Practice

Rustig liet Isa haar schoenen het veld betreden. Het was niet vertrouwd, dat was het veld van Pacific, maar dit veld was mooier en stukken ruimer dus het zou wel vertrouwd gaan worden. Ze had haar lange bruine haren sportief door een honkbalpetje gewurmd en droeg niet het monica honkbalteam tenue, maar gewoon haar gewone kleding alleen daaronder haar schoenen die ze altijd bij het honkballen droeg. Ze keek even over het veld heen, het was open en ruim dus als ze even niet wist waar ze de bal naartoe sloeg, kon ze hem wel zien liggen. Dat was al een voordeel. Ze had gehoord dat ze zo'n beetje het enige meisje was dat honkbal speelde, of althans naar wat ze had geïnformeerd. Ze glimlachte even terwijl ze een bal pakte en haar handschoen die ze voor haar verjaardag had gekregen. Het was een leren handschoen en hij zat gewoon als gegoten. Het voelde vertrouwd het ding na drie maanden eindelijk weer aan te doen. Ze oefende wat en besloot toen maar eens te gaan slaan, want dat was toch haar passie. Het slaan, het veld vond ze ook wel oke, dat was haar passie. Ze pakte de knuppel en deed er twee gewichtjes aan om hem iets zwaarder te maken. Ze zette zorgvuldig haar handen neer op het handvat van de knuppel en bracht deze naar haar schouder toe. Ze maakte een sterke slagbeweging en voelde hoe haar polsen weer langs elkaar draaiden zodat de knuppel kon doordraaien. Ze grijnsde gelukkig, ze was het niet verleerd! Haar blik ging naar de hemel, en hoewel het hemel was. Het was heerlijk weer. het leek wel lekker nazomer weer en dat beviel haar prima. Het zonnetje scheen, en er was amper een wolkje aan de lucht te bekennen. Al snel haalde Isa de gewichten van de knuppel af en liep richting een van de slagkooien waar de machine stond. Ze zette het ding aan en liet even een paar ballen langs om te bepalen waar deze ongeveer uitkwamen. Al snel sloeg ze een bal met dezelfde sterke beweging. Het ding zoefde door de lucht heen, en met de afstand die het ding ging zou ze makkelijk een homerun hebben geslagen als ze tegen een team zouden spelen met een slechte veldpartij. Ze sloeg nog even wat waarna ze rustig het ding uitzette en uit de sporttas die ze mee had genomen een flesje water haalde. Een paar slokken was voldoende en dan kon ze er wel weer tegenaan. De donkere jeans die ze droeg was gewoon een simpele skinny jeans en het topje wat ze erop droeg was koraalkleurig en had een soort pofmouwtjes.

Als je Isa zo zou zien lopen, zou je niet denken dat ze zo fel was als het om honkbal spelen ging. Maar zodra ze het veld betrad, of ook maar een stap in de slagkooi zette was ze totaal anders dan wanneer ze daar niet zou zijn. Ze was een beetje raar ja, maar daar had ze zelf geen problemen mee. Honkbal was haar passie, al sinds ze klein was. En doordat ze soms tuttig was, had ze besloten dat ze alles zou doen om bij honkbal te winnen en dan buiten het honkballen lekker tuttig kon zijn als ze daar zin in had. Ze was benieuwd of er nog mensen van het team kwamen, dat zou wel gezellig zijn. Dan konden ze ook wat oefenen met z'n tweeën. Dat was altijd beter én gezelliger dan dat je in je eentje maar op het veld stond. Ze zuchtte even waarna ze weer opstond en gewoon voor haar lol nog wat slagen oefende met de knuppel. Ze beeldde zich een denkbeeldige slagman in en nam even de rol van pitcher aan. Makkelijk gooide ze met een sterke beweging de verschillende soorten technieken om de bal aan te gooien en bleef toen even tevreden staan lachen. Al snel merkte ze een persoon op die het veld naderde, maar ze kon niet echt bepalen wie het moest zijn.

