A rough time

Kenneth was zwaar pissed off om het feit dat hij Emilie zelf niet had vertelt over Sawyer. Nu was hij haar kwijt gespeeld. De jongen met het zwarte haar was naar Bar Copa gegaan om zich daar gewoon eens volledig te laten gaan. Hij zat aan de bar en had al enkele cocktails op, ma hij had nog helemaal geen last van de alcohol of wat dan ook. En hij was nog even down als eerst. Normaal dronk hij niet meer, maar ditmaal had hij het echt nodig op de een of andere manier. Voor een moment draaide hij zich om en zag verscheidene mensen staan dansen maar het kon hem niet schelen. Al gauw draaide hij zich weer om en bestelde hij een glas Bailey’s en sloeg dat in een keer achter over. Mensen zouden vast denken dat hij een of andere dronkaard was, maar iedereen zou het zelfde doen als je zo’n avond als de zijne had meegemaakt. Eerlijk gezegd mocht hij er niet aan denken aan wat Emilie aan het doen was bij Lyron. Een rilling trok over zijn rug, een van argwaan wel. Kalm keek hij naar de barman die hem aanstaarde en kort fronste hij en rolde met zijn ogen. De man zette weer een glas voor hem neer en vulde alleen de bodem met een doorschijnende drank. Daar deed hij wat water in en de vloeistof kleurde wit. Kenneth fronste even en keek hem aan. Vriendelijk weigerde hij het drankje en streek even door zijn haar. De man haalde het weer weg en zette een watertje in de plaats wat hij wel vriendelijk aan nam en daar rustig van dronk. Hoewel de alcohol nog geen vat had op zijn lichaam, was het misschien maar het beste dat hij al nuchter begon te worden. Anders had hij morgen een kater van jewelste.

[Stefanie en Kenneth]

Nog altijd wat verward door de ontmoeting met Joël baande Alice zich een weg tussen de dansende mensen door. Misschien was het niet zo'n goed idee geweest om hier heen te gaan, maar ze verlangde er gewoon naar om alles voor één moment te kunnen vergeten. Nergens meer over na te moeten denken. Even zorgeloos en vrij zijn. Of dat zou lukken was nog maar de vraag. Eindelijk stond ze bij de bar, waar ze een stuk meer bewegingsruimte had dan ten midden van de dansende mensen. Ze ging op één van de bar krukken zitten, bestelde een cocktail. Ergens verbaasde het haar dat ze er direct eentje kreeg, omdat ze wist dat er in Amerika hele andere wetten golden wat alcohol gebruik betrof. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, nam een slok van haar drankje. Ze dronk eigenlijk bijna nooit alcohol, simpelweg omdat ze er altijd op voorbereid één van hen tegen te komen. En dan kon ze maar beter niet aangeschoten zijn. Voor ze uit Marseille vertrok had ze ook nooit echt veel gedronken, wel eens wat. Maar niet zo veel dat ze er dronken van werd, dat zouden haar ouders waarschijnlijk ook niet op prijs stellen. Ze lieten hen vrij, maar gingen er vanuit dat hun kinderen deden wat goed was. Een zucht verliet Alice haar keel, ze sloeg haar drinken achterover en bestelde direct een nieuwe. Met de cocktail in haar hand keek ze naar de andere mensen die aan de bar zaten, haar blik viel op een jongen die niet ver bij haar vandaan zat. Erg vrolijk zag hij er niet uit, ze aarzelde even. Besloot uiteindelijk dat het geen zin had om hier de hele avond in haar eentje te blijven zitten, dat zou haar niet helpen alles te vergeten. In tegen stelling. Ze stond op en liep op de jongen af. "Hé." zei ze, ze kwam maar met moeite boven de harde muziek uit. Nam de jongen rustig in zich op, terwijl ze een slokje van haar cocktail nam.

