Music Practice.

Kevan hoorde de muziek al toen hij nog buiten liep, maar het gaf hem genoeg reden om naar binnen te lopen en ook op het dak te gaan zitten. Toen hij eenmaal boven aan de trap was begon hij ietsje te twijvelen, misschien zou hij storen? Hij twijfelde nog eventjes maar deed de deur al snel open en liep geluidsloos het dak op. Voorzichtig sloot hijd e deur weer achter zich en keek even richting degene die op de dwarsfluit speelde, hij kon vanaf hier alleen nog maar haar rugzien, maar het maakte niet echt uit. Hij liep even om een rij zitzakken heen en ging zo geluidsloos mogelijk op een zitzak zitten, daarna leunde hij iets achterover en genoot van de rest van de muziek. Zijn eigen gitaarkoffer had hij daarvoor even afgedaan en hem naast zich neergezet.
Toen de muziek afgelopen was deed hij zijn ogen open en keek even opzij, het meisje leek echt gestopt te zijn met spelen en niet door te gaan. Jammer, ze was erg goed. Hij ging rechtop zitten en klapte even, als een stil applausje voor haar goede spelen, dit deed hij rustig en niet te lang zodat hij neit als een of andere overenthousiaste sukkel over zou komen. ,,Je bent erg goed." zei hij daarna maar gewoon en hij glimlachte even breed. Hij hoopte dat ze het niet al te vreemd vond dat hij hier gewoon al die tijd zonder een woord te zeggen naar haarmuziek had geluisterd. Hij ging nu weer helemaal rechtop zitten ,,Je eerste fan heet trouwens Kevan." stelde hij zich grappend voor ,,En wat is jouw naam?"

Het meisje leek erg geschrokken en op het begin niet te weten wat ze moest zeggen, had hij haar te erg laten schrikken of was ze haar tong gewoon verloren? ’Aangenaam Kevan, ik ben Cynthia.’ sprak het meisje, Kevan was best opgelucht, hij was eigenlijk bang dat ze gewoon eindeloos naar de grond zou staren en hem dood zou zwijgen. Toen Cynthia naar hem keek zette hij zijn glimlach weer op, maar haar ogen gingen al snel weer naar zijn gitaarkoffer ’Speel je gitaar?’ Kevan glimlachte even ,,Ja." antwoorde hij vriendelijk, hij legde zijn gitaar koffer op zijn schoot en ritste die open zodat zijn ouderwetse gitaar zichtbaar werd ,,Maar ik ben nog niet zo heel goed." voegde hij toe nadat hij met zijn vinger over de snaren was gegaan, zijn blik ging weer van zijn gitaarnaar Cynthia. ,,Ik kan wel even een stukje spelen, als je wil." zei hij met een grijnsje ,,Maar dan wil ik dat jij ook meespeelt als je het liedje kent." dit was gewoon een voorstel, als ze nee zou zeggen zou hij dat heel normaal vinden. Hij vroeg zich af of hij ook nee had gezegd als iemand opeens uit het niets opdook om te vragen of hij samen met hem een liedje wou spelen, maar toen hij er eventjes overnadacht wist hij dat hij ja had gezegd, maar dat lag gewoon in zijn aard.

[Beetje inspiratie loos]

’Oké… Is goed. Maar vergeef me als ik het nummer niet ken…’ verontschuldigde Cynthia zich alvast, Kevan grinnikte even ,,Dan zal ik een liedje spelen die iedereen wel kent." waarna hij een aardig bekend liedje te spelen en de tekst met een grijns mee te mompelen, terwijl hij zijn ogen op Cynthia richtte om te pijlen wat haar reactie was en of ze wel mee zou spelen. Toen het liedje voorbij was stopte hij even, maar het duurde niet lang voor hij nnnnu serieus een liejde in zette, hij besloot maar gewoon een liedje te doen die bij de meeste meiden wel bekend lag, dus Keep holding on was het beste liedje. Misschien wat vreemd dat een jongen dat liedje speelde, maar het boeide hem niet echt, de tekst was goed en hij had het ooit geleerd om bij de begravenis voor één van zijn vrienden te zingen. Rustig mompelde hij de tekst mee, hij was altidj erg onzeker om te zingen en hierdoor zong hij nooit voluit, maar zelfs als hij mompelde klonk zijn stem aardig zuiver en warm, dat zeiden anderen dan, Kevan zelf was het daar nooit mee eens. Toen het liejde klaar was legde keek hij nog even naar de grond tot alle emoties weg waren en hij zijn glimlach weer op kon zetten, soms legde hij iets té veel emoties in zijn liedjes, erg stom ant hij kwam nu waarschijnlijk op Cyntia over als een watje. Rustig tilde hij zjn hoofd weer op en keek Cynthia glimlachend aan.