De zon stond al hoog aan de lucht terwijl hij met een ietswat lompe pas het veld op kwam lopen. Zijn sporttas hing over zijn schouder en het was toch ook wel te zien dat het niet de allerlichtste tas was. Milan's ogen flitste het veld even rond, het was bijzonder rustig. Achja, alsof het hem wat kon schelen, dan hoefde hij in iedergeval niet bang te zijn een ander voor diens hoofd te meppen. Hij kon prima spelen, hij speelde ook alsof zijn leven ervan af hing, honkbal was dan ook een van zijn favoriete bezigheden. Tijdens het spel hoefde hij nergens anders aan te denken en kon hij zijn frustratie van zijn af meppen of gooien. Hoewel de wind af en toe frisjes was, was de temperatuur nog best prima te doen. Met een plof liet hij zijn tas op een van de vele toeschouwersbanken zakken en draaide zich eens om om over het veld uit te kijken. Een figuur was er te zien op het, in vergelijking, imense veld. Milan kende zijn team door en door, maar dit figuur kon hij vanaf een afstandje niet echt herkennen. Het kon ook prima zijn dat deze in een van de andere teams zat. Het intereseerde hem niet echt, vandaar dat hij zich omdraaide naar de volgepropte tas en zijn spullen eruit begon te zoeken. Een voor een kwamen zijn knuppel, handschoen, schoenen en honkballen tevoorschijn. Zonder langer op de anderen te wachten begon hij met het verwisselen van zijn schoenen en stopte zijn sneakers in zijn tas die hij vervolgens ook weer dicht ritste. Met een kleine zucht hief hij zich op van de banken zette zijn lichaam in een vlotte hardlopers pas en begon rond het veld te lopen. Milan liep zich altijd in voordat hij met het spel aan de gang ging, hij zat absoluur niet op blessures te wachten, daarvan genoot hij téveel van honkbal. En hij zat er eigenlijk ook niet op te wachten om constand met Elena opgescheept te zitten. Als hij niet kon trainen zou ze hem waarschijnlijk in haar buurt verwachten.

Terwijl hij rond hij veld liep kon hij een beter zicht krijgen op het ene figuur dat bezig was in het veld. Zonder dat hij het echt door had volgde zijn blauwe ogen al haar bewegingen, vanaf waar hij nu liep kon hij duidelijk haar vrouwlijke figuur onderscheiden. Toch had ze goed gespierde armen, wat nodig was voor de sport. Even sierde een glimlach rond zijn lippen, iemand van het meisjesteam dus. Hij had nu een rondje rond het veld gelopen, stopte op de plaats waar hij begonnen was en wierp een blik op zijn horloge. Was het afgelast? Of zat hij een uur naast de tijd? Een andere verklaring kon hij niet verzinnen waarom de rest er niet was, ze hadden er allang moeten zijn. Opnieuw zuchtend zette Milan zijn lichaam in bewegin voor een tweede rondje rond het veld, dit keer met af en toe sprintjes trekkend, hij zou zo snel mogelijk moeten zijn in het veld.

[weinig inspiratie + wennen aan Milan met honkbal i.p.v. paardrijden xD.]

Isa zag een jongen naderen. Milan wel te verstaan. Ze glimlachte even vrolijk naar hem terwijl ze even zwaaide. Ook al zag hij dat waarschijnlijk niet. Ze pakte uit haar tas nog een honkbal en liet deze even over haar hand rollen. Tevreden kneep ze even in het ding en grijnsde. Dit was haar favoriete bal, waarom wist ze niet maar als ze dat ding sloeg was het gewoon altijd een goede bal. Waarschijnlijk daarom dus. Ze keek nog eens en zag hoe Milan zijn schoenen verwisselde en daarna even in begon te rennen. Eigenlijk had ze dat ook moeten doen, maar daar was ze nou net iets te lui voor geweest. Dus ging ze maar weer op het bankje zitten en keek ze toe hoe Milan rustig zijn rondjes rende. Ze was hem op de gang tegengekomen, en toen hadden ze wat gekletst en wist ze ook dat hij in het honkbal team zat.

Al snel veerde ze met een soepele beweging op van het bankje en wachtte tot Milan, eindelijk, was gestopt met zijn rondjes rennen. Vrolijk stapte ze op hem af, haar blauwe ogen vielen niet zo verschrikkelijk op, omdat de schaduw van het petje eroverheen viel, maar normaal gesproken zouden ze dat juist wel doen. Ze naderde Milan vrolijk en stopte recht voor zijn neus. “Hee.” Zei ze toen vriendelijk lachend tegen hem. Ze keek even het veld rond en zag dat er buiten zij nog niemand was, of ze zouden komen was ook maar de vraag. Ze keek toen terug naar Milan en even was ze sprakeloos waarna ze haar mond weer opentrok. “Weet jij of de rest ook nog komt?” Vroeg ze toen uiteindelijk met een brede glimlach naar Milan toe. Ze wist dat hij nogal wat problemen had met zijn vriendin, Elena. Althans, meestal was het dat als Milan niet zou trainen hij wel bij Elena werd verwacht. Aan de ene kant logisch, maar aan de andere kant vond Isa het bijna sneu voor Milan. Ze haalde het honkbalpetje uiteindelijk maar van haar hoofd af en haalde haar haren uit het elastiekje en fatsoeneerde haar haren even vlug waarna ze haar handen op haar heupen plaatste en richting de ingang keek waar de mensen normaal doorheen zouden lopen, maar waar nu geen kip was te bekennen.