Kenneth keek nog steeds voor zich uit en ademde even in. Wist dat hij met drinken toch niets kon vergeten wat uiteindelijk wel zijn doel was. Hij kon niet eens blijven doordrinken. Kort keek hij naar het water en zuchtte even sloeg het dan in een keer achterover en hoorde al gauw ook een stem klinken. Kalm draaide hij zich om naar het meisje en knikte naar haar. ‘Hée,’ Sprak hij vriendelijk tegen haar en wreef even over zijn hoofd en liet zijn ogen even rusten op de cocktail. ‘Moeilijke dag gehad?’ Vroeg hij droogjes aan haar. Het kon ook zijn dat ze gewoon wat kwam bestellen en weer op weg was naar haar vriendinnen, maar waarom sprak ze hem dan aan? Kort schudde hij zijn hoofd en knikte even naar de kruk naast zich. Ze mocht best gaan zitten, zou ook misschien wel iets vlotter praten. Even geeuwde hij en wreef door zijn ogen. Hij was niet moe, eerder verveeld maar het leek misschien wel dat hij slaap had voor het meisje. Kort hield hij de barman tegen en bestelde voor hem een whisky en keek haar weer aan. ‘Ik ben Kenneth.’ Sprak hij vrij neutraal tegen haar. Het was niet zijn bedoeling om raar te klinken ofzo, maar wat was het nut van vriendelijk doen als je het allemaal niet meer kon hebben? Straks zou hij naar zijn kamer gaan om te wachten op Emilie, om met haar te praten over wat er op het Valentijnsfeest was gebeurd. Al zou ze het waarschijnlijk niet willen aan horen, maar praten moest er wel gaan gebeuren, dat wist zij ook wel. Allesins hij hoopte dat ze dat wist. Waarschijnlijk zou er toch geen sprake zijn van een tweede kans of wat dan ook, maar hij wou op zijn minst dat ze uit elkaar gingen als vrienden en niet als vijanden.

De jongen begroette haar vriendelijk, ze glimlachte even naar hem. ‘Moeilijke dag gehad?’ vroeg hij plots, ze fronste. Waar maakte hij dat nou uit op? Voor een keertje besloot ze eens niet te liegen, waarom zou ze ook? Als hij een reden zou vragen, zou ze wel wat bedenken. Waarschijnlijk zou hij haar toch niet geloven als ze zij dat er niks aan de hand was. "Ja, een beetje wel ja." zei ze, nam nog een slokje van haar cocktail. "Jij ook hé?" constateerde ze, keek hem een moment vragend aan. Hij knikte naar de kruk naast hem, zonder te aarzelen ging ze zitten. Zetten haar glas op de bar neer. De jongen geeuwde en wreef zich in zijn ogen, iets wat de indruk wekte dat hij moe was. Maar ze ging er verder niet op in, zag dat de jongen een whisky bestelde. Kennelijk was zij niet de enige die had besloten alles te vergeten door alcohol te gaan drinken, al was ze niet van plan dronken te worden. Nee, dat zou niet goed af lopen. Niet dat ze bang was dat zij haar al hadden gevonden, nee dat was te snel. Het zou nog minstens een maand duren. Maar als ze dronken was, zou ze nog wel eens haar mond voorbij kunnen praten. En dan bracht ze degene tegen wie ze praten en zich zelf in de problemen. ‘Ik ben Kenneth.’ stelde de jongen zichzelf voor, de vriendelijkheid was uit zijn stem verdwenen. "Ik ben Stefanie." stelde ze zichzelf voor, verviel daarmee weer in haar oude patroon van liegen. Ze pakte haar cocktail weer en dronk haar glas leeg, even overwoog ze een nieuwe te bestellen. Maar besloot dat ze daar toch nog maar beter even mee kon wachten. Haar gedachten dwaalde af naar Joël, zou hij het er bij laten zitten? Zou hij doen wat ze hem had gevraagd, haar vergeten? Waarschijnlijk niet, zij kon hem toch ook niet vergeten? Zou hij dat dan wel kunnen? Nee, niet naar wat ze hem had verteld.

'Zo opvallend?' Sprak de jongen met een grijnsje tegen haar en ademde even diep in. Vervolgens kapte hij het glas whisky in een keer naar binnen. De vloeistof brande zowat in zijn keel, maar ergens gaf het hem toch een goed gevoel. Maar ja, dat was de drank die hem dat gevoel gaf want hij voelde zich nog net hetzelfde als eerst belabberd. Een tijd lang staarde de jongen doelloos naar het lege glas en dacht voor kort aan het prille begin van hem en Emilie. De dag dat hij haar voor het eerst tegen kwam bij de winkels wat al gauw leidde tot het strand en zo bloeide er blijkbaar iets uit hun kennismaking. Maar bij nader inzien was het nu weer allemaal veel te snel gegaan toen, ze hadden wat meer tijd met elkaar moeten doorbrengen om elkaar echt goed te leren kennen. Gewoon een paar dagen wat lol hebben met elkaar voor hij zich echter op een relatie stortte met haar. Ach, veel kon hij er niet meer aan veranderen, wat gebeurt was is gebeurt en hij kon niet tijd reizen. Toen zij zich voorstelde keek hij haar vriendelijk aan. ‘En wat is jouw verhaal?’ Vroeg hij droogjes. Aangezien ze hier nu toch zaten konden ze beter wat gaan praten met elkaar. En aangezien ze beide voor problemen aan de drank gingen was dat perfecte stof om over te praten. Dan hadden ze misschien na een tijd die drank ook al niet meer nodig. De jongen keek even naar enkele andere mensen die aan de bar zaten met een grote hoop vrienden om zich heen. Oftewel waren het van de populaire klungels of het waren gewoon nerdjes die waren opgenomen tot de populaire groep door gewoon wat te trakteren ofzo. Dat leek hem best wel logischer aangezien de populaire groepen aan de tafeltjes zaten of op de dansvloer stonden.

