Met rose naar de burger king

Met zijn rug leunde hij tegen het bakstenen muurtje van de burger king. Het voelde koud aan. Maar zo voelde hij zich niet. Sommige mensen deden al een trui aan als het herfst was, maar hij niet. Hij kon het prima aan met een shirt. Tenminsten nu wel. Een zucht verliet zijn keel. Hij had hier met Rosalie afgesproken. Voor een moment dacht hij terug wat ze tegen elkaar hadden gezegd. Toen hij haar voor het eerst zag. Over het verhaal dat ze hem had verteld. Nog steeds verbaasde het hem hoe weinig het haar kon schelen. Of deed ze maar zo? Michiel schudde zijn hoofd, dat deed er nu eigenlijk helemaal niet toe. Het belangrijkste was dat ze zou komen. Hij was zelf al vast gaan lopen, maar zij zou straks ook wel komen. Daar was hij zeker van.
Michiel ging met zijn hand naar zijn broekzak om te voelen of de inhoud er nog wel inzat. En ja, hij voelde de munten tegen zijn hand aan. Een glimlach gleed over zijn gezicht heen, terwijl zijn ogen voor de zoveelste keer door de straat liet dwalen. Zijn hand haalde hij weer uit zijn zak en voor een paar seconden sloot hij zijn ogen. Om vervolgens zijn hoofd tegen de muur te laten leunen. Maar zodra hij dat deed, schoten er beelden door zijn hoofd heen. Ze leken net echt, al waren ze soms wel van lang geleden. Maar dat zei niet altijd dat ze je geen pijn deden. Sommige dingen kon echt in je hoofd gegrift staan. Omdat ze zo'n indruk op je hadden gemaakt.
Een zucht verliet zijn keel. Omdat hij voelde dat één van zijn benen moe aan het worden was. Nog altijd had hij zijn ogen gesloten. En luisterde naar de geluiden die de mensen om hem heen maakte. Het lukte hem gek genoeg niet om zich buiten te sluiten. Doormiddel van zijn gedachtes. Misschien omdat hij op iemand wachtte. En dan zou hij wel suf overkomen..

[alleen ik&Rosalie]

Rosalie zuchtte en voelde hoe haar hart als een gek begon te kloppen. Haar benen bewogen zich snel achter elkaar en ze keek vluchtig op haar zwarte samsung star gsm en zag dat ze misschien al een paar minuten te laat kwam. Opgelucht omdat ze eindelijk de overkant van de straat bereikt had ademde ze diep in en sloeg met haar hand tegen haar borst net alsof ze daarmee haar hart wat kon stiller maken. Toen ze een beetje uitgerust was keek ze eens goed om zich heen en zag Michiel in de verte tegen een muur aanleunen. Hij leek na te denken, net zoals altijd. En op één of andere manier maakte hem dat zo mysterieus. Het maakte je nieuwsgierig. Met haar ene hand groetend omhoog gestoken stapte ze kalm naar Michiel. "Haay!", zei ze opgewekt en glimlachte waarna ze zag hoe er kleine luchtkringetjes uit haar mond kwamen toen ze sprak.Het was dan ook redelijk frisjes. Weer begon haar maag tegen de honger te vechten. "Zullen we?", vroeg ze en schuifelde met haar voet over de grond. Ze keek Michiel recht in zijn ogen aan en voelde hoe haar wangen roos kleurden door de frisse koele wind die voorbij kwam razen. Meteen ging ze naast Michiel staan en legde zonder te beseffen gewoon haar hoofd op zijn schouder. Gewoon om wat warmte te zoeken. "Sorry", herstelde ze zich meteen en lachte onschuldig. "Het ging vanzelf, en ik heb koud", rilde ze droogjes en legde haar witte sjaal tegen haar lippen. Ze had dit keer een rood rokje aan met een zwarte panty en een wit bloesje met een grijs licht pulletje overheen. Echt geen kledij om in dit weer mee te lopen maar goed. Met een nog steeds stralende glimlach keek ze naar Michiel. Het leek of hij ergens mee zat maar ze zou er maar niet achter vragen. Hij zou het vanzelf wel zeggen als er echt iets was dat zij ook moest weten. Rose slikte en probeerde haar keel wat nat te houden door steeds haar speeksel rond te draaien. Echt goor maar dat liever dan een droge keel en als ze doorslikte leek haar honger er voor een seconde weer verdwenen.

-Echt zwaar slechte post <3

Nog steeds leunde hij met zijn ogen gesloten tegen de muur aan. Ook al probeerde hij aandachtig naar de mensen om hem heen te luisteren, het lukte hem niet. Steeds dacht hij weer aan Rosalie. Zou ze nog komen? Ze zou nu best laat zijn, maar het maakte hem niet uit. Hij was ook zo vaak te laat, als ze maar zou komen.. "Haay!" De stem boorde recht door zijn gedachten heen. Michiel opende zijn ogen en keek recht in het gezicht van Rosalie. Een glimlach sierde vrijwel meteen zijn gezicht. "Héé." zei hij, met zijn opgewektste stem. Hij was blij dat ze toch nog kwam. Voor een paar seconden liet hij zijn ogen over haar lichaam glijden. Ze was mooi gekleed. In tegenstelling tot hem. Michiel keek even naar zijn eenvoudig spijkerbroek en shirt-outfit. Nou ja, het kon hem weinig schelen. "Zullen we?" ging ze verder. Een grijns verscheen op zijn gezicht. Ze had dus ook honger. Dat kwam voor zijn part dus goed uit. "Ja, lijkt me een goed plan." grijnsde hij en keek haar met zijn donkere ogen aan.
Nog voordat hij verder iets kon zeggen was ze uit zijn zicht verdwenen en naast hem komen staan. Haar hoofd had ze op zijn schouder gelegd. Een brede glimlach verscheen op zijn lippen toen ze zich verontschuldigde. Haar daad gaf hem een warm gevoel van binnen, een gevoel dat hij nog niet kende. "Het ging vanzelf, en ik heb koud" vervolgde ze op droge toon tegen hem. Michiel schoot in de lach. "Nou dan moeten we maar snel naar binnen gaan." zei hij en pakte haar bij haar schouders beet en begon haar zachtjes naar binnen te duwen.

