken. Toen hield ze stil. Hij draaide langzaam zijn hoofd om en zag toen het bruine haar van haar naar beneden vallen. Hij keek haar even aan maar ze maakte geen oogcontact. Ze staarde naar de horizon. Hij volgde haar blik en zag een schip voorbij varen. Ooit zou hij ook een keer meevaren. ‘Hoi Sarah. Wat kom je doen?’ zei hij neutraal. Hij wist dondersgoed wat Sarah wilde. Net als hij uitpraten wat er was gebeurt. Hij vond het toch vreemd. Toen hij net naar haar had gekeken had het gevoeld alsof hij een stomp in zijn maag had gekregen. Waar kwam dat idiote gevoel vandaan? Hij voelde toch nog steeds veel voor Sarah. Als ze zou weten hoe graag hij haar wilde zou ze niet van hem weglopen. Nee, dan zou ze het niet eens in haar hoofd halen om weg te gaan. Hij schoof een stukje op en pakte de gitaar weer uit zijn hoes. De rits alleen verbrak de stilte. Hij stemde de gitaar en begon er langzaam op te spelen. Het was een nummer dat je niet herkende omdat hijzelf het had geschreven. Hij had er zelf veel emotie in gelegd en dat was nog steeds te horen. Hij speelde rustig door. Sarah zou zelf van wal moeten steken als ze een gesprek met hem wilde aanknopen. Hij wilde haar het liefst gelijk in zijn armen nemen en plat knuffelen maar dat deed hij niet. Dat zou hem nog idoter vinden dan toen ze van hem wegging. Hij sloeg nog een paar akkoorden aan en hield toen even stil. Er krijste nog een zeemeeuw. De rest was helemaal stil geworden. Waarom hielden die beesten zich nu stil? Toen zag hij er een niet zo heel ver bij hem vandaan. Hij dacht even na en begon toen gewoon te spelen. Het ene akkoord volgde het andere akkoord en zo vormde die samen een melodie die vrolijk klonk. Een die je meer op een feestje zou verwachten. Toen hij bijna klaar was keek hij even naar Sarah terwijl zijn vingers gewoon doorspeelden. Toen hij klaar was en keek naar de meeuw vloog die op. Hielden die beesten van muziek dan? Hij glimlachte even. Hijzelf had al zo lang niet geoefend en nu was hij weer begonnen. Waar het aan had gelegen wist hij niet. Misschien het feit dat hij tijdelijk was opgehouden met drummen voor een paar dagen. Hij drumde zeker nog wel in de band maar wilde voor een moment ook een ander instrument spelen. De piano had hij al sinds zijn zevende niet meer aangeraakt. Hij had er ook geen zin meer in. Hij vond het meer een instrument dat veel energie vergde en voor de rest helemaal niks betekende. Hij schoof even heen en weer en voelde zijn bovenbenen warmer worden door de steeds heter wordende zon. Het zwart met het wit op zijn zwembroek maakte het warm. Hij wreef over een warme plek heen en negeerde de warmte toen. Hij keek weer terug naar het water.

Pas na een tijdje merkte Sarah op dat haar vingers al die tijd met de bandjes van haar schoenen hadden gespeeld, een beweging die ze afkapte door haar goudkleurige sandaaltjes in het zachte zand te laten vallen. Ze gaf haar handen een houding door ze opnieuw nonchalant over haar knieën te slaan, haar blik nu gericht op het water dat steeds het land aandeed, om zich vervolgens weer terug te trekken. Het strand van Santa Monica was voor haar een plek om te ontspannen, om -zoals velen- alle moeilijke gedachtes te droppen, en de stress van de afgelopen tijd te vergeten. Ze wilde het moment van rust dat ze op dit moment voelde niet verpesten door dat ene onderwerp aan te snijden, bang om er iets verkeerds over te zeggen of er een verkeerde opmerking over te maken.
De stilte die was gevallen van het korte moment dat Sarah naast Ian was gaan zitten en het 'nu', werd doorbroken door de stem van Ian die haar begroette. De klank van zijn stem deed Sarah opzij kijken, een voorzichtig glimlachje tevoorschijn toverend, terwijl er enige twijfel achter haar ogen verscheen. Ian klonk zo verschrikkelijk anders dan normaal, niet vrolijk of opgewekt, niet boos of teleurgesteld; had ze de neutrale toon -die ze dacht ontdekt te hebben- goed gehoord? Het was geen moment in haar opgekomen dat niet alleen zij boos was weggegaan, maar er ook een kans was dat Ian achteraf boos was: ze was namelijk niet op de meest tactische manier verdwenen, en daarna hadden ze geen contact meer gehad. Maar dachten jongens überhaupt zo ingewikkeld? Waren jongens niet 'de makkelijkste wezens', zoals eentje haar zelf ooit had gezegd? Omdat ze minder problemen van alles maken, omdat ze ruzies sneller vergeten en bovendien een veel minder ingewikkelde gedachtengang hebben dan meisjes?
Sarah's mondhoeken trokken zich weer terug in hun normale positie, wat de glimlach van haar gezicht deed verdwijnen. "Wat kom je doen?". Vier kleine woordjes zonder emotie uitgesproken.. Ze leken bijna geen betekenis te hebben, of leken in iedergeval om een makkelijk antwoord te vragen: het probleem was echter dat het geval het totaal tegenovergestelde was. Ze hadden namelijk wel degelijk een betekenis, en juist het antwoord was het moeilijkst voor haar om te formuleren. Wat moest ze zeggen? "Het ging de laatste keer nogal kut, wat dacht je daarvan?", of de o-zo-bekende "Je herinnert je het niet meer? Laatmaar, je bent het niet waard" op de geïrriteerde manier die jongens nooit zouden kunnen begrijpen, en alleen door meiden uitgesproken zou kunnen worden.
Het antwoord op Ians vraag leek makkelijk te bedenken, maar ondanks dat Sarah al twee opties kon afschrijven, leek een gepast antwoord moeilijk. Ze wilde niet bot tegen hem zijn en zijn gevoelens niet kwetsen, zoals ze wel zo makkelijk kon doen met andere jongens in het verleden. Maar haar manier om overal iets van te maken waarom je kon lachen -door ook bijvoorbeeld hier een grapje tussendoor te gooien- leek nu niet gepast, aangezien het wel de bedoeling was dat dit een redelijk serieus gesprek ging worden. Ze kon niet zo veel van Ian's gezicht aflezen, en moest dus voor zichzelf proberen de meest passende manier te verzinnen om ter sprake te brengen waar ze hier voor was.
De stilte leek zoiets moois doordat deze op een of andere manier niet gespannen of dwingend voelde, wat haar niet het idee gaf dat haar antwoord snel moest komen. Was het niet beter dat ze iets redelijks verzon waar ze wat langer over deed, dan dat ze sneller met een vage oplossing kwam?
Het geluid van een rits verbrak de stilte, wat Sarah verrast opzij deed kijken. Ze had de gitaarhoes niet eerder opgemerkt, en terwijl Ian het instrument stemde en vervolgens wat speelde, kroop een glimlach over het gezicht van de brunette. Ze sloot voor een kort moment haar ogen, om te genieten van de combinatie van Ian's gitaarspel en het geluid van de zee, en opende ze weer na enkele seconden: de zee die de zonnestralen in alle denkbare kleuren weerspiegelde was leuker om te zien dan de duistere binnenkant van haar oogleden.
Het duurde even voor het gitaarspel verder ging -nadat deze voor een kort moment was gestopt- en Ian een wat vrolijker nummer inzette. Ze voelde na een tijdje hoe Ian zijn blik op haar richtte, waardoor ook zij opzij keek en glimlachte.
"Dat was fijn om naar te luisteren.." zei ze toen het spel gestopt was, blij dat de muziek haar eerdere spanning had weggevaagd. Ze wist echter dat ze een antwoord niet nog langer kon uitstellen, en besloot na even haar blik naar beneden te hebben gericht, dat ze het nu toch echt moest zeggen.
"Ik denk dat je wel weet.. nouja" begon ze. "Ik was gewoon op het strand zonder enige bedoeling, maar toen ik jou zag zitten.." ze schudde langzaam met haar hoofd. "Ik heb het idee dat we wat moeten uitpraten" verduidelijkte ze zichzelf met een klein glimlachje. Ze wist dat Ian wist waar zij het over had, en gokte dat hij het enkel uit haar mond wilde horen komen. Het was echter moeilijk iets goeds te formuleren, en hoopte dat hij begreep dat lang niet al haar woorden logisch klonken.
Ze liet een korte stilte vallen door niet verder te spreken, terwijl ze zich bedacht wat ze zou moeten zeggen. Zolang Ian niets zei, had ze zo het idee dat hij verwachte dat zij wat zei. Ze liet een korte, zachte zucht horen, om Ian vervolgens een tijdje aan te kijken.
"Hoe voel je je?" mompelde ze zachtjes, de stemming proberend te peilen.

[ Ik heb het idee dat ik mijn excuses aan moet bieden voor de lengte.. o.O ]

Het water trok zich langzaam verder terug in zee. Om vervolgens snel weer terug te komen en op de kant te slaan. Hij sloeg nog enkele akkoorden aan maar stopte de Gitaar toen weer terug in zijn hoes. Waarop Sarah zei dat het fijn was geweest te luisteren. Hij knikte eventjes afwezig. Wat wilde ze nu eigenlijk van hem? Hij duwde zich verder overeind en keek toen weer naar Sarah. Toen ze het eerste zei klonk ze ergens bedroefd. "Ik denk dat je wel weet.. nouja" begon Sarah. "Ik was gewoon op het strand zonder enige bedoeling, maar toen ik jou zag zitten.." Sarah schudde langzaam met haar hoofd. "Ik heb het idee dat we wat moeten uitpraten" verduidelijkte Sarah zichzelf. Hij bleef nog eventjes stil. "Hoe voel je je?" mompelde Sarah zachtjes om zijn stemming duidelijk te peilen. Er verscheen een pijnlijke blik in zijn ogen. ''Sarah, wat je me toen hebt aangedaan...' hij zweeg even. 'Waarom stapte je eigenlijk godverdomme bij die Italiaan in de auto? Het is idioot om te gaan liften en vervolgens mij zo te behandelen. Alsof ik een of ander speeltje van je ben' raasde hij opeens kwaad. Hij had er nu officieel genoeg van om aan de kant geschoven te worden als een speeltje. Hij wilde eindelijk zekerheid en er was maar een iemand die hem dat kon geven. Hij richtte zijn fel blauwe ogen op Sarah en keek haar doordringend aan. 'Wat dacht je wel niet? Ik ben geen gevoelloos monster zoals je misschien denkt. Je had op zijn minst wat kunnen zeggen voordat je wegging. Of anders een SMS sturen als bellen je teveel was gevraagd' mopperde hij nog eventjes door. Toen viel hij stil. Hij was weer bezig hoor. Hij was weer aan het zagen en aan het vervelend doen. Dit moest hij nou juist niet doen. Hier hadden bijna alle mensen een hekel aan. Hij balde zijn vuisten en ging toen met zijn rug half naar Sarah zitten. Ze hoefde niet te weten hoe erg klote hij zich voelde. Hij voelde zich erger dan hij ooit had kunnen weten. Als hij om iemand gaf gaf dat alleen maar problemen. Hij voelde altijd pijn. Niemand aan wie hij zijn liefde had gegeven gaf diezelfde liefde terug. Waarom hij? Hij zou nu het liefst onder het zand kruipen en Sarah niet aankijken. Wat hij had gedaan was fout. Maar wat Sarah had gedaan was nog vele malen fouter. Hij kon er niet mee leven om alleen door het leven te gaan. Hij was verliefd geworden op Sarah en niets anders had zijn aandacht sindsdien getrokken. Alsof alles tegen hem was en hem maar op een punt in balans liet. 'Sarah, die dingen die ik zei... zei ik omdat ik van je houd. Meer dan van wie ook. En niemand anders trekt mijn aandacht meer sinds mijn ontmoeting met jouw. Niets of niemand meer' het laatste kwam haast als een fluistering maar was toch duidelijk te horen omdat Sarah vlak naast hem zat. Hij wendde zijn hoofd weer naar Sarah. Er lag alleen een vastberaden blik in de ogen van de jongen die de kleur ogen had van het water naast hem. Hij keek haar nog even aan. Het gesprek met Alice had hem goed gedaan maar toch was het vreemd om zijn gevoelens te uiten. Liefde was altijd een pijnlijk onderwerp voor hem geweest. Hij had vroeger nooit een vriendinnetje gehad met wie hij de hooischuur kon induiken of andere dingen kon doen. Nee, hij had er altijd alleen voor gestaan. Misschien dat dat nu kon gaan veranderen maar hij betwijfelde dat ten zeerste. Hij had vannacht ook een heel rare droom gehad. Sarah naast hem en zijn lippen bij haar sleutelbeen. Hij was wakker geworden en had naar het plafond gestaard. De droom was slechts een dagdroom had hij vanochtend besloten. Hij zette zijn benen in een houding die beter zat en wilde eigenlijk wachten op antwoord. Toen besloot hij Sarah wat tijd te gunnen om haar gedachten te laten bezinken. Dat gevoel toen hij haar had gekust was geweldig geweest. Zonder meer. Het was alsof er vuur door zijn lippen heen was geschoten. Alsof alles even een moment had stilgestaan. Hij zou die gevoelens graag nog vele malen willen herbeleven. Alleen zou dat er niet meer inzitten. Sarah was er misschien zelfs al met die Italiaan vandoor. Hij probeerde het ieder moment te vergeten maar het bleef continu door zijn hoofd heen rollen. Alsof er een voetbal door een ronde ruimte werd heen geschoten. Alsof die niet stil kon komen te liggen. Alles draaide even voor zijn blauwe ogen. Die gedachtes waren niet zo heel goed voor hem. Hij besloot zijn ogen dicht te doen en te genieten van de zon. Maar zelfs dat gevoel stelde hem niet meer gerust. Hij werd juist nog onrustiger dan hij zonet al was geweest. Hij wilde zo graag antwoorden. Toen voelde hij zijn mobiel trillen. Hij keek verbaasd en griste toen zijn Samsung Galaxy S uit zijn broekzak. Hij keek en zag dat het een SMS was van Alice. Zet m op! luidde het korte berichtje. Wist ze dan dat hij hier nu bezig was met Sarah toe te spreken. Zijn blauwe ogen speurden de omgeving af en keken even naar de pier. Nee, hij zag haar niet. Wat had Alice dan? Een soort gave waarmee je kon zien wat andere mensen deden? Hij mummelde wat en stopte de Samsung Galaxy S terug in zijn broekzak. Die Alice. Ze steunde hem goed. Joël deed dat ook maar dan op zijn manier. Had hij nou maar tekenpapier bij... Hij keek naar de zijkant van het badlaken waar een stokje lag en voor zijn voeten nat platgewalst zand. Hij boog zich voorover en begon met de stok in de grond te kerven. Na een tijdje verscheen er een vogel die alleen door het luchtruim zweefde. De vogel was een Arend. Een grote spanwijdte die duidelijk was te zien in het zand. Onder de Arend tekende hij bergen tot aan het begin van zijn badlaken. Er verschenen langzaam kleine dieren in de bergen en toen was hij het opeens zat. Hij gooide de stok weg en liet zich achterover op zijn rug vallen. Hij keek weer naar de strakblauwe lucht zoals hij had gedaan voordat Sarah hem hier was komen opzoeken. Wat had hij nou helemaal gedacht? Dat alles goed zou komen? Nou, aantekening voor hemzelf. Liefde is klote. En jij krijgt er nevernooit iets van. Je bent gewoon het speeltje van iedereen en ze schuiven het door als ze niet meer willen. Hij slaakte een diepe zucht. Waarom dacht hij zoveel na? Hij was helemaal geen studiebol die veel huiswerk maakte of ander dingen die andere mensen juist weer wel deden. Hijzelf betekende nu op dit moment niet zo heel veel voor iedereen hier. Hij moest er maar aan wennen besloot hij. Ian. Eeuwig alleen.

