Massive Hangover [Rose]

Ohh dioo..
Lyron kneep zijn ogen samen tot spleetjes en rolde nog een keer om in zijn bed. Zijn keel voelde aan als schuurpapier en zijn hoofd voelde zwaar. Hij had gister nooit zo veel moeten drinken.. Want hoewel hij zich er gister goed bij had gevoeld had hij moeten weten dat the morning after een hel zou worden. Zijn eerste uren school had hij al gemist, maar het was vrijdag dus echt interessante lessen had hij niet. Na nog een halfuur in zijn warme bed te hebben gelegen drong zijn kater hem toch uit bed te gaan om wat te drinken. Hij schonk voor zichzelf en glas jus d'orange in, dronk deze in een paar slokken leeg en liep richting de badkamer om daar te gaan douchen.
Fris, fruitig en met een iets minder erge kater stond Lyron op de stoep van de Living Building. Het was 1 uur 's middag en op het heetst van de dag, dus zin om op het strand te gaan liggen had hij niet. Hij besloot naar het stadscentrum te gaan en voelde in zijn broekzak of hij daar zijn portemonnee, mobiel en sleutels had ingestopt. Echt heel helder was Lyron nog niet, dus vond hij het een goed plan om te gaan lopen in plaats van de scooter te pakken.
Eenmaal aangekomen in het stadscentrum zocht Lyron een rustig terrasje uit. Eigenlijk waren de meeste terrasjes rustig rond dit tijdstip, omdat de meeste scholieren nog op school waren. Vanwege zijn kater en omdat hij nog lichtjes aangeschoten was had hij niet door dat het tafeltje waar hij aan ging zitten, al bezet was: in de schaduw van een grote parasol zat namelijk een meisje. Lyron zakte wat onderuit en zuchtte, al wrijvend in zijn ogen.

[Hoop dat je er wat mee kan ! 't is echt heel lang geleden dat ik als mens heb geRPG't xD]

Rose had de afgelopen weken doorgebracht met het verkennen van de omgeving. Volgende week zou haar eerste week op Monica High van start gaan, en ze maakte nu ten volste gebruik van de rust op straat doordat alle jongeren in klaslokalen zaten. De terrasjes waren bijvoorbeeld lekker leeg. Ze was vroeg opgestaan, had haar rode haar in een warrige knot achterop haar hoofd gebonden en was met simpele kleren en make-up de deur uitgegaan.
Onder de schaduw van een parasol op één van de kleinste terassjes was ze neer gestreken, na een lange strandwandeling. Daar zat ze nu, met een groot, koud glas cola voor zich en een tijdschrift in haar handen. Het was het heetste punt van de dag. Het spijkerjack wat ze vanochtend voor alle zekerheid had aangetrokken hing over de rugleuning en ze had haar witte All Stars uitgeschopt, ze zaten toch vol met zand. Eigenlijk was ze niet eens echt in het tijdschrift aan het lezen. Haar blik was gericht op de straat naast zich, op de mensen die voorbij kwamen. Mensen kijken was één van Rose's favoriete dingen. Ze zag een nogal dikke man die probeerde zijn ijsje zo snel mogelijk op te eten omdat het smolt, en een vrouw wiens naaldhak vast kwam te zitten tussen de stoeptegels. Ze was te druk bezig met twee meisjes die verschrikt een niet eens zo heel grote hond probeerden te ontwijken, om een jongen op te merken die aan kwam lopen en haar terras uitkoos. Ze keek pas op toen hij aan haar tafeltje schoof. Even fronste ze. Hij zag er nogal suf uit. Een klein glimlachje vormde om haar lippen terwijl ze zacht kuchte. Ze vouwde haar tijdschrift dicht, legde hem naast haar half lege glas cola en keek de jongen toen nieuwsgierig aan.

