Just want to forget.

'Have you ever loved someone so much. You'd give an arm for. Not the expression. No, literally give an arm for. When they know they're your heart. And you know you were their armor. And you will destroy anyone who would try to harm her. But what happens when karma. Turns right around to bite you. And everything you stand for turns on you despite you. What happens when you become the main source of her pain.' De woorden paste precies bij zijn relatie met Angel, hij zou letterlijk zijn arm voor haar geven mocht dat nodig zijn. Zoveel hield hij van haar. Hij zou iedereen die haar wat aan wou doen het liefst verwoesten, dat had hij ook gedaan. En daarmee had hij haar pijn gedaan, niet zo zeer door wat hij had gedaan. Maar om de gevolgen daarvan. Hij zat hier door wat hij had gedaan, hij was niet bij haar in Sicilië door wat er die dag was gebeurd. Daardoor was zij nu alleen, ondergebracht bij één van zijn vrienden. Woedend smeet Nick de basketbal die hij zonet nog in zijn handen had gehad tegen de muur, de bal kaatste tegen de muur en vloog door de verlaten zaal heen. Nick draaide zich om en rende naar de bal, uit de oortjes van zijn Ipod dreunde When I'm Gone van Enimen. Het kon hem weinig schelen of hij gehoorschade op zou lopen, door het feit dat hij zijn muziek zo hard stond. Hij wou gewoon even alles vergeten, en dat ging beter als hij zich op muziek kon concentreren. En om dat het gitaar spelen niet had geholpen, was hij maar naar de sportzaal gegaan. Waar op dit late tijdstip niemand meer was. Hij had zijn Ipod in de broekzak van zijn zwarte trainingsbroek laten glijden. Zodra hij de zaal had betreden had hij zijn vest uit gedaan, waaronder hij een simpel wit shirt droeg. Het vest had hij gedachteloos op de grond laten vallen. Vervolgens had hij een basketbal gepakt, had minutenlang ballen in de basket geworpen. Zonder ook maar ergens aan te denken, hij had zich op de muziek gericht en zichzelf er toe gezet elke andere gedachten buiten te sluiten. Maar dat liedje had er een einde aan gemaakt, die tekst die zijn gedachten leek te verwoorden. Had woede doen ontkiemen, net als op die dag. Niet in die maten, nee, maar toch. Nick pakte de bal van de grond die uiteindelijk toch tot stilstand was gekomen. Draaide zich om, rende op de basket af, sprong, joeg de bal door de basket. Bleef voor een moment hangen aan de rand van de basket, maar liet zich vervolgens weer pakken. Pakte de bal en herhaalde het springen en dunken een paar maal. Tot hij uiteindelijk bleef staan, de bal in zijn handen houden. Het lied was op gelopen, en was op gevolgd door een volgende. Waarvan de tekst minder pijnlijk was, toch slaagde hij er niet meer in zijn gedachten voor zich te houden. Weer hoorde hij die schreeuw van pijn, die hem alleen maar bozer had gemaakt. Die dag had hij zichzelf niet onder controle gehad, hij had geen idee wat hij deed. Tot zijn woede uiteindelijk was bedaard, maar toen was het al te laat. Abrupt schudde Nick zijn hoofd, hij had te neiging om te vloeken op niemand in het bijzonder. Zijn woede leek zich op te hopen. Weer gooide Nick de bal in de basket, ving hem op en wierp hem nogmaals. Terwijl hij een poging deed zijn woede tot bedaren te brengen, het had geen nut om boos te zijn. Op zichzelf, op Ricardo, op iedereen en alles. Maar vooral op zichzelf, want hij was degene die die dag een grens had overschreden die hij niet had willen overschrijden. Onbewust. Woeden slingerde Nick de bal weg, alweer. Hij volgde de oranje bal met zijn ogen, zag nog net hoe de deur open ging waar de bal op af raasde. Hij vloekte. “Kijk uit!” riep hij, hopend dat degene die de deur had geopend de bal zou kunnen ontwijken.

[Iedereen welkom ^^]

In een rustig tempo jogde Isa, vanaf het veld waar de honkbal trainingen waren naar winged gymnasium en terug. En weer opnieuw, totdat ze uiteindelijk een figuur in de verte naar het gebouw lopen. Ze bleef nog even tot het einde van de training van het honkballen en bleef nog tien minuutjes extra op haar slag oefenen. Haar bruine haren waren in een knot gebonden zodat ze haar niet in de weg zaten en met een sterke beweging sloeg ze tegen de bal met haar honkbal knuppel. Ze stopte uiteindelijk, maar uit pure verveling, en omdat ze toch een tussenuur had, besloot ze te kijken wie er het gebouw in was gegaan, gewoon uit pure nieuwsgierigheid.
Wat ze hier nou deed wist ze eigenlijk niet, maar Isa had zich uit verveling naar de zaal laten leiden waarvan ze wist dat de monica-mensen het hier winged gymnasium noemden en er basketbal speelden en al die dingen die haar eigenlijk vrij weinig boeiden. Niet dat zij iets van basketbal wist, maar het was misschien wel grappig om eens te kijken. De vertrapte all-star sneakertjes die nu meer donkergrijs waren dan het zwart wat ze ooit waren geweest, en waar op de witte plekken met watervaste stift vanalles was getekend, tikten de vloer aan van de grote, verlaten zaal. Ze keek even kort rond, maar merkte de jongen niet op. De laatste klanken van Written in the stars stierven weg en ze keek op haar mp3 welk liedje volgde. Haar bruine haren verhulden de mp3 oortjes en vielen warrig over haar schouders heen doordat ze net van buiten kwam. Haar ogen schoten nogmaals door de zaal waar ze wederom niemand zag. Ze keerde zich om naar de andere zaal, waar ook niemand was tot haar spijt.
Haar blauwe ogen bleven op de deur hangen, alsof ze er gewoon naartoe móést gaan. Ze deed haar Mp3 uit en hoorde toen het geluid van iets van een bal die op de grond terechtkwam en terug stuiterde. Ze liep op een iets gehaaste pas naar de deur toe en greep de klink vast. Gaan, of niet gaan? Haar ogen, verborgen onder lange wimpers, staarden naar de deurklink en haar hand die zich hier stevig aan vast had gegrepen. Ze deed haar haren even los uit het elastiekje om haar haren weer goed te doen maar met dat ze het ding los wilde halen voelde ze hoe het tegen haar hand aan losknapte. Een vloek schoot uit haar mond en ze schudde even met haar hand waarna ze deze op de deurklink plaatste en deze eindelijk opende. Met dat ze de deur opende zag ze een ronde, oranje, bal op haar afkomen en bukte vlug. Haar haren zwiepten heen en weer en lokken bungelden voor haar gezicht. "Wat een goede binnenkomer zeg," gromde ze een beetje tegen zichzelf terwijl ze geïrriteerd omhoog kroop en naar de bal keek die haar half had kunnen raken. "Nu weet ik weer precies waarom ik geen basketbal wilde spelen." Mompelde ze toen met een flauwe grijns tegen zichzelf en ze pakte het ronde object op en keek toen de zaal in waar ze nu wel degelijk een persoon zag. Een jongen met half lang haar, groter dan zij, stond daar en ze keek hem half glimlachend aan. "Ik neem aan dat deze van jou is?" vroeg ze hem toen terwijl ze met een chest pass de bal naar hem toe speelde en toen de oortjes van haar mp3 uit haar oren haalde en de mp3 uitzette. Haar grijze joggingbroek werd nu gevuld met haar mp3 en ze keek toen even terug naar de jongen, een beetje ongemakkelijk ging ze toen maar op de tribune zitten terwijl ze wat naar haar sneakers staarde. "Wie ben je eigenlijk?" Vroeg ze toen waarna ze haar ogen op hem richtte en hem onderzoekend aankeek. Hij leek kwaad, maar of hij dat was wist Isa niet echt en daarom besloot ze er ook maar niet naar te vragen voordat ze dadelijk nog een bal naar haar hoofd gegooid kreeg, waar ze eerlijk gezegd niet zo'n zin in had. Een ongemakkelijke glimlach speelde op Isa's gezicht die niet wist wat ze aan moest met de jongen, normaal zou ze vrolijk een gesprek beginnen maar dat lukte niet echt als je binnenkomer het ontwijken van een bal was. Ze streek even het, ijsblauwe, T-shirtje dat ze droeg recht en liet haar ogen toen nogmaals door de zaal heen gaan. Hij was, naar haar mening, immens groot.
Even in haar gedachten verzonken vaagde haar aandacht langzaamaan weg van de jongen en ging naar haar gedachten, die eigenlijk over de meest onzinnige dingen gingen. Ze schudde haar hoofd algauw toen ze eindelijk, na een minuutje ongeveer, doorkreeg dat ze in haar gedachten was verzonken en keek terug naar de jongen van wie ze nog steeds niks had gehoord, maar wie haar wel nieuwsgierig had gemaakt naar wie hij überhaupt was. Ze greep met een van haar handen haar sweatshirt vast, die ze na haar training uit had gedaan omdat ze half stikte van de hitte.

Met zijn ogen volgde Nick de bal, die met een noodgang op degene die de deur had geopend af vloog. Vanaf waar hij stond kon hij nauwelijks zien wie de deur had geopend, en of het een jongen of een meisje was. Een doffe dreun weerklonk, het vertrouwde geluid van een basket bal die de grond raakte. Waarschijnlijk had de persoon de bal dus weten te ontwijken. Dat was mooi. Hij had geen zin in problemen, bovendien was het niet zijn bedoeling geweest iemand een bal tegen zijn hoofd aan te gooien. Toch was zijn woede nog altijd niet verdwenen, evenals de adrenaline die door zijn aderen leek te razen. Het was te hopen, dat degene die hij had geraakt de basketbal niet als aanleiding zou zien voor een ruzie. Want Nick kende zichzelf goed genoeg om te weten, dat hij elk moment op kon vliegen. Al helemaal als hij zich voelde zoals nu, als hij de woede als het waren door zijn aderen voelde stromen. De muziek dreunde nog altijd uit de oortjes van zijn Ipod, Nick snoof. Deed enkele stappen in de richting van de deur, zodat hij degene die binnen was gekomen kon zien staan. Een meisje van zijn eigen leeftijd stond in de deur opening, ze zag er ongehavend uit. Haar bruine haren vielen half in haar ogen, waarschijnlijk door het ontwijken van de bal. Normaliteit zou hij direct vragen of ze oké was, maar hij had zichzelf op dit moment niet goed genoeg onder controle. "Ik neem aan dat deze van jou is?" zei het meisje, ze keek hem half glimlachend aan. Waarna ze de bal naar hem over speelde, hij ving hem op. Keek er voor een moment na, zijn haren vielen in zijn ogen. Iets wat hem op dit moment wel goed uit kwam, zo was het niet mogelijk de woede in zijn ogen te lezen. Hij draaide zich voor een moment van het meisje af, dribbelde in de richting van de basket. Versnelde zijn pas, zette zich af en joeg de bal door de basket. Om hem vervolgens weer op te pakken en nogmaals in de basket te gooien. Waar was hij mee bezig? Waarom kon hij zichzelf nu niet gewoon onder controle kijken, zijn woede simpelweg laten weg vloeien. Een zucht verliet zijn keel, hij haalde door oortjes van zijn Ipod uit zijn oren. Schakelde het apparaatje uit en liet het vervolgens in zijn broekzak glijden. Hij draaide zich in de richting van het meisje, wat zou ze van hem denken? Waarschijnlijk zag ze hem aan voor één of andere idioot. Misschien was dat ook wel zo. "Wie ben je eigenlijk?" vroeg het meisje, Nick nam haar nog altijd zwijgend in zich op. Ze was knap, maar dit leek voor veel meisjes in Monica te gelden. In elk geval voor degene die hij tot nu toe was tegen gekomen. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, typisch om meteen daar naar te kijken. Ach een teken dat zijn woede verdween. Tenminste dat hoopte hij, hij had geen zin om hier direct ruzie te schoppen. Het was beter om niet te veel op te vallen hier. Al hoe wel, zolang hij niet in aanraking kwam met de politie was het goed. Zelfs daar hoefde hij niet zo erg meer voor uit te kijken, waarschijnlijk was de politie in Sicilië hem allang al vergeten. Als ze hadden geweten dat hij de dader was, waarschijnlijk wel. Hij was een bekende van hun geweest. Bovendien waren er meerdere oog getuigen geweest, waarvan er ook mensen waren die hem niet in bescherming zouden nemen zoals zijn vrienden. Nick besefte dat hij nog geen antwoord had gegeven op de vraag van het meisje, dat op de tribune was gaan zitten. Hij liet de basketbal een aantal maal op de grond stuiteren, overwoog om bij het meisje op de tribune te gaan zitten. Maar besloot dat het beter was hier even te blijven staan, met de bal waar hij moest het nodig zijn, zijn woede op af kon richten. Het meisje keek hem aan met een ongemakkelijke glimlach. “Ik ben Nick.” Zei hij, forceerde zichzelf te glimlachen. “En sorry voor die bal, het was niet de bedoeling om iemand te raken. Of beter gezegd bijna.” zei hij, nogmaals liet hij de bal op de grond stuiteren. “En mag ik weten wie ik bijna een bal tegen haar hoofd heb gegooid?” vroeg hij, dit keer verscheen er een oprechte glimlach op zijn gezicht. Hij wierp de bal in de richting van de berging waar de andere ballen lagen, wist het zo te gooien dat de bal bij de andere terecht kwam. Hij haalde diep adem, voelde hoe de woede langzaam verdween. Bijna even plots als die was gekomen, verdween hij weer. Rustig liep hij in de richting van de tribune, ging bij het meisje zitten. Met zijn hand ging hij door zijn haren, die langer waren dan toen hij hier een paar maanden geleden was. Hierdoor waren er weer meer krullen in gekomen, kennelijk iets dat hij van zijn moeder had. Al hoe wel hij het ook van zijn vader kon hebben, net als hij de kleur van zijn ogen en zijn haar waarschijnlijk van zijn vader had. Een zucht verliet zijn keel, de laatste tijd vroeg hij zich steeds vaker af wie zijn vader was. Terwijl hij de man helemaal niet wilde kennen, die man die vrouwen betaalde om met ze naar bed te gaan. Vreselijk vond hij dat, zijn moeder was zijn vrouw gegaan. Weer voelde hij zijn woede op borrelen. Daar ging hij weer. Voor een moment sloot hij zijn ogen. Misschien ha hij toch beter kunnen blijven staan, zodat hij nu weer een bal tegen de muur had kunnen smijten. Ach, hopelijk kon hij zich beheersen. Vast wel, als het meisje niks verkeerds zei, dan zou het hem wel lukken.

