In the silence of the night

Het was vreemd stil in de game hall, de meeste machine's stonden uit en ook de bar was gesloten. Niet gek, als je bedacht dat het drie uur s'nachts was. Door de ramen viel een zwak maanlicht naar binnen, die er voor zorgde dat er lange schaduwen op de muren danste. Een klein lichtpuntje van een brandde sigaret lichtte op in de duisternis, kennelijk was er toch iemand die zich op dit tijdstip nog in de game hall bevond. Mike had de slaap niet kunnen vatten, had uiteindelijk een trainingsbroek en een shirt aan gedaan en naar de game hall gelopen. Zijn bruine haren waren ongekamd en enkele bruine plukken vielen in zijn ogen. Zwijgend staarde hij naar de foto in zijn hand, nam zo nu en dan een trekje van zijn sigaret. Het kleine beetje licht van de maan, was om te kunnen zien wie er op de foto stonden. Al had hij dat ook geweten, als hij dit niet had kunnen zien. Mike drukte zijn sigaret uit in de asbak, waar nog twee smeulende pukken in lagen. Een moment overdacht hij een vierde op te steken, maar hij bedacht zich. Zijn ogen had hij nog altijd op de foto gericht, zacht beet hij op zijn lip. Sloot zijn ogen, het koste hem meer moeite dan normaal zijn gevoelens niet in de vrije loop te laten. "Gefeliciteerd mam." de woorden waren zo zacht, dat als er iemand in de buurt was geweest die het niet had kunnen horen. Met de rug van zijn hand streek Mike langs zijn ogen, al wis hij dat er geen tranen waren. Aarzelend viste hij zijn aansteker uit zijn zak, hield hem vlak bij de foto. Zodat hij alles kon zien, tot in de kleinste details. Al zijn aandacht ging naar de vrouw op de foto, die met haar arm om een jongen van een jaar of veertien had geslagen. Hij stak minstens vijf centimeter boven haar uit. De bruine haren van de vrouw, vielen golvend over haar smalle schouders. Haar blauwe ogen keken vrolijk in de lens, maar als je goed keek kon je er verdriet in lezen. Ze was jong, ergens begin dertig. Toch waren er op haar gezicht sporen van het verleden te zien. Met zijn vinger streek Mike voorzichtig over het gezicht van de vrouw, zijn moeder. Het was nu al meer dan vier jaar geleden dat hij haar had gezien. De laatste keer was op het vliegveld in Italië geweest, ze had hem in haar armen genomen en hij had het idee gehad dat ze hem het liefst vast had gehouden. Tot het vliegtuig met daarin enkel Ricardo was op gestegen, maar hij had zich heel voorzichtig los gemaakt. Had gezegd dat hij dit moest doen, voor haar en voor Rhiannon. Hij had zich bij zijn vader gevoegd en samen waren ze het vliegtuig naar Engeland in gestapt. Mike haalde huiverend adem, zou zijn moeder ook zijn gestorven als hij bij haar en zijn zusje in Italië was gebleven? Een zucht verliet zijn keel, langzaam kwam hij overeind. Sloeg met zijn vuist tegen de muur, voelde hoe hij zijn knokkels ontvelde maar sloeg er geen acht op. Nogmaals sloeg hij tegen de muur, om er vervolgens tegen aan te gaan zitten. Een moment sloot hij zijn ogen, hij haatte dit.

