Some may call it a curse...

'City on fire! City on fire!' Een gestoorde demonen kreet echode niet ver hier vandaan. Een centraal alarm sloeg aan en haar ogen rolden wild heen en weer. Waar was ze? Hoe was ze hier belandt en waarom was ze hier? Duisternis, ze zag haast niets. Enkel een gat wat natuurlijk in het hout doorboord gaf haar zwak licht van de buitenwereld. Met haar trillende handen ging ze langs het hout waarvan ze dacht dat het de deur kon zijn, in de hoop om een hendel of klink te vinden waar ze haar vingers omheen kon leggen.
Haar ademhaling werd zwaarder, de zuurstof nam af in de kleine ruimte waar ze zich in bevond. Uit wanhoop en angst hoorde ze zich steeds zwaarder ademhalen, wat leidde tot hyperventilatie, totdat ze iets langs haar linkerhand voelde gaan. Het bewoog, voelde vies aan. Ze slaakte een gil, maar tevergeefs kwam er geen geluid. Meteen greep ze naar haar keel en schoot er een pijnscheut doorheen. Dat deed haar uit paniek met haar voeten tegen de deur schoppen en bijna het gezoem van het alarm overstemmen.
Schaterend, eng gelach klonk. Het alarm stopte en plots was het stil. Doodstil. Seconden, minuten, nee, het leek zelfs uren te duren dat ze die ijzige stilte kon koesteren. Haar ademhaling hield ze in, bang voor hetgeen wat onverwacht komen zou. Hopelijk iets of iemand die haar uit deze benauwde ruimte zou redden. ''Hallo?'' Probeerde ze te vormen, maar een zacht geruis was het enige wat haar keel verliet op het moment.
Stap. Stap. Voetstappen hoorde ze. Rustig bewoog ze met haar rechterhand naar onderen en voelde een knop. Verder durfde ze niet te gaan. Nog steeds durfde ze geen zuurstof binnen haar longen te laten gaan.
In plaats van de hare klonk een andere ademhaling en werd het licht weggehaald van het enigste gat wat er zat. Langzaam veranderde het normale ademen naar gehijg. Het werd alsmaar zwaarder. Haar ogen sperden wijd open. Er was iemand die haar zou redden! Binnen enkele seconden werd de knop abnormaal snel rond gedraaid en zwaaide de deur met veel gekraak open. Fel licht verscheen in haar ogen wat haar haast verblindde. Onbewust verscheen er een brede grijns op haar gezicht. Ze was vrij.
Iets slijmerigs pakte haar bij haar armen. Een knal klonk en voordat ze de kans had om haar ogen te openen, gleed er een warm goedje langs haar slaap en verloor ze haar bewustzijn.

De wekker ging, speelde popmuziek af die ze vaag herkende. Moeizaam opende ze haar ogen, zag enkel duisternis. Behalve felgroene cijfers op haar wekker verlichtte zwak het nachtkastje waar die op stond. Ze draaide zich van haar rug af naar de linker zijkant, waardoor ze beter zicht had op de wekker. Giftig brandden die in haar ogen, maar hoe lang ze er ook naar staarde, ze sloeg de tijd niet op. Er was veel te veel chaos in haar hoofd, waardoor ze gauw genoeg het apparaat uitsloeg met haar vingertoppen. Vervolgens reikte ze naar de lichtknop die niet ver boven haar verwijderd was. Meteen kneep Helena stevig haar ogen dicht, akelig licht ook. Ze kreunde, waarbij ze zich opluchtend uitrekte. Automatisch greep ze haar GSM van het nachtkastje af en ontgrendelde het ding. Enkele berichten waren vannacht binnengekomen, ze moest er vast doorheen geslapen hebben. Een gaap ontsnapte, ze kon het niet helpen.
Toen ontdekte ze wat voor tijd het was. Kwart voor acht, ze had nog maar drie kwartier voordat school begon. Dit maakte haar lichtelijk in paniek, gezien ze uitgerekend een halfuur nodig had om naar school te fietsen.
