Staren.

Savannah

Een moeilijke situatie op vlak van gevoelens of zelfs liefde; het was iets waarvan ze dacht dat het hààr nooit zou overkomen. Maar haar hoopvolle gedachten waren tenietgedaan. Het was haar overkomen, het overkwàm haar nog steeds, al waren er enkele dingen uitgeklaard, dacht ze. Eeuwige twijfel begon haar hoe dan ook haar nek om te doen, waarschijnlijk omdat ze niet meteen een objectiéf iemand had om erover te praten. Iemand die buiten de situatie stond, iemand die niet 'Lyron', 'Alain' of 'Kenneth' heette, nee, gewoon iemand die haar nog niet kende, iemand die niet meteen een oordeel kon vellen, die haar een heldere kijk op de situatie zou aanbieden en haar, desnoods, zou helpen bij haar twijfel. Iemand die haar zekerheid kon geven. Maar zekerheid was iets wat ze zelden tot nooit was tegengekomen in haar leven. Niet dat ze het ongezellig vond, de verrassingen in haar leven waren soms wel leuk, net als hier in Amerika verblijven, maar soms kon een kijkje in de toekomst geen kwaad, toch?
Het enige wat ze hier miste, hier in Amerika, hier in Santa Monica, iets of laat ons zeggen, iemand die ze in Spanje, voor haar vertrek wel had gehad, en waarvan ze - enkel via msn en mail - niet veel meer van hoorde. Een vriendin aan wie ze alles kon vertellen, geheimen kon openbaren en iemand die zou luisteren als ze wat vertellen, iemand die altijd voor haar klaar stond, welke reden dan ook. Iemand waarnaar zij zou luisteren, die alles aan haar zou kunnen vertellen, die haar geheimen aan haar zou toevertrouwen en waarvoor zij altijd klaar zou staan, welke reden dan ook. Naar haar eigen mening hing ze te veel met jongens rond, maar die populaire meisjes hoefde ze niet, met hun bakken make-up en vieze extensions. Zij zocht iemand met wie het gewoon van het begin af aan al klikte, iemand die haar elke dag weer kon doen lachen. En andersom.
Maar ergens wist ze dat hier in Monica niemand zou zijn die daaraan zou voldoen. Iedereen leek hier zo materialistisch en onpersoonlijk, iets wat ze gewoon haatte. Mensen mochten wat persoonlijker worden, hoefden niet constant hun gsm vast te nemen en op de laptop te zitten, mensen moesten fun maken en sociaal zijn, en niet oppervlakkig met elkaar omgingen. Iets wat in Spanje dus helemaal anders was dan hier. Mensen waren spontaan, los met elkaar en genoten van elk moment onder de mensen. Ze aten dan ook laat en met familie, want familie was enorm belangrijk daar.
Ze liep rustig te wandelen over het stadsplein in haar nieuwgekochte zomerjurkje, dat ze best kon gebruiken bij deze temperaturen, samen met wat goudkleurige armbanden en schattige, zwartgelakte ballerina's deden dienst als haar schoeisel van de dag. Aan een bankje hield ze halt, ze liet zich erop zakken en liet haar zonnebril even voor haar ogen zakken, terwijl ze haar benen over elkaar heensloeg en begon waarmee ze haar hoofd best leeg kon maken: mensen kijken.

Savannah probeerde een bot te kraken, door middel van haar rug een flink stuk naar achteren te bewegen. Ja, hoe kon ze anders de dag doorbrengen in de stad? Ze voelde het bot langzaam mee bewegen. Hard beet Savannah op haar lip, hoorde iets kraken en voelde even een stekende pijn, maar daarna een verlichting. Een glimlach van zelfvoldaanheid kwam op haar gezicht. Oké... Ze had in elk geval voor haar toetsen van geschiedenis en Engels gestudeerd. Ze vond de toetsen verschrikkelijk. En die leraar van geschiedenis was al helemaal erg. Jeetje... Zou hij vroeger gepest zijn op school of zo? Telkens als je ook maar een spellingsfoutje maakte, keek hij je boos aan. Savannah had, toen hij bij haar had gestaan en haar ergens op had bewezen, ze had namelijk betekend, dat toen met een 't' moest, anders geschreven, bijna gezegd tegen de leraar of hij zijn vak liever naar Nederlands liet gaan. Maar daarop zou ze misschien de klas worden uitgestuurd. Nee, daar had ze geen zin in, om nog zo'n briefje te hebben. Haar blik gleed naar de mensen, toen ze in een wit topje met dunne bandjes en een zwarte spijkerbroek, die tegen haar huid plakte, over straat liep. Van kleurrijke rokjes tot saai grijs, was er te zien in de stad. Een kledingwinkel trok meteen haar aandacht. Savannah kon het dan ook niet laten om naar binnen te gaan. Ze keek de topjes af. Ze had wel genoeg geld. Maar ze zou hier straks wel terugkomen. Savannah glimlachte. Een leuk, roze topje, trok haar aandacht en Savannah hield het voor haar op achter de spiegel. Oh...! Die wou ze hebben. Ze leek wel te rennen naar de kassa, om dat topje zo snel mogelijk in haar bezit te hebben. Ze legde het topje neer en het geld. Toen dat in orde was, liep ze de winkel met een zelfvoldane blik uit. Toen ze weer op de straat was en het zonnetje fel op haar huid voelde, was ze blij dat ze een topje had aangedaan. Ze had wel beter een lekker waaiend rokje kunnen aandoen. Tussen al die vrolijke mensen, viel haar een meisje op die op een bankje zat. Savannah voelde een steek van medelijden. Of ja... Eerder een steek om naar het meisje toe te gaan en tegen haar te praten. Misschien zei het meisje wel iets over een misschien hebbend probleem. Maar dat was zo onwaarschijnlijk als wat. Wie ging er nu tegen een volslagen vreemde alles over haar gevoelens vertellen? Toch liep Savannah op het bankje af en plantte zich naast het meisje neer. Ze bekeek het meisje gauw. 'Hallo', zei ze, vrolijk genoeg, maar ook weer niet tè vrolijk. Haar ogen gleden even naar het meisje, om haar reactie te zien.