Isa kreeg geen antwoord, de hele tijd had de jongen gezwegen en gespeeld. Ze had toegekeken hoe hij de bal door het net heen joeg alsof hij zijn woede hierin weg speelde. Een frons verscheen op haar gezicht terwijl ze iedere pas volgde die de jongen maakte en zo nu en dan eens naar haar schoenen. Ze keek even op toen ze de bal weer hoorde stuiteren nadat er een stilte was gevallen. Nieuwsgierig keek ze naar de jongen die eindelijk aanstalten maakte iets te zeggen en ze ging rechtop zitten. Ze voelde enkele plukken van haar losse haar over haar nek kriebelen en streek haar haren vlug naar achteren terwijl ze de jongen bleef aankijken. "Nick." herhaalde ze toen nog eens, alsof ze de naam op haar tong wilde proeven. "Leuk je te ontmoeten, Nick." zei ze toen vrolijk terwijl een glimlach op haar gezicht verscheen. "Ach, ik ben wel gewend dat een bal me ra- eh.. bijna raakt." Zei ze toen grinnikend en ze moest terugdenken aan een van de eerste trainingen waar ze zo'n bal tegen haar hoofd aan gegooid kreeg omdat ze niet was aan het opletten. Ze zou nu wel weten dat ze moest opletten, want haar hele ploeg had haar zo'n beetje uitgelachen en dat wilde ze niet nog eens meemaken. En als ze het nog eens zou meemaken, dan wilde zij niet de persoon zijn waar om werd gelachen. Ze schudde even onwillekeurig haar hoofd toen ze weer een bal tegen de grond hoorde stuiteren en zag hoe het oranje gevaarte in de berging verdween en daar de duisternis in rolde.
"Wie ik ben?" Zei ze toen zacht grijnzend. "Ik ben het meisje dat net niet een bal tegen haar hoofd heeft gekregen." Ze keek hem even mysterieus glimlachend aan terwijl ze even op haar lip beet. Ze had eigenlijk best wel honger en probeerde dan ook het zachte geknor van haar maag tegen te houden. "Ik ben Isa," zei ze toen uiteindelijk tegen de jongen terwijl ze glimlachte "Isa Stevens." zei ze toen nog duidelijker terwijl ze hem nieuwsgierig aankeek met haar blauwe ogen, was hij nou net écht kwaad geweest? Ze wist het niet, nog steeds niet, omdat zijn haren voor zijn ogen hadden gezeten. Ze vond het schattig staan, zijn licht krullende haren. Het zoontje van har vaders vriendin had zijn haren ook laten groeien, en terwijl ze zijn korte koppie met kuifje zo was gewend kwam ineens een krullebol tevoorschijn. Het was wennen geweest, maar uiteindelijk vond ze hem zijn krullen beter staan. Ze keek toen terug naar Nick. "Stoorde ik je?' Vroeg ze hem toen uiteindelijk om de stilte te verbreken, ze haatte stilte. Ze hoopte eigenlijk niet dat ze hem had gestoord, dat zou nogal ongemakkelijk zijn om dan een heel gesprek met hem te willen voeren, en om dat te voorkomen vroeg ze maar of hij het niet erg vond als ze tegen hem zou beginnen te praten. "Nouja, in ieder geval, ik ben dus Isa, ik zit in 11B, speel honkbal en heb een schoenen tik." zei ze toen vrolijk terwijl ze haar schouders even ophaalde en hem lachend aankeek. Nick zag er niet slecht uit, helemaal niet zelfs. Ze schudde haar hoofd even kort. Daar moest ze niet aan denken, want als ze dat zou blijven doen zou het haar nog gekker maken dan Romeo haar gedachten al maakte en dat was al verschrikkelijk. Bij íédere jongen vergeleek ze hem met Romeo. Met iedere kus die ze gaf en ze werd er helemaal gek van want geen enkeling van de jongens was even goed. Hoewel dat nogal raar klonk, was het wel zo.
Ze zag terwijl zij vrolijk babbelde hoe Nick even zijn ogen sloot en stond toen op en liep richting de berging. Ze pakte er weer het oranje gevaarte uit en dribbelde even. De bal gleed bijna onder haar hand uit en ze stopte even. "Ik ben verschrikkelijk in basketbal, dus vergeef me de nu scheef aankomende pass." Zei ze toen onschuldig terwijl ze de bal naar Nick toe gooide. "Sorry," zei ze onschuldig toen hij bijna zijn hoofd leek te raken terwijl ze een oog dichtkneep in de hoop dat ze hoorde hoe de bal door een, of twee handen, gevangen werd. "Volgens mij heb je die nodig, je lijkt een beetje kwaad." Zei ze toen vrolijk. "Dus als je kwaad bent smijt hem maar ergens heen, liefst niet naar mij, dan ga ik het ding wel halen om hem je weer terug te geven." Het klonk als een stom idee, maar misschien zou het helpen en zou Nick zelfs vrólijk worden. Niet dat ze wist wanneer Nick vrolijk was en wanneer niet, want ze kende hem immers net, maar nu leek hij niet echt eh... vrolijk.

[ik krijg er geen lange post uit door die stomme proefwerkweek :[ ]

"Leuk je te ontmoeten, Nick." zei het meisje, het was duidelijk dat ze in tegen stelling tot Nick vrolijk was. Hij keek haar voor een moment zwijgend aan met zijn blauwe ogen, probeerde zichzelf tot kalmte te manen. Het was typisch, dat juist nu hij last had van een woede aanval, hij iemand tegen kwam. Met moeite wist hij een glimlach op zijn gezicht te doen verschijnen, vervloekte zichzelf voor het feit dat hij niet gewoon aardig kon doen. Waarom was hij er nu zo slecht in zijn emoties te controleren? Een zucht verliet zijn keel, voor een moment keek hij naar zijn handen. "Ach, ik ben wel gewend dat een bal me ra- eh.. bijna raakt." Hoorde Nick het meisje grinniken, hij keek op. Grijnsde onwillekeurig. Ging met zijn hand door zijn haar, terwijl hij nog altijd een poging deed zijn woede onder controle te krijgen. Zodat hij en normaal gesprek met het meisje zou kunnen voeren. Zonder dat zij het risico liep slachtoffer te worden van zijn woede. Al was dat daarnet al bijna het geval geweest, het was een geluk dat ze de basketbal had kunnen ontwijken. En dat hij haar niet had geraakt.
"Wie ik ben?" zei het meisje, hij keek haar zwijgend aan. Wachtte tot zijn antwoord zou geven op zijn vraag, zodat hij niet meer over haar hoefde te denken als dat meisje. "Ik ben het meisje dat net niet een bal tegen haar hoofd heeft gekregen." zei ze, hij schudde zijn hoofd een kleine grijns was op zijn gezicht verschenen. “Dus zo moet ik je voortaan noemen? Het meisje dat net niet een bal tegen haar hoofd heeft gekregen?” zei hij, merkend dat zijn woede voor een moment was af ge zwakt. Maar hij kende zichzelf goed genoeg om te weten, dat die woede net zo snel weer op kon vlammen. Eén verkeerd woord, één verkeerde gedachten en die woede kwam met al zijn hevigheid weer terug. "Ik ben Isa," zei het meisje uiteindelijk. Isa dus, Nick glimlachte even. "Isa Stevens." Vervolgde ze, Stevens een achternaam die zover hij wist vrij veel voorkwam. In elk geval maakte het niet duidelijk waar ze vandaan kwam. “Het is me een eer je te ontmoeten Isa.” zei hij, hij grijnsde even. Voor een kort moment had hij zichzelf weer hervonden, slaagde hij er in zich te gedragen zoals hij zich normaal gesproken gedroeg. Maar voor hoe lang? Hoe lang zou hij er in slagen zijn gedachten, die vervelend opdringerig waren, buiten te kunnen sluiten? "Stoorde ik je?' vroeg Isa, Nick haalde zijn schouders op. “Niet echt.” zei hij, hij had geen zin om te liegen. Helemaal goed kwam het hem niet uit dat ze hem juist nu tegen kwam. Simpelweg omdat hij nu moest proberen zijn woede in te tomen, iets dat hem moeilijk viel. “Ik moet eerlijk zeggen dat je me misschien beter op een ander moment tegen had kunnen komen. Maar dat neemt niet weg dat ik het leuk vind je te ontmoeten.” zei hij, waarna hij kort naar haar glimlachte. "Nouja, in ieder geval, ik ben dus Isa, ik zit in 11B, speel honkbal en heb een schoenen tik." zei het meisje, nog even vrolijk als eerder. Kennelijk liet ze zich niet van haar stuk brengen, door zijn houding. Zijn stemming had geen invloed op de hare, en dit beviel hem wel. Hij glimlachte even naar haar, besloot zichzelf ook maar wat uitgebreider voor te stellen. “Nou ik ben Nick, Nick di Destino. Ik zit in 12A. En ik speel basketbal en gitaar.” zei hij. Waarna hij zijn blik weer voor zich uit richtte, hij droeg de naam van zijn moeder. Aangezien ze de achternaam van zijn vader niet eens had gekend, evenals zijn voornaam trouwens. Het zelfde gold voor de naam van Angels vader. Zijn zusje had niet dezelfde vader als hem, waarschijnlijk was haar vader wel een Italiaans. Dat zou de bruine kleur van haar ogen en de zwarte kleur van haar haren verklaren. Het kon natuurlijk ook een Spanjaard zijn, onmerkbaar schudde hij zijn hoofd. Voelde zijn woede weer op borrelen, iets waarom hij zichzelf vervloekte. Isa was overeind gekomen, Nick richtte zijn blik op haar. Volgde haar met zijn ogen, zag haar in de duisternis van de berging verdwijnen. Fronste even, vroeg zich af wat ze aan het doen was. Het duurde niet lang voor ze weer in zijn blikveld verscheen, in haar handen had ze de basketbal. Die hij zonet had weg gegooid, iets wat hij beter niet had kunnen doen. "Ik ben verschrikkelijk in basketbal, dus vergeef me de nu scheef aankomende pass." zei ze, waarna ze de bal naar hem toe gooide. De bal raasde op zijn hoofd af. "Sorry," zei Isa, op dezelfde onschuldige toon als ze daarstraks had gesproken. Nick ving het ding zonder enige moeite op. Hield hem voor een moment vast, zich af vragend waarom Isa hem de bal toe had gespeeld. “Geeft niet, die bal pass was trouwens aardig recht.” zei hij, waarna hij kort grijnsde. "Volgens mij heb je die nodig, je lijkt een beetje kwaad." zei Isa, ze had het dus wel degelijk in de gaten gehad. Iets wat ergens niet vreemd was, hij was nooit een kei geweest in het verbergen van zijn emoties. Al hoe wel, verdriet kon hij vrij makkelijk verbergen. Maar met woede lag dat anders, dat was in zijn ogen de sterkste emotie die er bestond. En hij was niet in staat die te bedwingen, of onder controle te houden. "Dus als je kwaad bent smijt hem maar ergens heen, liefst niet naar mij, dan ga ik het ding wel halen om hem je weer terug te geven." vervolgde Isa, voor een moment keek hij haar lichtelijk verbaasd aan. Richtte vervolgens zijn ogen op de oranje bal die hij in zijn handen hield. “Was het zo duidelijk te merken?” zei hij, kort keek hij haar aan. Waarna hij de bal weg smeet, in de richting van de muur achter Isa. Hij zorgde er voor dat de bal haar niet kon raken, ook niet als die terug kaatste tegen de muur. Het zorgde er niet direct voor dat zijn woede verdween, nee zo makkelijk ging het niet. Maar het feit dat hij zijn woede ergens op kon af richtte, ver eenvoudige het voor hem wel om zichzelf beter onder controle te houden. “Het spijt me dat je me zo moet tegen komen.” zei hij naar de waarheid, terwijl hij zijn blauwe ogen op Isa gericht hield. Terwijl hij de gedachten aan zijn familie en die dag probeerde buiten te sluiten. Want die twee waren de oorzaak van zijn woede.