Rosalie glimlachte liefjes naar Michiel en voelde een warme gloed door heel haar lichaam glijden. Toen ze bij de schouders gepakt werd liet ze zich voorzichtig vooruit duwen en deed de deur open waarna ze hem uitnodigend open hield voor Michiel. "'Ga u gang meneer", zei ze met een scheve grijns op haar gezicht en ze liet haar blik over het restaurant gaan. Het zag er best gezellig uit en al meteen kwam er een ober aan die hun naar een tafeltje leidde. Ze zette zich neer op haar stoel en keek naar Michiel die voor haar zou gaan zitten. "Het ziet er hier best goed uit", zei ze en knikte goedkeurend waarna ze eens nadacht over haar actie van daarnet. Ze had gewoon op zijn schouder geleund, het leek haar een gevoel te geven die ze nog niet kende en dat baarde haar zorgen want al meteen wist ze wat dat gevoel betekende. Een klein begin van verliefdheid was de enige oplossing die ze kon bedenken. Een behaaglijk gevoel kroop binnen haar maar toch voelde het goed. Rose zette meteen een opgewekte glimlach en liet al haar gedachten weg zweven uit haar gedachten. Ze zouden er gewoon een leuke dag van maken, of dat zou ze toch proberen. Maar Michiel zou dat vast geen enkel probleem zijn. Met een kleine blik op het menu dat recht voor haar neus lag nam ze het in haar handen en bekeek de drank lijsten. Haar voorkeur ging al meteen naar een gewone cola want veel zin om zich dronken te voeren had ze nou ook niet. Ze heeft al genoeg met het afkickkliniek te maken gehad dat ze nu voor een gewone cola verkoos. "Hier, kijk jij maar", zei ze glimlachend en gaf hem de kaart terwijl ze de ober al naar hun tafel zag komen. "Een cola voor mij graag", zei ze beleefd en de ober knikte begrijpend.

"Ga u gang meneer" Rosalie glimlachte liefjes naar hem. Michiel grijnsde nogmaals. Ze had echt een prachtige glimlach, dat was al iets dat hem opviel. Net op dat moment zag hij vanuit één van zijn ooghoeken een ober langskomen. Hij trok een raar gezicht. Een ober in de burgerking? Dat was vrij nieuw voor hem, maar hij besloot er verder geen aandacht aan te schenken. Langzaam liet Rosalie los en volgde haar richting een tafeltje wat verder weg. De ober liep vervolgens weer weg en hij keek toe ze zich in één van de stoelen liet zakken. Hij zuchtte even en volgde haar voorbeeld. "Het ziet er hier best goed uit", vervolgde ze. Michiel glimlachte en knikte vervolgens. Ja, hij vond het wel best hier.
Opeens viel zijn blik op de menukaart die Rosalie net had gepakt. Hij wachtte rustig tot ze klaar was en liet ondertussen zijn blik door de ruimte glijden. Het zag er vrij normaal uit, gewoon niet zoals alle andere snackbars. "Hier, kijk jij maar." Michiel keek op en richtte zijn aandacht weer op Rosalie. "Dank je." zei hij glimlachend en nam de kaart van haar over. Meteen viel zijn blik op de lijst met drankjes. Hij besloot om dan ook maar eerst daar maar naar te kijken.
Vanuit zijn ooghoek zag hij de ober weer komen, snel koos hij wat en keek vervolgens weer naar Rose. "Een cola voor mij graag." zei ze. Hij richtte zijn blik ook op de ober. "Ik een Sprite." vervolgde hij. De ober knikte instemmend en liep daarna weg. Michiel richtte zijn blik weer op degene voor zich. "En.." begon hij, met nog steeds een glimlach op zijn gezicht.

Rosalie keek naar de ober die afkwam en glimlachte vriendelijk naar Michiel die ook zijn bestelling deed. Toen de ober opnieuw terug ging naar de keuken volgde Rose hem met haar ogen tot die uit haar zicht verdwenen was. Toen Michiel haar uit haar droom-moment haalde grinnikte ze onschuldig en keek hem met haar fel blauwe ogen recht in zijn ogen aan. "Heb je het naar je zin? Zo met mij op een kamer..", probeerde ze een gesprek te vormen en lachte onverschillig om daarna haar handen op het tafeltje te leggen en haar aandacht helemaal op Michiel te zetten. Nu ze hem zo eens goed bekeek vielen zijn donker mooie ogen haar op. Toen ze merkte dat ze nogal aan het staren was of beter gezegd, verdrinken in zijn ogen herstelde ze zich snel en schuifelde met haar voet wat over de grond om toch maar die koude kille stilte te verbreken. "Heb jij hier nog familie?", vroeg Rose en knikte naar hem. Rosalie had nog wel wat te vertellen over haar familie maar daar wou ze het toch later met hem over hebben, want nu wou ze niet over die omstandigheden praten met Michiel. Daar vertrouwde ze hem nog iets te weinig voor. Maar als ze echt wist dat Michiel te vertrouwen was zou ze het hem als hij dat wilde zeker vertellen. Daar mocht hij helemaal zeker van zijn. Toen Rosalie in gedachten haar handen weer wat naar voren had geschoven voelde ze opeens de warme hand van Michiel tegen haar hand. Een beetje geschrokken keek ze nu recht in zijn ogen en dacht er opeens bij na dat ze zowat dicht met haar handen tegen zijn handen zat. Onschuldig glimlachte ze haar witte tanden bloot. Ze vond hem wel aardig.

Rosalie leek helemaal in dromenland te zijn. Hij grinnikte even, dat herkende hij wel. Dat had hij ook wel vaak, zo'n eigen wereld. Voor een seconden had hij haar recht in haar ogen aangekeken en zij had hetzelfde gedaan. Toen pas besefte hij dat haar ogen zo'n sterke blauwe kleur hadden. Snel schudde hij zijn hoofd en zette zijn gedachtes weer op het juiste rijtje. Maar zijn blik bleef op haar gericht. Het zag er voor zijn gevoel best wel raar uit, dat ze zo naar elkaar staarden. Maar dat kon hem maar weinig schelen. Het enige dat nu belangrijk was, was dat hij nu hier met Rosalie zat. En hij was ook niet van plan een slechte indruk te maken. "Heb je het naar je zin? Zo met mij op een kamer.." begon ze en lachte even. Haar lach kwam nogal onverschillig over. Iets dat hem deed glimlachen. Haar handen had ze voor zich op tafel gelegd. "Volgens mij word het hier leuker met jou dan op mijn oude school." zei hij en grijns breed naar haar. Net na de woorden uitgesproken te hebben, besefte hij dat hij net over zijn oude school begonnen was. Hopelijk zou ze er niet over door vragen. Alhoewel, zij had hem ook wel wat verteld. Snel drukte hij het weg en keek haar weer aan. "Heb jij hier nog familie?" vroeg ze aan hem. Michiel schudde zijn hoofd. "Nee, mijn familie woont in Engeland." antwoordde hij. Dat was iets waar hij meteen antwoord op had. "En hoe zit het met je zus?" vroeg hij wat aarzelend en keek haar vragend aan.

