Duke is cleaning his room for a new roomate [Rose]

Duke keek rond in zijn kamer, eigenlijk hoorde hij deze op te ruimen. Hij had gister een gezellige noot gekregen van de balie medewerkster, hij zou een kamer genoot(e) krijgen. Maar de behoefde voelde hij hier niet echt voor om te doen, maar toen hij rondkeek was dat wel nodig. Er lagen nog wat ontbijt bordjes en hier en daar wat kleding. Hij zou maar beginnen met de afwas te doen. De badkamer was heel netjes daar kon hij niet tegen als die vies was. Hij zetten de radio aan waar een cd instond, Keep sweating luide door zijn speakers die her en der in de kamer stonden. De warm water kraan in zijn keuken draaide hij open en hij zocht wat dubro of iets in die richting. Toen het water op warmte was en er een mooie schuimlaag op de wasbak stond gooide hij in een soepele beweging zijn ontbijt bordjes in het water. Enkele spetters spatte op in zijn gezicht, waarvan hij niet de moeite nam om ze eraf te vegen dat zou nog wel komen. Met af en toe een danspasje er tussen was de afwas zo weg gewerkt. Hij dansde nog wel eens voor de lol maar niet in het openbaar meer. Daarna begon hij zijn kleding netjes in een wasmand te dumpen. En de liedjes gingen maar door net als de tijd. Voor hij het wist was hij een uur verder. Hij wist niet hoe laat de persoon kwam waar hij zijn kamer mee moest delen maar nu was het tenmiste weer een beetje gangbaar. De meeste rommel was opgeruimd, hier en daar lag een sneaker setje maar de meesten stonden mooi op een schoenenrek tegen de zijkant van zijn kast. Een vest lag nog over de bank, dat was de gene die hij had gedragen maar door de warmte uit had gedaan, nu had hij alleen nog maar een Tshirt aan waar zijn gespierde armen zicht baar waren,maar voor de rest was alles netjes, en lag in zijn kledingkast of in de keukenkastjes. En anders wel in de wasmand. Hij vond dat hij nu wel een glas drinken had verdiend na zijn inspanning. Het nummer dat nu op stond werd ook wel Runaway love genoemd, met nog een laatste move liep hij naar de koelkast en haalde zich daar een blikje sprite uit. Met een zucht sprong hij over de bank en opende het blikje met een klik. Nam een slok en genoot nog even van de muziek en zijn schone kamer.

* MEGA MEGA flut*

Met een zucht vouwde Rose haar laatste shirt op en deed het in haar propvolle tas. Ze pakte het papiertje met het nummer van haar nieuwe kamer en propte het in haar zak. Ze moest echt alles opschrijven wilde ze het niet vergeten. Ze pakte haar Blackberry en Ipod en stopte die ook in haar zakken. Haar zakken konden niet groot genoeg zijn. Ze bewaarde echt alles er in.
Nu moest ze alleen nog haar schoenen hebben. De ene vond ze onder haar bed en de ander in de badkamer, al had ze geen idee hoe 'ie er kwam.
Ze stapelde al haar bagage op elkaar, voor zover dat ging, en ging maar een opzoek naar haar nieuwe kamer. Ze hoopte vurig dat ze bij een aardig meisje kwam. Met een onaardig iemand of iemand waar ze het niet mee kon vinden had ze geen zin om een kamer te delen. Een jongen zou helemaal een ramp zijn. Ze kon echt niet rustig blijven terwijl ze alleen op een kamer was met een jongen. Stel je voor dat je de badkamer deur vergeet op slot te doen en hij komt binnen of een ander ramp scenario. Eigenlijk overdreef ze maar daar was ze goed in.
Ze had de goede deur eindelijk te pakken. Zachtjes klopte ze op de deur maar waarschijnlijk was het zo zacht dat niemand het hoorde. Ze opende voorzichtig de deur en stapte naar binnen. Verbaasd bleef ze staan. langzaam kleurde haar wangen een beetje rood. Ze had alles verwacht maar dat ze nou juist met Duke een kamer deelde? Ze wist niet of ze blij moest zijn of niet. Aan de ene kant, het was een jongen. dat kon gênante situaties opleveren maar aan de andere kant, ze kende hem al een beetje. Gisteren bij de kluisjes washij heel aardig geweest dus waarom nu niet? ''Hoi, Duke was het toch?'' Ze knipperde verlegen met haar wimpers. Ze liep verder de kamer in en keek rond. De kamer was erg net. Niet echt iets voor haar. Nou ja, nu zou 'ie dus wel weer snel rommelig worden. Ze stond nu nogal hulpeloos in de kamer. ''Waar kan ik m'n spullen kwijt?'' Vroeg ze terwijl ze nerveus met haar haar speelde.