Lyron leunde nog wat meer onderuit en keek vanachter zijn zonnebril naar twee voorbijlopende vrouwen. Ze droegen korte rokjes en hoge hakken en waren zeker geen straf voor zijn ogen, maar toen er eentje bleef hakken met haar naaldhak tussen de stenen kon hij een grijns niet onderdrukken. Ja, hoe mooi het ook stond bij vrouwen, sneakers waren een betere keuze voor de binnenstad. De vrouw wist met behulp van haar vriendin los te komen en al klagend over haar pump die nu gesloopt was liepen ze samen verder.
Vlak nadat hij dit tafereel had aanschouwd en de vrouwen uit beeld waren verschenen hoorde hij een zachte kuch. Hij keek om zich heen om te zien waar de kuch vandaan kwam en merkte toen pas het meisje op. Ze had haar ongetwijfeld mooie rode haren opgestoken in een warrige knot en had een knap gezichtje. Een verontschuldigende glimlach verscheen op Lyrons gezicht. Hij haalde zijn zonnebril van zijn hoofd af nadat hij wat rechter was gaan zitten. "Sorry." zei hij, half gelogen. Want wie vond het nou erg om per ongeluk bij zo'n leuk meisje aan tafel te gaan zitten..? "Als je wilt kan ik wel ergens anders gaan zitten?" vroeg hij haar, enigszins met tegenzin. Een serveerster kwam naar hen toe gelopen om de drankjes op te nemen. De blik die in haar ogen lag terwijl ze Lyron vroeg wat hij wilde drinken vertelde hem dat ze duidelijk met hem zat te flirten, maar hij vond haar niet interessant. Afwachtend keek hij naar het onbekende meisje voordat hij antwoord gaf, omdat hij niet zeker wist of hij aan deze tafel bleef zitten.

De jongen keek op naar Rose, glimlachte verontschuldigend en deed zijn zonnebril af. Ze veegde nonchalant een losgekomen pluk rood haar naar achteren en luisterde naar zijn woorden terwijl ze hem in zich opnam. Zeker niet lelijk, maar uiterlijk was zeker niet alles. Rose deed haar mond open om op hem te antwoordden, maar er kwam net een serveerster aan. Een serveerster die wel erg veel belangstelling toonde in de jongen, maar hij beantwoordde haar blikken niet. Rose verborg haar breder wordende glimlach achter haar hand terwijl ze deed alsof ze kort hoestte. De jongen keek vragend naar haar om, waarschijnlijk omdat hij niet zeker wist of hij mocht blijven zitten, maar Rose had eigenlijk geen problemen met wat gezelschap. Ze had nog geen echte contacten gelegd, hier in Santa Monica. Ze mistte haar vriendinnen best wel, afleiding zou goed zijn.
'Blijf maar zitten, als je wil.' glimlachte ze vriendelijk. Ze wachtte rustig tot de jongen zijn bestelling had gedaan en keek hem toen nieuwsgierig aan met haar warme bambi-ogen. 'En wat maakt dat een jongen als jij aan mijn tafeltje komt zitten.' Ze grinnikte zacht. Met 'een jongen als jij' doelde ze eigenlijk een beetje op zijn uiterlijk, al gaf ze dat niet eens aan zichzelf toe. Alleen had ze de afgelopen dagen gemerkt dat de jongeren hier nogal anders waren dan thuis in Londen. Ze waren zich veel meer bewust van hun uiterlijk, en veel van hen waren nogal knap. Rose wist dat ze niet lelijk was, maar ze vond zichzelf ook niet bijzonder knap.