"Je zou me natuurlijk zo kunnen noemen ja," zei Isa zacht glimlachend terwijl ze even met haar hand door haar haren ging. Het meisje dat net niet een bal tegen haar hoofd heeft gekregen, was wel een erg lange naam om dan uit te spreken dus het leek haar beter als hij het maar gewoon op Isa hield. "Het is me trouwens ook een eer jou te ontmoeten Nick, dus dat is dan in ieder geval wederzijds." Haar vrolijke houding verschilde nogal van Nick die nou niet zoals zij erg vrolijk leek. Maar waarom zou ze dan net zoals hij niet vrolijk reageren? Het was beter als er gewoon een vrolijk was dan dat er twee chagrijnige mensen hier zaten. Dat zou gezellig zijn zeg, twéé chagrijnige mensen. Dat was voor Isa zoiets als een week zonder haar geliefde smoothie's. Ze grinnikte even kort, buiten haar schoenen-tik had ze niet alleen een kleding-tik maar ook een smoothie en soms alcohol tik. Vooral wat betreft de smoothies. Iedere week probeerde ze wel een paar nieuwe recepten uit voor de lol en omdat het nou eenmaal gezond én vaak ook nog lekker was, als ze tenminste een goede combinatie had van het fruit.
Ze moest lachen om de manier waarop Nick niet begrijpend naar de bal had gekeken, maar hem zonder enig probleem had gevangen. "Hij was wel scheef hoor!" Isa grinnikte even kort, hij zou het waarschijnlijk wel beter weten, maar zij vond die bal toch wel verschrikkelijk scheef. Hij was even stil, Nick, maar uiteindelijk kwamen de woorden 'was het zo duidelijk te merken?' uit zijn mond rollen en Isa grijnsde even kort. "Misschien." Zei ze toen mysterieus terwijl ze even haar schouders ophaalde en afwachtend naar Nick keek die de bal nog steeds in zijn handen hield en toen even vlug naar haar keek. Al snel werden haar ogen groot toen de bal langs haar tegen de muur gegooid werd. Het ding stuiterde terug en ze hupte er met goede zin vrolijk achteraan om even te dribbelen richting de basket en met een gooi het ding erin te krijgen wat mislukte. "Verdorie." Mompelde ze toen waarna ze Nick even zielig aankeek. "Ik ben hier gewoon te slecht in." Zei ze toen waarna ze het ding weer terug naar Nick toe gooide en nu gewoon rustig het oranje gevaarte nakeek dat uiteindelijk vlak voor Nicks voeten terecht kwam en nog even stuiterde. "En dat is waarom ik dus honkbal en geen basketbal doe." Zei Isa toen terwijl ze haar schouders even ophaalde. "Basketbal is gewoon veel te ingewikkeld voor mij." Ze grinnikte even. Stiekem was ze er niet helemaal bij met haar gedachten. Die waren namelijk bij Spring break, daar had ze naar uitgekeken. Drinken, dansen en lol trappen met vrienden. Ze sloot even haar ogen terwijl ze zich al inbeeldde hoe ze bij la palapa losging en uiteindelijk de zee in ging. Ze schudde even lachend haar hoofd, ze moest zich eens richten op degene voor haar, Nick. Ze keek hem even glimlachend aan toen hij iets zei. "Ach, iedereen heeft wel eens een slechte dag, toch?" Zei ze toen zacht glimlachend tegen hem. Isa was bijna nooit chagrijnig, maar als ze dat was wilde je haar nu eenmaal niet tegenkomen, want dan was ze ook echt chagrijnig. Haar blauwe ogen keken Nick rustig aan. Buiten dat hij misschien kwaad was, leek hij haar geen slechte jongen. Ja, de looks had hij maar dat was niet wat ze bedoelde raar genoeg. Ze bedoelde zijn karakter. Sinds ze eigenlijk Romeo als roommate had, was ze een stuk minder uitbundig in het zoeken haar een one-night stand tot haar grote verrassing. ze glimlachte even kort, nee nu was het meer in een club gewoon iemand zoeken en hem nog voor het eind van de avond lozen om gewoon in haar eentje terug naar haar kamer te gaan. Waar Romeo trouwens was wist ze niet, maar zo vaak was ze hem de laatste tijd eigenlijk niet meer tegengekomen tot haar spijt. "Wat ga je eigenlijk nog doen Nick, je weet wel.. met spring break enzo?" Zei ze toen geïnteresseerd. Haar vrienden hadden vrolijk geantwoord dat ze gingen drinken, zoenen en vooral veel lol trappen maar niet iedereen was zo wist Isa, dus was het wel een slim idee om gewoon even te informeren naar alles voordat ze dadelijk weer eens haar klep zou open trekken over iets wat iemand eigenlijk helemaal niet boeide.
Ze liep uiteindelijk naar Nick toe, naar de tribune en dacht even niet na of hij die basketbal nou alweer had gegooid of niet. Vrolijk ging ze naast hem zitten terwijl ze even naar haar afgetrapte sneakers keek. "Ik weet niet eens of je het leuk vind om over spring break te praten maarja." Zei ze toen rustig terwijl ze even voor zich uitkeek. Ze had haar vaders achternaam, en die droeg ze met veel trots want haar vader betekende meer voor haar dan wie dan ook. Nog meer dan Rose voor haar betekende als haar zusje. Haar vader was er altijd voor haar geweest, ongeacht welke situatie en ook al had hij nogal rare acties, hij bedoelde het gewoon goed. Een glimlach stond op haar gezicht toen ze weer opschrok uit haar gedachten en Nick afwachtend aankeek, zijn blauwe ogen vielen haar nu pas echt op eigenlijk. Net zoals zij had hij blauwe ogen, en eigenlijk best veel mensen op Monica hadden blauwe ogen bedacht ze zich nu.

"Je zou me natuurlijk zo kunnen noemen ja," zei Isa, een zachte glimlach sierde haar gezicht. Het was wel een lange naam, het meisje dat net niet een bal tegen haar hoofd heeft gekregen. Isa klonk veel beter. “Ik denk dat ik het maar bij Isa houdt, dat is wat makkelijker uit te spreken.” zei hij grijnzend. Het was vreemd hoe snel zijn woede soms verdween om nog geen minuut later weer op te vlammen. Het was iets wat hem elke keer weer mateloos irriteerde, simpelweg omdat hij er geen controle over had. "Het is me trouwens ook een eer jou te ontmoeten Nick, dus dat is dan in ieder geval wederzijds." zei Isa, nog altijd met dezelfde vrolijke houding die ze in het begin van hun gesprek had gehad. Ze leek hem iemand die niet makkelijk van haar stuk te brengen was, iemand die bijna altijd vrolijk was. En dat ze nu vrolijk bleef, was misschien wel goed ook. Als ze net als hem chagrijnig zou gaan doen zou het waarschijnlijk snel uit draaien op een ruzie. Iets waar hij totaal geen behoefte aan had.
"Hij was wel scheef hoor!" reageerde Isa, Nick schudde zijn hoofd. “Hij ging anders aardig recht op mijn hoofd af.” zei hij, kort grijnsde hij. Hij had het idee dat er binnen in hem een strijd gevoerd werd, en met een beetje geluk zou zijn woede verdwijnen en weg blijven. In elk geval voor vanavond, althans dat was wat hij hoopte. Hij had geen zin om het gehele gesprek bezig te zijn om zijn woede te controleren, en te voorkomen dat hij zijn woede naar Isa toe zou uiten. Want dat was het laatste wat hij wou. "Misschien." antwoorden Isa schouderophalend. Op de vraag of het zou duidelijk was, waarschijnlijk wel. Met zijn ogen volgde Nick Isa, die achter de bal aan hupte om hem vervolgens in de richting van de basket te dribbelen. Ze gooide hem in de richting van de basket maar miste. "Ik ben hier gewoon te slecht in." zei ze, terwijl ze hem zielig aan keek. Hij grinnikte onwillekeurig, merkte dat zijn woede langzaam af zwakte. Het was gewoon moeilijk om in de buurt van Isa boos te blijven, haar vrolijkheid leek wel aanstekelijk. “Als je wilt kan ik het je leren.” Opperde hij, een grijns was op zijn gezicht verschenen. Het koste hem steeds minder moeite zijn gedachten buiten te sluiten. Waardoor er langzamerhand een zekere rust op hem neerdaalde. Vlak bij zijn voeten kwam de oranje bal terecht, stuiterde even na. Hij pakte het ding op, draaide het rond in zijn handen. Maar maakte geen aanstalten hem weg te gooien. "En dat is waarom ik dus honkbal en geen basketbal doe." zei Isa. “Honkbal je al lang?” vragend keek Nick Isa aan. "Basketbal is gewoon veel te ingewikkeld voor mij." vervolgde Isa, ze grinnikte even. “Volgens mij is het makkelijker dan honkbal.” zei hij grijnzend, hij had het wel eens met school gedaan. Op zich was hij er niet slecht in geweest, en de ballen die hij sloeg waren aardig ver gekomen. Maar al die regeltjes waren moeilijk te onthouden, en hij had voor aardig wat uitjes gezorgd doordat hij ze steeds weer over trad. "Ach, iedereen heeft wel eens een slechte dag, toch?" zei Isa, Nick knikte. “Daar heb je gelijk in.” zei hij, ging met zijn hand door zijn blonde haren. De laatste tijd vroeg hij zich steeds vaker af of hij op zijn vader leek, en dat irriteerde hem mateloos. Voor hij weer in zijn woede kon vervallen duwde Nick de gedachten weg. "Wat ga je eigenlijk nog doen Nick, je weet wel.. met spring break enzo?" vroeg Isa hem, hij haalde zijn schouders op. “Uitgaan, drinken, lol maken en alles vergeten.” zei hij grijnzend, en mijn afspraak breken voegde hij er in gedachten aan toe. Want hij wist dat hij zich aan die afspraak niet zou kunnen houden, hij zou niet de hele spring break vol kunnen houden zonder een meisje te verleiden om haar vervolgens weer te laten vallen. “Wat ga jij doen?” vroeg hij, keek haar voor een moment vragend aan. Zag dat ze weer naar hem toe liep en naast hem plaats nam op de tribune. De bal legde hij naast zich neer, voor het geval dat zijn woede weer terug zou keren. “Ik denk dat ik hem niet meer nodig heb.” zei hij, kort grijnsde hij naar Isa. "Ik weet niet eens of je het leuk vind om over spring break te praten maarja." zei ze, haar blik had ze voor zich uit gericht. “Ik heb er geen problemen mee hoor. Is dit je eerste Spring Break hier, of zit je hier al langer op school?” vroeg hij, waarna hij voor een moment voor zich uit keek.