Rhiannon staarde naar de grond. Slapen kon ze niet op deze avond. Helemaal gehuld in het duister stond ze ergens in een hoek van de gamehall. Bang om zich toch te tonen in deze staat. Hoe ze er nu uitzag was niet echt te schatten. Haar ogen waren rood van de tranen die waren gevallen, haar haar hong stijl langs haar schouders, en ze was gekleed in een simpele joggingsbroek en een topje. Nog steeds kon ze niet vatten dat zowel haar moeder en haar voormalige vriend gestorven waren. Er was nog niemand dat ze had gezien die ze kende, en eigenlijk hoopte ze er deze avond ook niet meer op. Rhia plaatste haar rug tegen de muur en zuchte diep. Meteen staarde ze ook naar de plafond en ademde ze diep in. Vandaag was de dag dat haar moeder zou verjaren maar nog geen jaar terug was ze erachter gekomen dat haar moeder gestorven was, dat zij haar had gevonden, dat Alessandro haar toen had getroost. Dat zij toen in alle paniek naar haar broer had gebeld, en met bevende stem verteld dat hun moeder gestorven was. Dagen lang was ze toen kapot geweest. Opeens hoorde ze ergens gebonk tegen de muur. Angst bekroop haar. Wie was er hier? Aarzelend begon ze in de richting van het gebonk te gaan. Wat als daar nu iemand zat die haar wou aanvallen? Nee, dat kon niet. Het zou vast gewoon zo'n kleinkind zijn ofzo. Heel zacht ging ze verder. Maar opeens hoorde ze niets meer. 'I.is hier iemand?' Sprak ze aarzelend. Aangezien ze niet wist hoe ze verder moest bleef ze gewoon staan. Weer rolde er een traan over haar wang en die spletste kapot op de grond. Het meisje had geprobeerd om een muur om haar te bouwen, maar die was ingestort op het moment dat ze hier was aangekomen. Ze had Mike nodig, of Yannick. Of iemand die er voor haar kon zijn in deze tijd.

Zwijgend staarde Mike naar de foto in zijn hand, al kon hij nu zelfs de gestaltes die er op stonden niet meer van de achtergrond onderscheiden. Het was te donker, waar hij zat kwam het zwakke maanlicht dat door het raam naar binnen viel niet. Toch slaagde hij er in zicht het gezicht van zijn moeder zonder enige moeite voor de geest te halen. Haar blauwe ogen, die Rhiannon van haar had mee gekregen. Haar bruine golvende haar, de zachte trekken rond haar lippen. Hij beet op zijn lip, legde zijn hoofd tegen de muur. Het zachte geluid van voetstappen deed hem op schrikken uit zijn gedachte. Zijn bruine ogen dwaalde door de ruimte, maar het was te donker om iemand te kunnen zien. Langzaam kwam hij overeind, zijn hand ging onwillekeurig naar het mes in zijn riem. Direct trok hij zijn hand weer terug. Wie hier ook was, hij of zij was zeker geen bedreigen. Hij had dat mes nergens voor nodig. Zou degene die hier in de Game hall was hem hebben gehoord? Waarschijnlijk wel, zijn gebonk op de muur had hem waarschijnlijk verraden. 'I.is hier iemand?' hoorde hij plots een bekende stem zeggen. Rhiannon, hij herkende de stem van zusje direct. Kon horen dat ze had gehuild of huilde, dat kon ook. "Rhian." zei hij zacht, wetend dat zijn zusje zijn stem met het lichte Italiaanse accent zou herkennen. Aarzelend liep hij op de plek af waar hij zonet haar stem vandaan had horen komen. Door het kleine beetje licht dat de maan hen schonk kon hij haar gestalte zien, vlak voor haar hield hij halt. Viste zijn aansteker uit zijn broekzak, hield het vlammetje bij haar gezicht zodat hij de uitdrukking op haar gezicht kon zien. Haar ogen waren rood van het huilen, en vage traan sporen liepen over haar wangen. Hij was zich er van bewust dat de hand waarin hij de aansteker hield bloede, maar sloeg er geen acht op. Na enkele seconden liet hij de aansteker zakken, om hem vervolgens weer in zijn zak te laten glijden. Aarzelend sloeg hij zijn armen om zijn zusje heen, trok haar tegen zich aan. Behalve de naam van zijn zusje had hij nog geen woord gezegd, simpelweg omdat hij niet wist wat. Zodra hij zijn zusje had gezien, in het licht van zijn aansteker had hij geweten dat haar muur gevallen was. Wat hem dat had verteld wist hij niet, maar het was zo. Misschien omdat haar blauwe ogen weer even open waren als vroeger?