Duke keek tevreden zijn kamer rond, hij vond het er wel netjes uit zien. Eigenlijk te netjes want hij wist zeker dat hij dit niet zo lang kon volhouden om het zo netjes te houden. Er lagen dan nog enkele sneakers her en der in de kamer verspreid. Gelukkig wel per paar anders zou hij s’ochends een half uur eerder moeten opstaan om ze bij elkaar te zoeken. Het voordeel was wel dat de kamer niet zo groot was dus er niet zo heel veel tijd zou verstrijken als hij moest zoeken, maar toch had hij dat liever niet. Hij sliep liever dan dat hij wat ging zoeken, nacht rust was belangrijk voor hem anders werd hij chagrijnig en geïrriteerd. Soms was zijn irritatie al hoog omdat hij niet kon/ mocht dansen van zich zelf en zijn energie dus ook niet kwijt kon. Zelfs niet door het joggen en de krachttraining die hij deed. Hij kon zijn creativiteit en fantasie nergens in kwijt, ook niet in het filmen want zoveel moois was er hier nou ook niet om te filmen. Hij heeft al eens het uitzicht vanaf de daken gefilmd, hij is al enkele keren naar het park gegaan. Maar natuur filmen ligt hem niet echt, daar kan hij niks mee daar zit geen een fragment in waar hij zijn fantasie in kon uitleven. Door dansende mensen te filmen kon hij prachtige dingen verzinnen. Nu zat dit allemaal in zijn hoofd opgekropt en kon het er niet meer uit. Maar hij zou het wel overleven, nog even en hij zou het dansen wel vergeten zijn, geen behoefde meer aan het dansen of filmen hebben hoewel filmen voor hem geen enige problemen oplevert. Maar hier valt gewoon niks te filmen, er is nergens wat te beleven . Het leek wel of Santa monica uit gestorven was, in New York was er altijd wel wat te beleven. Of je nu wou of niet, en zo konden zomaar je beste vrienden worden bedreigt, gebroken of zelfs worden neer geschoten. Dat was de andere kant van zijn ervaring met New York. Bedachtzaam nam Duke een slok uit zijn blikje Sprite, die nog meer als driekwart was gevuld met drinken. Het zou weer eens tijd worden om zijn conditie te trainen. Hij deed dat wel al doormiddel van Joggen maar free runnen was net een level hoger, net meer inspanning en dus tegelijkertijd voor hem ook ontspanning. Echter misschien moest hij het niet gaan doen, het zou hem misschien te veen aan zijn verleden laten denken. Het rennen over de gebouwen al trainingsmethode. Duke zuchtte waarom was het leven soms zo moeilijk, waarom kon hij niet zo opgroeien als de meeste kinderen hebben gedaan. Maar als je achteraf bekeek hij had mooie tijden gehad, tot het acefietje was hij de gelukkigste jongen op aarde. Hij had alles wat hij nodig had, een plaats op te slapen, te trainen en te eten. Geld om zich te onderhouden, een hele grootte maar daarom niet minder hechte groep vrienden. En hij had de liefde van zijn leven gevonden.. Tot ze hem verried, hem bedroog en niet alleen haar leven in het spel zette maar ook die van hem en zijn vrienden. Toen had hij er een punt achter gezet, niemand moest opdraaien voor zijn problemen, zijn vrienden mochten niet in gevaar lopen. Duke vroeg zich soms nog wel eens af wat er nu met zijn vrienden was gebeurd, wat ze nu deden. Zouden ze zijn gaan studeren, gaan werken, of hebben ze eigenwijs gedaan en zijn ze een nieuwe crew begonnen. Het was maar goed dat Duke uit zijn gedachte werd gehaald, voor hij nog depressief zou worden en zou besluiten het eerste beste vliegtuig naar huis te vliegen. De vlucht was niet lang, het geld had hij er voor maar het zou hem niet goed doen. Waarschijnlijk waren zijn vrienden toch boos op hem, dat hij zomaar heeft gezegd dat ze moesten stoppen. Nou zomaar niet, ze wisten de achterliggende reden en gedachten, maar geen van alle waren het er mee eens. Maar hun zagen de gevaren niet, sommige waren nog zo jong en andere wouden ze gewoon niet zien. Die wouden gewoon doorgaan alsof er niks was gebeurd, alsof ze oogkleppen ophadden die knollen voor een kar droegen. Maar hij kon niet doorgaan omdat hij iemand had verloren waar hij veel hield, hun hadden niet zo band met haar dan hij met haar. Duke keek op toen hij de deur hoorde open gaan, zijn muziek stond niet al te hard want hij moest ook rekening houden met de buren en de leerlingen die onder en boven hem een kamer hadden. Vanaf de tijd dat hij de melding kreeg was hij al benieuwd wie zijn kamergenoot werd, hij had nooit verwacht dat hij een meisje als kamergenoot kreeg. Dat zouden ze vast niet goedkeuren die saaie school, het zou foute gebeurtenissen kunnen opwekken. Of in ieder geval gênante, stel een dame zou eens vergeten de douche op slot te doen of andersom. Ach hij had zich voorgesteld om zich er niet zo druk over te maken, als het moest dan moest het, ze zouden dan wel met een oplossing komen. Echter zou zijn kamergenoot er wel moeten aan wennen dat hij niet zo heel netjes met zijn kamer om ging, er zou geen papiertjes of blikjes of vieze onderbroeken op de grond komen te liggen. Maar de afwas deed hij niet elke dag, en af en toe slingerde er wel een paar schoenen rond of een kledingstuk. Omdat hij geen vrouwelijke kamer genoot had verwacht had hij al helemaal Rose niet verwacht. Dit was het meisje dat het kluisje boven de zijne had, waar hij ook enkele lessen mee had. Het verlegen meisje met de prachtige en nog steeds fascinerende sproeten. Hij nam haar nog eens op haar op, zijn blik bleef op haar schoenen hangen. Ze had goddelijke schoenen, waar hij wel een tijdje kon naar kijken. Meneer had een zwak en verslaving voor Sneakers wat ook te zien was aan