Dark night

Een donkere schaduw bewoog door de nacht. De maan zorgde ervoor dat hij niet verdween in het donkere, smalle straatje. Hij kende hier zijn weg wel. zijn handen had hij in de zakken van zijn vest gestoken. De capuchon was over zijn hoofd heen. Een rood lijntje was nog zichtbaar op zijn lip. De wonde van het laatste gevecht was nog niet helemaal genezen. nu wist hij ook weer wie die zogenaamde 'die hards' waren. Hij vond er maar niets aan. Toch had dit land enorm veel voordelen. Hij kon met de auto rijden wat hij in belgië nog niet mocht. Maar het grote nadeel was dat je hier niet mocht drinken. soms verlangde hij wel naar een stevig glas bier. Niet het bier dat ze hier gaven, dat vond hij maar slecht. Echt Belgisch bier bleef gewoon het beste. Dat had tenminste smaak. Niet dat hij iemand was die veel opstap ging voor hij naar hier kwam maar hij ging ooit wel eens een nachtje door. Dan stond hij als een zombie op het voetbalveld. Hier lukte hem dat gewoon niet. Hij keek een café in en stapte naar binnen. Hij deed zijn capuchon af en ging aan de bar zitten. Zijn rasta had hij in een staart gedaan. Zijn donkere ogen gleden over de mensen heen. Hij ritste zijn vest wat losser en tokkelde met zijn vingers op de bar. De barman kwam met een grijns naar hem toe. Romelu kende hem wel, al was het redelijk vaag. Hij gaf hem een hand en knikte eens. De man tapte meteen een glaasje bier. Toen hij het wou aannemen zag hij een tatoeage op de pols van de kerel. Romelu bekeek het eens wat beter en keek daarna naar de kerel. Het was geen echte neger maar hij was donkerder dan de gemiddelde blanke. Daarom dat Romelu hem dan ook kende. Donkere mensen zochten elkaar op en vormden groepjes. Mensen kregen schrik van hen en bleven bij hen uit de buurt. Romelu was een sociaal iemand en een redelijk rustig persoon. Maar als je hem uitdaagde was je er geweest, dan sloeg hij. 'Het betekend haat' Zei de kerel. Romelu kreeg een grijns rond zijn lippen. De jongen liet doen zijn andere pols zien waar er ook een op stond 'en deze liefde. Ge weet zelf, haat en liefde liggen dicht bij elkaar' Zei hij. Romelu knikte en rolde onmerkbaar met zijn ogen. Het was een vreemde kerel. Gelukkig ging hij verder werken en kon Romelu rustig verder drinken. Lang duurde zijn rust niet want er kwam iemand naar hem toe.

Steven haalde geïrriteerd een hand door zijn haar, zo eens in de tijd voelde hij zich woedend om niks. Dit was z’n moment, hij zat hier als een grijze muis aan de bar. Voor zijn neus stond een leeg whiskey glas, eigenlijk mocht hij nog niet drinken maar met een grote mond kwam je verder. Steven wou geen grijze muis zijn, hij had liever aandacht. Maar de enige aandacht die hij hier kreeg was van de barman die zo nu en dan knikte als Steven vroeg of hij het glas wou bij vullen, en alleen omdat hij dan geld kreeg. Een zucht kwam tussen zijn lippen door, hij had een vreselijk dag gehad. Taal was nooit zijn ding geweest, vandaar had hij het Spaans proefwerk geheel verkloot. Hij was eruit gestuurd bij wiskunde, de leraar en Steven leefde vanaf dag een al op gespannen voet. En niemand niet een meisje had tegen hem gepraat of gelacht. De hele dag voelde hij zich al genegeerd, zelfs zijn zusje gaf hem niet de aandacht die hij nodig had. Verveeld peuterde steven aan het gat in zijn broek, deze had zijn beste dagen al gehad. Stevens stijl was te verglijken met die van 80’s begin 90’s, als iets kapot was maakte hem dat niet uit, het zag er wel stoer uit. Stoer vond hij zich zeker, hij was niet bang om zijn mond open te trekken en om klappen uit te delen lag hij niet wakker. De bruine ogen van Steven volgde de donkere jongen, hij zag er best groot uit. Een uitdaging als hij daar ooit ruzie mee kreeg. Voor de nigga iets bestelde vroeg Steven nog of zijn glas kon worden bijgevuld met een dubble whiskey. Deze stond binnen enkele tellen voor zijn neus, het was nooit zo druk in Smokey joe, de meesten gingen naar de echte clubs. Omdat hij toch niet veel te doen had luisterde hij naar het gesprek, het interesseerde hem niet echt over hun stomme tatoeages. Zelf had hij er ook een van een indiaan op zijn schouder, het had als betekenis vrijheid. Indianen waren altijd vrij geweest om te gaan en te staan waar ze wouden. Zo bestaan zou Steven ook graag willen. Bij het horen trillen van zijn telefoon keek hij geërgerd en haalde hem uit zijn broekzak. Wie ging hem nu nog lastig vallen op dit tijdstip. Waar ben je ingodsnaam weet je hoe laat het is, morgen moet je weer naar school. X Fay Wat was zijn zusje toch weer over bezorgt, maar het gaf Steven wel een voldaan gevoel, ze wist dus nog wel dat hij bestond. Echter was hij niet van plan om te reageren, laat haar nog maar wat langer aan hem denken. Hij stopte zijn mobiel weer terug en luisterde naar het gepraat van de twee donkere mannen. Bij het horen van haat en liefde grinnikte hij schamper. Haat en liefde was totaal wat anders, liefde kon dan misschien wel snel haat worden maar andersom niet.