Sorry voor de korte post xD

Of het een goed of een slecht teken was dat Ian stil bleef, wist Sarah niet. Ze had geen idee hoe zijn kijk op haar was geworden nadat ze de Laserhall had verlaten, en kon dat op dit moment ook niet uit zijn gezichtsuitdrukking opmaken. Veel had hij nog niet gezegd, dus ook zijn woorden vormden geen maatstaaf voor zijn innerlijke gevoel. Ze wist niet wat ze kon verwachtten, maar rekende er voor het gemak op dat hij zich net zo voelde zoals zij: verward, misschien een tikkeltje boos.. Wellicht waren die gevoelens bij hem in mindere of juist in meerdere mate aanwezig, maar het gebrek aan inzicht hierover maakte dat Sarah een lichte spanning van binnen voelde. Het was al ingewikkeld genoeg om haar eigen gevoelens te peilen, laat staan die van een ander.
Toen Ian aanstalte maakte iets te zeggen, was Sarah dan ook een en al oor. Met een kleine beweging gooide ze haar bruine lokken over haar schouder, en keek ze Ian afwachtend aan. De eerste woorden die hij sprak hadden een teleurgestelde ondertoon maar waren nog rustig: die daarop volgden waren echter het tegenovergestelde daarvan. Ian leek ze uit te spuwen met de woede die hij -blijkbaar- al die tijd van binnen had gevoeld. Ze voelde zich lichtelijk aangevallen door zijn woorden, en moest moeite doen er niet gelijk tegen in te gaan. Ze merkte dat ze haar blik niet langer op zijn gezicht kon houden, en liet ze voor een kort moment afdwalen. Toen ze hem opnieuw keek was de woede nog steeds te zien in zijn ogen, evenals deze te merken was in de sfeer om hen heen, die nu duidelijk meer gespannen was dan daarvoor: of was het onbegrip geweest die in deze lichtelijke woede had geresulteerd? Sarah zuchtte. Eigenlijk had ze hier helemaal geen zin in.. Ze wilde niet dat hier een ruzie van kwam -als die er niet al was-, maar het kostte haar gewoon zo ongelofelijk veel moeite zich in te houden en Ian niet gelijk op zijn ongelijk te wijzen.. Ze had altijd al moeite gehad met ruzies, meningsverschillen en alles in die trant: ze was altijd al te koppig geweest om ergens zomaar aan toe te geven, en kon het ook nu niet laten Ian te corrigeren.
"Ian, ten eerste moet je weten dat ik niemand als speeltje gebruik, vooral jou niet.." begon ze, het voor elkaar krijgend dat haar stem rustig klonk. "En ten tweede.." ze viel even stil, dacht na over Ians woorden en probeerde daar wat redelijks op terug te verzinnen. Iets waarin ze haar verhaal kwijt kon, maar waarmee hij zich niet aangevallen zou voelen. Ongemerkt ontsnapte er een glimlach langs haar lippen, die haar mondhoeken omhoog deed krullen.
"En ten tweede hoef je je geen zorgen te maken om die Italiaan", wetend dat hij met de bijna uitgespuugde woorden 'Italiaan' op Lyron had gedoeld. De onbewuste glimlach was tevoorschijn gekomen nadat ze Ians woorden, gebaseerd op de -duidelijk gefrustreerde- gedachtes in zijn hoofd, voor zichzelf had herhaald. "Lyron is een coole gozer, en een veel beter persoon dan je denkt" stelde ze hem gerust. "Hij heeft me heel netjes een lift aangeboden.. En ik denk dat je misschien wel kan bedenken waarom..". Sarah's stem was al die tijd rustig geweest zonder enige beschuldigingen er in, maar bij haar laatste woorden kon ze een ietwat verwijtende toon niet onderdrukken. Ian wist best dat ze pissed-off was geraakt na zijn actie: ze had best een deal willen sluiten over 'eerst shoppen of lasergamen', maar de manier waarop hij had gehandeld was haar op dat moment in het verkeerde keelgat geschoten. Ze had even niks meer met hem te maken willen hebben, en wilde dat doel bereiken door van die plek weg te liften. Dat het uiteindelijk allemaal iets anders zou lopen dan ze beiden hadden verwacht.. Tsja. Het Lot had wel vaker andere dingen in petto dan je van haar zou verwachten.
Zo ook het feit dat Ian zich -na zijn zegje gedaan te hebben- omdraaide, met zijn rug naar haar toe. "Wat krijgen we..?" murmelde Sarah verbaasd, totaal overrompeld door het feit dat hij zich van haar afdraaide. Ah komop, ze waren al praktisch volwassen: dan kon je toch wel een redelijk gesprek voeren, zonder je van iemand af te draaien zoals kinderen altijd deden? Sarah had de neiging om Ian bij zijn schouders te pakken en om te draaien, zodat ze gewoon met dit gesprek verder konden gaan: hoe eerder het achter de rug was, des te beter. Ze voelde zich ongemakkelijk bij de gespannen sfeer die constant tussen hen in leek te hangen, en wilde gewoon weer tegen hem kunnen doen zoals eerst. Ze miste haar vriend, maar hij maakte het er op momenten als deze niet gemakkelijker op.
Het zou nog enkele honderdsten van seconden hebben geduurd voor Sarah haar armen had geheven en Ian daadwerkelijk had omgedraaid, was het niet dat hij dat zelf al deed. "Sarah, die dingen die ik zei... zei ik omdat ik van je houd. Meer dan van wie ook. En niemand anders trekt mijn aandacht meer sinds mijn ontmoeting met jouw. Niets of niemand meer". Daar. Dat was het. Het kwam er uit zonder twijfel, zonder pauzes.. Ian leek vastberaden toen hij sprak, iets wat ook te zien was in zijn ogen. Sarah kon niet anders dan haar ogen van de zijne af te wenden en ze neer te slaan, starend naar haar handen die onhandig met elkaars vingers speelden. Ze wist het al een tijdje, maar nu hij het zo zei leek het toch anders dan het idee dat al die tijd in haar hoofd had gezeten. Ze wist het? Wacht, dat was niet de goede benaming: ze vermoedde het. Sarah had wel wat meer ervaring met vriendjes, verkering en verliefde jongens, en kon de meesten er zo uitpikken: de nerds probeerden altijd iets voor haar te doen om op die manier een wit voetje te halen, de football-spelers hingen de macho uit, en de gewone jongens betrapte ze erop als ze nét iets te lang naar haar staarden. Ze was niet iemand die misbruik van andermans gevoelens maakte door de nerds haar huiswerk te laten doen en de rest als volgelingen achter haar aan te laten lopen, en hoewel de meest vreemde en uiteenlopende types haar ooit wel eens leuk hadden gevonden, was het toch anders als een vriend dat opbiechtte. Ze kon altijd goed lachen met Ian, en vermaakte zich als ze wat afspraken. Veranderde deze gevoelens iets aan de manier waarop ze met elkaar om zouden gaan..? Sarah had de hoop dat ze gewoon als vrienden met elkaar om zouden kunnen gaan zoals daarvoor. Maar misschien was het handig om -voor ze nadacht over de toekomst- dit eerst maar eens aan Ian voor te leggen. Ze had voor een kort moment naar haar handen gestaard, maar was daarna lichtelijk afgeleid door wat Ian deed. Raakte hij verveeld, kon hij niet stilzitten..? Sarah had toegekeken hoe hij enkele malen van positie was veranderd, zijn mobiel pakte, en uiteindelijk in het zand begon te tekenen. Het duurde even voor haar brein haar wist te vertellen dat hij of a) zich ongemakkelijk voelde na dit moment of b) hij wilde wachten tot zij hem een antwoord gaf, en in de tussentijd maar wat anders ging doen. Was het omdat hij haar ruimte wilde geven, haar niet ongeduldig aan wilde staren terwijl ze haar woorden zorgvuldig uitkoos..? Probably.
"Ik had al zo'n vermoeden ja.." bracht ze er zonder al te veel moeite uit, een klein glimlachje tevoorschijn toverend. Ze moest schuin opzij kijken om Ian aan te kunnen kijken, aangezien hij ondertussen weer was gaan liggen, en liet een korte stilte vallen. "Weetje Ian.. In de tijd dat ik je niet heb gesproken heb ik je echt gemist. Je bent een goede vriend van me geworden, ik kan echt met je lachen. Tenminste, onder bepaalde omstandigheden dan..". Sarah's glimlach werd breder bij het uitspreken van de laatste zin, op het gedoe rond de lasergamehall doelend. Nu ze er zo over sprak kon er best een glimlach vanaf, ook al was die ietwat bitter bij de gedachte eraan. "Maar ik heb niet het gevoel dat het van mijn kant meer is dan dat.." besloot ze uiteindelijk. Ze vond het moeilijk zoiets te brengen, vooral omdat het dit keer om een vriend ging, en geen nerd die ze de rest van haar leven toch niet meer zag. Wat ze hoopte was dat Ian het goed opvatte, of dat hij in iedergeval nog bereid was op een normale manier met haar om te gaan. Ze had geen idee hoe hij erop zou reageren en hoopte niet dat ze hem hiermee zo diep zou kwetsen dat hij gekke dingen in zijn hoofd zou halen, hoewel ze hem wel beter kende dan dat.


