A shot in the dark

Hoewel het wel al enige tijd geleden was, dat ze Christian gezien had, had ze het gevoel dat ze naar hem moest zoeken. Gewoon om duidelijk te maken dat hetgeen van laatst.. niets betekende, dat ze inmiddels al met Darren een soort van kleine relatie had gehad en hierna echt met Kenneth verkering had. Het was niet bepaald verstandig geweest om nu acht uur 's avonds buiten bij South Central te zijn, maar ze had de hele dag geen rust gekregen van Darren, die haar continu maar stalkte. Dus had ze nu de gelegenheid om te kijken of hij hier in de buurt rondhing, misschien bij het Die Hard clubhuis, al wist ze niet precies meer waar die zich bevond. Het lag haar al de hele tijd op haar hart, dat ze dronken met hem was gegaan en dat hij eenmaal bij de slaapvertrekken alleen maar klappen had gevangen van Kenny. Ze kon het de jongen wel vergeven, maar het was niet bepaald vriendelijk geweest voor het Die Hard lid. Charlene slikte kort, hield haar rits vast van haar jas terwijl ze die omhoog ritste maar verder niet meer losliet. Haar andere hand had ze op haar zwarte schoudertas gelegd, om te checken of er geen zakkenrollers zo gauw bij konden komen en dan kon ze ze tenminste voelen. Bij iedere stap die ze zette tikten haar zwarte hakken kort op de grond, zo liep ze verder steeds meer de achterbuurt in. Een zucht schoof over haar lippen heen, maar dat was niet omdat ze moe of geïrriteerd was. Nee, in tegenstelling zelfs. Ze voelde zich zelfs een beetje hyper, maar omdat het zo koud was voelde ze de kippenvel op haar huid ontstaan en wou ze eigenlijk zo snel mogelijk de jongen spreken om even wat zaakjes recht te zetten.

[&Christian&Esther]

Een koude windvlaag waaide voorbij, maar de roodharige meid gaf er niets om. Door haar zwarte jack en donkere skinny jean, was ze helemaal in de duisternis gehuld en slechts haar uit de capuchon stekende rode haar verraadde haar aanwezigheid eigenlijk. Ze vermeed lantaarnpalen en schopte wat verveeld tegen sommige steentjes aan, zodat dat het enige geluid was dat ze er nog wel was. Hoewel ze als een emotieloze leidster over kwam, had ze wel degelijk gevoel van binnen, vooral nu haar vader al een aantal weken weg was. Hij was dan wel 'bij haar', zoals vele medium onzin zeiden, maar ze geloofde er niet bepaald in. Grom. Ze was boos uit het Die Hard clubhuis weggelopen, omdat ze er geen trek in had om met Nick noch Christian te praten. Joey viel wel mee, maar dat was alleen omdat hij nog niet zo heel veel wist van de club en daarbij hun nog niet bepaald kenden van binnen.
Nogmaals trapte ze hard tegen een steentje aan, die ze hoorde wegrollen en daarna in een put hoorde verdwijnen. Op één of andere manier deed dat geluid haar grimassen en stopte ze haar handen in haar zak, waarna ze haar blik omhoog richtte naar de lucht. Een heldere, witte maan had de macht over de sterren, net zoals zij over haar Die Hard leden had. Een soort van dan in beide gevallen.
Op een stoep bewoog ze zich langzaam voort, ze had toch geen haast. Ze had eigenlijk geen idee waar ze heen zou gaan, alleen een soort van frisse neus halen. Wanneer ze haar hoofd naar beneden liet zakken, merkte ze vanuit haar ooghoeken op dat er een meisje aan kwam. Duidelijk blond haar, hakken aan. Ze grinnikte even bespottelijk. Wat moest dat sletje hier wel niet doen, 's avonds over straat. Waarschijnlijk ging die op bezoek bij één of andere pooier ofzo, die haar gebeld had voor een leuke avond voor wat geld. Maar wanneer de meid dichterbij kwam, stond Esther stil en scheen ze ergens een blik van herkenning op te merken. Wacht.. was dat niet die meid waar ze over gehoord, gelezen en foto's van gezien had? Onmiddellijk balde ze haar vuisten, zij had aan Christian gezeten zonder ook maar toestemming te vragen. Die slet. Rustig wachtte ze af hoe ze dichterbij kwam, hield zich schuil in de schaduw en wanneer ze dicht genoeg bij haar in de buurt gekomen was, haalde ze haar vuisten in haar zakken. Hiermee pakte ze de meid snel genoeg bij haar schouders en drukte haar hiermee keihard tegen de stenen muur aan die vol met graffiti gespoten was. Met haar linkerhand hield ze haar flink vast en met haar rechterhand ging ze al in positie staan om dat kind ieder moment een beuk tegen haar harses aan te geven.