"Een beetje, je zit hier alleen en slaat het ene alcoholische drankje naar het andere achterover." reageerde ze, grijnsde onwillekeurig. "Jij zag het toch ook aan mij?" merkte ze iet wat droog op, waarna ze haar ogen voor een moment door de over volle club liet dwalen. Sommige mensen danste zo uitbundig dat Alice er vrij zeker van was dat die drugs hadden gebruikt, hun bewegingen waren gewoon onnatuurlijk. Daarbij kwam dat ze had gehoord, dat hier nog wel eens werd gedeald. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, wat maakte het haar eigenlijk uit? Kenneth sloeg zijn whiskey in één keer achter over, maar de alcohol leek nauwelijks effect op hem te hebben. ‘En wat is jouw verhaal?’ vroeg hij, hiermee de stilte die er tussen hen was gevallen verbrekend. Alice staarde naar haar legen glas. Deed haar best iets geloof waardig's te bedenken, iets waarmee ze niet de indruk zou wekken dat ze het allemaal bij elkaar loog. Ze wist dat leugens het best stand hielden als er een kern van waarheid in lag. Maar het viel haar moeilijk, iets te bedenken. Waarom wist ze niet, meestal kostte het haar niet zo veel moeite te liegen. De meeste leugens waren dan ook al voor haar uit gedacht, maar dan nog. "Het klinkt misschien stom, maar ik heb gewoon vreselijke heimwee. Ik mis mijn ouders en mijn vrienden. Ik ben eigenlijk nooit zo ver van mijn huis geweest." zei ze uiteindelijk, haar ogen neergeslagen. Hopend dat ze geloofwaardig over zou komen. Ergens klopte het wel, ze miste haar ouders maar zelfs als ze terug naar huis zou gaan zou ze niet bij hen kunnen zijn. Want ze waren er niet meer, ze zuchtte onhoorbaar. Richtte haar blik weer op Kenneth. "En wat is jouw verhaal?" vroeg ze, glimlachte even naar hem. Waarna ze toch nog maar een cocktail besteld, al vrij wel direct werd het drankje naar haar toe geschoven. Ze glimlachte dankbaar naar de barman en nam een slok van haar cocktail.

'Daar heb je dus wel een punt. Maar ja.' Sprak hij droogjes en keek nog steeds naar het glas. Alsof het vanzichzelf zou gaan vullen. Dat zou wel best dom gaan overkomen. Een onzichtbare fles met whisky die je glas vulde. Was wel makkelijke voor hem dan moest hij niet de gehele tijd de barman gaan roepen voor nog een glas. Hoe langer hij er over na begon te denken des te handiger het ook wel werd eigenlijk. Al gauw begon Stefanie weer te praten en keek hij haar met een frons aan. Door het feit dat hij wel al wat had gedronken kon hij geen leugen ontdekken. Wel vond hij het raar. ‘Maar dan ga je toch gewoon met de langere vakantie’s terug naar huis. Ik bedoel das toch wel het handigste?’ Sprak hij op de een of andere manier toch verward. Hij zelf ging niet meer terug naar de plek vanwaar hij kwam. Zijn moeder zou waarschijnlijk toch nog altijd aan de drugs zitten. Als ze er al niet door was gestorven ofzo. Hij had immers geen contact meer met haar en zijn vader was dood dus ja. Zijn ouders interesseerde hem eigenlijk geen moer dus ja. ‘Mijn verhaal? Wel laten we het er maar gewoon op houden dat ik op het valentijnsfeest ben gedumpt door mijn eigen domme gedrag tegen haar en een of andere gozer.’ Sprak hij eerlijk gezegd wel beschaamd. Dat was het enigste wat hij maar zij want anders zou het vast gaan uit draaien op een eindeloze discussie over dat hij nooit een meisje mocht bedriegen of wat dan ook.

