Just dance, till I forget

Een jong meisje zat alweer in de Zanzibar. Ze was er opnieuw binnen gekomen voor haar leeftijd. Ze keek om haar heen en zuchtte even. Ze wilde haar even losgooien. Zoals vroeger altijd. Om alles weer te vergeten. Over haar broer, haar familie en over.. Vincent. De jongen die steeds weer in haar dromen voorkwam. Haar nachtmerries gaf en haar gedachten op hol liet slaan. Waarom verdween hij niet? Ze wilde het vergeten, hier en nu. Ze zou blijven tot ze niet meer aan hem dacht. Ze liep de dansvloer op en luisterde naar de muziek. Ze snoof even en begon te dansen. Natuurlijk kon ze dat goed. Ze negeerde alles om haar heen en voelde de trillingen van de luide muziek. Ze maakte even een salto en negeerde echt alles. Ze sloot haar ogen en na een tijd was ze het al beu. Ze liep naar de bar en zette haar neer. Ze bestelde een cola en staarde een lange tijd voor haar uit. Ze was deze avond een makkelijke prooi. Al had ze dat zelf niet door. Ze zou het zelfs niet erg vinden mochten ze haar alcohol of drugs geven. Ze wilde het vergeten. Vergeten van die liefde die haar kapot gemaakt had, diep vanbinnen.

Voorover gebogen zat Romeo aan de bar. Hij had een bacardi in zijn hand en nam er steeds kleine slokjes van. Hij was hier met wat klasgenoten gekomen, gewoon om even los te gaan. Er werd goede muziek gedraaid en de mensen die zich in de bar bevonden waren erg aardig. Hij nam nog een slok van zijn drankje en keek naar het houten barblad. ‘Romeo, ga je mee dansen man?’ klonk een stem van een van zijn klasgenoten. Rustig schudde Romeo zijn hoofd en nam nog een slok. Hij was niet erg in de stemming. Hij was vanmorgen gebeld door zijn vader die iets over begrafenissen had zitten vertellen. Binnenkort moest hij weer even naar Florence voor zijn moeder, voor zijn familie. Hij wilde graag zijn kleine broertje weer zien maar iets weerhield hem ervan om weer terug te gaan naar zijn geboorte land. Het was gewoon een slechte herinnering die hij had. Hij zuchtte en dronk zijn flesje in één teug leeg. Vanavond zou hij lekker losgaan, geen gedoe met verledens even. Hij keek weer naar het barblad en hoorde allemaal lawaai van de mensen op de dansvloer. Helaas had hij geen zin om zich om te draaien, anders had hij het hele spektakel wel meegemaakt. Na een tijdje zag hij dat er iemand aan de bar was komen zitten. Hij wierp een blik op de persoon en zag dat het een meisje was. Kort knikte hij en bestelde nog een drankje. Lekker zuipen en geen zorgen. Dat was het leven waar hij opzoek naar was.

Zélie staarde voor haar uit. Ze luisterde naar de muziek en het geroep van mensen. Ze sloot haar ogen even en haalde diep adem. Ze keek even rond en zag de jongen die ook aan de bar zat. Hij knikte toen hij haar zag. Zélie glimlachte rustig en vriendelijk terug. Ze stond op en keek op toen wat jongens kwamen. "Heee. Zin om te dansen?" vroeg een jongen. Zélie knikte maar en liep met het groepje naar de dansvloer. Het ging nog eens slecht aflopen maar dat maakte niet veel uit. Ze wilde het vergeten. Ze zou alles doen om dat te doen. Ze begon rustig te dansen maar door haar gedachten lukte het amper. Ze dacht aan de verkeerde dingen waardoor ze haar evenwicht even verloor. Een jongen greep haar vast en duwde een paar pillen in haar hand. "Kom op, dan dans je beter en dan word het leuk" zei deze. Zélie negeerde alles en slikte de pillen in. Ze danstte al snel erg lang en hevig met de jongens. Na een tijd begon ze misselijk te worden, hoofdpijn kwam ook op. Ze zette haar weer aan de bar en zuchtte. Ze was al snel erg witjes geworden en ze staarde voor haar uit. De jongens hadden een nieuw meisje gevonden om mee te dansen. Zélie was nu even uitgeteld.

Romeo kreeg zijn drankje na een paar minuten en zag dat een paar jongens naar het meisje waar hij zojuist naar had geknikt vroegen of ze kwam dansen. Hij zag dat ze knikte en met het groepje de dansvloer opliep. Het zag ernaar uit dat de jongens niet van een goede soort kwamen. Het soort type dat dag en nacht aan de alcohol zat en drugs gebruikte, het meisje zag er verstandig genoeg uit om niet mee te gaan met hun handeltjes en “snoepjes”… maar hij had het mis. Hij zag hoe het meisje iets in haar handen gedrukt kreeg wat op een pil leek en het ook nog innam. Dat was het moment waarop hij afknapte op de brunette. Hij draaide zich weer om naar de bar en nam een slok van zijn drankje. De alcohol leek maar niet zijn werk te gaan doen in zijn lichaam. Hoeveel hij ook aan het drinken was hij werd niet dronken of zijn gedachtes werden niet weggevaagd. Hij zuchtte en dacht aan de keer met Maja op het strand. Dat was echt super geweest, lekker surfen en die avond kiten. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat het meisje weer aan de bar was komen zitten en voor haar uit aan het staren was. Ging het wel goed? Hij schraapte zijn keel en kwam van zijn barkruk af. Rustig nam hij plaats naast het meisje en glimlachte vriendelijk al zou ze dat waarschijnlijk niet merken. ‘Alles goed? Je ziet wat bleekjes.’ zei hij. Hij bewaarde een afstand tussen zichzelf en het meisje en keek afwachtend naar het barblad.

