The curse of life

Zondag. Een doodnormale dag. Of misschien toch niet. Ze wist het niet. De brunette was net wakker geworden in een andermans bed en wanneer ze opzij keek zag ze een best hotte jongen naast haar liggen. Maar ze herkende hem niet, kon zich niets herinneren van de avond ervoor. Enkel een zwart gat was gevuld in haar geheugen. Hierdoor raakte ze lichtelijk in paniek en vroeg zich af wat er met haar gebeurd was. Dit was niet typisch. Meteen raakte ze uit bed en kleedde zich aan zonder een geluid te maken. Snel griste ze haar GSM van het nachtkastje af, richtte nog een vlugge blik op de jongen waar de deken half vanaf was gegaan. Een sixpack, hmm. Toch stelde dat haar niet meer gerust dan het moest en opende ze de deur die naar de gang leidde. Aan het einde van die gang, niet ver lopen, zag ze een afdaling. Wat betekende dat daar de trap wel moest zitten. Zo zachtjes mogelijk sloot ze de deur weer en ontweek kleding die hier en daar op de grond lagen die niet van haar waren. Er lag hier en daar ook een slip of beha, maar die waren overduidelijk niet van haar. Nog meer paniek schoot door haar lichaam heen, had ze haar handtas wel meegenomen? Had ze die überhaupt bij zich gehad wanneer ze de deur uit was geweest? Steken kwamen opzetten in haar hoofd en binnen enkele seconden voelde die heel zwaar aan, waardoor ze er met haar rechterhand naar greep. Wat had ze vannacht wel niet gedaan? Op het moment dat ze haast de trap bereikte en aan haar adem wou gaan ruiken, hoorde ze een deur opengaan. Niet de deur waar ze uit kwam, maar een andere in de gang, zag ze toen ze haar hoofd omdraaide. Een of andere dude kwam er half uitgelopen, met zijn overhemd slordig over zijn bovenlichaam getrokken en een boxershort er onder. Op zijn gezicht stond een niet bepaald vrolijke bui en wanneer zij in zijn gezichtsveld kwam, stormde hij de deur uit. Dit zette haar niet langer meer aan het kijken naar hem maar gaf juist de kracht om zo gauw mogelijk dit huis uit te stormen. Zo vlug als ze kon rende ze van de trap af en verliet het huis onmiddellijk. Eenmaal buiten stopte ze niet met rennen en keek zelfs niet meer achterom. Ze hoorde de jongen gewelddadig vloeken, maar ze gaf er niet om.
Pas wanneer haar adem volledig op was en ze zeker wist dat er niemand achter haar aan rende, stopte ze langzaam met rennen en nam ze de tijd om om zich heen te kijken. Nu pas drong tot haar door waar ze was. South Central. Een buurt waar je als buitenstaander niet moest wezen. Hier kreeg ze problemen van. Wie was die jongen waar ze net in bed mee had gelegen? Wat was er gebeurd gisteravond en nacht? Waarom was ze hier? Zou er iemand antwoorden hebben? Celine probeerde na te denken, maar door de zware kater die in haar hoofd speelde had ze daar geen kans voor. Tot er een trilling in haar broekzak tekeer ging, bedacht ze zich dat ze gisteren Chalsey nog gezien had. Eén van haar vriendinnen waar ze het wel goed mee kon vinden. Hijgend haalde ze het apparaat uit haar broekzak vandaan en bekeek wat er binnen was gekomen. Een berichtje. Ofnee, er stonden in totaal achttien SMS'jes en drieëndertig gemiste oproepen van de meid. Toen gingen haar bruingekleurde ogen over de tijd heen die rechts bovenin het scherm weergegeven stond. Nog niet eens vijf uur, dus het was ontzettend vroeg in de ochtend. Heel even snoof ze haar neus, krabde aan haar slaap en nam toen de poging om terug te bellen, nadat ze alle berichtjes bekeken had. Zoveel bezorgdheid, wat zou er toch aan de hand zijn? Na enkele overgaande tonen klonk de vertrouwde, maar zo bezorgde stem van de meid. Voordat ze de kans had om te zeggen wie ze was en alles, kreeg ze al een preek naar haar hoofd toegesmeten. ''Chal.. Chalsey! Hier heb ik geen tijd voor, wat is er gebeurd?'' Maar antwoord op die vraag kreeg ze niet, enkel een lading overbezorgdheid en woorden die ze stamelde. Celine werd er niet wijzer uit en drukte op gegeven moment maar gewoon op het rode telefoontje op het touchscreen, als ze niet normaal wou vertellen waar ze gisteravond was geweest... dan maar niet. Buiten adem keek de brunette om zich heen, of ze iets kon herkennen en zo gauw mogelijk deze buurt kon verlaten.

[Es&Chris&Jace]

Strepen van uitgelopen oogmake-up waren duidelijk zichtbaar op haar gezicht, maar Esther gaf er niets om. Er was niemand in de buurt die het kon zien en bovendien waren er nog weinig mensen actief in het South Central. Als er überhaupt al iemand langs het Die Hard clubhuis durfde te lopen, dat was nog maar de vraag. Gezien ze een hoge status hadden, waren er heel weinig motherfuckers die het waagden om een stap dichter bij dan vijfhonderd meter dit huis te zetten. De roodharige meid zuchtte. Laatst had ze een zelfmoordpoging gedaan en dat was slecht afgelopen. Een geïrriteerde blik ontstond in haar gezicht. Als Nick en Liz er niet waren geweest was het goed afgelopen. Terwijl ze uit het raam staarde, had ze haar gezicht ondersteund met haar rechterhand die met het elleboog op het venster leunde. De meid bevond zich op zolder, starend naar de goedverlichte straat. Op haar knieën zat ze er dan, al uren na te denken. De snijwonden in haar armen brandden al wat minder, er vormde zich al lichtelijk een korstje op. Iets waar ze niet tegen kon. Ze wou graag oude wonden openhalen, letterlijk.
Nog een zucht verliet haar neusgaten en net toen ze haar ogen neer wou slaan, merkte ze een persoon op die dichter bij het clubhuis kwam aangerend. Een meisje. Vast één of ander hoertje die hier kwam voor aandacht. Ze kon het niet laten en grijnsde onbewust heel lichtjes bij die gedachte. Hoewel het maar een hulpeloos meisje was die nooit meer uit die industrie vandaan zou komen, kon ze het niet laten om haar ogen er vanaf te halen. Om die te vermoorden had geen nut, het leven wat ze nu had was al pijnlijk genoeg. Nee, ze wou een waardige tegenstander. Esther keek aandachtig naar wat de meid wel niet allemaal aan het doen was. Uit hijgen van blijkbaar het lange rennen. Wanneer dat gedaan was, had ze blijkbaar bedacht dat ze ook nog een mobiel in haar broekzak had zitten. Esther rolde met haar ogen, wat een achterlijk dom wijf. Wanneer ze haar handen van haar knieën afhaalde en haar gezicht zichtbaar kwam, sperden haar ogen wijd open. Dat was dat kind waar Christian mee naar het prom bal was geweest. Haar had ze al in tijden niet gezien. Er waren zelfs geruchten op school gegaan dat ze iets van gezoend hadden. Grr. Perfect moment. De hele straat was leeg, het Die Hard clubhuis was leeg, op haar na dan. Een ietwat gemeende grijns kwam op haar gezicht te staan en meteen maakte ze zich uit de voeten. Met twee treeën tegelijkertijd holde ze van de trap af en zodra ze de deur bereikt had, bleef ze muisstil. Zo stil dat de deur voor het eerst eens niet piepte. Muha. De brunette had haar rug naar de ginger toegedraaid, waardoor dit het perfecte moment was om toe te slaan. Hoewel ze dat kleine beetje geluk ook helemaal niet nodig had gehad, want het huis binnenslepen met het nodige geweld was ook best makkelijk. Ze had veel meer kracht in haar pink dan dat die meid in haar volledige lichaam zou hebben. Binnen een fractie van een seconde had ze haar mes uit de binnenzak van haar zwarte jack gehaald en op de keel van het meisje gelegd. In eerste instantie reageerde ze nog niet eens, omdat het ijskoude lemmet pas enkele tellen later te voelen was op haar blote huid. ''Wees stil en ik zal je sparen.'' Siste ze in haar oor. Ze voelde hoe haar mes heel eventjes ietsje naar voren werd gebracht, als teken dat de meid slikte. Vlak daarna was er een rilling ontstaan wat op Esther lichtelijk overliep. Hierna grijnsde ze. Mooi, ze werkte mee. Gelijk nam ze haar beet bij haar bruine haren en trok haar mee naar achteren. In haar hoofd was er al een plan gaande van hoe ze dit het beste aan kon pakken. Vlak voordat ze de deurpost bereikte keek ze nog even rond in de straat. Geen enkel teken van leven, zelfs niet in huizen zelf. Het was zondag, dat was wel duidelijk.
Hierna gooide ze de deur dicht met een knal en bracht de meid naar een stoel toe die in de woonkamer stond. Een simpele stoel die uit de keuken vandaan kwam. ''Draai je om en je gaat eraan.'' Vervolgde ze haar dreigementen. Het mes haalde ze van haar huid af, waarna ze de duct tape van de tafel af haalde. Die had ze gisteravond nog gebruikt om een gat in de muur te bedekken. Iets anders had ze op het moment niet kunnen bedenken, haar woede was te ver heen geweest. Gelukkig was er dan ook niemand in het huis geweest. Haar blik gleed even over de paar wijnglazen heen en de lege fles die ook op de tafel stonden. Ze had er wat alcohol ingegoten, een kalmerend middel als ze enorm over haar grens heen was.
Meteen bond ze met het grove plakband de handen van het meisje aan elkaar vast. Zo strak dat ze niet eens meer los kon komen. Vervolgens om het lichaam en de rug van de stoel heen, zodat ze ook niet zomaar weg kon rennen. Een irritant getik klonk, wat haar concentratie verstoorde. Die motherfucking rotklok ook die aan de muur hing. Opnieuw gleed haar blik over de gebruikte wijnglazen heen en pakte er ééntje op waar toch al de nodige krassen op zaten. ''Eén woord en dit gebeurt er met je.'' Van achter het meisje haar rug om, zodat Celine haar nooit te zien zou krijgen, mikte ze met het glas op de klok en liet hem vervolgens uit haar hand vandaan floepen. Meteen spatte het glas uit elkaar en was de klok gestopt met tikken. Überhaupt gestopt met werken. Als laatste haalde ze een gebruikte zakdoek van de bank af, sloot die voor haar ogen en trok zo hard als ze maar kon aan de uiteinden, waartussen zelfs plukjes haar zat. Heel even grinnikte Esther, maar niet hard. Hierna plofte ze neer op de stoel tegenover de meid en keek ernaar. Wauw, wat een kunstwerk. Een kunstwerk die niet veel tijd meer had. Haar rechter mondhoek gleed onbewust omhoog en daarna likte ze haar voortanden af. Ja, het was wat tijd voor een beetje actie. De roodharige meid haalde haar mobiel van de tafel af en ging meteen op zoek naar het nummer van Christian. 'DH clubhuis. Nu.' Schreef ze, niet meer en niet minder. Hij zou zelf wel zien dat het van haar kwam en dat het menens was. Hierna sloeg ze van plezier haar armen over elkaar. Nu was het tijd om te wachten...