Op een wat droge toon zei Kenneth dat ze wel een punt had, ze glimlachte onwillekeurig. Ergens was het niet vreemd dat ze had gezien dat hij ergens mee zat, ze deed namelijk precies het zelfde als hem. In haar eentje zitten en drinken. Ja, nu zat ze niet meer alleen. Nu zat ze bij hem, maar daar was ze niet op uit geweest toen ze hier heen was gegaan. Nee, alles vergeten. Dat wou ze, maar ze wist dat dat haar toch niet zou lukken. Het was onmogelijk te vergeten, zonder straal bezopen te worden en dat was ze niet van plan. Het idee dat ze geen controle meer zou hebben over wat ze deed of zei sprak haar totaal niet aan. ‘Maar dan ga je toch gewoon met de langere vakantie’s terug naar huis. Ik bedoel das toch wel het handigste?’ ze merkte dat zijn antwoord hem had verward, wist dat ze beter iets anders had kunnen bedenken. Dat haar vriendje haar had gedumpt, of iets in die richting. Dat was waarschijnlijk geloofwaardiger over gekomen. "Ja dat is wel waar. Misschien reageer ik ook wat overdreven, maar ik moet gewoon nog wennen." zei ze, zorgde ervoor dat er een wat geforceerde glimlach op haar gezicht kwam. Dat zou overtuigender zijn dan een op rechtte, een zucht verliet haar keel. Ze nam een slok van haar cocktail, merkte dat de alcohol toch enige effect had. Ze voelde zich al wat lichter in haar hoofd, dan voordat ze had gedronken. Van zichzelf wist ze dat ze niet heel goed tegen alcohol kon, wist dat ze na dit glas beter niks meer kon drinken. Al was ze er niet zo zeker van of dat zou lukken, ze nam nog een slok van haar cocktail zetten hem vervolgens weer neer op de bar. ‘Mijn verhaal? Wel laten we het er maar gewoon op houden dat ik op het valentijnsfeest ben gedumpt door mijn eigen domme gedrag tegen haar en een of andere gozer.’ zei de jongen. Zonder er echt bij na te denken legde ze haar hand voor een moment op zijn arm, om hem direct weer terug te trekken. "Kun je niet met haar praten? Haar uitleggen dat het een fout was?" zei ze aarzelend, keek hem een moment recht aan. Waarna ze haar blik weer af liet dwalen, een moment staarde ze zwijgend voor zich uit.

Toen Kenneth haar hand even op zijn arm voelde keek hij even naar de grond en zuchtte even. 'Ik heb het geprobeerd maar ze wil me niet aan horen. Morgen komt ze haar spullen halen vanuit de kamer en hoop ik echter met haar te praten. Maar of het me echter zal lukken weet ik niet echt. Plus ze is nu bij die andere gozer dus.' Moedeloos haalde hij zijn schouders op en bestelde nog een whisky. Die kapte hij niet achterover zoals de eerste paar, maar daar nipte hij maar eens wat van. Inmiddels had hij de hoop al wel opgegeven, Emilie zou hij nooit meer terug krijgen. Kenneth keek even naar de grond en streek door zijn haar. ‘Dat gevoel zal wel beteren hoor Stefanie. Zolang je hier maar word omringt door vrienden komt het wel goed.’ Dat was waar, zolang je hier werd omringt door vrienden kwam meestal alles wel goed. En anders deed je zoals hem, het alleen verwerken met behulp van muziek te spelen of wat dan ook. Kalm dronk hij nog wat van zijn glas en voelde toen wel de alcohol door zijn lijf gaan. Oke, eindelijk had de alcohol zijn gewenste effect. Maar dit was dan ook voor vandaag het laatste glas, nu hield hij het alleen nog maar op water of op cola. Iets wat de kater van morgen zou tegen gaan zodat hij toch nog nuchter met Emilie kon praten. Als ze al kwam opdagen.

