Kamer van Regina en Mitchell

Onderwerp: Kamer van Regina en Mitchell ma apr 09, 2012 6:09 am

Het regende buiten. Het getik van de regendruppels tegen het raam was zich in de loop van de minuten aan het herhalen, iets wat liet weten dat het behoorlijk aan het plenzen was. Regina plofte neer op het vertrouwde bed waar ze een aantal maanden geleden de nacht doorbracht. Op de een of andere manier voelde het allemaal nieuw, maar tegelijkertijd was het herkenbaar. De koffers had ze onuitgepakt naast de bank in de kamer neergezet, die zou ze zometeen wel uit pakken. Alles was nog steeds hetzelfde gebleven. Het had haar zelfs nog verbaasd dat niemand haar kamer overgenomen had, maar dat hij nog vrij was. Waarschijnlijk hadden ze rekening gehouden met het feit dat ze toch terug zou komen, want dat was toch al zeker. Ze stond op, liep naar de televisie en besloot hem aan te zetten. De stilte, ondanks de regendruppels die onophoudelijk doorgingen, irriteerde haar. Normaal gesproken had ze de rust fijn gevonden, maar bij elke stilte gingen haar gedachten weer naar haar moeder. Dan wilde ze meteen weer het vliegtuig pakken en teruggaan, maar dat was nou eenmaal niet mogelijk en niet de bedoeling. De televisie ging aan op een random kanaal waar een serie bezig was waar ze de naam niet van wist. Dan de koffers maar uitpakken. Regina knielde erbij neer en ritste hem open. Spullen, spullen, spullen. Zoveel had ze niet eens meegenomen. Ze herinnerde zich nog de eerste keer dat ze hier aankwam, toen had ze pas veel. Voornamelijk kleding, maar dit keer was het veel minder.
Haar gedachten gingen naar haar vrienden en vriendinnen hier, terwijl ze aan het uitpakken was. Ze wist alle kastjes nog uit haar hoofd en wist precies waarin ze alles kwijt kon. Vrienden en vriendinnen... Ze kon er zo nog een paar opnoemen met wie ze een ontzettend leuke tijd hier had gehad. Eigenlijk was ze zonder pardon weggegaan zonder iemand er iets over te vertellen, dus ze hoopte dat ze niet boos op haar zouden zijn. Of ja, dat was vast wel zo. Haar vriendinnen en vrienden misschien niet, maar drie kwart van de school had werkelijk een hekel aan haar. Toen vond ze het heerlijk, maar op dit moment wilde ze er liever niet over nadenken. Best gek eigenlijk, dat zo'n paar maanden naar je ouders zoveel kon veranderen. Het leek wel alsof ze over alles anders na gingen denken en ze zich veel meer van alles aantrok. Als ze nu al dacht aan het gekrijs dat ze normaal gesproken hier uitbracht tegen de zogenaamde "nerds" deden haar nu al een schuldgevoel oplaaien. Eerst had ze gedacht dat het enkel kwam omdat ze nu gewoon in een moeilijke tijd zat door het verhaal met haar op sterven liggende moeder. Maar dat was niet zo. Ze had gewoon spijt van alles, een hekel aan haarzelf. Regina liet zich weer vallen op haar bed en wierp haar groenkleurige ogen op de foto van haar en haar moeder die ze zonet op het nachtkastje gezet. Meteen sprongen de tranen in haar ogen en stroomde ze langs haar wangen. Ze liet zich vallen op haar bed, terwijl de tranen onophoudelijk over haar wangen liepen en haar mascara deed uitlopen. ....Mama. Wat was ze toch een afschuwelijke zwakkeling. Ze had allerlei mensen hun leven verziekt, enkel omdat ze zelf onzeker was. Ze haatte zichzelf.