Rhiannon zag opeens een vlam voor zich opduiken uit de duisternis. Tot haar grootste opluchting was het Mike. Dus hij had dat gebonk veroorzaakt? Toen het licht verdween sloeg hij zijn armen om haar heen en zij deed hetzelfde bij hem. Ze plaatste haar hoofd tegen zijn schouder en zuchtte diep. Ze moest zich sterk houden maar net op deze dag lukte dit haar niet meer. Alsof ze Mike weer opnieuw zag vertrekken naar Engeland met Ricardo. Een rilling trok over haar rug toen ze aan die man dacht. Die klappen die ze had gekregen leek ze weer opnieuw te voelen, de woede die ze in Mike's ogen had gezien. Alles kwam even terug in haar geheugen, zonder enige aanleiding. Ze trok hem dichter tegen zich aan en huiverde even, bang om hem als nog voor haar ogen te zien verdwijnen. Woorden vond ze niet op dit moment. Ze was bang, bang om iets fout te zeggen. Om Mike kwaad of verdrietig te zien door haar toedoen. Rhiannon liet hem iets of wat losser maar nog steeds stond ze tegen hem aan, de tranen in haar ogen die er niet meer uit wouden komen. De gehele tijd dat ze hier was had ze gehuild om haar moeder en Alessandro en alle andere mensen die ze misten. Maar nu hield ze haar tranen in. Mike moest haar niet zien huilen, niet nog eens.

[Ich ben inspiloos]

In zwijgen gehuld stonden ze tegen over elkaar, Rhiannon sloeg haar armen om hem heen toen hij dat deed. Hij voelde dat ze haar hoofd tegen zijn schouder legde, sloot een moment zijn ogen. Wist niet wat hij moest zeggen, bang zijn zusje nog meer verdriet te doen. Hij opende zijn ogen, merkte dat hij de foto nog altijd in één van zijn handen had. Maar deed niet de moeite hem weg te stoppen, omdat hij Rhiannon dan los zou moeten laten. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, voelde dat Rhiannon hem dichter tegen zich aan trok en huiverde. Alsof ze bang was dat hij zou verdwijnen. Maar hij was niet van plan haar weer achter te laten. Beide hadden ze nog geen woord gesproken. Waarschijnlijk slaagde ze er geen van beide van de juiste woorden te vinden. Zouden ze blijven zwijgen, tot één van hen er uit eindelijk in zou slagen. Ze merkte dat Rhiannon hem wat losser liet, hij volgde haar voorbeeld maar hield zijn armen nog altijd om haar heen liggen. Behalve hun ademhaling was er weinig te horen, kennelijk was Rhiannon gestopt met huilen. Hij vroeg zich af of ze zich groot hield voor hem. Of ze niet wou dat hij haar zag huilen. Een onhoorbare zucht verliet zijn keel. Zijn gedachten dwaalde af naar het moment dat hij en Ricardo Italië hadden verlaten. De blik in de ogen van zijn moeder, was hem altijd bij gebleven. Het verdriet, het stille smeken. Maar hij was gegaan, simpelweg omdat hij destijds had gedacht dat dat het beste was. Nu was hij daar niet meer zo zeker van. Hij beet op zijn lip, richtte zijn ogen op Rhiannon. Al kon hij haar gezicht niet zien, nogmaals zocht hij vergeefs naar woorden maar slaagde er niet in die te vinden.

