Walking on the beach

Als een soort ballerina sprong Embry heen en weer. Hij grinnikte. Hij bekeek zichzelf in de spiegel en maakte een paar dansbewegingen. Hij had weer eens zijn hyperactieve, vrolijke bui. Jammer dat een goede vriend van hem in La Push er niet was, anders kon hij daar samen mee hyperactief zijn. Niet dat het hier niet leuk was. Hij vond het hier ook zeer leuk. Hij had Jacky al ontmoet, een iets ander meisje dan de rest. Tenzij ze haar haarstijl opeens weer anders gedaan had. Dat was hij immers van vrouwen gewend. Hij grinnikte even en deed een tot aan de knie afgeknipte spijkerbroek aan. Hij deed geen shirt aan. Meestal als hij naar het strand ging of naar het bos, deed hij geen shirt aan. Dat vond hij gewoon fijn zitten. Ach, het was hier best te overleven. Dankzij het huiswerk had hij een tijdje niks meer van zich kunnen laten horen naar de buitenwereld toe, maar nu dat huiswerk allemaal achter de rug was, kon hij weer volop meedoen en mensen ontmoeten. Chagrijnige, vrolijke, lachwekkende en leuke mensen. Je had ze tegenwoordig allemaal. Oké, nu moest hij geen filosoof gaan uithangen, want dat zou niemand van hem gewend zijn. Hijzelf trouwens ook niet. Hij rekte zich uit. Dit werd een mooie dag. De lucht was hemelsblauw, gelukkig geen grijze wolken in aantocht en de zon scheen lekker fel. Hij had wel zin in deze dag. Trouwens, na dat dagenlang binnenzitten voor het huiswerk, kon dat ook niet anders. Hij ging voor de spiegel staan en kamde met gel zijn haar naar voren, zodat een hoop korte plukjes naar voren vielen. ‘You’re the man!’ zei hij en hij wees met zijn twee wijsvingers en duim in de lucht naar zichzelf in de spiegel, waarna hij in de lach schoot.

Toen hij vanuit het Monica High gebouw – hij had daar namelijk een kamer – naar buiten ging, voelde hij gelijk al de warme trek. Hij was blij dat hij geen shirt aangetrokken had. Het kon hem niets schelen of iedereen hem nu bekeek. Hij grinnikte even en liep door. Hij had gelukkig geen borsthaar of wat dan ook. Doordat hij zo bruin was, zag je de zwarte streep dan ook bijna niet, die onder zijn navel doorliep. Hij grinnikte even en keek even naar de streep. Nee, je zag het bijna niet. Vorig jaar had hij trouwens, toen hij nog in La Push woonde, heel lang haar, maar die had hij samen met de andere jongens afgeknipt. En het stond hun ook nog! Doordat hij redelijk snel liep, kwam het strand algauw in zicht. Hij glimlachte. Hier moest hij gewoon zijn. Hij begon uitgelaten te rennen over het strand en liep toen langs de zee af verder richting de pier.

- Oh Liberty, zijt gij daar??? -

Liberty stond laat op. -Voor haar doen- Ze had een hoofdpijn door gisteren. Ze stond op en keek om haar heen. Wat had ze er ook al weer een rommel van gemaakt. Liberty had weer eens een aanval gehad. -Dat had ze wel vaker in de tijd dat ze kanker had- Ze heeft een keer haar hele kamer overhoop getrokken en alle meubels die ze op kon tillen belande buiten in het gras. Zuchtend pakte ze alles weer op en zette alles op zijn plek.
Wat zoude haar buren wel niet denken. Maar wat boeide haar dat nou. Toen ze klaar was ging ze onder de douche. En zette die lekker warm. -Daar hield ze van- Toen ze daar mee klaar was pakte ze een kort rokje die ze aan deed toen ze haar bikini ook aan had. Deed ze de rok aan en er nog een leuk shirtje over heen een blauwe shirt. Toen ze klaar was smeerde ze zich in met zonnebrandcrème. Ze pakte een van haar tassen en deed daar haar zonnebril zonnebrandcrème haar mobiel die gelukkig nog heel was. -ze had er gisteren mee lopen gooien- Daarna deed ze haar oordopjes in en zette haar muziek aan. Met Kelly Clarkson door haar oren liep ze het gebouw uit. Wat ze echter niet in de gaten had was dat ze haar badlaken vergeten was. Liberty liep rustig naar het strand. Toen ze daar eenmaal was ontdeed ze zich van haar rok en haar shirt. Ze legde haar spullen neer deed haar oordopjes uit pakte haar zonnebril uit haar tas en liep naar het water.
Voorzichtig liep ze steeds verder het water in. Ze moest echt wennen aan de kou. Dit was haar eerste keer strand naar een aantal jaren. Als haar moeder dit wist die zou terug keren en haar persoonlijk uit het water trekken. En dan wist ze zeker dat ze de eerste 10 jaar binnen kon zitten.
Na een tijdje werd het haar te koud. Ze liep weer naar het strand en keek naar een jongen die toevallig voorbij liep. Liberty floot naar hem en liep daarna naar haar spullen. Ze floot wel vaker naar jongens. Omdat hun reactie dan meestal heel leuk zijn.

