Kamer van Alan & Larina

De luide muziek galmde door heel de kamer heen en zachtjes bewoog de jongen zijn been op de maat van de muziek mee terwijl hij zijn bruine kijkers over de prentjes van het stripboek liet gaan. Stripboeken en muziek was zo het enige waar hij zich echt mee kon bezighouden zonder zich na een paar seconden al te vervelen. Het zag er misschien stom en ‘nerdig’ uit, maar als hij eerlijk moest zijn kon hem dat niets schelen. Mensen mochten serieus alles over hem zeggen dat ze wilden, hij gaf er geen zier om. Het enige dat mensen niet moesten proberen, was hem vernederen. Vanaf het moment dat iemand dat probeerde, zou die persoon nog lang niet jarig zijn. Op zo’n moment ‘bewees’ Alan dat hij wel degelijk geen hart had en dat mensen die van nature rood waren geen ziel hadden. Misschien klopte dat ook wel in zijn geval, had hij echt geen ziel meer door wat er was gebeurd in het verleden. Sinds zijn twaalfde had hij eigenlijk al geen medeleven meer kunnen tonen voor mensen die het eigenlijk wel verdienden. In die periode was hij ook begonnen met stelen, het gebruiken van drugs en het oplichten van mensen. Met dat tweede was hij ondertussen al gestopt, maar met die andere dingen bleef hij gewoon doorgaan. Wie ging er nou werken als mensen je gaven wat je nodig had als je er heel lief naar vroeg?
Beweging aan de deur, zorgde ervoor dat hij de muziek een heel stuk zachter zette, rechtop ging zitten op zijn bed en het stripboek op zijn schoot legde. Juist, hij moest nog een kamergenoot krijgen en blijkbaar was deze vandaag dus gearriveerd. Alan richtte zijn bruine kijkers op het meisje dat kwam binnen lopen, om daarna door te gaan naar haar koffers. Ging ze serieus alles in een kast proberen te proppen? Veel plezier daarmee. “Alan.” Was zijn korte antwoord op haar begroeting en ongeïnteresseerd wilde hij zijn strip er al terug bijnemen toen ze ineens begon over het feit dat zij een meisje was en hij een jongen en dat er regels gemaakt moesten worden. Opzich trok hij er zich niet echt veel van aan, maar vanaf het moment dat ze tape bovenhaalde en de kamer in twee verdeelde, ging het er zelfs voor hem toch wel over. Kalm gooide hij zijn benen over de rand van het bed en ging rechtop staan waarna hij zijn kleren rechttrok en met zijn hand door zijn rode haren heen woelde. Zonder iets te zeggen bekeek hij de kamer even om daarna een klein grijnsje op zijn gelaat te laten verschijnen. Er zat totaal geen vrolijkheid in die grijns alleen maar lichtte spot. “De deur staat aan mijn kant, dus je zult altijd om toestemming moeten vragen om naar binnen of naar buiten mogen.” Dat was toch een win voor hem. “Ow en mijn gitaar staat aan de verkeerde kant, ik had niet verwacht dat mijn kamergenoot zo’n drama zou maken over de ruimte en over waar ik wel zou mogen komen en waar niet.” Alan zette al een stap in de richting van zijn gitaar die tegen het andere bed aan geleund stond, maar bedacht zich nadat hij weer een blik op de tape had geworpen. “Mag ik of kom je hem brengen?” De spottende ondertoon in zijn stem was gewoon niet te missen en met een serieuze uitdrukking op zijn gezicht keek hij Larina aan.