Christian was nog druk in de weer met van alles. De jongen had laatst een bericht gekregen van een van zijn vrienden thuis, iets wat de laatste tijd nog amper gebeurde door het feit dat er genoeg geroddeld werd over hem daar. Maar hij zou er korte metten mee maken, de jongen zou deze zomer terug naar huis gaan en alles weer recht zetten wat aan diggelen was geslagen door enkele roddels. Ook zou hij met de ouders van Elena gaan praten, hij zou er alles aan doen om te zorgen dat ze het hem vergaf wat er met hun dochter was gebeurd. Al had hij nog geen idee hoe, maar hij zou nog wel gaan uitvinden hoe hij het zou flikken. De jongen kieperde wat rommel in zijn vuilbak en besloot dat hij genoeg had opgeruimd. Met een zucht bewoog hij zich naar de keuken en daar besloot Christian uiteindelijk de ijskast open te trekken en wat te drinken te nemen. Nadat hij dat gedaan had trok de jongen zijn shirt uit en wierp dat ergens willekeurig op de grond, hetzelfde deed hij met zijn jeans broek en daarna plofte hij rustig neer op zijn bed. Met zijn mobiel in de hand, aangezien hij nog druk aan het smsen was met die ene dude uit Italië. Christian wreef even door zijn haar en deed vervolgens het licht uit door aan een touwtje te trekken dat achter zijn bed hing. Iets wat hij uiteindelijk beter niet had kunnen doen want de jongen was veel te moe geworden om nog langer wakker te blijven. Zijn mobiel plaatste hij op zijn borstkast, merendeels omdat het vasthouden gewoon zeer deed aan zijn pols op een of andere manier. De jongen vocht nog even tegen zijn slaap maar uiteindelijk verloor hij die strijd al snel en viel Christian in een droomloze slaap. Hij sliep niet erg vast, van het minste geringste geluidje van de wind buiten of wat dan ook schoten zijn ogen weer open. Hij had geen idee waarom dat gebeurde aangezien er de laatste dagen niets was gebeurd wat hem zorgen baarde, of ij had toch niets ergs door gekregen over Esther of zo, en dat was de laatste weken het enigste geweest wat voor hem telde. Of het een opgegeven strijd was met haar? Kon zijn, maar dat betekende niet dat hij er niet voor zou gaan vechten daarvoor was hij al te verknocht aan haar, en het was al zowiezo dat de jongen niet van opgeven wist. Met dat in zijn achterhoofd wist de jongen uiteindelijk blijvend in te dommelen zonder nog maar een keer wakker te worden door een simpel geluid. Een trilling, twee trillingen, drie trillingen. Zijn mobiel bleef als een gek trillen om maar één bericht. Compleet uitgeput opende de jongen zijn ogen en greep naar het irritante apparaat. Bijna wou hij het weg leggen, tot hij het veel te felle scherm boven zijn ogen kreeg. Esther? Wat the fuck stuurde zij nu op dit uur? Christian kwam overeind zitten en opende het bericht, de jongen had eigenlijk gehoopt op iets lief klinkend of zo, maar in plaats daarvan vroeg ze hem op een niet al te vriendelijke manier om naar het clubhuis te komen, en wel nu. Waarom? De jongen wou dat als reactie schrijven maar in plaats daarvan stuurde hij haar gewoon terug met een ‘Oke.’ Met een zucht stond hij op en wandelde naar de plek waar hij zijn kleren had neer gegooid, deze trok hij meteen aan en dan verdween hij uit de deur. Kort keek hij rond, aangezien ze wilde dat hij er snel zou zijn, zou te voet komen dus al geen optie zijn. Al snel spotte de jongen een mountainbike die niet aan het slot lag. Sukkels ook. De jongen sprong op de fiets en begon op zijn snelste te trappen richting het clubhuis. Door zijn hoofd spookte maar een ding, waarom wilde ze in godsnaam dat hij naar daar kwam op dit uur?
Na een snelle tien minuten reed hij South Central binnen. Niets van volk op straat. Logisch, deze lagen nog allemaal in hun bed. Voor het clubhuis remde hij af en stapte met de fiets de trappen op en zette deze aan de zijkant en duwde daarna de piepende deur open. Op het eerste zicht zag hij niemand zitten. Kort wreef hij door zijn haren, wat nog vrij keurig langs ondanks die paar uurtjes slaap die hij net had gehad. Christian wandelde uiteindelijk verder de gang door en meteen zag hij Esther zitten op een stoel, ze had een plezierige uitdrukking iets wat hij alleen nog maar had gezien toen ze, naja, whatever. Hij kon nog net een geeuw onderdrukken voor hij verder ging en zo uiteindelijk ook iemand anders tevoorschijn zag komen. Celine? Compleet verward keek hij naar het meisje dat gekneveld zat. Wat had Esther gedaan? Waarom was Celine überhaupt hier? ‘Wat is hier aan de hand?’ Klonk zijn stem duidelijk vermoeid. Vragend keek hij naar Esther, aangezien Celine niet bepaald iets kon zeggen tegen hem, en het duidelijk niet het idee was van de brunette om hier zo te gaan zitten voor de lol. ‘Wat doet zij hier?’