Zuchtend liep Embry verder. Hij was nog niet echt moe van het rennen, maar zou nu eerder een beetje afzwakken om om zich heen te kijken. Het was nog niet zo heel laat. Een beetje in de middag, ongeveer, maar dat was het dan ook. Hij keek naar de zee en dacht aan de golven van La Push. Die waren veel wilder en sneller dan die van Monica, maar toch waren die van Monica ook mooi en hadden ook iets rustgevends. Hij sloot zijn ogen en keek op toen er gefloten werd. Een iets jongere jongen dan hem liep blozend weg. Embry grinnikte. Zo zou hij nu nooit reageren als meisjes floten naar hem. Hij zou er eerder op afgaan. Hij keek om zich heen en zocht met zijn ogen naar diegene die gefloten had. Hij had geen idee wie het was, maar hij zou er zo wel achter komen. 'Waar ben je?' vroeg hij zachtjes en hij keek opnieuw om zich heen, totdat hij iemand zag bij een paar spullen. Het was een meisje met blond haar en een best mooi lichaam. Hij aarzelde niet en liep dichterbij. Hij was niet echt van het flirterige type, maar vond het gewoon leuk om met meisjes te praten. Niet meer, niet minder. Met zijn handen in zijn zakken kwam hij langzaam dichterbij. Zijn bruine huid zou vast wel opvallen. Hij was gewoon heel veel in de zon en ook gewoon van zichzelf had hij die kleur en behield hij die kleur. Hij vond het een fijne kleur. Je zag zijn haren op zijn been bijvoorbeeld wat minder, of die kleine haartjes op zijn borstkas. Die had hij gelukkig nog niet en als hij ze zou krijgen, zou hij het laten waxen. Of hoe dat ook mocht heten. En over welk onderwerp was hij nu weer bezig? Liet hij nu maar gewoon naar dat meisje toegaan! Hij keek haar aan en hield zijn handen in zijn zakken. Dit was normaal voor zijn doen. Niks wees erop dat hij verlegen was of zo. 'Hallo,' zei hij vrolijk en zijn bruine ogen begonnen vrolijk te twinkelen toen hij naar het meisje keek. 'Ik ben Embry Call,' zei hij en hij stak een hand uit zijn zak en stak die naar het meisje uit. Hij viel niet echt op tussen iedereen met zijn tot zijn aan de knie afgeknipte spijkerbroek, maar hij was zeker niet de enige die niet zijn shirt aanhad. Hij keek vrolijk naar het meisje. Zo was hij gewoon: vrolijk. Altijd maar vrolijk. Tenzij hij kwaad werd, natuurlijk. Maar ja, wie was er nu ook vrolijk als hij kwaad werd? Niemand, toch? En zoals je misschien al had doorgehad, hij kon verschrikkelijk opgaan in zijn gedachten die soms over de meest stomste onderwerpen gingen. Gelukkig had hij geen fobie voor meisjes, anders werden die gedachten tien keer erger. En hij liet ook niet zomaar zijn ogen over het lichaam van een meisje glijden. Onopvallend deed hij dat, niet zo opvallend zoals andere jongens dan wel konden doen. Eigenlijk was hij best abnormaal. Oké, nu mocht hij zich wel weer eens gaan focussen op het meisje voor hem, voordat zijn gedachten hem mee zouden sleuren!

- Sorry voor de late post -

Een glimlach verscheen rond haar lippen toen de jongen waar ze naar gefloten had blozend weg liep. Toen ze eenmaal terug was bij haar spullen. Toen pas merkte ze dat ze haar badlaken vergeten was. Ach wat maakte het uit. Liberty ging op het zand zitten en keek naar een onbekende jongen die haar kant op liep. Ze bekeek de jongen even en knikte ongezien goedkeurend. Hij zag er niet verkeerd uit. Hij was bruin wat waarschijnlijk door de zon kwam. Toen de jongen eenmaal bij haar was en heel vrolijk hallo zei. Trok ze haar wenkbrauw op. Wat je haast niet kon zien omdat ze haar zonnebril op had. Toen de jongen zijn naam sprak en zijn hand uit stak. Nam ze die even losjes vast. Al snel liet ze zijn hand weer los.
'Liberty snyder.' Ze pakte haar zonnebrandcrème en smeerde zich weer in. Om de een of andere manier kon ze haar rug ook altijd in smeren.
Misschien was ze gewoon lenig. Maar toen ze klaar was legde ze haar zonnebrandcrème weer in haar tas. Daarna keek ze de jongen weer aan. 'Kom je hier vaker.'Vroeg ze.