Onderwerp: Re: Kamer van Regina en Mitchell ma apr 09, 2012 8:33 am

Zijn tassen lagen op de grond, aan zijn voeten, terwijl hij stond te wachten op de vrouw van het secretariaat. Hij moest vanaf vandaag bij iemand anders op de kamer zitten, maar het bleek dat er enkele problemen waren. En nu kon hij hier dus mooi wachten, terwijl hij nog veel werk te doen had. Een zucht gleed over zijn lippen toen hij zag dat de vrouw terug ging zitten achter haarbureau en door een stapel ongeorganiseerde papieren ging zoeken. Waar ergens een mapje of zo moest liggen over wie bij wie op een kamer hoorde. Het liefst had hij alleen op een kamer gezeten, aangezien de meeste mensen hem door de dag heen al uitlachten en grappen met hem uithaalden. Als het nou net zo’n type was, dan zou hij zich maar beter goed voorbereiden. De laatste tijd was raar geweest. Normaal hield hij zich buiten school bezig met de aandacht van Regina proberen te trekken. Maar toen was ze weg. Het zat nog steeds in zijn hoofd. Waar kon ze naartoe zijn? Ze was al zo lang weg, en nee, hij was haar nog steeds niet vergeten. Ze moest echt niks van hem weten, maar hij gaf nooit op. Het leek wel alsof ze hem betoverd had, maar dat was niet moeilijk. Als je keek naar de perfecte vorm van haar lichaam, de mooie glans op haar haren, en haar prachtige ogen. Alles deed hem altijd weer stuntelen als hij haar zag. En hij miste dat gevoel, dat gevoel waarbij hij zich dom voelde, en stuntelig. Want het voelde gewoon geweldig, omdat het gevoel hoorde bij het zien van Regina. En naar haar kijken was geweldig. Een stem haalde hem uit zijn gedachten, en hij keek op. ‘Kamer 164’ was het enigste wat de vrouw nog zei. ‘En dan is hier de sleutel.’ Zei ze nog, om hem de sleutel te geven. ‘Dank je wel.’ Zei Mitchell beleefd om te knikken en zijn spullen bij elkaar te pakken. Gelukkig was het niet heel veel, en kon hij het dus ook makkelijk dragen.
De trap op was nog het moeilijkst, want het was toch wel een heel gesleur met zijn tassen. Toch haalde hij het zonder vallen of struikelen, iets waarvoor hij dankbaar was. Anders was er nog een reden voor de mensen om hem uit te lachen. Hij liep verder richting zijn kamer en pakte de sleutel, om de deur te openen. ‘Hallo?’ zei hij, zijn stem klonk lichtjes twijfelend, hopend dat het iemand zoals hem zou zijn. dan zou hij zich niet zo’n zorgen hoeven te maken. Hij liet zijn tassen bij de deur staan en liep verder. Om gesnik te horen. Kort trok hij zijn wenkbrauw op, om al snel weer gewoon te kijken. Hij liep richting de bron van het geluid en zag een meisje op het bed liggen. Voor een moment keek hij heel goed naar haar. Het was.. ‘Regina?’ vroeg hij, terwijl hij op haar afliep. ‘Hij haalde ene papieren zakdoekje uit een pakje wat in zijn jaszak had gestoken en bood het haar aan. ‘Gaat het, wat is er?’ vroeg hij. Niet wetend wat te doen stond hij daar. Zich zorgen makend om Regina.