Christian kon nog maar net een geeuw onderdrukken. De jongen leunde aan tegen een van de zo vele muren die onder de graffiti zat. Na alles wat er gebeurd, Esther, dat hij met Charlene dronken naar haar kamer was gegaan maar dat hij daar op de gang alleen maar mooi in elkaar geslagen was en met een gebroken hand uiteindelijk weg ging. Dat was uiteindelijk geheeld zonder naar het ziekenhuis te gaan of whatever. En dan was er uiteindelijk nog dat gesprek geweest met Celine, dat had dingen opgehelderd maar had hem met evenveel vragen achter gelaten. Uiteindelijk had hij zich weer terug die harde uitdrukking gegeven, veel zin om zich nog emotioneel te gedragen tegenover andere mensen had hij niet meer. Het hielp hem niets vooruit, en dat zou het nooit gaan doen. Eigenlijk, het had hem allemaal alleen maar een ferme hoofdpijn gegeven door zich zo te gedragen waren er dingen gebeurd die misschien niet mochten gebeuren, of toch niet nu of what ever ook. Christian snoof even en duwde zich uiteindelijk maar af tegen de muur, geen zin om nog langer te staan nadenken over dingen die hij achter zich moest laten. De jongen liep met zijn hoofd geborgen in een donkergrijze kap en met zijn handen in zijn broekzakken maar verder. Waar hij aan het heen gaan was, ergens had hij totaal geen idee. Deze plek paste langs de ene kant zo goed bij hem, maar als je dan terugkeek naar de afgelopen weken dan was hij hier niet op zijn plaats. Kort wreef hij met zijn hand over zijn kaak daar liep een flinke kras over. Dat kwam echter door een aanvaring met een of andere dude die hier in de achterbuurt woonde, hij had een mes bij gehad en tja daar was hij mee getrakteerd en nu had hij die stomme kras. Nog iets om uit te leggen aan eventuele mensen die het doorhadden dat er een kras over zijn wang liep. Kort schudde hij zijn hoofd, het leven kon maar raar lopen. Op het ene moment verloor je mensen, en dan op andere momenten gebeurde er van die dingen die zo compleet onverwachts waren. Zoals Esther. Al gauw richtte hij zijn blik maar weer voor zich uit, merkte een eindje verderop twee personen op, een herkende hij vrijwel meteen dat was Esther. Het andere persoontje was echter verhuld in de schaduwen door dat ze door zijn roodharige bendeleider tegen de muur werd gedrukt. Uit pure nieuwschierigheid liep hij maar op de twee af, zijn voetstappen liet hij zo zacht mogelijk worden. Al zou een van hen hem waarschijnlijk toch op gaan merken. Na misschien een minuut stond hij toch wel vrij dicht bij hen, kon hij ook zien wie de persoon was waar Esther zo meteen tegen te keer zou gaan. Charlene? Wat deed die nu hier? Dit was geen plek voor haar. Kort snoof hij, duidelijk makend dat er nog mensen waren om daarna naar Esther heen te wandelen. Zonder ook maar woorden te zeggen plaatste hij zijn twee armen op die van Esther en trok haar naar achteren en hield haar zo stevig vast, zodat ze niet meteen uit zijn grip kon ontsnappen. ‘En mag ik vragen wat jij hier doet Charlene?’ Sprak hij op een neutrale toon waarna hij het meisje even vragend aan keek. Het meisje dat hij vast had, zou niet zo maar stil blijven staan, dat wist elke kerel hier die haar kende. Maar toch, waarom zou Esther Charlene gaan slaan? Het enigste waarvoor ze misschien kwaad kon zijn, was dat ene wat er gebeurde op die dronken avond. Of niet gebeurde of what ever, maar dan kon ze het even goed af gaan reageren op hem en niet op de blondine.