'Ik heb het geprobeerd maar ze wil me niet aan horen. Morgen komt ze haar spullen halen vanuit de kamer en hoop ik echter met haar te praten. Maar of het me echter zal lukken weet ik niet echt. Plus ze is nu bij die andere gozer dus.' zei Kenneth, waarna hij weer een whiskey bestelde. Had de alcohol dan helemaal geen effect op hem? Waarschijnlijk was hij het gewend. Of hij had nog niet zoveel op als zij dacht dat hij op had. "Misschien dat ze als er een nacht voorbij is er anders over denkt?" zei Alice aarzelend. "Ze heeft nu de tijd gehad er over na te denken." vervolgde ze, waarna ze haar glas weer van bar pakte en een slokje nam. ‘Dat gevoel zal wel beteren hoor Stefanie. Zolang je hier maar word omringt door vrienden komt het wel goed.’ zei Kenneth, ze glimlachte even naar hem. "Ik ben hier nog maar net dus veel vrienden heb ik nog niet gemaakt." zei ze. Veel vrienden zal ik ook niet maken, voegde ze er in gedachten aan toe. Althans dat was niet de bedoeling, oppervlakkig vriendschappen. Ja dat kon wel. Maar anders zou ze nog het zelfde krijgen als met Joël vandaag, oké misschien niet zo extreem. Wat zij en Joël hadden was veel meer dan een vriendschap, het ging veel dieper. Maar toch, als mensen haar wouden helpen zou ze hen in problemen brengen. En dat was het laatste wat ze wilde. Andere mensen bij haar problemen betrekken. Met haar hand ging ze door haar haar, sloeg haar glas achterover. Waarna ze het op de bar zetten zich zelf er aan herinnerend dat ze niet nog een glas zou drinken. "Misschien is het beter als je hier na stopt met alcohol drinken Kenneth, anders heb je morgen een kater als dat meisje komt." zei Alice aarzelend.

'Misschien wel, misschien niet. En je hebt al een iemand met wie je kan praten over alles hoor hier.' Zei hij met een glimlachje tegen haar en streek even door zijn haar. Als ze wilde on ze bij hem terecht met dingen die ze kwijt wilde maar dat was dan wel haar keuze. 'Daar heb je gelijk in. Een kater zal ik toch al wel hebben maar ja, ik kan beter stoppen met drinken.' Zei hij kalm tegen haar en dronk het laatste beetje op en keek dan naar de barman en bestelde een simpel watertje voor hem. 'Trouwens bedankt dat je me hebt willen aanhoren.' Misschien kon hij na dat watertje ook maar beter gaan vertrekken naar zijn kamer. Gewoon even slapen en dan afwachten tot Emilie morgen zou binnenkomen. Ergens hoopte hij wel dat ze alleen kwam, maar daar kon hij haar nu niet echt tot dwingen. Even streek hij over zijn voorhoofd dat vrij warm aanvoelde. ‘Ik denk dat ik zo meteen vertrek richting mijn kamer, anders blijf ik hier een hele avond hangen en daar heb ik eigenlijk geen zin in. Plus jij zult zo meteen ook wel willen vertrekken.’ Voor even keek hij naar de barman en zag een jongen iets in een glas cola doen en vervolgens vertrok diezelfde persoon met het glas richting enkele meiden. Kort schudde hij zijn hoofd en wachtte op enige reactie van Stefanie.

'Misschien wel, misschien niet. En je hebt al een iemand met wie je kan praten over alles hoor hier.' zei Kenneth, ze glimlachte onwillekeurig. Ondanks het feit dat ze wist, dat ze waarschijnlijk niet op zijn aanbod in zou gaan. Was ze hem dankbaar. "Dank je." zei ze, glimlachte even naar hem. 'Daar heb je gelijk in. Een kater zal ik toch al wel hebben maar ja, ik kan beter stoppen met drinken.' reageerde Kenneth kalm op haar woorden, kennelijk vond hij het niet erg dat ze tegen hem had gezegd dat hij beter kon stoppen. Zelf was ze ook niet van plan nog iets te drinken, al was het ergens verleidelijk. De gebeurtenissen van die dag, spookte nog altijd onophoudelijk door haar hoofd. En ze wou op dit moment niks liever dan ze vergeten. Het was fijn geweest om Joël weer te zien, meer dan dat zelfs. Maar het mocht niet. Ze mocht hem niet toe laten, en dat was makkelijker als ze dit alles voor een moment kon vergeten. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, ze zou niks meer drinken. Wat moest Lorenzo wel niet denken als hij erachter kwam, dat ze haar verdriet weg dronk? Direct zette ze die gedachten van zich af, het zou het er niet beter op maken. 'Trouwens bedankt dat je me hebt willen aanhoren.' zei Kenneth, trok haar met die woorden uit haar gedachten. "Graag gedaan, jij ook bedankt." zei ze, een glimlach speelde op haar lippen. ‘Ik denk dat ik zo meteen vertrek richting mijn kamer, anders blijf ik hier een hele avond hangen en daar heb ik eigenlijk geen zin in. Plus jij zult zo meteen ook wel willen vertrekken.’ zei Kenneth. "Ja het is denk ik beter als ik zo ook maar ga." zei ze. Volgde voor een moment zijn blik naar de barman, zag toe hoe een jongen iets in een glas cola deed en er vervolgens mee naar een groep meisjes liep. Ze huiverde, schudde haar hoofd. Om er maar niet verder over na te denken.