Onderwerp: Re: Kamer van Regina en Mitchell di apr 10, 2012 4:31 am

Ze had niet gehoord dat er iemand op de gang liep, zoals het normaal wel altijd te horen was. Ze had de sleutel niet in het slot horen gaan om de deur te openen. Ze had geen deur horen sluiten en zelfs geen voetstappen of stem gehoord. Pas toen ze de stem hoorde van iemand die naast haar stond, een stem die haar bekend voor kwam, had ze door dat er iemand in de kamer was. "Regina?" Zijn stem had vragend geklonken, alsof hij niet verwachtte haar zo te zien. Zo hulpeloos. Zo had niemand haar ook nog nooit gezien, allemaal kenden ze haar alleen maar als iemand die sterk in haar schoenen stond. Nou, dat was dus totaal niet het geval en dan vooral op dit moment niet. Regina had de stem van de jongen wel herkend, maar wist er nog niet zo meteen een naam aan te binden. Langzaam kwam ze overeind, pakte dankbaar het zakdoekje aan en haalde snel de uitgelopen mascara onder haar ogen weg. Ze probeerde te stoppen met huilen, iets wat gelukkig lukte. Normaal had ze zich heel erg zorgen gemaakt over het feit dat iemand haar met mascara onder haar ogen en al überhaupt huilend zag. Op de een of andere manier maakte haar het niet zoveel uit, vooral niet toen ze zag wie het was. Mitchell. Hij was een rustig iemand en ondanks dat ze hem niet eens zo goed kende wist ze dat het hem niet veel uitmaakte. Dat hij haar in elk geval niet zou uitlachen, ook al had ze altijd toch heel erg rot tegen hem gedaan. Ze snikte nu niet meer, er rolde nu enkel geluidloos zo nu en dan een traan over haar wang naar beneden.
"Sorry..." zei ze toen, duidend op alles. Dat ze hem altijd vernederd had, dat ze hem zowat nooit voor zijn hulp echt bedankt had en dat hij haar nu zo hopeloos moest zien. Hij had waarschijnlijk geen flauw idee waarom ze nou eigenlijk sorry zei, maar hij zou nu in eerste instantie vast denken dat het erover ging dat hij haar nu zo huilend moest aanzien.
"Mijn vader had gelijk. Het is allemaal mijn schuld. Van mijn moeder... Gewoon van alles. Ik ben gewoon stom, dom, lelijk, afschuwelijk en nutteloos." zei ze zachtjes, net voor Mitchell hoorbaar. Haar stem klonk nog steeds wat trillerig. Ze streek een plukje blond haar dat voor haar gezicht hing achter haar oor en veegde met haar hand een traan weg van haar wang. "En nu is mijn moeder doodziek en gaat ze waarschijnlijk nog dood ook. Ik kan er gewoon niet tegen. En er is niet eens iemand die ik het kan vertellen. Iedereen haat me, niemand wil iets met me te maken hebben. Ik haat mezelf." Eigenlijk wist ze niet eens waarom Mitchell hier in de kamer stond en hoe hij binnen was gekomen zonder de sleutel te hebben. Ze wist immers niet dat hij haar nieuwe kamergenoot zou worden. Maar ze dacht er nu even niet over na. Voorzichtig keek ze op naar Mitchell, verwachtend dat hij haar uit zou schelden en beamen dat ook hij haar haatte.

Onderwerp: Re: Kamer van Regina en Mitchell wo apr 11, 2012 11:13 pm

Het was verwarrend, om Regina hier zo te zien. Altijd had ze er zo sterk uitgezien, en nu kwam haar zachte kant om het hoekje kijken. Eigenlijk veel meer dan dat, het leek wel alsof haar zachte kant haar overgenomen had. Een beetje ongemakkelijk bleef hij staan terwijl ze het servetje aanpakte en de uitgelopen mascara onder haar ogen weg veegde. Hij wist niet echt wat te doen in dit soort situaties. Aangezien hij nooit echt dingen zoals dit had meegemaakt. Hij had niet veel vrienden, en zeker geen meisjesvrienden, dus had hij niet erg veel ervaring met huilende meisjes. En thuis was de enigste vrouw zijn moeder. Ook haar had ze enorm lang niet meer zien huilen. Toen hij klein was, en zijn moeder moest huilen gaf hij haar meest leenknuffel, en zei hij dat ze de beste moeder van de hele wereld was. Maar nu was hij weinig thuis, en tja, hij kon moeilijk tegen Regina zeggen dat ze de beste moeder van de hele wereld was. Dat zou waarschijnlijk beledigend klinken. En haar de beste noemen zou nu waarschijnlijk ook niet helpen. Hij hoorde een ‘sorry’, afkomstig van Regina. Een lichte frons kwam op zijn voorhoofd te staan. Waarvoor moest ze sorry zeggen? Ze had niks gedaan. Zei ze sorry omdat hij haar zo zag? Hij wist het niet. Maar besloot het maar zo te houden.