Waarom moesten ze nu juist een meisje bij hem in de kamer droppen? Het was al erg genoeg dat hij een kamergenoot kreeg, maar dan ook nog eens een meisje? Het enige goede hieraan was dat meisjes veel makkelijker waren om te bespelen en dat je er veel meer mee kon dan met mannen. Dat tape die ze bovenhaalde liet echter zien dat het toch een moeilijke opgave ging worden dan hij in eerste instantie gedacht had. Haar ogen die groot werden na zijn opmerking, zorgden ervoor dat er een smalle glimlach op zijn gezicht verscheen. Dit ging nog leuk worden, erg leuk. Als reactie op haar woorden, haalde Alan alleen zijn schouders op. Ze had het zelf uitgelokt, maar waarschijnlijk had ze niet echt verwacht dat hij zoiets zou opmerken. Dat was iets dat veel mensen niet van hem verwachtten, dat hij zijn hersenen nog altijd gebruikte en best slim kon overkomen als hij wilde. Geen een detail ontging hem en dat was de enige reden dat hij nog leefde. Als hij niet alles tot op de kleinste puntjes doordacht zou hebben, zouden verschillende mensen hem al lang dood geslagen hebben. Vanaf het moment dat mijn bruine kijkers op de gitaar vielen die tegen het andere bed geleund stond, meldde ik het even en stak mijn arm al uit om hem aan te nemen toen Larina naar het ding toe liep om het op te pakken. Het feit dat ze het ding niet direct terug gaf, verraste hem niet echt, maar dat ze er ook op zou beginnen te spelen had Alan echt helemaal niet zien aankomen. Voor het eerst in de tien minuten dat ze elkaar al kende, gleed er een zweem van emotie over zijn gezicht heen. Woede laaide op in zijn ogen en zijn handen begonnen lichtjes te trillen terwijl hij aan de grond genageld naar het meisje bleef kijken. Voor een kort moment leken zijn lichaam niet mee te willen werken. Het enige dat hij in die paar seconden kon doen was haar woedend aankijken, woede die alleen nog maar erger werd toen ze zei dat ze de gitaar ging houden. Pas toen ze het instrument terug tegen het bed had gezet, kreeg hij terug controle over zijn eigen lichaam en met twee grote passen stond hij voor haar neus. Zonder waarschuwing klemde hij zijn vingers om haar polsen, zorgde er hierbij wel voor dat ze de gitaar –die ze inmiddels al weer in die poezelige pootjes van haar had- niet op de grond zou vallen. “Dat is mijn eigendom en daar blijf jij verdomme vanaf.” In het begin had zijn stem nog redelijk kalm geklonken, maar naarmate hij dichter het einde van de zin kwam, was de woede die door zijn lichaam raasde toch duidelijk te horen. De greep om haar polsen werd alleen maar vaster terwijl zijn bruine kijkers zich in die van haar boorden. Van al zijn eigendommen, was zijn gitaar toch juist hetgeen waar niemand aan mocht zitten. Het instrument was heilig voor hem, de enige manier om zich toch een beetje gelukkig te kunnen voelen in deze verdorde wereld. Zonder waarschuwing trok hij het ding dan ook uit haar handen toen hij merkte dat haar vingers bijna gevoelloos waren geworden doordat er bijna geen bloed meer naar haar handen stroomde en trok zich terug in zijn kant van de kamer. Er was ineens niets meer te zien van de woede die zo even nog duidelijk te zien was geweest in zijn ogen terwijl hij zich op zijn bed neerzette en de zwarte gitaar beschermend op zijn schoot legde. “Die tape mag je wegdoen, ik zou me er toch nooit aan houden dus het heeft geen enkele zin om zoiets te proberen,” was zijn late reactie op haar woorden van een paar minuten geleden. De belofte dat hij niet aan haar spullen zou zitten deed hij niet, omdat hij van zichzelf wist dat hij vroeg of laat toch wel eens in haar spullen zou gaan rondneuzen om te zien of er wat interessants tussen zat.