Toen Cynthia naast hem hurkte en hem bezorgd aankeek, keek Kevan gewoon met een glimlach terug, maar die vervaagde toen hij merkte dat deze niet op haar werkte. Kevan was gewend zijn emotie achter zijn glimlach te verbergen, al glimlachte hij meestal echt. Vreemd genoeg had hij zijjn nep glimlach zo geperfecioneerd dat hij bijna precies hetzelfde was als zijn echte glimlach en hierdoor wisten mensen meestal nooit of hij nep of echt glimlachte. ’Gaat het?’ vroeg Cynthia en het leek alsof ze gewoon bezorgd en afwachtend naar hem zou kijken tot ze het antwoord kreeg. ,,Alles gaat goed." antwoorde hij gewoon, er verscheen weer een kleine glimlach om zijn gezicht, dit keer een echte omdat hij het best grappig, maar ook wel weerfijn vond dat Cynthia erg bezorgd leek te zijn ,,Ik leg soms gewoon wat te veel emotie in mijn muziek." hij wreef even over zijn achterhoofd, iets wat hij vaak deed als hij wat nerveus leek te worden of zich een sukkel voelde ,,Ik hoop niet dat je nu denkt dat ik een watje ben?"
Er viel een korte, ongemakkelijke stilte, dus Kevan besloot maar gewoon over iets anders te gaan praten ,,Weetje, je bent niet alleen goed in dwarsfluit, maar ook in zingen." zei hij grijnzend, hij vond `het altijd leuk om met mensen te praten die ook muziek maakten.

’Jij bent ook best goed in het spelen van je gitaar… En ook al zong je niet echt; het klonk mooi,’ glimlachte Cynthia en bij Kevan brak zijn kleine glimlach uit tot een grotere glimlach, sommige mensen vroegen zich echt af hij hij dat volhield, altijd glimlachen, maar zelf wist Kevan het antwoord er ook niet op. Misschien was hij gewoon heel optimistisch ingesteld, al was het ook wel eens zo dat hij zijn emoties verborg achter een glimlach. ’Ik denk niet dat je een watje bent. Ik, als mede muzikant, kan weten dat je snel teveel gevoel legt in bepaalde liedjes. Maar dat is niet erg, het is juist goed… Dat spreekt de luisteraars meer aan. En om eerlijk te zijn; heb ik liever dat er teveel emotie in een liedje zit, dan helemaal geen.’ gaf Cynthia nogal laat antwoord op zijn vraag of hij een watje was, maar Kevan was al blij dat het er op neer kwam dat hij geen watje was. Toen Kevan Cynthia terug aankeek merkte hij pas hoe warm haar glimlach was, maar al snel wendde ze haar blik weer af om de omgeving te bekijken. Schaamde ze zich voor hem? Hij schudde bijna onmerkbaar zijn hoofd, nee, hij moest niet meteen voor oordelen hebben, waarschijnlijk genoot ze gewoon van het uitzicht. Hij liet zijn aandacht weer even naar zijn gitaar gaan, waar hij heel zachtjes gewoon maar een deuntje op begon te spelen om de stilte op te vullen. ,,Hé Cynthia, zit je al lang hier op school?" vroeg Kevan na enkele minuten, weer één van die standaard vragen die meestal gewoon gesteld werd om de stilte op te vullen. Dat was in dit geval ook zo, al was Kevan ook aardig nieuwsgierig ingesteld.

’Niet echt lang… Nog niet eens een week. En jij?’ antwoorde Cynthia, Kevan had natuurlijk weer eens niet verwacht dat ze dezelfde vraag aan hem zou stellen, terwijl dit eigenlijk bij elke standaard vraag wel gebeurde. Hij dacht diep na, hoe lang was híj hier eigenlijk al? 3.. 4 dagen of toch een week? Door het nadenken ontstonden er kleine rimpels op zijn voorhoofd, maar zijn gedachten werden gebroken door bewegingen die hij volgde vanuit zijn ooghoek. Cynthia was opgestaan en naast hem gaan zitten. Kevan dacht nog enkele seconden na, maar kon de preciese dagen niet meer herrinneren, misschien gewoon omdat hij school hier af en toe aardig saai vond, sommige vakken waren veel te makkelijk en andere vakken waren dan weer veel te moeilijk. ,,Ongeveer een week." antwoorde hij uiteindelijk maar. Hij keek even naast zich, richting Cynthia, ze zt te genieten van de zon end at makt eKevan aan het glimlachen, waarom wist hij eigenlijk niet. Van mooie dingen moest hij altijd glimlachen, weer schudde hij lichtjes zijn hoofd en besloot maar voor zich uit te kijken. De meisjes hier leken allemaal zo knap, niet dat de mensen in zijn dorp niet mooi waren, mar ie waren allemaal meer één van de jongens enzo en dan keek je er toch anders naar.