[Sorry voor het beetje afgeraffelde einde, maar ik moet naar fysio.]

Isa glimlachte even kort naar Nick, zijn woede leek alweer wat te dimmen en dat stelde Isa gerust, ze had namelijk geen zin om hier ruzie te gaan maken terwijl je net zo goed iemand gewoon kon leren kennen, ongeacht zijn humeur. En soms zeiden mensen dat haar vrolijkheid aanstekelijk was en dat maakte haar dag wel eens goed, om te weten dat het humeur van mensen gewoon kon omslaan als je ze een glimlach schonk. Dat was een fijne gedachte, al zei ze het zelf. "Stel je voor dat iedere keer als je me tegenkomt je zo'n lange naam moet zeggen," Isa's stem klonk een beetje verbaasd "dan zou je me toch per direct gaan mijden." Ze grinnikte even kort en zag het al voor zich hoe ze zielig in haar eentje door de gang liep en niemand iets tegen haar zei. Om nog even terug te komen op het feit dat hij zei dat hij aardig recht op zijn hoofd af kwam sloeg ze haar handen voor haar gezicht. "Stomme bal," mompelde ze toen waarna ze Nick aankeek. "Serieus, je wilt echt niet zo'n slechte leerling als ik." Een onbenullige grijns speelde op haar gezicht terwijl ze zich bedacht hoeveel ballen die arme jongen dan naar zijn hoofd gegooid kreeg. Even grinnikte ze hierdoor onwillekeurig en ze keek algauw naar haar schoenen om haar lach in te houden. "Ik honkbal al zo'n negen jaar." Zei Isa toen wat stiller. "Sinds mijn ouders zijn gescheiden zocht ik iets om mijn frustratie op af te reageren en dankzij mijn vader ben ik toen eens meegeweest naar zijn honkbalteam en in hun jeugdteam was nog een plek vrij." Ze glimlachte even kort, goeie oude tijden waren het geweest. Tijden waarin ze de honkbalhelm van haar vader op kreeg en er half in verzoop. De tijd dat ze zo trots was op haar eerste homerun, de tijd dat ze gewoon even vergat in wat voor een dip ze zat. Ze moest weer even lachen als ze terugkeek en naar waar ze nu was. Ze honkbalde in het schoolteam en was eerste slagman in haar eigen team en daar een van de beste spelers. Ze ging wat achterover zitten met een tevreden glimlach waarna ze haar haren in een paardenstaart stak en naar de bal staarde die nog steeds aan Nicks voeten lag.
"Dus je gaat ook uit?" Vroeg Isa toen met een brede glimlach en een fonkeling verscheen in haar ogen. Gezellig. "Sorry, maar dan ken ik tenminste al een persoon meer." Ze grinnikte even toen het vervolg van drinken kwam, och wat had ze daar eigenlijk zin in. Haar vader zou hysterisch worden, gillen als een speenvarken, en alle alcohol die in hun huis was verwijderen als hij hoorde dat ze al alcohol dronken met jongens nouja.. dat ze jongens verleidde. Ze grinnikte even, hij dacht nog steeds dat ze het lieve onschuldige meisje was die wachtte met haar eerste zoen tot ze ging trouwen. Had hij het eens even mis. Ze keek nu even vragend naar Nick die nog verder praatte en ze glimlachte even kort toen hij haar vroeg wat zij ging doen. "Uitgaan, dansen, naar het strand 's avonds, lol trappen en laat opblijven." Ze keek Nick nu glimlachend aan, haar ogen zochten even de zijne op en ze merkte dat de rust nu eindelijk was teruggekeerd wat haar nog vrolijker maakte dan ze al was. Ze begon nog meer te glimlachen toen hij dat oranje ding weglegde en haar vroeg of dit haar eerste springbreak was, en of ze hier al lang was. “Uhm.. ik ben hier nog niet zo lang eigenlijk,” gaf ze toen eerlijk toe met een glimlach op haar gezicht terwijl ze Nick aankeek. “Maar ik ben wel bekend met springbreak. Ik ging altijd met vriendinnen van..” even wilde ze Pacific zeggen, haar vorige school, maar algauw besloot ze daar maar over te zwijgen want bij de meeste Monica’s schoot dat waarschijnlijk in het verkeerde keelgat. “Met vriendinnen van hier in de buurt.” Zei ze toen makkelijk met een grote glimlach op haar gezicht. “We gingen met de meest onbekende jongens het strand op, dronken, dansten en hadden de grootste lol die je kon hebben.” Isa glimlachte terwijl ze weer terugdacht aan een jaar geleden. Echter liepen de rillingen over haar rug toen ze terugdacht aan die jongen. Hij had haar willen misbruiken, en ze had lopen schreeuwen totdat ze gewoon hees was. Uiteindelijk hadden haar vriendinnen haar gehoord tot haar grote geluk en waren ze uiteindelijk met de rest van de groep die wel normaal deed gewoon verder gaan feesten en het begin van de avond vergeten. “En jij dan? Heb jij al vaker spring break gehad?” Vroeg ze hem toen terwijl ze opstond en de bal pakte en de tribune afliep. Haar paardenstaart zwiepte heen en weer en ze dribbelde even kort waarna ze hem aankeek. “Mag ik je aanbod aannemen?” vroeg ze hem toen lachend. Nick was aardig, en het leek haar geen verkeerde jongen eigenlijk. Gewoon iemand om lol mee te trappen. Of meer? Nah, nu nog niet. Of misschien wel helemaal niet. Isa schudde haar gedachten even weg, wat was dat toch met haar? Bij iedere goed uitziende jongen, wat er nogal wat op Monica waren, kwamen zulke gedachten door haar hoofd zweven. Ze keek even naar de lompe grijze joggingbroek die ze droeg en moest even glimlachen. Het was bijna belachelijk hoe ze uitzag, met haar t-shirtje dat eigenlijk te kort was waardoor je haar navel zag, kort samengevat het was gewoon een van die dagen waarop ze weinig zin had gehad om haar beste sportkleding uit de kast te pakken en gewoon had gekozen voor uit prul. Maar wat boeide het haar eigenlijk nog? Niet veel.

Nick hield voor een moment zijn blik op de muur tegenover zich gericht, voelde tot zijn opluchting dat zijn woede bijna geheel was verdween. Met een beetje geluk zou die woede ook weg blijven, in elk geval zo lang hij bij Isa was. Waarschijnlijk zou het wel lukken, als hij zijn gedachten niet telkens naar die dag, of naar zijn ouders zou laten af dwalen. "Stel je voor dat iedere keer als je me tegenkomt je zo'n lange naam moet zeggen," zei Isa, haar stem klonk een tikkeltje verbaasd. Nick richtte zijn blik op haar, grijnsde onwillekeurig. "dan zou je me toch per direct gaan mijden." vervolgde ze, hij schudde zijn hoofd. “Nee hoor, ik zou je niet mijden.” zei hij. “Maar het is inderdaad maar beter als iedereen je gewoon Isa noemt.” voegde hij er aan toe. Hij merkte dat hij weer wat meer zichzelf begon te worden, doordat hij zich weer wat meer op zijn daden en woorden kon focussen. Nu hij zijn woede niet meer onder controle hoefde te houden. "Stomme bal," mompelde Isa, nadat ze haar handen voor haar gezicht had geslagen. “Het geeft niet, nu staan we kiet. Eerst gooi ik jouw bijna een bal tegen je hoofd, en dan jij mij.” zei hij, glimlachte even naar haar. Met zijn hand ging hij door zijn haar. "Serieus, je wilt echt niet zo'n slechte leerling als ik." zei Isa. “Dat valt vast wel mee, en ik ben nog een slechtere leraar dus dat komt wel goed.” zei hij, hij merkte dat zijn humeur helemaal om was geslagen. Iets waar hij voor de verandering blij mee was, een grijns stond op zijn gezicht. "Ik honkbal al zo'n negen jaar." zei ze, er ws iets veranderd in de toon van haar stem. Voor een moment keek hij haar onderzoekend aan."Sinds mijn ouders zijn gescheiden zocht ik iets om mijn frustratie op af te reageren en dankzij mijn vader ben ik toen eens meegeweest naar zijn honkbalteam en in hun jeugdteam was nog een plek vrij." Hij knikte langzaam, wist niet precies hoe hij hierop moest reageren. “Wat naar voor je, niet dat je al negen jaar honkbalt maar dat je ouders zijn gescheiden.” zei Nick, hij voelde zich een moment vreselijk onbenullig, hij wist nooit goed wat hij moest zeggen als mensen zo iets tegen hem zeiden. En het gene wat hij dan zei, klonk altijd verkeerd.
"Dus je gaat ook uit?" vroeg Isa, een brede glimlach was op haar gezicht verschenen die gepaard ging met een fonkeling. "Sorry, maar dan ken ik tenminste al een persoon meer.” grinnikte. “Hoezo sorry? Ik ben blij dat ik dan tenminste iemand ken.” zei hij vrolijk. Levi had wel eens gezegd dat zijn humeur zo veranderlijk was als het weer, en ergens begreep Nick hem nu wel. Het was misschien een beetje een vreemde vergelijking, maar op zich klopte het wel. "Uitgaan, dansen, naar het strand 's avonds, lol trappen en laat opblijven." zei Isa, hij grijnsde. “Dan hoop ik dat ik je een keer tegen kom.” zei hij. “Uhm.. ik ben hier nog niet zo lang eigenlijk,” begon Isa, hij keek haar aan. Eigenlijk was ze best knap, normaal zou hij waarschijnlijk al een poging hebben gedaan haar te verleiden. Maar zijn woede en het feit dat hij toch nog met de afspraak die hij met zichzelf had gemaakt in zijn hoofd zat. Hadden er voor gezorgd dat hij dit nog niet had gedaan, en hij was er ook nog niet over uit of hij dit überhaupt wel ging doen. “Maar ik ben wel bekend met springbreak. Ik ging altijd met vriendinnen van..” ze viel stil, alsof ze niet wist hoe ze haar zin moest af maken. “Met vriendinnen van hier in de buurt.” beëindigde ze haar zin uiteindelijk. Hij knikte, een glimlach speelde op zijn lippen. “We gingen met de meest onbekende jongens het strand op, dronken, dansten en hadden de grootste lol die je kon hebben.” vertelde ze, hij grijnsde. Spring Break leek hem wel wat, niet dat hij nooit eerder zo iets dergelijks had gedaan. Vaak genoeg, vooral het laatste jaar in Sicilië. Toen hij niet meer naar school was gegaan, en Angel al wat zelfstandiger werd. “En jij dan? Heb jij al vaker spring break gehad?” vroeg ze, hij haalde zijn schouders op. “Soort van, ik ben hier nog niet zo lang. Net als jij, maar ik woonden hier niet in de buurt maar in Sicilië. Maar met de meeste vakanties en weekenden ging het er wel het zelfde aan toe, vooral in de zomer.” zei hij, kort grijnsde hij. Volgde Isa met zijn ogen, ze had de bal gepakt en was de tribune af gelopen. “Mag ik je aanbod aannemen?” vroeg ze, hij knikte en kwam overeind. Liep rustig op haar af. “Dat is goed, maar ik waarschuw je ik ben een waardeloze leraar.” zei hij. Hij ging voor een moment achter haar staan. Legde zijn handen, op de hare zodat hij als het ware ook de bal vast had. “Zodat je voelt hoe je moet gooien.” verklaarde hij grijnzend. Hij wierp een korte blik op de basket, hief zijn handen iets zorgde ervoor dat haar handen en de bal mee bewogen. “Je moet hem straks wel los laten anders heeft het natuurlijk geen effect.” zei hij, nog altijd met een vrolijke grijns op zijn gezicht. Hij stootte zijn handen iets naar voren, als ze de bal nu los zou laten zou die waarschijnlijk in de basket terecht komen.

