Sunshine, skateboards and hot boys

Met een brede grijns op haar gezicht liet Chloë zich in het gras zakken. Meteen waren haar donkerbruine ogen gericht op de skaters op de halfpipe. Eèn voor èèn bekeek ze de jongens. Sommige liepen rond zonder shirt, en tenzij je een geweldige huid en sixpack had kon je dat maar beter laten. Dus de bleke jongens zonder spieren verloren gelijk haar aandacht. En eigenlijk waren dat er niet veel, gelukkig maar, maar jongens die het kijken waard waren. Haar blik viel op het volgende groep jongens. Allemaal zonder shirt, met een geweldige huid en natuurlijk geweldig gespierd. Ze droegen losse, aan alle kanten gescheurde, broeken en hadden met graffiti bespoten en versleten skateboards. Haar blik bleef voor een tijdje bij het groepje hangen. Eèn van de jongens draaide zich om en keek haar aan. Ze zag dat hij knipoogde naar haar. Chloë glimlachte naar hem, mar zodra hij zich weer odraaide verdween die glimlach. Haar blik was alweer op twee andere jongens gevallen. Ze dronken water en spraken wat over hun skateboards en als ze het goed had... hun trucs? Na een tijdje begon ze zich te vervelen en liet ze zichzelf achterover in het gras vallen. Ze sloot haar ogen tegen de felle, redelijk warme, zon. Ze legde haar handen onder haar hoofd en genoot van de zon. Aan alle kanten hoorde ze skateboards die over het asfalt reden, jongens die een paar meiden probeerde te versieren en heel af en toe een groentje die op zijn gezicht ging. Er stond een klein grijnsje op haar gezicht. Dit was weer zo'n perfecte dag.

Ceveriche skate een beetje rond. Toen ze van de halfpipe af was geweest ging ze van de railing of toen ze daar van af ging zag ze een meisje in het gras liggen.ze reed richting het meisje. bij haar in de buurt slipte ze met haar bord en stapte af. Ze legde haar skate bord weg en ging naast het meisje zitten. 'hey hoe gaat het' vroeg ze vriendelijk. normaal was ze niet zo vriendelijk tegen mensen maar nu wel. Ceveriche ging ook niet in haar gedachte zoeken waarom.

Chloë opende haar ogen toen ze een skateboard vlak naats zich hoorde stoppen. Ergens hoopte ze dat het een jongen van het groepje was, maar helaas. Eerst wilde ze het meisje negeren, maar toen ging ze naast en haar zitten en vroeg ze wat. Ze moest wel antwoorden. Chloë ging rechtop zitten en keek heele even naar het meisje. 'Hee' zei ze op een rustige toon. 'Het gaat best goed..' Beantwoordde ze haar vraag. Nu ze weer rechtop zat kon ze maar beter weer wat rond gaan kijken. Meteen richtte ze haar blik op een paar nieuwe jongens, die ze vandaag nog niet gezien had. Geintresseerd bekeek ze ze. Toen realiseerde ze zich dat het meisje nog naast haar zat. 'En met jouw?' Vroeg ze toen ze het meisje weer even aankeek. Chloë wachtte niet echt op haar antwoord en keek meteen weer naar de skaters. Er verscheen een geamuseerde grijsn op haar gezicht toen één van de jonkies weer op zijn gezicht ging. Het joch keek vlug om zich heen, klopte het zand van zijn kapotte spijkerbroek en probeerde het opnieuw. Het zou waarschijnlijk nog zo'n tien keer mis gaan, maar de jongen werd er wel beter door.