Het was een gat in de nacht, de jongen had geen idee hoe laat precies. Het slapen in the Living Building was hem echt de keel gaan uithangen. Geen pluk te beleven daar en teveel mensen, die hem op de een of andere manier stuk voor stuk irriteerden. Daarom had hij zich aangekleed en was hij het afgetrapt. Zijn zwarte muts stond half op zijn hoofd. Zijn emopluk ging hem nog niet irriteren, wat een mirakel was, aangezien hij het ding snel afknipte als het kwam. Een sigaret bungelde in zijn mondhoek. Af en toe nam hij een trek, waardoor de punt vuurrood oplichtte. Hij was op weg naar het Die Hard clubhuis. Maybe kon hij daar een nachtje crashen. Hij was alleszins van plan om school morgen te skippen. Maandagen waren saai, nog saaier dan andere dagen, wat vrijwel onmogelijk was. Jace wist niet of hij iemand aan zou treffen in het clubhuis. De laatste keer dat hij er geweest was, had het er niet naar uit gezien dat je daar kon overnachten. Hij zou wel iets verzinnen. Op de grond ofzo. Wist hij veel, hij zou wel zien. Hij sprong op de metro, zonder te betalen, zwartrijden ftw, en stapte af in South Central, dicht in de buurt van het clubhuis. Nu hij hier al een tijdje was, vond hij de weg veel makkelijker dan in het begin. De deur was niet op slot. Dat maakte niet veel uit. Geen kat waagde zich te dicht in de buurt, dankzij de reputatie van de bende. Hij bleef even in de gang staan. Niemand, zo te horen. Helaas. Hij zette zijn rugzak in een hoekje van de keuken en keek even naar buiten. Hij zou best nog een paar uur slaap kunnen pakken voordat het licht werd. Maar waar? Hij liep de trap op, die protesterend kraakte onder zijn gewicht. Het enige wat hij vond, was een oud donsdeken en enkele kussens. Geen bed. Hij nam de dons en twee kussens en liep terug naar beneden. Als hij op de grond sliep, dan liefst op de gelijkvloers. Wie weet begaf de vloer het. Hij had ook niet veel zin om in de zetel te gaan liggen, die vast plakte van de alcohol die er rijkelijk op gevloeid was. Een brede grijns kwam om zijn lippen toen hij de kast zag. En waarom ook niet? Hij was speciaal, dat wist hij ook wel. Hij trok het deurtje open, zich afvragend of de kast wel diep genoeg was. Gelukkig stond er niks van glazen ofzo in. Hij trapte keihard tegen de wand, waardoor de twee kasten met elkaar verbonden werden, zodat hij er makkelijk in paste. Hij legde de twee kussens en de dons er in. Tevreden over zijn werk liet hij zich naar binnen glijden.

Ineens werd hij wakker door geluiden. Hij wist heel even niet waar hij was, tot hij door kreeg dat hij nog steeds in de kast lag. Damn, how the hell had hij dit in zijn kop gehaald? Nu was er iemand binnen, en hij wist niet wie. Wie dan ook zou hem vast uitlachen voor zijn actie. Wie sliep nu in een kast.. Hij duwde het kastje open toen verschillende stemmen dof doorklonken. Hij bleef nog steeds liggen, zijn hoofd lichtjes optillend. Hij herkende Esthers stem. Blijkbaar had ze iemand mee naar binnen gebracht. Dafuq? Hij hoorde het geluid van scheurende duct tape. Hij vroeg zich af hoe hij subtiel het huis uit kon gaan. Ergens had hij geen zin om door haar uitgelachen te worden. Hij had te lang nagedacht. Hij hoorde nog iemand binnenkomen. De stem herkende hij als die van Christian. Damn, te laat om nog te ontsnappen. Met z'n tweeën zouden ze hem hoe dan ook horen. Daarom kroop hij uit de kast, en sloot het deurtje. Hij wreef even door zijn haar en zette zijn muts weer goed op. Hij stroopte de mouwen van zijn hoodie op en zette de rits half open. Hij had het verdomd warm hier. Nonchalant stapte hij de zitkamer binnen, waar een meisje op een stoel zat vastgeduct-tape'd. Ze had een blinddoek rond haar ogen. Hij grijnsde naar Esther en Christian. "Goeiemorgen", Zei hij, behoorlijk opgewekt. Toen keek hij Esther aan. Zij had het meisje dat voor hem zat binnengebracht. "Voor Jace?" Zei hij, bijna smekend. Hij zag wel wat het plan was. Hij zag het in haar ogen. Lol. Voor haar. Maar ook voor hem, hopelijk. Als ze het toeliet.

Schaapachtig keek ze rond, of er mensen in de buurt waren die haar eventueel konden helpen. Áls ze tenminste al aanspreekbaar waren, dat was nog maar de vraag. De roddels die ze over deze buurt gehoord had, waren niet al te positief. Toch had ze nu liever dat ze de weg vroeg aan een vreemdeling dan dat ze urenlang door deze achterbuurt zou zwerven en er nog iets veel ergers zou gaan gebeuren dan die black-out van vannacht.
Net wanneer ze verder wou gaan lopen, nu ze wist dat ze veilig was. Tenminste dat er niemand haar achtervolgde van dat huis waar ze net in was, kon ze beter haar energie gaan sparen voor het geval er wél wat gebeurde wat onverwachts zou komen. Met haar mobiel nog in haar hand, wou ze voort gaan maken naar de Living Building van Monica High, om daar nog wat rust te pakken. Maar op dat moment werd er een mes op haar keel gezet en klonk er een ijskoude stem in haar oor. Ze wou een gil slaken van schrik, maar daar kreeg ze de kans niet voor. In plaats daarvan slikte ze enkel, al was er geen kwijl bij en had ze maar een droge keel. Meteen liep er een rilling over haar rug en net dat ze de mogelijkheid had om zich van de schrik te bedaren, werd ze ruw bij haar bruine haren gepakt en naar achteren gesleurd. Voor ze het wist was ze al in een huis belandt die ze totaal niet kende of herkende. Zelfs de stem die net zo koud in haar oor gesist had, kwam niet bekend voor.
Ze werd bang, raakte nog erger in paniek dan dat ze net in het andere huis had gehad. Dit kwam vooral omdat ze niet met wie of wat ze te maken had en dit voor onwetende redenen werd gedaan. Nog een dreigement volgde, wanneer ze uiteindelijk in de woonkamer hard op een stoel werd neergezet en ze bleef dan ook roerloos zitten, bang voor hetgeen wat komen zou. Het was dus duidelijk dat ze niet mocht zien wie de dader van dit alles was. Iets kouds gleed langs haar hals, wat betekende dat het mes was weggehaald. Hiervan kon ze ietwat opgelucht ademhalen, maar meer durfde ze dan ook niet. Voordat ze het in de gaten had, werd er iets aan haar handen geknoopt en getrokken. Het harde trekgeluid van grove plakband vulde dan ook haar oren en voor ze het wist werd ook nog eens haar lichaam aan de stoel vastgebonden. Dit maakte het haar juist onmogelijk om nog fatsoenlijk te ontsnappen, het moest gewoon met stoel en al als ze wou. Daarna was het stil. Té stil voor haar gevoel. Ze werd bang, banger dan net. Wat moest ze doen? Was degene weg? Ze kon haar hoofd draaien, maar de kans dat ze dan gevild zou worden was groot. Was dit één of andere test die ze moest afleggen? Meteen legde er in haar hoofd een lichtpuntje vast, ze had wel eens iets gehoord over één of andere studentenvereniging. Ja, nu ze er beter over nadacht had ze ook wel eens iets gehoord van Christian die dat gejoind had. Zou dit dan het clubhuis zijn? Maar wie was degene die haar zo onbeschoft ontvoerd had? Haar hart begon van angst heviger te kloppen, onnodige adrenaline aan te maken en door haar lichaam heen te stromen. Op dat moment klonk de stem van de meid opnieuw en volgde er vervolgens langs haar lichaam een glas door de lucht, die recht op de klok afging. Binnen een fractie van een seconde was die dan ook in miljoenen stukjes uit elkaar gespat en gelijk daarna volgde er een nog vreselijker iets. Een smerige blinddoek werd voor haar ogen gebonden. Celine slaakte een klein kreetje van walgelijkheid, maar durfde verder geen geluid te maken. Ze was al bang dat ze hierdoor in de problemen zou raken. Als haar handen gewoon vrij waren, kon ze zelfs zien hoe erg ze aan het shaken was. Of nee, eigenlijk niet, ze was geblinddoekt. Haha, erg grappig. Vlak hierna klonk er een plof, van iemand die op een stoel was gaan zitten. Die comfortabeler klonk dan de stoel waar ze zelf op zat.
Een aantal tikken volgde en daarna was het stil, ijzingwekkend stil. Het enige wat Celine kon doen was afwachten tot er enige actie kwam, die hopelijk snel zou volgen, maar op een positieve manier. Dit deed zeer, het eindige wachten en hopen dat er niets verkeerd zou gaan. Of dat ze op z'n minst geïnformeerd zou worden over wat er nu gaande was. Na vele minuten, wat zelfs als eeuwen aanvoelde, klonk er een piep. Het geluid van een open gaande deur en gauw genoeg daarna volgde er een bekende, mannelijke stem. ''Christian!'' Piepte ze angstig en durfde verder geen enkel woord uit haar mond te laten ontsnappen of überhaupt te bewegen. Ze luisterde aandachtig naar het gesprek wat zich ieder moment zou kunnen gaan opvoeren, maar tevergeefs kwam er nog geen antwoord op Christian zijn vraag. Iets waar ze dolgraag zelf ook wel antwoord op zou willen hebben.
Nog een stem volgde, ééntje die ze niet kende. Een begroeting en vervolgens een smekende vraag die niet veel goeds zou kunnen betekenen. Celine slikte, was dit dan het einde van haar leven?