Rosalie keek Michiel met een kleine glimlach nog steeds aan en knikte waarna ze om zijn uitdrukking lachte. "Je oude school? Ach laat dat ook maar, ik ben blij dat ik met jou in de kamer zit moet ik eerlijk toegeven", zei ze eerlijk en knikte tevreden waarna ze de ober naar hun tafel zag aankomen met de dranken. Rustig leunde ze wat naar achteren om de armen van de barman wat ruimte te geven en bedankte de ober en nipte al wat van haar frisse cola. Heel haar lichaam leek weer even rust te hebben door de cola die door heel haar lichaam te voelen was. Toen de vraag pas tot haar door drong keek ze eerst wat naar beneden maar was daarna wel verplicht om het te vertellen. Hoe eerder het gebeurd zou zijn, hoe beter en liegen deed ze nou ook niet echt graag. "Ik ben vroeger opgegroeid in een gezin van mijn twee ouders en mijn tweelingzus Isa", begon ze zacht en slikte waarna ze verder deed met praten. "Op ons twaalfde werden we uiteen gehaald, onze ouders gingen scheiden en ze kwamen er maar niet uit wie de kinderen mocht houden, dus had de rechter dan ook besloten om elk een kind te krijgen. Ik als tiener was zo van streek dat ik op mijn vijftiende of toch rond dat jaar weg liep van huis en verslaafd raakte aan de drank. Ik had eens wat drugs genomen en ben dan in de afkickkliniek beland. Een paar dagen geleden heb ik nu met tweelingzus gezien en heb ik gezworen om nooit meer dronken te worden of drugs te nemen. Dus ja, nu drink ik altijd cola's en soms eens wat wijn maar met mate", zei ze blij dat alle woorden er moeiteloos uitgerold waren. Rosalie slikte en keek Michiel opnieuw in zijn ogen aan. Haar ogen waren wat vochtig, maar ze was nou eenmaal wat emotioneel.

Zou ze antwoorden op zijn vraag? Eigenlijk wist hij het niet zo goed. Was zij de open persoon die ze nu speelde? Of zat er nog wat achter? Snel drukte hij de vragen weg en richtte hij zijn donkere ogen weer op Rosalie. "Je oude school? Ach laat dat ook maar, ik ben blij dat ik met jou in de kamer zit moet ik eerlijk toegeven" Hij glimlachte even. "Dat ben ik eerlijk gezegd ook wel ja." antwoordde hij, zijn glimlach maakte plaats voor een grijns. Het was ook de waarheid. Al vanaf het eerste moment leek ze aardig. En dat had hij niet vaak meegemaakt.
Vanuit zijn ooghoek zag hij dat de ober weer aan kwam lopen met de bestellingen. Een glimlach gleed over zijn gezicht, terwijl hij zijn blik nog altijd op Rosalie gericht had. Steeds als hij naar haar keek ging er een warme vloed door zijn lichaam. Maar verklaren kon hij het simpelweg niet. Het gevoel had hij nog nooit gehad. Rose haalde hem uit zijn gedachtes door de ober te bedanken. Snel maakte hij het af met een kort gebaar en pakte vervolgens de sprite aan. Snel nam hij een slok en voelde daarbij zijn keel prikken. Hij slikte even en richtte zijn blik weer op Rosalie. Ze had haar blik neergeslagen, waarom wist hij niet. Kwam het door wat hij had gezegd? Een zucht verliet zijn keel, terwijl hij afwachte.
"Ik ben vroeger opgegroeid in een gezin van mijn twee ouders en mijn tweelingzus Isa" begon ze. Michiel luisterde aandachtig en hij wist dat er nog meer zou komen, dus hij hield zich stil. "Op ons twaalfde werden we uiteen gehaald, onze ouders gingen scheiden en ze kwamen er maar niet uit wie de kinderen mocht houden, dus had de rechter dan ook besloten om elk een kind te krijgen. Ik als tiener was zo van streek dat ik op mijn vijftiende of toch rond dat jaar weg liep van huis en verslaafd raakte aan de drank. Ik had eens wat drugs genomen en ben dan in de afkickkliniek beland. Een paar dagen geleden heb ik nu met tweelingzus gezien en heb ik gezworen om nooit meer dronken te worden of drugs te nemen. Dus ja, nu drink ik altijd cola's en soms eens wat wijn maar met mate" Daarna werd het weer stil. Hij dacht na, over wat hij zou zeggen. Zonder haar te kwetsen, of het in elk ander opzicht te verknallen. Maar hier slaagde hij niet in. Zijn blik liet hij afdwalen, nog steeds in de hoop woorden te vinden. "Het was toch wel fijn je zus weer te zien, of niet?" vroeg hij tenslotte. Diep van binnen vervloekte hij zichzelf dat hij weer een vraag had gesteld, maar hij zou er binnen de kortste keren achterkomen of Rose zich eraan ergerde.