Een glimlach verscheen op Lyron's gezicht toen het meisje had gezegd dat hij mocht blijven zitten. Hij had haar nog nooit gezien en had er rekening mee gehouden dat ze misschien met rust gelaten wilde worden, dat ze eigenlijk liever alleen was terwijl ze mensen bekeek vanaf haar schaduwplekje op het terras. Maar gelukkig, en zo waren de meeste mensen in Santa Monica eigenlijk wel, stond ze open voor onbekend gezelschap en nieuwe contacten.
Hij richtte zich weer tot de serveerster die haar bloknootje al tevoorschijn had gehaald en met pen klaar stond voor zijn bestelling. Lyron fronste bij het zien hiervan; zo'n lange waslijst aan bestellingen had hij niet voor haar, kon ze het niet gewoon onthouden? Maar, verdedigde hij haar, misschien was het een automatisme geworden na zomers lang werken op dit terras. Hij bestelde een cola bij haar, en niet veel later waren de twee weer alleen. Tenminste, alleen-achtig, want er zaten nog een paar andere mensen op het terras.
Hij vouwde zijn handen in elkaar en bracht deze naar zijn lippen, terwijl hij nadacht over haar woorden. Het stoorde hem lichtelijk dat ze hem een jongen als jij had genoemd omdat er gelijk zo'n negatieve toon aan vast zat. Een jongen als jij.. net alsof hij in een hokje werd gestopt. Maar Lyron was Lyron niet zonder zijn eeuwig optimisme, dus schoof hij deze lichte irritatie opzij en gaf hij zijn kater er de schuld van. "Drank, heel veel drank." gaf hij als reden op. Normaal had hij een flirterige opmerking geplaatst, iets in de richting van 'knappe meisjes'. Maar ergens kreeg hij het idee dat ze de waarheid liever hoorde en dat ze snel op een jongen uit was gekeken als hij ongegeneerd met haar zou gaan flirten. "En waarom zat een meisje als jij hier helemaal alleen?" vroeg hij haar, op precies dezelfde manier als zij het had gezegd. "Je was toch niet op iemand aan het wachten?" realiseerde hij zich. Hij had er een hekel aan als mensen hun afspraakje soms tientallen minuten lieten wachten, en dat was niet omdat hij er zelf een slechte ervaring mee had. Het was er meer met de paplepel ingegoten dat jongens hun date nooit moesten laten wachten tenzij ze er een goede reden voor hadden, waardoor Lyron ook altijd op tijd probeerde te zijn. Zijn blik verschoof naar het tijdschrift dat ze net had dichtgeslagen, om op een subtiele manier achter haar interesses te komen.

De jongen vouwde zijn handen samen en bracht ze naar zijn lippen. Blijkbaar dacht hij na. "Drank, heel veel drank." sprak hij toen. Rose knikte en lachte zacht. Zelf dronk ze nooit zo veel, gewoon omdat ze het niet nodig had en ze haatte ziek zijn. 'Nou ja, in ieder geval zie je het zelf onder ogen. Als mijn oudste broer een kater heeft ontkent hij het altijd. Echt met de raarste excuses.' vertelde ze. Ze grijnsde en pakte haar glas cola op. Ze nipte en bedacht dat de extra informatie over haar broer best wel zinloos en waarschijnlijk nogal oninteressant was. Gelukkig ging de jongen er niet op in. "En waarom zat een meisje als jij hier helemaal alleen?" vroeg hij. Rose glimlachte en zette haar glas weer terug op tafel. Haar linkerhand liet ze op het tijdschrift rustten en ze friemelde aan een hoekje van de kaft, nadenkend over haar antwoord. 'Nou ja, als je net nieuw bent ken je nog niet zo veel mensen. Ik weet niet of je het hebt gemerkt, maar ik heb nogal een engels accent.' grinnikte ze. "Je was toch niet op iemand aan het wachten?" vroeg hij toen. Rose schudde haar hoofd, waardoor haar knot nogal uitzakte. 'Nee, als dat ze was had ik je niet laten zitten. Zou een beetje raar zijn geweest, denk je niet?' antwoordde ze terwijl ze het elastiekje uit haar haren trok en de koperrode lokken naar beneden vielen. Ze was best trots op haar haren. Ze had er lang over gedaan om ze te laten groeien tot de lengte die ze nu hadden, tot net onder haar ribben kwamen ze.
Ze realiseerde zich dat ze zichzelf nog niet had voorgesteld. Nogal onbeleefd als je een gesprek met iemand voert en hem aan je tafel laar zitten. 'Ik ben Rose, trouwens.'