- Sorry voor de flutpost -

Een man die struis gebouwd was met een kleine, witte poedel; het was een raar zicht toen die passeerde, en het zou een raar zicht blijven. Een mooier zin was een schattig emo-koppeltje dat enkel oog had voor elkaar, alsof het allemaal zo makkelijk was, alsof het leven geen complicaties inhield. Dromers, dacht ze zuchtend, terwijl ze verder keek en haar blik even viel op een groepje jongens dat in de verte voorbijkwam, fluitend op elk meisje dat voorbijkwam. Het leek haar niet meteen een leuk tijdverdrijf, maar zoals zij zich kon amuseren en ontspannen met mensen kijken, wat raar was, konden zij zich misschien hetzelfde aandoen door aandacht van meisjes op te eisen. Moesten zij weten. Een bomma met een hond die een bodybuilder zelfs niet kon houden, maar die braaf naast haar bleef lopen en een vrij normaal koppeltje dat hand in hand passeerde. Autch, steekje; de simpelheid en de zekerheid straalde van hen af, en al had ze sowieso voor Lyron gekozen, ze had niet verwacht dat het pijn zou doen moest ze Alain weerzien. Ja, want pijn, dat was het wat ze had gevoeld, niet meteen spijt, maar pijn, o, die pijn. Terwijl ze de twee jongeren aanstaarde met haar zonnebril voor haar ogen, rolde er een aarzelende traan over haar wang, en meteen op dat moment, hoorde ze een opgewekte 'hallo', waardoor ze even opschrok, opkeek en haast de traan die van haar wang rolde, wegveegde met de achterkant van haar hand. "O, hoi", sprak ze toen ze bekomen was en keek opzij, naar waar het meisje zat. Haar ogen bleven gevuld met tranen, die ze veel te langzaam voelde wegtrekken. Een andere, koppige traan, rolde van haar andere wang, die ze meteen weer wegveegde. Ze zouden wel stoppen, en ze hoopte dat het meisje het niet gezien had, waarop ze een oplossing vond: spontaan zijn, doen alsof ze niet huilde. "Ehm, ik ben Emilie", glimlachte ze en stak aarzelend haar hand naar het meisje uit terwijl ze een glimlachje opzette. Zag ze haar als een potentiële vriendin? Euhm, ja. Welk persoon kwam er anders naast haar zitten, toch? Iemand die op zoek was naar eventuele vriendschap?
Ja, vriendschap.. Het was wel leuk om vrienden te hebben die lùisterden naar hàar en mensen waarnaar zij kon luisteren, vrienden die niets terug zouden vragen om eender welke goede daad van hem, maar die je meteen zou terugbetalen door iets goeds voor hen te doen, zonder dat zij daarnaar zouden vragen. Zeldzaamheid was echter wel één van de enige negatieve eigenschappen van deze personen.

Savannah besloot toch haar blik maar even naar voren te wenden. Als ze het meisje de hele tijd bleef aankijken, vroeg ze er gewoonweg om om afgesnauwd te worden. Aan de andere kant, het meisje leek echt heel erg ongelukkig, dus wou Savannah ook niet lullig doen om op te staan en weg te lopen. Om net te doen alsof ze het verdriet niet had zien zitten. Toen het meisje haar begroeting beantwoordde, keek Savannah een beetje verbaasd, maar ook opgelucht. Toen het meisje zich voorstelde als Emilie, knikte Savannah nu een beetje vrolijker en schudde de hand. De traan was niet opgemerkt, aangezien ze naar een verliefd koppel had gekeken. Leuk. Ze pasten helemaal bij elkaar. 'Mijn naam is Savannah,' zei Savannah. Die woorden had ze nu wel heel vaak uitgesproken. Bij een aantal mensen. Ze had ook veel contacten, hier in Monica. Dat kwam, omdat ze soms gewoon de vrolijkheid zelve was en de goede woorden probeerde te vinden. Haar blik gleed naar het meisje. Haar lippen kregen zin om de vraag te stellen, waarop het meisje haar misschien wou ze kunnen afsnauwen. Maar toch... Ze kon toch ook niet doen alsof ze niks gezien had? Maar het meisje, Emilie, kende haar misschien niet goed, dat zou misschien kunnen dwarsliggen dat ze ook maar iets zou loslaten. Maar Savannah vond toch dat ze het grof vond als ze net deed alsof ze die tranen niet gezien had. Ze zat voor een moeilijke keuze. Uiteindelijk hakte ze de knoop door. Als ze hierdoor een toekomstige vriendschap verbrak, was dit jammer, maar Savannah ging Emilie niet aan haar lot overlaten. 'Is er soms iets? Je lijkt me niet zo.. vrolijk,' sprak ze, terwijl ze Emilie even aankeek, maar haar blik daarna even op de mensenstroom richtte. Hoe kon het toch dat als jij minder vrolijk was, de hele wereld om je heen hartstikke vrolijk leek? Savannah kon die vrolijkheid nu wel vermoorden. Misschien had Emilie dit juist niet nodig. 'Zal ik anders een ijsje voor je halen?' stelde ze voor. Ze kon Emilie's pijn misschien niet verminderen, maar ze kon wel zorgen dat Emilie zich voor een dag goed voelde, als er iets was, tenminste. Savannah's blik gleed weer naar de mensenstroom. Een oud koppeltje, beide in het grijs, liepen voorbij. Zou zij zo later ook lopen, als ze een man had? Savannah schudde haar hoofd even. Soms, als ze aan de toekomst dacht, werd ze bang. Bang dat iets niet haar zou lukken of bang dat zij helemaal geen toekomst zou kunnen hebben, of iets saais zou hebben. Of iets wat ze eng vond. Savannah schudde haar hoofd nogmaals en keek naar Emilie.