het rek vol sneakers die nog steeds groeide. Rose vroeg voor de zekerheid als hij duke was, even wist hij nog niets te vertellen omdat hij in de ban was van haar schoenen. “Ja, Rose…. goddelijke schoenen trouwens” glimlachte hij vriendelijk. Hij moest moeite doen om zijn blik van haar voeten, of terwijl schoenen af te scheuren. Zelf had hij nog geen schoenen aan, het was zonde om er te veel op te lopen dan sleten ze zo snel. En dansen was al helemaal een hell voor je schoenen. Duke was wel al blij dat hij zijn nieuwe kamergenoot al kon, het was welliswaar een meisje maar ze zouden wel iets verzinnen om het zo gemakkelijk mogelijk te maken, hij had er namelijk niet veel zin in om zich helemaal opnieuw moeten voor te stellen en in zijn achterhoofd had hij steeds afgespeeld dat het een of andere grote eikel zou worden of wat dan ook. Zenuwachtig vroeg Rose waar ze haar spullen kwijt kon. “De kast daar is nog leeg” Hij wees naar een middel grote kast , die overgens even groot was als de zijne. Deze stond naast die van hem ook tegen de muur aan, zo namen ze het minste ruimte in beslag. “En anders zet je het maar ergens neer, want zo netjes hoe de kamer nu is zal hij mij kunnende wel niet blijven” biegde hij zonder schaamte op. Hij was hoe hij was en zou hij zou zijn karakter nooit aanpassen. Ze moesten hem maar nemen zoals hij was, dat had hij toen hij jong was al geleerd. Zoiets moest Rose nog leren, want die was zo verlegen als de pest. Duke badacht wel dat het in het begin wel moeilijk zou verlopen met een verlegen meisje zoals haar. Hij hoopte dat ze snel op haar plek was en minder verlegen was wanneer ze hem beter kon. “Doe maar alsof je thuis bent” vertelde hij iets overbodig want theoretisch gezien was het ook haar huis, hier zou ze als het goed was de rest van haar school slapen en eten. Na een slok genomen t e hebben van zijn drinken bedacht hij dat Rose misschien ook wel luste. “Wil je wat te drinken, ik heb Sprite, Cola, Fanta, Water, het zit allemaal in een blik” zei hij dit keer. Het leek af en toe dat Duke altijd wel een glimlach op zijn gezicht had maar dat was niet zo. Hij wachtte geduldig tot ze een keuze had gemaakt en liep daarna met haar drinken richting de bank. “Vangen” riep hij haar toe, en met een boogje gooide hij het blikje naar Rose toe, zo was het makkelijker te vangen. Hoewel de muziek al niet zo hard stond zette Duke hem met een druk op de afstandbediening nog wat zachter zo was het makkelijker om elkaar te verstaan, zeker omdat Rose nogal zacht pratte door haar verlegenheid. Omdat Duke nog steeds met zijn gedachte bezig was over haar verlegenheid zei hij onbedoeld “Bij mij hoef je niet zo verlegen te zijn hoor, wees maar gewoon wie je bent want je lijkt me een heel aardig iemand” . Nu hij het gezegd had kon hij zijn woorden niet meer terug nemen, het was niet zo dat hij het niet meende maar misschien was het een beetje confronterend. Een beetje hard “Sorry maar het is wel zo, ik ga graag met mensen om die zich zelf zijn, en die zich niet voor je aan passen. “ mompelde hij erachteraan. Hij verdedigde zijn mening wel, want het was waar. Als mensen je niet accepteren om hoe je bent zijn ze jouw niet waard. Dan moeten ze maar met iemand anders om gaan. Duke nam nog een slok van zijn drinken en hoopte niet dat hij haar boos of verdrietig had gemaakt, maar juist iets los bij haar had gemaakt. Zodat ze zich vanaf nu gewoon haar eigen was en haar verlegenheid aan de kant zette, tenminste bij hem. In zijn hoofd wist hij wel dat je niet zomaar even kon zeggen van ‘zo nu ben ik niet meer verlegen’ maar bij hem was er geen reden om dat wel te zijn. Hij was toch niet gemeen? hij was juist meestal vriendelijk, behalve als hij zijn energie niet kwijt kon of hij veel te weinig slaap had. Maar dan nog probeerde hij zich in te houden. Hij was wel vriendelijk maar dat was zijn karakter, hij paste zich niet aan om express vriendelijk te zijn. Hij zag in iedereen wel iets moois en goed en kon dat waarderen, daarom deed hij ook vriendelijk tegen bijna iedereen. Hij kan allen mensen met een eigendunk niet waarderen of mensen die dachten dat ze alles mogen en zijn. Die een grote bek hadden en leerlingen of mensen bang probeerde te maken. Zulke mensen als die in Die Hard zaten kon hij niet luchten of wegen, hij zou er zo ruzie me kunnen maken. Hij was niet bang voor ze want hij had genoeg spierkracht en kon er een van hun wel aan. Maar waarschijnlijk waren ze zo laf als altijd en durfde ze niet in hun eentje tegen iemand op en waren ze er altijd met ze allen bij. Nee zulke mensen hoefde niet bij hem aan te komen daar kon hij heel gemakkelijk bot en boos tegen doen. Zulke mensen had hij ook nooit toe gelaten bij de Pirates, zijn dans crew zijn familie van vroegen, hoe goed ze ook konden dansen. Of ze moesten echt heel kneedbaar zijn en nog naar hun wensen omgezet kunnen worden, maar dan kregen ze zoizo enkele weken proeftijd. En de hele crew had zeggenschap erover als die bleef of niet, zoizo werd de mening van zijn vrienden heel erg op prijs gesteld en veel waarde aan gehecht. Vaak hadden ze liever vriendelijk en respect volle mensen moet iets minder talent, want dat kon worden aangeleerd in de meeste gevallen, dan van die Die Hard patiëntjes. Deze werden er ook zonder pardon uitgeknikkerd. Duke was weer eens afgedwaald in zijn gedachte, maar kwam er zelf wel achter en keek weer geïnteresseerd naar Rose . Hopelijk had ze wat te vertellen zodat hij niet weer kon afdwalen.