[Moet gaan =[ hoop dat het zo een beetje goed is =] ]

[Je post is zo lang zat hoor xD]

Zijn benen bewogen onder zijn lijf, maar zijn hoofd was met iets heel anders bezig. Ondertussen was hij op de helft van het grote veld, zijn spieren waren nu opgewarmd, maar het veld was nog steeds leeg. Op hem en het vrouwlijke figuur na. Toch besteede zijn hoofd bijna geen aandacht aan het feit dat de rest van zijn team niet aanwezig was. Milan dacht meer aan Elena en hun laatste menings verschil. en aan hetgeen wat ze hem daarvoor verteld had. Niemand wist het nog en zolang deze spanning in de lucht hing was het misschien maar beter ook. Even beet hij op zijn lip, hetgeen wat ze gezegd had zat hem echt dwars. Hij was bijna terug bij het bankje waar hij zijn tas op had gedumpt, als hij dan naar de tas kijkt ziet hij Isa zitten. Lichtelijk verward schut hij zijn hoofd en remt wat af zodat hij uiteindelijk rustig voor zijn mede-honkbalster stopt. "Hi" groette hij haar even grijnzend. De wind had tijdens zijn hardlopen geblazen, dus streek hij enkele keren met zijn linkerhand door zijn blonde haar om het enigsinds te fatsoeneren, Milan had er een hekel aan als zijn halflange haar in zijn ogen prikten. Zijn ogen volgden die van Isa toen ze het veld rond keek en bleef uiteindelijk hangen op de ingang van het veld. Bij het horen van haar vraag keek hij haar zuchtend weer aan en haalde zijn schouders op. "Ik heb werkelijk waar geen idee. Ik dacht dat we een kwartier geleden afgesproken hadden, maar ik begin er aan te twijfelen" antwoorde hij haar. Zijn stem klonk vriendelijk, maar het was wel te horen dat hij zich eraan ergerde. Het zou toch een beetje raar zijn dat ze uitgerekend alleen hem zouden vergeten te vertellen dat de training niet doorging? En daarnaast, de berichtjes konden in een keer naar het hele team verzonden worden, dus dan zouden ze hem niet eens over kunnen slaan. Met een zucht liet hij zich naast zijn tas op de bank zakken. Great. Dit kwam er ook nog eens bij, zijn hele team foetsie. Alsof hij geen andere dingen aan zijn hoofd had..

De minuten tikten langzaam voorbij terwijl zijn blik van Isa naar de entree ging en weer terug. Hoe langer hij stil zat hoe meer zijn spieren afkoelden, dan zou hij zo weer moeten inlopen. "Zullen we nog maar een rondje gaan lopen? Anders koelen we af..". Zonder nog langer op antwoord te wachten stond hij op en deed hij alvast een paar stappen naar voren voordat hij zich half omdraaide om haar vragend aan te kijken. Van stilzitten zou hij ook alleen maar gek worden, dan kregen zijn hersenen de kans om overuren te gaan draaien. Als hij liep kon hij zijn aandacht tussen het lopen én Isa verdelen. Hij mocht haar wel. Ze was gezellig en vriendelijk, maar leek te kunnen luisteren als het nodig was. Heel anders dan Elena. Damn! vervloekte hij zichzelf in zijn hoofd. Kon hij haar nu niet even van zich af zetten? Hij was verdorie op het veld! Resoluut schudde hij zijn hoofd lichtjes om Isa weer aan te kijken en te doen alsof hij het allemaal nooit gedacht had.