Rhiannon haalde diep adem. Waarom was ze niet in staat om te spreken tegen haar broer? Buitein het feit dat ze bij elkaar stonden zou je denken dat ze elkaar niets eens een woord waardig waren. Maar niets was minder waar, ze wou hem zoveel vertrellen maar vond de juiste woorden niet eveneens als hij zelf waarschijnlijk. Kort gingen haar gedachten naar Yannick, hij liet niets meer van zich horen, ze wist zelf niet of hij ook hier heen was gekomen. Misschien had Mike toch gelijk gehad en was Yannick niet degene waarmee ze haar verdere leven wou delen, misschien zat Alessandro nog te diep in haar geheugen. Het meisje snikte even en beet even op haar onderlip. Mike had al die tijd gelijk gehad, daar kwam ze nu pas achter. Maar dat besloot ze hem niet te zeggen want dan kon ze wel een 'ik zei het je toch' verwachten, en daar had ze nu geen zin meer in. 'Mike,' Piepte ze zachtjes tegen hem. Eindelijk, het eerste woord was gezegd nu de rest nog. Maar wat moest ze zeggen, dat hij niet op muren hoefde te bonken? Dat ze hem had gemist, ze wist het helemaal niet meer. Eerst had ze het allemaal geweten, maar nu was ze de woorden kwijt en het leek ook wel of ze niets anders meer kon zeggen buiten de naam van haar broer. Even staarde ze de duisternis in en zuchte diep. Nee, ze vond niet de woorden om een gesprek met hem te beginnen.

Vergeefs zocht Mike naar woorden, maar slaagde er niet in ze te vinden. Iets wat hem vaker over kwam, toch irriteerde het hem elke keer weer mateloos. Ook nu wou hij dat hij woorden had. Het was vreemd dat broer en zus niet wisten wat ze tegen elkaar moesten zeggen. Voor al nu ze elkaar een tijdje niet hadden gezien, je zou toch zeggen dat ze vragen hadden voor elkaar. Maar toch schoten hem geen woorden te binnen, staarde hij zwijgend voor zich uit. Het enige waaraan je kon zien dat ze elkaar kende, was het feit dat ze elkaar vast hielden. Anders had iemand die hen had gezien, waarschijnlijk gedacht dat ze compleet vreemde van elkaar waren. Hij hoorde Rhiannon snikken, streek met zijn hand zacht over haar rug. Vroeg zich af waar ze op dit moment aan dacht. Aan hun moeder? Aan Alessandro? Of aan iets anders? Hij wist dat hij het haar kon vragen, maar was bang haar pijn te doen. Hield dan ook zijn mond. 'Mike,' hoorde hij Rhiannon plots zeggen, al kon je het beter piepen noemen. Toch klonk het vertrouwd, hij richtte zijn blik op haar. Het maakte hem niet uit dat hij haar gezicht niet kon zien. Hij verwachtte dat er wat zou volgen, woorden die er voor zouden zorgen dat ook hij weer wist wat hij moest zeggen. Maar ze bleven weg, de stilte keerde terug. Mike probeerde weer de juiste woorden te vinden. De stilte leek steeds drukkender te worden, hij wou hem dan ook maar al te graag verbreken. Vervloekte zichzelf om het feit dat hij geen woorden had, staarde zwijgend voor zich uit. De foto in zijn hand ritselde zacht toen hij zijn hand bewoog, voor een moment sloot hij zijn ogen. "Ik heb je gemist." fluisterde hij uiteindelijk, richtte zijn blik op Rhiannon. Meer wist hij niet te zeggen.