Rosalie nipte opnieuw wat van haar glas en meteen vervloekte ze zichzelf dat ze haar hele verleden nou net tegen Michiel had gezegd. Maar toch voelde het net als een opluchting. Nu kon ze eindelijk haar verhaal eens aan iemand vertellen zonder dat die van haar wegliep of haar vies bekeek. Want zo een moment had ze één keer in haar leven meegemaakt, en dat was dus de eerste ervaring die ze nooit meer wilde meemaken. Toen Michiel haar weer bekeek voelde ze een warme tinteling door heel haar lichaam gaan. Het voelde raar aan, hoe hij haar bekeek. Het leek zo veel anders dan als je iemand onbekend bekeek. Hoofdschuddend richtte ze haar aandacht op de vraag die hij daarna stelde. Ze knikte uitbundig en nipte nog vorens ze iets zei nog wat van haar cola. "Het was toch wel fijn je zus weer te zien, of niet?" Luidde zijn vraag. Rosalie glimlachte vriendelijk naar hem. "Ja, het was eerst raar. Want we herkenden elkaar zelfs niet, maar daarna leek alles opnieuw te kloppen. Haar verleden en het mijne paste perfect bij elkaar. Het kon gewoon niet anders", zei ze en lachte onschuldig waarna ze Michiel nog eens goed in zijn ogen bekeek. Nu pas viel het haar op dat er een kleine fonkeling te zien was, net als bij haar. Nieuwsgierig wat dat betekende probeerde ze haar gedachten te verzetten. Ze moest maar niet zo nadenken over dat gevoel, het zou ooit wel eens goed duidelijk worden, toch? Toen de ober opnieuw naar hen kwam met zulke kleine voorgerecht koekjes knikte Rosalie vriendelijk en wachtte af totdat Michiel er misschien eentje zou nemen. Eerst altijd nadenken of iemand anders er eentje wilde, daarna zelf nemen. Dat had ze ondertussen wel geleerd de vorm beleefdheid. Rose zuchtte en blies naar haar voorste haarlok die losjes voor haar ogen lag. Met een simpel gebaar legde ze die lok achter haar oor op de juiste plaats en glimlachte opnieuw naar Michiel om te kijken of hij nog wat te zeggen had.

Vanuit zijn ooghoeken zag hij hoe ze van haar glas cola nipte. De vriendelijke glimlach op haar lippen duidde aan dat ze zijn vraag blijkbaar geen probleem vond. Of leek dat maar zo? Zou ze maar alsof doen? Snel drukte hij de vragen weg en keek hij weer in haar richting. Ook op zijn gezicht verscheen een glimlach. "Ja, het was eerst raar. Want we herkenden elkaar zelfs niet, maar daarna leek alles opnieuw te kloppen. Haar verleden en het mijne paste perfect bij elkaar. Het kon gewoon niet anders" antwoordde Rose op zijn vraag. Zijn glimlach werd breder. Het was fijn te horen dat ze het zo goed met haar zus kon vinden. Na zo'n lange tijd van elkaar gescheiden te zijn, was het normaal dat je elkaar in eerste instantie amper herkende. "Had je niet liever een kamer met haar gedeeld?" vroeg hij, zijn ogen keken haar vragend aan. Zoiets kon hij zich best voorstellen. Aangezien ze had verteld dat ze zo close waren. Snel schudde hij zijn hoofd, maar bleef zijn blik op de hare gericht houden.
En weer verscheen de ober, hij had een bord met daarop een paar kleine koekjes. Michiel glimlachte even en pakte er eentje van de ober aan. Vanuit zijn ooghoek zag hij Rose instemmend knikken, en hij volgde zijn voorbeeld. Nog steeds verbaasde het hem lichtelijk dat er een ober in de burger king liep, maar hij negeerde het maar.
Voor een moment keek hij weer naar Rosalie, die net op dat moment een lok achter haar oren schoof. Een glimlach sierde zijn gezicht.

Rosalie keek Michiel nog steeds glimlachend aan terwijl ze wachtte tot ook hij een koekje had genomen en zij er ook eentje kon nemen. Beleefd knikte ze goedkeurend naar Michiel en at daarna ook een koekje. Het smaakte lekker krokant, iets waar ze wel degelijk van hield. "Smaakt goed", zei ze en lachte waarna ze zich weer wat naar voren boog om de vraag van Michiel goed te horen. Ondanks er veel lawaai naast hun oren was kon ze nog net de woorden tot een zin zetten in haar hoofd. "Nee, eigenlijk ben ik zelfs blij dat ik bij jou zit. Gewoon eens bij een jongen in het gezelschap. Ik vind het anders best leuk, jij niet? Mijn zus en ik kun het goed vinden maar echt zo 24 op 24 op elkaar achterwerk lopen, ik denk niet dat dat goed zou komen", zei ze luchtig en haalde vragend haar schouders op. Misschien zouden haar zus en zij wél goed overeenkomen, dat wist ze zelf eigenlijk ook niet goed. Met haar blik weer op de koekjes gericht nam ze er toch toegeeflijk eentje. Ze smaakten té lekker om er ook maar af te blijven. Toen de blikken van haar en Michiel elkaar kruisten sloeg ze haar blik naar de grond en begon wat blosjes op haar wangen te krijgen. Haar glimlach op haar gezicht bleef er immers op gebrand. Met haar handen boven tafel keek ze weer in die o zo mooie bruine donker ogen. Haar ogen begonnen te twinkelen en om iets te doen legde ze voorzichtig haar hand op zijn hand. Gewoon, uit het niets. Het voelde goed haar hand zo op de zijne, alsof het haar wat steun gaf alsof ze zich er daarmee beter voelde. Iets verbaasd omdat ze het zomaar deed grinnikte ze maar miet die ene hand daar netjes liggen.

"Smaakt goed" Rosalie genoot duidelijk van de koekjes. En ja, hij moest toegeven, ze waren eigenlijk best lekker. Een grijns verscheen rondom zijn lippen, terwijl hij zijn ogen over haar gezicht liet glijden. Over haar helder blauwe ogen, die nog altijd vriendelijk stonden. Het maakte haar grijns alleen maar breder. Haar ogen waren mooi, ogen als die van haar had hij maar zelden gezien. En vooral de twinkeling die er in te vinden was, was uniek. "Nee, eigenlijk ben ik zelfs blij dat ik bij jou zit. Gewoon eens bij een jongen in het gezelschap. Ik vind het anders best leuk, jij niet? Mijn zus en ik kun het goed vinden maar echt zo 24 op 24 op elkaar achterwerk lopen, ik denk niet dat dat goed zou komen" vervolgde Rose. Michiel begon te lachen. Hij kon zich goed voorstellen dat je niet altijd in één kamer wilde zijn met je zus of broer. Ook al was hij enigskind. "Dat heb je met zussen, toch? grijnsde hij, zijn donkere ogen liet hij voor de zoveelste keer door de ruimte gaan. Het was nu was rustiger geworden. Veel mensen kwamen gewoon eten afhalen. Nee, hij vond het wel goed zo. Rosalie maakte zijn dag wel goed. Dus voor zijn part bleven ze hier nog wel even.
Opeens voelde hij een hand op de zijne. Michiel keek op uit zijn gedachten, recht in de blauwe ogen van Rose. Er speelde een glimlach op haar lippen en op haar wangen verschenen blosjes. Ook zijn grijns was niet van zijn gezicht af te slaan. "Heb je het een beetje naar je zin hier?" vroeg hij, terwijl hij haar hand losjes vastpakte en haar vragend aankeek.

