Schooltime [rosE]

Duke had de capuchon van zijn grijze vest half over zijn hoofd getrokken, de frisse lucht prikte met een goed gevoel door zijn neus. Zijn schooltas hing nonchalant over zijn schouder, zo zat zijn kapsel ook. Deze was natuurlijk niet te zien omdat zijn capuchon over zijn hoofd zat, hij beaamde de persoon ook die wax had uitgevonden zodat zodra hij zijn capuchon of pet (die hij ook soms droeg) zijn haar meteen weer in model was. Dat vond hij wel belangrijk want eerste indruk was altijd belangrijk, en dus ook je uiterlijk. Ze zeggen wel het gaat om innerlijk, maar dat is allemaal een leugen. Niemand zou op iemand afstappen die er onverzorgd en vies uitzag. Gelukkig was hij het tegenbeeld ervan. Hij zag er altijd wel gezond en verzorgt uit. Hij deed ook veel aan zijn gezondheid, vroeger danste hij. Hij had zelfs zijn eigen crew gehad, maar deze had hij door persoonlijke reden gestopt. Er scheen een waterig zonnetje over het schoolplein waar hij zich momenteel bevond, deze liet zijn schouders een beetje opwarmen. Een prettig gevoel waar Duke vrolijk van werd. Dat was niet het enigste waarvan hij glimlach op zijn gezicht van kreeg. Deze kreeg hij voornamelijk van de muziek die door zijn oren galmde en zijn mp3 speler afspeelde. Ook de mensen die deze dingen hadden uitgevonden beaamde hij. Hij vroeg zich af hoe het eruit zou zien als hij nu nog met een z’n cd speler zou rondlopen. Dat was wel old school maar erg hip was het ook weer niet en hij zou raar worden aangekeken. Niet dat hij zich druk maakte om wat mensen van hem vonden, maar het was altijd prettig als je wist dat mensen je wel oké vonden. Het liedje Cycloon van baby bash galmde door zijn oortjes toen hij richting de grote deuren liep, die ook wel bekend stonden als de ingang van school. School iets waar hij eigenlijk nooit over had na gedacht, hij was altijd bezig geweest met zijn dans carrière en anders wel met fotografie. Tot kort waren dat de dingen waar hij voor leefde, waar hij zich helemaal in verdiept had. Fotografie vond hij nog steeds heel erg leuk, maar niemand nam je aan als je geen diploma’s had. Dat was de smoes die hij iedereen verkocht als ze vragen waarom hij hier was. Zelf wist hij natuurlijk beter, hij wist dat hij eigenlijk gewoon zijn oude leven was ontvlucht. Vluchten was het zwakste wat hij kon doen, en toch had hij het gedaan. Hij was laf, niet zo als zijn vrienden… zijn familie die vonden dat hij gewoon door moest gaan. Maar hij weigerde om nog meer mensen te verliezen, hij had al een dierbare moeten zien overlijden. Nog meer problemen en ongelukken hoefde voor hem ook niet. Met iets wat meer kracht dan wat normaal nodig was opende hij een van de 2 grote glazen deuren doormiddel op een stang te duwen, die ook altijd op nooduitgang deuren te vinden waren. Hij bleef even staan, waardoor zijn sneakers even piepte. Over sneakers gesproken was zijn verslaving wel heel erg uit de hand gelopen. Het was maar goed dat hij geen kamergenoot had want hij had eigenlijk veel te veel sneakers om onder te brengen als ze met zijn 2e waren. In zijn gedachte ging hij even na hoeveel hij er wel niet had. 64 om precies te zijn, plus deze die hij nu aan had dan. Ze waren zwart, wit rood. (ipv blauw) en een tintje grijs, precies de grijs van zijn vest. Hij was van mening dat Sneakers bij kleding moest matchen daarom had hij er veel. Het koste bergen met geld, maar daarom werkte hij ook in het weekend als bar tender. Misschien was hij een beetje jong, maar hij had connecties met iemand die er ook werkte zo was hij naar binnen geloodst. Duke’s koper bruine ogen gleden over de gangen, het was rond een uur of half een dat betekende dus dat er pause was. Zelfs in de gangen was het dus druk, zijn ogen gleden over de mensen die in de gangen zaten. Het was altijd wel leuk dat de mensen elkaar opzochten, degenen die op elkaar leken kwa karakter en interesses stonden meestal wel bij elkaar te praten. Zo kwam hij veel groepjes tegen toen hij verder liep op weg naar zijn kluisje. Hij kwam 4 of 5 tut groepjes tegen, deze hadden zeker wel de overmacht hier op school . De meeste meisjes wouden er altijd het beste uit zien. Natuurlijk moest een meisje er leuk uitzien maar je kon ook overdrijven, zoals de meeste hier deden met hun make- up en aandachttrekkerij. De kleding leek ook steeds korter te worde naarmate het weer beter werd. Hij kwam enkele emo groepjes tegen, enkele football en sport groepjes tegen. Hij was ook een sporter maar in z’n groepsverband te staan was niks voor hem. Vaak leek het alsof deze jongens het deden voor de aandacht, ze waren even erg als de meisjes. Natuurlijk moest je de studjes niet vergeten. Deze werden vaak Gekleineerd door de populairdere. Duke was helemaal niet zo, hij liet iedereen in zijn waarde iedereen had zijn eigen ding, en dat moest je waarderen. Zelf had hij nog geen groep, hij had nog niet echt vrienden hier gekregen. Bang dat hij met de verkeerde aanpapte en bang dat er dadelijk weer concurrentie tussen bepaalde groepen kwamen. Natuurlijk was die er wel, Famous en Die hard bijvoorbeeld maar hij wou er niks mee te maken hebben. Toen hij eindelijk bij de kluisjes was gekomen waren er al enkele liedjes voorbij gekomen op zijn mp3, die hij altijd op shuffel had staan dus vandaar draaide hij weer het zelfde liedje als toen hij buiten stond. Enkele mensen waar hij bij hij een les mee had gedeeld hadden vriendelijk naar hem geknikt of gezwaaid maar hij was niet blijven staan om te praten. Hij zou eerst naar zijn kluisje gaan om zijn boeken voor de komende lessen in zijn nog lege tas te doen. Bij zijn kluisje aangekomen stond er een meisje voor, deze had het kluisje boven hem. Ze kon er net aan, want ze moest iets op haar tenen staan. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht, hij vond het wel een leuk gezicht. Hij nam het meisje rustig in zich op, Duke deed altijd alsof hij de tijd van de hele wereld had. Hij haastte zich bijna nooit want alles zal wel op zijn pootjes terecht komen. En zoals vaak gezegd werd. ‘haastige spoed is zelden goed’. Het meisje had mooi bruin haar en schattige sproeten op haar gezicht en donkere ogen. Hij zou prachtige foto’s van haar kunnen maken, ze had een leuke en iets wat verlegen uitstraling. Voor dat het meisje zich zou gaan haasten omdat een of andere eikel ,waarmee hij zich zelf bedoelde, ook bij zijn kluisje moest zijn. En die toevallig onder die van haar was, dat dus betekende dat hij gewoon zijn armen hoefde uit te steken boeken eruit moest halen en het kluisje dicht hoefde te gooien. “Doe maar rustig aan” Glimlachte hij vriendelijk. “Ik heb alle tijd”. Voegde hij er achteraan met de zelfde glimlach. Duke vroeg zich af of zij zijn muziek kon horen, waarschijnlijk was dat een dikke vette Ja omdat zijn muziek altijd te hard stond. Daar genoot hij van, genieten kon hij van de kleinste dingen al.