Sorry dat ik zo laat pas post.. Ik had echt een verschrikkelijk drukke week xd

Het gezichtsveld van hem versmalde zich toen hij zijn ogen samen kneep. Toen vertelde ze iets waardoor hij nog steeds bleef zwijgen. "Ian, ten eerste moet je weten dat ik niemand als speeltje gebruik, vooral jou niet.." Hij schudde zijn hoofd. Dat deed ze wel. Hij voelde zich gebruikt. Dat was alles. Toen begon ze bijna lovend over de Italiaan te spreken. Hij zou zich geen zorgen over hem hoeven te maken van haar. "Lyron is een coole gozer, en een veel beter persoon dan je denkt" Hij keek met een ruk om en keek boos en haast giftig. 'Dat méns heeft een naam?' gromde hij boos. Hij wilde er niks mee te maken hebben. Voor zijn gevoel was alles nu verpest. Sarah had het dus wel door gehad dat hij van haar hield. Maar het was niet wederzijds. Hij was er eigenlijk niet erg verbaasd over. Ze wist op de een of andere manier een glimlach op haar gezicht te toveren maar hij bleef stug zijn koude gezicht ophouden."Weetje Ian.. In de tijd dat ik je niet heb gesproken heb ik je echt gemist. Je bent een goede vriend van me geworden, ik kan echt met je lachen. Tenminste, onder bepaalde omstandigheden dan..". Sarah's glimlach werd breder bij het uitspreken van de laatste zin maar hij veranderde nog steeds niet met zijn gezichtsuitdrukking. Het kon nog alle kanten op. En dat wist hij. "Maar ik heb niet het gevoel dat het van mijn kant meer is dan dat.." Daar was haar woord. Het voelde als een harde stomp in zijn maag. Hij kon geen kant meer op. Hij zat klem. Alsof er iets in zijn hoofd aan het timmeren was en daar nu mee ophield. Alsof iets hem nog een mep had verkocht staarde hij nu wezenloos naar de lucht. Hij had altijd al een eenzame weg afgelegd. Hij had geen andere gekend. Mensen hadden een stukje meegelopen en waren toen weer een andere weg ingeslagen. Zijn leven was anders dan dat van de meeste mensen. Hij volgde eigenlijk altijd die eenzame weg. En er zou geen verandering in komen. Nu niet en nooit niet meer. Zijn gedachten begonnen verder terug te gaan in de tijd. Zoals zo vaak gebeurde sinds een maand. Zijn allergevoeligste herinnering kwam boven. Hij zag het gezicht niet scherp maar wel duidelijk de contouren. Dezelfde kleur bruin haar als Sarah. Hij verzonk steeds dieper in de gedachtes van zichzelf en vreemd genoeg zag hij het wazige gezicht veranderen in dat van Sarah. Dat van Sarah was haarscherp. Toen gingen zijn gedachten met een grote sprong vooruit. Hij zag zichzelf van een afstand op het parkeer plein en zag zichzelf naar Sarah toelopen en haar een zoen geven. Hij kon zichzelf nu wel degelijk ophangen aan de hoogste boom maar het zou echt niet helpen. Hij voelde er ook niks voor om zijn excuses aan te bieden. Hij bleef nog steeds stil liggen. De wereld verging nu niet. Dat was er niet aan de hand. Hij bleef nog even zwijgen. Toen sprak hij met een heldere en stem die afstand creëerde 'Ik weet niet of ik je nog als vriendin kan zien... Je betekend zoveel meer voor míj. Ookal doe ik dat niet voor jou' zei hij langzaam. Wie was hij eigenlijk om te oordelen over de keuze van Sarah? Hij voelde zich iets beter toen hij bedacht dat er misschien nog iets kon veranderen. Het zou misschien zeeën van tijd nodig hebben maar dan zouden ze echt van elkaar zijn. Hij zag in gedachten alle andere mensen van de band. Mike had iemand. Kenneth had Emilie gehad maar die was nu met Alain. Hij wist niet wat Alain met Sarah had gehad en ging daar ook niet naar vragen. Hij mummelde wat en sloot zijn ogen toen even kort. Daarna deed hij zijn blauwe ogen weer open en er stond een droevige blik in. Niet de blik die een zielig hondje op kon zetten maar gewoon zoals hij keek. Hij wilde eigenlijk weg maar nu dit was uitgepraat voelde hij een spanning van zijn schouders afvallen. Hij had niet door gehad hoe erg het hem dwars had gezeten tot nu toe. Het liefst wilde hij nu een aantal dingen gaan zeggen maar hij vergat ze allemaal. Hij kwam weer overeind en schoof weer wat heen en weer. Zij had zijn hart gestolen. En blijkbaar kreeg hij het niet terug. Hij slaakten een diepe zucht. Hij had naar Alice moeten luisteren of gewoon moeten blijven waar hij eerst woonde. Dan was hij nu boer geweest en had hij een grote koeienstal gehad of iets anders. Hij wist niet wat er dan van hem was geworden. Maar wat hij nog wel wist was dat als hij huiswerk had hij bij Alice aan de grote eikenhouten tafel mocht komen zitten en dat haar vader het aan hen uitlegde. En hij herinnerde zich dat glas melk dat altijd klaarstond voor hem ook nog heel goed. Zelfs na al die tijd wist hij nog hoe het vroeger was geweest. Eigenlijk verlangde hij er naar terug. Toen leek het leven zoveel simpeler in elkaar te hebben gezeten en dan 's avonds een balletje trappen met Joël of anders basketballen. Er sluimerde een glimlach op zijn lippen toen hij daaraan terugdacht. Niet veel mensen konden zeggen dat ze een gelukkige jeugd hadden gehad. En degene die dat wel hadden gehad die konden er niet goed over praten. Precies zoals hij. Hij vond het maar raar dat hij zich zo voelde. Alles lag door elkaar heen. Kon het dan nooit ophouden die verwarrende gevoelens? Hij had er zo'n genoeg van. Daar ook van. Hij woelde eens door zijn haar om het in model te krijgen wat niet lukte. Hij staarde weer naar de blauwe lucht om zijn gedachten helder te krijgen maar dat zou niet zo makkelijk meer gaan. Als Sarah in de buurt was was het alsof alles bedoezeld raakte. Dan kon hij niet meer helder denken. Hijzelf vond het niet raar. Dat was een bijwerking van Liefde.

Sarah merkte dat het onderwerp Lyron niet zo aansloeg, wat te zien was aan de manier waarop Ian zijn ogen samenkneep. Zijn blik werd giftig toen ze Lyrons naam noemde, en de toon waarmee Ian sprak was vervuld van woede. Sarah zuchtte en wendde haar blik af. Had het überhaupt nog zin om te praten, als het op deze manier ging? Ze voelde geen woede, maar eerder teleurgesteldheid over de richting die dit gesprek op leek te gaan. Ian was duidelijk boos, en naar haar idee kwam dat niet alleen doordat Lyron ten sprake was gevallen. Zijn gevoelens zaten hem duidelijk dwars, evenals het feit dat het van haar kant niet op die manier kwam. Ze voelde teleurstelling omdat ze bang was dat dit compleet de verkeerde kant op ging lopen, en op dit moment alles wat ze zei fout leek uit te pakken. Het was een verschrikkelijk gevoel, moest ze toegeven, en vooral het gevoel dat ze er niks aan kon veranderen maakte het dat ze zich rottiger voelde dan ze zich in tijden gevoeld had.
"Ian, doe nou niet zo.." verzuchtte ze. Ze keek hem aan van opzij, een moeilijke blik in haar ogen. Het feit dat ze Lyron amper kende maakte dat ze hem niet verdedigde na Ians uitspraak, hoewel het haar niet lekker zat. Ian moest gewoon weten dat Lyron okée was en hij haar alleen heel netjes een lift had aangeboden, al leek Sarah Ians indruk over de Italiaanse jongen alleen maar te hebben verslechterd toen ze dit duidelijk probeerde te maken: aan zijn reactie te zien vatte hij haar woorden namelijk op de verkeerde manier op. Maar zou ze hem moeten verbeteren, of zou ze het onderwerp Lyron gewoon maar moeten overslaan? De laatste optie was veruit het makkelijkst, vooral gezien het feit dat Sarah de jongen maar één keer had gezien en gesproken, en ze hem het -simpel gezegd- niet waard vond te verdedigen, om daarbij een ruzie met Ian te riskeren. Het liefst zou ze hem gewoon vertellen wat hij wilde horen, al zijn vragen -als hij die al wilde stellen- beantwoorden, en daarbij alle misverstanden uitpraten: maar iets zei haar dat dieper op het onderwerp van net ingaan, niet bepaald een positief effect op de sfeer zou hebben. In plaats daarvan hield ze dus wijselijk haar mond, en liet ze zichzelf afleiden door het komen en gaan van de zee, totdat Ian opnieuw sprak. De glimlach die eerder rond haar lippen had gelegen en van haar een vrij ontspannen indruk had gegeven was ondertussen verdwenen, aantonend dat ook voor haar de spanning in het gesprek voelbaar was. Eigenlijk had ze een hekel aan dit soort gesprekken, gesprekken die veel te serieus waren en waar ze zich ongemakkelijk bij ging voelen. Maar ze wist dat sommige dingen dat nou eenmaal nodig hadden, en je niet overal met enkel een glimlach vanaf kwam.
Wat Ian vervolgens zei verbaasde haar. Zodra hij zijn eerste paar woorden had uitgesproken had ze met een verbaasde uitdrukking in haar ogen naar de zijne gezocht, waarop ze hem met een tikkeltje onbegrip aankeek. Er verscheen een kleine denkrimpel in haar voorhoofd bij deze uitdrukking waarbij haar wenkbrauwen lichtelijk samentrokken, en ze een kort moment zweeg. Wat had ze kunnen verwachten? Eigenlijk had ze geen idee wat ze van hem had kunnen verwachten: maar dat hij hun vriendschap aan de kant wilde zetten..? Het verbaasde Sarah oprecht, waardoor het enkele seconden duurde voor ze een antwoord kon formuleren.
"Weet je het zeker?" vroeg ze eerst, zich afvragend of hij hier wel eerlijk in was geweest. Hierna maakte ze een kleine, rustige knikbeweging met haar hoofd, terwijl ze tot zich door liet dringen wat hij gezegd had. "Okee. Als dat voor jou beter is..". Ze keek hem aan, om hier vervolgens aan toe te voegen: "Als je maar weet dat dat van mijn kant anders ligt. Je bent mijn vriend, en ik zou onze vriendschap daar niet voor aan de kant zetten. Maar als het voor jou beter uitkomt.." ze haalde in een licht gebaar haar schouders op "okée. Dat kan ik begrijpen... Als je maar weet dat ik gewoon voor je klaar sta..". Na haar pokerface van daarnet trokken haar mondhoeken zich in een voorzichtig, scheef glimlachje.
"En.. Je betekent wel degelijk veel voor me" sprak ze zacht, na weer even te hebben gezwegen. "Maar op een andere manier. En een hart laat zich niet dwingen" sprak ze uiteindelijk, waarbij het voorzichtige glimlachje weer verdween.

Hij keek nog steeds nukkig voor zich uit. Het zinde Sarah duidelijk niet. Hij kon er niks aan doen dat zij hem niet leuk vond. Toch moest hij even schakelen toen Sarah zei of hij het zeker wist. Hij murmelde wat onverstaanbaars en lette niet op het gezicht van Sarah. Hij was het meer dan zat. Hij wilde niet meer praten. Hij sloot zijn ogen als een klein kind om het beeld van Sarah buiten te sluiten. Als hij haar niet zag was ze er ook niet. Een klein stemmetje in zijn hoofd zei tegen hem dat hij beter kon luisteren. Hij besloot er naar te luisteren en keek weer naar Sarah. Maar zijn gezicht stond koud. Alsof het opeens een paar graden was gedaald buiten. Ze zei dat het aan haar kant anders lag. Maar wel dat ze altijd voor hem klaar zou staan. En dat hij veel voor haar betekende wist hij nu eigenlijk wel. Hij kon het gewoon nog steeds niet accepteren. Toen ze tegen hem zei dat een hart zich niet liet dwingen snoof hij. Hij wist daar nu wel álles van. Hij wilde het liefst iets kapot maken. In zijn hoofd voelde het als kortsluiting. Hij kon dit allemaal tegelijk niet aan. Te veel informatie. En alsof dat nog niet genoeg was zat Joël in de problemen met die man die hem had aangevallen. En die stomme idioot had hem ook nog een SMS gestuurd. Hij wreef over zijn benen heen en stopte daar snel mee. Toen keek hij naar zijn gitaar. Hij wilde die niet kapot maken. Hij wilde dat Sarah in zijn schoenen stond. Als ze toch ook maar wist… Wat wist? Hoeveel hij van haar hield? Dan zou ze niet eens in staat zijn om weg te lopen. Hij slaakte een diepe zucht. Hij kon haar nu nog vele vragen stellen maar had daar nu geen zin meer in. Helemaal niet. Hij kon nu wel gaan doorzagen over zijn problemen maar toen Sarah het onderwerp van Lyron had aangesneden was zijn humeur omgeslagen. Alsof het het ene moment nog mooi zonnig weer was geweest en het volgende moment dat het ging regenen. Of beter gezegd hagelen in verband met zijn humeur. Hij wilde terug naar zijn kamer en daar even flink schreeuwen. Veel kon hij toch niet doen. Maar dat ene moment op die parkeerplaats bleef door zijn gedachten heen spoken. Waarom maakte zijn hersenpan er altijd zo’n probleem van? Hij begreep zichzelf op dit moment ook niet. Hij wilde het liefst Sarah in zijn armen sluiten en alles vergeten wat er was gebeurt. Dat alleen zij twee er nog waren. Sarah was als een vogel. Het ene moment had hij haar in zijn handen gevangen en het volgende moment vloog ze weer weg. Dat was op zich een goede vergelijking dat hij somber. Hij rommelde wat met zijn mobiel die hij ondertussen uit zijn broekzak had gehaald. Hij stuurde een Sms’je naar Alice toe. Sarah wil me niet luidde dat berichtje. Toen stopte hij zijn mobiel weer weg. Toen staarde hij belangstellend naar de zandkorrels op zijn badlaken. Hij voelde de pijn langzaam uit zijn maag weggaan en voelde het een klomp ijs worden. Zijn hoofd kwam ook weer een beetje tot rust. Hij zou het niet aan kunnen om Sarah te ontwijken. Hij staarde nog steeds naar de zandkorrels toen hij zacht begon te praten. ‘Sarah, ik dacht dat je het wist. Toen op de parkeerplaats al. Ik dacht dat jij hetzelfde voelde. Je liep niet weg. Maar nu ren je weg alsof ik een giftig serpent ben. Dodelijk. Wat wil je nou van me?’ Het laatste wat hij zei was zacht maar toch hoorbaar. Hij voelde alle frustratie langzaam ook wegebben en voelde zich nu net een lege batterij. Het was te veel voor zijn hoofd. Hij haalde een hand door zijn haren heen waardoor er wat zand op zijn hoofdhuid viel. Toen keek hij naar links. Er liepen aardig wat badgasten rond. Maar voor zijn eigen gevoel zat hij helemaal alleen hier. Eigenlijk waren er maar twee mensen die hem volkomen begrepen. Ookal waren ze samen een stel hij ergerde zich nooit aan hun twee. Alice en Joël. De gevoelens van frustratie waren nu echt helemaal weg. Hij voelde zich nu alleen bedrogen. Bedrogen door zichzelf. Hij kon er niks meer aan doen. Hij zou blijven hopen en op een dag zou Sarah het wel door hebben dat hij niet van haar weg kon. Hij kon aan niemand anders denken. En hij wenste nu dat Sarah ook ‘Ja’ tegen hem had gezegd. Hij wilde alles in zijn lichaam een ‘NEE’ toe zeggen maar het luisterde niet meer naar hem. Hij schoof naar Sarah toe en streek met zijn wijsvinger of de arm van Sarah heen. Toen gleed zijn andere hand over haar wang heen. Hij wreef zachtjes over haar huid en kreeg eindelijk de controle terug over zijn ledermaten. Toen schoof hij weer van haar weg. Hij keek toen voor zich uit. Iedere vezel in hem tintelde van vergenoeging maar toch voelde hij zich ergens incompleet. Hij had dat gevoel niet meer gehad sinds hij weg was gegaan uit het dorp waar hij had gewoond. Hij had zich weer compleet gevoeld toen hij Alice en Joël tegen het lijf was gelopen. Hij voelde zich nu net een ongenodigde gast op een maaltijd waar iedereen zat te eten en iedereen iedereen kende en hij nieuw was in een groep. Hij zette zijn ellebogen op zijn knieën en legde zijn hoofd daarop. Wat kon hij doen?