Hoe verder hij in het boekje bladerde, hoe meer hij doorkreeg waarom Larina er zo op hamerde dat hij van haar spullen moest afblijven. Ok, je moest eigenlijk sowieso van elkaars spullen afblijven, maar Larina had echt wel een reden om dat te willen. Je kwam nu niet elke dag iemand tegen met een eetstoornis, eentje waar waarschijnlijk niemand iets van wist en waarvan niemand ook iets zou mogen weten. Voetstappen en het geluid van de deur die opengedaan werd, gaf hem het vermoeden dat het meisje terug was. Het scheldwoord dat naar zijn hoofd gegooid werd, bevestigde dat vermoeden. In eerste instantie had er een klein grijnsje op zijn gezicht gestaan, maar die verdween al snel toen Larina het voor elkaar kreeg om hem van het bed af te sleuren en op de gang te zetten. Voor een kort moment kromp de jongen in elkaar toen de deur met een harde klap echter hem dichtgeslagen werd. Even bleef Alan roerloos staan terwijl Larina verder ging met haar tirade. Wel, misschien had hij het wel verdient, maar moest ze hem nu echt serieus zonder schoenen buiten gooien? De mensen die ongegeneerd naar hem aan het staren waren, werden volledig genegeerd. Als ze wilden weten wat er juist gebeurd was, moesten ze dat maar aan zijn kamergenote gaan vragen. Hij ging nu echt geen moeite doen om helemaal uit te leggen wat precies het probleem was en daarbij moesten ze het eigenlijk ook niet weten.

Pas toen hij hoorde hoe de deur weer werd opengedaan en zijn schoenen naar zijn hoofd geslingerd werden, kwam Alan terug in beweging en trok de stoffen dingen terug aan. “Hej, zou je mijn gitaar ook even kunnen geven? Ik moet binnen een paar uurtjes ergens gaan spelen en dat gaat niet echt zonder.” Vanaf het moment dat het laatste woord uitgesproken was, wist hij al dat dit niet de manier was om ervoor te zorgen dat hij de kamer terug in mocht. Met een zucht liet hij zijn voorhoofd tegen de deur aanvallen zodat er een doffe ‘bonk’ te horen was. “Ik zou kunnen zeggen dat het me spijt, maar we weten allebei dat ik dan zou liegen.” Hij had geen idee of Larina luisterde of niet, maar dat hield hem niet tegen om een soort van excuses te maken. “Heb je ooit al gehoord van mensen die een Antisociale Persoonlijkheidsstoornis hebben? Mensen die zegmaar geen enkele emotie kunnen voelen en de boel altijd oplichten om er zelf beter van te worden? Het zou me echt nooit iets kunnen schelen als er iets ergs met de mensen om me heen gebeurd of als ik iemand kwets. Dat zit gewoon in mijn aard, maar in dit geval begrijp ik ook dat het zo niet echt kan verdergaan als we met elkaar opgescheept zitten… Wil je mijn geheim weten?” Alan beet even op zijn onderlip. Het was serieus moeilijk om je excuses aan te bieden, vooral als het echt oprecht moest zijn. Volgens hem was een geheim voor een geheim ergens wel een goede aanpak, maar of Larina het daar ook mee eens was, was nog maar de vraag. “Voor zover ik weet heeft nog nooit iemand een vriendelijk woord tegen me gezegd, zelfs niet toen ik wat minder… onuitstaanbaar was. Mijn vader reageerde zijn frustraties altijd op mij af, gooide soms zelfs glazen naar mijn gezicht die dat uiteen spatsten en diepe sneeën achterlieten. Zo bleef het doorgaan totdat er ineens een brand woedde in huis en mijn vader daarin overleed. Ik altijd het gevoel gehad dat ik voor die brand verantwoordelijk was. Als ik het vuur niet zou hebben laten opstaan zou die brand er nooit geweest zijn.” Ja, het deel over de brand was grotendeels verzonnen. Ik wist goed genoeg dat het mijn schuld was dat mijn vader gestorven was aangezien ik zijn polsen eigenhandig had doorgesneden. Dat was echter een detail dat hij nog nooit met iemand gedeeld had en ook niet van plan was om te doen. Het was goed dat hij zo goed was in liegen en bedriegen, anders zou hij er nooit mee weggekomen zijn. “Wat ik dus probeer te zeggen is dat ik je geheim heus niet aan iemand zou doorvertellen tenzij ik er zelf echt iets aan heb.” Nee, dit ging weer de verkeerde kant uit. “Ik bedoel: wat ben ik ermee dat ik weet dat je een eetstoornis hebt?” Zijn handen werden aan weerszijden van de deurpost geplaatst terwijl hij zijn ogen even sloot en zijn hoofd nog harder tegen de deur aandrukte. Hij was echt erg slecht in zich te verontschuldigen voor iets dat hij gedaan had.