Dylan was na een tijdje weer helemaal terug in Monica. Hij was enkele maanden weg geweest omdat hij op training moest voor hockey en daar werd hij gescout door een of ander team. Al was hij daar niet op op in gegaan en terug gekomen. Voor even ging zijn hand naar de ketting die hij om had. De drie stukjes die eraan hongen. Een hockeystick, een kruisje en dan het skateboardje dat hij ooit eens had gekregen van Fara, die hongen er alledrie aan te bengelen. De jongen was simpel gekleed in een jeans en een wit shirt dat net iets te groot was, maar toch wel mooi stond. Kalm stapte hij op zijn board en zodra hij het skatepark weer kwam binnen skaten zag hij verschijdene blikken naar hem toekomen, meteen zag hij ook enkele jongens woorden met elkaar wisselen. Blijkbaar kende ze hem nog als de jongen die iedereen geklopt had toen een van de beste skaters hier hem had uitgedaagd en hij was gewonnen. Met een grijnsje sprong hij op de rail, deed die perfect en eindigde dan op de grond in een nose manual. Er waren weer wat skaters bijgekomen blijkbaar. Sommige newbie's die hij soms echt uitlachtte en ook echt goede skaters maar dat was iets minder. Zijn blik hield halt bij twee meisjes die iets verder van hem verwijderd zaten, kalm knikte hij naar hen en wandelde dan naar de half pipe.

'Hee Het gaat best goed..' zei het meisje. Ceveriche keek naar een groepje jongens die een meisje wouden leren skate. 'En met jouw?' Vroeg het meisje. 'goed hoor' antwoorden ze. 'skate je ook' vroeg Ceveriche aan Chloë. 'ik ga even van de halfpipe ben zo terug' zei ze. ze skate naar de halfpipe. ze skate net voor de jongen. 'je moet wat sneller zijn' lachte ze naar de jongen. ze skate van de halfpipe en deed af en toe trucjes.

Chloë keek het meisje vaag aan. 'Skaten? ik? Echt niet' Zei ze. Natuurlijk vond ze al die skaters geweldig, de jongens dan, maar zelf meedoen? Nee, echt niet. Skaten was niks voor haar. Honkbal wel, maar voor de rest geen enkele vorm van sport. Ze keek op toen er een jongen langs liep en naar hun knikte. Ze liet een kleine glimlach op haar gezicht verschijnen en knikte terug naar hem. Heel even nog bleef haar blik op hem hangen. Toen hoorde ze de stem van het meisje weer. 'Je doet maar' Zei ze toen ze zag dat het meisje al opstond en weg skate. Haar blik ging naar de halfpipe waar één voor één, en heel soms twee, de halfpipe afgingen en wat stunts deden. Natuurlijk zaten er ook een paar jonkies bij die keihard neer gingen, maar ook een paar die er echt wat van konden. Dat waren voornamelijk de oudere en ervaren jongens die al jaren skaten. Chloë streek met haar handen door haar haren en keek omhoog, nu stonden daar het meisje van net en de jongen die langsliep. Geïnteresseerd bleef ze kijken en wachtte op wat ze allemaal van plan waren.

De wieltjes van zijn skateboard die over het asvalt rolden, een beter geluid kende hij bijna niet, behalve de muziek de ze in zijn dorp maakte dan. Rustig liet hij zijn skateboard uitrollen en voor hij het wist stond hij al naast de halfpipe. Er waren wat jongen die overdreven stonden te roepen dat ze de beste van Youth Yard waren en er waren ook nieuwen die steedsvielen, maar dat is hoe ze het leerden Dwight kon het weten, hij skateboarde al sinds hij 8 was en was een paar keer hard gevallen. De kleine rugzak die om zijn rug zat rommelde af en toe wat, er zaten 4 grafiti bussen in, hij had een dag eerder twee nieuwe busjes gekocht. Hij had besloten hier weer heen te komen omdat dit de enige plek waar hij zich echt thuis voelde, zijn kamer voelde niet echt veilig. Niet dat hij zijn kamergenoot niet mocht, hij moest haar alleen wat beter leren kennen en had daar eigenlijk nog niet echt veel tijd voor gehad. Langzaam begon Dwight weer vaart te maken en maakte zonder moeite een slide over één van de railingen, alleen aan het einde kwam hij een beetje wankel terecht op zijn skateboard, hij had hier de laatste tijd veel aan gewerkt, maar zijn enkels waren nogsteeds niet erg sterk. Zuchtend liet hij zijn skateboard richting de halfpipe rollen en begon daar maar gewoon op heen en weer te skaten, af en toe op de hoogste punten een truuckje doen, maar hij sloofde zich niet uit. Er waren hier te veel mensen voor zijn gevoel, daarom deed hij ook geen gevaarlijke dingen.