Savannah, stelde het meisje zich voor en ze leek haar tranen niet opgemerkt te hebben, waardoor ze haar vrolijkheid minder moest gaan forceren, aangezien ze nu op slag best wel blij was dat haar verdriet onopgemerkt was gebleven. Ze vond de stilte allesbehalve ongemakkelijk, aangezien ze wist dat als het meisje een beetje EQ had, ze haar waarschijnlijk wel zou vragen waarom ze er als zo'n zombie bij zat. Liegen was moeilijk, maar de waarheid vertellen was pijnlijker, vooral omdat ze nog nooit iemand beide kanten van het verhaal had verteld en ze ook niet zou weten waar ze precies zou moeten beginnen. Kort zuchtte ze even en keek op toen het meisje haar een vraag stelde. Een glimlach verscheen op haar gezicht toen het meisje zei dat ze niet zo 'vrolijk' leek, ze schudde haar hoofd kort grijnzend en haalde toen haar schouders op, terwijl haar lippen zich weer tot één streep vormden. Ze wilde haar mond open doen, maar besloot nog even te zwijgen toen het meisje voorstelde om een ijsje voor haar te halen, waardoor ze even gesmoord lachte en haar hoofd schudde. "Nee, bedankt voor het aanbod", grinnikte ze even en zette haar bril wat omhoog zodat haar ogen zichtbaar werden en ze het meisje zonder donkere waas over zich heen zag, maar nu de zon aan de andere kant van haar stond, had ze geen last om naar het meisje te kijken. "Het klinkt misschien raar", begon ze aarzelend, haar ogen af en toe op de omgeving focussend, "maar zou je me willen helpen?", vroeg ze aarzelend en fronste even om haar eigen, banaal klinkende vraag die waarschijnlijk erg idioot klonk, dus probeerde ze het te verduidelijken. "Je moet niet meteen iets doen, hoor.. Misschien gewoon luisteren.. of zo.. ik zit met nogal veel twijfel in m'n hoofd, en zou een objectief persoon kunnen gebruiken die misschien niet in het verhaal vermengd is of zo, iemand die misschien eerlijk zijn mening kan geven zonder me te sparen?" Het meisje probeerde even te glimlachen en slikte kort aarzelend. Wat ze nu vroeg aan het meisje klonk zéker raar, aangezien ze haar nauwelijks kende, ze enkel haar naam wist. "Hoeft niet hoor, als je niet wilt..", mompelde ze er nog achteraan en zuchtte zachtjes lachend. Haar blik gleed afwachtend naar de omgeving, terwijl ze een groep luid lachende meisjes zag die voorbijkwam. Ze waren een stuk jonger dan hen, -Savannah beschouwde ze ongeveer van haar leeftijd- en hadden veel gegiechel en gegil bij, terwijl ze luid begonnen te fluisteren en idioot begonnen te wijzen en te lachen, toen er een jongen voorbij kwam die overduidelijk geen interesse toonde in hen, maar goed genoeg leek te zijn als potentiële lover van één van de meisjes.

Savannah schaamde zich een beetje en richtte haar blik naar de grond. Niet omdat ze Emilie een aanbod had gedaan, maar omdat ze haar blik iets te lang op twee jongens had geworpen, die haar daarop kwaad hadden aangekeken. Savannah richtte haar blik weer op. Eentje knipoogde. Maar Savannah keek zo fel naar de jongen, dat die zich omdraaide. Net goed! Savannah's blik gleed weer naar de andere jongen. Die leek iets minder onder de indruk van haar handelingen te zijn, maar goed genoeg om zich ook om te draaien. Zelfvoldaan richtte Savannah haar blik weer op een ander punt, van deze grote, niet erg eenzame stad. Ze knikte toen Emilie het aanbod afsloeg. Ze krom even in elkaar toen ze het gelach hoorde. Was haar vraag stom geweest? Savannah probeerde haar blik neutraal te houden. Ach ja... Misschien was het ook wel een beetje dom dat je iemand een ijsje ging aanbieden als diens hoofd er helemaal niet bijstond. Alhoewel... Savannah zou het niet erg hebben gevonden. Maar gevoelens waren bij ieder mens anders. Ieder mens reageerde anders op een bepaalde situatie en Savannah en Emilie zouden daar vast wel in verschillen. Savannah probeerde haar concentratie naar Emilie te verrichten. Ze knikte naar Emilie. 'Natuurlijk wil ik dat!' zei ze vriendelijk. Een glimlach verscheen heel even, maar die verdween weer langzaam. Ze moest nu niet te enthousiast worden, anders zou Emilie haar misschien alsnog niks meer vertellen. Savannah wou dit zo serieus mogelijk opvatten. Ze legde haar hand op de arm van Emilie en keek haar even indringend aan. 'Gooi alles maar uit wat je op je hart hebt,' zei ze. Zou ze dit later, als carrière voor psychologe, ook tegen haar klanten zeggen? Savannah keek vragend naar Emilie en had haar arm even verplaatst, zodat haar hand op Emilie's arm lag. Bemoediging gaf ze een knikje, zoals een agente zou hebben gedaan voor een verhoor. Maar dit was geen verhoor. Dit waren persoonlijke dingen die elk persoon normaal moesten overkomen. Savannah droeg ook al een paar jaar een afschuwelijk geheim met zich mee, die ze ook graag losgelaten had tegen iemand. Maar ze was het niet van plan om te vertellen. Misschien stuurden ze haar dan van school af. Nee... Dat mocht gewoon niet. Ze sliep niet op school. Ze sliep ergens anders. En als ze zouden achter komen waar, zouden ze haar misschien op een geheel andere manier bekijken. Maar zij kon er toch ook niks aan doen dat ze tussen twee vuilcontainers moest slapen, in en steegje? Savannah probeerde alles van zich af te schudden en richtte nu haar volle concentratie op Emilie.