Lyron moest lachen om het soort-van compliment van Rose. Hij herkende zichzelf er eigenlijk wel in, in zijn jongere jaren dan. Want toen hij een jaar of zestien was dronk hij veel te veel en vond hij het 'niet stoer' om toe te geven dat hij een kater had. Nu, vier jaar later, maakten de meningen van anderen hem niet zo veel meer uit. Tuurlijk, hij had niet graag dat mensen hem onaardig of vervelend vonden, maar als mensen zo graag wilden vooroordelen liet hij hen vooral hun gang gaan.
Hij nam een grote slok van zijn drankje en zette deze weer op tafel toen Rose uitlegde waarom ze hier alleen zat. Ze gaf het 'net nieuw zijn' als reden op waarom ze hier alleen zat, en noemde daarbij haar engels accent. Het was hem inderdaad opgevallen maar hij had er gewoon nog niks over gezegd. Want ze zou het vast niet waarderen als hij gelijk bij het horen van haar eerste zin een opmerking plaatste over haar accent. En eigenlijk, als hij heel eerlijk moest zijn, klonk dat engelse accent van haar gracieuzer en mooier dan het accent waar de meeste amerikanen mee praten, dus hij zag het zeker niet als iets negatiefs. "Dat klopt." grijnsde hij, "Maar je leert vanzelf leuke mensen kennen. Er lopen zeker mensen rond op Monica High die het leren kennen waard zijn. Anderen.." zijn gedachtes schoten even naar Alain ".. zijn vaak wat oppervlakkig en niet de moeite waard." glimlachte hij. Het was aan Rose de eer om te bepalen onder welke categorie Lyron viel. "En wat betrefd je accent.. Ik heb ook een italiaanse achtergrond en dat merk je ook nog steeds. Ook al woon ik hier al een paar jaar." zei hij, terwijl hij het glas ronddraaide tussen zijn vingers.
Een ondeugende glimlach verscheen op zijn gezicht bij een bijpassende gedachte, toen Rose zei dat het een beetje raar zou zijn geweest als hij aan tafel bleef zitten terwijl ze nog op iemand wachtte. Als ze had gewacht op een jongen, in het bijzonder haar date, zou hij het zeker geen straf vinden om te blijven zitten en toe te kijken hoe de jongen op hem zou reageren. Het zou zeker een.. verrassende situatie met zich mee brengen. Maar Lyron wist niet of hij dat ook echt had gedaan, omdat het nogal onbeschoft was om je met het privéleven van een onbekende te bemoeien.
Toen Rose zich voorstelde glimlachte hij en zei; "Ik ben Lyron." Hierna rekte hij zich uitgebreid uit, waardoor zijn shirt wat mee omhoog ging. Hij was zeker nog niet over zijn kater heen maar het deed hem goed om hier in de stad naast Rose te zitten en niet thuis op de bank te hangen. Zo knapte hij zeker een stuk sneller op, ook al voelde zijn hoofd aan alsof het was volgegoten met beton.. "Dus, Rose, hoe lang ben je al in Santa Monica?" vroeg hij haar, belangstelling tonend.