[zo even 2036 woorden uit me duim gezogen]

Duke zijn blik bleef eerst even hangen op haar sproeten, die lelijke dingen waren niet te missen, en toen op haar schoenen “Ja, Rose…. goddelijke schoenen trouwens” antwoordde hij toen. Ze keek even raar naar hem.
Ze liep naar de aangewezen kast en begon haar kleren er in te dumpen. ''Geef maar cola.'' zei ze tussen door. Aankijken deed ze niet. Ze ving het blikje handig op en zette het even in de kast tot ze klaar was met uitpakken. “Bij mij hoef je niet zo verlegen te zijn hoor, wees maar gewoon wie je bent want je lijkt me een heel aardig iemand” zei Duke ineens. Ze reageerde niet maar werd wel rood dus ging ze net iets verder in de kast als nodig was. Hij mompelde er nog iets achteraan maar ze gaf nog steeds geen kik. Ze wist toch nooit wat zinnigs op dat soort dingen te zeggen.
Als laatste haalde ze haar teken map uit haar tas. Hij was niet zo dik meer als dat 'ie thuis was geweest. Ze had alle tekeningen thuis gelaten zodat ze hier weer volop kon tekenen maar sinds ze was aangekomen had ze nog geen tijd gehad.
Ze pakte een blaadje en ging tegen de zijkant van de kast aanzitten. Als ze tekende zat ze het liefste in een hoekje op de grond, haar kas was perfect. Ze maakt haar blikje open en nam een grote slok. De cola prikte in haar mond maar ze dronk zo vaak cola dat ze er wel tegen kon. Ze dronk het blikje leeg en zette het naast zich neer terwijl ze haar map open sloeg en er een papier uithaalde. Ze pakte een stukje houtskool en begon wat in het wide weg te schetsen. Dat deed ze vaak en dan kwam er vaak wel wat uit wat met haar gevoelens te maken had.
Ze ging helemaal op in het tekenen en toen ze klaar was hield ze de tekening een eindje van zich af en bekeek hem tevreden. Het was Riccardo die verschenen was op haar papier. Natuurlijk, het had net zo goed Antonio kunnen zijn. Die twee leken op elkaar als twee druppels water maar er was iets in de blik van het jochie wat hem helemaal Riccio maakte. Ze grinnikte om de bijnaam 'Riccio' dat betekende 'egel' En dat klopte wel. Haar broertjes hadden allebij de Reflexie om, als ze bang waren, zich opterollen als een egeltje.
Ze trok haar sweater over haar hoofd en richtte haar aandacht weer op haar tekening. Ze stopte hem terug en dacht aan de betekenis van de tekening. Ze miste die kleine ukkies nu wel. Meestal ergerde ze zich aan de drukke tweeling maar nu ze hier was miste ze ze wel. Vreemd, als je het niet meer hebt merk je de betekenis van het voorwerp of persoon pas. Ze stond op en besefte dat daar gewoon al die tijd had gezeten. Een beetje beschaamd liep ze naar de keuken en gooide haar blikje weg. Ze ruimde haar teken spullen op en gooide haar sweater op bed.