Rosalie glimlachte liefjes en keek naar Michiel die ook begon te glimlachen. Ze vond hem echt wel lief en aardig. Hij had iets wat andere jongens niet hadden. Hij begreep haar op één of andere manier altijd als ze iets zei. Een klein lachje ontsnapte opnieuw uit haar mond bij zijn vraag. "Tuurllijk joh! Ik vind het té gek.. Je maakt m'n dag goed, daar mag je zeker van zijn", zei ze en voelde opeens de warme handen op haar hand. Hij nam haar hand vast en weer gaf dat haar een hele warme gloed. Haar ogen keken naar zijn hand en haar hand. Het was best romantisch als je het zo bekeek. Alhoewel ze nu in een snackbar zaten vond ze het hier opeens best warm. Losjes legde ze haar andere hand op zijn hand. "Ken je dat spelletje? Nu moet jij jouw hand op de mijne leggen en dan steeds van elkaars grip proberen te komen", zei ze en probeerde om een voorbeeld te geven haar hand onder zijn hand vandaan te halen en dat dan op zijn hand bovenop te leggen. "Zie je, nu moet jij proberen", zei ze lachend en vond het spelletje best kinderachtig. Maar ze schaamde er zich niet voor integendeel, ze vond het echt leuk om zo eens iets te doen. Toen de man van de snackbar terug naar hun toe kwam loste Rose snel haar handen uit die van hem om een beetje beleefd over te komen en liet haar handen losjes op de tafel voor haar liggen. "Hebben jullie al beslist wat jullie wouden als snack?", vroeg hij ietsje norser dan daarnet. Rose bekeek de lijst nog eens goed en koos voor een garnaalkroket met een klein slaatje. Meteen legde ze haar blik op Michiel, benieuwd wat hij zou nemen. Toen de man nog even bleef kijken en een beetje ongeduldig naar achteren keek kon Rose haar lach bijna niet inhouden. Dat Michiel er wat langer over deed leek haar te doen lachen. "Wat neem jij?", zei ze tegen Michiel en keek van de man naar Michiel om duidelijk te maken dat hij iets moest zeggen.

"Tuurllijk joh! Ik vind het té gek.. Je maakt m'n dag goed, daar mag je zeker van zijn" antwoordde Rose en glimlachte liefjes naar hem. Een grijns speelde nog altijd op zijn gezicht. Zoals ze naar hem glimlachte, het deed het gevoel van binnen alleen maar meer doen stromen. Net op dat moment voelde hij hoe ze haar hand weer op de zijne legde. Ergens had hij wel een vermoede waar ze mee bezig was, al wist hij niet zeker of dat zo het geval was. "Ken je dat spelletje? Nu moet jij jouw hand op de mijne leggen en dan steeds van elkaars grip proberen te komen" Rosalie's lach boorde dwars door zijn donkere ogen heen. Nogmaals schudde hij zijn hoofd en grinnikte. "En of ik dat ken." zei hij en glimlachte naar haar. "Zie je, nu moet jij proberen" Ergens snapte hij niet waarom ze dat hier deden. Aangezien het een kinderspelletje was en het er misschien nog al raar uit zou zien. Maar veel kon het hem niet schelen. Als zij het wilde, dan vond hij het best.
In een snelle beweging had hij zijn hand op de hare gelegd en glimlachte nogmaals. Om haar vervolgens afwachtend aan te kijken. Maar voor hij nog wat kon zeggen, merkte hij dat de ober weer in hun beeld verscheen en hen vroeg wat ze wilde hebben als snack. Rosalie leek alsnel te hebben gekozen en hij keek bedachtzaam voor zich uit. Vanuit zijn ooghoek hield hij de ober in de gate, en die leek met de seconden ongeduldiger te worden. Snel keek hij weer naar Rosalie die haar lach bijna niet in kon houden. Ook bij hem verscheen een lach op zijn gezicht. Snel handelde hij om wat te bedenken om te eten, en hij kwam uiteindelijk op de hamburger van de maand. Toen de ober weer verdween, begon hij weer te lachen. "Wat was er zo grappig mevrouw? grijnsde hij en keek haar met zijn donkere ogen nieuwsgierig aan.

Rosalie keek Michiel met een grote grijns om haar mondhoeken aan en toen de man eindelijk weg was schoot ze in de slappe lach. Er kwam zelf een kleine traan van haar oog gedropen van het lachen. "Sorry..", herstelde ze zich en probeerde haar laatste lachbui wat tegen te houden. Toen de zin van Michiel weer klonk grinnikte ze dubbelzinnig. "Niets niets meneer", zei ze en keek met haar waterige ogen naar Michiel. "Kijk, je doet me al wenen!", zei ze en veegde met haar mouw haar lachtraan weg. "Maar je moest zijn blik van die ober gezien hebben! Hij vond het precies niet zo leuk dat je niet direct antwoordde", zei ze en glimlachte. Met haar fel blauwe ogen probeerde ze zijn ogen weer te zoeken. "Ik heb honger..", zei ze zuchtend en keek eens naar de bar waar er nog steeds niemand verscheen. "Voor een snack moet je toch niet zoveel doen?", zei ze met rollende ogen en plots schoot er haar weer een gedachte tebinnen. "Of hij is zodanig traag met dat dikke lijf dat ie heeft", lachte ze en bet op dat moment kwam de man met hun bestellingen af. "Danku", zei Rose extra beleefd en glimlachte waarna ze naar de over grote hambuger op Michiel's bord keek. "Krijg jij die dan helemaal op?", zei ze met grote ogen op de hamburger gericht en keek daarna naar haar kleine bordje. Grijnzend begon ze aan haar gerechtje, het smaakte best goed! Appetijtelijk richtte ze haar blik op Michiel. "Smaakt het?", vroeg ze vriendelijk en keek naar het kleine kaarsje dat bleek uit de doven op hun tafeltje. "Ocharme, het kaarsje. Zijn tijd is weer voorbij", zei ze met haar blik op het uitdovende kaarsje. Toen ze besefte dat ze zowat met een kaars aan het praten was schoot ze weer in de lach. "Whoàps..", zei ze droog en schudde haar haren naar achteren. Want haren wou ze nu niet echt in haat eigen eten ontdekken.