[ beetje veel onzin]

Rose liep wat onhandig het plein voor de school op. Ze was hier sinds gisteren maar had nog niks gezien dan wat gangen en haar eigen kamer. In haar roestbruine converse rugzak zat dan ook, naast haar boeken, een plattegrond van de school.
Ze had vanochtend haar mutsje (zie onderschrift) op gedaan en haar lange, roestbruine haar (tot net boven haar middel) los. Dat had ze expres gedaan. Nu kon ze haar haar als een soort gordijntje voor haar gezicht hangen. Ze liet haar schouders wat hangen en terwijl ze het plein overstak gluurde ze naar de andere leerlingen van achter haar gordijn. Ze wilde niet opvallen. Op haar oude school in Italië was ze wel eens gepest, met haar sproeten en haar Engelse vader. later was dat overgegaan en had ze zelfs een vriendje gehad maar ze was best wel getraumatiseerd, al gaf ze dat niet toe. 'Hey, rooie!' hoorde ze opeens achter zich. In een ruk draaide ze zich om. ''Ja?'' vroeg ze zacht. De jongen gniffelde. Snel draaide Rose zich om en met een haastige tred snelde ze naar de ingang. ''Leuke sproeten, Pippi!'' riep de jongen haar na.
Eenmaal binnen graaide ze in haar zak naar het briefje met het nummer en de code van haar kluisje, alleen, hij zat niet meer in haar zak. Ze doorzocht haar ander zak; ook niks. Ze beet op haar lip, dit overkwam háár weer! Ze voelde haar blackberry trillen in haar kontzak en haalde hem eruit. Met haar telefoon kwam een papiertje mee. Ja hoor het nummer. Wat was ze toch een verstrooide professor af en toe.
Ze ging op weg naar haar kluisje. Toen ze er eindelijk kwam, na 2 keer een leraar te moeten hebben aangesproken, was ze al gesloopt. Niet fysiek maar haar al ingedeukte ego had nog een dreun er bij gekregen. En de lessen moesten nog beginnen. Ze zuchtte en zocht haar kluisje. Nee hè, zat 'ie ook nog heel hoog. Ze liet haar tas van haar schouder zakken en ging op haar tenen staan. Ze was niet heel kort of zo voor een half Italiaans meisje zelfs best lang maar toch had ze moeite om haar spullen in haar kluisje te doen. Ze veegde een pluk haar uit haar gezicht en keek om zich heen. Naast haar kwam een jongen aanlopen die vlakbij haar ging staan. Snel draaide ze haar hoofd weg. Ze was al verlegen maar bij jongens werd het alleen maar erger. “Doe maar rustig aan” zei hij maar toch bleef ze een beetje gehaast haar spullen van haar tas naar haar kluisje te importeren. “Ik heb alle tijd” zei hij. Rose keek wat opzei met haar donkerbruine ogen. ''Ja, eh, oké. Ik.. ik ben al klaar hoor.'' zei ze terwijl ze haar laatste boek in haar kluisje duwde. Er zaten nu alleen nog de boeken voor de komen de uren in haar tas, dat maakte 'm een stuk lichter. Ze sloot haar kluisje en keek weer naar de jongen. ''Moet je erbij?'' Er was een licht Italiaans accent in haar zachte stem te onderscheiden. Ze stapte naar achteren en struikelde over haar tas, die ze daar had neergelegd. ''Dannazione borsa stupido, non avrei mai normalmente?!'' schold ze. Ze krabbelde overeind. Er klonk gelach en Rose probeerde haar tranen in te houden. Ze pakte haar tas en wilde richting de WC gaan.

(Ik haal het dus echt niet bij de lengte van jouw post maar met wat onzin word 'ie al langer XD)