[Sorry voor de inspilose post ]

“Hmm.. dan zou je een van de weinige zijn die me dan niet zou mijden.” Zei Isa toen zacht lachend met de bal in haar handen, ze besloot nog even daarop te reageren met een brede glimlach toen hij zei dat Isa inderdaad maar beter was om te zeggen dan. “Ja, maar ik gooide hem bewust en jij niet, telt dat als meer of als minder?” Zei ze toen nieuwsgierig terwijl ze hem nu even kort, expres, wijsneuzig aankeek. “Een slechte leraar ben je niet hoor.” Zei ze toen zacht glimlachend tegen hem van onder in de zaal terwijl hij nog op die tribune zat. Isa haalde toen haar schouders op. “Ik heb altijd geleerd dat ik beter af ben zonder mijn moeder.” Zei ze toen glimlachend. “En ik heb een heerlijk leven met mijn vader, hij is een moeder en vader in één.” Zei ze toen lachend. Hij werd helemaal hysterisch zoals een moeder dat zou doen als ze viel of zich bezeerde, en hij wilde niet dat ze buiten honkbal aan gevaarlijke sporten deed, leerde haar koken en schoonmaken maar ook gewoon gezellig achter elkaar aanrennen, honkballen of andere dingen doen. Ze had er eigenlijk nooit problemen mee gehad dat ze zonder haar moeder moest leven, wel zonder haar zusje Rose, maar dan toch: Haar vader had haar alles gegeven wat ze wilde als hij het kon betalen, hij had haar naar pretparken meegenomen, belangrijke business-afspraken voor haar afgezegd om iets gezelligs te kunnen doen en had haar een passie gegeven. Wat kon ze nog meer wensen? Eigenlijk niks. Al snel keek Isa na haar hele gedachtenstroom weer naar Nick toe, die zat te grijnzen waardoor zij ook een glimlach op haar gezicht kreeg. “Nou,” zei ze toen vrolijk. “Dan kennen we elkaar!” Zei ze toen lachend. “Ja,” ze knikte glimlachend. “Ik hoop het ook ja,” eindigde ze toen met een glimlach op haar gezicht. Ze schudde haar paardenstaart, die over haar schouder viel, naar achteren en keek Nick toen weer net zo vrolijk als ze altijd was aan en daarna naar haar sneakers.
Ze moest even zacht glimlachen toen ze naar haar navel keek. Haar vader was compleet gek geworden toen ze zei dat ze een navelpiercing wilde. Hij was aan het schreeuwen, huilen en aan het springen tegelijk. Even leek het zelfs of hij een hartaanval had gekregen en uiteindelijk was het gewoon zo dat Isa geen piercing mocht. Ondertussen wist ze wel dat het niet mocht en deed ze er ook geen poging meer toe, maar lachte ze er juist om met haar vader als ze eraan terugdacht hoe hij uitzag met zijn knalrode kop. Ze keek op toen Nick praatte over Sicilië en dat het er vooral hetzelfde aan toe ging in de zomer, wilde ze best geloven eigenlijk. “Jij met je ‘ik ben een waardeloze leraar’ wedden dat je een goede leraar bent?” zei ze toen lachend tegen hem. Hij speelde basketbal, dan kon hij het ook aan iemand leren. Net zoals bij honkbal, toen ze haar stiefzusje had leren slaan én dan ook nog de bal raken. Het had haar een uur gekost, maar nu wilde ze iedere dag met dat ding slaan en kreeg zij niet eens meer de kans om iets voor zichzelf te doen. Achjoh, boeide het wat.
Ze schrok op toen ze een stel grote handen op die van haar zag liggen en keek even naar Nick die vlak achter haar stond. Ze bloosde licht maar een grijns speelde op haar gezicht. Jongens. “Oh,” zei ze toen zacht lachend. “Wist ik wel,” stamelde ze toen een beetje, maar een glimlach hing rond haar lippen. Al snel voelde ze hoe haar handen meegingen toen hij zijn handen iets hief. “O-oke.” Zei ze toen lachend. Dit werd nog eens interessant. Hij duwde met zijn hand tegen de hare en ze liet, zoals hij had gezegd, los. Met een soepele boog zag ze hoe de bal richting de basket vloog, nog even over de rand leek te tollen en er toen gewoon in viel, hij viel er echt in! Ze slaakte een vreugdekreet van verbazing, sprong in de lucht en draaide zich spontaan om en zoende hem. Toen ze echter doorkreeg wat ze deed keek ze hem verbijsterd aan. Haar ogen wagenwijd open, ze liep op een jog tempo langs hem om de bal te pakken. “Dat had ik niet moeten doen.” Zei ze toen zodat hij het ook kon horen. Warrig keek ze voor zich uit waarna ze op de basket van de andere kant af dribbelde en het oranje ding ernaartoe gooide. Hij vloog eerst tegen het bord op, maar stuiterde toen alsnog recht in haar handen terug. Ze draaide zich toen terug naar Nick en liep rustig op hem af. “Sorry, het spijt me.” Mompelde ze toen zachtjes terwijl ze even op haar lip beet. “Ik liet me denk ik even gaan.” Mompelde ze toen waarna ze de bal even neerlegde. “En ik denk dat het ook beter is als ik ga,” zei ze toen terwijl ze naar de deur gebaarde en Nick serieus aankeek, nog een beetje geschrokken van haar idiote actie.

[beetje inspiloos =[ ]

“Hmm.. dan zou je een van de weinige zijn die me dan niet zou mijden.” zei Isa, Nick grijnsde onwillekeurig. “Daar zou je wel eens gelijk in kunnen hebben, wees dus maar blij dat je Isa heet.” zei hij lachend. “Ja, maar ik gooide hem bewust en jij niet, telt dat als meer of als minder?” met een wijsneusgierige blik keek ze hem aan. “Nou als je hem bewust naar mijn hoofd gooide zou ik zeggen dat hij toch behoorlijk recht ging.” zei hij. Weer helemaal zichzelf, zijn woede was compleet verdwenen. Vrolijk keek hij Isa aan, die zacht naar hem glimlachte. “Een slechte leraar ben je niet hoor.” zei ze, hij grijnsde. “Zeg straks niet dat ik je niet gewaarschuwd heb, als ik het wel blij te zijn.” zei hij, voor een moment liet hij zijn blik over Isa glijden. Ze was echt knap, ze was het soort meisje dat hij in Italië direct had proberen te versieren. “Ik heb altijd geleerd dat ik beter af ben zonder mijn moeder.” zei ze, Nick was blij dat hij met zijn opmerking geen pijnlijk onderwerp aan had gesneden. Hij begreep op zich wel wat ze bedoelde, zelf had hij altijd geleerd dat hij geen vader nodig had. Dat hij überhaupt geen ouders nodig had. “En ik heb een heerlijk leven met mijn vader, hij is een moeder en vader in één.” vervolgde Isa lachend, nog voor Nick verder in zijn gedachten kon verzinken. Nick glimlachte, al had hij geen idee hoe het was om een ouder te hebben die echt om je gaf. Oké misschien was dat niet helemaal eerlijk om te zeggen, zijn moeder had vast wel om hem gegeven. Maar als ze moest kiezen tussen hem en haar volgende shot koos ze voor het laatste. Ach ja, je kon niet alles hebben hé? “Nou,” zei Isa, nog altijd even vrolijk als in het begin van hun gesprekken. “Dan kennen we elkaar!” Nick knikte, een brede grijns stond op zijn gezicht. “Ja,” zei Isa. “Ik hoop het ook ja,” Hij glimlachte, ging met zijn hand door zijn haren. “Jij met je ‘ik ben een waardeloze leraar’ wedden dat je een goede leraar bent?” zei Isa lachend. “Waar wil je om wedde.” zei hij grijnzend, hij was iemand die een uitdaging nooit uit de weg ging. Met zijn vrienden had hij regelmatige weddenschappen gesloten, de één riskanter dan de ander. Toch zou hij er geen probleem mee hebben als ze er niet op in zou gaan.
Een lichte blos lag op Isa’s gezicht toen ze hem grijnzend aan keek.“Oh,” zei ze zacht lachend “Wist ik wel,” stammelde ze erachter aan. Nick kon het niet laten te grijnzen. “O-oke.” zei ze lachend. “Concentreren.” zei hij plagend. Met zijn ogen volgde hij de bal die in de richting van de basket ging, zoals het er nu naar uit zag was die raak. De bal kwam op de rand van de basket terecht, en voor een moment dacht Nick dat hij er naast zou vallen. Maar dit bleek onterecht, want nog geen seconden later viel de bal in de basket. Lachend sloeg Nick Isa’s reactie gade, ze sloeg een vreugdekreet, sprong in de lucht en draaide zich naar hem om. Voor hij in de gaten had wat er ge beurde voelde hij haar lippen op de zijne. Een kort moment was hij verbijsterd om te reageren, keek haar stom verbaasd aan toen ze haar lippen van de zijne had gehaald. Dat had hij niet zien aan komen. Het zelfde leek voor Isa te gelden, ze keek hem met grote ogen aan. Om vervolgens langs hem heen te lopen om de basket bal te halen. “Dat had ik niet moeten doen.” zei ze, Nick wist niet helemaal hoe hij hier op moest reageren. Eigenlijk vond ze het niet zo erg dat ze hem had gezoend. Maar Isa was duidelijk verward, en hij wou het niet erger maken door dit te zitten. Met zijn ogen volgde hij haar zag dat ze op de basket af rende en een poging deed de bal er in te gooien. Deze kwam tegen het bord en stuiterde terug in haar handen. “Sorry, het spijt me.” mompelde Isa zachtjes, nadat ze weer voor hem was komen staan. “Ik liet me denk ik even gaan.” vervolgde ze waarna ze de bal neer legde. “Het geeft niet, echt niet.” zei hij, hij glimlachte even. “En ik denk dat het ook beter is als ik ga,” zei ze, langzaam schudde hij zijn hoofd. Pakte voorzichtig haar hand, trok haar iets naar zich toe. Plaatste zijn vrije hand zachtjes op haar wang, waarna hij zijn lippen voor een kort moment op de hare drukte. Hij was er niet helemaal zeker van of hij hier goed aan deed. Of hij haar hier niet nog meer mee zou verwarren. Vervolgens trok hij zijn hoofd iets terug, keek haar met zijn blauwe ogen onderzoekend aan. Zich afvragend hoe ze hier op zou reageren. Hij had de neiging zijn armen om haar middel te slaan, maar hield zich in. Eerst haar reactie zien, misschien zou ze wel boos worden. Hij haalde zijn hand van haar wang, maar hield haar hand nog altijd losjes vast. Zo los dat ze hem er zonder moeite uit zou kunnen zeggen. “Ik wou dat ik kon zeggen dat het me speet, maar dan zou ik liegen.” zei hij, met een klein wat onzeker grijnsje op zijn lippen.

Isa’s ogen keken die van Nick serieus aan, ze waren blauwe net zoals de hare, en ze slikte even. Had ze hem kwaad gemaakt? Het leek niet zo, maar niks was zo onvoorspelbaar als de mens zei haar vader altijd. Alsof ze eigenlijk niet wilde gaan, wilde wachten tot Nick iets zei bleef ze staan terwijl haar ogen op hem gericht bleven. Hij was knap én had schattig haar. Schattig? Hoe kwam ze nou weer op schattig? Het klopte wel, maar dan nog zoiets dacht ze niet. Een kleine glimlach ging rond haar lippen spelen. Zijn haar was wel schattig ja, zo zacht krullend. “Het maakt wel wat uit.” Protesteerde ze toen. “Je gaat toch niet een nog vrij onbekend persoon zoenen?” Zei ze toen maar ik zou er geen problemen mee hebben om het te herhalen, dacht ze er maar achteraan want dat was niet zo handig om te zeggen. Haar ogen schoten algauw weer naar de deur toe, de deur die eigenlijk al deze dingen had veroorzaakt. Het was gewoon de schuld van de deur, want als die nou dicht was gebleven toen ze hem open maakte was er niks aan de hand geweest. Dan was het wel weer raar om een déúr de schuld te geven, dus besloot ze maar dat het gewoon haar eigen schuld was.