'Waarom glimlach jij eigenlijk zoveel? Niet dat ik het erg vindt of zo… Maar ik zou dat nooit kunnen volhouden,’ sprak Cynthia na een korte stilte, het was de eerste keer dat ze zelf de stilte probeerde te verbreken en het deed hem bijna weer glimlachen, maar nu probeerde hij het lichtjes tegen te gaan vanwege haar vraag. Hij dacht diep na en weer ontstonden er kleine denkrimpels op zijn voorhoofd. ,,Die vraag is heel moeilijkt e antwoorden" mompelde hij, meer tegen zichzelf als tegen Cynhia, waarna hij nog dieper na begon te denken. ,,Ik glimlach gewoon uit mezelf als ik iets me een fijn gevoel geeft." antwoorde hij later maar gewoon, dat hij soms ook glimlachte om zijn gevoel te verbergen liet hij achterwegen, hij kon het niet laten weer even te glimlachen, waarna hij weer met zijn vinger langs de snaren van zijn gitaar streek. ,,Vind je het vreemd?" vroeg hij maar gewoon, hij had er nooit bij stilgestaan dat mensen zich er misschien ongemakkelijk bij zouden voelen dat hij zo vaak glimlachte en de meesten voelden zich daardoor meestal juist op hun gemak.

Kevan had het al aan zien komen dat het antwoord misshcien te vreemd over zou komen en fronste bedenkelijk, klaar om een tegenwoord te hebben op de opmerking die hij had verwacht, maar Cynthia bleek gewoon een normale vraag te stellen, wat Kevan al wat opgeluchter deed ademhalen. Alleen de vraag was zo moeilijk te beantwoorden 'Zijn er dan zoveel dingen die jou een fijn gevoel geven?' was haar preciese vraag geweest en weer viel er een korte stilte, waarin Kevan rustig nadacht over hoe zijn antwoord niet raar over zou komen. ,,Nouja, ja eigenlijk wel." atnwoorde Kevan met een glimlachje, die bijna direct weer verdween toen hij zijn woorden vrvolgde ,,Als ik iets mooi vind of gewoon doe wat ik leuk vind en ik vind het gewoon leuk om met mensen te praten die een zelfde intresse hebben als ik. Zoals jij van muziek lijkt te houden en ik ook." daarna was hij even stil en keek Cynthia aan om te proberen haar reactie te peilen, nu ze hem toch al vreemd vond kon hij natuurlijk ook gewoon de rest van de waarheid zeggen. ,,Natuurlijk glimlach ik soms ook gewoon uit zenuwen of gewoon om andere emoties te verbergen." voegde hij dus maar gewoon met een grijnsje toe.
Daarna keek hij maar gewoon weer weg en deed alsof hij zijn concentratie hard nodig had om gewoon maar een deuntje op zijn gitaar te spelen, gewoon omdat hij verwachtte dat zijn antwoord nog vreemder op haar over zou komen en ze waarschijnlijk toch weg zou lopen. Na een tijdje trok zijn ooghoek toch weer richting Cynthia, gewoon omdat hij te nieuwsgierig was naar haar reactie.

kevan was heel even opgelucht toen Cynthia knikte op zijn woorden, maar toen haar blik naar medelevend en droevig ging en ze hem recht aankeek na zijn toevoeging keek hij meteen weer naar zijn gitaar. Hij wou niet meer met die blik aangekeken worden, het was de manier hoe vele mensen naar hem hadden gekeken toen zijn vriend dood ging bij een skateboard ongeluk, de blik waarmee mensen hem aankeken toen zijn beste vriend werd opgepakt en in een jeugd gevangenis werd gezet, de blik waar vele mensen hem nog mee aankeken als ze over hem gehoord hadden en daarmee dus wel de laatste blik waarmee hij aangekeken wilde worden. Dát was de reden waarom hij altijd glimlachte, omdat hij niet wilde dat mensen medeleven met hem toonde of bezorgd om hem waren, maar hij zei geen woord, tot hij de woorden van Cynthia af had geluisterd natuurlijk. Hij keek op, weer een lichte glimlach formde op zijn gezicht, een glimlach die er even echt uti zag als alle andere keren die hij naar haar geglimlcht had, maar deze keer wás het eigenlijk minder echt. Eerst was hij bang dat Cynthia weg zou lopen, maar nu moest hij zichzelf dwingen om te blijven zitten om niet zélf weg te lopen. ’Maak je geen zorgen, deze is echt hoor.’ grapte Cynthia zachtjes over haar eigen glimlach, wat maakte dat Kevan's glimlach nuw el echt werd, omdat het hem goed deed om mensen om hem heen te zien glimlachen. Meestal verkoos hij het blijdschap en geluk van een ander boven die van hemzelf. ,,Alle keren dat ik naar jouw geglimlacht heb waren ook echthoor." verzekerde hij haar, deels een leugen, maar ook weer niet, in verhouding had hij maar 2 keer een niet echte glimlach tegen haar gehad, zonet even en na het liedje. Dus het was niet erg om dat te zeggen als het haar waarschijnlijk vrolijker zou maken, toch?