[Kon er neit meer van maken.. sorry]

“Volgens mij vonden ze het gewoon te koud,” zei Isa terwijl ze haar schouders ophaalde met een flauwe grijns op haar gezicht. “Daar zie ik de rest wel voor aan eigenlijk,” mompelde ze er toen nog zachtjes achteraan waarna ze even haar hoofd schudde en een pluk haar uit haar gezicht veegde. Ze tilde een van haar benen even op waarna ze op het andere been balanceerde en even later even omwisselde. Ze hoorde hoe Milan neerplofte op de bank met een luide zucht en keek hem even verbaasd aan. Isa wist heus wel dat het niet koek en ei was tussen hem en Elena, maar zo erg had ze hem nog niet meegemaakt. Haar ogen stonden bijna vol met medelijden terwijl ze met een luide plof voor hem op de grond ging zitten in het, gelukkig, droge gras. Ze keek soms eens op het horloge wat ze om haar pols had en zag de minuten voorbij tikken. Milan zou moeten blijven bewegen, anders zou hij afkoelen. Zij eigenlijk ook, maar ze zou wel gaan rennen als hij weer ging rennen. Daarnaast droeg ze ook niet haar normale joggingbroek waarin ze normaal kwam trainen maar haar gewone jeans.

Ze zag Milans blik toen van haar naar de poort en terug gaan en glimlachte even voorzichtig. Hij ergerde zich, en eerlijk gezegd ergerde Isa zich ook wel dat het team ze nu een soort van liet stikken. En als zij dat zouden doen werd het hele team kwaad, daar zou ze bijna op durven te wedden. Ze schrok op toen milan iets tegen haar zei en knikte toen. “Rennen… ja, ik kom.” Zei ze toen wat afwezig waarna ze weer makkelijk opveerde van de grond en liep naar Milan toe waarna ze een rustig jog-tempo inzette. Haar spieren waren inmiddels wel aan haar manier van spelen gewend want meestal kwam ze toch altijd te vroeg en sloeg en gooide ze eerst wat en dan ging ze mee opwarmen met de rest. En dat waren haar spieren ook gewend, dus daar zou ze geen verandering in gaan brengen. Uiteindelijk, na zo’n tien rondjes, besloot Isa wel dat ze genoeg hadden gerend. Eigenlijk had het haar een beetje dwars gezeten hoe Milan had gedaan. “Hee, is er wat gebeurd tussen jou en Elena?” Flapte ze er toen uit voordat ze ook maar had beseft wat ze had gezegd. Iets geschrokken keek ze naar Milan en toen naar de grond. Soms was ze wel een flapuit eigenlijk, daar zou ze eens aan moeten gaan werken. Stel dat er nu iemand anders was geweest en die had haar gehoord, dan zat ze echt in de puree. Wat had ze ineens eigenlijk met al die uitdrukkingen? Het zou wel zo’n tik zijn die zo nu en dan eens opstak.

De woorden van Isa leken de enig mogelijke verklaring voor het wegblijven van de rest van het team. Zijn aandacht richtte hij weer naar Isa, die een grijns op haar gezicht had. Direct gleed er ook een over Milan's gezicht. Dat effect had ze eigenlijk vrijwel altijd op hem, al zijn goede vrienden trouwens. En daar was zij er een van. Toch zag hij Isa als een vriend, hij had verder geen gevoelens voor haar, niet zoals hetgeen wat hij voor Elena voelde. Ondanks de situatie waar ze zich in bevonden gaf hij nog steeds om haar. "Pff, misschien moeten we er een 'één op één' training van maken. Moeten we wat ballen bij elkaar halen en op het pitchen en slaan oefenen..." opperde hij. Een ander idee had hij niet, hoewel hij normaal eigenlijk nooit pitchte. Maar nu ze bezig waren konden ze net zo goed wat nuttigs doen. Nog steeds keek hij met regelmaat naar de poort, maar steeds langer keek hij voor zich uit of naar Isa. De anderen zouden toch niet meer komen.