Rhiannon wou het uitgillen van irritatie omdat ze geen woorden vond. Normaal wist ze altijd wel wat te zeggen tegen hem, of hij tegen haar. Maar nu was het gewoon stil tussen hun. Een stilte voor de storm misschien? Zachtjes hoorde ze de vier woorden die ze zelf ook had willen zeggen en meteen nam ze hem weer wat steviger beet. 'Ik jou ook Mike, ik jou ook.' Ze ademde even diep in. Misschien kon ze nu wel gaan beginnen praten. Aan stilte hadden ze beide niets dat was wel duidelijk op dit moment. 'Hoe is het met je? En met Iris?' Eindelijk was er spraken van een beginnen gesprek. De twee belangrijkste vragen had ze zonet gesteld, straks of morgen zou ze Iris gaan opzoeken. Het was al veel te lang geleden dat ze nog eens met haar had gesproken. Weer flitste Yannick maar ook Alessandro aan haar voorbij. Twee verloren liefdes, de een verloren aan de dood en de ander hoogstwaarschijnlijk aan iemand anders. Liefde was niet voor haar weg gelegd blijkbaar. Daar kwam ze natuurlijk ook weer veel te laat achter. Twee keer een gebroken hart, een derde keer zat er voor haar niet meer aan te komen. Daar was ze zeker van. Maar ze hoopte wel dat het goed ging tussen Mike en Iris, ze waren al altijd zo'n mooi koppel geweest dus ja. Ook was ze er zeker van dat hij het roken nog steeds niet had gelaten. Al kon ze hem daarvoor haten, aangezien het bijna zijn dood had betekend. Maar Mike kon er niet mee stoppen, dat was een feit. Wel was zij gestopt met het snijden in haar armen, ze had het aan Yannick en Mike belooft om ermee te kappen en het was haar gelukt ook.

Hij had de stilte verbroken, de stilte die elk moment zwaarder leek te worden. Alsof er iets dreigend's boven hen hing, het bezorgde Mike een onbehaaglijk gevoel. Het was alsof er elk moment iets een vulkaan tot uit barsten kon brengen. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, merkte dat Rhiannon hem steviger beet nam. Drukte haar zacht tegen zich aan. 'Ik jou ook Mike, ik jou ook.' hoorde hij haar zeggen, hij glimlachte even. Maar die glimlach vervloog vrijwel direct, hij staarde voor zich uit. Weer in zwijgen gehuld, maar wist vrij zeker dat Rhiannon nu wat zou zeggen. 'Hoe is het met je? En met Iris?' vroeg Rhiannon. Mike beet op zijn lip, hij was er deze avond redelijk in geslaagd om niet aan Iris te denken. Zijn moeder had een groot deel van zijn gedachte's beheerst, maar nu Rhiannon de naam van zijn vriendin. Of eigenlijk ex-vriendin noemde, kwam ze terug in zijn gedachten. "Met mij gaat het wel." zei hij, staarde voor zich uit. "Het is uit. Een vriendin van Iris zoende me, en nou ja ik zoende terug. Maar ik voel niks voor haar, het was een reactie ik duwde haar weg zodra ik in de gaten kreeg wat ik deed. Maar Iris had het gezien, en ze denkt dat ik wat met die vriendin heb. Dat ik niet meer van haar houdt." zei hij, zijn stem leek te breken. Hij zuchtte onhoorbaar. Hij wou Iris terug, maar wist niet hoe hij haar er van moest over tuigen dat hij nog steeds van haar hield. Dat het voorval met Blake en hem niks betekende. "Hoe gaat het met jouw?" vroeg hij zacht. "En met Yannick?" voegde hij er aan toe. Hij had de jongen met wie zijn zusje had één maal gezien. Op zich had de jongen hem aardig geleken, maar toch was hij er niet zeker van geweest of hij geschikt was voor Rhiannon. Toch hoopte hij dat die twee nog bij elkaar waren, hij wou zijn zusje niet nogmaals zo gebroken zien als na de dood van Alessandro.

