sunshine

De zon brandde op je huid. Het was heerlijk weer vandaag en geen wolkje aan de lucht. Ouders gingen met hun kinderen een dagje naar zee of naar de pier naar een van de zovele dingen die er te doen waren. Je hoorde ze roepen als hun kleine kinderen te ver weg waren. Die begonnen dan te zagen dat ze wel oud genoeg waren en heus niet verloren zouden lopen. Er waren ook tieners die samen op de pier wandelden. Romelu keek ze even aan met zijn donkere ogen. Zijn bovenlichaam was ontbloot waardoor je zijn gespierde lichaam kon zijn. Zijn ravenzwarte rastahaar had hij in een soort staart gedaan. Het zat zoveel makkelijker dan los en was ook best sexy. Niet dat hij dat zelf bepaalde of het sexy was of niet maar sommige meiden vonden het blijkbaar wel leuk om te zien. Waarschijnlijk gewoon door zijn sixpack en zijn nieuwe lippiercing. Aan de rechterkant van zijn onderlip pronkte een prachtige piercing. Het zilveren ding weerspiegelde lichtjes in de zon. Hij had een witte korte broek aan en witte sneakers. Mensen zouden het zo typisch iets voor negers vinden om witte kleren te dragen maar hem kon het niets schelen. De gele band van zijn onderbroek kwam een klein beetje boven zijn short uit. Hem maakte het totaal niet uit wat mensen van hem dachten. Maar ze moesten hem niet uitdagen want dan konden ze klappen verwachten. hij was een geweldige kerel en zachtaardig maar niet als je hem uitdaagde. Hij had dan wel geen strafblad maar hij had genoeg uitgestoken. Zijn half jaar in Parijs had hem hard gemaakt. De achterbuurten hadden hem gemaakt tot wat hij was. Van de o zo brave jongen tot de kerel die er nu wel eens op durfde te slaan. De Romelu die zijn familie dacht dat hij was, was ver weg. Niet dat hij er spijt van had, hij kon nu zijn plaats verdedigen. Hij wist zich goed op te werken in een groep. hij was vaak een underdog geweest. Ze hadden hem altijd onderschat door zijn vriendelijkheid. Zo was hij nog steeds, mensen die niets mis deden zouden geen meppen krijgen, 1 arrogante blik en je kreeg meppen. Romelu leunde tegen een van de baren aan en keek naar de zee. De wind blies in zijn haren. Hij had zijn donkere ogen samen geknepen en staarde naar de mensen. Ze vlogen ineenkeer open. Tussen de mensen leek hij iemand te herkennen. Hij kneep zijn ogen weer samen, geconcentreerd. Waarom herkende hij haar niet? Hij wist dat hij ze al ooit eens had gezien, hij vergat nooit gezichten. Het een keer verpesten was het dus altijd verpesten bij hem. Hij was hard net als het leven. Hij wendde zijn blik weer op het niets. Hij had vandaag geen zin om zijn hoofd te breken over een vage bekende. Hij kon beter wat genieten van de zon en het heerlijke weer, dat zorgde ervoor dat hij kalm was.

[& paul]