Een rilling trok door Sarah's lichaam, waardoor ze automatisch haar witte tuniekje wat recht trok en haar armen dicht bij haar lichaam hield. Het was echter niet het -tot nu toe- aangename briesje geweest die haar de rillingen gaf, besefte ze, maar de blik die in Ians ogen lag. Hij leek naarmate dit gesprek vorderde afstandelijker te worden, wat niet alleen te zien was aan zijn ogen, maar ook aan zijn houding. Hij leek onrustig te worden, terwijl zijn ogen zochten naar iets waarvan zij niet wist wat precies en hij zijn houding een aantal keer veranderde. Sarah beet onopgemerkt zachtjes op haar lip; ook voor haar was dit ongemakkelijk. Vooral het feit dat ze niet wist hoe dit ging eindigen en ze Ian niet kon voorspellen, maakte dat ze zich rusteloos voelde. Ze wilde Ian niet kwijt, en zoals het nu ging.. Ze had werkelijk geen idee wat de uitkomst zou zijn. Ze betwijfelde het of Ian hun vriendschap hier echt bij wilde laten, maar alleen al het feit dat Ian erover na dacht er een einde aan te maken.. Ze kon het gevoel niet anders beschrijven dan onrust en onbegrip.
Terwijl zijn blik gericht was op zijn badlaken, kwamen zijn woorden haar zacht ten gehore. Sarah voelde zich koud worden van binnen toen Ian zei gedacht te hebben dat zij wist wat hij voor haar voelde, daar op dat moment bij de parkeerplaats, en voelde hoe de kou zich omzette in een rottig gevoel. Ja, ze wist ervan. Of in iedergeval: ze had zo haar vermoedens, en zoals nu wel duidelijk was was het niet wederzijds geweest. Maar wat had hij dan van haar verwacht?
"Ian.." zuchtte ze zachtjes. "Wat had je van me verwacht? Je bent mijn vriend, niet een of andere nerd van school die je zomaar even kan dumpen.. Zelfs van een nerd zal ik trouwens niet wegrennen, daar los je problemen niet mee op. Ik hou van je op een andere manier dan die je horen wilt, daarom bleef ik..". Op dit moment besefte ze pas hoe weinig ze wist van Ians verleden, en of de reactie die hij nu gaf wellicht met een negatieve ervaring van lang geleden te maken had. Hij leek zo gekwetst, terwijl ze naar haar idee wel genoeg afstand had gehouden en nooit echt tekenen had gegeven dat hun vriendschap wat haar betreft meer kon betekenen. Ze voelde zich rot om het feit dat hij zich nu zo ellendig voelde, maar leek geen reëele oplossing te kunnen bedenken.
"Ook nu ren ik niet van je weg" vervolgde ze vervolgens zachtjes. Er was onbegrip in haar ogen te zien terwijl ze hem aankeek, en ze probeerde te bedenken waarom hij de indruk van haar kreeg dat ze wegrende: ze had hem net nog gezegd dat -wat hij ook van haar vond- zij hun vriendschap best in stand wilde laten houden. Zelfs als hij nu even tijd nodig had, zou hij bij haar terug kunnen komen wanneer hij zijn hoofd had geleegd, en zou ze er voor hem zijn. Wat had ze gemist van zichzelf, dat Ian dat op een andere manier op leek te vatten?
".. Anders zou ik hier nu niet gezeten hebben" mompelde ze vervolgens, wetend dat ze hier zat om de meningsverschillen tussen hen beide uit te praten, juist omdat ze de vriend die naast haar zat niet kwijt wilde. Hierna zweeg ze, hopend dat ze hiermee genoeg had gezegd en de situatie voor Ian had verduidelijkt. Toen Ian een blik wierp op de voorbij lopende badgasten schoot ook haar blik hier voor een kort moment naartoe, om hem vervolgens op de eindeloze horizon te richten. De zon die al die tijd hoog aan de hemel had gestaan zakte nu gestaag richting het Oosten, om over een aantal uur de avond in te luiden door verder de zee in te zakken. Toen ze plots Ians huid in contact met de hare voelde komen, en zijn vinger op een zachte manier over haar huid voelde glijden, keek ze opzij. Met zijn hand op haar wang keek ze hem aan, om vervolgens haar ogen neer te slaan en te merken dat Ian weer wat meer afstand nam.
De vraag 'wat zij nou eigenlijk wilde' was er een die door haar hoofd rond bleef spoken, een waarvan ze hoopte dat ze hem nu goed genoeg aan Ian had uitgelegd. Ze wilde hun vriendschap bewaren, en dat wat ze hadden niet opgeven voor een kleine onenigheid of meningsverschil; of in dit geval voor de liefde die niet van beide kanten kwam. Maar wat wou Ian nou precies? Ze wist best wat Ian diep van binnen wou, ze wist dat hij zijn gevoel -zoals alle andere mensen op de wereld- het liefst gewoon wilde volgen, en dat zij waarschijnlijk in het plaatje voor de toekomst paste: maar hij wist ook hoe zij daar op dit moment over dacht. De vraag was alleen wat hij wilde buiten dat, hoe hij verder wilde met de huidige stand van zaken. Voor een kort moment staarde Sarah naar haar handen waar haar Jimmy Choo's nog altijd losjes in bungelden, om vervolgens Ian weer aan te kijken.
"En wat wil jij?".

Er schoof nog een zucht over zijn lippen heen. Sarah trok haar witte tuniek recht en hij zag haar rillen. O, nu had hij het mooi voor elkaar. "Wat had je van me verwacht? Je bent mijn vriend, niet een of andere nerd van school die je zomaar even kan dumpen.. Zelfs van een nerd zal ik trouwens niet wegrennen, daar los je problemen niet mee op. Ik hou van je op een andere manier dan die je horen wilt, daarom bleef ik..". Hij keek haar even aan. Toen voelde hij zich echt vreemd. Iets wat vochtig was begon langzaam uit zijn ogen te komen. Hij voelde zich net een emotioneel wrak. Dat was hij nu ook. Hij merkte ook dat Sarah het met de minuut moeilijker kreeg. Nog even en dan zouden ze met z'n tweeën een potje zitten janken hier op het strand. Hij merkte dat de zon langzaam begon te zakken. Hij merkte dat Sarah hem alleen als vriend zag op dit moment. Maar hij kon er niks aan doen. Eigenlijk was deze behoefte nog nooit zo sterk geweest. Behalve toen op de parkeerplaats. Alleen was deze honger erger. Erger dan honger naar eten of dorst naar drinken. Als een onblusbaar vuur. Het was en onrust in hem. Een die al behoorlijk lang woedde. Eigenlijk had hij deze nooit gevoelt. Hij had zelf ook wel door hoe Sarah over hem dacht. Ze had heus wel door dat zij alleen in zijn hoofd zat. Soms. Soms dacht hij dat hij alleen zou achterblijven. Vroeger. Maar nu werd dat angstaanjagend echt bevestigd. Hij veegde hetgeen wat over zijn wang liep weg en zijn blik werd somberder. Hij veegde ook een pluk haar achter zijn oor en wilde het liefst van deze wereld verdwijnen. Wat deed hij hier eigenlijk... 'Sarah, misschien... Misschien kan ik je niet uit mijn hoofd zetten omdat' toen haperde hij even. Sarah kende hem niet. Dat dacht ze van wel maar de echter Ian? Nee, die had ze eigenlijk nog niet gezien. Achter dit masker lag iemand die zo gebroken was als maar kon zijn. Als een vermorzelde vaas. In duizenden stukjes. Hij moest het zeggen. Hij had in feite gewoon een masker op. Om de narigheid te vergeten. 'Toen ik jonger was was ik verlief op een meisje. Ze leek erg op jou. Toen ik haar vroeg zei ze nee. Ik was gebroken. En nu gebeurt het weer allemaal opnieuw.' Hij voelde zijn masker afvallen. De echte Ian was zichtbaar. Hij duwde zich overeind en stond op. Langzaam liep hij naar de vloed lijn toe. Water streelde zijn enkels en nu wist hij was het was. Wat hem de hele tijd had dwarsgezeten. Hijzelf. Hoe had hij wat hij met Sarah had vriendschap kunnen noemen? Hij wist het niet meer. Toen schokten zijn schouders. Hij probeerde zichzelf weer opnieuw in de hand te krijgen. Het lukte gelukkig. Toen staarde hij naar de rode bol die langzaam begon te verdwijnen. Het deed pijn aan zijn ogen maar was ergens ook wel prettig. Zijn borst werd verwarmd en hij zak zijn hand in de zak van zijn zwembroek die hij aan had. Achter zich hoorde hij Sarah aan hem vragen wat hij wilde. Hij draaide zijn hoofd en keek haar met een sombere blik aan. Wat hij wilde? Dat was kristal helder. En hij moest haar dat uitleggen? Hij keek haar nog steeds aan met die droevige blik in zijn ogen. Het was niet zo'n kop die een hond trok maar gewoon van een persoon die helemaal gebroken was door alles wat er is en was gebeurt. 'Wat ik wil is dat je weet dat je me helemaal niet kent. Je kent alleen een klein stukje van me. Als je wist hoe ik echt was was je echt al lang weg geweest. Misschien ben ik gewoon blind. Misschien ben ik het ene moment vrolijk maar van binnen ben ik dat niet. Nooit geweest ook' mompelde hij langzaam Hij begon langs de vloedlijn te lopen en liet Sarah op het badlaken zitten. Mensen wilden hem niet kennen. Daar was hij nu wel zeker van. Hij had Sarah gewild. Maar het had niet zo mogen zijn. Hij was verscheurd door alles. Het maakte hem langzaam stukje bij beetje kapot. Hij zag een zeemeeuw op het water dobberen. Kon hij maar zo zijn. Als dat alleen al kon dan zou hij weer wat vrolijker in het leven staan. Nee. Alles van alle kanten gooide roet in het eten. Zijn hoofd begon er pijn van te doen. Hij wilde zo snel mogelijk weg van hier maar kon het niet. Dat bruine haar en die mooie ogen bonden zijn hart vast. Als hij niet beter wist had hij gezegd dat hij hoteldebotel was van Sarah maar hij kon het niet meer. Toen begon hij langzaam terug te lopen naar Sarah. Zij wist niet wat hij allemaal had gezien en gedaan. En hijzelf wilde dat ook het liefst vergeten. Hij dacht terug aan de avond dat ze elkaar voor het eerst zagen. Dat was een geweldige dag geweest. Ookal was zijn kamergenoot toen bijna met Sarah ervandoor gegaan. Hij begon langzamer te lopen toen het badlaken in zicht kwam met Sarah er nog steeds op. Ze mocht hem nu met vragen bekokstoven en hij zou vrijwillig en gemoedelijk antwoord geven. Ja, hij moest zich laten zien hoe hij was. Hoe kon ze anders op hem vertrouwen? Hij stopte voor het badlaken met een blik die nu rustig en sereen was. De blik was duidelijk. Ze mocht hem ondervragen. De krans van rood was bijna verdwenen nu. Het begon frisser te worden maar hij voelde het nog niet. Als hij het echt koud zou krijgen zette hij de verwarming in zijn Porsche wel aan. Toen ging hij weer naast Sarah zitten. Wachtend op haar kruisverhoor.