Dylan keek even naar het meisje dat mee naar de half pipe ging en rolde met zijn ogen. Kalm wandelde hij de trap op om bovenaan te komen. Kalm keek hij naar beneden. Het ene meisje stond naast hem, maar het maake hem niet uit. Skaten deed hij helemaal solo, dus hij moest geen gezeik van andere mensen. Uiteindelijk daalde hij snel naar beneden en zodra hij aan de andere kant kwam deed hij een eggplant op de rand en bleef zo welgeteld een minuut gebalanceerd staan om vervolgens weer zijn board onder zijn voeten te brengen en daalde weer af naar de andere kanr. Daar deed hij een dubbele kickflip en vervolgens toen hij beneden kwam reed hij van de half pipe op. Enkele mensen keken hem aan en knikte, een teken van respect. Rustig skate hij naar het meisje. 'Hee, hoe is het?' Sprak hij vriendelijk tegen haar en zette zich naast haar neer, welliswaar met zijn board onder zijn kont. Met een kalme blik keek hij voor zich uit en legde zijn armen op zijn knieën afwachtend op enige reactie van haar.

Chloë keek toen hoe de jongen zijn beurt nam en de halfpipe afdaalde. Natuurlijk wist ze niks over die trucs zelf, ze vond het alleen maar leuk om te zien. En daarbij waren de jongens die die trucs deden vaak veel interessanter dan de naam van de truc. Tenzij er natuurlijk een meisje op het skateboard stond, maar dat zou ze zich al snel weer op een ander iemand richten. Chloë schok op van het geluid van en rammelende tas. Heel even wendde ze haar blik van de jongen af en keek ze in de richting van het rammelende geluid. Ze zag een jongen voorbij skaten, met een klein rugzakje. Waarschijnlijk zaten daar iets van graffiti busjes in, want zo klonk het tenminste. Haar ogen volgde de jongen totdat hij voorbij reed. Gelijk daarna vloog haar blik weer terug naar de jongen op de halfpipe, die nu weg was. Zoekend ging ze de hele halfpipe af, totdat ze een stem hoorde. Ze keek opzij en zag de jongen. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. 'Haai' Begroette ze de jongen. Ze schoof iets op. Waarom wist ze eigenlijk niet, misschien dat ze hem zo beter kon aankijken. Chloë haalde haar schouders op als reactie op zijn vraag. 'Best wel goed, denk ik' Zei ze glimlachend.

'Mooi zo. Das goed om te horen.' Voor een moment richtte hij zijn blik op een of andere gozer die een rail nam maar hard op zijn bek ging. De gast schoof hard over de grond met zijn gezicht en bleef stil liggen. 'Wacht even als je wilt.' Zei hij kalm tegen haar en vertrok zonder board naar de jongen die neerlag. Dylan kwam bij hem aan en draaide hem op zijn rug, het gehele gezicht van die jongen zat onder het bloed en ook die zijn gehele borstkast. Zonder erbij na te denken trok hij zijn shirt uit en depte het bloed van diens gezicht. 'Laat iemand even een ambulance bellen, hij ademt niet!' Schreeuwde hij naar enkele omstanders. Zijn wit shirt wat inmiddels al helemaal rood gekleurd maar het kon hem niet boeien. Waarschijnlijk was zijn board van de rail geschoven en was hij recht met zijn borst op de rail gevallen en gewoon zo ver vooruit geschoven, hij lag er zeker twee meter van verwijderd. Toen hij uiteindelijk de sirenes hoorde en al snel daarop gevolgd rende enkele mannen het park in. Kalm stond hij op en besloot het shirt maar te laten liggen en wandelde terug naar het meisje met zijn blik toch nog deels op de mannen van de ziekenwagen gericht. Die hadden blijkbaar ook een brancard bij, want daar werd de jongen opgelegd. Nog steeds ademde hij niet. Kort schudde hij zijn hoofd. 'Heb je als je trucs doet die je niet aan kan.' Mompelde hij tussen zijn tanden door. Al gauw zette hij zich weer neer op zijn board en keek haar voor een moment aan en glimlachte. 'Ik ben trouwens Dylan. Je vind het toch niet erg dat ik hier zo zit, anders ben ik wel weer weg.'

