Sunshine, lollipops and rainbows =3

Daar zat ze dan, aan het uiteinde van de Pier. Te genieten van een mooie zonsondergang, in haar eentje. Ze had deze prachtige avond helemaal niemand om mee te delen, ze had geen zin om weer eens haar flirt-kunsten los te laten gaan op verscheidene jongens. Charlene slaakte een zucht, liet haar voeten gewoon relaxed heen en weer zwieren in de open lucht, tussen de spaken door van het hek die de uiteinde en rondom de Pier beschermde tegen loslopende kindjes die er misschien wel vanaf konden vallen. Dus zij zat hier ook veilig, niemand kon haar uit wraak of iets dergelijks van de Pier afduwen.
De kleding die ze aan had was luchtig, niet al te bloot en niet al te strak en haar lichaam afdekkend.

Ze dacht na over het feest, over die avond die er had plaatsgevonden. Niet op het feest, maar daarna. De afterparty had ook best lang geduurd, met de leden en de groentjes die zich daar bevonden en daarna was ze naar Kenneth gegaan vanuit haar kamer naar de zijne. Toevallig dat ze naast elkaar zaten, buren. Ja, ze had zich nog wel vermaakt met hem daarna en lol met hem gehad. Als vrienden, echte vrienden. Ze hadden elkaar nog niet lang gezien en gesproken en de ontmoeting was vrij simpel geweest, maar toch konden ze het gelijk al goed met elkaar vinden en dus ook met elkaar omgaan.

Er vloog een vogel voorbij, wat haar aandacht trok en haar uit haar gedachten haalde. Ze dacht op een of andere manier gelijk aan haar kamergenoot, aan Ty. Ze verveelde zich en de zonsondergang zou niet lang meer duren, al zou het nog wel zijn enige tijd nodig hebben om volledig onder te gaan. Zou ze hem sms'en om te vragen of hij langs kwam? Ze had wel zin in een leuke avond, gewoon pret hebben met een bekende. Even kort beet ze op haar onderlip, maar griste toch gauw haar mobieltje uit haar handtasje waarna ze hem een sms stuurde om te vragen of hij naar de Santa Monica Pier kwam.

[&Ty]

De avond was nog jong en hij was niet van plan de vrije avond in zijn kleine slaapvertrek door te brengen, zo'n type was hij niet. Waar zijn kamergenote Charlene uithing wist hij niet, maar hij besloot haar niet te storen in haar bezigheden. De stilte werd verstoord door het deuntje dat zijn mobiel liet horen bij een inkomend bericht. Nieuwsgierig pakte hij zijn mobiel van zijn bed en zag de naam Charlene staan. Zijn ogen gleden over de tekstregels, het zag er naar uit dat hij al iets gevonden had waarmee hij zijn avond zou gaan vullen. Snel sms'te hij terug dat hij er zo snel mogelijk aankwam. Zijn mobiel propte hij in zijn broekzak en hij griste zijn autosleutels van de eettafel. Voordat hij de deur uitging liep hij naar de grote spiegel op de slaapkamer. Een tevreden grijnsje speelde rond zijn lippen, zijn eigen weerspiegeling stelde hem nooit teleur. Om zijn nonchalante look te versterken woelde hij kort met zijn hand door zijn haren, maar het effect was minimaal. Ach, het kon er allemaal wel mee door. Zonder verder acht te slaan op zijn uiterlijk begaf hij zich naar buiten, richting de parkeerplaats waar zijn auto stond. Het was ook wel te lopen, maar rijden was sneller en vooral leuker...