Het eerste wat Sarah opviel nadat ze was uitgesproken, was de gebroken uitdrukking op Ian's gezicht. Een glinstering was verschenen in zijn oog, een die voor haar alleen zichtbaar was doordat de zon er haar licht op wierp. Er verscheen een zachte uitdrukking op haar gezicht, waarop ze haar hand op zijn schouder legde en er een zacht, bijna onvoelbaar kneepje in gaf. Sarah was niet zo van het duidelijk uiten van gevoelens; ze vond dat die persoonlijk waren, en dat ze die eerst zelf zou moeten leren begrijpen en overwinnen voor ze ze aan de buitenwereld toonde. Buiten emoties die uit verdriet bestonden, uitte ze andere dingen -bedacht ze zich, nu ze er zo over nadacht- ook minder: of het veiliger was dit soort dingen voor jezelf te houden uit angst dat het ooit tegen je gekeerd zou worden, of het iets met geslotenheid te maken had of met onzekerheid: ze hoopte in iedergeval dat -wanneer ze haar zachte kant wel liet zien- het niet al te laat was, waardoor iedereen dacht dat die harde buitenkant geen emoties bezat. Dat ze nooit veel woorden gebruikte die steun jegens haar vrienden betuigde, wou namelijk ook niet zeggen dat die er niet was. En dat was precies zoals nu: in woorden was ze nooit sterk geweest, maar de hand op Ian's schouder zou meer moeten zeggen dan woorden ooit zouden kunnen doen. De diepere betekenis er achter zou kunnen zeggen 'ondanks dat je me soms niet kan zien of zelfs in je aanwezigheid voelen, ik zal er zijn op de momenten wanneer je de steun nodig hebt'. Was dat het kleine gebaar dat ze had gemaakt, door een zacht en bijna onvoelbaar kneepje in zijn schouder te geven? Sarah had nooit nagedacht over de diepere betekenis ervan, wat dit gebaar -in haar gedachtengang- de simpele 'ik ben er voor je'-betekenis gaf.
Haar hand lag slechts enkele seconden op Ians schouder, waarna ze hem er weer vanaf liet glijden toen hij sprak. Ze had opgemerkt dat de glinstering zich niet langer alleen in zijn ooghoeken bevond maar dat hij nu een spoor had achtergelaten op zijn wang, die hij er met de rug van zijn hand af veegde. "Sarah, misschien... Misschien kan ik je niet uit mijn hoofd zetten omdat"... Sarah richtte haar blik op haar handen, en rommelde wat aan het armbandje dat om haar pols bungelde. Jaa, omdat..? Zou hij er nou echt redenen voor hebben verzonnen waarom zij door zijn hoofd spookte? Wat ging er komen; omdat hij verliefd op haar was? Sarah vond het pijnlijk steeds met die waarheid geconfronteerd te moeten worden, mede omdat ze hem op haar manier terug moest kwetsen door te zeggen dat het niet wederzijds was. Telkens als dat ter sprake kwam leek het gesprek ietwat stroever te gaan, althans, voor haar. Ze had het gevoel dat zij hier degene was die alles fout deed, en dat ze het eigenlijk helemaal niet verdiende Ians 'vriend' genoemd te worden, aangezien ze hem zichtbaar verdrietiger en somberder maakte.
Wat hij vervolgens zei was niet iets wat hém somber of verward leek te maken, maar Sarah voor de verandering. Haar hoofd ging lichtjes omhoog bij het horen van zijn verklaring, haar blik niet afwendend van het zilveren armbandje om haar pols. Ze had niet door dat dit de druppel was geweest voor Ian, dat hij door dit te zeggen zichzelf kwetsbaarder opstelde dan hij ooit had gedaan. Het waren enkel haar eigen gedachtes die nu rond spookten in haar hoofd, en een bittere uitdrukking in haar ogen deed verschijnen. Wacht, wát had hij nou precies gezegd?
Het was maar goed dat hij ondertussen was opgestaan en een stukje het strand over liep, zodat ze beiden even hun gedachtes op een rijtje konden zetten voor ze verder spraken: vooral voor Sarah kwam het goed uit. Ze had al die tijd medelijden met Ian gevoeld, ze had zicht rottig gevoeld omdat ze hem moest kwetsen, ze had zich onwaardig gevoeld tegenover hem, maar wat hij gezegd had.. Ze beet verwoed op haar lip, en staarde met een koppige blik naar de horizon.
Toen Ian terug was leek de uitdrukking op zijn gezicht milder, terwijl die van Sarah juist harder geworden was. Pas toen hij was gaan zitten keek ze naar hem opzij.
"Al die tijd dat ik dacht dat het om mij ging.." begon ze grimmig "ging het eigenlijk gewoon om een fout in je verleden die je wilde herstellen?". Ze was verontwaardigd: had Ian er ooit wel zo over nagedacht? "Dacht je dat je door die fout te herstellen, je je misschien beter ging voelen? Ging het ook je maar een seconde om mij, en niet om iemand op wie ik toevallig lijk? Hoe weet ik dat -elke keer wanneer je naar mij kijkt- je niet iemand anders ziet?". Ze was duidelijk gekwetst, verontwaardigd, en hoewel ze vast tientallen vragen had kunnen verzinnen om op dezelfde, rustige manier als waarop ze daarnet hadden gepraat, verder te praten, voelde ze daar nu totaal de behoefte niet meer toe. Ze dacht er niet over na dat dit wellicht een unieke kans was geweest en Ian een zich een andere keer niet snel zo open voor haar vragen zou opstellen; het gevoel van verontwaardiging was echter groter, en de grimmige blik in haar ogen dwong hem tot een antwoord.
En wat hadden die laatste woorden van hem te betekenen? Natuurlijk had ze hem niet goed genoeg gekend; de keren dat ze wat hadden afgesproken gingen hun gesprekken niet dieper dan de gebeurtenissen van die dag, of een ander vrolijk en luchtig gesprek. Ze wist dat ze Ian wat dat betreft amper kende, maar in feite gold dat ook voor hem: want wat wist hij nou van haar? Als hij haar goed kende zou hij hebben geweten dat ze zich niet zo snel door iemand liet afwimpelen: dat als Ian zijn verleden aan haar had verteld -hoe schokkend dat ook mocht zijn- ze zich daar niet zo makkelijk door weg liet jagen. Als hij iemand nodig had gehad om erover te praten zou ze er voor hem zijn, hoe moeilijk of ongemakkelijk de gesprekken ook zouden worden; want dat was waar vrienden goed voor waren.
Maar daarentegen: als ze eerder had geweten wat hij nu had gezegd, was ze dan ook niet allang 'weg geweest'? Sarah onderdrukte de neiging afkeurend te snuiven. Misschien wel ja: misschien dat ze dan al was weggeweest ja. Want wat mensen ook van haar zeiden, één gerucht leek altijd te kloppen: Sarah was iemand die veel om zichzelf gaf, een persoon dat in haar verleden te vaak gekwetst was om dat nog een keer te laten gebeuren. En zeg nou zelf: wie hield er wel van gekwetst te worden? Sommigen zagen het als arrogantie en egoïsme, maar Sarah noemde het liever het beschermen van zichzelf.

Toen er geen kruisverhoor kwam moest hij even vreemd gekeken hebben. Voordat hij had opgestaan had hij de hand van Sarah op zijn schouder gevoeld. Het had hem een gevoel gegeven dat fijn had aangevoeld. De verwarring tussen hem was duidelijk te merken toen hij was opgestaan. Toen hij weer terug was gekomen had Sarah een ander gezicht gekregen in zijn ogen. Het was duidelijk geweest dat Sarah zijn laatste woorden moeilijk had opgenomen. Ze zat bijna de hele tijd met haar armband te spelen. Hij ergerde zich daar niet aan. "Al die tijd dat ik dacht dat het om mij ging.." begon Sarah grimmig "ging het eigenlijk gewoon om een fout in je verleden die je wilde herstellen? Dacht je dat je door die fout te herstellen, je je misschien beter ging voelen? Ging het ook je maar een seconde om mij, en niet om iemand op wie ik toevallig lijk? Hoe weet ik dat -elke keer wanneer je naar mij kijkt- je niet iemand anders ziet?" Ze was duidelijk gekwetst, verontwaardigd en bovendien heel boos. Hij keek haar aan met een wat minder gebroken blik in zijn ogen. 'Ja, Sarah. Het ging wel degelijk om jou. Ik kan het je moeilijk uitleggen, maar ik doe het toch. Ik was toen jonger. En ik ben hier gek aan het worden. Of ik ben gewoon steeds dieper weg aan het zakken in het leven. Het ligt niet aan jou. Maar ik voel échte liefde voor jóúw. Niet voor iemand op wie je lijkt. Het was altijd jij. Toen ik je al zag op die eerste avond van Halloween verdween die persoon uit mijn kindertijd. Het is alleen zo dat je op haar lijkt. Maar jij kijkt naar me om. Deed zij niet. Dat is de reden dat ik van je hou. Verdomme, Vertouw me! Wat moet ik doen om het bij jouw die hersenpan binnen te laten komen dat ik gek op je ben. Hoe!?' Toen keek hij haar gefrustreerd aan.
Waarom vertrouwde ze er niet op dat hij van haar hield? Hij slaakte een diepe zucht. Het klopte nu van geen kanten. Hij wilde dat al deze verwarring ophield. Hij wist weinig van Sarah en zij wist weinig van hem. Ze konden een compromis sluiten en dan zou alles eindelijk weer normaal worden. Hij kon eigenlijk amper geloven wat hier allemaal gebeurde. Het leek haast wel een droom. Maar dat was niet zo.
Hij moest iets doen. Iets wat zin had om zijn hoofd en lichaam ook duidelijk te maken dat dit zo niet langer kon. Hij keek naar Sarah. Toen voelde hij iets wat hij kon doen. 'Weet je wat? Vergeet alles maar wat ik heb gezegd. Je hebt duidelijk meer tijd nodig om jezelf te leren kennen. Even iets anders nu. Zou jij een avondje met mij willen prikken om naar de schouwburg te gaan ?' Zo. Dat was eruit. Ze konden het ook anders aanpakken.Wat hij zonet had gezegd had beter aangevoeld. Misschien moesten ze dit onderwerp tijdelijk opruimen in een grote kast en het er pas weer uithalen als het daar tijd voor was. Hij schudde de vreemde gedachtes van zich af. Hij herinnerde zich zijn gitaar weer en pakte deze. Langzaam begon hij te spelen en ging zachtjes zingen. Het was goed te horen. Hij zou wachten totdat ze wist dat hij van haar was. En van niemand anders. Ze zou het snel genoeg weten. Maar ze had meerdere 'vriendjes' gehad. Alain bijvoorbeeld. Aan die gedachte voelde hij een vreemd gevoel door zijn buik heen trekken. Waarom had ze met Alain gehad? Of had ze iemand gehad die haar zo erg had gekwetst dat ze het niet meer aandurfde? hij zou het laatste denken. Hij had het eigenlijk al veel eerder willen vragen aan haar maar daar had hij toen nog niet aan gedacht. Hij keek haar even aan toen het nummer klaar was. 'Ik denk Sarah, dat jouw grootste angst is om alleen te staan. Je bent zelf net zo erg gekwetst geweest door iemand vroeger. Ik merk het aan je handelen' zei hij en hij kneep zijn ogen even samen tegen de zon. Hij begon zich wat beter te voelen nu. Hij had zich veel erger gevoeld voordat hij dit gesprek voerde. Het luchtte hem toch ergens ook wel op. Het had hem kennelijk hoger gezeten dan hij zelf wist. Hij staarde naar zijn gitaar met de zeemeeuwen. De zon was nu zo goed als onder en er begonnen sterren aan de hemel te fonkelen. Het was ondanks dat de zon weg was nog warm op het strand. Hij voelde alle stress weg gaan wat hem goed deed. Hij staarde nu met zijn typische Ian blik naar Sarah. Hoe ze er ook op zou reageren hij zou het van zich af kunnen zetten nu. Hij had het er daarnet moeilijk mee gehad maar nu was het eigenlijk in zijn ogen opgehelderd. Hij probeerde haar te laten weten wat hij voor haar voelde maar daar wilde ze niks van weten. Hijzelf kon nu stil zijn nu hij de gitaar in zijn handen had en begon een beetje te tokkelen. Het klonk neutraal. Niet boos of vrolijk maar gewoon gewoon. Hij grimaste toen hij wat versnelde en toen weer langzamer ging. Hopelijk kreeg Sarah ook door dat hij niet op ruzie uit was. Misschien moest hij het toch maar bij vriendschap laten. Dat zeiden zijn hersencellen die nog goed waren ondanks zijn alcohol gebruik. Maar zijn hart zei van niet. Hij sloot zich af voor die twee emotie blokken en ging door met het tokkelen wat Alain zo had geërgerd. Misschien waren sommige mensen beter alleen af. Maar mensen waren gezelschapsdieren. Ze konden niet met elkaar maar ook niet zonder. Omdat hij dat wist voelde dit ook zo vreemd. Hij stopte even met tokkelen en wierp een blik omhoog naar de lucht. Het was een mooie avondlucht. Er zaten allerlei kleuren doorheen. Zacht oranje en een aantal rood tinten. Hij bleef ernaar staren en ging door met tokkelen terwijl hij naar de lucht keek. Het was niet zo heel vreemd om zo te werk te gaan. Dit soort dingen deed hij vaker dan hij zelf wist. Kijken naar de natuur en dan spelen. Hij hield op met klaaglijk mauwen als een kat en liet zijn hoofd toen even hangen. Hij stemde zijn gitaar opnieuw en ging toen weer door. De noten klonken zuiverder dan ze zonet hadden gedaan wat hij fijner vond om naar te luisteren. Hij wist niet of Sarah een voorkeur had voor muziek en zo niet of zo wel hij zou het nog wel horen. Wat vandaag niet kwam dat kwam morgen wel. Misschien was het een goed idee om alles te laten rusten en dat op de schouwburg helemaal te vergeten. Mits... Sarah met hem uit wou daarnaartoe.