Chloë knikte glimlachend. Precies toen ze haar mond open wilde doen en vragen hoe het met hem ging, hoorde ze een harde klap. Haar mond sloeg meteen weer dicht en ze keek in de richting van de klap. Ze zag een jongen, waarschijnlijk een niet zo ervaren skater, op de grond liggen. Ze hoorde naast zich de stem van de jongen die meteen opstond eropaf rende. Ergens had ze de neiging om er ook naar toe te rennen. Maar wat voor hulp zou zij nou kunnen bieden? Ze zou alleen maar in de weg staan. Ze besloot hier op haar plek te blijven en alles in de gaten te houden. Ze hoorde de jongen roepen dat hij ademde en niet tegelijkertijd trok hij zijn shirt uit. Ze lette zo erg op de gewonde jongen dat ze niet eens één keer naar de andere, nu shirtloze, jongen keek. Ze keek om toen ze de sirene van de ambulance hoorde. Gelukkig kwam die snel en werd de jongen gelijk geholpen. In haar ooghoek zag ze de jongen weer op haar aflopen. Het ging nu goed met de gewonde, dus ze richtte haar blik weer op hem. 'Hij wilde gewoon net als jouw zijn' Zei ze met een lichte grijns. Heel even wierp ze nog een blik op de ambulance, totdat ze weer een stem hoorde. De jongen stelde zich voor als Dylan. 'Ik ben Chloë' Stelde ze zich netjes voor. 'Ik vind het totaal niet erg dat je hier zit' Zei ze met een glimlachje op haar gezicht.

'Dan had hij toch al eerder moeten beginnen met skaten hoor. Maar toch, meestal maken zelfs de beginners niet zo'n harde klap.' Dylan streek even door zijn bruine haren en dacht voor enkele momenten na. Het board van de jongen lag er nog, kort deed hij teken naar iemand dat die het moest brengen en die deed dat ook. Daar was hij wel verbaasd over want meestal kreeg je een nee te horen en kon je zelf gaan. Al gauw kreeg hij het board in handen en bestudeerde hij de wieltjes en de trucks. En al snel had hij de conclusie gevonden. Iemand had ermee geknoeid want de trucks van het board stonden niet meer vast zeker de voorste niet meer. 'Oftewel knoeide er iemand anders met zijn board.' Welke sukkel deed zoiets nu? Als die jongen niet meer bij kwam dan was hij dus dood, en had diegene die met het board had geknoeid dus een groot probleem. Geirriteerd legde hij het board opzij en keek haar weer aan. 'Aangenaam kennismaking dan maar Chloë. Skate je zelf of ben je maar een toeschouwer?' Zijn helderblauwe ogen gingen voor een moment naar de enkele skaters die nog op de half pipe waren. Die waren best goed, aangezien ze niet op hun bek gingen. Allemaal ervaren skaters dus, dat was eigenlijk wel mooi om te zien. Toch verkoos hij hun gezelschap niet, maar wel dat van Chloë. Ze leek hem wel een chille meid die van niet veel bang was. Al kon hij daar natuurlijk fout over oordelen maar dat boeide hem maar weinig.

'Laat iemand even een ambulance bellen, hij ademt niet!' verbrak iemand zijn concetratie, flarden van zin verledens choten even door zijn hoofd, maar die stopte hij snel weg en hij makte zijn ouderwetse mobieltje uit zijn zak, terwijl hij belde rende hij naar de jongen, zachtjes en kalm legde hij de toestand van de jongen uit en vertelde hij waar ze waren, daarna klapte hij de mobiel weer dicht en keek naar de jongen en degene die hem hielp. Dwight zelf ging bij het hoofd van de gewonde jongen zitten en streek zo voorzichtig mogelijk het bloed van zijn voorhoofd ,,Het komt wel goed, oké?" zei Dwight rustig, de jongen ademde niet meer, dus misschien was hij er al geweest, maar ook die gedachten duwde hij verweg. Zodra hijd e ambulance hoorde krabbelde hij zijn nummer op een briefje, ten het ambulance personeel hem zag keken ze hem wntrouwig aan, het irriteerde Dwight maar die liet het niet merken, stond op en deed een paar stappen achteruit zodat de jongen op de brancart gered kon worden en werd hij naar de ambulance gebracht. Dwight gaf het briefje nog even af bij iemand van het ambulance personeel met de woorden; ,,Bel me als het beter met hem gaat." en hij keek toe hoe de ambulance vertrok. Toen iederen weg was liep hij met gebalde vuisten verder en trapte vloekend tegen de rail, waarna hij verder liep, een paar andere skateboarders keken hem vreemd na, niet begrijpend waarom hij het zich zo persoonlijk aan leek te trekken.