Zélie staarde nog een lange tijd voor haar uit. Ze werd wat duizelig en het werd erger. Wazig keek ze voor haar uit en schrok toen iemand naast haar kwam zitten. Ze slikte even en keek op. Ze hoorde de stem wat vaagjes en hoorde dan uiteindelijk de vraag. ‘Alles goed? Je ziet wat bleekjes.’ Ze zweeg een tijd tot de vraag echt tot haar door drong. "Ja.. Ja het gaat" mompelde ze zacht. Eigenlijk ging het helemaal niet. Het werd steeds erger en diep in haar wist ze dat het door de pillen kwam. Ze snakte kort naar adem en ademde diep in. Haar keel prikte en ze keek even naar de groep. Een nieuw meisje dat zich bij hun gevoegd had. Vreselijk dat ze bleven doorgaan. Ze dacht even aan haar broer. Alsof hij daar was en meerdere slachtoffers zocht om te vermoorden of te pijnigen. Zélie schudde de gedachte weg en keek met haar bruine ogen naar de jongen. Ze zei niets meer en zuchtte even. Oh wat voelde ze haar slecht. Ze slikte even en keek dan weer naar de jongen. Wat moest ze zeggen? Ze wist niet eens wat ze geslikt had. Slim Zélie, erg slim.

Romeo nam een slok van zijn bacardi en keek weer opzij naar het meisje dat er niet zo goed uitzag. Logisch als je blindelings pillen van mensen aannam en ze ook daadwerkelijk inslikte. Hij kon er niet bij dat mensen dat zomaar zouden doen, hij zou altijd eerst vragen wat erin zat. Misschien was een beetje stom maar hij wilde ook niet in het ziekenhuis belanden, hij had genoeg trauma’s aan de dagen dat Liam daar had gelegen en ook zijn moeder, ten minste haar lijk. Hij zuchtte en hoorde dat het meisje eindelijk wat zei. Hij kon haar niet zo heel goed verstaan door de muziek maar hij maakte uit de bewegingen van haar lippen op dat ze zei dat het goed ging. Romeo wist niet of hij moest aandringen om water te drinken of om haar vinger in haar keel te gaan steken zodat ze zich beter zou voelen. Hij had het wel eens als advies gegeven aan een van zijn beste vriendinnen in Florence, het had haar geholpen toen. Na een paar minuten besloot hij een gokje te wagen en wendde zich weer tot het meisje. ‘Misschien is het beter om je maag te legen. Die pillen zijn niet goed, daarna wil ik je best meenemen naar buiten, daar is het veel lekkerder.’ zei hij vriendelijk. Hij was boven de muziek uitgekomen maar of het meisje hem had gehoord wist hij niet, misschien was ze zo verdoofd dat ze niks meer kon opvangen uit haar omgeving. Om het goede voorbeeld te geven schoof hij zijn bacardi opzij en bestelde een water. Hij nam er een slokje van en schoof het in de richting van het meisje. Hij dacht terug aan wat hij net had gezegd en kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan, het leek net alsof hij haar naar buiten wilde werken om haar vervolgens de verkrachten of iets dergelijks. Hij schudde zijn hoofd en beet verlegen op zijn onderlip. ‘Sorry, als ik overkom als een soort idioot die je naar buiten wilt werken en je daarna wat aan wilt doen, zo bedoel ik het niet.’ gaf hij stuntelend toe. ‘Ik ben trouwens Romeo.’ zei hij vriendelijk. Hij vond ook al dat zijn naam niet meewerkte. Het leek nog steeds zo een rare versier truc .. oh damn.

Zélie staarde weer wat wazig voor haar uit. Ze sloot haar ogen even en keek weer naar de jongen. Ze trilde een beetje van de kou. Hoe kon ze dat hier hebben? Had ze werkelijk zo snel kou of was het door de drugs? Ze zuchtte even en keek weer wazig naar de jongen. Ze probeerde haar te ontspannen en probeerde hem ook te verstaan. Maag legen? Naar buiten? Ze dacht na. Frisse lucht zou haar misschien al wat beter maken. Ze zuchtte en keek weer naar de jongen. Hij leek erg aardig. Ze merkte toen op dat hij wat water naar haar toe schoof en heel stil nam ze een paar slokken. "Dankje" zei ze dan erg zacht en probeerde te glimlachen. Ze keek even weg en hoorde de woorden. Ook stelde hij zich voor. "Niet erg, ik begrijp je wel" zei ze zachtjes en keek in zijn ogen. "Ik ben Zélie" zei ze dan alsof de naam haar niet bang of onzeker maakte. Romeo was best een leuke naam en dat deed haar denken aan.. Ze schrok en schudde haar gedachte weg. Ze wilde er niet aan denken en nu gebeurde het weer. Zélie slikte even en probeerde daarna op te staan. Nog steeds was ze erg duizelig en hield ze haar vast aan de bar. Haar ogen naar de grond gericht. Dit zou zeker niet goed komen. Ze kon amper lopen.