Met een knal sloeg hij de deur van zijn auto achter zich dicht, waarna hij hem op slot deed. De pier was hartstikke dichtbij en toen hij de parkeerplaats opgereden was had hij het gevoel dat hij net in de auto gestapt was. De zonsondergang was een populaire tijd om de pier te bezoeken, vanwege de heerlijke koele temperatuur en het zicht op de ondergaande zon achter de zee. Inmiddels had hij het zo vaak gezien dat hij er geen aandacht meer aan hoefde te besteden, het enige wat hem nu bezighield was waar Charlene zich bevond. Ze had gezegd aan het einde van de pier, dus begon hij slenterend de pier af te leggen. De vele attracties maakten veel herrie, voornamelijk was het eigenlijk het gegil van de kinderen dat veel herrie veroorzaakte. Hij glimlachte bij het zien van een meisje dat uit het spookhuis kwam alsof ze elk moment kon overgeven, de aansteller. Zelf was hij niet zo'n held met extreme achtbanen, maar hij spookhuis kon hij nog wel aan.

Hij spotte Charlene al snel, haar lange blonde haren vielen op, ze was zo slim geweest om bij een stuk te gaan zitten waar hekjes stonden. De glimlach op zijn gezicht verbrede zich en hij liep de laatste paar meters iets sneller. Achter haar bukte hij, zodat hij op haar hoogte kwam en hij zorgde dat hij niet te veel geluid maakte. "Hallo schoonheid!", begroette hij plotseling enthousiast. Hij en Charlene konden het goed met elkaar vinden en hij beschouwde nu hen een soort van friends with benefits en hij had het idee dat zij er ook zo overdacht. Dat hoopte hij in ieder geval. Zelf was niet van de plan de komende tijd zich te binden aan één persoon, nee hij genoot nu veel te veel van zijn ultieme vrijheid. "Zin om de pier onveilig te gaan maken?" vroeg hij met een speelse grijns aan Charlene. Misschien had ze iets anders in gedachten gehad toen ze gevraagd had of hij wilde komen, maar dan zou hij het wel van haar horen. Charlene durfde waarschijnlijk prima te zeggen wat ze wilde, ze was niet het onzekere type.

Op de een of andere manier deed de zonsondergang haar gewoon denken aan die nacht na het feest van haar twee vriendinnen, Ayse en Stephanie. Gewoon aan Kenneth, aan het moment dat zij al haar zorgen, woede en tranen bij hem kwijt had gekund. Ze was enorm opgelucht daardoor, al haar zonden kwijt. Allemaal nog van het gevecht, op haar vorige school, in haar oude woonplaats, Santa Fé. Haar eigen, speciale, zonnige, plekje waar ze vanaf haar geboorte geleefd heeft, en nu nog steeds, maar voor deze jaren hoefde ze zich d'r even niet te vertonen. En bovendien had ze daar ook zelf geen behoefte aan, om al die ondankbare mensen in hun ogen te kijken en dan hun 'teleurgestelde' blikken te hoeven zien, nee, daar had ze geen zin in.
Ze zuchtte opgelucht, nogmaals, en keek naar haar mobiel die over was gegaan, die even getrild had ter melding dat er een SMS'je was binnengekomen. Ah, van Ty, zoals ze dus al had verwacht. En daadwerkelijk kwam hij dus ook, blijkbaar had hij niet veel keus of niet veel anders op zijn planning staan om deze avond te doen.

Voordat ze ook maar een boe of bah kon zeggen, kwam hij al aangelopen toen ze eventjes omkeek en daarna haar mobiel wegdeed in haar strakke skinny jean broekzak. Ze giechelde van zijn opmerking, ja wat kon de wereld toch zonder jongens. Beter nog, wat kon zij zonder jongens. Jongens altijd met hun schattige opmerkinkjes over meiden, vaak op een positieve manier als ze er goed uitzagen. Maar een meisje werd hoe dan ook, altijd gevleid door een complimentje, net zoals zij. ''Ohai darling,'' begroette ze hem dan ook op een flirterige manier terug, al had ze er eigenlijk verder geen bedoeling mee. Geen vriendje-vriendinnetje mening, maar gewoon vriendschappelijk. ''Ohja, echt wel!'' Zei ze vol overtuiging en iets harder dan gebruikelijk, maar ze werd door zijn enthousiastheid ook behoorlijk vrolijk. Ze stond op, stak haar hand uit om hem overeind te helpen en keek zo even naar de lengte van de Pier. De kermis was druk, maar daar kwamen zij wel snel voorbij, in die rijen waren makkelijk in voor te dringen.