Eindelijk begonnen ze echt te communiceren met elkaar. Alleen viel haar mond open zodra Mike vertelde over het feit dat hij en Iris uit elkaar waren. Dat kon toch niet? Ze waren zo mooi samen. Een beetje verbouwereerd keek ze hem aan en dacht even na. Dus die vriendin van Iris had hem gekust, hij had haar weg geduwd maar te laat aangezien Iris het gezien had. Oke, eigenlijk had Mike haar meteen moeten wegduwen maar ja. Ze zou nu geen schuldige gaan aanwijzen. 'Sorry, ik had er niet moeten achter vragen. Wil je dat ik anders eens met haar praat?' Ergens voelde ze zich verplicht om met Iris te praten. Mike was er kapot van, dat hoorde je gewoon aan zijn stem alleen al. Zachtjes streek ze hem over zijn rug en haalde even diep adem. 'Ik weet niet echt hoe het met me gaat, goed denk ik wel.' Kort staarde ze naar de grond en aarzelde een moment om tegen hem te liegen. Maar ze wist dat hij het toch zou merken. 'Het is voorbij. Hij laat niets meer van zich horen, ik weet zelfs niet of hij hierheen is gekomen. Je had gelijk Mike, al die tijd had je gelijk.' Sprak ze kalm. Ja ze voelde zich rot omdat het voorbij was. Nee, niet zo erg als toen met Alessandro. Yannick kende ze misschien vijf maanden, Alessandro had ze heel haar leven bij haar gehad.

Door de duisternis kon hij niet zien hoe Rhiannon reageerde op zijn woorden. Wat zou ze van hem denken? Hij had de kus van Blake beantwoord, heel even dat wel, maar toch. Een moment sloot hij zijn ogen, beet op zijn lip. 'Sorry, ik had er niet moeten achter vragen. Wil je dat ik anders eens met haar praat?' zei Rhiannon, Mike voelde dat Rhiannon met haar hand over zijn rug streek. Hij opende zijn ogen, dacht na over haar aanbod. Het voelde niet goed om zijn zusje een probleem te laten op lossen dat hij had veroorzaakt. Toch was haar aanbod verleidelijk, Mike wist dat Rhiannon en Iris elkaar mochten. Misschien dat Iris, zijn zusje wel zou geloven. "Het geeft niet." reageerde hij op haar eerste woorden. "Ik weet het niet, ik moet eerst zelf nog maar eens met haar gaan praten. Denk ik." zei hij zacht. Merkte dat zijn stem nog altijd on vast klonk, iets wat hem lichtelijk irriteerde. Hij dacht aan Iris, de blik in haar ogen. Schudde langzaam zijn hoofd. 'Ik weet niet echt hoe het met me gaat, goed denk ik wel.' antwoorden Rhiannon. Er volgde een korte stilte, voor ze antwoord gaf op zijn tweede vraag. 'Het is voorbij. Hij laat niets meer van zich horen, ik weet zelfs niet of hij hierheen is gekomen. Je had gelijk Mike, al die tijd had je gelijk.' zei Rhiannon, haar stem klonk verrassend kalm. "Ik wou dat ik ongelijk had." zei hij zacht. Een zucht verliet zijn keel. Het leven was oneerlijk. Waarom verloor Rhiannon eerst Alessandro en liet haar nieuwe vriend haar vervolgens zitten? Nu was hij de gene die zacht over de rug van zijn zusje streek.

"Ik weet het niet, ik moet eerst zelf nog maar eens met haar gaan praten. Denk ik." Zachtjes knikte ze. 'Als het dan nog niet goed gaat praat ik wel met haar.' Meteen pikte ze in op zijn woorden. Mike zijn stem klonk inderdaad niet zo vast als vroeger, maar ze begreep perfect waarom dat zo was. Even luisterde ze naar hun ademhalingen die niet echt met elkaar samengingen. Elke keer als hij uit had geademd ademde zij in. Best wel grappig eigenlijk. "Ik wou dat ik ongelijk had." 'Mike, het maakte niet uit. Ik en Yannick mocht niet zijn, dat heb ik te laat ingezien. Maar laten we maar over het onderwerp liefde onze mond houden. Het gaat er bij ons beiden niet goed.' Rhian voelde hoe hij over haar rug streek en het voelde eigenlijk wel vertrouwd aan. Ze zou er voor gaan zorgen dat Mike en Iris weer bij elkaar gingen komen. Al was het het laatste wat ze ooit kon doen voor haar broer. Waarschijnlijk was Iris er net zo ongelukkig over als Mike, misschien zelfs nog erger. Ze hielden nog van elkaar, daar was ze honderd percent zeker van. Die twee moesten het gewoon eens samen kalm bespreken, en als dat niet lukte dan sprong zij in. Ja, dat zou ze gaan doen. Dan werd Mike weer gelukkiger en Iris ook.

