Just playing somethin'

De gitaar die ze al een poos mee had gezeuld hing nog steeds over haar schouders. Haar spullen waren uitgepakt, ze had haar kamer waarvan ze het persoon waarmee ze hem zou moeten delen nog niet gezien had - iets wat inhield dat ze tijd over had. De frisse wind streek door haar schouderlange haren. De lucht was grijziggekleurd, met enkele wolken die zich steeds dichter tot de zon trokken om de rode vuurbal uiteindelijk helemaal te kunnen bedenken zodat er plaats kon worden gemaakt voor de maan. Joahn zuchtte en ademde de frisse lucht in terwijl ze een grote, houten deur open deed die haar binnen moesten brengen. Ze kwam uit bij de slaapvertrekken en wist een trap te ontdekken die via een aangegeven bordje naar de zogehete flat roof zou leiden. Ze haalde haar schouders op en zette haar lichaam weer in beweging. Kleine tikken werden veroorzaakt toen ze de trappen volgden naar boven. Toen ze de vervolgende grote - dit keer metalen - deur opendeed werd de lucht bedekt met sterren weer zichtbaar. De deur viel met een harde klap achter haar dicht en ze liep naar voren, doelend op een plek om te zitten.
Een plek die ze snel gevonden had. Ze liet haar gitaar van haar schouder glijden en plofte vervolgens op de rand van het dak. De meesten zouden angstaanjagend toegekeken hebben naar de hoogte van het gebouw en voor geen goud op de rand willen zitten. Zij wel, zij was niet iemand die haar moeilijk over deed. Met een ritsend geluid ging de tas open, iets waardoor er een glimlachje op haar gezicht verscheen. Ein-de-lijk. Ze had vierentwintig uur geen gitaar kunnen spelen, iets wat voor haar een regelrechte marteling was. De tas waarin de gitaar zich bevonden had schoof ze weg en de felrood met zwarte kleur van de elektrische gitaar blinkten in het maanlicht. Op dit moment had ze geen versterkers en klonk het naar haar smaak voor geen ene meter. Toch weerhield dit er niet van om te spelen, ze had er veel te lang op moeten wachten en ze had eindelijk de kans. Nog een voordeel was het feit dat het dak helemaal leeg was en er geen ander mens die haar kon storen in de buurt was. Alsnel vlogen de vingers van haar linkerhand over de snaren en bestuurden zo de noten en haar andere hand liet zich herhalend over de snaren gaan. Ze speelde het nummer Just Tonight van the Pretty Reckless en op dezelfde manier als de zangeres het zong klonk ook haar stem terwijl ze meezong. Dit nummer was voor haar het minst moeilijke en dan ook het minst leuke. Veel leuker vond ze het om in de Rock and Roll stijl mee te zingen - of beter gezegd schreeuwen - met de nummers. Achja, het kon er mee doen. Ze hoorde iets met een klap dichtvallen en herkende hierbij het geluid van de dichtvallende deur. Ah nee hè, was er toch nog iemand. 'Fuck up' zei ze, niet wetend of de jongen het zou horen.

[En Devon]

Devon had zich nog niet geïnstalleerd in zijn kamer, daar had hij nog alle tijd voor vond hij. Dus er was ook geen drang bij. Wel had hij een kamer, met een roomie, maar wie het was was hem onbekend. Hij hoopte niet dat het een of andere seut was, want daar had hij geen zin in. De jongen had zijn spullen wel beneden gezet, bij de infobalie, achter een barricade. Het enigste dierbare dat er maar bij stond waren zijn instrumenten, hoewel hij ook sportief aangelegd was, had hij ook een muzikaal talent meegekregen van iemand, en daar profiteerde hij natuurlijk van. Hoewel, profiteren was off course een heel groot woord. Muziek was gewoon zijn uitlaatklep, al was dat bij de meeste jongeren wel het geval vermoedde hij. Music and pleasure are a like. Bij dat motto leefde hij zo'n beetje van. De jongen wreef even door zijn haren, waardoor het recht omhoog ging staan. Zoals het meestal wel altijd zat. De jongen trok zijn zwarte leren jak goed en besloot eens een kijkje te gaan nemen op het Flat Roof dat hier wel bekend stond. Misschien kon hij daar ook ineens de laatste sigaret van vandaag gaan roken. Ach, dat zou hij daar wel gaan zien. Hing er van af wie daar rond hing. Devin wandelde kalmpjes de trap op en duwde de metalen deur al snel open, waardoor die al snel en hard weer neerkwam in de deurkast. Zachtjes hoorde hij van wat verder gezang, al stopte dat al heel snel en kreeg hij een fuck up naar zich toe gegooid. Nou, wat was dat aardig. Kort fronste hij en keek even naar de plek van waar het kwam. Er zat een meisje op de rand van het bed, en zag al heel snel dat ze een gitaar vast had, en daar bij ook dat het een elektrische was. Hm, voorliefde. Het meisje was nog niet on knap ook, maar hij besloot geen moves te maken, of toch niet bewust. Hij zou het kalmpjes aan doen, en haar gewoon leren kennen of wat dan ook. Tenminste als ze dat zag zitten. Kalm begon hij naar haar te wandelen, zijn stappen niet al te groot, maar toch was hij nog snel. Even krabde hij over zijn wang en glimlachte kalm naar haar. 'Nou, ehm vriendelijk.' Wauw, wat een ijsbreker. Dus niet! 'Mooie gitaar heb je daar. Speel je al lang?' Dat leek er misschien al wel meer op, maar toch was het nog niet zoals het normaal was. Meestal begon het meteen met een compliment over het meisje, of wat dan ook. Maar dit keer niet, en tja veel ervaring had hij daar nu ook niet mee. Toch niet met het vrouwelijke geslacht, bij een dude was het makkelijker, omdat er ook geen kant van hem homoseksueel was, al had hij op zich niets tegen zo'n mensen. Eigenlijk was hij wel vrij ruimdenkend. 'Maar goed, als ik stoor dan lazer ik wel op, je moet het gewoon maar zeggen.' Goed nu was het afwachten, zou ze hem vertellen op te lazeren of zou ze genoegen nemen met zijn gezelschap voor nu door zijn interesse in haar gitaarspel?