''Kom op, ga jij eerst die draaimolen in! Je moet eerst inkomen, hé!'' Zei ze, terwijl ze wenkbrauwwiebelde naar hem en hem met een brede grijns aankeek. Een beetje smekend stond ze daar, terwijl er mensen langsliepen die haar nogal vreemd aankeken. Achja, moesten hun weten maar zij had de lol van haar leven als hij daadwerkelijk op een of ander paard of iets ging zitten, waar zij dan natuurlijk gebruik van kon maken om foto's te schieten met haar mobiel. Ze duwde hem richting de kassa, om daar zijn kaartje te kopen en de attractie in te gaan. Samen waren ze nog nergens in geweest, maar dit was toch wel het toppunt om mee te beginnen. Al wist ze ergens wel dat hij haar ook zou vragen of zelfs dwingen om ermee in te gaan, misschien wel chantage. Ze lachte om haar binnenpretje, zachtjes, gewoon een giechel.

De schattige giechel van Charlene was een gebruikelijke meisjes reactie wanneer hij weer eens met complimentjes strooide. Als er iets was wat hij leuk vond dan was het meiden complimenteren en vleien, hoewel sommige deden alsof ze dat niet waardeerden wist hij dat hun ego er door gestreeld werd. Inmiddels had hij naar zijn idee goed door hoe meiden in elkaar zaten en hij wist prima hoe hij met ze om moest gaan. Hij glimlachte bij het horen van haar flirterige begroeting. Haar enthousiaste reactie op zijn uitnodiging om de pier onveilig te maken was een goed teken, een teken dat deze avond inderdaad leuk zou worden. Hij pakte zonder te aarzelend haar uitgestoken hand vast en kwam vervolgens omhoog. Hij volgde haar blik naar de drukke kermis, maar hij maakte zich geen zorgen om de lange rijen. Daar zouden ze wel aan ontkomen, op wat voor manier dan ook. Er was niet veel wat hij niet gedaan kreeg, dus voordringen in rijen zou ook geen probleem moeten zijn, zeker niet met de charmante Charlene aan zijn zijde. Lachend om haar gezichtsuitdrukking en met een opgetrokken wenkbrauw keek hij Charlene aan. Hij keek naar de draaimolen waar ze hem nu in wilde hebben. De kinderen die er nu in zaten schenen het in ieder geval naar hun zin te hebben daar, maar dat waren dan ook kinderen. "De draaimolen? Dus we beginnen meteen met de spannendste attractie?", zei hij grijnzend terwijl hij zich door haar richting de kassa liet duwen. Hoofdschuddend gaf hij geld voor twee kaartjes aan de vreemd kijkende man bij de kassa en pakte de twee kaartjes aan. "Niet zonder jou schat.", voegde hij er iets later aan toe. Om te voorkomen dat ze snel de andere kant op kon lopen pakte hij haar bij haar pols vast en trok haar zachtjes mee naar de draaimolen die net gestopt was met draaien. De keuze uit paarden, auto's en verscheidene andere dieren was snel gemaakt. Lachend liep hij naar twee zwarte paarden toe en sloeg daar ietwat onhandig zijn been overheen. "Héél prettig.", mompelde hij zachtjes, terwijl hij probeerde iets anders te gaan zitten. Toen hij opkeek zag hij vele ogen op hen gericht, maar het kon hem weinig schelen. "Giddy up Charlene!", riep hij haar lachend toe, terwijl hij een klap op de kont van het kleine nep paard gaf. Omdat het paard duidelijk voor kleine kinderen gemaakt was kon hij met zijn voeten gewoon nog bij de grond, waar hij dankbaar gebruik van maakte om zijn zaakje te behoeden van een pijnlijke rit. Het moest er nogal belachelijk uitzien. De grote blonde quarterback staan boven een klein zwart plastic paard, met een grote grijns op zijn gezicht. Tot zoiets kon ook alleen Charlene hem krijgen.