Duke leunde rustig tegen de kluisjes aan en keek de gang rond, deze gang lag haaks aan de gang waar je binnen kwam. Het was dus niet zo heel moeilijk om je kluisje te vinden, echter moest je het nummer wel onthouden. Deze had hij, net als waarschijnlijke vele andere nieuwelingen , enkele maanden geleden op een papiertje geschreven en in zijn tas bewaard. Deze tas had hij nog steeds, een zwarte Eastpack die nu wat beschadigt was, hij ging namelijk niet zo secuur om met zijn school spullen. De hoeken rafelde en de bovenkant zag er wat gehavend uit, maar hij functioneerde gewoon nog waarvoor hij was gemaakt dus hoefde niet vervangen worden. Met zijn sneakers ging hij wel beter om, hier had hij ook echt een zwak voor, echter bleef hij ze wel dragen tot ze letterlijk uit elkaar vielen. Hij had namelijk een soort band met ze gecreëerd. Ze waren er namelijk altijd geweest bij een blij herinnering of juist bij een verdrietige of een boze. Zijn blik stokte even op een bekende die in een zo te zien gezellig gesprek was beland want af en toe moest die even lachen. Hij keek weer verder de hallen door, enkele meters stopte de kluiswand even en maakte plaats voor 2 deuren. Wc deuren, deze waren saai grijs met een embleem er op, natuurlijk een voor de dames en een voor de heren. Daarna begon de kluiswant weer verder, alsof hij nooit is onderbroken. Het zag er maar saai uit, grijze kluisjes grijze deuren en grijze vloer. Voor een mode prijs zou deze school niet worden genomineerd, maar school hoorde ook niet fun te zijn. Hier hoorde je gedisciplineerd te zijn, echter ontbrak bij de meeste leerlingen de discipline. Zijn ogen kwamen niet veel later weer terug bij het meisje dat toch iets gehaast was, omdat ze voor zijn kluisje stond. Hij zou er niet nog eens wat van zeggen hij heeft verteld dat het niet hoefde. Deed ze het toch dan was het haar eigenkeuze. Het meisje had mooi roestbruin haar, dat heel erg lang was. En de sproeten gaven haar iets heel leuks, iets speels. Echter was wel aan haar houding te zien dat ze verlegen was, jammer want met haar uiterlijk hoefde ze niet bang te zijn om spontaan te zijn en voor gek te staan. Ze vertelde iets wat stotterend dat ze klaar was, zoals hij al vermoede was ze inderdaad verlegen, en niet van hier. Dat kon hij wel zien aan haar, niet dat het lelijk was in tegen deel. Haar accent had iets Italiaans, dit bevestigde ze even later door ze struikelde en luid vloekend haar tas uit schold. Terwijl dit allemaal gebeurde had Duke zijn kluisje al open gemaakt, deze was niet zo saai meer van binnen. Stiekem toen er weinig leraren waren te bekennen had hij deze versierd met graffiti, zijn naam had hij erin gespoten en nog wat leuke tekens. Hij had in al die tijd die was verstreken zijn boeken, die hij had gekaft met een soort krantenpapier omdat hij vond dat het er grappig uit zag, deze waren ook al zo gehavend net zo als zijn tas. Want hij gooide ze ,zoals ook te zien was in de rommel van zijn kluisje, gewoon in zijn kluisje. En af en toe als hij geërgerd was gooide hij ze op het bankje waarachter hij in de lessen moest zitten. Hij had zijn kluisje al weer dicht gedaan, toen ze over haar tas was gestruikeld. Het was misschien wel een komisch gezicht omdat ze een beetje klunzig was, maar dan was het nog niet terecht om haar uit te lachen, zoals sommige hier deden. Hij gaf enkele jongeren een vuile blik als traktatie op hun stommen en onbeschoft gedrag. Vriendelijk knielde hij en hielp het meisje enkele papieren op te rapen die uit haar tas waren geschoven door de stoot die deze had gehad. Een klein glimlachje kwam op zijn gezicht te staan toen hij zag dat ze ook haar kluisnummer op een memotje had geschreven. Natuurlijk zei hij er niks van want het was onbeschoft om op andere mensen zijn spullen te kijken. Hij stond soepel weer op beide voeten en reikte haar een hand uit om omhoog te komen. “Ik denk niet dat je tas nu nog sorry zegt nu je hem zo hebt uitgescholden” Grijnsde hij om het ijs te breken. Hij zag aan het gezicht van het meisje dat ze liever een potje op de Wc zou gaan janken dan hier met hem te staan. “Trek je niks van hun aan, ze hebben nooit manieren geleerd” Vertelde hij haar om het meisje op te vrolijken. Het viel hem nu pas op dat hij zich zelf niet had voorgesteld, en zijn capuchon nog op had. Voor sommige kon dat een beetje onvriendelijk of zelfs angstwekkend overkomen. Maar hij was geen van beide, hij was gewoon zich zelf en kon er niet tegen als mensen zich onbeschoft gedroegen. Zoals Die hard bijvoorbeeld deed, het waren gewoon een stelletje tieners gewoon geen manieren hadden en maar bij elkaar gingen hangen. Duke schudde zijn hoofd dat waren toekomst loze jongeren. Met een vloeiende beweging deed hij zijn capuchon af, met een vriendelijke glimlach, en zijn haar stond door de wax weer meteen zo als hij het vanochtend had gestyled. Nonchalant, dat was zijn style, vlot maar nonchalant en vriendelijk. Hij stak zijn hand uit en stelde zich voor als “Duke Wiliams” . Als het meisje zich zelf niet wou voorstellen, wat raar zou zijn maar misschien had ze haar reden, dan hoefde ze dat niet. “Als je een rondleiding nodig hebt geef je maar een gil” luide zijn stem en hij knipoogde vriendelijk. Het was misschien een beetje direct maar hij wist zeker dat ze nieuw was, enkele aanwijzingen duidde daar op. Zoals het briefje met kluisnummer, en ze kwam hem niet bekend voor. Hij kon ook niet iedereen maar van gezicht meestal wel . Hij vroeg zich af of ze naar de prom zou gaan, zelf ging hij niet want hij had geen date. En die hoefde hij ook niet want hij was al eens bedrogen door een meid en dat wou hij niet nog eens mee maken. En ze was nieuw dus kon ze ook niemand. Het was niet een onderwerp om nu al aan te snijden met een vreemde maar hij vroeg zich het gewoon af omdat hij enkele meiden, die langs liepen, hyper over het zo belangrijke Prom pratte. Als hij er mensen over na vroeg dan zeiden de meeste dat ze gingen want het was wel een once in live time experience. Zelf moest hij er nog eens goed over na denken, misschien ging hij wel met een stel vrienden. Maar daar maakte hij zich nu niet druk om, morgen niet druk om. Eigenlijk maakte hij zich nooit ergens druk om, behalve dan toen hij nog zijn crew had. En toen geen van hun eigenlijk geheel veilig was, toen maakte hij zich druk om zijn vrienden. Nu hoefde dat niet meer want ze waren uit elkaar, voor de veiligheid.