Ondertussen dat ze op de stoel zat, bekeek ze haar mes die lichtelijke sporen had van bloed wat van het meisje haar keel af was gekomen. Nog een blik wierp ze op de klok, die ondanks de glazen stukken onschuldig doorging met het tikken van de tijd. Het was nog geen vijf minuten later, waar bleef die klootzak?! Zo lang was het niet hierheen vanaf Living Building van Monica High. Inmiddels was ze op gestaan en had ze snel haar stoel omgedraaid zodat nu de rugleuning tegen haar boezem aanleunde en haar benen als het ware gesprek waren. Heel even was haar blik dan ook naar het angstige meisje geschoten en liet ze het lemmet van haar mes over haar vingertoppen glijden, niet bang voor sneetjes die daardoor zouden ontstaan.
Na nog geen tien minuten verder, zonder wat gedaan te hebben behalve dominant en emotieloos het meisje aangekeken te hebben met af en toe een dwingende grijns op haar gezicht, kwam Christian dan eens binnen wandelen. Dat hoorde ze door de piepende deur en voordat ze de kans had om iets te zeggen of hem überhaupt tegen te houden was de jongen de kamer al binnen gekomen wat de woonkamer voorstelde. Meteen stond de roodharige meid op, waarbij ze met één hand een pluk haren uit haar gezichtsveld vandaan sloeg naar achter haar schouder en daarna voor de jongen kwam te staan. Zo ongeveer blockend, zodat hij niet verder kon gaan als hij dat wou. Niet dat hij dat zou durven, want één worp met haar mes en het was gedaan met de meid. Ja, ze had getraind de afgelopen tijd met messen werpen in bepaalde voorwerpen die toch vrij nutteloos waren.
Op het moment dat ze iets tegen hem wou zeggen, hoorde ze een kast opengaan en fronste haar wenkbrauwen. Was dat meisje nou van de stoel afgekomen of probeerde ze met stoel en al in de kast te kruipen? Met een weirde blik op haar gezicht keek ze achterom en zag toen iets heel anders voor haar ogen. Jace die uit een kast kwam... Ze besloot er maar niet in op te gaan. Ze gaf hem een kort knikje en draaide toen haar aandacht om naar de jongen waar ze nog al die tijd bij stond. Met inmiddels haar linkerhand geplant in haar achter broekzak, stond ze er nogal charmant bij en toverde ze een grijns op haar gezicht die niet veel goeds kon betekenen. Speels bracht ze haar rechterhand omhoog en plaatste haar wijsvinger op zijn borst, net tussen zijn tepels in. Vanaf daar ging ze langzaam naar beneden, maar kwam nooit verder dan zijn navel. ''Zeggen we geen goedemorgen meer?'' Fluisterde ze ijzingwekkend, waarna ze hem met een koele maar emotieloze blik aanstaarde. Hierna volgde er een piep, waardoor enkel haar ogen afweken van de zijne maar ze draaide zich niet om. Het was die brunette die om aandacht smeekte. Als ze die wou, kon ze die krijgen ook. Maar niet van de persoon aan wie ze het vroeg. Nee, Jace had er lieflijk om gevraagd dus zou hij het mogen krijgen ook. Zonder Christian los te laten qua aanraking draaide ze enkel haar hoofd om en zocht naar Jace zijn bruingekleurde ogen. ''Ja, toe maar,'' zei ze alsof hij een hond voorstelde, ''geef haar de aandacht die ze wilt.'' Haar stem was enkel een fluistering geweest, maar luid en kil genoeg voor de rest van de tieners die in de kamer stonden om het te horen. Haar ogen gleden gauw terug naar Christian zijn bovenlichaam en plaatste ze haar vingertoppen al wat harder tegen zijn huid aan, alle vijf tegelijk en zocht daarna naar zijn ogen. Hierna haalde ze haar linkerhand uit haar broekzak vandaan en zonder van zijn ogen af te wijken bracht ze die naar de bruine haren van zijn achterhoofd en krioelde daar genadeloos doorheen. Ze gaf niks om de meid die daar als een hulpeloos slachtoffer op de stoel zat, wat ze ook voor relatie samen hadden of hadden gehad, ze wou op het moment maar één ding en dat was Christian zijn verdiende loon geven. Hiermee hoopte ze duidelijk te maken dat de jongen maar beter mee kon werken, of er zou iets gaan gebeuren met de meid. Esther leunde al wat smachtender naar voren, voelde hoe haar adem stokte naarmate ze dichterbij kwam. Ze kon het niet laten, haar ogen gingen van zijn lippen en weer terug naar zijn ogen, zo ging het nog eens vijf keer en voordat ze toe zou geven, kwam er nog een kwaadaardige blik op haar gezicht te staan. Haar warme adem was zelfs al voelbaar tegen zijn huid aan, dat zou niet anders kunnen, gezien ze zo ongelofelijk dichtbij stond. Enkele centimeters waren ze verwijderd van elkaars lippen en toch hapte ze nog niet toe. Ze wou zijn hunkering naar haar zien in zijn ogen, daar wachtte ze met smart op voordat ze zou aanvallen.