Chloë haalde haar schouders op. 'Hij had gewoon pech' Mompelde ze. Ze volgde Dylan's blik en keek naar het skateboard van de jongen, die niet veel later in Dylan's handen lag. Ze zag hoe hij het skateboard goed bekeek en zei dat er mee geknoeid was. Zelf bekeek ze ook even het board, maar natuurlijk begreep ze er niks van. Ze had geen geen verstand van. Hoe moest zij nou weten of die dingen te strak of te los zaten? 'Waarom doet iemand zoiets?' Vroeg ze terwijl ze haar blik door het park liet glijden. De gewonde jongen leek haar nou niet echt een vijandig typ. En dit kon ook geen grapje zijn geweest. Ze schudde zuchtend haar hoofd. 'Stelletje losers... ' Mompelde ze. Door één of ander rotjoch lag die jongen nu in het ziekenhuis, waarschijnlijk met nog veel pijn. Chloë schrok weer op uit haar gedachte toen Dylan weer iets zei. Ze liet weer een klein glimlachje op haar gezicht verschijnen. 'Toeschouwer' Antwoordde ze hem. Ze wist dus echt niks van skaten, behalve dat je op een skateboard moest staan en op één of andere manier trucjes erop kon doen. Ze was niet echt iemand die wilde skaten, maar kijken naar andere was altijd wel interessant. Ze keek weer naar Dylan. ' Hoe lang skate je al?' Vroeg ze nieuwsgierig. Ze gokte al een hele lange tijd, aangezien hij niet bij die beginners hoorde en toch aardig wat mooie trucs deed. Haar aandacht werd getrokken door een vloekende jongen die bij de rail stond. Ze had hem net al bij de ambulance gezien. Ze vroeg zich af waarom hij zich zo gedroeg. Okay, het was erg wat er zojuist gebeurde, maar het was alweer voorbij. De laatste mensen keken nog de ambulance na en de rest ging alweer verder met wat ze het liefste deden, skaten. Chloë's blik bleef voor een tijdje op de jongen gericht.

[Ik hou van je nieuwe setje (A)]

Dylan keek haar aan en haalde zijn schouders op. 'Geen idee, maar als die knul het niet overleeft door die val. Dan ga ik degene die het gedaan heeft persoonlijk zoeken. Zoiets flik je niet, al mag je die persoon haten.' Mompelde hij geirriteert en staarde even voorzich uit. Toen hij gevloek hoorde keek hij even naar een jongen die nogal kwaad tegen een rail aantrapte. Ach, als hij niet terug was gekomen had hij dat ook wel gedaan waarschijnlijk, maar ja nu zat hij bij haar iets wat hij toch al wel beter vond. Toen hij hoorde dat ze een toeschouwer was keek hij haar met een glimlach aan. Dit had hij eigenlijk wel verwacht, omdat ze hier gewoon zonder skateboard was maar ja dat kon hij eigenlijk wel begrijpen. Wat natuurlijk niet fout bedoeld was. 'Ik skate al van mijn 9 of 10 jaar. Das dus best al wel een tijdje.' Wel was hij nog naar een ding benieuwd, welke sport ze volgde op Monica. Als ze die al volgde. Maar misschien stelde hij nu gewoon veel te veel vragen tegelijkertijd. Even staarde hij naar zijn linkerzij en zag daar nog een liteken van de val die hij hier ooit eens had gemaakt. 'Oke, als ik teveel vragen stel, zeg het me dan want ik wil niet opdringerig overkomen. Maar welke sport volg je op Monica? Als je daar op school zit.' Toen hij zijn eigen vraag even herstelde in zijn hoofd vond hij eigenlijk wel dat die heel dom had geklonken. Maar ja, nu hij ze had gesteld kon hij niet meer terug. Even geeuwde hij waarna hij heel snel zijn hand voor zijn mond sloeg. 'Pardon.' Excuseerde hij zich vriendelijk.