''Aaargh!'' Riep ze plagend naar Ty, toen hij haar voor de gein ook meetrok naar de draaimolen, zo de houten vloer van de draaischijf op. ''Dat meen je niet!'' Lachte ze, maar trok niet terug of wat dan ook. Ze volgde hem, met nog steeds haar pols vast, richting de paarden, waarvan hij de buitenste in de ring had en zij de binnenste. Met haar rug naar de basis van de draaimolen toe gericht, sprong ze, terwijl ze met haar handen op het paard afzette waarvan er één op de nek en de ander op de kont van het paard stond, zo op het paard waardoor haar benen richting Ty waren. Ze giechelde, van het feit dat Ty daar nogal voor lul stond, letterlijk en figuurlijk. Ze zag wat kleine kinderen lachen, die buiten de attractie -wat je het haast niet eens kon noemen- achter hek stonden, blijkbaar om de gekke houding van de blonde jongen. ''Nou, nou. Rustig, ik zit al!'' Gierde ze van het lachen, bij het gezicht wat een jongen trok toen hij richting Ty keek. ''Je moet jezelf eens zien zitten! Wacht, blijf even mooi zo zitten. Ik pak even...'' Ze kreunde en steunde wat en had uiteindelijk toch haar mobiel uit haar broekzak te pakken gekregen, die ze nu dan ook op startte en de camera te pakken kreeg. ''Oke.. prima..'' Mompelde ze voor zichzelf, zachtjes zodat het dan ook onverstaanbaar was voor haar vriend waarmee ze de Pier onveilig ging maken.
Net toen ze de foto gemaakt had, gaf de draaimolen een licht schokje, waarvan zij verschoot en een beetje onstabiel haar evenwicht terug vond op het paard die ook begon te bewegen. Daar had ze niet op gerekend, waardoor ze nu -ondanks het lichte bewegings vermogen- met beide handen, terwijl ze zo snel mogelijk haar mobiel weer op had geborgen, zich aan de nek van het paard vastklamde en ervoor zorgde dat ze niet op haar plaat ging midden op die houten vloer van de draaimolen. ''Whoa, dat was eng. En we zijn nog niet eens begonnen.'' Zei ze met een scheve grijns naar Ty, terwijl de attractie gewoon rustig doorging met draaien en een jongen en een meisje achter hun de lol van hun leven hadden. Best schattig hoe ze met elkaar omgingen, zou het een stelletje zijn? Achja, ze vond ze er lief uit zien bij elkaar. Charlene glimlachte terwijl ze naar hun keek. Net de kleine Ty en kleine Charlene. ''Hochik!'' Riep ze, toen ze met beide benen op een stijgbeugel was gaan zitten, die trouwens te klein van maat was. Haar voeten knelden lichtjes af, dus douwde ze er alleen de punten van haar schoenen erin. Na enkele minuten stopte de draaimolen en stapte ze van het dier af. ''En wat wou je nu gaan doen?'' Grijnsde ze naar de jongen, waar ze een arm om zijn middel heen sloeg en hem zou volgen naar de volgende attractie. Zijn keuze, daarna de hare weer.