Haar handen lagen op haar schoot, terwijl ze afwachtte op het antwoord van Savannah, op een reactie. Haar vingers bewogen zich wat nerveus over elkaar, alsof ze verwachtte dat het meisje haar elk moment zou gaan uitlachen omdat ze haar verhalen zomaar op de straat leek te gooien, al was dit de eerste en waarschijnlijk de laatste keer dat ze zoiets zou doen. Het meisje stemde toe met haar vraag en meteen werd Emilies blik wat rustiger, ook toen het meisje haar hand op Emilies arm legde, wat haar een vertrouwd gevoel gaf. Ze mocht zeggen wat er op haar hart lag, wat haar probleem was. Voor de buitenwereld zou haar probleem waarschijnlijk een eitje zijn of belangrijk zijn, maar voor haar was het moeilijk om haar eigen keuze te accepteren of eerder.. met de gevolgen te dealen. Oké, ademhalen.. Waar moest ze beginnen? Bij Lyron? Of bij Kenneth? Bij Kenneth, dan. "Ik ga je gewoon het hele verhaal vertellen..", mompelde ze even en keek het meisje kort glimlachend aan. "Begin dit jaar.. toen ik hier nog maar net was, heb ik Kenneth ontmoet. Ik weet niet of je hem kent, maar alleszins, ik had een vrij goede relatie met de jongen, en ik hield echt ontzettend veel van hem, tot hij me vertelde dat hij gekust had met een meisje. Ik was eerst kwaad daarom, maar bedaarde al meer, het was maar een kus, toch?", ze haalde haar schouders even op en keek weer voor zich uit. "Kenneth had altijd al beweerd dat hij dingen voor me voelde die hij nooit gevoeld had en niet zomaar een tweede keer zoiets zou voelen, maar nu vertelde hij mij dat hij meende hetzelfde te voelen voor haar als hij deed voor mij, iets wat me mezelf niet meteen goed deed voelen. Ik was kwaad op Kenneth, maar het was niet officieel geworden dat we het uit hadden gemaakt, toen ik op een avond Lyron tegenkwam, casanova eersteklas, maar hij intrigeerde me en ik raakte met hem aan de praat; liep met hem hand in hand over de pier, zonder eigenlijk nog meer bijbedoelingen.", ze fronste even en schudde langzaam haar hoofd.
"En ik kan niet meteen liegen of iets achterhouden voor iemand van wie ik hou, dus heb ik Kenneth over dat avondje verteld, waardoor hij ook kwaad was geworden op mij. En op een feestje, waar Lyron bij mij kwam staan en Kenneth er ook bij kwam, liep het mis. Het ging allemaal zo snel, Kenneth sloeg Lyron toen hij hem wat in het oor had gefluisterd -weet ik veel wat hij gezegd heeft- en ik werd kwaad, Lyron ging van ons weg, en op dat moment, koos ik voor Lyron. Ik beschouwde de situatie als over & out, en zo bleef het ook." Ze liet even een pauze vallen in het gesprek om zelf alles nog eens op een rijtje te zetten en om haar woorden te laten bezinken bij het meisje. "Ik begon van Lyron te houden en hij op één of andere manier ook van mij; hij gaf zijn leven vol onenightstands op voor mij, en probeerde nog steeds trouw te blijven aan mij. Maar ik maakte dezelfde fout als Kenneth, vrees ik. Ik kwam Alain tegen. En ik vrees dat er iets is in hem wat mij naar hem lokt, en dat er iets is in mij wat hem naar mij trekt. Gewoon allemaal toevalligheden, brachten ons wat bij elkaar. En ik voélde of voél wat voor de jongen, en hoe graag ik het ook wil, ik kan hem niet vergeten. Mijn liefde voor Lyron lijkt echt veel groter als ik bij Lyron ben, maar die voor Alain lijkt prominenter als ik bij Alain ben. Het is echt verwarrend, ik had Lyron bijna een maand niet gezien omdat we ruzie hadden, ik had hem verteld over wat ik voelde voor Alain en dit aanvaardde hij eerst niet, hij stelde een voorwaarde op: ik moest van mijn liefde voor Alain afraken, voor ik weer bij hem mocht komen. Ik heb echt mijn best gedaan, ik heb voor Lyron gekozen en wil niet op die keuze terugkomen, al wilde Alain zelfs zijn vrijgezellenleventje dat hem zo dierbaar is, opgeven voor mij. Maar het is zo ongelofelijk moeilijk voor me, al heb ik Lyron weer bij me, ik kan de knop niet gewoon omdraaien en mijn liefde voor Alain stopzetten. Moest ik weggaan bij Lyron, naar Alain gaan, zou ik spijt hebben van mijn relatie met Lyron, moest ik blijven bij Lyron ga ik met die twijfel zitten hoe het zou zijn geweest moest ik bij Alain zijn. Het voelt vreselijk om niet te weten voor wie ik het meeste voel, voor wie ik het meeste zou kunnen voelen. Ik wil in de toekomst kijken, maar kan het niet, ik wil weten welke keuze het beste is of zou geweest zijn; ik wil weten wat ik moet doen om mijn gevoelens voor Alain een halt toe te roepen, al wil ik hem helemaal niet vergeten.", vertelde ze, haar mondhoeken onbewust naar beneden getrokken, met een gepijnigde blik in haar ogen.
Enkele tranen rolden over haar wangen. "Ik voel me echt een slecht persoon, alsof ik enkel maar mensen kwets. Eerst Kenneth, door het uit te maken, dan Lyron, door wat te gaan voelen voor Alain, en nu Alain, om te kiezen voor Lyron. Maar Alain doet echt droogjes over zijn situatie nu, ik snap niet hoe hij het doet; hij neemt zijn leven gewoon op en gaat door met het verzamelen naar meisjes om één nacht bij hem door te brengen, en ik denk dat zijn woorden allemaal leugens zijn, omdat hij me niet in z'n bed kon krijgen zonder te liegen. Ben ik naïef als ik geloofde dat hij zijn vrijgezellenleventje voor me zou opgegeven hebben? Heb ik aan hem mijn liefde verspild? Ik kan het bijna niet geloven. Het doet me pijn.", eindigde ze en balde haar handen even tot vuisten. Dit was moeilijk om te vertellen, maar ze had wel het gevoel dat ze genoeg verteld had. "Ik weet wel dat het moeilijk is om hierop te reageren, maar ik weet niet wat ik moet doen."