Een paar tellen later kwam er plots een persoon uit de kast gekropen. Ehm, juist ja? Ach ieder zin favoriete plek om te slapen ea, en Jace verkoos daar dus de kast om. Hij kwam vrij serieus de zitkamer in en tja meer deed hij eigenlijk niet. Voor kort schoten zijn ogen naar Celine die op de stoel zat, waarom had Esther haar hier gebracht? Omdat hij met Celine naar het Prom was geweest en niet met haar, nou daar blaimde hij Nick maar voor. Als hij er namelijk niet geweest was hij het geweest die bij Esther had gestaan en niet Nick, maar goed hij had op die moment niets gehad met Celine. Christian had haar zelfs gezegd dat ze enkel en alleen als vrienden gingen, en het nooit verder dan dat zou gaan komen. De stem van Jace deed zijn blik weer naar de jongen gaat, een grijns verscheen kort op zijn gezicht. ‘Heb jij wel goed geslapen in die kast?’ Sja, wat moest hij anders zeggen? Christian leek bijna even een prethoofd te hebben gekregen. Eigenlijk was het best nog een komisch zicht om die jongen letterlijk uit de kast te zien kruipen. Jace, een jongen die hij amper kende, maar als hij het goed had samen met die Lize oude jeugdvrienden van Esther. Daar kon niets verkeerd mee zijn eigenlijk.
De schelle roep van zijn naam trok zijn aandacht eigenlijk helemaal niet. Niet nu hij zijn focus weer op Esther had gelegd die inmiddels voor hem was komen staan. Eigenlijk wou hij een antwoord op zijn vraag, dat hij enkel voor dit naar hier moest komen, zo vroeg in de ochtend, geloofde hij niet meteen maar hij stond hier uiteraard wel. Heel even kort glimlachte hij om de manier waarop ze erbij stond. Op een manier waarop alleen Esther nog maar een dreigende impressie kon wekken, maar alsnog ogen als het charmantste wezen op aarde. Met zijn ogen volgde hij elke beweging die ze maakte, en zo ook toen ze haar vinger plaatste in het midden van zijn borst. Een rilling schoot over zijn rug heen. ‘Mensen zijn nu eenmaal wat vergeetachtig als ze zo vroeg in de ochtend worden wakker gemaakt.’ In eerste instantie had hij niet bepaald gedacht aan het vriendelijke begroeten, maar ja uiteindelijk was hij het als het ware ook echt vergeten. Moest hij normaal Celine niet helpen? Ach waarom eigenlijk? Na het Prom had ze niets meer van zich laten horen, geen enkele sms of wat dan ook, dus eigenlijk wat kon zij hem nu nog schelen. Oké, ergens was het misschien een tweestrijd want ze waren ooit vrienden geweest, maar Jace tegenhouden, daar had hij ook helemaal geen zin in. Ach, hij deed maar desnoods maakte hij der af, dan was Christian er van af. En moest hij zich dan toch nog bedenken, Esther zou hem nooit naar haar heen laten gaan. 'Dus, je laat me komen op dit uur, omdat Jace hier zijn pleziertje kan krijgen, niet bepaald eerlijk ea.' Klonk het kalm, maar de grijns op zijn gezicht vertelde dat hij er helemaal niet mee zat, in tegenstelling zelfs. Kort beet hij op zijn lip wanneer hij alle vijf haar vingers tegen zijn borst aan voelde duwen. Nog net op het randje van pijn en geen pijn. Moeite doen om weg te trekken was tevergeefs, en hij had er ook helemaal geen zin in eigenlijk. Voor hij het doorhad bereikte haar andere hand zijn achterhoofd en begon ze met zijn haar te spelen, wat deed ze hem toch weer aan.
Christian leek momenteel gewoon verlamd te zijn of zo, meestal zou hij meteen gereageerd hebben op haar aanrakingen maar het meisje had hem eens te meer weer eens overwelmd. Het moment dat ze naar hem toe leunde plaatste de jongen zijn handen uiteindelijk toch op haar heupen en keek recht in haar ogen die verscheidene malen afdwaalde naar waarschijnlijk zijn lippen. Al te gauw zag hij de blik in de ogen van het meisje veranderen waarop hij even zijn wenkbrauw optrok, de plekken waar haar ademhaling zijn huid raakte begonnen warm aan te voelen, nee, warm was het foute woord, zeg maar beter heet. Argh man, dat kind begon hem eens te meer uit te dagen. Iets wat hij wel kon appreciëren van haar maar dat betekende niet dat hij het op momenten als deze toch irritant vond. Net niet, hun lippen raakten elkaar net niet waarop hij een van zijn handen verplaatste naar haar wang en kort langs haar kaaklijn heen streek met zijn wijsvinger. De hunkering die ze wou, brak nu volledig door in zijn ogen. Oké, op dit vlak was hij voor haar veel te makkelijk om zoiets los te krijgen. Maar ze was en bleef Esther, het meisje waarvoor hij zijn eigen leven nog zou vergooien. ‘Stop teasing me.’

Blijkbaar hadden ze beiden nogal wat commentaar om hem letterlijk uit de kast te zien komen. Het was vast een hilarisch zicht. Achja, de dag van vandaag kwamen er zoveel jongeren uit de kast, alleen niet op die manier. Zo vreemd was het niet, dus hij keek hen uitdagend aan. Zien of ze er een opmerking over durfden maken of niet. Esther achtte hij daar nog toe in staat, maar hij wist niet of de jongen hem zou beledigen. Ze kenden elkaar niet zo goed, maar een vriend van een vriend was een vriend, in zijn ogen dan. En het feit dat ze hier allebei binnen konden zonder aan stukken gescheurd te worden door Esther, zei ook al veel. ‘Heb jij wel goed geslapen in die kast?’ Vroeg Christian. Jace kon het niet laten om even te grijnzen. "Sure thing. Je mag 'm ook best gebruiken, als je wil", Zei hij. Kon de jongen ook lekker uit de kast komen als hij uitgeslapen was. Haha. De humor. Ochtendhumor ofzo, wist hij veel. Het was eens iets anders dan ochtendhumeur. Ochtendhumeur is just to mainstream. Ondertussen was Esther vlak voor Christian gaan staan, haar vinger op zijn borst. Hij leunde tegen de tafel aan, waar en heleboel glazen op stonden. Iemand moest hier dringend opruimen. Vooral de glasscherven die op de grond lagen. Daar kwam die knal dus vandaan. Iemand had met een dodelijke precisie een glas tegen de klok geknikkerd. Een piep liet hem verstoord opkijken. Dat kind was dom bezig. Niemand stoorde Es in haar bezigheden. Zelfs hij wist dat hij een hele goeie reden moest hebben om dat te flikken. ''Ja, toe maar,'' Klonk de stem van Esther. Zacht, niet meer dan een fluistering, maar het bezorgde hem zelfs rillingen. Van plezier, for sure. ''geef haar de aandacht die ze wilt.'' Het gezicht van de jongen trok open in een brede grijns. Hij keek haar vrolijk en dankbaar aan. Fun voor Jace. Daar zou hij meer voor uit de kast komen. 'Dus, je laat me komen op dit uur, omdat Jace hier zijn pleziertje kan krijgen, niet bepaald eerlijk ea.' Protesteerde Christian kalm. Jace stak heel erg kinderachtig zijn tong naar hem uit. Nee, hij zou nooit opgroeien. Niet als hij leuke dingen mocht doen. "Maar ik vroeg het lief", Plaagde hij de andere Die-Harder. De Die Hard attitude was bij hem soms ver te zoeken, al kon hij in een flits terug boven komen. "Ik probeer om er nog iets van over te laten", Beloofde hij toen, iets serieuzer dan een paar tellen ervoor.

Hij duwde zichzelf af van de tafel, terwijl Es zich bezighield met Chris. Die zouden wel een kamer zoeken als het zover was. In de kast konden ze ook nog altijd kruipen. Hij liep naar het meisje toe en aaide haar zachtjes over haar hoofd. "Was het wrong time, wrong place of heb je dit echt verdiend?" Vroeg hij. Het antwoord zou hem niet echt uitmaken, maar hij was eens benieuwd. De woede van Esther haalde je niet ongestraft op je nek, maar het kon zijn dat ze random een slachtoffertje van straat had geplukt. Voor de lol, gewoon omdat het kon. Hij bukte zich en raapte een glasscherf van de grond. Hij mikte even zorgvuldig en dreef de scherf toen diep in haar dij. Het zachte vlees gaf gemakkelijk mee, vooral omdat hij er veel kracht achter gezet had. Bloed sijpelde langs zijn vingers toen hij de scherf terug trok, een wonde met rafelige gaten achter latend. "Ghehe", Kirde hij. Zijn pupillen vernauwden zich een beetje en hij likte een paar druppels van zijn hand af. Hij wachtte niet op de smekende woorden die hoogstwaarschijnlijk zouden komen. Hij nam de scherf in zijn andere hand en ramde toen zijn vuist tegen haar ribben aan. Hopelijk brak ze iets, al zou hij dan iets meer zijn best moeten doen. Achja, alle tijd van de wereld, niet? Het kwam nog wel. Plus, hij had Chris beloofd dat hij ook nog wat mocht doen. Hij hamerde opnieuw in op haar ribben, voor de derde keer al. Als hij het goed voor had, begon het al redelijk mee te geven. Het zou niet lang meer duren voor het brak, zolang hij maar op dezelfde plek bleef slaan. En dat was precies wat hij van plan was.