Rose gaf geen enig respons op zijn woorden alsof ze het zelf niet wou weten, alsof het haar niks deed dat ze zo verlegen was. Geërgerd schudde Duke zijn hoofd, als ze het niets wou aannemen moest ze het maar zelf weten. Dan hoefde ze geen steun van hem te verwachten, hij wou al zijn energie in iemand stoppen maar als die niet mee werkte hoefde die genen ook niks van hem te verwachten. Duke zat met zijn blikje Sprite nog steeds op de bank en keek hoe het meisje haar spullen in de kast stopte. Hij kon er nog steeds niet bij waarom ze zo verlegen was, misschien omdat ze zo gepest werd. Maar door verlegen te zijn vorm je ook een makkelijk doelwit, als je van je af kon bijten durfde ze al minder snel wat te doen. Duke was eigenlijk nooit gepest geweest, hij was altijd gerespecteerd, omdat hij respect toonde en hij ook van zich afbeet als er iets aan de hand was. Hij luisterde rustig naar muziek, Posion , en voelde af en toe de drang om te doen waar hij goed in was dansen. Zodat hij zijn fantasie kwijt kon, net als Rose. Maar die deed het op een andere manier, door te tekenen, zelf kon hij niet tekenen. Hij was niet goed met potlood. Hij was goed met muziek, met voeten, met beats en met camera’s maar hij kon nu helemaal niks doen. Af en toe wierp hij een blik op het meisje, met een iets wat geërgerde blik omdat ze zich zo gedroeg. Dat ze verlegen was oke, maar hij had haar toch al eens geholpen, hij had haar al eens geholpen en laten zien dat ze niet verlegen bij hem hoefde te zijn. Dat ze gewoon kon zijn wie ze was zonder zich te schamen dat deed hij nu ook gewoon. Hij zat gewoon onderuit gezakt op de bank, luisterde naar zijn muziek zonder zich aan te passen op iemand anders. Natuurlijk wel voor de buren maar niet voor Rose. Hij vond dat je je mond maar moest open trekken als er iets was waar je niet mee eens was. Misschien was hij gewoon een beetje jaloers op haar omdat zij gewoon kon doen wat ze leuk vond en waar ze goed in was. Hij moest zijn drang om te dansen steeds maar weer onderdrukken. Natuurlijk was het een keuze van hem , vrijwillig maar onder omstandigheden dus niet geheel vrijwillig, maar het was moeilijk en hij werd er vaak chagrijnig en opstandig van. Dan was hij niet zijn eigen vrolijke Duke, die overigens wel altijd verantwoordelijk was. Hoewel hij veel rottigheid heeft uitgehaald, en niet altijd even brave dingen had gedaan, wist hij de gevolgen ergens van . En hij wilde niet dat andere door hem in de problemen kwamen, dat was ook een van de reden dat hij hun crew had opgezegd. Hij miste het nog steeds heel erg. Even schudde Duke zijn hoofd om alle gedachtenissen uit zijn hoofd te krijgen, af en toe dacht hij te veel na. Hij kon er niet meer tegen om hier zo stil te zitten en niks te doen, dan zou hij alleen maar meer na denken. Vroeger ging hij altijd dansen om zijn zorgen te vergeten maar nu moest hij wat anders doen. Gelukkig kon hij nog altijd free runnen hoewel hij daar soms wel problemen mee krijg met de bewoners en de politie omdat het niet altijd even gewenst was als er in eens iemand over je dak rende. Maar het kon hem eigenlijk helemaal niks schelen want hij vernielde niks, en hij was niemand tot last. Duke keek even op toen Rose zonder zorgen haar blikje weg gooide en ze weer haar eigending ging doen. Waarom was het leven voor sommige zo makkelijk. Hij kon er nu echt niet meer tegen hij zat hier al weer veel te lang binnen, zonder er echt uit te zijn geweest. Alleen naar school en terug, en nu stond hij op ontploffen van de energie, en ook van de ergernis. Hij had niet enkele passen moeten doen vanmiddag , nu miste hij het alleen maar meer en was hij agressiever dan daarvoor. Uit het niets stond hij vast beraden op, hij moest en zou nu gaan joggen en natuurlijk wat Free runnen om zijn spieren, die hij zeker had, warm en stevig te houden, en zijn energie en agressie zou dan ook wel weer dalen. Tenminste dat hoopte hij, het was het proberen waard. Zonder iets nog een blik waardig te geven rukte hij een zwarte joggingbroek uit de kast en een blanko grijze sweater, voor daaronder een t-tank top. Hij liep naar de douche toe en draaide deze op slot om ongewenste situaties te voorkomen. Hij trok snel en ongedurig zijn kleding uit en legde deze netjes opgevouwd in de hoek van de badkamer, en sprong in zijn joggingbroek en deed zijn t-tank top over zijn hoofd heen. Zo kwamen zijn armspieren mooi uit, en ook zijn sixpack was te zien. Hij draaide met een soepele beweging de deur van het slot af. Hij was even vergetend dat Rose er was, en zocht rustig naar zijn mp3 zonder wat te zeggen. Deze vond hij op zijn kussen, en keek even de kamer rond welke Sneakers hij zou aantrekken. Dat was een van de moeilijkste maar ook belangrijkste keuze, het moest natuurlijk wel matchen. Gelukkig was het dit keer niet zo moeilijk want het waren 2 standaard blanko kleuren. Uiteindelijk vond hij een gepast paar dat goed bij zijn grijs stond het en natuurlijk sneakers waren. Hij schoot er in zonder zijn veters vast te maken, deze waren al goed afgesteld. “ik ben even weg”mompelde hij nadat hij zijn mp3 had aangetrokken en zijn sweater over zijn hoofd had getrokken. Hij ging in een drafje de trappen af om zijn spieren warm te maken. En bij het eerste lage muurtje dat hem toegang gaf om hoger op te raken sprong hij soepel naar boven. Hij had nu al enige ervaring dus was zo iets niet heel erg moeilijk voor hem.