[nog meer onzin]

Terwijl ze al was opgestaan had Rose niet gemerkt dat er wat uit haar tas was gevallen. De jongen van het kluisje onderhaar pakte voor haar op. Met een dankbare blik pakte ze haar papieren weer aan en stopte ze terug. “Ik denk niet dat je tas nu nog sorry zegt nu je hem zo hebt uitgescholden” zei hij. Ze was verbaasd hoe wist hij nu dat ze schold, ze had 't in het Italiaans gedaan. Bij de opmerking dat ze zich niks van de lachende scholieren moest aantrekken knikte ze kort. Ze wist toch al dat ze dat wel zou doen, al zou de hele wereld zeggen dat ze het niet moest doen. Ze wilde gewoon graag bij iedereen in de smaak vallen. Niet dat dat ooit zou lukken... De jongen trok zijn capuchon af. Nu kon ze goed zijn haar zien. Van onder haar wimpers bestudeerde ze 'm een beetje. Hij was best leuk maar dat betekende niks, ze vond wel meer jongens 'best leuk'. “Duke Wiliams” De stem van de jongen riep haar weer terug uit haar gedachten. Aarzelend pakte ze zijn hand en stelde zich voor. ''Rosalinda Mason, maar iedereen noemt me Rose.'' Hoewel ze al zacht sprak kwam het laatste gedeelte van de zin er nog zachter uit, in een gang al deze zelfs nauwelijks hoorbaar. “Als je een rondleiding nodig hebt geef je maar een gil” vervolgde hij. Ze glimlachte even maar zei niks, ze zou toch eigenlijk nooit gebruik maken van zo'n aanbod. Als was het nog zo vriendelijk bedoeld. Duke leek een beetje in gedachten te verzeilen en Rose wist niet wat moest doen. Gewoon weglopen zou onbeschoft zijn maar om nu doei te zeggen of iets in die richting? Ze leunde met haar rug tegen de kluisjes aan en staarde naar de voorbij lopende menigte. Over een paar minuten zou de bel wel gaan en iedereen was druk in de weer met de voorbereiding voor de komende lessen. Ze bukte om te kijken waar ze les had. Ze wist het nummer van het lokaal wel en het vak, wiskunde, maar de plek niet. Ze zocht naar haar plattegrond maar bedacht zich dat het wel erg nerd-achtig stond wanneer je op een plattegrond ging kijken. Ze trok haar hand terug en wenste dat ze terug was in Italië, bij haar ouders en zus in Venetië. Daar kon ze alles wel vinden en struikelde ze nooit over haar stupido tas. Ze schraapte haar keel en keek naar Duke, of hij reageerde. ''Ik weet m'n lokaal niet te vinden.'' zei ze terwijl ze naar haar schoenen keek.

(een woord: FAAL)

De oortjes van Duke hingen om zijn hals , deze had hij altijd achter zijn nek heen gehaald zodat als hij ze uit had deze niet op de grond vielen. Er kwam nog steeds muziek vandaan, geen storende muziek maar meer op de achtergrond. Hij hield van muziek hij zou nergens heen gaan zonder zijn Mp3 mee te nemen, deze lade hij ook voor de zekerheid elke nacht op. Meestal was dat ook wel nodig omdat hij zo veel muziek luisterde, als het even kon zelfs onder de les, dat deze na een dag wel leeg of bijna leeg was. Van de muziek hield hij nog wel maar het dansen hoefde niet meer voor hem, dat was verleden tijd, dit moest hij leren te vergeten. Over enkele maanden zou hij er wel niet meer aan hoeven denken en zou de pijn ook weg zijn worden genomen. Dit was ook een rede om niet naar de prom te gaan, daar zou hij vast worden geconfronteerd met allemaal dansende mensen die hem zouden uitdagen. Maar als hij dan zou toegeven zou hij zich alleen maar meer in de problemen werken want dan kon hij weer helemaal opnieuw beginnen met het vergeten van het dansen. En veel mensen zouden hem dan waarschijnlijk steeds gaan vragen waarom hij niet maar dansten. En nog erger hem over te halen om weer te beginnen, want talent had hij wel maar het kon gewoon niet meer. Hij had er genoeg leed mee meegemaakt en dat was hij nu beu. Het meisje stelde zich voor als Rosalinda Mason , maar vertelde er bij dat iedereen haar naam afkorten en haar Rose noemde. “En moet ik me onder iedereen onderdelen? “ vroeg hij een beetje onzeker. Vaak vonden mensen het niet erg dat ze met een afgekorte naam werden aangesproken maar er waren uitzonderingen. Misschien vond zij het met een woord vreselijk maar kwam ze er nooit onder uit, want hij moest toe geven dat Rosalinda een lange naam was maar wel mooi. Deze naam bewees ook weer dat ze niet van hier was, want het was geen typische Amerikaanse naam. Zijn naam in tegendeel was geheel Amerikaans, maar dat kon ook niet anders hij was een echte Amerikaan. Of hij daar tegenwoordig zo trots over moest zijn wist hij niet maar het boeide hem niet wat er allemaal aan de hand was hier in Amerika. Hij had het zelf al moeilijk genoeg om voor zich zelf te zorgen en te weten wat er om hem heen gebeurde. Laat staan dat hij bijhield wat er allemaal aan de hand was in het immens grote Amerika. Het zag er naar uit dat Rosalinsa alla Rose zijn aanbot voor de rondleiding zeker zou afslaan, ze was veel te verlegen ervoor en het zou ongemakkelijk zijn was ze bang voor. Tenminste dat dacht hij, ze zou waarschijnlijk bang zijn dat er pijnlijke stiltes kwamen te vallen. Maar natuurlijk kon ze Duke nog niet, als hij ergens niet tegen kon was het stilte dus zou hij de hele tijd door lullen ook al zou het niet heel interessant zijn voor haar. Maar praten kon hij zeker over van alles en nog wat, echter wel alleen over dingen waar hij verstand van had, hij kon er niet tegen als mensen onzin gingen vertellen over dingen waar hij niks van wist. Meneer zijn gedachten gleden langzaam weer af naar de o zo belangrijke Prom volgens alle leerlingen maar hij gaf er niet zo veel om. Hij keek weer op uit zijn gedachten toen het meisje haar keel schraapte en blijkbaar hem wat wou vragen. Had ze door gehad dat hij ingedachte wat verzonken? Dat was niet echt sociaal maar ja Rose was ook niet heel erg spraakzaam. Hij snapte dat verlegenheid niet, zeker niet van zo leuk meisje. Nog steeds keek hij af en toe bewonderend naar de sproeten, ze leken zich wel steeds te verplaatsen op haar gezicht. Ze had zijn aanbieding, dat hij haar zou rondleiden als het nodig was, niet helemaal afgestoten want ze vroeg waar haar wiskunde lokaal was. “Uhhm even kijken want welke klas zit je” Vroeg hij haar nog steeds even vriendelijk. Enkele lessen waren namelijk verplaatst en als ze in zijn klas zaten hadden ze nu een andere les dan wiskunde les. Wat hij helemaal niet erg vond wat hij vond de wiskunde leraar een mega eikel, en zijn leraar was ook niet echt Fan van Duke. Terwijl hij meestal niet echt een lastige student was, hij deed wat hem gevraagd werd en had meestal zijn huiswerk wel af. Hij was best gemotiveerd voor school want hij wist dat hij niks met zijn camera kon doen zonder een opleiding, zonder z’n stom papiertje. De les werd zelfpresentatie genoemd dit hadden ze een keer per week een uurjte, hier leerde je je zelf doormiddel door allerlei verschillende methodes en materialen te presenteren. Hij had bedacht dat hij hier zijn medeleerlingen laten zien waar hij vroeger voor leefde. Blijkbaar zat het meisje in de zelfde klas. “Loop dan maar met mij mee” bood hij aan. Hij liep een trap op, waar nog een paar groepjes mensen aan het praten waren voor ze de les in gingen, en sloeg een grote gang in. Deze was even saai als de rest van het hele school gebouw. Grijs, Grijs en nog veel meer grijs. De deuren, de muren,de kluisjes want er waren veel leerlingen dus ook heel veel kluisjes.De deur was al open dus konden ze zo plaat nemen in het lokaal. De leraar begon te vertellen dat ze vandaag hun eerste presentatie’s hadden en wees een leerling aan die volgens hem wel kon beginnen. Het hoofd van de jongen werd rood maar hij begon toch maar te vertellen over zijn verleden en over zijn hobby’s. Hij had niks speciaals mee gemaakt en had vrij saaie hobbies zoals gamen en nog wat onzinnige dingen. Sporten deed hij niet, wie sportte er tegenwoordig nou niet. Iedereen toch bijna, want uiterlijk was belangrijk voor de mede mens.