Rosalie leek nog steeds helemaal in een deuk te liggen, al wist hij niet precies waarom. Maar automatisch begon hij ook weer te lachen. Wat was er nou precies zo grappig? "Kijk, je doet me al wennen!" vervolgde ze. Een grijns verscheen rondom zijn lippen. Daar was hij wel blij om. Was er tenminsten één iemand die door hem begon te lachen. De grijns die op zijn gezicht speelde werd als maar breder. Snel zette hij hoed af en legde die naast zich op de grond, om vervolgens met zijn hand door zijn donkere haar te gaan. Zijn ogen schoten van Rosalie naar de bar en weer terug. Hij had honger en aan de houding van Rose te zien had zij dat ook. En haar woorden duidde dat maar al te goed aan. "Voor een snack moet je toch niet zoveel doen?" zuchtte ze. Michiel glimlachte, maar voordat hij nog wat kon zeggen ging ze alweer verder. "Of hij is zodanig traag met dat dikke lijf dat ie heeft" Nogmaals begon hij te lachen. Ze was best grappig, hij mocht haar dan ook wel.
Na een tijdje zuchtte hij diep en liet hij zijn ogen door de ruimte dwalen. Waar bleef die man? Misschien zou Rosalie nog wel echt gelijk kunnen hebben. Snel keek hij haar aan, en zijn bekende glimlach verscheen weer op zijn gezicht. Nog voordat hij wat tegen haar kon zeggen, verscheen de ober weer. Snel richtte hij zijn aandacht op de man die hun snacks op tafel leverde. Van één kant hoorde hij al hoe Rosalie bedankte, en hij volgde ook met een korte 'Dankje.'
Toen de ober weer weg was keek hij haar weer glimlachend aan. "Krijg je die dan helemaal op?" De grote ogen van Rose deed hem grijnzen. "Dat moet ik nog zien." zei hij nog altijd grijnzend. Eigenlijk had hij niet verwacht dat de burger zo groot zou zijn, maar veel maakte hem het niet uit. "Ocharme, het kaarsje. Zijn tijd is weer voorbij" zei ze. Michiel keek op uit zijn gedachten en zag hoe ze haar blik strak op het dovende kaarsje gericht had. Hij rolde met zijn ogen. "Zit je nou tegen een gedoofd kaarsje te praten?" grijnsde hij, om vervolgens zijn blik op zijn eten te richten. Zijn mega hamburger. Toch deed het hem niks als mensen hen nu raar aan zouden kijken. Wat maakte het eigenlijk uit? Snel nam hij een hap van zijn eten en keek vervolgens weer naar Rosalie.

Rosalie richtte haar blik op de grijnzende Michiel en begon al vanzelf te glimlachen. Iets aan hem leek haar te herinneren aan haar goeie oude tijden. Met haar vrienden iets gaan eten en dan je rot lachen om elke domme zin. Zo'n vriend als Michiel zou ze waarschijnlijk niet gauw meer terug zien. Glimlachend nam ze haar vork en mes die naast een servet lagen en sneed haar garnaalkroket in tweeën. Het goedje dat erin zat zag er niet echt smakelijk uit maar om er maar niet over te beginnen nam ze een hap en merkte dat alhoewel het er vreselijk uitzag het dus wel lekker smaakte. De woorden van Michiel leken haar weer te doen lachen. Mensen keken hun richting op en Rosalie keek hun vernietigend aan. Meteen keken de mensen weer weg en Rosalie lachte tevreden. "Dat ze eens naar hun eigen bord keken, pottenkijkers", zei ze tegen Michiel maar zei het toch ietsje luider zodat die mensen het ook zouden kunnen horen. Grijnzend keek ze weer naar Michiel en at mooi heel haar bord leeg. Met haar maag helemaal gevuld keek ze naar Michiel. "Ik praat soms heel veel tegen mezelf, en schijnbaar heb ik ook medelijden gekregen voor kaarsen", zei ze droog en trok een raar gezicht. "Ach, wat bijgeloof kan ik misschien wel hebben", zei ze en lachte opnieuw waarna ze zonder wat te zeggen haar vork in zijn hamburger zette en er kalm een stukje van af sneed. "Ik mag toch wel eens proeven van dat gigantische ding", zei ze en lachte onschuldig waarna ze het stukje in haar mond stak. "Best goed", zei ze en keek naar de vent die haar bord al kwam weghalen en dan weer weg ging. Rustig wachtte ze af totdat ook Michiel zijn burger helemaal had binnengewerkt. Misschien konden ze daarna terug naar hun kamer gaan of nog eens gaan wandelen. Een klein tintelend gevoel begon zich te ontwikkelen in haar buik toen ze aan dat wandelen dacht. Meteen schudde ze haar hoofd, blijf nuchter Rosalie.. Spookte het door haar hoofd.