Het was grappig om te zien hoe vele ogen hen volgden naar de draaimolen en hij was dan ook blij dat Charlene meewerkte, anders zou hij echt als een idioot overkomen. Charlene nam soepel plaats op het paard en de manier waarop ze het deed was een stuk charmanter dan dat hij het had gedaan. "Ziet er goed uit hoor Char!" zei hij lachend tegen haar. Gelukkig waren de paarden wel stevig genoeg voor twee melig tieners, want hij had liever niet dat hij bekend zou staan als de jongen die de draaimolen gesloopt had. Hij grinnikte bij het zien van de onhandigheid waarmee Charlene haar mobiel uit haar tas viste, maar pas toen ze haar mobiel echt vast had besefte hij dat ze een foto wilde gaan maken. Ty overweeg even of hij moest wegduiken voor zijn eigen bestwil, maar besloot dat uiteindelijk niet te doen. In plaats daarvan glimlachte hij extra mooi voor de camera, ten slotte kon hij beter proberen het beste van de foto te maken. Charlene kennende zou ze deze foto zo op facebook zetten. Hoewel hij het probeerde kon hij een harde lach niet onderdrukken toen Charlene bijna van het paard viel toen deze in beweging kwamen. Heel lang kon hij niet lachen, want ook zijn eigen paard begon te bewegen. Ongemakkelijker kon haast niet voor hem, maar door wat te schuiven en draaien wist hij een houding te vinden die niet al te pijnlijk was. "Zeker eng, die paarden zijn toch een stuk wilder dan ik had gedacht.." reageerde hij lachend op Charlene haar woorden. Toen het dier eindelijk stopte stapte hij snel af en ging naast Charlene staan, die een arm om zijn middel heen Sloeg. Na haar vraag keek hij speurend over de kermis uit en zijn blik bleef hangen op het spookhuis. Hij sloeg ook zijn arm om haar heen en leidde haar weg van de draaimolen. "Het spookhuis! Dat durf je wel hè schat?" zei hij enthousiast, één van de leukste attracties wat hem betreft. Terwijl ze over de kermis liepen richting het spookhuis besefte Ty dat ze voor de onbekende mensen en waarschijnlijk uitzagen as een verliefd stelletje. Hij glimlachte, hoewel hij wel beter wist dan dat, vond hij het toch ook wel leuk.

Charlene had het leuk gevonden dat Ty nu een attractie mocht uitkiezen, maar enkele tellen later, toen ze samen over de pier weer liepen -arm in arm-, vond ze het toch wat minder worden. Ze had geen idee wat hij in zijn hoofd had gehaald, maar aan die grijns op zijn gezicht te lezen, vond ze het best wel eng worden. En voordat ze ook maar kon vragen wat hij zich precies in zijn hoofd haalde, vertelde hij het wel. Ohnee, het spookhuis. ''Gheghe, jahoor.'' Zei ze een tikje met een trillende stem, maar liet dat snel wegvoeren doordat ze haar keel schraapte en het antwoord nogmaals zei met een wat stoerdere -nep opgezette- stem. Ze porde hem in zijn zij, en grijnsde toen ook even. Het spookhuis was niet haar favoriete attractie, dat was zeker, maar hij stond ook niet onder aan haar lijstje. Oke, dit kon misschien toch wel leuk worden, ze was toch niet in haar eentje, maar met een hele leuke jongen. Normaal zou ze never nooit zo'n attractie ingaan, maar als ze met iemand was dan was het natuurlijk veel minder eng.
Eenmaal dat ze voor het huis stonden, kreeg ze al kippenvel. Bij het kassahokje voelde ze zich al minder op haar gemak. Al heel haar leven had ze het niet zo op spookhuizen, maar hield dat voor zover ze kon verborgen omdat ze wist dat anderen haar alleen maar op zouden stoken en bang zouden maken. Achter de kassa zat een man met een brede grijns, een gemaakte grijns, net echt, waardoor er een rilling over haar rug schoot. 'Wat kan ik voor jullie doen?' Zei hij met een té hoge stem, als het aan haar lag. Ze huiverde. ''Ja, Ty, haal eens twee kaartjes voor ons.'' Sprak ze zachtjes, maar wel op een soortzelfde toon als de man had gepraat, opzettelijk. Ze haalde haar arm uit de zijne en ging vast voor het spookhuis staan, in de rij. Niet dat de rij al te lang was, maar lang genoeg om nog eventjes te wachten tot haar kamergenoot klaar was met kopen.