[verhaal= lange post ;d]

Savannah keek naar Emilie. Ze voelde met het meisje mee. Die leek iets heel vervelends op haar hart te hebben en hier liepen allemaal verliefde koppeltjes rond. Savannah wist nu niet meer zeker of ze ooit aan verkering moest beginnen. Haar blik gleed naar een punt verderop en toen naar Emilie. Een oud voorbij lopend koppel, zorgde ervoor dat Savannah's blik iets strakker werd gericht op Emilie, klaar om haar te troosten als er tranen kwamen. Die mensen konden er tenslotte ook weinig aan doen dat Emilie ergens mee zat. Savannah ergerde zich aan een koppeltje dat elkaar begon te kussen, vlak voor hun. Savannah keek expres lang naar het koppeltje. Die kregen haar in het oog en liepen mompelend weg. Savannah voelde zich een beetje opgelaten, maar ze hield zich voor dat ze dit voor Emilie deed. 'Dat is goed. Gooi er maar uit wat op je hart ligt,' sprak ze, toen Emilie wou beginnen met haar verhaal. Ze slingerde een been over de rand van het bankje heen, zodat allebei de benen aan weerszijden van het bankje zaten. Maar haar concentratie was volledig op Emilie gericht. Haar hart stokte in haar keel toen Emilie over Kenneth begon. Die kende ze wel. Ze knikte lichtjes, een beetje geschokt. Wat zou Kenneth hiermee te maken kunnen hebben? Was Kenneth een player? Ze hield zichzelf een halt, om naar Emilie's verhaal te luisteren. Ze knikte terwijl Emilie praatte, ter teken dat alles begreep, of tenminste probeerde te begrijpen. Ze snapte nu Emilie's problemen beter. Toen ze over Alain en Lyron begon, keek Savannah naar haar en knikte af en toe. Wat erg! Maar van Kenneth had ze niet verwacht dat hij in een relatie met een ander meisje zou zoenen. Savannah voelde dat ze bijna moest huilen van het verhaal van het meisje. Ze kwam dichterbij toen het verhaal afgelopen leek te zijn. Ze zocht in haar zakken, maar vond daar niks. Ze keek naar Emilie. 'Het beste is om tegen Lyron te zeggen wat je voor Alain voelt. Het heeft geen zin om die jongen langer voor de gek te houden. Zoals je al zei heeft Lyron iets opgegeven voor jou en dan zou het oneerlijk zijn als je iets voor Alain voelt, maar toch met Lyron doorgaat,' sprak Savannah, terwijl ze met haar vinger een traan tegenhield en die gauw afdroogde. Ze zocht nog een keer. Ze pakte uiteindelijk een zakdoekje. 'Hier, droog je tranen maar,' glimlachte ze, voordat ze verder ging met praten. 'En als je er zelf ook ongelukkig van wordt, wat heeft het dan voor een zin om door te gaan met Lyron?' vroeg Savannah. 'Desnoods pak je gewoon geen verkering en probeer je over Alain heen te komen. Want hoe meer jij Lyron ziet en Alain ook ziet, hoe moeilijker het uiteindelijk zou zijn om niks te zeggen tegen Lyron,' zei Savannah, terwijl ze haar hand nu op Emilie's knie legde. Ze keek Emilie met een treurige, vastberaden glimlach aan.