Dwight stond daar even en pakte zijn mobiel weer, waarna hij meteen het welbekende nummer opzocht en belde ,,Hallo met Roy Simers." klonk er aan de andere kant van de lijn ,,Hé Roy." zei Dwight nep vrolijk ,,Dwight? Wat is er aan de hand?" vanaf toen ging het gesprek doo op fluisteren ,,Niets, alleen ik heb even een vraagje." er viel een korte stilte ,,Hoe hoog is de straf voor chantage aan iemands skate board?" ,,Dwight, wat heb je nu weer gedaan?" ,,Niets, waarom denk je nu meteen weer dat ik iets gedaan heb?" kaatste Dwight vrontwaardigd terug ,,Is er iemand gewond geraakt?" ,,Roy, beloof me niet boos te worden." het was nogsteeds stil aan de andere kant van de lijn, maar Dwight nam het maar gewoon op als een ja ,,Ja, er is iemand gewond geraakt." Roy wou net iets kwaads zeggen toen Dwight gewoon verder ging met praten ,,Maar, ik heb het niet gedaan, ik vroeg het je alleen voor het geval ze dénken dat ik iets heb gedaan." ,,Dwight, je hebt een verkeerd beeld van de politie. Die mensen doen ook maar gewoon hun werk en ze gaan je heus niet oppaken als je niets gedaan hebt." Dwight wou er iets tegen in brengen, zeggen dat ze hem de vorige keer ook onterecht op hadden gepakt, maar hij werd weer onderbroken door Roy ,,Net als ik mijn werk ook moet doen. Dwight, ik ben een advocaat. Ik heb dan wel gezegt dat je bij me kan komen met je problemen, je kan me niet bellen bij elk klein ding dat er gebeurd." toen werd de lijn verbroken. ,,O, ja, natuurlijk, ik kan je bellen als ik door mijn enkel ga, maar ik kan je niet bellen als er iemand bijna vermoord word." mompelde hij, waarna hij zijn mobiel hard dichtklapte en in zijn broekzak schoof Hij kreeg degene die dit geflikt had nog wel, diegene zou er niet zo makkelijk vanaf komen. Dwight zuchtte en sloot zijn ogen, waarna hij langzaam tot tien telde. Hij moest even rustig doen, als het allemaal weer tot gevechten uit zou lopen en hij domme dingen zo gaan doen zou hij zo weer onder arest komen te staan. Rustig liep hij weer richting de halfpipe, om zijn woede van zich af te skaten en zonder dat hij het zelf merkte begon hij wel hele gevaarlijke truucjes uit te voeren.

Chloë knikte. 'Ik ga je helpen, en waarschijnlijk een hoop andere ook' Zei ze. Ze probeerde serieus te klinken, maar het was overduidelijk dat haar stem nog steeds er vrolijk klonk. Ze kon het niet helpen, ze kon gewoon niet te serieus zijn. Ze sloeg haar armen om haar benen en legde haar hoofd op haar knieën. Haar blik bleef gericht op het skateboard van de jongen. Ondertussen luisterde ze naar Dylan die haar eerder gestelde vraag beantwoorde. Ze hoorde dat hij al vroeg begonnen was, dus dat hij het al een lange tijd deed. Ze begreep niet hoe hij dat zo lang uit kon houden. Zelf had ze nooit echt iets lang vol gehouden, behalve Honkbal dan. Dat speelde ze ondertussen alweer drie jaar, het langste dat ze ooit had volgehouden met één bepaalde sport. 'Ik vind het niet erg, eigenlijk wel leuk' Zei ze licht glimlachend. Ze vond het niet erg om zijn vragen te beantwoorden, zij zou ook nog wel met een waterval van vragen komen. 'Ja, ik zit op Monica' Zei ze al eerste. 'Ik speel..' Heel even twijfelde. Honkbal was niet bepaald een echte meiden sport. 'honkbal...' Zei ze uiteindelijk. Ze keek Dylan aan, wachtend op zijn reactie. Misschien begon hij wel keihard te lachen. Zelf vond ze honkbal niet bij zichzelf passen, maar ze vond het gewoon zo leuk. En eigenlijk was er best goed in.