- sorry voor het late bericht-

Rose pakte haar Ipod en plofte op bed. Ondertussen volgde ze Duke terwijl hij wat kleren pakte en in de badkamer verdween. Hij zou toch niet zo'n typ zijn wat zich om het uur verkleed in z’n vrije tijd? Dan was ze hier zo weg. Gelukkig kwam ze er achter dat hij ging joggen of zoiets en dat hij zich daarvoor had omgekleed. Zelf had ze ook wel eens gejogd. 'S ochtends vroeg stond ze dan op en dan nam ze een weggetje door de kleine typische Venetiaanse steegjes waar je als toerist geheid zou verdwalen.
Duke zocht nog wat schoenen uit, wat hij heel belangrijk leek te vinden, en mompelde iets in de richting dat 'ie even weg was. Nu had ze dus het rijk alleen. Ze deed haar Ipod weer uit en zette de radio harder. Eigenlijk snapte ze niet dat hij de radio niet wat harder zette. Rekening houden met de buren was logisch maar hij overdreef echt.
Ze liep naar de keuken met haar blackberry in haar hand en schonk een glas water in, ze dronk eigenlijk best veel. Toen ze zich omdraaide botste haar elleboog tegen het blad van het aanrecht aan en een groot deel van het water belande op de grond. ‘Oeps!’ grinnikte ze. Ze deed een paar kastjes open opzoek naar een doekje om het op te dweilen. Ergens boven in en kastje lag er een. Ze legde haar mobiel onder in het kastje en ging op haar tenen staan. Wat ze niet door had was dat ze in de plas water stond en dat het daardoor erg glad was. Ze rekte zich uit en verloor de grip op de vloer. Ze gleed uit en in haar val botste ze tegen het deurtje van het kastje aan waarna het met een klap sloot.
Ze probeerde zich op te vangen maar daardoor kwam haar been verkeerd terecht en er kraakte iets in haar enkel. Een venijnige pijn maakte zich meester van haar enkel, voet en onderbeen. Ze beet op haar lip en probeerde zich aan het blad van het aanrecht omhoog te hijsen. Toen ze kracht probeerde te zetten op haar pijnlijke enkel viel ze met een gil weer terug op de grond. Ze greep jammerend naar haar enkel en voelde een rare bobbel. ‘Shit!’ krijste ze. Waar had ze haar mobiel ook al weer. Ze moest een ambulance bellen, haar ouders. Dit was niet goed, haar enkel was gebroken of zo.
Haar blackberry zat niet in haar broekzak maar ze wist zeker dat ze ‘m mee had genomen naar hier. Shit, hij lag nog in het kastje wat ze in haar val per ongeluk had dichtgeklapt. Haar broek werd langzaam doorweekt van de plas water waar ze in was beland. Ze moest hier weg maar met die enkel kon ze niks. Waarom overkwam dit háár weer.
Een ander was gaan gillen om hulp of zo maar eigenlijk durfde ze dat niet. Straks werden ze nog kwaad op haar dat ze geen lawaai mocht maken. Haar enige lichtpuntje was Duke maar die was net weg en kwam over minstens een halfuur weer thuis. Dat hield ze niet vol. Tegen de tijd dat hij terug kwam was zij al bezweken van de pijn of op z’n minst onderkoeld van het koude water. Overdrijven was echt haar grootste talent, naast blunderen.
Paniekerig zocht ze naar een uitweg uit deze benarde situatie maar kon niks vinden. Langzaam welden er tranen in haar ogen op en druppelden langs haar wang naar beneden.