"Mijn vader had gelijk. Het is allemaal mijn schuld. Van mijn moeder... Gewoon van alles. Ik ben gewoon stom, dom, lelijk, afschuwelijk en nutteloos." Hoorde Mitchell nog net, door de zachte toon waarop het werd gesproken. Even was het stil. Alleen een slikkend geluid, afkomstig van Mitchell was te horen. God, waarom wist hij nu niks om tegen haar te zeggen. Waarom voelde hij zich nu zo dom? Ze zag hoe ze een plukje haar uit haar gezicht veegde en nog een traan wegveegde. Zachtjes beet hij op zijn lip, om nog te luisteren naar haar volgende woorden. Even dacht hij na,om toen naast haar bed neer te hurken, zodat hij niet meer veel hoger dan haar was. ‘Regina,’ zei hij, terwijl hij ,door middel van een vinger onder haar kin te leggen, haar gezicht een beetje omhoog duwde. Zodat hij haar moest aankijken. ‘waarom denk je dat ik zo sukkelig ben bij jou in de buurt? Waarom denk je dat ik bij jou het gevoel heb dat ik me perfect moet gedragen, en geen domme fouten kan maken?’ vroeg hij. Om even te wachten. Hij zuchtte kort. ‘Omdat jij geweldig bent. Je bent mooi, nee, prachtig, slim, stat sterk in je schoenen, en je bent tenminste geen bitch.’ Zei hij, om even te glimlachen. Hij sprak de waarheid, want zo zag hij haar. Rustig ging hij naast haar op het bed zitten. ‘En als je wilt praten, buiten school ben ik hier altijd.’ Zei hij, waaruit ze hopelijk wel kon uitmaken dat hij haar roommate was, sinds vandaag. ‘Nu, wil je me vertellen wat er allemaal aan de hand is?’ vroeg hij, als ze het niet wou was het ook goed. Maar misschien had ze daar behoefte toe.