“Ies?” Haar vaders stem klonk een beetje ongelukkig. Een nog jong meisje vol pure onschuld keek met grote ogen naar haar vader die twee koffers bij zich had. “Ja?” Antwoordde het meisje terwijl er zich langzaam een waas van onduidelijkheid voor haar ogen kwam. “Pak je spulletjes maar in Isa, alleen belangrijke dingen. De rest kom ik straks halen.” Haar vader keek haar net zo ongelukkig aan als zijn stem klonk. Onwetend als ze was pakte haar jurkjes, broekjes en truitjes in en liep gewoon vrolijk achter haar vader aan, denkend dat ze nog terug zou komen. Echter was dat niet zo, en besloot ze alles maar achter haar te laten.
Ze had gelachen en was in de dure jeep gaan zitten, maar eenmaal daar was ze in huilen uitgebarsten, omdat ze wist dat ze nooit meer haar zusje zou zien, nooit meer haar moeder zou zien en alles achter haar lag en ze hier alleen met haar vader was. Maar na enkele jaren had ze zich beseft dat ze gewoon beter af was zonder hen, en dat ze niemand anders nodig had dan haar vader.

Isa werd weer eens weggesleurd uit haar dagdroom door een hand die haar hand voorzichtig vast pakte. Ze keek meteen naar Nick, toch bang dat hij werd af geschrokken door haar opvallend blauwe ogen die volgens sommige mensen door je heen leken te kijken. Eigenlijk was zij best trots op haar ogen, al zei ze het zelf. Zachtjes trok Nick haar iets naar hem toe en eigenlijk protesteerde ze niet eens, daar zag ze immers het nut niet van in aangezien haar gedachten half op hol sloegen. Dit voelde niet meer dan goed, gewoon goed. Dichtbij hem staan, precies hetzelfde gevoel waardoor ze was gaan blozen. ze glimlachte even onwillekeurig en haar blik schoot haar zijn nog vrije hand die hij zachtjes op haar wang legde. Dit werd toch niet wat ze dacht? Mis, het werd het juist wél. Hij drukte zijn lippen zacht op de hare, maar algauw trok hij zijn hoofd terug tot haar spijt. Ze keek hem toen even verbaasd aan, maar een glimlach speelde om haar lippen waarna ze hier even op beet.
“Je bent gek.” Zei ze toen zacht plagend tegen hem omdat ze er veel zinnigs niet echt uit gewurmd kreeg verder. Haar ogen ontmoetten de zijne even toen hij wat tegen haar zei, om precies te zijn zei hij: “Ik wou dat ik kon zeggen dat het me speet, maar dan zou ik liegen.” Hij grijnsde er zelfs schattig bij! Isa moest even lachen. “Trouwens, ik wed voor nog een zoen, en ik heb de weddenschap gewonnen want het ding viel in dat dingetje.” Isa keek even verbaasd. Wist ze nou echt niet dat het gewoon een basketbal en een basket heette of kwam dat omdat ze eigenlijk gewoon nogal behoorlijk te verbaasd was om ook maar iets mee te krijgen?
Ze keek hem toen even serieus aan waarna ze haar lippen weer op de zijne drukte. Dit zou ze eigenlijk niet eens moeten doen, ze zou gewoon eens serieus moeten worden en niet meteen de eerste de beste aardige en knappe jongen zoenen. Maar wat kon het haar schelen? Hij had haar gezoend dus zo erg bleek hij het niet te vinden, en daarnaast had hij gezegd het niet zo erg was.. toch? Ze trok haar hoofd voorzichtig terug en keek hem toen even lief aan, gewoon lief zoals ze ook wel eens kon zijn als ze een goed humeur had. “Nu staan we eigenlijk niet quitte maarja,” zei ze toen terwijl ze nog steeds een beetje ongemakkelijk haar schouders ophaalde en hem toen weer aankeek. “Vond je dat dan niet erg?” Vroeg ze hem toen alsof het de normaalste zaak van de wereld leek, maar haar nog steeds verbaasde gezichtsuitdrukking bewees wel het tegendeel. Ondertussen merkte ze hoe ze weer eens de nagellak van haar nagels was aan het pulken en stopte ze hier al snel mee, die had ze gisteren pas opgedaan en die mocht er als het kon nog wel een weekje op blijven zitten en dan zou ze weer nieuwe nagellak opdoen.

[Gelukkig nieuwjaar alvast =)]

“Het maakt wel wat uit.” zei Isa die het kennelijk niet met hem eens was. “Je gaat toch niet een nog vrij onbekend persoon zoenen?” Nick haalde zijn schouders op, hij had wel vaker met een meisje gezoend dat hij nog nauwelijks kende. Maar dat was niet iets wat je hardop zei, dat zou de meeste meisjes af schrikken. Al hoe wel, hij had redelijk bekend gestaan als player en toch slaagde hij er in elke keer weer een meisje te versieren. “Het geeft niet, echt niet.” zei hij weer, een klein glimlachje rusten op zijn lippen. De afspraak die hij met zichzelf had gemaakt had hij verbroken, binnen een week. Wat dat betrof had Jamie gelijk gehad, al had hij dit eigenlijk al geweten. Hij had nooit gedacht dat hij zich er lang aan zou kunnen houden. Al had hij gedacht dat hij het wel wat langer vol zou houden. Iets waar zowel Jamie als Levi behoorlijk cynisch over waren geweest, Jasper daar in tegen had meer vertrouwen in hem gehad. Het zou Nick niks verbazen als ze er een weddenschap op hadden afgesloten, dat was dan weer typisch iets voor hen. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, zette de gedachten van zich af en richtte zijn ogen weer op Isa. Haar blauwe ogen had ze recht op de zijne gehad. Prachtige ogen, zo helder, zo vel.
Verbaasd keek ze hem aan, maar de glimlach die haar gezicht sierde maakte duidelijk dat ze er geen problemen mee had dat hij haar had gezoend. “Je bent gek.” zei Isa plagend, Nick grijnsde schouderophalend. “Dat heb ik vaker gehoord, maar daar is niks mis mee toch?” zei hij. Zijn ogen hield hij op de hare gericht, hij had niet verwacht dat ze zo zou reageren. Hij had eerder verwacht dat ze vol zou blijven halen dat ze hem niet had moeten zoenen, en dat hij haar al helemaal niet had mogen zoenen. Maar kennelijk had hij het fout gehad, iets waar hij eigenlijk wel blij mee was. “Trouwens, ik wed voor nog een zoen, en ik heb de weddenschap gewonnen want het ding viel in dat dingetje.” zei Isa. “De bal in de basket, maar die weddenschap neem ik graag aan.” zei hij lachend. Weer voelde hij haar lippen op de zijne, sloeg na een korte aarzeling zijn armen rond haar middel en trok haar tegen zich aan. Sloot voor een moment zijn ogen en beantwoorde haar kus. Tot zij hem beëindigde door haar hoofd iets terug te trekken, hij keek haar glimlachend aan. “Nu staan we eigenlijk niet quitte maarja,” zei Isa, ze haalde wat ongemakkelijk haar schouders op. Alsof ze er nog steeds niet over uit was of het juist was wat ze deed. “En hoe kan ik er voor zorgen dat we quitte komen te staan?” vroeg hij grijnzend. “Vond je dat dan niet erg?” vroeg ze hem weer, hij schudde zijn hoofd. “Nee, echt niet. Jij?” vroeg hij, al vroeg hij zich af waarom ze hem nogmaals gezoend zou hebben als ze het erg vond. Hij had niet echt het idee dat Isa het echt serieus meende, dat ze echt daadwerkelijk voor hem voelde. En daar was hij wel blij mee. Hij was er niet op uit om iemands hart te breken. Al wou dit nog wel eens voor komen, iets wat hij meestal pas na tijd in de gaten kreeg. Het was niet dat het hem veel deed, maar toch het was fijner als een meisje evenals hem niet op veel meer uit was. Hij glimlachte even. Waarna hij zijn lippen weer op die van Isa drukte, een van zijn handen verplaatste hij naar haar nek terwijl hij zijn andere arm rond haar middel liet rusten. Uiteindelijk brak hij de kus weer af, keek haar vrolijk grijzend aan. “Staan we al quitte?” vroeg hij lachend, streek zachtjes met zijn vingers langs haar nek. Misschien zou ze vinden dat hij nu iets te ver ging, maar dan zou hij dat vanzelf wel merken.

[Sorry voor de late reactie (aa) En nog gelukkig nieuwjaar ^^]

Isa grijnsde even onwillekeurig. Een bal en een basket, dat ja. Toen Nick zei dat hij dat wel vaker hoorde moest ze even lachen. Het verbaasde haar niks, maar toch schudde ze even met haar hoofd. Nick was een geval apart, en dan niet alleen omdat hij wist dat hij gek was, maar hij was gewoon aardig en niet meteen uit op iets serieus. Ze hield het nu liever even op de scharrels om het grof gezegd te zeggen dan dat ze écht iets van een relatie wilde maken. Daar zou ze waarschijnlijk niet eens echt klaar voor zijn, een échte relatie met alles erop en eraan, het handjes vasthouden, de knuffeltjes en die hele reeks. “Hmm,” zei ze toen glimlachend terwijl ze weer naar zijn ogen opkeek. “Zelfkennis is altijd goed, is het niet?” vervolgde ze toen met dezelfde glimlach die op haar gezicht speelde. Eigenlijk verbaasde het dat ze hierop was ingegaan. Normaal zou ze dat alleen doen als ze wist dat ze die persoon toch nooit meer ging zien, maar Nick zou hier wel vaker zijn én hij zat op Monica. Oftewel ze had gehunkerd naar iemand die kon zoenen, en voilà. Gevonden.
Nick was eigenlijk iets waarvan ze niet echt wist wat het was, buiten dat het een jongen was dan maar dat bedoelde ze niet. Ze vond hem wel leuk ofzo, maar écht leuk leuk? Ze zou het bij god niet weten want een jongen écht leuk vinden had ze maar één keer meegedaan en dat was toen ze in de tweede klas zat op een jongen die uiteindelijk de grootste zak van de school bleek te zijn. Ze glimlachte even onwillekeurig. Dat was verleden tijd. En nu was zíj degene die de touwtjes in handen had met haar scharrels. Zij vertrok wanneer ze dat wilde, stopte wanneer ze dat wilde. En dat was hetgene wat haar een goed gevoel gaf, dat ze niet zo kwetsbaar was. Daar kon ze niet tegen, niet na alle tegenslagen. En dat zou dan wel de reden zijn waarom ze geen échte relatie aankon.
Het had haar een goed gevoel gegeven, zijn armen rond haar middel, meer dan ze eigenlijk had gedacht. Zijn grotere lichaam gaf haar een veilig gevoel, vertrouwd. Aha! Dat verklaarde waarom ze grotere jongens leuk vond. Ze keek even naar zijn haren en kreeg de neiging om er eens doorheen te woelen met haar handen maar besloot dat wijselijk niet te doen nu zijn haren net goed zaten. Zijn schattige haren toch. Hoe hij quitte kon staan? Haar ogen kregen een speelse fonkeling. “Ik weet wel wat.” Zei ze toen maar nog voordat ze dat idee kon uitspreken beantwoordde hij haar vraag of hij dat niet erg vond. Echter kreeg ze dezelfde vraag tegen geworpen. Of zij het erg vond? “Nee,” maar zachte stem klonk door de zaal heen. “Nee, niet echt, nee.” Zijn glimlach deed haar ook glimlachen en ze voelde zijn lippen algauw weer op de hare. Eén van zijn handen verplaatste hij naar haar nek, waar deze zachtjes bleef rusten. Ze beantwoordde zijn kus en sloothaar ogen totdat hij deze verbrak om te vragen of ze quitte stonden. Wat dacht hij zelf?
Een tinteling ging over haar huid toen zijn vingers langs haar nek streken. Met tegenzin opende ze haar ogen en zag zijn vrolijke lach die om zijn lippen speelde. Hij stond nu voor, alsof hij dat niet wist, een héél stuk voor zelfs. Ze moest even op haar tenen staan om bij zijn oor te komen. “Je staat alweer voor Nick.” Zei ze toen terwijl een subtiele grijns op haar gezicht speelde. Ze kreeg weer zomersproeten, erg genoeg, die nu langzaamaan haar door de zon gebruinde huid kwamen teisteren. “Moet ik je nu weer inhalen?” Vroeg ze hem toen met een zielig pruillipje wat ze zo’n zes seconden vasthield waarna er zich weer een grote glimlach op haar gezicht vormde.
Ze drukte zacht haar lippen weer op die van Nick. Nog steeds een beetje voorzichtig, maar al minder dan net. Ze trok haar hoofd na zo’n vier seconden weer voorzichtig terug en draaide zich toen met een glimlach om waarna ze weer naar de tribune’s liep om op de bovenste rij te gaan zitten. “Weetje,” zei ze toen lachend terwijl ze naar onder keek en naar het kleine figuurtje keek dat Nick voor moest stellen. “Vanaf hier lijk je best klein.” Zei ze toen plagend terwijl ze haar handen even door haar haren haalde. Dat had ze eigenlijk niet moeten doen, hier gaan zitten, want het was hier nogal koud doordat de airco aanstond en de koude lucht tegen haar rug aan blies. “Brr,” mompelde ze toen zacht mopperend met een zielige ondertoon. “Het is hier kóúd!” Zei ze toen met een glimlach op haar gezicht. Jammer genoeg was het er dan ook gewoon écht koud, maar was zij te koppig als wat en bleef er gewoon zitten, maar sloeg uiteindelijk haar armen rondom haar middel zodat ze het wat warmer zou krijgen dan ze het nu had.