"Dat klopt." antwoordde de jongen over haar opmerking over het nieuw zijn. En hij vervolgde ook gelijk met de woorden "Maar je leert vanzelf leuke mensen kennen. Er lopen zeker mensen rond op Monica High die het leren kennen waard zijn. Anderen... zijn vaak wat oppervlakkig en niet de moeite waard."
Hij glimlachte erbij en Rose knikte begrijpend. Eigenlijk kon je zijn woorden wel op elke plek toepassen, waar je dan ook kwam er waren altijd verschillende soorten mensen om je heen.
De jongen praatte inmiddels alweer door. "En wat betrefd je accent.. Ik heb ook een italiaanse achtergrond en dat merk je ook nog steeds. Ook al woon ik hier al een paar jaar." Rose knikte opnieuw terwijl ze keek naar het ronddraaiende glas tussen zijn vingers. Ze dacht al wat gehoord te hebben, maar ze had er maar niks over gezegd. 'T was niet echt de meest voor de hand liggende reactie op iemand aanwezigheid en kon bovendien niet echt vriendelijk worden opgevat.
De jongen vroeg of ze op iemand zat te wachten. Dat was sowieso onwaarschijnlijk, want ze kende niet echt iemand en als ze al op iemand had zitten wachten, had ze de jongen niet laten zitten. Die laatste gedachte sprak ze uit, met als toevoeging dat het nogal een rare situatie zou opleveren. De jongen grijnsde een beetje... ondeugend. Blijkbaar had hij een grappige gedachte? Rose hield haar mond erover en besloot zich voor te stellen. De jongen glimlachte en stelde zich voor als Lyron, waarna hij zich uitrekte. Daarmee schoof zijn shirt omhoog, je zag niet geweldig veel. Ze was nooit zo snel onder de indruk van buikspieren geweest. Ze had de afgelopen dagen op het strand nogal veel sixpacks gezien, en nog steeds was haar mening daarover niet veranderd. Waar haar vriendinnen kwijlden over onderbroekmodellen, was zij altijd een meisje geweest wat naar jongens opzoek was die ook wat inhoud hadden. Al moest ze toegeven dat een leuk uiterlijk wel meehielp...
Ze veegde een pluk haar uit haar gezicht en richtte haar aandacht weer op Lyron, die een vraag stelde. "Dus, Rose, hoe lang ben je al in Santa Monica?"
'Een week.' antwoordde ze. 'Volgende week begint mijn school hier. 'K zit in 10B van Monica High.' Ze wist nog nauwelijks wat van haar nieuwe klas. Ze had wel een namenlijst gekregen, maar daar had je weinig aan. Aan de ene kant had ze wel zin in haar nieuwe school, maar aan de andere kant ook totaal niet. Het bleef school. Maar ze zag er wel naar uit nieuwe vrienden te maken.
'Zit jij nog op school? Of niet.' vroeg ze uiteindelijk. Ze wist niet zeker of ze Lyron hiermee kon beledigen. Stel nu dat hij al van school af was, en dat hij er gewoon jong uitzag. Ze kende personen die het niet echt fijn vonden om er jong uit te zien..

Lyron wist niet waarom maar Rose leek een beetje stil te vallen. Misschien was het iets verkeerds dat hij zei of praatte hij te veel. Of wie weet vond ze het vervelend dat hij bij haar aan tafel was gaan zitten en had ze liever alleen gezeten, zodat ze in alle rust verder kon lezen in haar magazine. Hij voelde de mobiel in zijn broekzak trillen en toen hij deze eruit haalde en het bericht las verscheen er een grote grijns op zijn gezicht. Met een paar klasgenoten die wel van een feestje houden had hij een groep gestart op Whatsapp, en met deze klasgenoten was hij afgelopen nacht ook uit gegaan. Hij las dat hij niet de enige was met een kater en dat Jason, een jongen die één van zijn goede vrienden is geworden, net wakker was geworden en zich behoorlijk rot voelde. Hij keek op zijn horloge en zag dat het ondertussen half 3 was. Zijn vingers bewogen zich vlug over het touchscreen en al lachend schreef hij een reactie. Toen maakte hij een foto van zijn cola en zette hij erbij: 'Maar niet aan de drank vanmiddag.'
Toen hij klaar was met de groepsapp legde hij zijn telefoon op tafel en nam hij een slok van zijn cola. Ondertussen had Rose antwoord gegeven op zijn vraag en geïnteresseerd luisterde hij naar haar. Zijn vermoeden werd bevestigd: ze was nog maar kort in Santa Monica en volgende week begonnen haar lessen. Ze zat in 10B op Monica High, dezelfde school waar hij naar toe ging. Niet dat het hem wat had uitgemaakt als ze op Pacific High had gezeten, hij was niet zo van de rivaliteit zoals de meesten die op zijn school zaten. "Nope! Ik zit ook nog op Monica High. Omdat ik hier nog maar een paar jaar woon beheerste ik de taal niet zo goed en heb ik een jaar over moeten doen." vertelde hij, wat hij stiekem niet zo erg vond. Want nu hij nog op school zat kon hij feesten organiseren en veel mensen ontmoeten. "Dus ik zit nu in 12A." voegde hij eraan toe.