Mike voelde Rhiannon knikken, als ze niet tegen hem aan had gestaan had hij het waarschijnlijk niet gemerkt. 'Als het dan nog niet goed gaat praat ik wel met haar.' zei Rhiannon, Mike richtte zijn blik weer op haar. "Dank je." zei hij zacht. Al betwijfelde hij of hij er goed aan deed, het voelde alsof hij zijn zusje dan op liet draaien voor iets wat hij had gedaan. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, hopelijk zou hij er zelf voor kunnen zorgen dat Iris weer bij hem terug kwam. Maar dan moest hij zorgen dat ze hem geloofde, en hij had geen idee hoe hij dat voor elkaar ging krijgen. Een zucht verliet zijn keel. 'Mike, het maakte niet uit. Ik en Yannick mocht niet zijn, dat heb ik te laat ingezien. Maar laten we maar over het onderwerp liefde onze mond houden. Het gaat er bij ons beiden niet goed.' reageerde Rhiannon, hij knikte. Maar besefte vrijwel direct dat Rhiannon dit waarschijnlijk niet kon zien, door de duisternis die de nacht met zich mee bracht. "Oké." zei hij, merkte dat hij zijn stem weer onder controle begon te krijgen. Maar nu ze het onderwerp liefde lieten rustte, was er weer een stilte gevallen. Eentje waar in Mike weer probeerde om woorden te vinden, maar hier niet direct in slaagde. "Ken je hier al mensen?" vroeg hij uiteindelijk. Zelf kende hij buiten de mensen die evenals hen uit TL kwamen, vrij weinig mensen. Al werden het er langzaam maar zeker meer, onmerkbaar schudde hij zijn hoofd.

'Nope, ik ben hier pas enkele dagen dus heb nog niet de tijd gehad om wat om te gaan met de andere mensen.' Sprak ze kalm. 'Jij dan wel?' Mike was hier vast al langer als zij dus hij kende hier vast en zeker al wat volk. Dat was iets waar ze zeker van was. Kort schoten haar gedachten naar Italië, nog steeds verkoos ze haar land boven dit. Maar het was al beter als Engeland, hier scheen de zon tenminste en leken sommige mensen wel om je te geven. Maar ja, ze had hier alleen nog maar mensen met elkaar zien om gaan, niet met haarzelf. Dus echt oordelen daarover kon ze niet, al wist ze wel dat het niet zo ging zijn als in Italië zelf. Kort haalde ze haar mobiel uit haar zak aangezien die eigenlijk al een gehele tijd aan het trillen was. Ze opende het berichtje en grijnsde even toen ze de woorden 'L'Italia è tornato in carica di noi.' Meteen reageerde ze terug en keek naar Mike al wist ze vrijwel zeker dat hij dat niet merkte. 'Italië is weer in handen van onze bende, die Sergei weer heeft opgericht.' Daar was ze blij om. Nu wist ze dat de mensen niet meer in angst moesten leven voor het slechte. Toch iets goed vandaag.