Hoe verder hij in het boekje bladerde, hoe meer hij doorkreeg waarom Larina er zo op hamerde dat hij van haar spullen moest afblijven. Ok, je moest eigenlijk sowieso van elkaars spullen afblijven, maar Larina had echt wel een reden om dat te willen. Je kwam nu niet elke dag iemand tegen met een eetstoornis, eentje waar waarschijnlijk niemand iets van wist en waarvan niemand ook iets zou mogen weten. Voetstappen en het geluid van de deur die opengedaan werd, gaf hem het vermoeden dat het meisje terug was. Het scheldwoord dat naar zijn hoofd gegooid werd, bevestigde dat vermoeden. In eerste instantie had er een klein grijnsje op zijn gezicht gestaan, maar die verdween al snel toen Larina het voor elkaar kreeg om hem van het bed af te sleuren en op de gang te zetten. Voor een kort moment kromp de jongen in elkaar toen de deur met een harde klap echter hem dichtgeslagen werd. Even bleef Alan roerloos staan terwijl Larina verder ging met haar tirade. Wel, misschien had hij het wel verdient, maar moest ze hem nu echt serieus zonder schoenen buiten gooien? De mensen die ongegeneerd naar hem aan het staren waren, werden volledig genegeerd. Als ze wilden weten wat er juist gebeurd was, moesten ze dat maar aan zijn kamergenote gaan vragen. Hij ging nu echt geen moeite doen om helemaal uit te leggen wat precies het probleem was en daarbij moesten ze het eigenlijk ook niet weten.

Pas toen hij hoorde hoe de deur weer werd opengedaan en zijn schoenen naar zijn hoofd geslingerd werden, kwam Alan terug in beweging en trok de stoffen dingen terug aan. “Hej, zou je mijn gitaar ook even kunnen geven? Ik moet binnen een paar uurtjes ergens gaan spelen en dat gaat niet echt zonder.” Vanaf het moment dat het laatste woord uitgesproken was, wist hij al dat dit niet de manier was om ervoor te zorgen dat hij de kamer terug in mocht. Met een zucht liet hij zijn voorhoofd tegen de deur aanvallen zodat er een doffe ‘bonk’ te horen was. “Ik zou kunnen zeggen dat het me spijt, maar we weten allebei dat ik dan zou liegen.” Hij had geen idee of Larina luisterde of niet, maar dat hield hem niet tegen om een soort van excuses te maken. “Heb je ooit al gehoord van mensen die een Antisociale Persoonlijkheidsstoornis hebben? Mensen die zegmaar geen enkele emotie kunnen voelen en de boel altijd oplichten om er zelf beter van te worden? Het zou me echt nooit iets kunnen schelen als er iets ergs met de mensen om me heen gebeurd of als ik iemand kwets. Dat zit gewoon in mijn aard, maar in dit geval begrijp ik ook dat het zo niet echt kan verdergaan als we met elkaar opgescheept zitten… Wil je mijn geheim weten?” Alan beet even op zijn onderlip. Het was serieus moeilijk om je excuses aan te bieden, vooral als het echt oprecht moest zijn. Volgens hem was een geheim voor een geheim ergens wel een goede aanpak, maar of Larina het daar ook mee eens was, was nog maar de vraag. “Voor zover ik weet heeft nog nooit iemand een vriendelijk woord tegen me gezegd, zelfs niet toen ik wat minder… onuitstaanbaar was. Mijn vader reageerde zijn frustraties altijd op mij af, gooide soms zelfs glazen naar mijn gezicht die dat uiteen spatsten en diepe sneeën achterlieten. Zo bleef het doorgaan totdat er ineens een brand woedde in huis en mijn vader daarin overleed. Ik altijd het gevoel gehad dat ik voor die brand verantwoordelijk was. Als ik het vuur niet zou hebben laten opstaan zou die brand er nooit geweest zijn.” Ja, het deel over de brand was grotendeels verzonnen. Ik wist goed genoeg dat het mijn schuld was dat mijn vader gestorven was aangezien ik zijn polsen eigenhandig had doorgesneden. Dat was echter een detail dat hij nog nooit met iemand gedeeld had en ook niet van plan was om te doen. Het was goed dat hij zo goed was in liegen en bedriegen, anders zou hij er nooit mee weggekomen zijn. “Wat ik dus probeer te zeggen is dat ik je geheim heus niet aan iemand zou doorvertellen tenzij ik er zelf echt iets aan heb.” Nee, dit ging weer de verkeerde kant uit. “Ik bedoel: wat ben ik ermee dat ik weet dat je een eetstoornis hebt?” Zijn handen werden aan weerszijden van de deurpost geplaatst terwijl hij zijn ogen even sloot en zijn hoofd nog harder tegen de deur aandrukte. Hij was echt erg slecht in zich te verontschuldigen voor iets dat hij gedaan had.