[maakt niet uit =D, en jij ook nog een gelukkig nieuwjaar trouwens, nogmaals ]

“Zelfkennis is altijd goed, is het niet?” zei Isa, een glimlach sierde haar gezicht. Nick knikte langzaam, zelfkennis was meestal goed. Zo wist je hoe je in elkaar zit, en tot wat je in staat was. Op die manier zou je jezelf kunnen behoeden van fouten. Maar toch, juist het feit dat je wist tot wat je in staat was kon vervelend zijn. Pijnlijk. Om te weten wat je kon doen, hoe onmenselijk je soms kon zijn. En ook het feit dat je wist hoe je in elkaar zat. Wat voor iemand je was, en wat je zou kunnen of juist niet zou kunnen was soms behoorlijk confronterend. Belette je ervan te veranderen, juist omdat je wist hoe onmogelijk dit was. “Meestal wel ja.” zei Nick, merkend dat zijn gedachtes af begonnen te dwalen. Iets waar hij totaal geen behoefte aan had, het voelde nu juist zo goed. Eventjes alles vergeten, en leven in het heden niet in het verleden. Isa was anders dan de meeste meisjes die hij wist te verleiden, juist omdat ze evenals hem op niets meer uit leek te zijn. Ze was net als hem niet uit op een relatie. Wat Nick betrof was een relatie voor hem niet weg gelegd, hij zou zijn vriendin toch niet trouw kunnen blijven. Bovendien was hij van mening dat je in een relatie open moest zijn, en hij was er vrij zeker van dat er geen meisje was dat bij hem zou willen blijven als ze alles van hem wist. Misschien, misschien dat hij ooit een relatie aan zou gaan. Als hij de ware had gevonden, als die al bestond. Hij had wel eens relaties gehad, maar deze vond hij niet telde. Geen van de relaties had langer dan drie weken geduurd, en hij was meestal gedurende die tijd ook nog vreemd gegaan. Er was slechts één meisje waar hij ooit gevoelens voor had gehad, maar zij had hem verlaten. Nog voor er echt wat tussen hen was gebeurd. Voor de voor hem nog steeds wat pijnlijke herinneringen terug konden keren richtte hij zijn blik weer op Isa. “Ik weet wel wat.” begon ze, maar Nick gaf haar niet de kans om hem haar idee te vertellen doordat hij antwoord gaf op haar eerdere vraag. “Nee,” Isa’s antwoord deed Nick glimlachen. “Nee, niet echt, nee.” zei ze nogmaals, hij fronste even. Niet echt? Ach, waarschijnlijk moest hij haar woorden niet al te letterlijk opvatten. “Je staat alweer voor Nick.” zei Isa, nadat ze op haar tenen was gaan staan zodat ze bij zijn oor kon komen. “Moet ik je nu weer inhalen?” vroeg ze met een pruillipje. Nick grijnsde onwillekeurig, zag hoe het pruillipje al vrij snel weer veranderde in een grote glimlach. “Eigenlijk wel hea.” glimlachte hij, maar nog voor hij verder iets kon zeggen drukte ze haar lippen op de zijne. Hij sloot zijn ogen, beantwoorde haar kus die naar zijn mening veel te kort duurde. Ergens verbaasde het hem dat ze zich omdraaide en de tribune opliep, hij volgde haar met zijn ogen. Een grijns stond op zijn gezicht. Rustig liep hij naar de oranje basketbal die nog altijd in de zaal lag, pakte het ding beet waarna hij het in de berging wierp. Er voor zorgend dat die vlak bij de rest van de ballen kwam te liggen, zo zou er niet kunnen mopperen over het feit dat de bal nog midden in de zaal lag. “Weetje,” hoorde hij Isa, vanaf de tribune lachend zeggen. Hij draaide zich weer naar haar om keek naar haar op. Ze was op de bovenste rij gaan zitten, waardoor hij zijn hoofd iets op moest heffen om haar te kunnen zien. “Vanaf hier lijk je best klein.” zei ze, Nick lachte even. “Misschien moet ik dan maar bij je komen dan lijk ik wat minder klein.” grijnsde hij, waarna hij naar de tribune toe liep. “Het is hier kóúd!” hoorde Nick Isa zeggen toen hij halverwege de tribune was. Hij keek haar even aan, zag de glimlach die op haar gezicht stond. Het viel hem op dat ze haar armen om haar middel had geslagen, zoals de meeste mensen deden als ze een poging deden zichzelf warm te houden. Hij ging naast Isa op de bovenste rij zitten, sloeg na een korte aarzeling zijn armen om haar heen en trok haar zachtjes tegen zich aan. “Zo word je wel warm.” zei hij grijnzend. “Maar als je er bezwaar tegen heb, kan ik je ook wel mijn vest geven. Dat licht beneden in de zaal.” vervolgde hij met dezelfde grijns.

Hij had meestal gezegd. Meestal was zelfkennis goed. Eigenlijk vond ze dat niet kloppen, zelfkennis was altijd goed. Wat er ook gebeurde het was gewoon goed om te weten wie je was en wat je grenzen waren, toch? Ze grijnsde even zachtjes terwijl ze nog steeds naar onder keek en een klein zuchtje slaakte. Hij was zoals haar, niet uit op… iets échts. Iets waaraan je vast zat. Waarvan je wist dat het serious business was. Hij was niet zoals de rest van de jongens, die dacht dat zij haar als liefje voor een avond hadden terwijl zij ze gewoon na een nachtje flikflooien dumpte. Ze glimlachte even, ze wist niet of ze zo ver ging met Nick. Ze kwam hem immers nog tegen en om dan telkens blikken op je gericht te krijgen was niet haar voornaamste doel van haar scharreltjes die ze zo nu en dan eens had voor wat.. vermaak? Was dat wel het juiste woord, vermaak? Nee, misschien kon ze het beter voor gewoon een leuk avondje noemen. Voor wat spanning en avontuur in haar leventje. Ze slaakte wederom een zucht terwijl ze even opkeek naar het raam waar stof op lag. Ze miste haar vader eigenlijk. Ze miste het om gewoon met z’n tweetjes te zijn en het in zijn armen vallen als iets slecht was, of als iets mis ging of ze zich niet veilig voelde. Ze miste het ja, maar ze wist dat dit beter was. Dat dít haar toekomst was, en dat ze gebruik moest maken van wat haar vader haar aanbood. En zeg nou zelf, de jongens op monica waren niet mis dus hij had haar ook nog wat plezier aangeboden. Misschien moest ze maar eens eerlijk zijn tegen haar vader, zeggen dat ze tegen zichzelf klem zuipen kon en zonder problemen een heleboel alcohol achterover kon slaan. Nah, niet zo’n goed idee tenzij ze wilde dat hij zich kapot schrok en haar meteen van Monica af haalde.

Ze keek op toen ze Nick zag bewegen met de bal naar de berging en glimlachte even. Hij legde het oranje ding rustig bij de andere basketballen en keek toe hoe hij zich zacht lachend naar haar toedraaide “Maar dan word ik weer klein,” protesteerde ze toen zachtjes maar ze zag dat hij al aan het begin van de trappen stond en bleef toen maar rustig afwachten. Ze zag hem glimlachen en dat deed haar nog meer glimlachen dan daarvoor. “Nu ben je weer groot Nick,” zei Isa toen terwijl ze op de stoel naast haar klopte, wat niet eens nodig was, en voelde hoe Nick een arm rondom haar heen sloeg en tegen zich aan drukte. Ze glimlachte even zachtjes “Hm… Je bent gewoon warm,” zei ze toen maar ze loog niet, Nick’s lichaam was warmer dan dat van haar en het warmde haar weer op. “Nee, ik heb hier helemaal geen bezwaar mee hoor,” zei Isa toen zacht lachend terwijl ze hem nu lachend aankeek. “Hmm.. nu denk je zeker dat ik gek ben he?” Vroeg ze hem toen zacht lachend “Je zomaar zoenen en dan een hele uitloop naar dit,” zei ze toen terwijl ze doelde op hoe ze nu zat. Alsof, alsof ze een stelletje waren. Zo voelde het, eigenlijk een beetje ongemakkelijk omdat het.. omdat het totaal anders was dan wat ze deed met al die andere jongens, gewoon wat klooien en dan wegwezen of misschien nog eens één keertje teruggaan. Ze keek toen weer naar Nick. “Vind je dit écht niet raar?” Vroeg ze hem toen. “Iets doen zonder na te denken over een relatie weetjewel,” zei ze toen terwijl ze even naar voren keek. “Ik zou het niet aankunnen denk ik, ik ben nog jong en ik heb nog een leven voor me, ik wil er gewoon van genieten denk ik.” mompelde ze toen terwijl ze Nick even glimlachend aankeek en ze wat dichter tegen hem aan ging zitten. Hij voelde veilig, al de hele tijd, met zijn grotere lichaam en al moest ze het zeggen het maakte dit alles wat er net gebeurd was minder ongemakkelijk dan het had kunnen zijn.

[bluh, sorry voor het afgeraffelde einde. Moet gaan =[ ]

“Maar dan word ik weer klein,” protesteerde Isa, Nick grijnsde onwillekeurig ging rustig verder met het beklimmen van de trappen. Hij wierp een terloopse blik op één van de smalle ramen die boven aan de muur zaten. Waarschijnlijk om te voorkomen dat een bal de ruit zou kunnen raken tijdens het basketballen. Buiten was het onderhand al donker geworden, hoe lang zou hij hier al zijn? Hoe lang had hij met die bal tegen de muur aan staan smijten voor Isa binnen was gekomen? Wat had zijn woede eigenlijk aan doen wakkeren? Een herinnering, iets wat iemand gezegd had? Hij wist het niet meer, dat was meestal het geval bij een woede aanval. Net als het meestal zou was dat als mensen ruzie hadden ze later vergaten waarover het ging. Simpelweg omdat het meestal om iets onbenulligs ging, dat een hele reeks emoties activeerde. Meestal ging het niet eens over het geen waar mensen ruzie over maakte. Onmerkbaar schudde Nick zijn hoofd, veel deed het er niet toe.
“Nu ben je weer groot Nick,” zei Isa, terwijl ze op de stoel naast haar klopte. “Dat bevalt me wel, groot zijn.” grijnsde hij, dacht zonder er echt bij stil te staan aan Michel die hem vroeger altijd kleintje had genoemd. Niet dat hij klein was, maar in vergelijking met Michel wel. Maar ja, bijna iedereen was in vergelijking met die jongen klein. Hij had het postuur van de kleerkasten die voor de ingang van dure clubs stonden. Hij hoefde enkel voor de der te gaan staan en het was onmogelijk om naar binnen te gaan. Volgens Stefano was zo iemand onmisbaar voor een bende, e Nick kon hem geen ongelijk geven. “Hm… Je bent gewoon warm,” zei Isa, Nick richtte zijn ogen weer op haar glimlachte even. “Nee, ik heb hier helemaal geen bezwaar mee hoor,” vervolgde ze zacht lachend. Ergens was hij er wel blij mee dat Isa er geen probleem mee had dat hij zijn arm om haar heen geslagen had. Gewoon omdat het goed voelde om haar zo dicht tegen zich aan te hebben. Niet omdat ze hem gevoelens gaf, of iets dergelijks. Nee, het voelde gewoon goed, niet meer maar ook niet minder. “Hmm.. nu denk je zeker dat ik gek ben he?” vroeg Isa, nog altijd zacht lachend. Nick keek haar aan, een kleine grijns was op zijn gezicht verschenen. “Je zomaar zoenen en dan een hele uitloop naar dit,” vervolgde ze, hij haalde zijn schouders op. “Ik denk dat iedereen wel een beetje gek is, als dat niet het geval was zou de wereld wel heel saai worden.” grijnsde hij. “Vind je dit écht niet raar?” vroeg ze weer, de lachende ondertoon was uit haar stem verdwenen. En Nick besloot nu serieus antwoord te geven op haar vraag. “Iets doen zonder na te denken over een relatie weetjewel,” vervolgde ze, Nick haalde zijn schouders op. “Ik zou het niet aankunnen denk ik, ik ben nog jong en ik heb nog een leven voor me, ik wil er gewoon van genieten denk ik.” zei Isa, hij glimlachte even. Voelde dat Isa wat dichter tegen hem aan kwam zitten. “Nee, ik vind het niet raar.” zei hij, terwijl hij zijn blik voor zich richtte en naar de stenen muur staarde. “Ik doe wel vaker dit soort dingen zonder na te denken over een relatie. Want daar heb ik totaal geen behoefte aan, ik denk niet dat het voor mij weg gelegd is.” zei hij eerlijk, hij had het idee dat Isa wel in de gaten had dat hij een player. Of elk geval iets in die richting was. “Vind jij het zo raar dan?” vroeg hij, keek Isa voor een moment vragend aan.