Haar ogen kon ze op geen enkele manier van de jongen afscheuren, met een smekende blik voor hulp in haar ogen. Maar de hulp waar ze zo ontiegelijk naar snakte, kreeg ze niet. Hij leek daar wel gewoon roerloos te staan. Als hij wou kon hij makkelijk langs dat meisje gaan, right? Ze snapte er niets van, probeerde naar redenen te zoeken waarom hij haar niet zou helpen. Was het omdat ze sinds het Prom niets meer van zich had laten horen? Daar had ze geen tijd voor gehad, verdomme! Maar die woorden hardop uitspreken durfde ze niet, bang voor als ze iets verkeerds zou zeggen en het daar totaal niet om ging. Celine slikte nog een keer, merkte daarna een jongen op die vreemd genoeg uit een kast kwam kruipen en wierp daarna een blik naar buiten. Ze walgde hiervan, voelde hoe haar maag zich verdraaide. De brunette zat hulpeloos vastgebonden, had enkel haar mond om zich misschien nog hieruit te redden. Maar schreeuwen om hulp had geen zin. Áls er al iemand buiten liep, zou die het hoogstwaarschijnlijk niet wagen om haar hierbinnen te redden. Ze was voor hen toch maar een nutteloos hoertje. Voor zover ze er nu uitzag dan.
Heel even had ze de neiging om haar hoofd te laten hangen, niet wetende wat te doen. Maar op dat moment wekte een aantal woorden haar aandacht. Het klonk alsof ze nu een speeltje was, enkel maar een lolmakertje en zo werd ze blijkbaar gebruikt ook. Een frons kwam op haar gezicht te staan, al verdween die even gauw weer zoals die verschenen was. Zijn woorden deden haar ogen naar de zijne zoeken, maar net wanneer ze die bereikte vluchtte ze snel weer. Oogcontact was het engste wat er was op dit moment. Haar hart bonkte harder, van bangheid. Ze zocht naar woorden in haar hoofd, maar kwam er niet uit. Enkel een piep verliet haar mond, tranen vulden haar ogen en ze week haar aandacht van hem af. Waarom lieten ze haar niet gewoon met rust? Waarom was dit? Zoveel vragen, maar geen enkele durfde ze over haar lippen te schuiven. En net wanneer ze haar blik naar Christian wou laten gaan, merkte ze op vanuit haar ooghoeken hoe de jongen een stuk gebroken glas van de grond op raapte en terug naar haar liep. Heel even schoten haar ogen daar dan ook heen, maar raakten toch op één of andere manier terug naar Christian die inmiddels met de leidster van Die Hard stond te bekken. Ze kon het niet aanzien. Verdriet vulde haar hart. Het bevroor haar van binnenuit. Hoewel ze hem al een tijd niet gezien noch gesproken had, toch had ze nog al die tijd iets voor hem gevoeld. Al was het zwakker geworden, omdat ze het liever niet tot een relatie had willen laten uitbloeien. Vanwege haar beste vriendin, die inmiddels al enige tijd het leven had verlaten. Ze wou haar niet verraden, ook al was ze er niet meer in haar lichaam. Zien kon ze haar nog altijd wel, gezien haar spiritualiteit.
Een gil kwam uit haar keel vandaan, wanneer onverwachts het stuk glas naar binnen gleed. Scherpe pijn vulde de plek en voordat ze het in de gaten had, was het wapen terug uit haar huid gegleden. Meteen bloedde ze ongelofelijk hard en tranen die net haar ogen zo gevuld hadden, lieten allerlei tranen over haar wangen stromen. Ze snikte van angst, van pijn en van een gebroken hart. ''Stop,'' snikte ze, maar het was niet verstaanbaar doordat haar gebroken stem het woord niet goed genoeg kon vormen. Meteen volgden er rake klappen tegen haar ribben aan. Na de tweede voelde ze hoe er brandend maagzuur begon te ontstaan in haar lichaam en hoe ze inmiddels bloed proefde in haar mond. Het eten, wanneer ze dan ook voor het laatst gegeten mocht hebben, kwam omhoog. De derde klap volgde, waardoor ze ongewild bloed spuugde. Energie trok uit haar lichaam en ze voelde hoe haar hoofd al meer begon te hangen. Wanneer die laatste klap was geweest, had ze wel degelijk een kraak gehoord. En zeker wel gevoeld van binnen hoe er een rib was gebroken. Of misschien zelfs wel meer. Ze wist het niet, wou het niet weten. De enigste pijn die ze voelde was hoe haar hart met de seconde steeds meer tot ijs bevroor van gebrokenheid.