Het idee om naar de coach te stappen en hem te vertellen over de actie van de rest van hun team leek niet eens zo'n gek idee meer. Maar Milan wist ook als geen ander dat hij dan het gedonder van de rest over zich heen zou krijgen en daar was hij absoluut niet voor in de stemming. Zodra Isa naast hem loopt zet hij zijn lichaam ook weer in beweging, jogend op haar tempo. Zijn passen waren wel rustiger, maar dat kwam doordat zijn benen langer waren dan die van Isa naast hem en dat hij dus ook grotere passen kon maken. Ze liepen een rondje, twee rondjes, drie rondjes, tien rondjes. Nog steeds geen spoor van de rest van het team, dus die kwam echt niet. Ondertussen waren ze nu alweer bijna een uur te laat. Ondanks hij wist dat ze toch niet meer zouden komen, bleef Milan af en toe een blik werpen op de poort, maar die bleef leeg. Als ze de tribunebank naderen waar zijn tas op stond laat hij zijn tempo rustig afbouwen en liep de laatste paar meter voordat hij stilstond en richting Isa keek. Juist op het moment dat hij wou voorstellen om maar te gaan slaan, flapte ze er iets uit over hem en Elena. Dat had hij dus willen voorkomen, hij wou niet aan zijn vriendin en hun probleem denken, hij wou trainen, alle frustratie uit zijn lijf slaan. "We hebben weer eens ruzie gehad.." antwoorde hij haar terwijl hij op die manier de vraag wat probeerde af te weren. Toch was het waar wat Milan haar vertelde. Ze hadden ruzie gehad, maar het onderwerp was iets wat hij voor zich moest houden. Maar eigenlijk zouden ze het nooit verborgen kunnen houden, dat ging nooit. Die gedachten maakte weer een zucht los. Lichtelijk schudde hij zijn hoofd, waarbij zijn blonde haar ook mee ging. "Een pittige ruzie, maar kunnen we nu gaan spelen?". Op deze manier probeerde hij nog enigsinds vriendelijk te laten weten dat hij niet zat te wachten op dit gesprek.

Isa knikte even zachtjes, hij had voorgesteld een één op één training te doen en dat leek haar voor nu wel het beste. Want de rest, die ze nu voor ongelofelijke watjes had uitgemaakt, kwam weer eens niet opdagen. Maar haar mond opentrekken en er wat van zeggen tegen de trainer zou ze niet doen. Dat zou alleen maar gedonder opleveren want hij wist dat ze voorheen bij Pacific had gezeten en had haar bijna bevolen niks negatiefs te zeggen omdat ze er anders uit lag. En dat was wat zíj probeerde te voorkomen. Ze zuchtte even. Milan had zijn tempo aan het hare aangepast en dat had ze opzich prima gevonden, maar ze moest juist zijn tempo leren aanhouden want ze móést haar tempo gewoon opschroeven, hoe kon haar niet schelen. Ze had geprobeerd haar passen op het einde te verruimen naar het tempo wat Milan eerst had maar aangezien hij extra haar tempo had aangenomen, besloot ze maar op dat tempo te blijven lopen. Ze zag hem soms even richting de poort kijken, in de hoop dat er toch nog iemand zou komen, iets wat zijzelf net ook de hele tijd had gedaan. Zij en Milan waren goede vrienden, al een tijdje, en meer niet eigenlijk. Elena, zijn vriendin, zat bij haar in de klas en ze had geluk met Milan en, ook al ging het soms slecht tussen de twee, Elena ook met Milan. Ze hadden gewoon geluk met elkaar.

Al snel kreeg ze ook antwoord op wat ze er, per ongeluk, uit had geflapt. Ze hadden ruzie gehad. Waarover ging ze niet vragen, want ze zag het humeur van Milan al in haar gedachte veranderen en slikte even kort. Begrijpend knikte Isa toen even terwijl ze zich even naar haar tas omdraaide om haar eigen knuppel, een lichtere, uit de tas te pakken waarna ze zich weer vlug omdraaide toen Milan nog iets zei. Een pittige ruzie bleek al snel. "Is goed Milan, maar als je wilt praten, je hoeft maar te bellen of sms'en ofzo." Zei Isa toen vriendelijk terwijl ze haar handschoen even klaarlegde. "Wil jij eerst slaan, of zal ik eerst slaan?" Zei ze toen terwijl ze even, terwijl ze rustig was aan het kletsen, twee ballen de verte in gooide met een makkelijke zwier van haar pols en daarna vrolijk haar handen op haar heupen plaatste en Milan breed glimlachend aankeek. Milan was een van haar beste vrienden dat kon ze wel zeggen vond zij tenminste. "'t komt goed." Mompelde ze zachtjes, eigenlijk wist ze niet eens of hij het zou horen, maar dat boeide haar niet echt. Het was voor haar gewoon een bevestiging dat het wel goed zou komen tussen hem en Elena, die de laatste tijd steeds vaker ruzietjes hadden maar waarover wist Isa eigenlijk niet echt.