Waar de verontwaardiging daarnet vandaan was gekomen wist ze niet, maar dat hij er nog steeds was, was voor Sarah wel duidelijk. Was ze zo'n egoïst, dat ze niet met anderen vergeleken wou worden? Wilde ze beoordeeld worden op wie ze was, en niet op wat mensen dáchten dat ze was? Zoals zij geen jeugdvriendinnetje was, maar Sarah Blake en niemand anders. Ze wilde een duidelijk beeld van zichzelf scheppen voor anderen zodat ze haar zouden kunnen begrijpen, maar soms was dat moeilijk: en ook nu. Want wat zou Ian wel niet denken? Eerst geeft ze er -in zijn ogen- geen ene zak om wat hij van haar vind; zij wilt immers gewoon vrienden blijven en daar verder geen verandering in brengen. En vervolgens maakt ze zich druk omdat ze in de waan is dat Ian niet van háár houdt, maar van iemand op wie ze schijnt te lijken: Sarah betrapte zichzelf op een zogenaamde contradiction, op een tegenspraak, maar kon voor zichzelf niet duidelijk bepalen wat dat nou te betekenen had. Haar hersenen hielden het bij het simpele uitschelden van zichzelf voor egoïst.
Pas toen Ian sprak voelde ze zich ietwat bedaren, ze begon zich zelfs af te vragen waar die opwelling daarnet vandaan was gekomen. En wat Ian zei... Natuurlijk... Eigenlijk was dat haar allang duidelijk; hij had het meerdere keren laten merken, zelfs letterlijk gezegd. Ze liet een zachte zucht ontsnappen, en wendde haar blik weer van Ian af om naar beneden te staren.
"Het is wel doorgedrongen" zei ze zachtjes "maar waarschijnlijk nog niet geaccepteerd.." verzuchtte ze vervolgens. Ze leek het er opeens moeilijker mee te hebben, maar dat was enkel omdat ze nu voor zichzelf ook de reden had gevonden. Ze wist wat Ian van haar vond, ze wist wat hij wilde, maar accepteerde zij dat ook? Accepteerde ze dat iemand haar anders zag dan zij zou willen, en dat misschien niet alles zou lopen zoals zij zou willen? Het was het punt waarop ze besefte dat ze lang niet alles zelf kon controleren; maar zou dat van haar dan een zogenaamde controlfreak maken, omdat ze zo graag de touwtjes in handen had en onrustig werd als bleek dat dat lang niet altijd kon? Dat lang niet altijd alles ging zoals zij wilde dat het ging, en dat het besturen van anderen geen optie was? Sarah besefte dat lange tijd iedereen aan haar verwachtingen had voldaan, bewust of onbewust, en dat ze ze ongemerkt in richtingen kon kneden waar zij gelukkig mee was. Als ze het niet meer naar haar zin had op haar oude school zouden haar ouders een nieuwe voor haar zoeken, als ze was uitgekeken op haar Mercedes dan zou ze een BMW krijgen, en als haar vrienden haar niet meer bevielen dumpte ze die, om nieuwe mensen tot 'populair' te benoemen en daarmee op te trekken. Ian leek iemand die dwars tegen al haar regels in ging: hij maakte zijn eigen plannen en leek daar niet vanaf te willen wijken omdat die plannen haar simpelweg niet lagen. Nu pas begon er bij haar een lampje te branden: dat was het. Ian doorboorde alles wat zij gewend was in haar leven, en bood voor het eerst tegenspraak en verweer. Hij had zijn eigen route uitgetekend en hield daar -koppig als hij was- aan vast.
De verwarring die zich eerder meester van haar had gemaakt leek te verdwijnen toen Sarah dit allemaal voor zichzelf bedacht, iets wat haar lichter deed voelen dan ze daarvoor gedaan had. De spanning leek verdwenen, evenals de spanning op de spieren in haar gezicht: het stond niet langer boos of gekwetst, maar begrijpend. Maar eer ze haar bedenkingen en theorieën met Ian kon delen, stapte hij op een ander onderwerp over. Even twijfelde ze of ze hem niet zou onderbreken, vertellen wat ze zich zojuist had bedacht, maar hield zich toen in met de belofte aan zichzelf er nog eens goed over na te denken. Over alles eigenlijk. En bovendien was het beter even op een ander onderwerp over te gaan; het verbaasde haar echter dat het de kant van een date op ging, wat haar onbewust deed lachen.
"Dat lijkt me een goed idee" glimlachte ze, voor het eerst sinds dit gesprek weer een vrolijke twinkeling in haar ogen. Ian had gelijk: ze moesten gewoon weer eens wat leuks gaan doen, zonder teveel gedoe. De dingen zouden rust moeten hebben en misschien later nog een keer besproken moeten worden, maar niet nu. Of het door de langzaam aflopende dag kwam die de hemel in duisterdere tinten dompelde dan deze eerder had gedaan kwam, of dat het gewoon opluchtte meerdere dingen een plekje te hebben gegeven wist ze niet, maar Sarah voelde zich met de minuut rustiger worden. Ze had haar benen ondertussen opgetrokken, haar hoofd op haar armen leunend die ze over haar knieën had geslagen. Ze haalde in een simpel gebaar een hand door haar haren, ervoor zorgend dat deze haar zicht niet langer belemmerden, en staarde naar Ian's handen terwijl hij begon te spelen. Dat de melodie met drums en elektrische gitaren waarschijnlijk drukker en minder rustgevend was dan hij nu akkoestisch klonk wist ze niet, maar mooi was het wel. Ze waardeerde het aan Ian dat hij op deze manier de stiltes tussen de gesprekken door vulde; het spel was rustig genoeg om je gedachten tot rust te laten komen en bedenkingen voor jezelf te maken, en aanwezig genoeg om de stilte niet ongemakkelijk te kunnen noemen.
Toen Ian was uitgespeeld merkte Sarah dat het opnieuw Ian was die wat wist te zeggen. De afgelopen paar minuten leek haar hoofd over te stromen van gedachtes, maar zinvol of een goede toevoeging leken ze niet voor dit gesprek: in tegenstelling tot Ian. En -ze wist niet wat hij had vandaag- hij leek de spijker opnieuw op zijn kop te slaan: eerder verbaasde hij haar door te zeggen dat ze zichzelf nog moest leren kennen, en nu door te stellen dat ze in haar verleden gekwetst was. Ze voelde zich vreemd toen ze zich bedacht dat beide opmerkingen wel degelijk een kern van waarheid bevatten: alsof hij letterlijk haar hoofd in had kunnen kijken. Voor de zekerheid sloot ze haar gedachtes voor zichzelf af, en fixeerde ze zich op... schoenen. Mocht zijn volgende gespreksonderwerp met schoenen te maken hebben -wat zeer vreemd zou zijn- dan wist ze dat hij op een of andere manier haar hoofd in had kunnen kijken. Want hoewel schoenen voor haar iets vanzelfsprekends was om aan te denken, zou Ian daar uit zichzelf vast niet snel op komen. (xd)
"I guess we row in the same boat" reageerde ze met een ietwat verbitterde glimlach op zijn woorden, wetend dat ook Ian zoiets had meegemaakt. Ook aan hem was afentoe duidelijk te merken dat hij iets miste, iets wat in dit geval onverbiddelijk liefde was. Maar was hij afentoe niet te hard op zoek, uit angst inderdaad alleen te staan?
Ze keek hem aan, terwijl haar mond zich voor een kort moment in een klein, bijna geforceerd glimlachje trok. "Je hebt gelijk.." gaf ze toe, en wendde haar blik af. "Ik ben inderdaad een keer keihard laten zitten.. Reken maar dat hij me heeft gekwetst". Ze beet even kort op haar lip, maar liet dat al snel om haar gezicht weer in de plooi te trekken. Ja, Ian had een gevoelige snaar geraakt; het was even pijnlijk om daaraan terug te denken, juist nu ze dacht erover heen te zijn en er geen littekens aan over te hebben gehouden. De meeste moeite had ze niet zozeer met de gedachte aan haar ex, maar werkelijk met het feit dat dit zichtbaar was tegenover anderen. Ze voelde zich kwetsbaar op dit onderwerp, maar voelde tegelijkertijd een soort vechtlust binnen in zich opborrelen: de haat jegens Ruby werd nog altijd gelinkt aan dit onderwerp.

Hij merkte aan Sarah dat ze het ergens wel fijn vond dat hij aan een ander onderwerp begon. Maar ze leek ergens ook verbaasd toen hij zei dat zij er ook gebroken uit zag. Door een relatie. Aan alles wat ze deed was duidelijk dat ze het gevoel niet fijn vond dat hij de spijker op zijn kop sloeg. Hij had een eigen wil en hij zag dat Sarah dat ook lastig vond. Blijkbaar was ze iemand die graag de touwtjes in handen wilde hebben en houden. Ze moest zich duidelijk inspannen om te accepteren dat hij een eigen mening had. Ze had waarschijnlijk alleen maar vrienden gehad die zich naar haar mening vormden en haar als makke schapen gehoorzaamde. Hij was echter altijd al wat tegendraadser geweest. Eerder koppig als een Ezel. Hij wist dat zelf wel maar hij zag dat Sarah dat lastig vond. Maar het leven ging nou eenmaal niet altijd zoals je wilde. Hij wist dat wel. Sarah zei ook dingen die elkaar tegenspraken. Als ze dit zei fronste hij even. Ze stemde wel in met zijn idee om weer eens wat samen te gaan doen. Hij glimlachte en zag dat haar blik veranderde. Er stond een twinkeling in haar ogen die hij altijd al leuk aan haar had gevonden. Ze zei tegen hem dat ze op dezelfde boot zaten en gaf daar ook nog uitleg bij. "Je hebt gelijk.." gaf ze toe, en wendde haar blik af. "Ik ben inderdaad een keer keihard laten zitten.. Reken maar dat hij me heeft gekwetst" Hij zag aan al haar doen dat hij een gevoelige snaar had geraakt. Hij vond het niet leuk om haar gezicht niet meer te zien en hij liet toen alle remmen los. Hij schoof naar haar toe en legde een warme arm om haar koude schouders. Ze leek zo breekbaar op dit moment en ook ergens zo boos… Zijn hoofd maakte een gedachtesprong terug de tijd in. Hij had een meisje ontmoet. Toen hij de naam van Sarah had laten vallen bij haar had ze zo boos gekeken. Hij pijnigde zijn geheugen om de naam weer boven te krijgen Ruby. Het meisje met het blonde haar en een norse uitdrukking. Hij wreef nog eens over de schouder van Sarah heen. Niet als liefje maar gewoon als vriend. Hij drukte een zachte kus op haar wang. 'Ik denk wel dat ik weet wie daarbij een rol heeft gespeeld. Ruby' toen hij die naam liet vallen vroeg hij zich af hoe Sarah daarop zou reageren. Witheet van woede of gewoon normaal? Sarah leek op dit moment niet eens op wie ze net was geweest. Zo veranderbaar als het weer meisjes. Hij zuchtte even en wiegde met Sarah heen en weer. Het leek wel alsof hij een klein kind gerust moest stellen wat hij niet eens zo erg vond bij dit kind. Hij wist niet wie die zak was geweest die haar had laten zitten maar als die zijn smoelwerk hier nog eens liet zien zou hij het wel even verbouwen. Hij begon het zelf ook steeds kouder te krijgen maar van binnen was hij heel warm. Warm van medeleven. Er waren maar enkele mensen die zijn ware gezicht kende. Sarah behoorde nu tot deze groep. Soms kon hij haar maar moeilijk doorgronden met welke kant ze op wilde. Hij bleef rustig zitten met Sarah in zijn armen. Het voelde gewoon zo natuurlijk, en zo vertrouwd. Alsof het nooit anders geweest was. Hij schoof alle gedachtes die hem hadden gedwarsboomd en hoofdpijn hadden bezorgt weg om even van dit moment te genieten. De maan begon ook langzaam op te komen. Hij merkte dat het nog steeds zo was dat de temperatuur daalde. Hij zijn gitaar alweer terug in de hoes gedaan en dacht na. Had hij nou nog een badlaken meegenomen? Hij wist het niet zeker maar hij liet Sarah niet los. 'Als je het koud krijgt moet je het zeggen. Dan zoeken we wel een kroeg op' zei hij glimlachend. Hij herinnerde zich de Halloween avond nog goed. Sarah had ook meegedaan aan de rondjes maar toch was ze ergens afgehaakt. Hij grimaste bij de gedachte eraan. Sarah kon daar wel menig wat van. Er waaide een zeebries door zijn haren heen. Deze was niet koud maar warm. Hij wist niet zeker of Sarah zich ongemakkelijk voelde nu hij haar in zijn armen had maar het bood ook enige veiligheid. Het maakte hem niks meer uit. Hij was nu zo ver gekomen dat het hem niks meer uitmaakte. Hij zou wel kijken waar het schip strandde en haalde een lok uit het gezicht van Sarah. Zoveel gedachtes die in zijn hoofd rondsprongen maar nu hij hier was bij haar waren die zo rustig als maar kon zijn. Hij wiegde nogmaals heen en weer met Sarah in zijn armen. Hij had nu helemaal geen gedachtes in zijn hoofd. Het enige waar hij op dit moment mee bezig was was met de persoon in zijn armen. Degene van wie hij hield. Niets kon dat veranderen. Hij was altijd nors geweest maar met zijn vrienden was hij compleet anders geweest. Vroeger al en nu nog. De gedachte liet hem lachen. Hij bleef nu stil. Hij was het grootste gedeelte van de tijd stil. Hij sloot zijn ogen en volgde met een vinger Sarah' sleutelbeen naar beneden. Hij trok zijn wenkbrauwen even op toen hij zijn ogen opende naar Sarah. Eerst vertelde ze hem dat hij niet goed genoeg was. Maar wie was iemand om hem te beoordelen? Hij wist zeker dat Sarah ook graag wat dingen aan zichzelf zou hebben veranderd als dat mogelijk was. Maar als ze bij hem aankwamen zou hij niemand anders willen zijn dan hij nu was. Wie zei dat hij slecht was? Wie zei tegen hem dat hij een goede sporter was. Wie zei tegen hem dat hij niet gevoelig was? Ze mochten hem zeggen wie dat gezegd had. Hij kon Sarah niet onbeschermd achterlaten. Maar soms liet ze hem achter als vuilnis. En toen koos ze op dat moment Lyron. Ze wilde gewoon niet zien hoeveel hij om haar gaf. Hij was keer op keer door deze pijn gegaan. Maar toen ze op dat moment voor Lyron koos had hij haar gevolgd als een verdwaalde puppy. Hun liefdes verhaal leek hier te beginnen en te eindigen. En hij wist dat.
Hij liet zijn hand van haar sleutelbeen vallen en pakte haar hand vast. Hij kon dit niet langer verdragen. Hij moest haar haar eigen keuzes laten maken. En in zijn ogen had ze al gekozen. Ze wilde hem óf wel óf niet. Er ontsnapte een zucht uit zijn mond en hij boog zijn hoofd. Het zag er wel liefdevol uit zo maar het was treurig. Erg treurig. Hij kon het niet helpen dat het zo liep. Zo was het leven nou eenmaal. Niets wat je daar aan kon veranderen. Hoe graag je ook wilde. Je kon geen duizend kilo omver duwen met een duw. Dat duurde langer. Hij voelde zich eenzamer dan ooit. Ookal had hij Sarah nu in zijn armen.