“Loop dan maar met mij mee” zei Duke nadat ze haar klas had gezegd. Ze liep achter hem aan. Terwijl ze een trap opliepen viel het haar op dat alles hier heel saai was ingericht. Haar oude school in Italië was wel anders. Alles was daar gekleurd en vrolijk. Haar school was niet in Venetië. Elke ochtend moest ze met de boot naar school. Niet dat ze dat erg vond. Ze vond het wel leuk. Dan nam ze oud brood mee en gooide het naar de meeuwen. Het was leuk om te kijken hoe ze rare duikvluchten maakten om het brood te vangen. De uitstapjes waren ook leuk; naar Burano, met de gekleurde huisjes en de vrouwen die kant maakten. Of naar Murano met al het mooie glas. Een keer mochten de leerlingen zelf ook proberen glas te blazen. Intussen waren ze boven aangekomen en liepen ze het lokaal in. Ze ging ergens zitten in de buurt van Duke bij een meisje. Blijkbaar was er een les verschoven want dit bleek 'Zelf presentatie' te zijn, wat ze eigenlijk later op de dag hadden. De leraar wees een jongen aan, net zo'n verlegen typ, zijn hoofd werd knalrood. Daarna merkte de leraar haar op en begon een heel verhaal te houden over dat ze nieuw was. Ze zakte wat onderuit achter haar tafeltje en speelde met haar pen. Haar golvende haar gebruikte ze weer als gordijn. Waar ze voor vreesde gebeurde: Ze moest zich presenteren. ''Ik ben Rose. Ik ben 16 jaar en ik kom uit Italië.'' Ze probeerde zeker te klinken maar echt lukken wilde het niet. Er klonken verontwaardigde stemmen dat ze harder moest praten. ''Tenere la bocca, ragazzi figa!'' mompelde ze. Ze voelde dat haar hoofd rood werd. Gelukkig ging de leraar weer door omdat 'ie merkte dat ze het niet erg op prijs stelde. Na nog een paar presentaties belande er opeens een briefje op tafel. Ze keek om. Twee tafels achter haar zat de jongen van het school plein. Ze stond op en vroeg of ze even naar de WC mocht. Eigenlijk moest ze niet maar ze wilde hier geen moment langer blijven met hem. Ze melde zich wel ziek of zo. Ze was weg gegaan door het gepest, begon het hier allemaal opnieuw! Ze liep de klas uit en leunde tegen de muur, uit het zicht van de leraar. Ze pakte haar mobiel om haar moeder te bellen dat ze terug wilde. Hier blijven had geen zin. Dan maar thuis gepest worden. Daar had ze tenminste haar vriendinnen die voor haar opkwamen. Ze merkte dat haar mobiel uit stond terwijl ze hem helemaal niet uit had gedaan. Batterij leeg. Ze bonkte met haar achterhoofd tegen de muur aan. ''Perché a me?! Io non sono strano o qualcosa del genere? Cazzo quel ragazzo!''
Ze kon niet té lang wegblijven want dan werd het verdacht. Ze moest dus weer naar binnen maar had geen smoes om weer weg te gaan. Het briefje van die cazzo had ze nog in haar hand. Ze vouwde het open. ''Ik zou je maar niks in je hoofd halen, Pippi. We pakken je!'' stond er. Fijn, en dreigbrief. Ze was weer terug bij af.