[leven in de brouwerij ]

Vanaf het moment dat zijn voeten het lage muurtjes verlieten, waren Duke’s gedachten even geheel weg. Kwam het door de adrenaline die door zijn lijf heen pompte vanaf het muurtje. Of omdat hij hier goed moest opletten waar hij zijn voeten neer moest zetten voor hij het dak af viel. Waarschijnlijk was het gewoon een combinatie van adrenaline en concentratie. Dit was de reden dat hij naar buiten ging, ging trainen, als hij stil was blijven zitten dan zou hij helemaal gek zijn geworden. Waarschijnlijk had hij anders het eerste beste vliegtuig naar huis genomen en zat hij over enkele uren weer diep in de pure. En hij had daar geen plek om te gaan, hun clubhuis stond waarschijnlijk te koop. Het gebouw waar zijn ouders al hun geld hadden ingestoken en hij liet het zo maar achter. Omdat Duke niet meer geheel met zijn gedachten er bij was maakte hij een mis stap waardoor hij bijna naar beneden viel, maar gelukkig kon hij zich nog net vast pakken aan een ijzeren buis van het een balkon. Voor hij zich weer omhoog hees zuchtte hij opgelucht. Hij had naar terecht kunnen komen als het balkon daar niet was geweest. En legde dan maar eens uit wat je op het dak van iemand anders deed. Duke hield zich nu voor dat hij zijn gedachte er vanaf nu helemaal weer bijhield. Hij had geen zin in ongelukken, als hij dwangmatig moest stilzitten zou hij echt gestoord worden. Dan zou hij niet te harden zijn voor de mensen om hem heen. Toen hij weer op het dak was geklommen keek hij even welke kant hij op ging. Hij koos om meer richting het oosten te gaan, die ‘weg’ zag er uitdagend en leuk aan. Hij nam een aanloopje en sprong van het ene dak naar de andere, hij had het geluk dat in deze wijk allemaal kleine steegjes waren, de oversprongen waren dus goed te doen. Slingerend aan een ijzeren ‘balk’ ging hij weer verder. Dit keer belande hij op een lang dak, waarschijnlijk was dit een of ander bedrijf. En moest hij steeds over van de 3 hoekige ophogingen. Zijn voeten brachten hem naar een plek toe, wat de eindbestemming was wist hij nog niet. Meestal ging hij maar ergens heen tot hij moe begon te worden en zou dan even naar beneden gaan om te kijken waar hij precies was. Af en toe werd hij onder het free – runnen wel eens na gewezen of werd er naar hem geroepen of hij wel helemaal 100 procent bij zijn hoofd was. Veel mensen vonden het maar raar, maar voor sommige was het een gewoonte en niet zo raar. Deze hadden respect voor hem, zeker als hij zich op moeilijk begaanbare plaatse vertoonde. Duke klom nog een level hoger op, en bleef toen even staan en genoot van het uitzicht. Niet veel mensen zouden van zijn uitzicht genieten want de meeste mensen vonden Graffiti nu eenmaal vernieling. Maar voor hem was het kunst, en hij was niet de enigste die er zo over dacht. Zijn crew had ook een grote bewondering voor die kunst, en enkele leerlingen op Monica High deelde ook zijn mening. Tenminste dat nam hij aan bij het zien van hun gespoten kluisjes. Echter waren er daar zeker ook jongeren bij die het gewoon stoer vonden en ze hadden het zeker niet zelf gespoten, want spuiten is een vak op zich. Het zag er altijd zo makkelijk uit, maar dat was het niet was zijn ervaring. Meneer baalde er nu wel van dat hij zijn foto camera op zijn kamer had laten liggen, want dit was een van de beelden die hij graag bewaarde. En omdat hij altijd maar een kant op ging zou het moeilijk worden om het nog eens terug te vinden. Balend zocht hij een weg om naar beneden te gaan, misschien kon hij een straatnaam bordje vinden. Dan had hij misschien nog een kans om deze mooie plaats terug te vinden. Een kleine plof was te horen toen Duke zich de laatste paar meter naar beneden liet vallen, hij boog even door zijn knie om de klap op te vangen. Wat hij meteen zag was dat dit niet de beste buurt was, waarschijnlijk zat hij nu in South Central. De getto buurt van Monica High werd het ook wel genoemd. Hoewel Duke wel vaker met dit soort mensen om ging, en in New York ook in deze buurten kwam om te dansen voelde hij zich nu niet erg op zijn gemak. Misschien was dat omdat hij nu geen vrienden had die hem dekte, en hem zou beschermen zoals hij hun zou beschermen. Onwillekeurig liet hij zijn capuchon over zijn hoofd glijden en liep hij met zijn hoofd richting zijn voeten gericht verder, af en toe keek hij naar de muren om een straatnaam bordje te vinden. Hij had z’n voorgevoel dat hij pech had maar op de hoek van de straat hing er toch een bordje, hij was wellis waar moeilijk te lezen door de stof die er op hing maar na een kleine inspanning las hij Royal Mile Street. Dit was niet zo ver verwijderd van Monica High dacht hij opgelucht, hoe hij dit wist was omdat hij hier wel eens vaker terecht was gekomen. Nog steeds met zijn capuchon op en zijn handen in zijn broekzakken, met zijn ogen voor zijn schoenen gericht liep hij richting school. Richting de slaapvertrekken, daar aangekomen nam hij in een drafje de 2 trappen die hij op moest. Hij liet voor hij de deur open draaide met zijn sleutels zijn capuchon afglijden, door de wax in zijn haar was deze meteen weer terug in model. De radio stond nog aan, maar er was niemand te bekennen in de kamer. Was Rose vergeten de radio en de lichten uit te zetten toen ze weg ging. “Rose?” riep hij voor de zekerheid maar. Uit de keuken hoorde hij een schokkende “H..Hier” het leek alsof ze gehuild had. Voorzichtig en bezorgt liep hij richting de keuken “Gaat het wel”vroeg hij bezorgt. Maar voor ze antwoord kon geven zag hij dat het nee was. Rose zat met tranen in haar ogen op een plas water, die waarschijnlijk van het glas kwam dat omgekieperd op het aanrecht stond. De bruine ogen van Duke volgde Rose’s handen, die naar haar enkel grepen. Bij het zien van de dikke enkel ontsnapte er “Shit” tussen zijn tanden. Dit was een duidelijk geval van gebroken enkel. “Blijf zitten” bevool hij haar, niet dat ze veel anders kon doen. Duke greep haar jas en zijn auto sleutels bij elkaar, plus zijn portemonnee. Met een soepele beweging tilde hij haar op en liep hij naar de deur, die hij daarna weer dicht gooide. Het kon hem niks interesseren dat hij het licht en de radio nog aan had laten staan. Ze moest nu eerst naar het ziekenhuis, daarom wachtte hij ook niet op de lift, dat zou te lang duren. In een drafje liep hij de trappen af. Hij probeerde haar enkels zo min mogelijk te belasten. In zijn zwarte chevy reed hij de snelweg op. Hij belde alvast het ziekenhuis terwijl hij zijn blik op de weg hield, en soms op de achterbank waar hij Rose had neergelegd. Bij het ziekenhuis tilde hij haar weer op naar de EHBO.