De intrede van de avond had de temperatuur doen afkoelen, iets wat een schril contrast vormde met de warme arm die Ian rond haar schouders sloeg. Sarah voelde hoe een lichte rilling over haar ruggengraat gleed en sidderde, maar wist dat dit niet was uit ongemak: niet alleen Ian's arm, maar zijn hele houding straalde warmte uit. Waarschijnlijk was het gebroken gevoel dat ze van binnen had gevoeld doorgedrongen op de uitdrukking van haar gezicht, iets wat Ian had doen besluiten dat ze wellicht een hart onder de riem nodig had. Ze waardeerde zijn gebaar dan ook, maar baalde tegelijkertijd van het feit dat ze zich op die manier zo kwetsbaar opstelde. Zelf had ze het verhaal van haar ex bestempeld als verleden tijd -iets om niet aan terug te denken zolang het niet nodig was- om een breuk als deze te voorkomen. Naarmate de tijd verstreken was en naarmate ze nooit meer wat van Sam had gehoord leek de etterende wond die ze had gevoeld langzaam te helen, maar de korst zat er schijnbaar nog altijd: en daar was nu, na lange tijd, de eerste scheur weer in verschenen.
Sarah liet een zucht zachtjes uit haar mond ontsnappen, en liet haar hoofd voorzichtig naar achter vallen, tegen Ian's schouder aan.
"Hoe raad je het" mompelde ze, haar blik gericht op de verte, haar stem niet verraaddend wat ze van binnen had gevoeld toen Ian de naam van Ruby had laten vallen. Ze was er koel onder gebleven, had hem enkel voor een kort moment zwijgend aangestaard, om vervolgens haar blik op de grauw wordende zee te richten en haar gedachtes zwijgend voort te laten stromen. Het had haar verbaasd dat hij de naam Ruby kende, en vroeg zich af in hoeverre hij haar aandeel van hun verleden kende. Haar woorden "Hoe raad je het" waren dan ook niet alleen een bevestiging van zijn idee over het feit dat Ruby ermee te maken had, maar hielden tegelijkertijd ook de letterlijke vraag in hoe hij het wist. Ruby was namelijk niet het type dat aan de eerste de beste vreemde haar hart uitstortte of überhaupt op een vriendelijke manier met diegene praatte, laat staan dat ze over zoiets persoonlijks als Sam zou zijn begonnen; want ook voor haar lag dat onderwerp op een gevoelig punt, wist ze.
Toen Ian haar zachtjes heen en weer wiegde liet ze zich gewillig mee bewegen, en hoewel het een geruststellende beweging was, voelde ze dat er nog enige spanning was opgehoopt diep binnen in haar. De gedachte aan Sam had een vreemd, onbeschrijfelijk gevoel in haar buik teweeg gebracht, een waarvan ze niet wist wat ze ermee moest. Ze had zoveel van hem gehouden, ze had zulke goede herinneringen aan de tijd met hem.. Wat had het zo gemaakt dat dat allemaal zo spontaan aan een einde was gekomen? Diep van binnen wist Sarah precies wat daarvan de oorzaak was, maar ergens was er ook een deel van haar dat nooit had willen geloven dat hij alles had opgegeven voor Ruby. Een verschrikkelijke gedachte die nog steeds geen vat op haar kon krijgen, en die haar hersenen nog steeds niet wilden begrijpen: en vooral eentje die ze het liefst zo snel mogelijk weer uit haar gedachten bande. Sarah deed dan ook haar best dit te doen, iets wat al een stuk makkelijker ging nadat ze hem in haar hoofd voor lul had uitgescholden. 'Beter', dacht ze triomfantelijk, waarna ze haar ogen licht sloot en zich overgaf aan het moment waarop ze zich bevond.
Aangezien het vanaf haar kant een vriendschap was en ze wist dat Ian toch meer een andere kant op neigde, had ze even getwijfeld over haar houding die ze tegenover hem aan had moeten nemen. Zoals nu bijvoorbeeld; moest ze zich laten meeslepen door het moment en gewoon blijven zitten zoals ze normaal gesproken zou hebben gedaan, of zou ze dit moeten verbreken en hem vertellen dat hij dat niet kon doen? Dat hij zichzelf daar uiteindelijk alleen maar pijn mee deed, door voor zichzelf een leugen te creëren die uiteindelijk niet waar bleek te zijn. Het was echter een verstandige stem die haar had ingefluisterd dat Ian dondersgoed wist wat hij deed, en dat de arm om haar schouder op dit moment een getuigenis van steun was: en al was hij dat niet, dan had Ian hersencapaciteit genoeg om haar eerdere woorden te herinneren en te weten dat het niet veel verder kwam dan een troostende arm om haar schouders. En hoewel dit moment waarschijnlijk voor haar een andere betekenis had dan voor hem, voelde ze zich op haar gemak en bad hij vooral enige vorm van veiligheid. Nare gevoelens of gedachtes zou hij niet weg kunnen nemen, maar de poging die hij op deze manier waagde was waarschijnlijk de beste; en hoewel Sarah het op dit moment niet zei, waardeerde ze het wel degelijk.
"Hm, ik heb het warmer meegemaakt" glimlachte ze nadat Ian haar uit haar gedachtes had geschud, met het aanbod een kroeg op te zoeken als ze het koud kreeg. "Ik denk alleen dat het zo tijd wordt om naar Monica High terug te keren...". Ze verlangde naar een warme douche, om vervolgens lekker haar bed in te kruipen en daar tot de ochtend niet meer uit te komen. Na vandaag zouden ze nog twee dagen school hebben voor het weekend was, een moment waar Sarah best naar uitkeek. Ze had behoefte aan wat tijd voor zichzelf; de afgelopen weken waren druk geweest, en het zou fijn zijn als ze nu even wat aandacht aan zichzelf kon besteden.
Het gevoel van een warme vinger die het spoor van haar sleutelbeen volgde deed Sarah beseffen dat Ian echt dol was op haar. Ze wist het al langere tijd, hij had het zo vaak duidelijk gemaakt.. Het deed haar pijn om haar vriend telkens te moeten kwetsen als ze er weer mee geconfronteerd werd, maar wist dat het beter was dan gevoelens te faken; hoewel het hem waarschijnlijk meer plezier deed de richting op te groeien van 'meer dan vrienden', wist Sarah dat het beter was dan te leven op een leugen: de treurige blik in Ian's ogen deed haar echter denken dat hij dat nog moest ontdekken.

De zee strekte zich nog steeds zo ver uit als hij kon zien. Aan de andere kant van de wereld was er pas weer land te vinden. Een vreugdeloze glimlach kwam op zijn gezicht toen ze tegen hem vertelde dat hij gelijk had wat Ruby betrof. Ergens had hij wel een connectie kunnen leggen. De blik van Ruby toen hij de naam van Sarah liet vallen en de koele opvatting van Sarah over Ruby. De kans was klein dat Sarah nog lang op het strand wilde blijven maar hij wilde dit moment zo lang mogelijk rekken. Ergens sloeg iets hem met verbazing om de oren toen Sarah haar hoofd tegen zijn schouder aan legde. Mensen die langs kwamen zouden haast denken dat ze een stel waren. In werkelijkheid was dat wel anders. Hij wilde groeien naar meer dan vrienden alleen maar daar was Sarah nog niet klaar voor. Feit bleef dat hij haar niet uit zijn hoofd kon krijgen en dus haar niet kon vergeten. Hij streek een lok haar achter haar oor. Hij wist dat hij nog lang zou moeten wachten voordat Sarah inzag dat ze bij elkaar pasten. Hetgeen wat haar vertrouwen zo had beschaamd was duidelijk de blondine die Ruby heette. Hij had het een en ander vernomen van ene ‘Sam’ maar meer wist hij ook echt niet. Even doemde er een vreemd beeld in zijn hoofd op. Hij negeerde het nu. Hij zag ook in de bruine ogen van Sarah dat ze het moeilijk vond om steeds af te wijzen. Maar hij was eenmaal iemand die wist wat die wilde en er niet voor zwichtte totdat hij het had. En Sarah kon hij niet door iemand vervangen. Door geen enkel persoon. Niemand hier in heel Sancta Monica had dit. Sarah was iemand die moeilijk was en iemand die snel switchte als er iets niet klopte. Zoals hij wel had gezien, vond ze haar Audi niet mooi kocht ze gewoon een nieuw model. Hij glimlachte nu oprecht toen ze vertelde dat ze het wel eens warmer had meegemaakt. ‘Hmm’ murmelde hij zachtjes. Nu al terug? Hij had daar nog lang geen zin in. Ookal had hij nu geen shirt aan, hij had het niet koud. Sommige dingen die waren gebeurt hadden nooit moeten gebeuren. Hij wist dat Sarah het moeilijk vond om hem ermee te confronteren maar toch bleef hij nukkig doorgaan. Ookal leek het een grote leugen, hij vond dat het niet belangrijk was. Zachtjes wreef hij met zijn hand over haar schouder heen. ‘We gaan nog niet weg, en het aanbod van de kroeg geld nog steeds. Kijken of je beter bent geworden. Beter dan met Halloween’ zei hij grimassend. Waarom was de tijd zo snel gegaan hier op het strand? En alsof hij morgen naar de lessen zo gaan. Leef vandaag, denk niet aan morgen. Hij spijbelde eigenlijk altijd tijdens de lessen. Alsof de docenten het ook maar iets uitmaakte dat hij niet op kwam dagen. Nou, hij kwam eigenlijk alleen naar de sport lessen. Basketbal en dan aan het werk. Hij zat nu wel in het Sterrenteam en dat gaf toch ergens wel een kick. Als dit het grote probleem van Sarah was dan kon hij haar misschien helpen haar vrees te overwinnen. Sommige mensen zouden de hoop al hebben opgegeven. Hij kon ook best boos reageren naar andere mensen als ze iets uitvraten met zijn vrienden en die dat niet wilde. Het was toch een aangenaam gevoel om Sarah zo in zijn armen te houden. Op dit moment was het alsof hij een vogel had gevangen die teer en kwetsbaar in zijn handen lag. En hij moest er niet aan denken dat er iets met deze vogel zou gebeuren.
De zomer die in aantocht was voelde je zelfs nu, en dat terwijl de zon onder was. Deze luchtbel waar hij op dit moment in zat was aangenaam. Hij boog zijn hoofd ook. Zo kwam zijn hoofd op haar schouder te liggen en vielen er een paar plukken zwart haar op haar huid. De ene hand die hij vrij had kwam in beweging en begon met het haar van Sarah te spelen. Hij wist niet waar dat vandaan kwam, of het uit pure verveling was of uit iets anders hij vond het een fijn moment. Het feit negerend dat dit allemaal nieuw was voor hem slaakte hij een zucht. Het was eigenlijk vreemd om zo te doen. Hij hield even op met het spelen van Sarah’s haar en keek toen naar de horizon die langzaam begon te vervagen. Zijn blik werdt weer enigszins vriendelijk toen hij besefte wat dit gebaar voor Sarah betekende. Zij kon er vriendschap achter zoeken, maar hij zocht er andere dingen achter. Een vreemd gevoel trok door zijn borstkas heen. De tekening die hij op zijn kamer lag. De blik die Sarah op dit moment had stond erop. Ze keek niet moeilijk maar gewoon … hoe moest je dat beschrijven? Ze keek als iemand die iemand zou verliezen. Iemand die was geconstateerd met een ziekte. Ja, zieke liefde inderdaad. Hij zakte wat verder onderuit en keek toen naar de grauwe lucht. Hij kon moeilijk blijven doen alsof het niet klopte wat hij deed. Hij liet Sarah alleen inzien dat hij van haar hield. Niks meer en niks minder. Niemand in zijn omgeving ontging het dat hij Sarah leuk vond. Hij wist van Mike bijvoorbeeld dat die er zeker van was dat hij dol op Sarah was. En dat klopte helemaal. Sommige mensen associeerden verliefdheid met gek worden maar hij kon zijn gevoelens niet onderdrukken. Die gespannen sfeer die eerder was geweest had hem van geen enkele kanten aangestaan. Dat ongemak wilde hij niet nog eens meemaken. Hij dacht nog terug aan iets wat ver achter hem lag. Zijn eigen woonplaats. Ookal was het een uur of twee hiervandaan het voelde ver weg. Zijn vingers volgden voorzichtig de kaaklijn van Sarah en stopte bij haar kin. Deze hield hij in zijn hand. Zijn blauwe ogen keken ernaar en toen weer terug naar de zee. Toen voelde hij de siddering van Sarah onder zich. Had ze het koud dan? Hij pakte nog een badlaken dat hij ergens had neergelegd en sloeg dat om haar heen. Hij sloot zijn blauwe ogen en luisterde naar het geluid van de zee en ook op zijn tijd een zeemeeuw die nog krijste. Achter hen begon het nachtleven te leven en de kroegen die een uur geleden nog dicht waren geweest gingen open. Hij had zich altijd al aangetrokken gevoeld tot het nachtleven maar nu niet. Hij had iets wat veel belangrijker was hier. Een glimlach speelde weer op zijn lippen maar hij hield zijn ogen gesloten. Het was een fijn gevoel om het zo te hebben. Hij had eigenlijk nooit gedacht dat hij zo'n gevoel kon krijgen door alleen al zo dicht bij die persoon te zijn. En deze ene keer. Deze keer, was het raak. Alsof iemand hem de ogen had geopend en gezegd had 'Zij is de ware' en doordat hij dat gevoel zo sterk had kon hij niet van haar zijde wijken. Hij zou haar willen beschermen met zijn leven als dat nodig moest zijn.