*flut, sawry*

Onderwerp: Re: Kamer van Regina en Mitchell do apr 12, 2012 7:43 am

Waarom had hij haar niet uitgelachen en was hij niet gewoon weggelopen? Waarom had hij naar niet uitgescholden? Allemaal dingen die ze verwacht had. Maar in plaats daarvan stond hij er nog en hij had niet eens een keer lacherig of boos gekeken of iets uitgesproken. Ze vond persoonlijk niet dat ze het recht had dat iemand als hem haar aardig zou vinden. Ze had altijd zo kattig tegen hem gedaan. En nu was ze opeens veranderd in een aardig meisje. Het klonk heel zwak, maar het was wel waar. Ze was dan ook een hele poos weggeweest en in die tijd was er zoveel veranderd.
Ondertussen was er een korte stilte gevallen. Er was alleen maar geluid te horen vanaf de televisie die nog steeds zachtjes aanstond en de plensbui buiten. Regina keek nog voor even omhoog naar Mitchell, die door zijn knieën hurkte en voor haar ging zitten. Zo waren ze bijna gelijk qua ooghoogte. Haar hoofd werd een stukje opgetild door Mitchell zodat ze hem wel aan moest kijken. Ze luisterde naar wat hij zei, wat echt zo ontzettend lief was. Hij glimlachte, iets waardoor zij ook wat verlegen glimlachte. "Dat... was echt het liefste wat iemand ooit tegen me gezegd heeft." zei ze toen, haar stem weer zachtjes. Haar stem trilde nog een heel klein beetje, en in plaats van de tranen die net bleven lopen waren ze nu nog maar zeldzaam. Mitchell was naast haar op bed komen zitten. Ze keek opzij naar hem op en hoorde hem zeggen dat als ze wilde praten dat hij hier altijd was. Deelde ze vanaf nu deze kamer met hem? Dat wist ze niet. Het maakte haar ook helemaal niets uit, ze was er juist blij mee, op de een of andere manier. "Nu, wil je me vertellen wat er allemaal aan de hand is?" vroeg hij even later.
"Dankjewel..." begon ze, nam even een korte pauze en zuchtte zachtjes. "Voor alles. Dat je naar me wilt luisteren en dat je zo aardig tegen me bent. Dat verdien ik echt niet, maar ik waardeer het heel erg." Regina had haar blik afgewend en keek wat verlegen naar de grond. Ze ademde een keer diep in en besloot hem maar het verhaal te vertellen. Voordat ze begon met vertellen, twijfelde ze even maar legde toen toch voorzichtig haar hoofd op zijn schouder en leunde een klein beetje tegen hem aan. Ze hoopte dat hij het niet erg vond, maar anders zou hij het wel zeggen waarschijnlijk. "Het begon een paar maanden geleden toen ik gebeld werd door mijn vader. Ik hoorde dat mijn moeder een ongeluk had gehad, met de auto. Ze lag op sterven na dood in het ziekenhuis en ik kreeg de schuld. Tenminste, mijn vader zei dat hij liever wilde dat het mij overkomen was in plaats van mijn moeder. Ik weet niet eens waarom, mij door iets schijnt hij mij te haten. Hij heeft me voor alles uitgemaakt via de telefoon. Hij was weggegaan, heeft mijn moeder daar gewoon in de steek gelaten. Ik ben meteen naar haar toe gegaan. Daar ben ik dus een paar maanden geweest. Ze heeft in het ziekenhuis ook weer een ander een virus opgelopen waardoor ze er alleen maar slechter aan toe is. Van mijn vader heb ik niets meer gehoord en met mijn moeder gaat het nu heel erg slecht. En ik kan niet naar haar toe. Ik moest sowieso terug naar school en ze wordt een aantal keren geopereerd waar toch niemand bij mag zijn." Ze zuchtte en ging weer verder. "Maar ik snap er eigenlijk niets meer van. Het is allemaal een grote puinhoop. Maar nu ben ik weer gewoon hier en ik word via de telefoon op de hoogte gehouden van mijn moeder." Dat was wel zo'n beetje haar verhaal. Het voelde goed dat ze het verhaal aan iemand verteld had. Het was niet zo bijzonder, misschien dacht hij wel dat ze zich aanstelde, wat ze kon begrijpen. Maar het voelde gewoon zo verschrikkelijk dat ze haar vader kwijt was, en binnenkort misschien ook wel haar moeder. Ze zette de gedachten snel opzij om niet weer in die verdrietige stemming te belanden en voelde zich fijn nu ze zo tegen Mitchell aan zat.