De hunkering waar ze naar zocht, duurde niet lang voordat die tevoorschijn kwam in de jongen zijn ogen. Een grijns verscheen, een plagende grijns. Ze genoot hiervan. En alsof zijn gezichtsuitdrukking dat nog niet genoeg zei, bevestigde hij het ook nog eens met de woorden die hij daarbij uitsprak. Toch kon ze het niet laten om hem nog langer te pesten en voordat haar lippen de zijne echt reikten en haar ogen intens diep in de zijne verdronken waren, boog ze voorbij zijn lippen, richting zijn oor en haalde haar mond open om iets te fluisteren. ''Have patience, you prick.'' Fluisterde ze ijzerscherp en gelijk haalde ze haar blik van hem af en draaide zich om. Alsof Christian niet bestond, nooit bestaan had voor haar. Met haar armen over elkaar gevouwen keek ze toe hoe Jace het meisje met alle plezier misbruikte, gebruikte als zijn eigen playbunny. Ze grijnsde en kon zelfs een zachte, maar gemene lach niet onderdrukken. Vermakelijk keek ze toe hoe de jongen zojuist een stuk glas van de grond had opgeraapt en nu met alle gemak in het lichaam van het meisje werkte. Een grinnik verliet haar mond, maar was niet te horen voor de rest van de leden. Gezien die gelijk werd overstemd door de gil van de brunette. Niet dat iemand het hier binnen zou kunnen horen, keek ze toch even door de gleuf van de gordijnen heen en gluurde of er niet iemand toevallig langs liep. De straat leek nog brandschoon te zijn van al het grove vuil wat er tegenwoordig rondliep. Mooi dan.
Nog een keer werd het wapen zo glad als boter door haar huid gestoken, al kwam er dit keer geen gil uit. Nee, in plaats daarvan kwamen er gebroken tranen uit haar ogen rollen. Esther haar blik veranderde van gemakkelijk naar ietwat duister, hier hield ze van. Om mensen volledig van binnen en buiten te verscheuren, allerlei manieren. Het was snel gedaan, maar blijkbaar was dat nu zojuist bij het meisje al gedaan. De manier waarop zij haar crush benaderde en behandelde was voor haar al veel, maar daarbij nog aangevallen worden deed haar blijkbaar teveel. Zonder haar blik van het meisje af te halen liep ze naar haar toe. Zojuist had ze gesmeekt of de jongen zou stoppen, maar ze wist van haar vriend dat hij nooit zou luisteren naar het zielige gepraat van zijn slachtoffers. Dat zou hem juist aanzetten tot meer geweld, totdat degene als het ware zijn slaaf was geworden. Ieders perfecte moordenaars beeld. Heel even sloot ze haar ogen, vanwege het plotselinge gekraak van een rib wanneer Jace voor de derde keer zijn vuist in haar maag sloeg. Het klonk pijnlijk, maar ach. Het was niet haar probleem.
De ginger haalde haar armen van elkaar af en liep naar de twee toe. Voor kort reikte ze naar Jace zijn wang, kraste er zachtjes over met haar nagels als teken dat hij een korte pauze mocht nemen. Sierlijk liep ze om hem heen en kwam toen voor het meisje te staan, waarbij ze ietsje omlaag boog en diep in haar ogen keek met de haar eigen. Een donkere blik had haar ogen gevuld en ze zag precies de blik waar ze naar zocht. Verscheidene tekenen van gebrokenheid, in duizenden stukken gescheurd. Meteen krulden haar lippen lichtelijk op en merkte ze op hoe Celine haar ogen afdwaalden naar de verandering in haar gezicht. In plaats het er hiervan bij te laten, maakte ze plaats op haar schoot met haar benen aan iedere zijde, zodat ze niet meer zo onhandig hoefde te staan en last van haar rug zou krijgen. Zonder haar blik los te laten van hun slachtoffertje. ''Ah-ah.'' Antwoordde ze plagerig op haar verzoek om te stoppen en voordat het meisje in de gaten had, had ze haar handen aan het uiteinde van de brunette haar shirt gezet. Met haar nagels scheurde ze er een grote lap vanaf, tot haar buik volledig vrij was van stof. Een angstige zucht was uit het meisje haar strot gekomen en ze voelde het meteen vrijwel warm tegen haar huid aan komen, zo dicht was ze bij haar gezicht in de buurt gebleven. Maar daar bleef het niet lang bij. Ze stond weer normaal op en streelde toen met haar vingertoppen van haar rechterhand, gezien ze de afgescheurde stof in haar linker bewaarde, de zo onschuldige huid van Celine d'r rechterschouder en draaide toen een half rondje om haar heen. Langzaam natuurlijk, ze hadden alle tijd van de wereld. Wanneer ze dan ook achter haar stond, had ze haar scherpe nagels diep in haar vlees gedrukt en voelde ze hoe er een warme vloeistof er voor in de plaats kwam tegen haar huid aan. Een grijns van gerechtigheid maakte plaats op haar gezicht. Sexy legde ze haar hoofd op de andere schouder van het meisje en kon het niet laten om haar blik een aantal seconden naar Christian te laten ontsnappen. Ze tuitte haar lippen, als teken dat hij later wel zou krijgen wat hij wilde. Dat hij wist dat hij het sowieso zou krijgen, maar enkel geduld zou moeten hebben. ''Meisjes die protesteren, moeten hun lesje leren.'' Zei ze zacht, maar verstaanbaar voor iedereen die in de kamer stond. Gelijk rijgde ze de stof in beide handen en drukte het ongelofelijk hard tegen haar lippen, zodat ze die wel moest openen. Wanneer die handigheid kwam en het meisje doorhad wat er van haar verwacht werd, voelde ze hoe het lint tegen haar mondhoeken aankwam en bond het zo strak vast dat er zelfs bruine haren tussen waren gaan zitten.
Haar blauwe ogen gingen naar de rode vloeistof die zich inmiddels verspreid had op haar tedere schouder en merkte hoe er een lust in haar begon te borrelen. Bloed, altijd een obsessie van haar geweest. Maar pas verder ontwikkeld in de loop van deze tijd. Een onbekende blik kwam in haar ogen te staan en voordat ze het zelf in de gaten had, had ze haar lippen op de kleine sneetjes gezet en was ze gulzig bezig. Ze gebruikte zelfs haar tong hierbij, pikte daarmee de ontsnapte druppeltjes op. Pas wanneer ze merkte dat er niet meer uit kwam, keek ze op en vormde er automatisch een brede grijns op haar lippen waarbij zelfs haar tanden vrij bij kwamen. Sommige zagen er wat roder uit, vanwege de onverwachte situatie van net. Terwijl ze haar blik op Christian focuste, likte ze haar vingers af en merkte hoe ze lichtelijk begon te trillen. Nu ze eenmaal begonnen was, verlangde ze stiekem naar meer. En dat zou ze krijgen ook. Dat meisje zou om genade krijsen als ze hiermee klaar was. Maar eerst gaf ze Jace een seintje dat hij verder zijn gang kon gaan, met wat hij ook maar van plan was. En Christian... Christian zou moeten wachten op zijn beurt, die zou vanzelf wel komen.
Heel even had ze Celine de mogelijkheid gegeven om te bekomen van de schrik, voordat ze het echte werk zou gaan doen. Rustig bracht ze haar vingertoppen richting haar kaaklijn, maar net iets eronder en begon te zoeken naar de plek waar de cruciale slagader zich schuilhield. Het duurde niet lang voordat ze die te pakken had. Ze voelde hoe die met iedere slag steeds sneller ging, waarschijnlijk de adrenaline van angst die door haar aderen stootte. Kalm ademde ze met haar mond vlakbij de plek waar ze zo meteen haar gang zou gaan en merkte op hoe er kippenvel in haar nek was ontstaan, waarbij zelfs nekhaartjes overeind van waren gaan staan. Esther sprak geen woorden, verrichte enkel in daden. Zonder nog een adem uit te brengen bracht ze haar tong er naar, voelde haar hartslag er tegenaan. Een bruisend verlangen was ontstaan in het midden van haar maag. Ze moest en ze zou dit doen. Geen seconde later had ze haar tanden in de huid geboord en proefde ze meteen het zachte bloed van onschuld. Van genot sloot ze haar ogen en liet het bloed uit zichzelf in haar mond stromen, sloot haar lippen volledig om haar huid heen zodat het niet zou kunnen ontsnappen. Kreunen van pijn overstemde al gauw haar eigen gekreun van genot, maar het kon haar weinig deren. Pas wanneer ze voelde dat ze al vrij veel binnen had en misschien wel al veel te veel, besloot ze voor nu te stoppen en haalde haar tanden vrijwel gemakkelijk uit haar vlees vandaan. Meteen stroomde het uit haar hals vandaan, richting haar boezem. Dit zette Esther aan tot het lopen naar een kast waar de flessen alcohol stonden, opende er één waar wodka in zat en gooide het spul op de wond. Het zou wel enorm gaan branden, maar wat er nou erger was wist ze niet. In plaats van nog het overige beetje bloed in haar hals te laten liggen, likte ze dat ook zorgvuldig op en pikte zelfs wat wodka op, wat als het ware op haar tong brandde. Voor de rest liet ze het meisje zo achter, in de handen van Jace en liep, zonder haar nog een blik waardig te geven, terug naar Christian. ''So, where were we?'' Zei ze met een zwoele blik in haar ogen en voordat hij de kans had om haar antwoord te geven drukte ze haar lichtelijk bebloede lippen op de zijne.

