Staren naar het water...

Dawn keek zuchtend naar het sms'je van haar vriendje. Ze had er al een half uur naar zitten staren, en had nog niet geantwoord. Opnieuw las ze het berichtje. Ik kom zo snel mogelijk kijken. Ik mis je, Dawn. J Stond erin. Opnieuw zuchtte ze zachtjes. Al dagen dacht ze erover het met hem uit te maken. Ze hield niet van hem, maar wist niet hoe ze het moest uitmaken. Als hij hierheen kwam en ze maakte het uit zou hij haar waarschijnlijk uitschelden, of op zijn minst iets kapot maken. Maar via een sms was het anders, het was onpersoonlijk, maar hij was ver van haar vandaan. Twijfelend drukte ze op 'beantwoorden'. Trillend tikte ze één voor één de lettertjes in. Je hoeft niet te komen, ik.. Ze stopte met typen en keek naar haar eigen tekst. ...wilde het vorige week al uitmaken Ze slikte en drukte op 'verzenden' voordat ze zich kon bedenken. Het was gedaan, het was uit. Ergens was ze opgelucht. Ze vond hem geweldig en hij was superlief, echt waar, maar hij was meer een vriend dan een vriendje. Ze sloot haar mobieltje en legde hem op het plastice tafeltje naast zich. Na nog geen minuut begon hij weer te trillen. Ze wilde het berichtje niet zien, nog niet. Om niet in de verleiding te komen gooide ze haar handoek opzij en liep ze richting het zwembad. Ze wilde niet zwemmen dus ging ze op de rand zitten met haar voeten in het water. Haar rechter hand gleed zachtjes door het water. Haar gedachtes gingen naar het sms'je dat ze niet had gelezen. Ze kon er vanalles bij bedenken. Hij kon kwaad, teleurgesteld of heel cool zijn. Ze schudde haar hoofd en richtte haar blik op het water. Ze zou er straks we achter komen, of ze het nou wilde of niet. Ze schrok op uit haar gedachte toen ze een plens water in haar gezicht kreeg. Ze zag een klein jochie keihard lachen. 'Rotjoch' Siste ze. Ze stond meteen op en liep richting het trappetje aan de andere kant van het zwembad. Daar ging ze weer zitten, alleen haar benen lagen nu onder water. Ze legde haar hoofd tegen het muurtje naast zich en staarde naar het water. Ze had geen spijt van het berichtje, ze was gewoon bang dat ze een vriend kwijt zou raken.

Dylan had zich uiteindelijk omgekleed en stond nu in zijn zwemshort bij een van de stoelen. Daar legde hij zijn zak op met zijn handdoek en meteen was hij geinstalleerd. Vervolgens dook de jongen met het bruine haar met een sierlijke boog het water in. Na enkele seconden onder water te hebben gezwommen kwam hij weer boven en streek het haar dat in zijn gezicht was gevallen eruit. Enkele mensen keken hem aan maar dat interesseerde hem niets. Vandaag was voor hem een vrije dag, even weg van het hockeyen en het skateboarden. Gewoon even rustig aan doen. Al wist hij toch dat hij ging sporten, voor hem was zwemmen het rustig aandoen. Zijn blauwe oge gleden over het water en bleven bij een meisje hangen dat kwaad naar een jongetje staarde. Waarschijnlijk had die knul haar nat gemaakt ofzo. Dat leek hem wel waarom ze zo pist leek. Toch besloot hij om op haar af te gaan dus dat deed hij ook, weer liet hij zich onder water zakken en zwom zo naar de kant toe waar zij zat. Allesins daar hoorde ze te zitten. Meteen was hij bij de kant en kwam weer boven en keek het meisje met een vriendelijke glimlach aan. 'Hé,' Zei hij iets of wat terug houdend. Misschien wou het meisje wel helemaal niet praten ofzo en wou ze liever alleen zijn. Ach, dan zou hij ook weer meteen vertrekken moest het zo zijn. Maar toch was er iets aan haar wat hem toch leek te vertellen dat ze niet alleen wou zijn. Tuurlijk kon hij altijd fout zitten, maar dat werd afwachten. Zijn vriendelijkheid zou hij altijd behouden, maakt niet uit wat iemand tegen hem zou zeggen. Uitvliegen was nergens voor nodig, buiten tegen van die irritante mensen die op hun plaats moesten gezet worden. Heel soms had hij zo iemand, maar meestal raakte hij wel bevriend met iemand. Ookal verschilde ze veel van elkaar.

Dawn wilde precies haar ogen sluiten toen ze een stem hoorde. Meteen gingen haar ogen weer wijd open en ging ze rechtop zitten. Vlug keek ze alle kanten op toen haar blik viel op de jongen. 'uhmmm... Heey' Zei ze. Ze liet een kleine glimlach op haar gezicht verschijnen, ze wilde niet als een zielig meisje overkomen. In haar ooghoek zag ze het jongetje van net weer zwemen, in haar richting. Ze zag de grote grijns op zijn gezicht en keek hem kwaad aan. 'Je laat het' Siste ze. Het jongetje negeerde haar waarschuwing en spetterde haar opnieuw nat. Ze schudde haar haren en bond ze snel in een staart met het elastiekje om haar pols. Ze probeerde de jongen zijn been te pakken. Het jongetje lachtte en schoot weer weg. Ze rolde haar ogen en richtte zich weer op de jongen die tegen haar sprak. 'Het spijt me' Zei ze. 'Dat joch is gewoon zo vervelend, en dit is niet echt het moment om mij te irriteren' Vervolgde ze haar verontschuldiging.