Isa’s ogen schoten over de ruimte heen die al aardig donker werd, de lichten van de zaal sprongen aan en ze keek even op. Gebeurde dat soms automatisch op een bepaald tijdstip ofzo? Ze keek even om zich heen naar de grote lampen die op het veld schenen en moest haar ogen even samenknijpen om aan het ineens heel heldere licht te wennen. Het waren eigenlijk simpele dingen die haar leven zo lastig maakten bedacht Isa zich toen. Niet dat jongens nou simpel waren, in tegendeel, maar toch was haar uitvlucht voor het dagelijkse leven een of andere scharrel zoeken die er goed uitzag en niet stomdronken was en dan gewoon weggaan. Eigenlijk best triest. Misschien moest ze wat anders gaan doen buiten honkbal, misschien moest ze gewoon eens een break nemen van het honkballen om wat anders te doen. Nee, als ze dat zou doen zou ze knettergek zijn. Ze was een van de betere spelers in haar eigen team en in het schoolteam waren ze gewoon allemaal goed, daar viel niet over te twijfelen. Hm.. dan maar een andere manier zoeken om te ontspannen, maar totdat ze daar een antwoord voor had hield ze het maar op de jongens en het uitgaan.
“Jou wel ja, maar nu ben ik wel bijna zielig, zo klein ben ik.” Zei Isa toen zacht terwijl ze met haar hand door zijn haren woelde. “Ik heb wel een bijbaantje voor je, mijn verwarming zijn.” Plaagde ze hem toen een beetje terwijl ze nu naar zijn gezicht keek waar een glimlach op speelde, wat haar ook weer deed glimlachen. “Dat denk ik ook wel ja,” zei Isa toen met een bevestigende knik. Nick had gelijk, als iedereen hetzelfde was dan werd de wereld wel saai. Ze vond haar stiefzusje in tweevoud, namelijk haar tweelingzusje, al erg genoeg met z’n tweetjes. Het waren gewoon twee monsters die telepathisch met elkaar konden praten ofzo. Enge kinderen waren het, meer woorden wilde ze er niet aan geven. Zeker niet nadat ze haar hond roze hadden geverfd en haar dikke kater, Mister Figaro ookwel mister F, strikjes in zijn lange harige vacht hadden gedaan en ook hem roze hadden geverfd. Isa rilde even, het had haar drie wasbeurten bij de trimsalon gekost voor beide dieren om het spul eruit te krijgen en dat had haar niet zo’n klein gat in haar hand bezorgd. ze slaakte een zuchtje en bekeek haar nagels weer, koraakleurig. Een van haar favoriete kleuren, waarom wist ze eigenlijk niet.
Ze keek naar Nick die nu ook serieus antwoord gaf en glimlachte even kort. “Welkom bij de club?” Zei ze toen zacht glimlachend terwijl ze hem weer lachend aankeek. “Je bent gewoon een kleine player, Nick di Destino,” zei ze toen plagend terwijl ze hem weer met een speelse blik aankeek. “Niet dat het mij iets boeit, maarja.” Zei ze toen lachend terwijl ze hem toen weer aankeek toen hij haar vroeg of ze dit dan niet raar vond. “Nee,” zei ze toen uiteindelijk met een glimlach. “Het lijkt alsof ik het raar vind, maar ik vraag het me gewoon af.” Legde ze toen uit. “Want ik wil gewoon weten wat anderen denken, ik kan er niet tegen als ik dat niet weet als ik rare dingen doe.” Zei ze toen zacht lachend tegen hem. “Ik bedoel maar, ik ga je hier echt niet bespringen.” Zei ze toen met een ondertoon waar een zachte lach doorheen klonk. “En dan niet alleen omdat we in een gymzaal zitten,” zei ze toen met een speelse glimlach erbij terwijl een fonkeling in haar ogen verscheen. “En daarnaast zou ik ook niemand zomaar bespringen als ik niet stomdronken ben of zeker weet dat de ander dat ook wil.” Zei ze toen terwijl ze haar schouders even ophaalde. Isa grijnsde even zachtjes. “Ook al denken de meeste mensen van niet, ik weet heus wel wat ik doe.” zei ze toen terwijl ze haar schouders ophaalde en Nick in zijn ogen keek terwijl een glimlach op haar lippen speelde. Echte gevoelens voor Nick had ze niet, of ze ze kreeg: wist zeniet. Wilde ze die hebben; daar kwam ze nog wel achter, maar dat boeide haar nu niet. Maar al die dingen maakten hem er niet minder leuk op dus dat was dan tenminste geen tegenvaller. Ze legde na enige aarzeling voorzichtig haar hoofd tegen zijn schouder en glimlachte even tevreden. “Hoe laat is het?” mompelde ze toen zachtjes bedoeld voor Nick terwijl ze de deur die open en dicht ging negeerde, die persoon ging toch wel naar de andere gymzaal. Nee, hij ging zelfs weer weg. Weer hoorde je de deur dichtvallen en nu keek Isa even kort op. “Wat zoekt iemand nog in een gymzaal als het donker wordt?” Mompelde ze toen even kort waarna ze zachtjes gaapte. “Volgens mij begin ik moe te worden, dat wordt geen uitgaan vanavond tenzij ik een starbucks vind.” zei ze toen met een vrolijke toon.

De lichten in de zaal sprongen aan, voor een moment kneep Nick zijn ogen tot spleetjes. Verblind door het felle licht. Persoonlijk vond hij het licht onnodig, zonet had hij alles nog prima kunnen zien. Bovendien verwachtte hij niet dat er rond dit tijdstip nog veel mensen in de sportzaal rond zouden zwerven. Dat was juist de reden dat hij hier tegen de avond heen was gegaan. Niet dat hij het erg vond dat Isa hem was komen storen, helemaal niet zelfs. Hij grijnsde onwillekeurig, richtte zijn ogen weer op haar. “Jou wel ja, maar nu ben ik wel bijna zielig, zo klein ben ik.” zei Isa zacht, terwijl ze met haar hand door zijn haar woelde. Hij trok een pruillipje, maar slaagde er niet in die langer dan 2 seconden vast te houden. “Het zat net goed.” zei hij. “Trouwens, er is niks mis met kleine meisjes.” vervolgde hij. Het was hem laatst op gevallen dat de meisjes waar zijn blik meestal langer op bleef rusten, altijd wat kleiner waren. Hij vond het maar niks als een meisjes even lang was als hem, waarom wist hij niet. “Ik heb wel een bijbaantje voor je, mijn verwarming zijn.” zei Isa, hij keek haar aan zag de glimlach die er op haar gezicht was verschenen. “Hmm… lijkt me een leuk baantje.” grijnsde hij. “Dat denk ik ook wel ja,” stemde ze met hem in. Ja de wereld zou zeker saai worden als iedereen het zelfde was, hij kon het zich haast niet voor stellen. Zijn vrienden waren allemaal zo verschillend, en juist dat zorgde regelmatig voor lachwekkend momenten. Het zorgde ook regelmatig voor ruzies, maar gelukkig waren er altijd wel een paar die er voor zorgde dat het niet uit de hand liep. En meestal waren het juist degene die het meest op elkaar leken die ruzie kregen. Lars, een man die bij hen in de straat woonden en samen met een groep andere een pand had gekraakt, had wel eens tegen hem gezegd dat juist de mensen die het meest op elkaar leken altijd ruzie hadden. Wat de aanleiding was geweest wist Nick niet meer zo goed. Waarschijnlijk een ruzie tussen Levi, en één van de mannen uit het pand van Lars. Althans dat waren meestal de moment waarop Nick met Lars in gesprek raakte.
“Welkom bij de club?” zei Isa, hij grijnsde even naar haar. “Je bent gewoon een kleine player, Nick di Destino,” vervolgde ze op een plagende toon, Nick lachte. “Ik dacht dat ik groot was?” zei hij. “Maar volgens mij geld het zelfde voor jouw.” voegde hij er lachend aan toe. Kon je een meisje eigenlijk een player noemen? Ach, veel maakte het niet uit ze zou begrijpen wat hij bedoelde en dat was waar het om ging. Het viel Nick op dat er een speelse blik in haar ogen was verschenen, het gaf haar iets liefs. Hij glimlachte onwillekeurig. “Niet dat het mij iets boeit, maarja.” zei Isa lachend, eigenlijk was hij er wel blij mee dat ze er geen problemen mee had dat hij een player was. Al kon dit hem normaal gesproken weinig schelen, misschien dat het te maken had met het feit dat hij haar waarschijnlijk nog dagelijks zou zien. Of dat hij haar begon te mogen. Hij wist het niet, en veel boeide het hem ook niet. “Nee,” zei Isa na een korte stilte, waarin het geruis van de airco duidelijk te horen was. “Het lijkt alsof ik het raar vind, maar ik vraag het me gewoon af.” Begon Isa, hij keek haar aan nog altijd met een glimlach op zijn gezicht. “Want ik wil gewoon weten wat anderen denken, ik kan er niet tegen als ik dat niet weet als ik rare dingen doe.” Hij knikte langzaam, ten teken dat hij het begreep. “Ik bedoel maar, ik ga je hier echt niet bespringen.” Nog altijd was er in Isa’s stem een zacht lachende ondertoon te horen, Nick grijnsde hij zou het niet heel erg vinden als ze het wel deed. Onmerkbaar schudde hij zij hoofd. “En dan niet alleen omdat we in een gymzaal zitten,” vervolgde Isa. “En wat is die andere reden, want op die eerste heb ik wel een oplossing.” zei hij plagend. “En daarnaast zou ik ook niemand zomaar bespringen als ik niet stomdronken ben of zeker weet dat de ander dat ook wil.” ging ze verder, alsof ze dacht dat hij dat van haar verwachten. “Ook al denken de meeste mensen van niet, ik weet heus wel wat ik doe.” beëindigde. “Dat geloof ik wel.” zei hij, een grijnsje was op zijn gezicht verschenen. Isa legde haar hoofd op zijn schouder, hij keek naar haar een glimlach spelend op zijn lippen. “Hoe laat is het?” vroeg ze, Nick viste zijn mobiel uit zijn broekzak. Wierp een blik op het schermpje van het wat oude apparaatje. Hoorde hoe de deur open ging, maar sloeg er geen verdere acht op. Waarschijnlijk zou diegene wel vertrekken. “Het is tien over half 11.” zei hij, waarna hij kort fronste. Was het al zo laat? Of was hij gewoon vergeten de tijd te verzeten? Hoe groot was het tijd verschil tussen Italië en Amerika eigenlijk? Zijn zusje belde hem meestal rond vier uur s’ middags maar hoe laat het dan bij haar was wist hij niet. Het kon daar net zo goed midden in de nacht zijn, Angel kenende sliep ze niet voor drie uur. “Wat zoekt iemand nog in een gymzaal als het donker wordt?” vroeg Isa. “Op zich zijn wij hier net zo goed.” zei hij zacht lachend, waarna hij zijn mobiel weer in zijn broekzak liet glijden. “Volgens mij begin ik moe te worden, dat wordt geen uitgaan vanavond tenzij ik een starbucks vind.” zei Isa. “Zo te horen vind je het niet heel erg dat je niet uit kan.” grijnsde Nick.