Just playing volleybal

Celtica trok haar kniebeschermers in een snelle beweging over haar knieën waarna ze haar sportschoenen aandeed en ze vastmaakte in een stevige dubbele knoop. Vervolgens trok ze haar vest uit waaronder een misschien iets te kort wit t-shirt vandaan kwam. Toen ze zich helemaal omgekleed had ging ze de kleedkamer uit, de sportzaal in. Maar tot Celtica's grote verbazing was er niemand. Haar ogen gleden langs de zaal op zoek naar een teken van leven maar de zaal weerkaatste normaal gesproken alle mogelijke geluiden wat verraadde dat er niemand was aangezien het doodstil was. Onverschillig haalde Celtica haar schouders op terwijl ze haar spieren snel warmdraaide. Het was raar dat er op dit moment niemand was. Normaal gesproken was er altijd wel iemand in de zaal om te trainen, om het even welke sport. Nu was het helemaal verlaten. Nou, Celtica had het misschien ook wel kunnen verwachten toen ze in de kleedkamer kwam. Er hing geen kleding aan de haakjes (of voor de slordige personen onder ons) of op de grond. Als ze beter had opgelet had ze dit misschien wel kunnen zien aankomen maar het maakte haar verder niet zo veel uit. Natuurlijk had Celtica gehoopt met iemand anders wat volleybaltechnieken te kunnen trainen en misschien zelfs nieuwe vrienden te ontmoeten maar als er niemand was dat ging dat gewoon niet. Ze kon ook gewoon tegen de muur spelen.
Aangezien Celtica dus helemaal alleen was zette ze het net niet op maar pakte ze een bal en speelde ze de volleybal tegen de muur. Aan de ene kant was het best saai zo in haar eentje maar aan de andere kant had Celtica daar niet zo'n last van. Ze hield van gezelligheid maar kon ook goed tegen de stilte. De enige geluiden die er klonken waren het ritmische getik van de bal die tegen de muur aan ketste.