Iets wat zenuwachtig draaide Duke met zijn usb-stick in zijn rechterhand. Zoals de meeste mensen was hij rechtshandig. Hij was niet nerveus omdat hij wat voor een groep kinderen moest vertellen, hij heeft altijd voor een groep mensen gedanst gepreekt en van alles gedaan. Hij vond het niet erg om in de belangstelling te staan het middelpunt te zijn, maar hij was niet zo iemand die er naar hunkerderde. Die er alles voor deed om maar een beetje aandacht te hebben , en als je dat niet kreeg er maar naar schreeuwen. Nee hij hield, met de nadruk op hield, van dansen en dat daar groepen mensen bij te pas van kwam , dat hij bekend in die wereld werd , was allemaal bijzaak dat hoefde voor hem niet perse. Maar het dansen was zijn leven geweest, had hem opgebouwd. Maar ook weer even hard laten vallen. Hij had vrienden gekregen, een liefde, maar die zijn hem ook weer even hard afgenomen, boem pats ineens was alles weer weg. Natuurlijk had hij daar een keuze in gehad, maar hij wou niet nog meer bloed vergieten. Hij wou niet nog meer mensen kwijtraken, onschuldige. Ze waren al een keer tegrazen genomen, en als ze nog langer zouden door gaan waren er misschien serieuze ongelukken gebeurd. En nu ging hij vertellen wat in zijn verleden zijn alles was, dansen, het enigste waar zijn leven om ging. Het enigste waar hij al zijn geld, tijd en liefde in stak. En dan zouden natuurlijk de vragen komen waarom hij er mee gestopt was, waarom hij het nu niet meer deed. En ze zouden vast gaan vragen als hij wat voor zou willen doen, een of andere breakdance move. Of wat anders als het maar spectaculair is . Maar Duke zou al vanaf het begin af aan zijn antwoord klaar hebben. Deze had hij al voorbereid voor hij aan zijn project was begonnen. Als hij geen goede reden had kunnen vinden zou hij niet eens eraan begonnen zijn. Het was wellis waar een grote leugen, en misschien zou hij snel door de mand vallen. Hoewel hij de meeste leerlingen die het zelfde uur hadden als hem daarna bijna nooit meer zag want het waren kluster uren. En hij kon vast wel wat verzinnen, liegen daar was hij niet goed in. En maar goed ook want hij haatte leugenaars en kon ze niet luchtte of zien. Net als van die arrogante Die Hard klantjes die dachten dat ze alles konden flikken dan zat je bij hem fout. Maar deze leugen moest wel, het was voor zijn eigenbest wil. Anders kreeg hij steeds van dat gezeik dat hij weer moest beginnen met dansen, en dat was juist waarom hij hier naar toe was gegaan. Hier wisten ze niet dat hij kon dansen, nu ging hij dat wel bekent maken maar hij moest wel want een ander project te doen had hij geen tijd voor. Hier had hij al enkele beeldmaterie voor en als hij nog wat anders moest filmen wist hij een niet wat, ja misschien van het free-runnen, maar daar had hij nooit de tijden voor gehad. Omdat hij pas was ingestroomd moest hij veel inhalen en dus bestede hij bijna al zijn vrije tijd in zijn achterstand op te halen en natuurlijk moest het huiswerk voor het nu ook nog gemaakt worden. Het was eigenlijk allemaal te veel omdat hij er ook nog bij sporten, maar dat was juist goed voor hem. Zo had hij weinig tijd om na te denken over het dansen en hielp het hem bij het ‘afkicken’ van het dansen. Hij moest dan steeds werken, natuurlijk hield hij ook wel eens rust dagen maar dan merkte hij meteen dat hij weer verlangde naar het dansen. Dus probeerde hij zich zelf maar steeds bezig te houden, zo was school trots op hem dat hij al bijna zijn achterstand had ingehaald. Maar dan kwam het probleem als hij alles had bijgewerkt want dan kon hij niet meer zich in het werk storten en dan? Misschien moest hij dan meer gaan filmen, opzoek gaan naar een leuk project en zich daar maar instorten. Maar nu had hij nog genoeg werk om enkele weken vooruit te komen. Duke keek op toen Rose zich voor moest stellen van de leraar,de rest van de presentatie van de jongen was niet eens meer tot hem doorgedrongen omdat hij ingedachte was verzonken. En hij zijn oortjes weer in zijn oren had gedaan, deze deed hij uit toen Rose begon te praten. Echter was ze nog moeilijk te horen wat ze zei, haar verlegenheid nam het over. Ze vertelde dat ze uit Italië kwam en 16 jaar was, dat was dus ongeveer een jaar jonger als Duke, want hij wist niet wat haar geboorte datum precies was. Enkele jongeren begonnen verontwaardig te zeggen dat ze beter moest praatten waardoor Rose alleen nog maar verleger werd. En boos wat in het Italiaans vloekte naar hen “Als je je grootte bek had gehouden had je haar kunnen verstaan” Beet Duke de aanstichter aan. Rose was met een rood hoofd weer aan haar tafel gaan zitten. Ze zag er niet bepaald happy uit, waarom was ze nou toch zo verlegen. Toen schoot Duke zich wat te binnen, in zijn crew hadden ze ook iemand gehad die eerst heel verlegen was, behalve met dansen dan. Die jongen was er na een tijd wel van genezen maar hij was zo verlegen geworden omdat ze hem lang hadden gepest. Zou dat ook het geval zijn geweest bij Rose? Duke’s ogen stonden gericht op Rose zonder dat iemand het zou merken , want daar had hij een goed trucje voor. Hij deed net alsof hij naar iets keek wat achter haar was, en toch was ze dan net in zijn gezichtsveld. Hij werd nog oplettender toen er een briefje op haar tafel terecht kwam. Die jongen kennend waar die vandaan kwam zou het niet een al te aardig briefje zijn. Toen ze met een iets wat angstige blik in haar ogen vroeg of ze naar de wc mocht volgde Duke haar. Hij had al een bruin vermoede wat er aan de hand was, en wat er zo ongeveer op dat briefje stond. Hij zag Rose nog net met haar hoofd tegen de muur bonken, en ze schreeuwde wat in het Italiaans in de lucht. “Nee, je bent niet gek” zei hij met een zachte kalme stem. Hij liep rustig en vriendelijk naar haar toe, en vroeg of hij het briefje mocht lezen. Voor hij stennes zou gaan maken wilde hij eerst weten als zijn vermoedens wel goed maken. De jongen die haar pestte zou er zeker voor boette. Desnoods moest hij het briefje ontfutselen uit haar handen of smeken maar hij moest het eerst even checken. Toen hij het briefje eindelijk kreeg las hij de dreigende woorden. Boos schudde hij zijn hoofd en liep hij met grote stappen terug het lokaal binnen, de deur vloog met een klap open. En alle leerlingen plus leraar keken hem angstig aan. Ze hadden hem nog nooit zo boos gezien. Duke liep meteen naar de boosdoener en gaf hem een vuist in zijn gezicht. Daarna duwde hij de jongen kwaad tegen de muur en schreeuwde boos in zijn gezicht “Bied je excuses aan”. Hij sloeg nog eens in de maag van de jongen die hem angstig aan keek. Na enkele tellen werd er pas ingegrepen door andere leerlingen en de leraar. Dit was de andere kant van Duke die nog veel mensen niet konden. Met enkele leerlingen plus de leraar werd hij van de jongen afgesleept en op een stoel gezet. Stamelend en nog verbaasd van angst liep de jongen zijn excuses aan tegen Rose. “En haal het niet nog eens in je hoofd” riep hij boos terwijl hij weer probeerde om uit te stoel te gaan de jongen aan te vliegen. Hij werd weer in zijn stoel gedrukt en de leraar zei tegen een leerling “Haal de directeur even” want hij wist als ze met ze 3 op pad moesten dat duke de jongen nog eens aanvloog.