Plotseling uit het niets, wanneer ze voor kort onder een lantaarnpaal liep, voelde ze hoe ze onmiddellijk tegen de muur aan werd geduwd en wanneer ze eenmaal weer in de duisternis stond werd het haar duidelijk wie er voor haar stond. De enige roodharige met lang haar hier was overduidelijk Esther, de leidster van Die Hard. Hoewel ze wel eens angstaanjagend kon zijn, maakte dit haar niet bang. Enkel een brok in haar keel was ontstaan door die plotselinge aanval. Zonder dat ze ook maar iets te horen kreeg, werd er een vuist op haar gezicht gericht. De hand op haar rechter schouder drukte zo ontzettend hard, dat het zeer begon te doen. Dat zou vast en zeker morgen een blauwe plek worden. Snel genoeg pakte ze met haar linkerhand de vuist vast van de meid en probeerde haar hiermee naar anderen te drukken. ''Wat moet je van me?!'' Schreeuwde ze hard genoeg uit dat er hopelijk iemand haar kon helpen, het liefst iemand die niet aan Esther haar zijde stond.
Voordat ze het door had, werd Esther naar achteren getrokken en haalde Charlene opgelucht adem. Pas na enkele seconden kon ze zien wie het was. Perfect. De jongen van Die Hard die ze juist nodig had. Hoewel ze de neiging had om even te glimlachen, deed ze het beter maar van niet. En zodra hij haar totaal niet hartelijk verwelkomde, werd die neiging ook steeds minder.
''We moeten praten..'' Sprak ze wat twijfelachtig, wist nou niet meer zo zeker of dit een goed idee was. Vooral niet met de roodharige erbij, dat zou niet meer goed komen. De blondine slikte, voelde hoe de brok in haar keel verdween en haar droogheid verdween. ''Kan ik je onder vier ogen spreken?'' Zei ze wat zachter dan dat ze net deed.

Bijna, nog geen seconde zat er tussen, had ze de meid hard voor haar smoel geramd. Maar voordat ze dat had kunnen doen, was ze tegen gehouden. En niet door zomaar iemand, maar toen ze gauw genoeg een stem hoorde herkende ze die als Christian. Oke, dat was ontzettend freaky. Ten eerste omdat hij zich niet in het Die Hard clubhuis had vertoond, en haar misschien gestalkt had. Waarom zou hij überhaupt in z'n eentje hier rondzwerven, over straat? Dat was gewoon.. onlogisch. Niet dat zij dat niet deed, maar dan nog.
''Je moet je bek houden, slet.'' Gromde Esther op de opmerking van de blondine die zei dat ze moest praten met Christian. Ze rukte zich kwaad los uit de greep van Christian, gaf hem een duw naar achteren en draaide zich weer om naar de blondine. ''Jij gaat helemaal niets! Ga maar gauw naar je mannetje, die zit vast en zeker met smart op je te wachten om jou z'n geld te geven morgenochtend.'' De roodharige vertrok haar gezicht en keek haar diep doordringend in haar ogen aan, als teken dat als ze niet binnen nu en drie seconden opgerot was, er iets veel ergers zou gebeuren dan alleen een flinke dreun op haar neus en veel bloed dat eruit zou stromen. Ja, ze zou er van lusten. ''Ik geef je drie tellen, meissie, of die voet van je zal er af liggen.'' Siste ze naar haar, maar wel duidelijk hoorbaar voor Christian ook. Die dreiging was niet zomaar, ze had roddels gehoord op school over dat ze in een bankoverval in haar voet was geschoten, en daar had zij enkel en alleen maar om gelachen. Dat was zo kansloos geweest voor de blondie. Dom blondje dat ze was. Opnieuw herstelde Esther zich en balde haar vuisten, terwijl ze allang al geen oog meer hield voor Christian.