-Maakt niks uit. Sorry voor flut post-

Had hij zijn achternaam net gezegd? Embry ging zijn gedachten even af en waar hij net gebleven was. Nee, hij wist het niet zeker. Of jawel, toch. Normaal zei hij zijn achternaam, maar hij vergat het ook vaak. Of hij zei het en hij vergat achteraf dat hij zijn achternaam gezegd had, zoals nu het geval was. Glimlachend keek hij naar het meisje. Ze leek hem wel aardig. Misschien was ze ook wel aardig. Misschien moest hij niet zoveel denken en maar eens antwoorden op haar vraag, voordat ze dacht dat hij op haar afgeknapt was. Nou ja, als vriendschappelijk dan hè. Hij was niet verliefd. Of wat dan ook. Nee, dat moest je opbouwen. Hij was de love doctor, hij wist daar alles van. Haha, nu moest je eens horen wie het zei! Oké, eigenlijk was het best vreemd dat hij hier met zichzelf aan het lachen was, ook al was het dan in gedachten en kon het blondharige meisje hem waarschijnlijk niet horen. Oké, nu mocht hij wel eens ophouden en gewoon naar het meisje kijken en antwoorden. Liberty, Liberty heette ze. Fijn, dan kon hij Liberty's vraag nu maar eens beantwoorden. Oh, wat was hij toch ook verschrikkelijk! 'Nee. Ik woon hier nog maar pas,' zei hij en hij dacht even na. Klopte dat wel? Welk verhaal had hij ook alweer? Dat hij hier vastzat? Hij had geen idee. Hij had een reden gehad om hiernaartoe te komen, maar wou eigenlijk net zo lief weer naar La Push, waar het lopen in je blote borstkas in een bos gewoon normaal was en waar hij zijn vrienden had. Om er ook maar een beetje bij te horen in de Monicaanse stijl, had hij zijn haren langer laten groeien, zodat die nu voor zijn gezicht vielen, maar gelukkig niet voor zijn ogen. Jawel, alleen als hij zich concentreerde kon hij zijn eigen lokken onderscheiden, maar aangezien dat echt een bezigheid was voor als hij alleen was, kon hij er niet zoveel naar kijken. 'En jij?' vroeg hij zijn verwachte, wederzijdse vraag. Nou ja, hij vond die vraag toch verwacht, hij had geen idee wat Liberty ervan vond. Hij praatte eigenlijk veel, bij name in zichzelf. En dan ook nog eens van die gedachten die je echt niet wou hebben als je bij iemand anders was. Zijn vrienden irriteerden zich ook altijd aan hem als hij niet antwoordde omdat hij weer in gedachten verzonken was. Quil en Paul moesten daar vooral iets over zeggen, die praatten zelf altijd heel veel. Hij keek glimlachend naar het meisje en besloot om gewoon naast haar te ploffen. Misschien kwam het bij haar niet veel voor dat iemand zomaar naast haar plofte, maar hij deed het gewoon zonder vragen. Als ze het niet wou, ging ze maar weg. Eigenlijk was hij gewoon een verschrikkelijk bot persoon. Hij probeerde zijn lach in te houden en keek opzij. 'Alhoewel ik wel half vergeten ben waarom ik hier ben,' gaf hij toe en hij grinnikte even. 'Waarom jij?' vroeg hij dus gewoon en hij speelde wat met zijn ketting, waarna hij haar geïnteresseerd aankeek. Of toch zo geïnteresseerd mogelijk, zodat ze zijn vele gedachten niet zou raden.

- Excuseer voor het lange wachten -

Oké leuk.Zei ze glimlachend en keek weer naar de zee. Zij zelf was er ook nog niet zo lang. Eigenlijk nog geen week als ze het goed had.
Ze lette nooit echt op de data en als het aan haar lag dan had ze ook geen idee van tijd besef maar helaas kon dat hier niet. Niet als je op school zat of werkte. Ik woon hier ook nog maar netZei ze glimlachend. Zo te zien was ze niet de enigste. Liberty keek even naar de jongen toen hij naast haar ging zitten. Het maakte haar eigenlijk helemaal niet zo veel uit. Liberty keek Embry raar aan toen hij zei dat hij half vergeten was waarom hij hier was. Zonder er ook maar wat aan te kunnen doen schoot ze in de lach. Hoe kon iemand dat nou weer vergeten dat snapte ze niet. Hoofd schuddend keek ze hem aan. Volgens mij ben jij een apart gevalZei ze nog na lachend. Toen ze realiseerde wat ze net zei keek ze hem verontschuldigt aan. Ik bedoelde het op een positieve manier. Liberty keek naar de zee en zuchtte even. Waarom had ze haar mond niet kunnen houden. Zo maakte ze niet echt vrienden. Toen Embry vroeg waarom ze hier was slikte ze even. Een nieuw leven beginnen met nieuwe kansen en hopenZei ze. Liberty hoopte zodat hij niet verder ging vragen. Want daar had ze totaal geen zin in.