'Zit jij nog op school? Of niet.' vroeg Rose een beetje onzeker. Ze keek Lyron schuin aan en liet onbewust haar wijsvinger langs de rand van haar glas cola glijden voordat ze het oppakte en een slok nam. "Nope! Ik zit ook nog op Monica High. Omdat ik hier nog maar een paar jaar woon beheerste ik de taal niet zo goed en heb ik een jaar over moeten doen." zei hij, wat haar deed glimlachen. Dan was er tenminste 1 bekend gezicht op school. "Dus ik zit nu in 12A." vervolgde hij. Jammer genoeg zat hij dus niet bij haar in de klas, maar dat had ze ook wel verwacht. Ze jong zag hij er nu ook weer niet uit.
'Dus als je een klas hebt over gedaan, ben je nu...' Rose hield even in en beetje zacht op haar lip. In rekenen was ze een totale ramp, maar dit moest toch niet moeilijk zijn? Zij was net 16 geworden, mensen in de tiende werden dus zestien. Toch? Als dat zo was werden mensen in de elfde 17 en in de twaalfde 18. Maar voor Lyron moest daar dus nog een jaar bij dus dan was hij... '19?' vroeg ze en fronste eventjes een klein beetje. Ze zette haar glas weer terug en leunde voorover op de tafel. 'Ik ben zelf pas geleden 16 geworden.' voegde ze er aan toe. Ze wierp nog een blik op het tijdschrift. Het was er eentje van het café zelf, binnen lag een hele stapel. Echt een meiden blad, de Vogue. Maar het was een goed modeblad en Rose had wel enige interesse in de mode wereld. Model zijn zou ze misschien wel leuk vinden, maar eigenlijk wou ze wat meer achter de schermen als ontwerpster. Ze kon dan ook aardig tekenen, maar of ze goed genoeg was...
'En wat wil je na je school gaan doen?' richtte ze zich weer op Lyron. Als mensen dat aan haar vroegen vertelde ze vaak dat ze journaliste "ofzoiets" wilde worden. Het was een iets makkelijker bereikbaar beroep en ook best leuk. Als het niks zou worden met haar ambities in de modewereld zou het haar eerste optie zijn. Misschien dat ze dan zelfs bij een tijdschrift als de Vogue kon werken...

Hij trok één mondhoek opzij na Rose haar berekening en de conclusie dat hij 19 was. Ze zat er niet helemaal naast; hij was nu 20 maar was dat nog maar een week. "20." verbeterde hij haar. Oh god, hij had echt al lang al klaar moeten zijn met High School. Het lag niet aan zijn intellect maar meer aan zijn taalachterstand; hij merkte dat hij daardoor echt veel moeite had met school. Als al zijn lessen in het Italiaans waren was hij allang al aan een vervolgstudie begonnen op de Monica University.. Nu gingen dit soort gesprekken zoals met Rose hem goed af, maar zodra ze op school met allerlei woorden en termen kwamen waar hij nog nooit van had gehoord zoals met Fysics.. dan raakte hij vaak de rode draad van het verhaal kwijt.
"Oef, ik voel me oud." klaagde hij, nadat Rose had gezegd dat ze pas geleden 16 was geworden. Hij hoefde geen rekenwonder te zijn om te weten dat hij veel ouder dan haar was. "Ik ben zelf pas 20 geworden." glimlachte hij. Speciaal voor zijn verjaardag was hij teruggegaan naar Venetië om het daar met zijn grote familie en vrienden te vieren. Een warm gevoel vulde zijn buik toen hij terugdacht aan de lange, warme zomeravonden in Italië met veel eten en vooral veel drank. Hij had het echt even nodig gehad om weer bij zijn familie te zijn. Vooral sinds het volk wat hier rondliep heel anders was; mensen uit Santa Monica waren vaak wat meer egoïstisch of egocentrisch dan hij gewend was van Italië. 'Maar', dacht Lyron met een glimlach, 'gelukkig is mijn zusje hier.'
"Ik wil graag bij Vicoria's Secret gaan werken." lachte hij. Nee, hij zou het totaal niet erg vinden om dagelijks tussen de lingerie-modellen te staan. "Maar helaas willen ze me daar niet aan nemen omdat ik hetero ben." zei hij erna met een quasi-verdrietig gezicht. Niet dat hij er echt serieus over was, hij had liever een echte baan waar hij er ook echt toe deed. "Maar wat ik écht wil gaan doen weet ik nog niet." zei hij, een stuk serieuzer als daarnet. Lyron was niet echt een man met hobby's, dus dat viel al af. Verder lagen zijn interesses bij uitgaan en vrouwen, en how on earth wil je daar je baan van maken? "En wat zie jij jezelf de rest van je leven doen?" vroeg hij vervolgens aan haar. Zijn cola was ondertussen op en hij gebaarde naar de ober dat hij nog wat te drinken wilde. "Wil jij ook nog wat?" vroeg hij aan Rose. "Je krijgt hem van mij." voegde hij eraan toe. Hij mocht haar wel en dat wilde hij graag laten zien door een drankje voor haar te kopen.