Christian keek naar de blondine, de jongen ademde even diep in en schudde zijn hoofd. Maar voor hij zijn mond kon open doen reageerde Esther al op haar dat ze haar bek moest houden. Ergens wou hij wat naar het roodharige meisje toegooien maar voor hij dat kon werd hij stevig naar achteren geduwd door haar. Christian hield met gemak zijn evenwicht en staarde gewoon naar het tweetal. Esther was woedend,dat wist zelfs de domste dude die hier nu mooi voorbij liep. Een zucht schoof over zijn lippen wanneer hij de volgende woorden hoorden van het meisje. Waarom kon Esther niet gewoon minder boos doen? Ja, oke stomme gedachte was dat want hij wist hoe Esther was. Of toch op sommige vlakken. Bij de dreiging deed hij uiteindelijk enkele stappen naar voren zodat hij nu naast Esther stond en hij Charlene vlak aan keek. De jongen zijn blik bevatte niets van emotie, het was een blik die vertelde dat ze beter kon gaan voor ze meer kwijt was dan waar ze mee gekomen was. ‘Charlene, ga weg. Dit is geen plek voor je, maak dat je weg komt!’ Zijn stem klonk luid, dwingend. Ergens wist hij dat het waarschijnlijk amper iets zou uithalen, en ook al wou hij voor haar gaan staan zodat hij haar kon beschermen deed hij het niet. Voor Esther. Ergens hoopte hij dat ze inzag dat ze beter kon gaan, Esther meende haar woorden als ze sprak, dat wist elk levend mens hier in Santa Monica. Vanuit zijn ooghoeken keek hij even naar het meisje waar hij bij stond, had zin om haar handen vast te grijpen zodat ze daar al niets mee kon uitrichten, al zou ze dan toch weer een andere manier vinden om iets te doen. Maar vandaag ging hij niet voor menselijk schild spelen, ook al wou hij het wel maar hij kon zich niet tegen Esther keren. Niet meer na.. Later zou hij wel spreken met Charlene, ooit als hij haar nog een zag maar nu was het te gevaarlijk voor haar. Kort keek hij om zich heen, maar er bevond zich niemand op de straten. Charlene had nu de vrije weg voor zich om weg te gaan, ze moest die nemen. Voor dat er iemand hier tevoorschijn zou komen die haar wel meer zou aan doen dan Esther zou kunnen doen. En hoewel hij enkel maar op een of andere manier met de blondine bevriend was kon hij dat niet laten gebeuren.

Hoewel het verdomd lastig was om de meid haar vervloekingen te negeren, deed ze dat toch maar en daarbij keek ze haar dan ook geen seconde aan, zelfs geen verplaatsing vanaf de jongen vandaan met haar ogen. Ze slikte nogmaals, alleen maar om de woorden die Christian had uitgebracht. ''Je snapt het niet, ik moet je spreken!'' Bracht ze zelf beheersend, maar tegelijkertijd wat paniekerig uit, en keek hem lichtelijk smekend aan. Haar ogen begonnen al wat te glinsteren in het licht van de lantaarnpaal. Ze balde haar vuisten en wou het liefste Esther aan de kant duwen en Christian meenemen naar een andere plek, maar wist dat ze dan deze avond niet bepaald meer zou overleven. ''Kan het niet..'' Zei ze met een grote twijfel, beet op haar onderlip en wendde daarna haar blik af, keek naar de hakken die zich om haar blote voeten bevonden. ''Laat maar zitten.'' Zei ze verwijtend, snoof haar neus op en liep daarna met een rechte rug en hoofd omhoog vooruit, terug naar de plek waar ze vandaan kwam. Het slaapvertrekken gebouw. Dan moest hij er maar in stikken, bleef hij maar hopelijk met die vele twijfels zitten. Bij iedere stap die ze zette voelde ze haar macht groeien, bij iedere tik van haar hak voelde ze de angst wegtrekken van binnen en kon ze eigenlijk op dit moment wel álles aan.

Met de minuut dat ze steeds dreigender haar aankeek, voelde ze haar macht groeien en zag ze steeds meer de angstige blik in Charlene haar ogen verschijnen. Dat deed haar goed, veel te goed eerlijk gezegd. Dat was hetgeen wat op haar gezicht een brede, scheve grijns liet verschijnen en uiteindelijk haar spieren ontsnappen. Het meisje zou geen kwaad doen, daar was ze zeker van, maar als ze nu niet oprotte dan zou er wel wat met haar gaan gebeuren wat nog veel nagepraat zou worden op school. Met arrogante blik luisterde ze de woorden van de blondine aan en fronste haar wenkbrauwen. ''Rot op.'' Zei ze geïrriteerd zacht. ''Jij hebt niets te willen, meid. Ga nu maar gewoon fijn terug naar je players, daar zullen ze je vast van harte verwelkomen.'' Sprak ze met een arrogante toon en gaf de meid een duwtje, de richting op waar ze zojuist vandaan was gekomen. Enkele woorden sprak de blondie nog, maar liep daarna weg alsof er helemaal niets gebeurd was.
Ze kneep haar ogen samen, doordat door de grimas op haar gezicht haar tanden waren ontbloot. ''Ik zou maar wegblijven als ik jou was. Voor het geval er ongelukken gebeuren.'' Met nadruk op ongelukken schreeuwde ze haar na. Ja, ze hadden al meerdere 'plotselinge' moorden gepleegd, die nooit achterhaalt waren. Vooral niet hier in de achterbuurt werd daarnaar omgekeken en eventueel meerdere zaken gehouden.
South Central hier was de perfecte plek om mensen onverwachts te laten verdwijnen, zonder dat er iemand naar hen kwam zoeken. Perfectie.