Emilie haalde diep adem toen haar verhaal afgelopen was, en koppige tranen bleven over haar wangen rollen. Tegen Lyron zeggen wat ze voor Alain voelde? Nadat ze nog beweerd had dat haar liefde voor Alain niets voorstelde tegenover die voor hem? Toen voelde het zo, toen had ze de waarheid gesproken. Maar Alain niet meer zien deed haar enorm veel pijn, waardoor er meer liefde op de oppervlakte gekomen was dan ze verwacht had. Dan ze ooit had gewild. "En Lyron dan?", vroeg ze ergens tussen Savannahs woorden door, van streek als ze was. "Lyron houdt ook van me! En ik ook van hem. Ik kàn het niet meer tegen hem zeggen; om dan zijn gepijnigde blik weer te zien te krijgen. Eén keer was genoeg, al begrijp ik wel dat het niet eerlijk is voor Lyron moest ik zwijgen over wat ik nu wél voor Alain voel.", opperde ze ten einde raad en nam het zakdoekje van Savannah aan terwijl ze een bedankje mompelde. Ze droogde haar tranen en snoot haar neus even, terwijl ze luisterde naar Savannahs volgende woorden. Nee, gelukkig was ze momenteel helemaal niet. Wat voor zin het had om door te gaan met Lyron? "Het is vreselijk egoïstisch om voor m'n eigen geluk te kiezen en hem zo ongelukkig te maken.", mompelde ze terwijl ze haar ogen neergeslagen hield. Geen verkering nemen? "Of misschien moet ik gewoon tegen allebei zeggen dat ik hen niet meer wil zien; dan zal degene die het meest van me houdt wél naar me toe komen, toch? Of respecteert iemand die van je houdt je keuze eerder? Ik wéét niet eens wat het beste is, maar ik weet wel dat ik noch Lyron, noch Alain kan missen. Het is vreselijk. Ik ben echt slecht bezig.", verklaarde ze en ging door met het wegvegen van haar tranen. "Bedankt wel, om te luisteren", mompelde ze er nog bij en glimlachte even tussen haar tranen door. Dit was wel goed; eens een visie van iemand anders kennen, het bood geen oplossing, maar wel een makkelijkere weg naar een oplossing. Ze zuchtte zachtjes en keek voor zich uit, alle koppeltjes ziende, en hierdoor meteen haar blik weer op de grond richtend.
^[Sorry, ik moet snel gaan =s]

Savannah keek naar Emilie. Emilie leek naarmate dat zij praatte, meer van streek te worden. Savannah probeerde zichzelf te ontspannen. Allebei in paniek raken had geen zin. Dit moest goed aangepakt worden. Savannah keek naar het meisje en voelde een steek van medelijden. Ze vond het verschrikkelijk dat dit haar overkwam. Ze keek naar Emilie en probeerde zichzelf meer te ontspannen en te tranen tegen te houden. Dat was trouwens makkelijker gezegd dan gedaan. Ze keek naar Emilie. Ze hoopte echt met heel haar hart dat die ooit een keuze zou kunnen maken. Savannah wachtte af tot het weer een beetje stiller was geworden en Emilie tenminste een beetje minder van streek was. Savannah glimlachte even naar Emilie, om vervolgens haar vragen te beantwoorden. 'Emilie, ik wil jou niet kwetsen, maar als je het uitmaakt met Lyron, zou ik niet denken dat hij de volgende dag naar je toekomt, om te vertellen dat hij echt wel van je houdt,' sprak Savannah. 'Dat zou onmenselijk snel zijn. Nee, Lyron zou er eerst even overheen moeten komen,' zei ze, terwijl ze nadacht. Ze moest nu goed oppassen met wat ze zei, want als ze het per ongeluk zou uitmaken tussen die twee alleen maar omdat ze wou helpen, werden alle blikken op haar gericht. Nee, ze moest dit goed aanpakken. 'Als iemand van je houdt en je kiest ervoor om het uit te maken, alleen maar omdat dit beter is voor jullie beiden, zou diegene je keuze inderdaad moeten respecteren,' sprak Savannah, terwijl ze Emilie aankeek en haar hand weer op diens arm legde. Ze kwam iets dichterbij en keek naar de koppeltjes. 'Maar uiteindelijk moet je zelf kiezen. Je met jezelf is voorstellen naast Alain en jezelf eens voorstellen naast Lyron. En luister vooral goed naar wat je gevoel zegt en niet je verstand,' zei Savannah. Hopelijk was Emilie niet zo van streek dat ze de schuld op Savannah zou steken. Want zo'n mensen maakte je wel is mee. Dat je alles goed bedoelde en dat je uiteindelijk alle schuld op je kreeg. Of te wel: stank voor dank. 'Als je ze allebei niet kunt laten zitten, kun je toch ook vrienden blijven? Het zou me erg lijken als je zegt dat je ze niet meer wilt zien en dat je na een paar dagen opeens voor hun neus ligt, om weer terug aandacht te vragen. Nee, dan ben je wel slecht bezig,' zei Savannah. 'En trouwens, vriendschap tipt bijna aan liefde, behalve die romantische, intieme dingen dan,' zei Savannah, terwijl ze Emilie bemoedigend aankeek. 'Je kan ook tijd vragen aan de twee.' Savannah keek opzij en toen weer naar Emilie.