Ze zat er net naast, Lyron was 20. Maar in rekenen was Rose dan ook echt heel slecht. Op haar opmerking over dat ze nog maar net 16 was, antwoordde hij dat hijzelf nog maar net 20 was, dus dan was haar fout minder erg. Vond ze. Toen ze vroeg wat hij later wilde gaan doen, was zijn antwoord nogal verrassend. Ze wist niet zeker of ze hem nu serieus moest nemen of niet. "Ik wil graag bij Vicoria's Secret gaan werken." Hij lachte erbij maar Rose keek een beetje verward. Hij zou het waarschijnlijk wel kunnen, want hij had er het uiterlijk voor. Zijn volgende woorden waren "Maar helaas willen ze me daar niet aan nemen omdat ik hetero ben." Daaruit kon ze toch opmaken dat het waarschijnlijk niet helemaal serieus was. Rose grinnikte. 'Jammer voor je, je had er vast leuk uitgezien in de tijdschriften.'
"Maar wat ik écht wil gaan doen weet ik nog niet." ging Lyron verder. Rose merkte gelijk dat hij nu wel een stuk serieuzer was. Het maakte haar zenuwachtig. Hoe zou hij reageren als ze haar stille ambitie om ontwerpster te worden uitsprak?
"En wat zie jij jezelf de rest van je leven doen?" vroeg Lyron precies op dat moment. Rose haalde haar schouders op en nam nog een paar slokken cola, om tijd te rekken. Er zat nu nog maar een klein bodempje in. Rose kuchte zacht en sloeg haar ogen neer. 'Ik denk dat ik de journalistiek in wil gaan...' mompelde ze vertwijfeld. Daarna keek ze weer op en knipperde een paar keer.
Gelukkig vroeg Lyron toen of ze nog iets wilde drinken, dus hoefde ze er verder niet over te praten. Rose knikte, sloeg de laatste slok cola achterover en glimlachte. 'Doe nog maar een cola.' ze duwde het glas van zich af. Rose grinnikte toen Lyron zei dat ze het drankje van hem kreeg. 'Doe dan maar een extra grote.' lachte ze plagerig. 'Nee, grapje. Doe maar gewoon een normale. Zo veel kan ik waarschijnlijk niet eens op. Ik drink nooit zo veel.' voegde ze er snel aan toe. 'Mijn moeder maakt zich altijd zorgen om me. "Rose, je moet echt meer drinken." "Rose je droogt nog eens uit."' Rose grinnikte zacht. 'Ik heb gewoon niet zo veel nodig. Er is nog nooit wat gebeurd.'