'Nope, ik ben hier pas enkele dagen dus heb nog niet de tijd gehad om wat om te gaan met de andere mensen.' beantwoorde ze zijn vraag, haar stem klonk nog altijd kalm. 'Jij dan wel?' vroeg ze. "Een paar, er is nog iemand uit Engeland hier. Het pleeg zusje van Sergei, Zélie. En de leden van de band waar ik in zit, en nog een paar andere." zei hij. "Het is hier beter dan in Engeland hé?" zei hij. Zelf vond hij dat in elk geval wel, al kon het land niet op tegen Italië. En verlangde hij nog altijd terug naar zijn geboorte land. Het weer hier was beter, en de zee was net als bij hun oude stad aanwezig. Hij was er nu enkele malen geweest, had zwijgend naar de golven gekeken die kapot sloegen op het strand. Toch voelde hij zich hier niet thuis, maar het was al een hele verbetering in vergelijking met Engeland. Hij fronste en richtte zijn blik op Rhiannon. In de duisternis lichtte het schermpje van haar mobiel op. Wie sms'te haar op dit late uur? 'Italië is weer in handen van onze bende, die Sergei weer heeft opgericht.' zei Rhiannon, Mike grijnsde onwillekeurig. Dat was mooi, gebeurde er tenminste nog iets goeds. Mike had er in het begin een beetje aan getwijfeld of het zou lukken. Aangezien hun bende eerder met veel minder mensen was geweest, maar kennelijk was Sergei er toch in geslaagd. "Dat is goed nieuw." zei hij grijnzend, drukte de op komende gedachten aan Iris weg. Keek naar Rhiannon, al kon hij de uitdrukking op haar gezicht niet zien. Hij wist vrij zeker dat ze blij was om het feit dat Italië weer in de handen was van hun bende. Zoals het hoorde.

'Het is hier honderd keek beter dan Engeland. Maar toch wil ik terug Mike, terug naar Italië.' Nu kon ze eigenlijk gaan, al zou ze toch niet gaan om het feit dat Mike niet met haar mee zou gaan, dan had ze er ook niets meer aan. Dus de pleegzus van Sergei was naar hier gekomen, de ouders van Sergei waren ook naar hier ergens verhuisd had Sergei overlaatst gezegd toen ze hem had opgebeld. Dus dan was Zélie hier toch niet alleen, aangezien zij ook wel al een deel van haar geschiedenis had gehoord via Sergei. Rustig keek ze naar haar broer, het was erg voor hem dat hij Iris niet meer had. Maar ze zou er alles aan doen om hen weer bij elkaar te brengen. Zodat Mike weer gelukkig kon zijn met haar. 'Dat is heel goed nieuws, nu weten we tenminste zeker dat alles er beter gaat.' Naar het schijnt had die andere bende heel hun stad vernield, dat was een keer op zo'n Italiaanse zender van de televisie geweest toen ze ergens in een winkel binnen was gelopen.

'Het is hier honderd keek beter dan Engeland. Maar toch wil ik terug Mike, terug naar Italië.' zei Rhiannon, Mike knikte langzaam. "Ik wil ook terug." zei hij, staarde een moment voor zich uit. Hij was hier heen gegaan, omdat hij dan bij Iris kon zijn. Maar nu had hij haar niet meer. Er was niemand voor wie hij hier zou moeten blijven, Rhiannon zou met hem mee gaan. Dat wist hij vrij zeker. En Zélie, kon het hier wel alleen af. Die had hier al genoeg mensen om zich heen verzameld. "Op zich zouden we terug kunnen gaan." zei hij zacht, staarde nog altijd voor zich uit. Hij beet een moment op zijn lip, hij wou wat hij met Iris had niet zomaar op geven. Hij wou niet weg lopen, en haar gewoon achterlaten. Nog éénmaal wou hij proberen het goed te maken, haar terug te winnen. "Maar ik wil eerst nog met Iris praten." zei hij, richtte zijn blik. Al kon hij haar nog altijd nauwelijks zien door de duisternis die hen omhulde. Hoe laat zou het ondertussen zijn? Vier uur, misschien zelfs later. 'Dat is heel goed nieuws, nu weten we tenminste zeker dat alles er beter gaat.' zei Rhiannon. "Ja, ik hoop dat die bende tenminste een beetje van onze stad over heeft gelaten." zei hij, naar wat hij had gehoord was de bende niet erg goed met hun stad om gegaan. Mike merkte dat hij de stad nog altijd zag als hun stad, zijn stad. Ondanks het feit dat hij er niet langer woonde, dat hij niet meer bij de bende hoorde.