Christian keek haar aan met niets meer dan een frons op zijn gezicht. De smekende blik in haar ogen deed hem even aarzelen maar toch hield hij zijn mond en schudde daarbij zijn hoofd. Snapte ze niet dat als ze niet weg ging er wel eens ergere zaken met haar konden gebeuren als ze nu niet weg ging? Esther reageerde er nogal fel op, maar hij deed niets. In Charlene’s ogen waarschijnlijk zwak of wat dan ook maar wat wilde ze dan dat hij deed? Hoe hij het ook probeerde te ontkennen, ergens waren ,er door wat hij met Esther had gehad, zijn gevoelens voor het meisje beginnen groeien. Iets wat hij waarschijnlijk altijd zou blijven ontkennen. Wanneer Charlene uiteindelijk zich om draaide en met geheven hoofd begon weg te lopen van hen kreeg het meisje nog een duw van Esther, de dreigende woorden die er klonken uit de mond van de blondine deden op een of andere manier toch een gevaarlijke grijns op zijn gezicht tevoorschijn komen. Christian kruiste uiteindelijk zijn armen en keek naar het achterhoofd van het meisje. Als hij nu iets ging zeggen tegen haar, dan tja dat zou gewoon dom zijn. Maar toch ging hij niet in stilzwijgen verder gaan, hij wou weten waarom ze zo deed tegen Charlene. Ook al was die vraag al beantwoord eigenlijk maar goed. ‘Es?’ Nee, eigenlijk wist hij helemaal niets meer te zeggen, ook al speelde er in zijn hoofd zo veel af. Maar hij kon het gewoon niet zeggen tegen haar, ze zou het niet aanvaarden, heel waarschijnlijk zou ze nog boos gaan reageren op hem ook zodat hij helemaal niet eens meer iets kon zeggen door dat zij van alles naar zijn kop begon heen te gooien qua beledigingen. En hij ging nu ook niet meer de zwakkerd van een week geleden uithangen, die troef ging hij nooit meer gebruiken. Een korte pijnsteek ging door de linkerkant van zijn hoofd, het was iets wat de laatste tijd vaker en vaker op kwam bij hem. Maar wat het nu bepaald was wist hij niet. Eigenlijk was het ook helemaal niet belangrijk nu. Wat zou ze nu gaan zeggen tegen hem? Dat hij zich totaal had misdragen toen met Charlene op die avond. Eigenlijk was het langs de ene kant ook wel zo, maar langs de andere kant dan weer niet. De jongen was stomdronken geweest, eveneens had het meisje ook veel te veel op. Alles was gebeurd in een pure waas, zelfs dat stomme gevecht met die ene knul van Famous of what ever de naam van die vereniging ook mocht wezen.

Stilzwijgend, maar toch met een gemene grijns op haar gezicht, keek ze de blondine na totdat ze volledig uit het zicht was verdwenen. Ze hoopte ergens dat ze het nog had kunnen zien als ze onder een auto was gekomen, dat er een harde auto met speed hier in South Central aan was komen rijden en haar niet gezien had vanwege de duisternis, of dat er zomaar een bom uit de lucht viel die maar op een straal van twintig meter zou komen, haar zou raken maar hen twee ongedeerd zou laten. Al had ze het ook niet meer zo op Christian, nu ze al die vage roddels had gehoord over hem en Charlene. Ze vertrouwde hem niet meer zoals eerst, ook niet echt vanwege die nacht en ochtend die ze samen hadden doorgebracht.
Wanneer ze echter zijn stem hoorde, draaide ze zich alweer wat geïrriteerd om en keek hem met een vertrokken gezicht aan. ''Wat?!'' Blafte ze eruit, als een woeste meid zoals ze altijd al was geweest sinds dat ze hierheen was gekomen. Dat was het enige wat ze kon zeggen, verder moest ze maar afwachten tot wat Christian te zeggen had. Niet dat ze echt nieuwsgierig was, maar eerder omdat ze dan maar van zijn problemen af zou zijn. Het liefste zou ze nu verder lopen door South Central heen, in haar eentje, maar het was nog wel zo beleefd van haar om hier te blijven staan. Vooral sinds die nacht die ze met Nick had doorgebracht, samen op het dak gepraat en vervolgens uit woede gevochten met elkaar.
Dat was enkel en alleen omdat ze zo gemeen tegen hem had gedaan, zelfs door haar grote verdriet door het overlijden van haar vader heen. Esther schoof zo snel mogelijk die rot gedachtes opzij en keek hem met een strak, maar boos gezicht aan, wachtende tot hij uiteindelijk wat zinnigs zou uitkramen.