Onderwerp: Re: Kamer van Regina en Mitchell za apr 14, 2012 10:29 am

Zijn blik was op Regina gericht, iets waarbij er en aangename warmte door zijn lichaam werd verspreid. Hij kreeg het gevoel dat hij altijd had gekregen bij het zien van Regina. En het deed hem ergens wel goed dat gevoel te krijgen. Maar ook niet helemaal, want wat was er goed aan deze situatie? Niks nee. Hij haatte het om haar zo te zien, omdat hij om haar gaf. Ja, hij had haar maar een paar keer gezien na hun eerste ontmoeting, maar hij gaf om haar. En om haar dan zo te zien, hij wou dat hij ervoor kon zorgen dat het stopte, maar hij kon allen maar sukkelig zijn in haar buurt. "Dat... “ hoorde hij, terwijl hij zachtjes op zijn beet. Bang voor een reactie die elk ander had gegeven. Elk ander had hem uitgelachen, maar ja, hij hoorde dan ook bij de nerds, en wie wou er nu een nerd hebben als vriend? Niemand juist. Echter kwam er geen gelach of een beledigende reactie. " was echt het liefste wat iemand ooit tegen me gezegd heeft." Hij keek weer op, om haar een glimlach te laten zien. Eentje die haar op haar gemak zou stellen, of dat zou het moeten doen. Rustig stond hij op, om naast Regina op het bed te gaan zitten, die dat gelukkig niet erg vond. Hij stelde zijn vraag, om hierbij nog geruststellend te glimlachen. "Dankjewel…Voor alles. Dat je naar me wilt luisteren en dat je zo aardig tegen me bent. Dat verdien ik echt niet, maar ik waardeer het heel erg." Hoorde hij haar zeggen. Hij wou tegen die liet zin in gaan, protesteren. Ze verdiende het wel, iedereen verdiende het, en Regina zeker. Maar het zou niet al te slim zijn, want een discussie nu zou alles erger maken. En hij was bang dat als hij protest op die woorden ging geven er een discussie kwam. Hij voelde hoe ze teen hem aan kwam leunen, en een glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij luisterde naar wat ze te vertellen had.
"Maar ik snap er eigenlijk niets meer van. Het is allemaal een grote puinhoop. Maar nu ben ik weer gewoon hier en ik word via de telefoon op de hoogte gehouden van mijn moeder." Zei ze. Even was hij stil, terwijl hij nadacht over wat hij zou moeten zeggen. Uiteindelijk ebsloot hij gewoon te zeggen wat er in hem opkwam, anders begon hij nog meer te sukkelen. Hij legde zijn handen op haar schouders en draaide haar zo dat ze hem recht aankeek. ‘Regina, ten eerste, ik wil niet dat je jezelf hiervan de schuld geeft.’ Zei hij streng, en hij meende het ook. ‘Ik ga eerlijk zijn, ik weet niet hoe het is om in deze situatie te zitten. Maar ik weet wel, dat je moet proberen er niet te vee aan te denken. Hoe meer je er aan denkt, hoe erger je het gaat vinden. Het komt wel goed, je ouders zouden waarschijnlijk niet willen dat je hier zo zit, en ik ook niet.’ zei hij, hoewel hij et wel volledig begreep als ze eens moest huilen, in deze situaties was dat meer dan normaal. Maar dan zou hij er altijd voor haar zijn. Hij keek haar kort aan, om één van haar handen vast te pakken. Kort wende hij zijn blik af, niet wetend wat hij nu eigenlijk wou doen. Zijn hoofd kwam iets dichter bij het hare, maar toen hij besefte wat hij wou gaan doen trok hij iets terug. ‘Uhmm, wil je iets drinken?’ vroeg hij. Op dit soort momenten haatte hij zichzelf zo erg. Waarom moest hij toch zo sukkelig zijn?

Onderwerp: Re: Kamer van Regina en Mitchell zo apr 15, 2012 3:20 am

Hij scheen het niet erg te vinden dat ze nu zo tegen hem aan zat. In elk geval: hij had haar niet weggeduwd of iets in die richting. Hij scheen oprecht naar haar verhaal te luisteren en had haar nog niet een keer onderbroken. Het was fijn alles zo aan iemand te kunnen vertellen. Vooral omdat Mitchell zo'n rustig persoon was en haar uit liet praten. "Regina, ten eerste, ik wil niet dat je jezelf hiervan de schuld geeft." zei hij tegen haar, nadat hij haar schouders gepakt had en haar naar zijn richting gedraaid had zodat ze elkaar aan moesten kijken. "Ik ga eerlijk zijn, ik weet niet hoe het is om in deze situatie te zitten. Maar ik weet wel, dat je moet proberen er niet te vee aan te denken. Hoe meer je er aan denkt, hoe erger je het gaat vinden. Het komt wel goed, je ouders zouden waarschijnlijk niet willen dat je hier zo zit, en ik ook niet." Ze glimlachte toen voorzichtig en knikte. Hij had gelijk. Als ze er een tijdje niet over nadacht was er niets aan de hand, maar als ze er zelf de hele tijd over na bleef denken werd het alleen nog maar erger. En ze kon nu toch niets doen. Als het nou echt allemaal haar schuld was, had ze zich inderdaad schuldig moeten en kunnen voelen. Maar nu was eigenlijk niets daarvan haar schuld en ze kon nu toch niets doen als ze bij haar moeder zou zijn. "Je hebt gelijk." zei ze toen, terwijl ze voelde hoe hij haar hand pakte. "Bedankt." Regina had het zelf niet eens zo goed door, maar hij was iets dichterbij gekomen. Past toen ze het doorhad wat hij nou van plan was, leunde hij in een reflex naar achter en vroeg hij of ze wat drinken wilde.
Ze reageerde niet, maar kwam langzaam met haar hoofd dichterbij dat van hem en drukte haar lippen op die van hem. En zoende hem. Het voelde zoveel beter dan anders. Het was altijd geweest omdat jongens altijd uit waren op een ding. Maar deze keer was het echt anders. Van hem wist ze dat hij niet op dat ene ding uit was en daarom voelde het tien keer zo goed. Ze wist niet hoe veel tijd er voorbij streek en had niet eens het besef wat ze aan het doen was. Na ongeveer iets korter dan een minuut trok Regina haar hoofd terug, beseffend wat ze nou eigenlijk aan het doen was. "S... Sorry, dat.. dat was n-." antwoordde ze toen, haast niet uit haar woorden komend. Wat had ze nou weer gedaan? Waarom moest ze ook weer zo stom zijn? Ze zuchtte, wendde haar blik voor even af naar het dekbed wat onder hun lag en wist even niets te zeggen. Een paar plukjes goudblond haar waren voor haar gezicht gaan hangen, maar ze deed de moeite niet om ze achter haar oor te schuiven. Voorzichtig richtte ze haar smaragdgroene ogen weer op de jongen voor haar en slikte. "Echt.. Sorry." zei ze toen nog een keer, geen woord wetend wat ze zou kunnen zeggen. Nu had ze het weer eens verpest. Goed zo, Regina!