Een leukere bezighouding in de ochtend dan dit, bestond volgens de jongen niet. Hij stoorde zich niet aan het feit dat Esther Christian's hoofd en hart op hol liet slaan waar hij praktisch naast stond. Hij kende de meid nu wel goed genoeg om te weten dat zij hier ook haar eigen pleziertje uit haalde, en als hij van haar een playbuddy kreeg, gunde hij haar dat ook. Na zijn derde klap had hij de rib van het meisje op de stoel duidelijk horen kraken. "Botjes breken, botjes kapot", Zong hij bijna, als een kind die een rijmpje opzegde voor een huisdier. ''Stop,'' Klonk het, al was het amper verstaanbaar. "Stop?" Herhaalde hij, verwonderd knipperend met zijn ogen. Het was net zo leuk. Op dat moment zag hij beweging in zijn ooghoek. Meteen deed hij een stapje terug, aangezien Esther op hen twee kwam afgelopen. Want ja, Es was de leider, hij slechts een gehoorzame volgeling. Het was moeilijk om de adrenaline te bedwingen, maar hij kon niet tegen haar ingaan. Haar nagels krasten zachtjes langs zijn wang, en hij drukte er even kort zijn lippen tegen, puur vriendschappelijk. Toen sprong hij op de tafel en keek hij hoe Esther op het meisje ging zitten, haar benen elk langs een kant. Tranen waren ondertussen rijkelijk beginnen stromen. Een duivels glimlachje kwam om zijn lippen. Teken dat hij het goed had gedaan, al was hij nog maar net begonnen. Heel erg zwak, hij zou het langer volhouden, dat wist hij. Jace keek toe hoe Es haar talent om iemand de stuipen op het lijf te jagen, toepaste op het meisje. Als een topleerling probeerde hij alles te onthouden. Zijn blik ging even naar Christian. Die had geluk dat zijn jeugdvriendin interesse in hem toonde. Anders stond hij niet hier, toch? Ze had geen andere leden opgeroepen, dus hij ging ervan uit dat de jongen net iets belangrijker was dan de rest van de bende. Zijn blik gleed al gauw terug naar de twee meisjes toen hij scheurende stof hoorde. Een zucht van angst verliet de lippen van de brunette, en haar buik was nu ontbloot. Not bad, not bad at all. Hij zou het zeker niet erg vinden als Es hem zo zou behandelen. Als ze bloed wilde, kon ze het krijgen, hij wist dat ze er op kickte. Er hoefde niet eens liefde in het spel te zijn. Wat was liefde? Het was een begrip dat hij tot nu toe nog niet gekend had, behalve misschien voor zijn ouders. Misschien. De relaties die hij al gehad had, waren zo fake geweest, maar o zo leuk. De nachtelijke gebeurtenissen, vooral. Hij kon het niet laten, een brede grijns sprong om zijn lippen toen hij er aan terug dacht. Dat waren mooie tijden geweest. Leuke vooral. En leerzaam bovendien.

Momenteel had Esther de mond van het meisje gesnoerd met het stuk stof dat ze afgescheurd had. Jace zag hoe haar nagels rood gekleurd waren, wat erop duidde dat er kleine wondjes op haar ontblootte schouder zaten. ''Meisjes die protesteren, moeten hun lesje leren.'' Zijn heldere lach weerklonk kort door de kamer heen. Geniaal was dit, beter dan al de shows die hij tot nu toe had gezien. Het bloed op de schouder van de brunette werd al snel op gelikt, en haar gulzig dronk Esther het bloed dat uit de sneetjes kwam. Hij snapte nog steeds niet wat er zo lekker aan was, maar ach. Wie was hij om er over te oordelen. Toen ze daarmee klaar was, kreeg hij het teken dat hij terug mocht beginnen, iets wat hij zich geen twee keer liet zeggen. Zijn jeugdvriendin was nog maar net weg gestapt, toen hij met zijn vlakke hand in het meisje haar gezicht sloeg. Het maakte zo'n heerlijk geluid dat hij meteen weer vrolijk werd. Helaas wist hij dat Esther nog niet klaar was, dat had hij wel kunnen zien aan haar blik. Daarom ging hij niet voluit. Hij spaarde het meisje een beetje, want Es kennende had ze nog veel ergere dingen klaar. Dit was nog maar een voorproefje geweest. Erg lang moesten ze niet wachten, want ze eiste al snel weer het vastgebonden meisje op. Dit keer ging ze voor haar hals, waar haar slagaders zaten. Het werd interessant. Jace trok zich weer terug naar de tafel, waar hij braaf wachtte. Na enkele minuten was het over. Het bloedde natuurlijk nog flink na. Bloed stroomde richting haar boezem naar beneden. De restjes van haar shirt waren meteen doorweekt. Esther was nog zo lief om de wond te ontsmetten met alcohol. Zonde van de wodka.

Jace nam enkele slokken van de drank, die meteen zijn keel in vuur en vlam zette. Sterk spul, maar hij kon wel wat hebben. "Kijk nu toch", Begon hij afkeurend. "Je bent helemaal in bloed, schat", Zei hij, terwijl hij het lichaam van het meisje inspecteerde. Haar hals zat vuurrood door het aanwezige bloed, en Esther's tandafdruk was heel erg duidelijk te zien. Met twee stappen was hij al bij haar, en trok de rest van de stof van haar lichaam af. Hij gooide het in een hoekje, hij had het toch niet nodig. In tegenstelling tot Esther vond hij het wel leuk om te praten met zijn slachtoffer terwijl hij bezig was. Daarom trok hij de lap stof in haar mond ruw af. Haar mondhoeken waren lichtjes aan het bloeden. Geamuseerd boog hij zich voorover en likte langs haar lippen, terwijl het bloed op zijn tong kwam. Eigenlijk was het zo slecht nog niet. Het was onhandig om zo te blijven staan, maar hij kon moeilijk op haar gaan zitten zoals Es dat gedaan had. Daarom begon hij op zijn dooie gemak het plakband te verwijderen, waarna alleen haar armen nog aan elkaar geplakt zaten en haar enkels nog stevig tegen elkaar aan bleven. Hij wou voorkomen dat ze onverwachts zou gaan schoppen op minder aangename plekken. Hij wou het meisje oppakken, maar besefte dat ze op zijn shirt zou bloeden. Dat zou zonde zijn, echt doodzonde. Zijn blik schoot snel naar Esther en Christian, maar die waren te druk bezig met elkaar om echt op hem te letten. Hij trok het shirt over zijn hoofd. Zijn gebruinde huid en sixpack waren niet iets om zich over te schamen. Met een korte inspanning van zijn spieren had hij het meisje over zijn schouder gegooid. Het warme, plakkerige bloed kwam meteen op zijn huid terecht. Achja, zijn shirt was tenminste nog proper.

Hij ging met het meisje in de zetel zitten, zijn armen sloeg hij hard om haar heen. Botweg vlocht hij zijn vingers in haar haren en keek haar lang en intens in de ogen. "Zonde. Ik weet niet wat je uitgehaald hebt, maar het is zonde dat je doodgaat, weetje?" Merkte hij op. Hij boog zich voorover en nam een mes van de tafel. Het clubhuis lag vol scherpe en gevaarlijke dingen. Hij liet het topje van het mes over haar keel glijden, richting haar buik. Kleine druppeltjes bloed welden op uit de gescheurde huid. Een glimlachje kwam om zijn lippen, zijn ogen stonden donker en hij liet zijn blik onbeschaamd over haar lichaam rollen. De warmte die van haar lichaam afkwam, straalde rechtstreeks op zijn ontblootte huid. Hij dwong haar zich stil te houden door haar hard vast te klemmen, en toen boog hij zich voorover. Voorzichtig likte hij langs de wond, en nog een keer. Bloed kwam op zijn tong terecht en eigenlijk smaakte het nog niet zo slecht. Hij kreunde even kort, terwijl hij zijn ogen sloot en zachtjes zoog, om meer bloed binnen te krijgen. Toen hij merkte dat zijn mond alleen nog maar naar bloed smaakte, richtte hij zichzelf op, zijn mond en kaken vol bloed. "Drip, drip, drop. Drip, drip, drop. Blood, tears, anger, pain, regret", Zong hij opnieuw half, gevolgd door een lach die je wel gestoord kon noemen. Zonder waarschuwing liet hij het mes, dat hij nog steeds in zijn hand had, binnenglijden in haar zij. Langzaam draaide hij het mes rond, zodat de wonde breder werd. Bloed gutste over zijn hand en op de grond. "What a shame, ik vond het tapijt zo mooi", Glimlachte hij liefjes naar het meisje. Hij draaide haar bruusk een beetje om, en zette zijn lippen om de wond die hij net gemaakt had. Enkele druppels gleden zijn keel naar binnen. Nadat zijn blik die van haar weer ontmoette, lachte hij spottend. Hij likte nog enkele druppels op, bewaarde ze in zijn mond. Ze wou waarschijnlijk ook proeven, natuurlijk. Hij trok haar half overeind en drukte zijn lippen dwingend op de hare. Hij dwong haar om haar lippen van elkaar te halen, en het bloed liep half over in haar mond. Zijn lichaam huiverde en de kus werd heel even inniger, tot hij hem abrupt weer afkapte. "Blijft zonde", Fluisterde hij in haar oor. "Esther?" Hij draaide zich om, zijn hand rustte nu in haar nek. "Can I keep it?" Vroeg hij, een tikkeltje smekend.