'Geloof me, dat zeggen ers meer,' zei Embry lachend op de woorden van Liberty. Hij vond het wel lollig dat iemand voor de verandering eens recht in zijn gezicht zei dat hij anders was dan de anderen. Hij vond het juist een compliment. Als alle mensen op de wereld hetzelfde waren, dezelfde hobby's deelden, dezelfde haarstijl hadden en dezelfde vrienden hadden, was de wereld toch ook maar saai? Hij vond het fijn om uniek te zijn. Gewoon lekker anders en doen waar hij zin in had, of zeggen wat hij wou. Hij keek glimlachend naar Liberty. 'Ja, dat hoop ik ook wel soms, alhoewel ik niet zou weten waarom ik hier opnieuw zou kunnen beginnen. Het lijkt me hier gewoon aangenaam, denk ik,' zei hij en hij grijnsde even. Hij had geen zin om zijn echte reden te vertellen. Zijn moeder had hem gebaard dankzij iemand anders, alleen wist hij niet wie die iemand anders was. Met makkelijkere woorden: hij wist dus niet wie zijn vader was. En dat zou hij waarschijnlijk ook nooit te weten komen. En zijn moeder noemde hem dan ook nog rebels omdat hij niet luisterde naar haar als ze weer eens een conversatie wou hebben over zijn onbekende vader. Ze kon de pot op. Hij had geen zin in lulverhalen. Hij wou de waarheid weten en niets anders en als zijn moeder die niet kon schenken, dan had hij ook geen reden meer om daar te blijven. Hij merkte duidelijk dat Liberty niet over het onderwerp wou doorpraten, dus liet hij zijn blik maar zakken naar de zee en liet hij het onderwerp voor wat het was. Hij probeerde iets nieuws te verzinnen. Iets meer interessants. 'Over een paar jaar zijn we geheel vrij en kunnen we doen en laten wat we willen,' zei hij en hij glimlachte even. Hij had wel zin om zijn eigen gang te gaan. Gewoon werk zoeken dat hij leuk vond en eventueel met iemand samenwonen, alhoewel dat nu nog niet in zijn woordenboek stond. Nou ja, nu hij het erover had in zijn gedachten misschien wel, maar hij zou het nooit uitspreken. Ach, laat ook maar. Hij was soms ook zo... verwarrend. Ook voor zichzelf, alhoewel hij zichzelf weer wat makkelijker begreep. 'Ik moet wel nog twee jaar,' zei hij en hij grijnsde even. En zijn jaar was nog maar net begonnen. Volgend jaar nog een heel jaar en dan was hij er vanaf. Tenzij hij verkeerd aan het tellen was, dat kon natuurlijk ook nog. Hij zuchtte even en liet zijn hoofd een beetje achterover hangen. Hij was mooi gebruind door de zon, maar zijn uiteindelijke huidskleur was ook altijd wat meer gebruind, alhoewel het blanke er ook makkelijk door te zien was. 'En heb je hier al een goed leven?' vroeg hij en hij keek opzij naar Liberty. Hij woonde hier immers zelf nog maar een paar weken, dus kon hij beter van een ander aanhoren hoe het er hier aan toe ging.

'Gelukkig ben ik niet de enigste[/b]Ze glimlachte even naar hem en keek weer naar de zee. Toen ze verteld had waarom ze hier was luisterde ze naar wat hij zei. Ik heb het geluk dat niemand mij hier kent. Of heeft gekend. Er was maar een iemand die wist wat er aan de hand was om het maar even zo te zeggen. Ze was dom geweest toen ze het tegen die Nick had gezegd. Misschien lulde hij het wel verder. Maar dan had zij weer de kans om te vertellen wat er met hem was. Al wist ze het niet maar ze kon zo wat verzinnen. Hij had immers een kapotte arm gehad. Maar ja ander onder werp. Dat hoop jeZei ze met een glimlach toen hij zei dat hun over een paar jaar vrij waren. Toen hij vroeg of ze hier al een goed leven had keek ze hem aan. Kan beter. Ken haast nog niemand en weet de weg hier ook niet dus tot nu toe is het een hel. Antwoordde ze eerlijk.
En jij? Heb jij tot nu toe hier een goed leven Soms wou ze dat ze een wolkje was. Lekker helemaal niks doen behalve mensen chagrijnig maken omdat je het laat regen. Dat leek haar fijn. Maar ja hoe werd je een wolk?