Toch gaf ze zichzelf nog enkele minuten om berichtjes te checken. Met haar vingers streek ze over het drukscherm, terwijl haar ogen over de tekst gleden. Een veel te laat felicitatie sms’je voor haar verjaardag, die elf dagen terug was geweest. Haar zeventiende verjaardag. Ze kon het niet laten om haar gedachten mee te laten voeren naar die dag. Gezien haar moeder, Sharon, de dag voor de hare jarig was, hadden ze al van kleins af aan ingevoerd het samen op één dag te vieren voor de familie.
Het geluid van een doorgetrokken toilet op de eerste verdieping wekte haar uit haar gedachten. Hoewel ze kort ‘weg’ was geweest van de wereld, merkte ze dat er onbewust een glimlach op haar gezicht was ontstaan. Met een zucht gooide ze de deken van zich af en wierp haar benen over de rand van het bed heen. Langzaam stroomde de motivatie, om op te staan, door haar aderen.
Wanneer ze met twee voeten op de vloer stond, wreef ze vermoeid door haar blauwgekleurde ogen heen. Ietwat wankelend wist ze zich een weg te banen naar het raam en opende ze die. Een grauwe, koude waas kleefde op de buitenkant van het raam. Geen zon dus, zoals er gisteren wel was. Eén van de weinige dagen dat het heerlijk warm was geweest, zoals hartje lente. Jammer genoeg was het nog winter. Niet bepaald haar seizoen, als je het haar zou vragen. Simpelweg griste ze de kleding van de stoel af die ze gisteravond laat nog klaar had gelegd. Weer een gaap.
Nog meer geluiden klonken van de eerste verdieping, van ramen die open werden gezet. Gauw genoeg was ze in haar kleren geschoten en liep de trap af richting de overloop. Wanneer ze de tree had bereikt, deed ze geen moeite om haar voeten op de grond te zetten. In plaats daarvan opende ze links de badkamerdeur en stapte op de verhoging die ongeveer even hoog als de trede was, waar ze nu op stond. Zonder een blik te werpen naar de slaapkamer van haar ouders, die schuin tegenover haar trap omhoog lag, sloot ze de deur achter zich. Meteen keek ze naar zichzelf in de spiegel.
Helena streek een futloos plukje blond haar uit haar gezicht vandaan en zag de depressieve blik op haar gezicht. Ze kon het niet helpen, wist niet waar het vandaan kwam.
Op dat moment ging de deur open, kwam haar moeder niet naar binnen, maar bleef ze gewoon zo staan.
‘Tot vanmiddag, schat.’
Daarna sloot ze de deur weer en ging naar beneden. Het sluiten van de deur die naar de woonkamer leidde, gaf haar de bevestiging dat ze nu echt alleen op de bovenverdieping was. Haar vader was allang naar werk toe. De reden waarom Sharon haar zo begroet had, was dat ze nu meteen de honden uit ging laten. Helena had geen enkele seconde omgekeken. Het had geen nut, ze had haar toch niet goed gezien. Daar had ze een geldige reden voor, het feit dat haar contactlenzen die ze droeg nog veilig en wel in het doosje zaten.
Slaperig staarde ze voor zich uit, naar zichzelf in de spiegel van het medicijnenkastje. Oog make-up zat overal rondom haar ogen verspreid, volledig uitgelopen. Ze had het er gisteravond niet afgehaald, was ze veel te moe voor geweest. Hoewel het behoorlijk slecht was, wat ze natuurlijk wel in gedachten hield, kon het haar weinig schelen.