Opeens verdween Cynthia's glimlach en werd haar gezicht neutraal, zou ze Kevan door hebben? ’Weet je, Kevan…’ begon ze zachtjes. ’Ik heb het gevoel dat je liegt… Ik weet dat het misschien weer mijn verbeelding is, maar toch…’ Kevan zuchtte, het feit dat ze dacht dat hij loog was al erg genoeg, maar wat het nog erger maakte was dat ze nog gelijk had ook. Dat zou Kevan niet kunnen zeggen want dan zou ze hem waarschijnlijk bestempelen als een leugenaar en waarschijnlijk zou dan meteen hun beginnende vriendschap al verpest zijn. ’Je loog toch niet tegen me hé?’ vroeg ze zachtjes, met een lacherige ondertoon, Kevan grinnikte, ze begon er een drama van te amken maar leek dat met het lacherige ondertoontje tegen te gaan. ,,Haal asjebliefd die neutrale blik van je gezicht en vertrouw me nou maar gewoon." zei Kevan met een licht grijnsje, waarna de grijns overging naar een normale, lichte glimlach ,,Vrienden hoor je te vertrouwen, toch?" zei hij daarna maar gewoon, waarna hij in zijn hoofd zich meteen afvroeg waarom hij dat had gezegd omdat het haar misschien zou kunnen kwetsen.

’Sorry dan.’ antwoorde Cynthia kort,Kevan wist niet wat hij er op moest reageren en bleef haar dus maar gewoon in stilte aankijken, ze keek zelf naar haar blokfluit waarna ze zachtjes grinnikte. ’Dank je… Dat je me beschouwd als een vriend, het klinkt misschien dom en ouderwets; maar het betekent veel voor me.’ zei Cynthia zachtjes, waarna ze met een scheve glimlach vanuit haar ooghoek naar hem keek, Kevan glimlacte breed, misschien was deze glimlach nog het meest echt en het aanstekelijks van alle keren dat hij naar haar geglimlacht had. Dit was omdat hij oprecht blij was dat ze zich goed voede omat hij vrienden met haar wou zijn, eigenlijk ook gewoon omhet feit dat zij er geen problemen mee had vrienden met hem te zijn. ,,Ik ben al blij dat je me niet meteen sloeg op het moment dat ik je een vriend noemde." zei Kevan grappend ,,Maar ik ben blij dat ik een vriend voor je mag zijn." zei hij daarna maar, gewoon serieus. Meer wist hij eigenlij niet te zeggen.

’Ik kan je nog steeds slaan hoor, als je het wilt.’ zei Cynthia plagend, Kevan grinnikte even ,,Ik heb geen zin om geslagen te worden door een meisje." zei hij nep beledigd en bijna op dezelfde plagende toon terug. ’I don’t really care who or what you are. Het gaat om het innerlijk, en als dat me aanstaat… Nou, dan vind ik het niet erg om vrienden te zijn hoor.’ zei Cynthia vriendelijk, maar ze kreeg ineens een frons op haar gezicht, wat Kevan ietsjes zorgen baarde ’Maar slaan mensen jou dan zo vaak of wat..?’ vroeg ze, eigenlijk was Kevan best opgelucht dat er niet iets anders mis was. ,,Nou, er zijn niet echt veel mensen die me een kans geven." zei hij maar gewoon met een lichte glimlach ,,Ik ben deze week misschien al twee keer met mijn kop in een kluisje geduwd omdat ik hoi zei tegen een populair mens en die zeiden dat ze niet wouden dat een boer tegne hun praatte." Kevan fronste even bij de herinnering, maar dat maakte al snel plaats voor een glimlachje ,,Maar ik ken nu al drie mensne die me best wel mogen." toen hij er aan terug dacht kwam hij er achter dat het allemaal meisjes waren waar hij bevriend mee was geraakt. Brooklyn, Rose en Cynthia.