[wat leven in de brouwerij]

Duke kwam haar achterna en zei iets maar het ging langs haar heen. Hij vroeg haar om het briefje. Ze gaf het, het kon haar toch niks meer boeien. Haar leven was voorbij, ze kon net zo goed weer naar huis. Het was echt een grote fout om te denken dat ze hier een nieuw leven kon opbouwen.
Duke las het briefje en stormde de klas weer in. Ze hoorde Duke schreeuwen en keek om de hoek. Duke had de jongen van het briefje vast en sloeg hem. OMG, dit was niet de bedoeling. Ze ging wel gewoon terug naar huis en liet deze hele nachtmerrie achter zich. Ze wilde niet dat hij het voor haar opnam, niet nodig. Ze was gewend om dreigbrieven te krijgen. Ze stond nog steeds met grote ogen in de deur opening te kijken. Een stel leerlingen kregen Duke zover dat 'ie zat. De jongen kwam naar haar toe en bood zijn excuses aan. Ze knikte alleen maar. Duke probeerde weer op te staan en schreeuwde nog wat naar de jongen zijn hoofd. De leraar stuurde een leerling weg voor de directeur. Rose bleef als versteend in de deur opening staan. Haar vriendinnen waren wel eens voor haar opgekomen maar niemand had ooit letterlijk voor haar gevochten.
Ineens kwam ze in beweging. Ze draaide zich om en rende weg. Nu was ze blij met haar goede conditie.
Ze rende de school uit en het plein over. Daar zakte ze onder een boom op de grond en staarde voor zich uit. Eigenlijk had ze zin om keihard te schreeuwen. Of zingen, nog beter, maar dat deed ze nooit in het openbaar. Hoewel ze mooi kon zingen zong ze alleen als ze zeker wist dat ze alleen was. Zachtjes begon ze een liedje te zingen. Ze sloot haar ogen en dacht na over wat er zo net allemaal was gebeurd terwijl ze door zong. Ze wiegde mee op het deuntje. Het liedje had hier niks mee te maken maar ze vond het gewoon een mooi nummer. Als ze zong kon ze gewoon even uit de werkelijkheid ontsnappen. Door dat ze zong merkte ze niet dat er iemand aankwam.

[Die andere post faalde te hard! Niet dat deze niet faalt...]

Duke was in al die commotie even Rose vergeten, waar het eigenlijk allemaal omdraaide. Toen hij weer op de krakende lichthouten stoel zat gleden zijn ogen naar Rose. Hij zag haar nog enkele tellen verstijfd tegen de deurpost staan, ze keek alsof dit nooit haar bedoeling was geweest. Ze was overrompeld van zijn reactie, waarschijnlijk snapte ze niet waarom hij, een wild vreemde voor haar, het zo opnam voor haar. Hij kon er gewoon niet tegen dat mensen zo laag waren om andere te pesten en te bedreigen. Zeker niet omdat Rose het duidelijk niet had verdiend, hij kon haar nu een half uur als een aardige maar te verlegen meid. Duke probeerde met zijn ogen Rose een reactie van haar uit te lokken. Ze zou minstens toch opgelucht zijn, en dankbaar. Als hij zou opstaan om haar wat te vragen zouden de leerlingen hem waarschijnlijk meteen weer terug in de stoel duwen, bang dat hij weer die eikel zou aanvallen. Maar niks kon minder waar zijn, die jongen had zijn lesje geleerd en Duke had zijn zelfbeheersing weer terug gewonnen. Iets wat teleurgesteld was hij toen Rose blijkbaar afgeschrokken van zijn gedrag weg rende, weg naar het veilige. Het deed hem eigenlijk wel wat pijn omdat hij haar had geholpen. Wat had hij dan verwacht? Dat ze in zijn armen zou vallen en hem zou bedanken. Dat ze hem helemaal geweldig en aardig zou vinden, daar hielp een helden actie echt niet bij. Jah je zou die persoon dankbaar zijn maar hem aardig vinden deed je alleen als je hem leerde kennen, niet omdat hij voor je opkwam. Hij zou zich van zijn betere kans moeten laten zien om haar vertrouwen te winnen, en juist zijn agressieve en chagrijnige gedrag moeten verbergen. Duke schudde teleur gesteld zijn hoofd, hij had met iets beters moeten komen in plaats van uitvallen tegen een of andere jongen. Maar het deed hem wel goed, even zijn zelfbeheersing verliezen even iemand een klap geven. Al zijn opgekropte ergernissen waren nu even via die uitlaatklep weggevaart, wat raar was omdat hij niet van nature een vechter was. Jah hij vocht via het dansen, en als ze aan zijn vrienden kwamen ook nog wel met zijn vuisten. Maar meestal probeerde hij het op te lossen met praten en compromissen. Ook dit keer moest hij een compromis kunnen sluiten, want zijn gevoel zij dat hij Rose achterna moest gaan om misschien nog een vriendschap te kunnen bouwen. Als hij haar nu in de steek liet zou ze hem zeker niet mogen, en Duke had vrienden nodig en Rose leek hem wel een goede vriendin. Een meisje waar je op kunt vertrouwen eentje die vrolijk was en waarschijnlijk ook een Italiaans temperament zou hebben, alleen dit alles zou ze pas tonen als ze haar verlegenheid op zij zou zetten. Misschien zou ze dat nooit doen, of allen bij mensen die ze echt goed kon. Maar Duke hoopte op die kans en dat ze dan goede vrienden konden worden. Meestal koos Duke zijn vrienden op deze manier, op gevoel. Niet op uiterlijk want dat kon heel verraderlijk zijn. Want vaak waren de knapste de grootste bitches. Rustig zette Duke wat kracht op zijn voeten zodat hij langzaam uit zijn stoel uitkwam, en zo liet hij merken dat hij geen kwaad in zich had. Dat had hij nooit gehad, maar hij kon niet tegen onthechtheid en dan kon hij nog wel eens uitvliegen. “Meneer, zeg de directeur maar dat ik na school netjes met Rose naar hem toekom maar nu heb ik andere dingen aan me hoofd.” Zei hij met een kalme toon, hij moest Rose nu even gerust stellen dat hij niet een of andere creep was, en zijn excuses aanbieden. Hij stak immers wel zijn neus in haar zaken zonder dat ze er zelf naar vroeg. Misschien was hij iets te aardig tegen haar , en schrok het af alsof hij een of andere Lover boy was die meisjes paaide. Zo was hij zeker niet hij vertrouwd meisjes namelijk niet om zijn ware gevoelens aan te uiten, hij mocht ze als vrienden maar van houden. Nee dat was te riskant want ze konden je zo bedriegen en konden hem zo weer pijn en verdriet bezorgen. Nee een meid hoefde hij momenteel niet meer, misschien later. De leraar zei dat hij dat eigenlijk niet kon doen, dan zou hij hem voortrekken. “Dan doet u dat nu maar eens een keer” Antwoordde Duke met een scherpe ondertoon. Voor ze nog wat konden doen liep hij zo de klas uit opzoek naar Rose, hij had geen idee waar ze kon zijn. Maar hij had wel een vermoeden dat het niet in dit drukke schoolgebouw was. Waarschijnlijk zou ze de drukte meteen uit de voeten zijn gegaan. Dan zou waarschijnlijk buiten zijn, niet op het schoolplein maar op een van de grasvlaktes met bomen rond de school om, waar in de zomer altijd leerlingen hun huiswerk zaten te maken. In een drafje ging hij de trappen af, en ging op zijn gevoel af en sloeg het schoolgebouw door. Daar zou hij als laatste gaan kijken, hij liep met een snellere pas over het plein. Algauw vond hij het meisje met de sprekende sproeten onder een boom zitten, toen hij dichterbij kwam hoorde hij net nog het laatste couplet.
But you didn't have to cut me off
Make out like it never happened
And that we were nothing
And I don't even need your love
But you treat me like a stranger
And that feels so rough
You didn't have to stoop so low
Have your friends collect your records
And then change your number
I guess that I don't need that though
Now you're just somebody that I used to know .
Hij liet haar rustig uitzingen, ze kon aardig goed haar stem gebruiken. Toen ze klaar was schraapte hij even zijn keel om haar te laten weten dat hij aanwezig was en begon toen me een wat beduste stem te praten “Sorry..” Hij bedacht even wat hij verder moest zeggen. “Mijn excuses dat ik me neus in jouw zaken steek, ik moest me er buiten houden” Verteld hij haar terwijl hij zich op zijn hurken liet zakken. “Ik kan er alleen niet tegen als leuke mensen zoals jou onterecht worden behandeld” Ging hij zijn zin verder. Hij liet zich op de grond zakken zodat hij met zijn knieën omhoog op de grond zat.