Al gauw hoorde ze dat ze Honkbal volgde en meteen deed dat zijn mondhoeken omhoog krullen. ‘Honkbal is zo’n stoere sport. Echt waar, stoer van je dat je die volgt op Monica.’ Dylan keek haar nog altijd met die veel te grote grijns aan. Kort streek hij door zijn haar. Niet omdat hij stoer wou lijken of wat dan ook. Maar gewoon omdat hij het soms zo irritant vond dat het voor zijn ogen hong. Oke, nu was hij dus wel echt vragenloos. Buiten een vraag dan maar die klonk echt dom dus hij besloot die maar voor zichzelf te houden. Wel begon hij na te denken over een vraag maar er kwam niets meer in hem op. ‘Nu word de vragenronde aan jouw gestopt.’ Zijn ogen gingen weer naar het board, je zag zo dat er met de trucks geknoeid was. Al gauw sloeg hij zijn armen over elkaar en keek even naar de jongen die maar gevaarlijke stunts deed op de half pipe. Hij hoopte maar dat die wel overeind zou blijven want anders was er misschien een kans dat die gozer zich zo hard bezeerde dat hij niet meer kon opstaan ofzo. Ach, dat moest hij zelf maar weten. Een skater kende zijn grenzen, hij had die van zichzelf al veel overschreden en dat was aan enkele litekens op zijn lichaam te zien. Kort beet hij op zijn onderlip, hij verveelde zich nogal hard op het moment. Maar besloot daarvan niets te laten merken aan haar, al gauw hoorde hij een wel bekende tune gaan. Goed, de man die dit ding hier onderhield had muziek opgezet. Soms was dat wel echt een keer nodig hier, maar meestal bracht hij die van zijn eigen mee. Dan stak hij zijn oortjes in en ging hij helemaal op in het skaten, wat heel normaal was voor hem.

'Skaten? ik? Echt niet' Zei Cloë. Ceveriche lachten. er kwam opeens een jongen naast haar skate 'Hee, hoe is het?' sprak hij. ceverice hat de hele ambulance gemist pas toen ze hem hoorde keek ze om net zo snel als hij er was was hij ook weer weg. Ceveriche skate gouw naar de jongen bij de ambulance 'hoi wat is er gebeurt' vroeg Ceveriche. wat was er toch met haar aan de hand ze was nooit zo vriendelijk geweest. opeens besefte ze dat ze aardig deed omdat deze jongen moedig was en dat was een voordeel want daar hield ze wel van.

Er verscheen weer een glimlach op Chloë's gezicht toen Dylan zei dat hij het een stoere sport vond. Ze richtte haar blik weer op hem. Een paar mensen in Toronto hadden het raar gevonden dat ze van honkbal hield. Zo'n sport zou je namelijk niet bij haar verwachten, eerder dans of iets in de richting. Eigenlijk lette ze normaal niet zo op de meningen van anderen, maar als het over honkbal ging was het toch iets anders. Ze had met moeite voor elkaar gekregen om samen met twee andere meiden in een jongens team te kunnen spelen, iets waar niet veel mensen blij mee waren. Chloë schudde alle gedachtes aan Toronto weer weg toen Dylan weer sprak. Vragen... Heel even dacht ze na. 'Doe je nog aan andere sporten buiten skateboarden?' Vroeg ze. Ze bekeek Dylan eens goed, het leek haar wel een jongen die veel aan sport deed. Maar ze kon het altijd mis hebben. Ze keek op toen ze de muziek hoorde. 'Is dat altijd zo?' Vroeg ze verbaasd. Ze bedacht zich dat de muziek wel eens voor afleiding kon zorgen, aangezien er nog gepraat werd over de jongen en de ambulance net. En dat Dylan zei dat er mee geknoeid was. Misschien twijfelde meer mensen aan het ongeluk en zou de muziek ze kunnen kalmeren. Ze richtte uiteindelijk al haar aandacht weer op Dylan. Ze besloot geen vragen meer te stellen en eerst op zijn antwoorden te wachten.