Met een kleine glimlach keek hij haar aan en hoorde haar opeens tegen een jongen sissen. Een frons kwam op zijn gezicht terech en opeens voelde hij wat water over hem heen komen, afkomstig van die uk. 'Maakt niet uit hoor.' Zelf vond hij die kleintjes hier ook altijd heel lastig dus hij kon haar niet echt iets kwalijk nemen. 'Mag ik dan misschien vragen wat er mis is? En als hij weer terugkomt dan neem ik hem wel eens even te grazen.' Oke, er was dus wel degelijk wel iets met haar. Rustig zwom hij naar haar toe en hield halt bij de rand van het water en keek zo naar boven. Moest die kleine terugkomen kon hij zich perfect afduwen om hem vast te nemen. Dat kleintje moest gewoon voor eens en voor altijd op zijn plaats gezet worden in zijn ogen. Kort schoot zijn blik naar enkele mensen die hen aanstaarden alsof ze iets hadden gedaan. Een kleine rimpel verscheen op zijn voorhoofd toen hij zijn wenkbrauwen beiden optrok. Man, wat was het probleem vandaag weer? Elke keer als hij hier eens kwam werd hij aangestaard om een of andere manier die hij nooit wist. Ze konden beter eens naar hun eigen zien voor ze een ander vies gingen aanstaren. Ach ja. Die mensen wisten vast niet beter, vast een slechte opvoeding gehad ofzo.

Ze knikte glimlachend en keek toe hoe het jongetje een ander kind ging pesten. Ze zuchtte zachtjes en keek weer naar de jongen. 'Niks bijzonders...Ik heb het uitgemaakt met mijn vriendje en ik ben bang voor zijn reactie' Zei ze zachtjes. Ze keek even naar haar mobiel, ze had het berichtje nog steeds niet gelezen. Ze richtte zich weer op de jongen, er verscheen weer een klein glimlachje toen hij over de jongen begon. 'ik denk niet dat hij terug komt, en als hij dat wel doet ga ik hem zelf wel achterna' Ze was dat kleine joch helemaal zat en ze wist zeker dat, als hij weer kwam, haar achter zich aan kreeg. Ze volgde zijn blik en zag een paar mensen raar kijken. Ze rolde haar ogen en keek de jongen weer aan. 'stelletje idioten, alsof ik iets verkeerds gedaan heb' mompelde. Ze haatte het als mensen haar zo aankeken. Ze kende haar niet en zij hun niet, dus zo mochten haar niet meteen indelen in een soort 'groep'. 'Ik ben Dawn....Simmons' Zei ze om zichzelf weer op andere gedachten te brengen. Een bruine lok haar viel uit haar staart, ze stopte hem meteen weer achter haar oor

'Ow, das wel best irritant.' Zelf wist hij niet hoe het voelde om iemand te dumpen. Met een diepe zucht staarde hij naar het water en streek dan door zijn haar. 'Ach, zo doen ze allemaal. Elke keer als ik hier kom word ik bekeken door vele jammer genoeg.' Met een vriendelijke grijns keek hij haar aan en streek even door het water heen. 'Wel aangenaam Dawn, Ik ben Dylan Lowell.' Zei hij. Langzaam maar zeker begon hij zich te verveelde, iets wat veel te vaak voorkwam bij hem op de dagen dat hij vrij was van school en van zijn skateboard. Tja, daarom hete het waarschijnlijk een passie. Iets waar je je niet mee kon vervelen. 'Dus zit je op Monica?' Dat van die jongen deed hem enigsins lachen. Als het nodig was zou hij wel inspringen. Maar ergens had hij een vermoede dat Dawn dit alleen afkon.

[Je raad het al, inspiloos]

[heb ik ook x)]

Dawn liet zich in het water glijden, ze was nu toch al nat. 'ik hoop dat hij niet moeilijk doet, ik wil nu gewoon opnieuw beginnen' Zei ze. Het was niet dat dat ze in Manhattan nou zo'n rotleven had, maar ze wilde het kindertijd achterlaten en zich op haar school richten. Ze keek hem vragend aan. 'waarom? Ik bedoel je doet toch niks bijzonders?' Ze bekeek hem snel. 'en je ziet er ook niet raar uit ofzo' Ze grijnsde even licht. 'Dylan' Herhaalde ze glimlachend, waarna ze knikte. 'eigenlijk heb ik nog geen vaste kamer of lessen gevolgd, maar ik ga dat wel doen' Ze draaide uit verveling een rondje in het water. 'Dus jij zit er ook op?' Vroeg ze nieuwsgierig. Ze legde haar armen op de rand en legde haar hoofd op haar armen.