Nee, Lyron zou inderdaad niet de volgende dag naar haar terugkomen, en ergens zou ze dat ook niet willen. Stilaan werd ze rustiger en keek ze Savannah aan, en toen ze wat zei over een keuze respecteren, meende ze wat op te merken in de dingen die Alain tegen haar had gezegd. "Alain zegt me telkens dat ik voor Lyron moet kiezen, dat ik naar Lyron moet gaan. Niet omdat hij niet wil dat ik bij hem ben, denk ik, want dat wilt hij graag genoeg. Hij zegt dat Lyron me meer te bieden heeft dan hij. Zekerheid, noemt hij het. Alain wilt het beste voor me, al betekent dat dat ik niet voor hem zou kiezen. Savannah, is dat dan niet ergens.. liefde? Zichzelf benadelen om de andere gelukkig te laten worden?" Zo had ze zijn woorden nog niet echt bekeken. Alain wilde niet dat ze koos voor Lyron omdat hij dan van d'r af zou zijn, nee, hij wilde dat ze bij Lyron bleef omdat hij dàcht dat dat beter was voor hààr. Haar ogen werden groter en stilaan verdwenen haar tranen, terwijl ze verder luisterde naar Savannah. Zelf kiezen. Zichzelf voorstellen naast Lyron was niet moeilijk, dat kende ze al. Maar naast Alain? Het leek zo onwerkelijk, maar niet onmogelijk. Tijd vragen? Misschien. Of misschien moest ze opnieuw met hen gaan praten? Iets waar ze werkelijk tegenopzag - haar gevoelens werden telkens weer overhoop gehaald en ze besefte dat dingen heus niet gingen veranderen als ze niet duidelijk was tegen hen. Ze moest eerst nadenken, dan pas spreken, en zichzelf aan het plan houden. "Ja, vriendschap met één van hen wil ik wel, dan. Maar diegene waarschijnlijk niet. Het zal tijd nodig hebben." Het meisje was gekalmeerd, en de woorden van Savannah hadden onrechtstreeks voor duidelijkheid gezorgd. Ja, nadenken. "Ik denk dat ik op het randje van een doorbraak zit, Savannah; je hebt me een duwtje in de rug gegeven, denk ik", mompelde ze zachtjes en keek het meisje dan glimlachend aan. "Ik weet niet hoe ik je moet bedanken..", sprak ze aarzelend en plots voelde ze de drang om haar armen om dit übervriendelijke meisje heen te slaan. Ze wist niet waaraan ze die vriendelijkheid verdiend had. Ze deed wat ze zou doen en gaf het meisje een knuffel. Een moment later liet ze haar los, en glimlachte even. "Wil m'n psychologe mee iets gaan drinken? Ik kan ook luisteren, weet je; als er iets op je hart ligt, mag je dat altijd aan mij vertellen, hoor, ik sta bij je in het krijt." Het meisje glimlachte even, stond op en stak haar hand uit om haar recht te helpen. "Kom, ik beveel je met me mee te komen, we gaan naar een leuk cafeetje."

Savannah keek een beetje treurig naar Emilie. Tja... Of liefde nu echt zou bestaan? Of die nu zou bestaan of niet, Emilie zou door moeten gaan met haar leven. 'Of het nu bestaat of niet, je moet door met je leven en je niet langer ongelukkig voelen. Probeer te bedenken en te geloven dat er naast liefde ook nog andere dingen zijn en andere mensen zijn die van je houden. Probeer dat hierdoor niet te laten schieten,' zei ze glimlachend tegen Emilie. De knuffel kwam echt zeer onverwachts aan. Savannah voelde een brok in haar keel komen en omhelsde het meisje terug. Ze sloeg haar armen even om het meisje heen. Dit had ze werkelijk nog nooit meegemaakt. Ze had haar steun en haar vriendschap gegeven aan iedereen, maar had nooit iets terug verwacht. Die knuffel deed haar zeer goed. Het voelde vertrouwd. Savannah keek Emilie aan en glimlachte. De brok verdween langzaam bij Emilie's woorden. Lachend nam ze de hand aan en trok zich overeind. Het voelde echt goed. Het voelde goed dat Emilie op de rand van haar keuze lag. En dit moest ze later ook hebben. Dat ze mensen op de rand van de doorbraak duwde. Maar ze ging er niet meer over praten met Emilie. Emilie verdiende, na al die koppeltjes te hebben bekeken, toch wel eens rust. Eindelijk weg van al die problemen die boven hun hoofden cirkelden. Savannah liep langs Emilie mee. Ze zocht met haar ogen naar een café, maar was met haar concentratie nog helemaal bij het overwinnelijke gevoel van daarnet. Het voelde net alsof ze finish bij een belangrijke marathon gehaald had, zo voelde dit gevoel, dat ze iemand goed geholpen had. Savannah kreeg een glimlach op haar gezicht. Een glimlach die niet meer zou verdwijnen. Haar ogen vonden eindelijk een café en Savannah's concentratie ging ook naar dat café. Ze wees voor Emilie de juiste weg aan en liep al richting het café. 'Daar?' vroeg ze, zoals een klein kind aan zijn moeder zou hebben gevraagd. Savannah moest bijna hardop lachen bij dat idee, maar ze liet haar wijsvinger zakken en keek Emilie aan. 'Vandaag ben jij de bazin,' lachte ze, terwijl ze Emilie aankeek. Het voelde goed. Het voelde als een echte vriendschap aan, zoals ze met Yasmine ook had. Misschien moest ze met Yasmine maar eens een keertje lekker gaan wandelen of zo. Ook lekker in de stad. Maar Savannah hield zich aan haar woord. Ze zou vandaag alles doen wat Emilie van deze dag verwachtte. Ook al was dat een uur in een winkel rondlopen, dan deed Savannah het nog. Savannah hield een winkelbezoekje altijd bij een kwartiertje of zo, maar een uur vond ze echt te lang.