Onderwerp: Re: Kamer van Regina en Mitchell do apr 19, 2012 6:51 am

Waarom? Waarom had hij nu zo dom gedaan, hoe had hij het zelfs in zijn hoofd gehaald? Het klonk niet realistisch in zijn oren dat iemand zo, perfect lijkt het wel op hem zou vallen. Dus waarom maakte hij alles erger door haar bijna te kussen? En dan nog de stomste vraag ooit, hoe kon hij? Het was dan ook eigenlijk enorm voorspelbaar geweest. Hij leek wel gedoemd om sukkelig te zijn in haar buurt. Nee, hij wàs gedoemd om sukkelig te zijn in haar buurt. Het liefst wou hij nu opstaan, en weggaan, om haar te ontwijken. Dat lag niet aan haar, maar aan hem. Hij was bang voor ongemakkelijke situaties. Maar dat kon niet, misschien zou ze zich daardoor slecht voelen, en nu ze een kamer deelden zouden ze elkaar wel vaker zien. Hij slikte, terwijl er van allerlei gedachtes door zijn hoofd gingen. Maar toen hij weer opkeek kwam haar gezicht dichter. Zijn handen werden een beetje klam, niet zweterig, maar van de zenuwen. Zijn hart klopte harder bij elke millimeter die ze dichter kwam, zo leek het. En toen, voelde hij haar lippen tegen de zijne. In plaats van bang te zijn, iets wat hij normaal zou zijn in dit soort situaties. Was hij lichtjes verward, maar dit gevoel was geweldig. Maar net op het moment dat hij zijn ogen sloot en mee wou gaan trok ze zich terug. Haar stem verbrak de stilte. "S... Sorry, dat.. dat was n-." waren haar woorden. Waarna er weer een stilte aanbrak. En hij was op dit soort momenten zo zwak, hij wist niet wat te doen. Net alsof hij een kleuter was die zijn moeder kwijt was in een winkel, en niet wist wat te doen. Maar dit was voor hem stukken erger. Nog eens klonk haar verontschuldiging, maar hij zei niks.

Het duurde even voor hij alles op een rijtje kon zetten, alles wat er was gebeurd. Maar hij wist wat te doen. Tenminste, wat voor hem goed voelde. De blonde lok die voor haar gezicht gevallen was veegde hij zachtjes weg met de ene hand. Om haar aan te kijken. Een kleine glimlach vormde zich op zijn lippen. ‘Bedankt.’ Zei hij zachtjes. Voor alles wat ze had gedaan. Bijna voor haar bestaan. Want bij het zien van haar kreeg hij al een goed gevoel, en het gevoel van net was onbeschrijfelijk. Vervolgens zei hij niks meer, maar hij kwam alleen wat dichter bij, om zijn lippen op de hare te drukken. En deze keer trok hij niet meteen terug. Deze keer voelde het beter dan ooit. Deze keer was alles goed. Rustig trok hij zich terug na een tijdje, om haar in haar ogen aan te kijken. Glimlachte nogmaals naar haar.