- Flut -

Eindelijk hoorde Rose de deur open gaan. Ze bleef luisteren. Veel zin om zich in te gaan spannen had ze niet. 'Rose?' klonk Duke's stem toen. Ze bracht een 'H..Hier' uit en hoorde toen zijn voetstappen haar kant opkomen. Hij vroeg of 't ging. Ze glimlachte kort door de bezorgde toon in zijn stem. Blijkbaar zag hij zelf al dat 't mis was. 'Blijf zitten' zei 'ie toen. 'Jah, als of ik zou kunnen weglopen!' floepte ze er uit. 'Sorry, 't was niet zo bedoelt.' mompelde ze er snel achter aan. Ze wachtte geduldig tot hij zijn spullen had. Hij tilde haar op. Even werden haar wangen wat rossig. Hij was sterker dan ze had verwacht, dat moest ze toegeven. Hij snelde de trappen af. Haar gezicht vertrok van de pijn door het gehobbel. Konden ze niet gewoon met de lift gaan. Hij legde haar achter in zijn auto en ze spoten de snelweg op.
Ze probeerde zich ergens anders op te richtten dan op haar enkel, om de pijn wat te 'vergeten'. Eindelijk waren ze bij het ziekenhuis. Ze werd bestempeld als spoedgeval toen ze hoorden hoe lang ze al daar had gelegen. Een verpleegster ging hen voor naar een of andere ruimte waar ze op een bed werd gedropt. De verpleegster legde uit dat ze eerst foto's gingen maken en ze dan gingen kijken wat het voor breuk was en of het wel echt gebroken was. Ze zuchtte geërgerd Ze snapte al lang dat ze foto's gingen maken, ze had al een keer eerder haar arm gebroken tijdens het paardrijden. Na de foto's moest ze eerst weer wachten op de uitslag. Na tien minuten kwam de dokter pas terug, als het een dokter was. Hij legde uit dat de twee stukken bot naast elkaar waren geschoten en ze dat moesten recht zetten. Een beet je angstig keek ze naar Duke die nog steeds naast het bed zat. Ze kwamen aanzetten met een of ander apparaat en haar been werd daar in bevestigt. Dat apparaat begon haar been uit elkaar te trekken. Ze dacht echt dat ze het lootje ging leggen van de pijn, langzaam werd het zwart voor haar ogen.

Rose opende ze haar ogen en greep naar haar enkel. Onder haar handen voelde ze geen huid maar gips. Wat? Zat haar been al in 't gips? 'Hoe lang ben ik wel niet buiten westen geweest?' vroeg ze zich hardop af terwijl ze haar broek wat op trok en over het gips wreef. De dokter kwam aanlopen. 'Ik zie dat onze patiënt al weer wakker is. We hebben uw ouders al weren te informeren. Ze waren erg bezorgt over u. Dat is eigenlijk niet nodig, het gaat prima toch?' Ze knikte wat onzeker ja naar de man. 'Goed zo. Als u over een week weer terug komt kunnen we u even controleren en dan hebt u kans dat u loopgips krijgt. Tot dan kunt u maar beter deze gebruiken.' Hij wees op een rolstoel naast het bed die ze nog niet had opgemerkt. Een beetje onhandig liet ze zich uit het bed op de grond glijden en plofte in de rolstoel neer.

[Ik heb gewoon maar het hele gedoe van toen mijn broertje zijn arm brak genomen, weet niet eens of alles wel klopt..]