Gemakkelijk haalde ze het weg met watjes en wat water. Hierna waste ze haar gezicht en bracht haar lenzen in. Het duurde niet lang voordat ze klaar was in de badkamer en opende de deur. Zonder verder iets te doen, bleef ze gewoon kijken. Het was ijzig koud, nog kouder dan dat ze het had gehad slechts in haar nachtjapon. Kwam het door het weer? Helena kon niet ontkennen dat het enorm grauw in het huis was, donkerder dan normaal. Vast toeval. Ze moest zich niet gek laten maken door zichzelf, ze keek veel te veel horrorfilms tegenwoordig. Ja, daar kwam het vast door. Een rilling schoot over haar rug, niet onheilspellend, het was iets dat ze al vaker meegemaakt had. Eerlijk gezegd voelde het vertrouwd, bekend. Naarmate er een paar seconden verstreken, besloot ze zich er niet teveel zorgen om te maken en stapte de verhoging af, liep gelijk door naar de trap en bleef daar staan. Had ze net iets voorbij zien schieten in haar ouders slaapkamer vanuit haar ooghoeken? Onbewust ontstond er kippenvel op haar armen, ze vond dit niet fijn. Het feit dat ze nu volledig alleen thuis was, met een grauwe duisternis en onheilspellende sfeer stelde haar niet bepaald gerust. Met ingehouden adem, ging ze geruisloos de trap af, durfde geen enkele tree te laten kraken. Wanneer ze de middelste treden had bereikt, hoorde ze een zachte zoef boven haar, vanuit de slaapkamer komende. Dit kon niet waar zijn. Nee, ze was geholpen hieraan. Ze was volledig genezen, had de psycholoog verklaard.
Gauw genoeg hopte ze de laatste treden af, opende de deur die op een onverklaarbare manier plots krakend open zwaaide en klikte hem achter haar kont dicht. Meteen had ze zicht op zichzelf doordat er een spiegel aan de muur hing, best groot. Ze bekeek zichzelf, schrik van angst was op haar gezicht te lezen. Haar hart bonkte ontzettend hard, adrenaline stroomde dan ook hele lichaam heen. Op één of andere manier voelde ze zich ook buiten adem, alsof ze net een marathon had gelopen die best pittig was geweest.
Om zichzelf af te leiden, besloot ze haar schoudertas te pakken die zich in de berging bevond. Ze moest zich gereed maken voor school, ja, dat was het. Zou ze muziek op zetten voor nog meer afleiding, dat ze geen aparte geluiden om zich heen hoorde? Paniek bevond zich in haar hoofd, al was dat van de buitenkant niet te lezen. Helena gedroeg zich zo rustig mogelijk, ze wou niet bang overkomen. Voor de zekerheid keek ze even om zich heen, wanneer ze haar tas op tafel had gezet. Daar tegenover bevond zich ook de spiegel waar ze net nog voor kort in gekeken had. Ze probeerde zich daar nu niet op te focussen. Des te meer ze die enge gedachtes uit haar hoofd wou bannen, schenen ze alleen maar erger te worden. Was het nu ook al donkerder geworden? Er leek een grote schim over het huis te trekken, alsof er een zeppelin overheen vloog. Dat was onmogelijk, die bestonden allang niet meer. Wanneer ze het laatste schrift in haar tas had gegooid en hem gesloten had, merkte ze een zwarte schaduw naast zich op.
Rillingen schoten over haar lichaam heen, kippenvel ontstond en zelfs haar nekharen stonden er recht overeind van. Ze durfde niet te kijken, maar tegelijkertijd trok nieuwsgierigheid haar enorm. Langzaam draaide ze haar hoofd om naar het verschijnsel wat uit het niets was verschenen en onmiddellijk stokte haar adem wanneer het in haar ogen verscheen. Alle lucht verdween uit haar longen vandaan, ze voelden aan alsof ze samen geperst werden, evenals haar keel. Met alle macht probeerde ze naar lucht te snakken, maar er kwam enkel een hoog schel gepiep uit haar keel vandaan. Haar hart voelde aan alsof het ieder moment kon exploderen van het harde werken, ze greep naar haar keel, merkte hoe haar ogen uit haar kassen gedrukt werden. Een afschuwelijke lach klonk, zacht, maar o-zo onmenselijk. Hoewel het niets zei, hoorde ze hoe het haar naam zei. Niet bepaald met een stem, maar eerder met een fluistering in haar hoofd. Alsof ze het zelf creëerde. Het gevoel van duizenden messteken die door haar huid drongen kwam meteen in haar op, wat haar des te meer pijnigde en ze zakte door haar knieën heen. Tranen kwamen uit haar ogen gestroomd en ze merkte hoe er een zwarte waas voor haar ogen kwam. Energie trok weg uit haar lichaam vandaan, pijn werd als hel beschouwd. Hoe ze het wezen ook kon benoemen.