"Zal ik proberen", glimlachte het meisje nog voor ze Savannah omhelsde, wetende dat ze hoogstwaarschijnlijk een erg goede vriendin aan haar zou overhouden, ookal waren ze een kwartiertje geleden nog volslagen vreemden. Ze trok het meisje recht en wachtte even tot ze naast haar kwam wandelen, en liet haar ogen kort over de omgeving dwalen; over enkele gezellige en minder gezellig uitziende cafeetjes. Een onwillekeurige glimlach was, na een tijdje weggeweest te zijn, op haar gezicht verschenen. "Daar is perfect", grijnsde ze toen Savannah naar een niet mis en gezellig cafeetje wees, eentje dat ze eigenlijk ook al op het oog had gehad. "Nee, ik ben vandaag niet de bazin; wíj zijn bazinnen. Wij gaan eens goed doen wat we willen", lachte ze en liet haar blik weer naar het cafeetje glijden. Savannah was echt wel leuk, al had het meisje enkel die woorden van haar moeten aanhoren, de manier waarop ze had gereageerd getuigde van gevoel en bovendien ook van mensenkennis. Ze was vriendelijk en zelfs liéf, dus Emilie wist best dat ze dit meisje wel eens op regelmatigere basis zou gaan zien. Puur voor de fun, de vriendschap. Oh, en de geheimen. Dingen kunnen vertellen tegen de andere, dat moest gaan; en ergens hoopte ze dat Savannah haar ook eens een moment in vertrouwen zou nemen, zodat duidelijk zou worden of het meisje haar evenveel vertrouwde als Emilie Savannah nu deed, zodat het een wederzijdse vriendschap zou zijn, die waarschijnlijk lang zou duren. Ze wandelde even peinzend naast Savannah richting het cafeetje en keek even opzij, naar het meisje, glimlachend. "Zit je bij me in de klas? Ik heb tegenwoordig niet echt opgelet, maar ik weet wel dat ik je van ergens herkende. Monica High, 11B?" ze schaamde zich een beetje omdat ze dit moest vragen, omdat ze gewoon de mensen van haar eigen klas niet meteen kende, laat staan dat ze er vriénden mee was. Nee, zo zat het niet. Maar misschien nu wel, als haar vermoedens juist waren.. Ondertussen waren ze aan het cafeetje aangekozen en ze liet haar blik over de tafeltjes op het terras glijden, tot ze een geschikt plekje vond. Een tafel, twee stoelen, uit de wind en in de niet te warme zon, die goed deed op je huid. "Kom", grijnsde ze en wandelde voor het meisje verder tussen de tafeltjes door tot ze bij het tafeltje kwam en ze zich op de stoel liet zakken, benieuwd of het meisje deze tafel even geschikt zou vinden als haar, of niet.

Savannah keek opzij naar Emilie. Het voelde aan als een vriendschap die nog maar net begonnen was. En Savannah hoopte dat die ook niet zou eindigen. Ze was trots op zichzelf. Ze had Emilie geholpen, of ja, een soort van en ze had een nieuwe vriendin erbij gekregen. Savannah genoot zachtjes ervan. Ze wou namelijk veel vrienden maken. Mensen die je in je hart kon houden, waar je een praatje mee kon maken en waarmee je in het weekend kon uitgaan. Ze keek naar Emilie. Ze glimlachte. Misschien had Emilie juist heel veel gemeen met Savannah. Ze keek naar de blauwe lucht. Aankondiging van regen was er niet en de zon leek zelfs een beetje te schijnen. Savannah voelde een fijne warmte van de zon. Toch zaten die woorden over Kenneth haar niet erg lekker. Ze probeerde de gedachte van zich af te schudden door naar enkele mensen te kijken. Savannah glimlachte bij het zien van het koppeltje. Allebei dezelfde haarstijl, of ja, een beetje hetzelfde en grappige kleren, die op de een of andere manier toch leuk bij elkaar combineerden. Savannah wist alvast zeker dat zij zichzelf nooit in die kleren zou spotten, maar hun stond het fantastisch. Ze hoorde naar Emilie's vraag en schoot in de lach. 'Dan zit ik bij je in de klas,' zei ze lachend, terwijl ze naar Emilie keek. Dat was wel toevallig! 'Ik moet eerlijk bekennen dat ik meer mijn aandacht probeer te houden op de les dan rondkijken wie er allemaal zit,' zei ze lachend, terwijl ze een opmerking over jongens inslikte. Dat zou nu niet bepaald een goed middel voor te troosten zijn. Ze wierp haar blik op een tafeltje. Emilie liep al voor en Savannah knikte. Ze nam op een stoel plaats en wachtte rustig af tot de serveerster zou komen. Ondertussen wierp ze haar blik over het terrasje heen. Er waren nog niet veel mensen, ondanks dit lekkere weer. Misschien dat als ze hier langer zaten er meer mensen zouden komen. Eigenlijk bekommerde Savannah zich er ook niet om. Ze had besloten om niks te zeggen over jongens. Dat zou geen leuk onderwerp voor Emilie zijn, tenzij ze er zelf over begon. 'Zin om dadelijk winkeltjes af te gaan?' vroeg ze, terwijl ze naar Emilie keek en glimlachte. 'Het hoeft natuurlijk niet.' Savannah keek er glimlachend bij. Het maakte haar niet zoveel uit. Het zou de tijd wel een beetje sneller laten gaan. Ze keek opzij of er toevallig een serveerster kwam. Die kwam en Savannah bestelde een Sprite. Ze wachtte rustig totdat Emilie ook iets gepakt had en keek toen weer richting Emilie. 'Welk vak vind jij het leukste?' vroeg ze toen.