"Dat ze eens naar hun eigen bord keken, pottenkijkers" zei ze, net nadat ze een vernietigende blik naar de mensen die hun raar hadden aangestaard had geworpen. Michiel grijnsde voor de zoveelste keer. Ergens had ze gelijk. Die mensen moesten niet op haar letten. En ook niet op hem. Wat konden hun het schelen? Ze moesten gewoon op zichzelf letten. Even zuchtte hij, maar alsnel glimlachte hij weer. "Ik praat soms heel veel tegen mezelf, en schijnbaar heb ik ook medelijden gekregen voor kaarsen." antwoordde Rosalie op droge toon, waarnaar ze een raar gezicht trok. Hij glimlachte nogmaals en wilde wat zeggen, maar ze was hem alweer voor. "Ach, wat bijgeloof kan ik misschien wel hebben" vervolgde ze en lachte naar hem. Michiel grijnsde weer. "Het moet kunnen. antwoordde hij en richtte blik op haar bord. Die ze net had leeggeten, met behulp van het bestek dat ernaast lag op het kleed. Toen pas besefte hij dat hijzelf ook nog wat moest eten. Ergens begreep hij niet waarom hij daar nu pas achterkwam, aangezien hij daarnet nog zo'n honger had gehad. Misschien dat er een gevoel in de weg zat, hij wist het niet. Snel schudde hij zijn hoofd en besloot er verdere geen aandacht aan te schenken.
Ook hijzelf begon aan zijn hamburger, tot hij hem bijna op had gegeten. Het verbaasde hem lichtelijk dat hij de grote burger zo snel op had, maar hij was er wel blij om. Het zou best raar zijn als Rosalie op hem moest wachten. "Ik mag toch wel eens proeven van dat gigantische ding" hoorde hij haar zeggen. Michiel keek weer op en glimlachte weer. "Tuurlijk mag dat." antwoordde hij en voor hij het wist had ze een stukje van zijn overgebleven burger afgesneden. Afwachtend keek hij haar aan, en als snel had hij begrepen dat ze het best lekker vond. Weer glimlachte hij en stak ook het laatste deel in zijn mond. Op dat moment kwam de ober aan lopen en nam hij het bord van Rosalie mee. Hij rolde met zijn ogen. Vergat die man hem weer. Zuchtend keek hij haar aan. "Vergeet die man mij weer." grijnsde hij en keek haar nog steeds met zijn donkere ogen aan.

Rose keek naar de man die gewoon het bord van Michiel was vergeten meenemen. "Wel heb je ooit, beleefd zeggen ze dan", zei ze en lachte scheef waarna ze één blik op de menukaart liet gaan en eens keek hoeveel die twee snacks wel niet hadden gekocht. "Negen euro voor die snack van mij en voor jou is het elf euro", zei ze droogjes en nam voordat Michiel zijn geld zou boven halen haar portemonnee boven en haalde er eenentwintig euro uit. De man kwam algauw af toen hij haar geld zag en nam samen met het bord van Michiel het geld mee. "Ziezo, ik denk dat we maar gaan zeker", zei ze en stelde zich recht waarna ze een vluchtige blik op de doorzichtige deur liet gaan. "Gezellig, het regent", zei ze droogjes en keek opnieuw naar haar flinter dunne kledij. Nou ja, had ze dat ook alweer over het hoofd gezien. Een zucht verliet haar mond waarna ze naar Michiel keek wat die van plan was om te doen. "Je hoeft me dat geld heus niet terug te betalen!", zei ze om hem voor te zijn en knikte. "Ik heb het er wel voor over", zei ze droogjes en liep richting de deur. "En waar wil jij in dit rotte weer heen gaan?", vroeg ze met een stralende glimlach en voelde hoe haar hele lichaam begon te beven van de koude. Het was niets voor niets winter en Rose zat blijkbaar nog steeds met haar gedachten in het seizoen zomer. Met een vluchtige blik keek ze naar de lucht die helemaal grijs leek te zijn. Ze liet de deur nog wat open staan zodat ook Michiel naar buiten kon en leunde daarna bevend tegen de muur. Verdomme, het was dus echt véél te koud!

"Negen euro voor die snack van mij en voor jou is het elf euro" hoorde hij haar zeggen. Automatisch maakte hij een knikkend gebaar naar haar toe. Nog voordat hij zijn geld te voorschijn kon halen, zag hij vanuit zijn ooghoeken de ober terug lopen. Zijn bord pakken en hun vervolgens afwachtend aankijken. Vast om te betalen. Snel zocht hij naar zijn geld en toen hij het eindelijk had keek hij even naar Rosalie. Die had ook haar geld gepakt en gaf het vervolgens aan de zwartgeklede man. Hij wilde hetzelfde doen, maar de ober liep alweer weg. Niet begrijpend keek hij naar Rosalie. Had ze ook voor hem betaald? Maar hoorde het niet juist andersom? Snel schudde hij zijn hoofd en zuchtte. "Gezellig het regent." hoorde hij haar zeggen. Michiel keek voor een moment naar buiten en zuchtte nogmaals. Het regende inderdaad. "Je hoeft me dat geld heus niet terug te betalen!" Michiel keek haar meteen weer aan. Meende ze dat nou? "Natuurlijk ga ik het je terug betalen. Trouwens, volgens mij hoor ik juist degene te zijn die voor jou betaald. zei hij en er verscheen een glimlach op zijn gezicht.
Rosalie was opgestaan en naar de deur gelopen. Automatisch stond hij ook op en liep achter haar aan totdat hij weer naast haar stond. Zijn blik hield hij strak naar buiten gericht. Het zag er grauw uit. Al deed het geluid van kapot slaande regendruppels hem soms wel kalmeren, nu leek het hem juist te irriteren. Voor een moment keek hij naar de deur. Die helemaal in de was was gezet door het water. Snel richtte hij zijn aandacht weer op Rose. "En waar wil jij in dit rotte weer heen gaan?" vroeg ze en meteen viel hem haar stralende glimlach weer op. Hij grijnsde even en dacht na. Tja waar kon je op dit moment met dit weer nog heen gaan? Alleen binnen zitten, dat was iets waardoor je niet nat zou worden. Of zou ze dat niet erg vinden? Zelf maakte het hem niet zoveel uit, als zij het wilde dan zou hij ook wel gaan. "Het ligt eraan, vind je het erg om nat te worden? zei hij en keek haar met zijn ogen vragend aan.