*Like, le grand fail*

Onderwerp: Re: Kamer van Regina en Mitchell zo apr 22, 2012 2:01 am

Het was voor even stil en ze wist nog steeds niets te zeggen. Ze voelde zich gewoon zo ontzettend dom. Kort zuchtte ze nogmaals, starend naar het patroontje van het dekbed. Ze ging iets meer naar achteren op het bed zitten zodat ook haar benen op het bed lagen en ging in kleermakerszit zitten, tegenover Mitchell. Ze had zijn hand nog steeds vast, merkte ze op. Regina had echt het idee dat hij haar belachelijk zou vinden, of zoiets. Normaal had het haar niets uitgemaakt wat iemand over haar dacht, maar op de een of andere manier van hem wel. Ze wilde gewoon niet dat hij haar raar vond. En waarom? Omdat.. Ze hem leuk vond? Echt? Ze had er zelf niet eens over nagedacht, maar nu ze er zo over nadacht begon ze wat te twijfelen. Dat moest het zijn, anders had ze niet alles perfect willen doen in zijn buurt. Anders was ze niet zo nerveus over hoe hij over haar zou denken. Ja, ze was verliefd op hem. Ongetwijfeld. Ze had nooit geweten wat het nou precies ingehouden had, dat verliefd zijn. Natuurlijk had ze al vriendjes gehad - een beetje teveel zelfs - maar nooit was ze ècht verliefd geweest. Ze vond ze wel "leuk", maar verliefd was ze gewoon nog nooit in haar leven geweest. Nu wist ze pas eigenlijk wat het nou precies was, hoe het precies voelde. Ze was er een beetje verward door, zelfs. Dat moest haar weer overkomen natuurlijk, dat ze iemand leuk vond die haar nooit in haar leven leuk zou vinden. Nu wist ze al helemaal niet meer wat te zeggen. Ze was echt bang dat hij aan haar kon zien dat hij haar leuk vond, ook al was dat zowat onmogelijk, en dat hij haar zou uitlachen. Dat zou hij opzeker doen.
In plaats van de dingen die ze verwacht had, reageerde hij rustig. "Bedankt." Ze keek op terwijl ze hem wat vragend aankeek. Bedankt? "Waarom bed-" Ze kon haar zin niet afmaken, want dit keer was hij degene die dichterbij kwam. Hij drukte zijn lippen op die van haar en ze kuste hem terug. Er leken wel uren voorbij te gaan, ook al waren het hoogstens twee minuten of iets in die richting geweest. Hij keek haar aan in haar ogen en glimlachte vervolgens naar haar. Ze zei even niets, omdat ze het - voor haar - perfecte moment niet wilde verpesten. Ze glimlachte voorzichtig terug. Plotseling legde ze haar armen om zijn nek en leunde met haar hoofd op zijn schouder, gaf hem een knuffel. Nog steeds had ze niets gezegd. Zo bleef ze even zitten, genoot van de stilte en het moment zelf.
Na ongeveer anderhalf minuut liet ze haar armen van z'n schouders afvallen, keek hem toen wat verlegen aan. Ze keek even uit het raam en toen op de klok, het was al best wel laat. Tenminste, half tien 's avonds ongeveer. Hij sliep dus ook op deze kamer, dat vond ze wel fijn. Ze had altijd alleen geslapen hier op Monica, alleen een keer een paar dagen met Abel, maar dat was maar voor een paar dagen geweest. Maar nu vond ze het prettig dat Mitchell erbij was. "Ik vind het fijn dat jij hier ook op de kamer slaapt." zei ze toen. "Misschien een beetje stom, maar zullen we een film kijken? Het is opzich best wel laat en dan kunnen we gewoon.. Even praten enzo en dan daarna slapen? Of wil jij liever iets anders doen?"

» Kamer van Jacky & Yvan-kamer 203
» Regina
» Kamer van Amy
» Max' Kamer
» Room of Regina & Abel ~