De manier waarop ze reageerde verraadde dat ze het niet helemaal een geslaagd plan vond, maar ze herstelde zich door het nogmaals te zeggen, dit keer wat zelfverzekerder. Net toen hij wilde zeggen dat het niet perse hoefde, voelde hij de por in zijn zij en zag hij de grijns op haar gezicht. Ach, ze zou het vast wel aandurven, hij was er tenslotte bij om haar te vergezellen. De man achter de kassa was een beetje een eng figuur en Ty bekeek hem nieuwsgierig. Blijkbaar gaf hij Charlene net iets te veel de kriebels, want ze droeg hem op de kaartjes te kopen en liep vervolgens naar de rij. Hij had al geknikt en richtte zich nu op de man. “2 kaartjes dus.” zei hij kort terwijl hij het geld in zijn handen drukte. Na de kaartjes aangepakt te hebben voegde hij zich weer bij Charlene in de rij. Het was gelukkig een spookhuis waarbij je in een karretje zat, dus ze konden niet vast komen te zitten. Vast zitten als in niet meer verder durven. Het duurde maar heel even voor ze in een karretje konden gaan zitten. “Dames eerst,” zei hij met een galant hand gebaar. Toen zij zat schoof hij naast haar in het karretje en trok de veiligheidsstang naar beneden. “Ik ben er om je te beschermen Char..” zei hij op een rustige toon, om aan te geven dat hij het niet bedoelde als plagerij, maar dat hij het echt begreep als ze het eng vond. Zelf hield hij er wel van, maar sommige mensen vonden het gewoon écht eng. “Als het te eng wordt verstop jij je maar onder mijn arm, ofzo.” Voegde hij er nog aan toe. Echt verstoppen zou moeilijk worden, maar ze kon zich prima tussen zijn armen wringen als ze dat zou willen. De stang was niet echt strak en Charlene was ook nog eens dun. Het karretje kwam schokkerig in beweging en ze gingen door de deuren die openklapten, de duisternis tegemoet. “There we go.” Zei hij het een vermakelijke grijns op zijn gezicht. Snel wierp hij een blik op Charlene, maar hij kon haar gezichtsuitdrukking niet goed zien doordat de eerste ruimte heel donker was. Een plotselinge dreun deed hem opkijken en hij zag een levensechte zombie in de hoek bewegen, die eng verlicht was.

Charlene giechelde zenuwachtig toen Ty zei dat ze zich gerust onder zijn arm mocht verstoppen en toen ze een aantal flapjes over zich heen voelde gaan, kon ze nog net een gil onderdrukken door haar hand voor haar mond te slaan. Meteen daarna volgde er een skelet dat voor hun gehangen werd met als effect een harde lach van boven, een zwart plafond en zo hard als het karretje kon schoot die meteen schokkerig naar voren en leek die wel hard door het spookhuis te racen. Vele verschrikkelijke poppen hingen er met veel bloed en sommige leken zelfs wel echt, of wacht.. waren dat niet gewoon echte mensen? Het ritje leek maar niet op te houden en met een klap kwam het karretje tot stilstand. Hoorde dat nou bij de show, of was er een storing bezig? Vlak voor een soort van afgrond, wat gewoon een achtbaan stukje naar beneden was en vervolgens weer aan de andere kant weer omhoog kwam -wat voor hun op dit moment niet zichtbaar was-, leken ze te stoppen en boven hun hing een gezellig vermakelijk, bloederige baron die een afgrijselijke blik op zijn gezicht had staan. Daarbij bewoog die ook nog eens. Nogmaals stootte Charlene een nog zenuwachtigere, angstigere giechel uit en verstopte zich daarna daadwerkelijk onder Ty zijn arm, door gauw zijn linkerarm te pakken en die om haar heen te slaan. ''Je bent zo heerlijk warm,'' verzon ze gauw als smoes. Dat was ook wel waar, maar het was eerder omdat ze daadwerkelijk bang was. Ze had het nooit zo op spookhuizen gehad, en dat bleef dan ook zo. Voor haar gevoel stonden ze nu dan al twee minuten stil, en als bevestiging van haar ernstige voorgevoel klonk er dan ook een beangstigende diepe stem door de speakers. 'Blijft u rustig zitten, er is een storing, die wij zo snel mogelijk repareren.' ''Leuk.'' Riep Charlene sarcastisch en hoorde vanuit de verte, ver achter hun, een antwoord op haar opmerking, waardoor ze even moest lachen. Maar veel tijd had ze daar niet voor, meteen kwamen ze schokkerig weer naar voren en vlogen ze dan ook hard naar beneden, waardoor Charlene van schrik een harde gil slaakte en zich aan Ty vastklampte van angst.