Rosalie keek Michiel met een grinnikje aan en liep zwijgend naar hem toe waarna ze zijn hand vastnam en hem naar voren mee duwde. "Kom", zei ze en liep richting een wandelwegje dat naar een bosplekje leidde. Rosalie haakte haar arm in de zijne en glimlachend liep ze verder. "Als het regent en ik me verveel, wandel ik altijd hier. En het zou leuk zijn moesten we nou eens samenwandelen", zei ze droogjes en keek Michiel voor enkele seconden weer recht in zijn ogen aan. "Of als je naar de kamer wilt?", vroeg Rose vriendelijk en legde haar hoofd op zijn schouder om het wat gemakkelijker te maken. Een warm gevoel bedolf haar weer helemaal en iets zei haar dat ze zich niet moest terug trekken. Als je iemand leuk vond, als vriend, mocht je dan niet op die zijn schouder leunen? Of leek dat dan teveel op verliefd zijn? Rose dacht er maar niet bij na en deed het gewoon. Ook al voelde ze dat haar gevoel voor Michiel ging, ze probeerde het toch nog een beetje achterwege te laten. Ze wilde een vriend als Michiel niet kwijt door één fout te maken. Alles zou wel van zelf gaan, dat zou wel zo zijn. Of dacht ze dat alleen maar? Rosalie schudde haar hoofd en keek voor zich. Ze nam Michiels hand vast en stapte zo verder. De regen hield op en de zon kwam weer tevoorschijn. "Ziedaar, de zon komt er nog door", zei Ros glimlachend en keek naar Michiel. Zou hij het zo leuk vinden, zo hand in hand met haar een boswandeling doen? Het zou voor haar verschillend vervelend zijn om met Michiel te wandelen terwijl hij dat totaal niet wilde. Nee, dan had ze liever dat hij dat zei.

Rosalie trok hem mee, na kort gegrinnikt te hebben. Hij grijnsde even en liep haar achterna. Waar ze naartoe gingen was voor hem nog een raadsel, maar echt erg vond hij het niet. Alles beter dan terug naar binnen. Het was nou net zo lekker buiten. Michiel versnelde zijn pas en liep stug achter Rosalie aan. Waar gingen ze nou heen? "Als het regent en ik me verveel, wandel ik altijd hier. En het zou leuk zijn moesten we nou eens samenwandelen" hoorde hij haar zeggen. Hij keek om zich heen en merkte nu pas dat hij in het bos was aangekomen. Zijn blik ging naar hun voeten. De zijne stonden stevig op het zanderige oppervlak. Michiel ging met zijn hand door zijn haar heen en glimlachte even. Rose had haar arm door de zijne gehaakt en haar hoofd op zijn schouder gelegd. Net zoals in de burger king. Zijn glimlach werd weer breder. En zijn arm haakte wat steviger door de hare dan haar greep. "Of als je naar de kamer wilt?" Michiel keek hij aan en schudde zijn hoofd meteen. "Nee hoor, alles beter dan binnen zitten." zei hij en keek vervolgens weer voor zich uit. Er was verder niemand. Maar dat maakte niet uit, het was daardoor rustiger en daar ging zijn voorkeur ook wel naar uit. Het enige wat er nu nog te horen was, was het geritsel van de bladeren. De regenduppels die tegen de glimmende blaadjes tikte. Het was een rustgevend geluid. Voor een moment sloot hij zijn ogen, en probeerde nog meer geluiden te ontdekken. Maar daar slaagde hij niet in, dus alsnel opende hij zijn ogen weer en richtte ze op Rosalie. "Ziedaar, de zon komt er nog door." zei ze. Michiel glimlachte weer. Het was wel zo, de zon straalde weer voluit. Maar er waren ook nog steeds regendruppels. Het zou hem niet verbazen als er straks een regenboog zou verschijnen, al wist hij niet precies of dit wel zou gebeuren.

Rosalie voelde hoe hun greep versterkte en ze lichtjes glimlachte naar hem. Haar blauwe ogen keken net zoals hij naar hun voeten en lachte. Haar hoofd legde ze nog wat dichter tegen zijn nek aan zodat ze bijna zijn adem tegen haar wang aanvoelde. Liefjes nam ze zijn hand vast en keek hem enkele seconden recht in zijn ogen aan. Haar bruine haren wapperden naar achter door de wind en al meteen voelde ze een warme soort energie door haar lichaam heen gaan. Het voelde raar aan, net alsof ze een gevoel kreeg die ze nog niet kende. Het was raar, maar toch leek het zo te zijn dat ze langzamerhand verliefd op Michiel werd. En om eerlijk te zijn, misschien had Michiel dat ook wel al door. Toen ze haar blik op de lucht liet gaan zag ze dat de zon fel tegen de wolken afstak. Een regenboog verscheen en op Rose's gezicht verscheen een grijns. "Een regenboog!", zei ze en lachte waarna ze in de verte een klein bankje zag en ze er samen met Michiel naar toe liep. Zuchtend zette ze zich neer en hoopte dat Michiel zich ook zou neerzetten. "Even rusten", zei ze en liet zijn hand los. Het voelde opeens zo raar aan, net alsof een verbondenis weer weg was door zijn hand los te laten. Verbaasd schudde ze haar hoofd, het was raar. En ze zou er ooit nog wel achterkomen, nu nog niet. Daar was het nog te vroeg voor.

En ja, hij had gelijk. Voor hij het door had, hoorde hij Rosalie opgewonden over een regenboog vertellen. Een grijns sierde zijn lippen, zijn blik richtte hij op de lucht waar de gekleurde boog de hemel versierde. Naast zich hoorde hij haar lachen. Zelf grinnikte hij even. Steeds als ze lachte wekte het een raar gevoel bij hem op. Maar steeds als hij een klein idee kreeg, verdween het weer. Maar net helemaal, want ze zorgde er steeds weer voor dat het terug kwam. Michiel schudde zijn hoofd, waarom dacht hij hieraan? Het was vast niks, hij was gewoon blij dat hij hier met haar kon zijn. Dat was vast alles. Voor een moment richtte hij zijn ogen voor zich uit en voelde dat zijn handen vochtig waren geworden. Niet van het zweet, maar van de regendruppels die aan zijn vingertoppen kleefde. Snel veegde hij zijn hand af aan zijn shirt, terwijl zijn andere arm nog stevig om de hare gehaakt was. Haar hoofd had ze verder in zijn nek gelegd, voor even glimlachte hij naar haar.
"Even rusten" hoorde hij haar zeggen. Nog voordat hij wat kon zeggen, had ze zijn hand losgelaten en zich op het bankje voor hun gevestigd. Een glimlach gleed over zijn gezicht, terwijl hij haar voorbeeld volgde door ook op het bankje te gaan zitten. "Best mooi hier, hé?" zei hij en keek haar met zijn donkere recht aan. Pas na een tijdje wijkte zijn blik weer van de hare.