Toen ze klaar was met zingen hoorde Rose pas dat er iemand bij haar stond. Ze sloeg haar ogen op en zag dat het Duke was. Wat moest die jongen toch van d’r? Ze hoorde lichtelijk geïrriteerd zijn excuus aan. Ze knikte als teken dat ze zijn excuses had aanvaard. ‘Zo nu kon hij dus weer gaan’ dacht ze maar hij dacht daar blijkbaar anders over. Hij liet zich op zijn hurken zakken, Rose schoof wat van hem weg. Aandacht had ze niet nodig. Ze was op haar best als ze alleen was met haar teken spullen.
“Ik kan er alleen niet tegen als leuke mensen zoals jou onterecht worden behandeld” voegde hij er nog aan toe. Jaja, het zal wel. Ze had zin om ‘Lieg niet!’ naar zijn kop te snauwen. Ze was niet leuk, niet aardig, niet handig, niet… ze was gewoon nergens goed in. Oké ze moest toegeven dat ze beter tekende dan de gemiddelde 16 jarige en haar stem was soms best mooi maar het was niet meer dan dat. Basta.
Tot overmaat van ramp liet hij zich nog verder naar de grond zakken tot hij in de zelfde houding zat als zij. Ze schoof nog wat verder weg. Ze had al aandacht genoeg gehad vandaag. ‘Moet jij niet bij de directeur zitten?’ spuwde ze naar hem. De woede die eigenlijk voor al haar pesters was bedoeld kwam nu naar boven. Haar wenkbrauwen veranderden in een boze frons boven haar donkere ogen, die wel vuur leken te spuwen. Ze was nu niet een van de gemakkelijkste personen op aarde, zeker niet. Ze kropte al haar emoties altijd op tot het er in een keer uit kwam, meestal tegen iemand die het niet verdiende. Dit keer was dat Duke. ‘Je lijkt wel een stalker man. Ik ken je nog maar een kleine-wat was het?- een kleine tien minuten of zo en je slaat de eerste de beste etter de kop in om een kleine dreigbrief. Denk je nu serieus dat ik m’n eigen boontjes niet kan doppen? Dat ik een hulpeloos, klein, zielig, gepest meisje ben? En jij was zeker de stoere held, de ridder op het witte paard. Ik dacht het niet.’ Intussen was ze opgestaan en ze hing nu half over hem heen. ‘Waarom denk je dat ik zo stil en verlegen ben? Bijna niemand is dat van zichzelf, niet zo erg tenminste. Ik ben gepest jochie, écht gepest. Niet dat soort kleine dingetjes als van die dreigbriefjes. Nee, ze wachtte me op in een van de leuke steegjes. Ze zette een mes op m’n keel. Ze sloegen me zo dat mijn arm op een gegeven moment was gebroken. Dát is pas echt pesten.’ Haar stem sloeg over, ook door de herinneringen. Hoe wel het soms in haar tirades leek alsof ze geen controle meer had was dat nu juist zo. Ze had meer controle dan anders. Over haar gevoelens in ieder geval. Dat maakte dat het haar niet kon schelen wie er allemaal toekeken maar over haar woorden en daden had ze minder macht. Ze had al vaak genoeg een vriendin een blauw oog verzorgt. Even als haar vriendje in hun laatste ruzie toen ze nog samen waren. Toen was hij haar zat, wat ze ergens wel begreep maar ze had sinds dat het uit was geen woede aanval meer gehad en dat kwam er nu uit.
Ze draaide zich om en ging met haar rug naar hem toe staan. Ze had best willen weg lopen maar zijn reactie zien was leuker. Eens zien wat die gozer nu nog te zeggen had.

[Merendeels onzin maar ja...]