Terwijl hij de spullen naast zich inspecteerde, deed Paul zijn shirt uit en deed een driekwart spijkerbroek aan. De spijkerbroek zat vol scheuren, maar het was wel handig te gebruiken om naar het strand te gaan. Zijn overige spullen borg hij zorgvuldig op, zodat deze niet nat zouden worden van het aantal druppels dat soms van de rotswanden gleden. Hij had een dag geleden ook al gemerkt dat heel zijn shirt doorweekt was dankzij die druppels. Zijn ijsblauwe ogen keken even peinzend naar de rotswand, maar toen hij zeker was dat hij zijn spullen goed opgeborgen had en de slaapzak opgerold onder een steen had gestoken, besloot hij om te vertrekken. Zijn hoofd had hij voorzichtig gebogen, zodat hij deze zeker niet zou stoten tegen een steen. Niemand hoefde van hem te weten dat hij sliep, at en dronk in een grot. Hoe hij aan zijn geld kwam, hoefden de rest ook niet te weten. Hij spendeerde zijn weekenden door te gaan werken in een garage. Vandaar dat hij zondagnamiddag ook altijd zo afgepeigerd ging slapen, omdat hij die volgende dag erna gewoon weer school had. Hij had al tegen zijn baas gezegd dat hij de hele vakantie fulltime zou komen werken, dus dat zou voor hem geen uitgaan worden of andere crap dat jongeren van zijn leeftijd vaak deden. Het interesseerde hem geen reet wat anderen van hem dachten. En diegene die zo stoer was om zijn mening luidop tegen hem te zeggen, kreeg klappen, zo simpel was het. Toch kon hij niet nalaten dat het meisje die hij een paar dagen geleden ontmoet had in zijn hoofd bleef spoken. Niet als een of andere kalverliefde of zo, maar eerder omdat ze het lef had gehad om tegen hem te blijven praten. Om niet af te haken al bij de eerste keer dat hij haar zag. Dat was best wel stoer en verdiende ook respect, vond hij. Waarschijnlijk was het voor de andere mensen een kwestie van doorzetten bij hem tot ze zijn respect meer dan ooit verdienden. Ach ja, wat kon het hem ook schelen? Hij interesseerde zich niet voor mensen. Of toch wel? Hij schudde zijn hoofd even. Hij wist het niet. Hij kende zichzelf af en toe niet meer. Maar ja, wat wilde je, met zo’n vader? Zuchtend keek hij naar een krasje dat zich op zijn linkerborst bevond. Kalm wreef hij er even over en negeerde het verder.
Pauls ogen gleden over de verschillende mensen die zich op het strand bevonden. Hij liet zijn blik glijden naar de meisjes, maar niemand trok zijn aandacht echt voldoende om er langer dan twee seconden naar te blijven kijken. Dat er meisjes waren die topless waren, interesseerde hem niet. Tja… Hij was niet zoals jongens van zijn leeftijd. Die zouden allang hun ogen hebben uitgekeken naar alle meisjes die hier lagen, hij niet. Nee, mocht hij ooit een vriendin krijgen, dan zou ze zeker kunnen zijn dat hij trouw aan haar bleef. Verward schudde hij zijn hoofd even. Een vriendin? Yeah right, in her dreams! Hij ging echt niet met meiden op de proppen. Trouwens, elke meid die hij tegenkwam, zou hem sowieso al een creep vinden omdat hij zo bot deed. Nee, meiden liet hij maar over aan andere jongens die zich er wel voor interesseerden. Boos schudde Paul zijn hoofd. Waar dacht hij nu toch allemaal aan? Hij was zo verward. Dat kwam ook deels door de ontmoeting met het meisje een paar dagen geleden. Hij was sinds dien pas echt weer in contact gekomen met mensen. Het had hem laten zien hoe sommige karakters in elkaar zaten en hoe het meisje meerdere emoties bezat. Hij schudde zijn hoofd opnieuw even en keek naar het zand, waarna hij langzaam doorliep. Waarom kon hij gewoon niet normaal zijn? Waarom moest hij zo’n verschrikkelijk verleden achter de rug hebben en kon hij er niet normaal mee omgaan? Waarom kon hij gewoon niet normaal doen tegen zijn medemensen en gedroeg hij zich al om de kleinste dingen als een ass? Hij wist het niet. En al zou hij… Pauls gedachten werden ruw onderbroken toen hij met zijn hoofd ergens tegenaan botste. Hij deinsde achteruit, balde zijn vuisten en keek diegene die voor hem stond woedend aan. ‘What the…, jij komt me bekend voor!’ snauwde hij, maar de verbazing was meer te horen dat het snauwen. Kwam hij niet soms op tv…? Woedend schudde Paul zijn hoofd. Kon hem dat wat schelen! Die eikel stond in zijn weg. Focus, Paul, focus!