Romelu's donkere ogen keken in een flits naar een kerel. Eentje die dacht dat het grappig was wat zijn maat zei over zijn tatoeages. Hij vernauwde zijn ogen eens. De muziek schakelde om. Franse straat muziek kwam op te staan. Romelu schudde zijn hoofd eens maar grijnsde toch. Hij kende de muziek van Soprano wel, hij vond het opzich wel goede muziek. Het was harde straattaal dat hem had gemaakt tot wat hij was. Zijn franse invloeden deden hem vaak goed. Zo ook zijn jaar in de achterbuurten van Parijs. Daar had hij voor zichzelf leren zorgen en leren overleven. Anderson, een goede maat van hem, had hem de basisdingen geleerd. Daarna had hij er alleen voor gestaan. Hij had er vaak klappen gekregen maar eenmaal hij wist wie hij moest ontwijken en bij wie hij beter kon rondhangen had hij al snel de rang van rechterhand in een bende te pakken gekregen. Hij had zijn grote mee en daarom moesten ze hem wel. Het leek wel of hij een uitdaging was voor velen die dachten dat ze hem aankonden. Na zijn tijd in Frankrijk was hij teruggekeerd naar België. Niemand wist van zijn duistere tijd in Parijs en dachten dat hij er gewoon goed had gestudeerd voor zijn frans te leren. Dat had hij ook gedaan, uiteindelijk. De kerel leek verder niet een gesprek te willen starten dus bleef romelu gewoon op zijn hoede. Hij zocht op dit moment geen problemen. En die gast leek hem ook niet zo'n lafaard die vanachter aan zou vallen maar toch. Hij hield hem in de gaten.

Weer ging de mobiel van Steven af, dit keer negeerde hij deze volkomen. Hij wist bijna honderd procent zeker dat het fay weer was. Zijn kleine zusje, eigenlijk waren ze tweeling maar Steven beschermde haar als zijn kleine zusje. Even kuchte hij en haalde hij een sigaret tevoorschijn. De muziek was veranderd, aan de stijl te horen was het straat muziek, maar de taal was voor Steven een vraag. Hij kon het in iedergeval niet verstaan, maar dat maakte niet uit, als het maar een lekkere ritme had. Met een zucht liet hij rook uit mond ontsnappen. De nicotine in zijn lichaam deed hem goed, het leek hem wel even op te peppen. Niet zoals een joint natuurlijk, dat effect zou het nooit bereiken. Het relaxte gevoel, mits hij van te voren ook relaxt was. Want wiet versterkte nu eenmaal je emoties. Je mocht dan ook een schietgebedje doen als Steven boos en stoned was, dan kon hij de hele boel bij elkaar schelden en schreeuwen. Vaak had hij dan ook losse handjes, niet dat hij zomaar een meisje zou slaan, maar jongens was een andere zaak. Die hoefde hem dan alleen maar wat raar aan te kijken en je had zo een vuist in je gezicht. Maar vandaag was hij wel boos, maar niet stoned. Expres niet, geen zin in nog meer problemen. Zijn blik gleed even over de zwarte jongen. Steven vroeg zich af als hij de jongen niet eerder had gezien. Waarschijnlijk ergens op Monica High. Vandaar dat ook de standaard vraag kwam “Zit jij niet op Monica”. Een kleine brutale grijns, die nooit van Stevens gezicht af te vegen was, sierde zijn gezicht. Hij nam nog een hijs van zijn peuk terwijl hij wachtte op antwoord, en liet de rook speels uit zijn neus ontsnappen.

flut

Zijn bezeerde lip stoorde hem wel, nu kon hij zijn lippiercing niet dragen en dat vond hij dood zonde, sommige meiden vond het wel interessant dat hij een ringetje door zijn lip had, anderen vonden het dan weer waardeloos. Hem een zorg wat ze van hem vonden. Hij had al wel vaker verwijten naar zijn hoofd geslingerd gekregen. Woorden als nigga waren bijna dagelijkse kost. Hij keek er al niet eens meer van op bij wijze van spreken. Elke keer als hij het hoorde kreeg diegene wel meppen. Het gebeurde dan ook wel minder dat hij zoiets kreeg toegesmeten maar toch. Hij maakte er niet echt vrienden mee. Ach, wat maakte het hem uit. Vrienden waren mensen die je respecteerden om hoe je was. Hij was best een aardige kerel als je niets verkeerds deed. Dan kon hij je beste vriend zijn en je maatje. Hij was een soort american pitbull, een aardig iets tot je een ding verkeerd deed en dan was je zijn vijand voor het leven. Vergeven deed hij niet snel en vergeten al helemaal niet. Sommige wondes waren zo diep dat hij ze nooit zou vergeven. Sommigen hadden hem zo hard toegetakeld en hadden hem gemaakt tot wat hij nu was, een half monster. Toen hij pas naar hier was gekomen was hij nog redelijk aardig geweest maar getekend door zijn tijden in Parijs. Die hadden hem totaal veranderd. Hij keek strak naar de kerel die dichter kwam. Zijn bruine ogen waren erg alert, klaar om een plotse reactie op te vangen. Een brutale grijns stond op het gezicht van de kerel. Romelu slaakte een sarcastische grijns uit. Zijn blik was afstandelijk en meer dood als levend. "Ja klopt" Verwonderd was hij niet dat hij dat opmerkte. Iemand van zijn huidskleur en grootte viel op. De meeste donkere kerels waren ietsje kleiner. niet dat hij abnormaal groot was maar groter als de zwarten op school. Maar die waren gewoon redelijk klein. "Dan zit jij er waarschijnlijk ook." Vervolgde hij als een soort vaststelling. Hij vertrouwde de kerel nog niet en hield hem in de gaten voor het geval dat.