Toen Ian een mokkige "Hmm" murmelde om het feit dat Sarah liever terug wilde keren naar Monica, gaf ze hem lachend een por met haar elleboog. Hij daagde haar vervolgens uit om die keer met Halloween over te doen, om te kijken of ze meer whiskey op kon dan toen. De glimlach bleef rond Sarah's lippen staan, terwijl ze zich omdraaide in zijn armen en hem aan probeerde te kijken.
"Dat gaan we niet nog een keer doen" zei ze hem, terugdenkend aan die avond. De herinneringen kwamen met flarden waarvan grote delen ontbraken, en hoewel ze zeker wist dat Alain niet mee had gedaan aan hun gezamelijke zuipwedstrijd, vroeg ze zich af waarom er afentoe flarden van hem voorbij kwamen. Had ze daarvoor met hem staan praten, had hij weer geprobeerd haar te versieren of was het niet Alain die opdook in haar flash-backs, maar was het werkelijk Jezus geweest? De drank van die avond had ervoor gezorgd dat dat deel vaag was en dat ook bleef, iets wat schril in contrast stond met de dag die daarop volgde. Ze was met knallende koppijn wakker geworden, een hoofdpijn die zo hevig was dat zelfs enig straaltje daglicht zeer had gedaan aan haar ogen. De Bloody Mary die ze vaak voor zichzelf maakte wanneer ze last had van een zogenaamde hangover leek ook niet te werken, waarop haar lichaam de enige nuttige truc uithaalde die zij van nature kende; alles er weer uitgooien. Ze had zich echt vreselijk beroerd gevoeld, en deed dat niet graag over. Ze schudde dan ook eigenwijs haar hoofd: ze was van mening dat als Ian nog een keer wat samen wilde doen, ze beter een andere activiteit konden verzinnen. Eentje waar je leuke herinneringen aan over hield en niet een waarvan je -elke keer als je eraan terugdacht- gelijk aan de kater van de volgende dag moest denken. Vanuit haar oogpunt was het beter om nu naar huis te gaan, om vervolgens van het weekend nog eens af te spreken als hij daar zin in had. Dan mocht hij haar ophalen voor een dagje strand, gezellige avond kermis of -zoals hij zelf voor had gesteld- avondje schouwburg: maar dat zuipen ging 'm vandaag niet worden.
"Morgen weer naar school.. Ik kan nog best een paar minuutjes blijven" ze tilde haar arm op om en blik te werpen op het witte Guess horloge dat haar pols sierde. "Maar later dan dat moet het ook niet worden, gok ik..". Ian kennende zou hij niet blij zijn met die informatie, maar als hij haar op zijn beurt weer goed genoeg kende, zou hij moeten weten dat ze het hierbij ook daadwerkelijk zou laten. Ze vond het altijd gezellig uit te gaan, en zeker het uitgaansleven in Santa Monica was iets wat ze niet snel afsloeg; maar doordeweeks werd het haar gewoon een beetje te gek. Bovendien zou ze morgen als het goed was weer meetrainen met de cheerleaders en zolang ze daar fit en enthousiast genoeg voor bleef, zou ze binnenkort haar entree mogen maken in het team als officieel cheerleader. De cheerleaders van Monica waren stuk voor stuk populaire meiden met veel aanzien, en hoewel Sarah dat al vrijwel had zonder dat ze officieel in het cheerleaders team zat, vond ze toch dat het haar status compleet zou maken. Bovendien zou ze een plekje bovenaan de pyramide tijdens een football-wedstrijd haar niet misstaan, vond ze: al moest ze daarvoor wel opklimmen tot captain, en dat zou wat meer moeite gaan kosten.
Toen Ian zijn hoofd op haar schouder legde, verscheen er een klein glimlachje op Sarah's gezicht. Ze liet haar hoofd rustig opzij zakken tegen de zijne aan, waarop ze zo bleef zitten. Het was niet zozeer een gelukkige glimlach geweest; eerder eentje die vanzelf kwam als ze ontspannen was, het veilige en vertrouwde gevoel dat ze nu had weerspiegelend. Somber of verdrietig was hij echter ook niet geweest; deze kwam soms tevoorschijn als ze wist dat Ian wat verder ging dan een doorsnee persoon deed, en ze wist dat ze hem moest kwetsen door dit af te keuren. Hoe ze nu zaten wekte echter geen van beiden emoties op, maar benadrukte het goede gevoel dat ze hierbij had. Het was jammer dat ze niet hetzelfde voelde voor Ian als hij voor haar, iets wat ze oprecht meende: hij verdiende iemand die dat wel deed en met heel haar hart en ziel van hem hield. Afentoe had ze dan ook het gevoel dat ze de liefde die Ian voor haar voelde niet verdiende; ze zag dan ook niet in wat de drijfveer achter zijn gedrag was, en begon daarom afentoe steeds meer aan zichzelf te twijfelen. Ze zag zichzelf als een goed persoon en vond dat ze altijd handelde zoals haar goed leek, en meende daarom dat dat dan ook goed wás. Maar op momenten als deze twijfelde ze daar hevig aan: want was het eigenlijk niet Ian die hoger stond op deze ladder? De liefde die hij voor haar voelde was zeer duidelijk en vrij sterk, en hoewel Sarah niks aan haar eigen gevoelens kon veranderen, voelde ze zich soms als een Too Damned-bitch als ze een lieve jongen als Ian moest kwetsen. Soms wenste ze dat ze wel degelijk wat aan haar eigen gevoelens kon veranderen, dat het hart net zo makkelijk overreedbaar was als het hoofd: maar dat viel in praktijk nog wel eens flink tegen.
Het badlaken dat Ian om haar schouders sloeg was erg welkom nu -sinds het vallen van de avond- de temperatuur al enigszins was gedaald, welke ze met een dankbare glimlach en een "Dankje" wat verder om haar schouders sloeg. Het was maar voor even, maar toch; soms had ze echt het idee dat hij te goed was voor haar.

Hij keek even in de ogen van Sarah. Bruin en zo mooi. Ze legde niet veel later haar hoofd tegen hem aan en hij bewoog niet. Hij glimlachte zelf ook nog eens. Hij grimaste even toen ze zei dat ze maar een paar minuutjes kon blijven en dat het echt niet langer mocht worden. Ja, dat zou wel. Toen hij begonnen was aan dit gesprek wist hij niet dat het zou zou eindigen. Hij zuchtte zachtjes. Hij wreef even zachtjes over de schouders van Sarah. Hij had een idee gekregen. 'Wat dacht je ervan dat ik je naar je kamer breng en dat we volgende week met Dolfijnen gaan zwemmen?' zei hij zachtjes. Hij had dat al heel lang niet gedaan maar wist nog wel hoe hij moest zwemmen. Hij kon zich nog prima herinneren wat er was gebeurt op die Halloween nacht. Alain verkleed als Jezus. Hij had toen niet gedacht dat hij bevriend met hem zou raken maar het was toch gebeurt. Maar de laatste tijd zag hij de jongen weinig tot niet. Hij baalde wel dat ze elkaar al zo lang niet hadden gezien. Hij wist niet zeker of hij wat met Sarah had gehad maar dat was best mogelijk. Wat moest hij eigenlijk zeggen tegen Sarah?
De sterren begonnen helderder te worden dan daarnet. Nu voelde ook hij dat het af begon te koelen. En hij, stom als hij was had geen T-Shirt meegenomen naar het strand. Hij had niet geweten dat hij hier zo lang zou zijn. Hij wilde nu zelf ook weg. Maar soms had hij het gevoel dat ze elkaar net voor de eerste keer ontmoette. Ze zouden dus niet naar een lokale bar toe gaan maar naar Monica High zelf. Hij baalde er zelf wel van maar accepteerde het dat Sarah terug wou naar Monica High. Soms voelde hij zich blind voor alle andere meiden die rond liepen. Hij zag niemand anders dan Sarah staan. En hij kon er niks aan doen dat hij niemand zag en zo verliefd was. Hij wenste vaak genoeg dat hij zijn gevoelens kon veranderen maar dat wilde helaas niet zo. Niet dat hij daarvan baalde ofzo want hij vond Sarah toch de mooiste meid van de hele school. Of andere mensen het daarmee eens waren kon hem niks schelen want hij had zijn keuze nu eenmaal gemaakt. Er waaide een koel briesje over het strand dat weer met zijn haar speelde en met dat van Sarah. Misschien wilde ze leren gitaar spelen. Maar eigenlijk zag hij Sarah er niet voor aan om haar pas gemanikuurde nagels te vergooien aan het gitaarspel. Nee, ze zou eerder op een piano of iets dergelijks spelen. Achter hen klonk het duidelijke geluid van het stadsleven maar hiet op het strand klonk het verder weg dan het eigenlijk was. Hij sloot zijn ogen en luisterde alleen naar de twee hartslagen die er te horen waren. Hij ging zijn eigen weg nu wel maar niemand anders haalde hem in. Juist doordat hij zo'n eigen wil had. Hij bewoog niet meer behalve als hij adem haalde. Het was steeds rustiger aan het worden op het strand. Doordat de stad steeds meer aanlokkender werd was het hiet steeds rustiger. Hij vond het eigenlijk niet eens erg dat Sarah hem keer op keer het antwoord 'Nee' moest geven want hij wist zeker dat dat op een keer in 'Ja' zou veranderen. Ookal zou dat nog o, zo lang duren hij had wel geduld. Maar met die Esther had hij helemaal geen geduld meer. Hij wist niet zeker of Sarah Esther kende maar als dat wel zo was kon hij haar wel een verhaal gaan vertellen over die trut. Hij dacht even aan de eerste keer dat hij had gedronken. God, de volgende dagen had hij een kater gehad dat niemand bij hem in de buurt wou zijn. Dat kon hij zich nog wel herinneren. Hij was grijnzig als wat geweest en had zoveel gevloekt dat zijn vrienden hem ook af en toe aankeken alsof hij helemaal gestoord was geworden. De dagen die daarop volgden waren niet veel beter geweest en hij had veel ruzie gehad. De enige die normaal waren blijven doen waren Joël en Alice. Hij grinnikte nog even en deed zijn ogen toen weer open. Het was wat hem betrof nu ook tijd om te vertrekken. Langzaam trok hij Sarah ook overeind maar liet haar niet los. Hij keek even in haar bruine ogen en wist toen niks meer.

[Einde van dit topic?
BTW, Kan je de tekst je je spreekt misschien een kleurtje geven? Dat leest wat gemakkelijker xD]