Het was eigenlijk nog nooit echt voorgevallen dat Alan moeite deed om zijn excuses aan te bieden. Meestal trok hij zich gewoon niets aan van de mensen die hem haatten of ruzie met hem hadden. Normaal zou hij Larina nu ook links hebben laten liggen, maar dan zou hij waarschijnlijk moeten gaan melden dat hij ‘ruzie’ had met zijn kamergenote en hij had gewoon geen zin om uit te gaan leggen waarom. De woorden die geroepen werden nadat hij al een kleine poging gedaan had om zijn excuses aan te bieden, negeerde hij gewoon. Als ze niet wilde luisteren was dat haar probleem, hij had zijn best gedaan. De tweede keer dat ze commentaar had, schoot echter wel in het verkeerde keelgat. “Kan je je commentaar even voor je houden totdat ik ben uitgesproken? Ik probeer aardig te zijn.” De geïrriteerde toon was duidelijk in zijn stem te horen en even bonkte hij een paar keer met zijn hoofd op de deur. Dit gig echt niet lukken als ze niet gewoon even haar mond ging dichthouden. Zonder zich verder nog iets van haar aan te trekken, vervolgde hij zijn ‘verhaal’. Ondertussen waren de mensen die eerst naar het schouwspel aan het kijken waren al weggelopen. Zo interessant was het niet om hem tegen de deur te zien leunen. Wat er gezegd werd konden ze toch niet verstaan tenzij ze echt naast hem zouden komen staan , dus waren ze gewoon verder gaan doen met de dingen waar ze mee bezig waren geweest.

Pas toen hij bij zijn ‘conclusie’ gekomen was, leek er terug wat beweging van Larina’s kant te komen. Voordat Alan het wist , werd de deur opengetrokken en viel hij naar binnen omdat hij met zijn hoofd zoveel druk op de deur had gezet. Doordat Larina –en tevens zijn gitaar- recht voor hem stond, viel hij dus letterlijk op haar en zorgde ervoor dat ze allebei op de vloer terecht kwamen. Een pijnlijke grimas gleed over zijn gelaat heen toen een deeltje van zijn gitaar pijnlijk in zijn ribben stak. “Waarschuw de volgende keer misschien even als je de deur zo ruw gaat opendoen.” Zonder verder nog echt iets te zeggen, krabbelde de jongen overeind en kek even beteuterd naar zijn gitaar waarvan er een snaar gesprongen was en de hals wat scheef stond. “Dat krijg ik volgens mij echt niet gerepareerd tegen straks.” Voorzichtig legde hij het instrument op zijn bed en pakte zijn mobiel om te laten weten dat er wat complicaties waren opgetreden en dat hij dus niet kon komen. “En je hebt wel een eetstoornis, anders zou er nooit zoveel variatie tussen je eetgedrag zitten.” Rustig zette hij zich neer naast zijn gitaar en haakte zijn vingers in elkaar terwijl hij Larina met zijn grote bruine kijkers aankeek.