De toon waarop ze tegen hem in ging deed hem zelf echter zijn gezicht vertrekken. Al probeerde hij zijn kalmte nog te behouden, gewoon voor Esther, of misschien voor zichzelf maar dat werd later wel bepaald. Oke, nu was het misschien de tijd om het aan Esther uit te leggen voor ze echt de foute gedachten kreeg van hem dat hij gewoon een of andere dude was die elke dag van meisje switchte, oke vroeger was hij zo geweest. Maar dat was vervlogen sinds Elena overleden was. Kort wreef hij over zijn pols en ademde even diep in. Nou hij moest er maar volledig voor gaan. ‘Je hebt de roddels gehoord blijkbaar en ik ben je een uitleg verschuldigd. Of je het nu wil horen of niet, maakt me geen reet uit. Maar ik moet het je vertellen.’ Sprak hij op een vlakke toon tegen haar. De jongen keek haar recht aan, in zijn ogen niets te zien van woede, verdriet of een van die andere ziekelijke emoties, gewoon de normale jongen die zijn muur weer aan het opbouwen was. ‘Kijk, ik heb haar ontmoet in de Youth Yard, ik was daar heen gegaan na wat er gebeurd is tussen ons beide. Ik ben daarna met haar naar een of andere kroeg getrokken en ik heb me te pletter gezopen. Zij trok me mee naar de dansvloer, ik ben zonder nadenken met haar mee gegaan we hebben gedanst en ik vermoed gezoend meer niet. Daarna ben ik met haar mee gegaan naar het woongebouw, ik ben echter niet verder gekomen dan de gang. Want daar werd ik in elkaar gemat door haar vriend of what ever hij ook mag zijn. Er is tussen mij en haar niets gebeurd, ik ben niet verder gegaan dan enkel die ene zoen. Ik ben eraf gekomen met een gebroken pols, en enkele wonden meer niet. Of je het gelooft of niet, moet je zelf weten. Maar zo is het gebeurd.’ Christian snoof even en ademde diep in. ‘Wat je hoort van andere klopt niet, helemaal niet. Ik ben eerlijk tegen je Esther, dat ben ik altijd al geweest en zal ik ook altijd zijn. Je wilt me misschien op dit moment de grond in boren, maar ik wil niet dat je slecht over me denkt.’ De jongen keek kort naar de grond. Ergens verwachtte hij een klap of what ever of dat ze zou weg lopen. Moest dat gebeuren, het zij zo. Of hij haar achteraan zou gaan wist hij niet maar hij kon het niet op brengen moest ze hem nu gaan haten om dit. Ergens zou hij het niet eens aankunnen, niet meer iniedergeval. Niet na wat Celine hem gisteren verteld had.

Bij het eerste wat Christian vertelde snoof ze haar neus al op, had zin om haar blik af te wenden, maar dan wist ze dat ze zich zielig vertoonde. Het was net zoals contact met honden. Zodra je ruzie had en je elkaar aankeek, was het degene die zich als eerste afwendde diegene die hartstikke onderdanig was, en dat was Esther totaal niet. Nee, hoewel ze niet zo heel erg bij haar concentratie vandaag was, hield ze wel moeite om ook maar iets van het geheimzinnige verhaal van Christian op te vangen, en dat was al heel wat voor haar vandaag. ''Dan nog, Christian! Je hebt zitten rotzooien met een ander, nadat je het met mij hebt gedaan, klootzak. Dan verwacht je vervolgens mij dat ik alles maar pik en zal aannemen als een schoothondje van je? Als je zo doorgaat, hoef je geen steun en al helemaal geen respect meer van mij te verwachten.'' Bracht ze nu nog normaal, maar met een rauw randje in haar stem, uit. Hoewel het draadje waar ze van binnen aan hing niet lang meer zou duren voordat ze volledig uit zou barsten tegen de jongen, maar ergens voelde ze ook wel medelijden doordat zijn ex laatst zelfmoord had gepleegd. Dan nog had hij weer met een ander gegaan, haar gewoon als het ware aan de kant geschoven en dat pikte ze niet zomaar. Niet dat zij echt respectvol met hem was omgegaan, maar dan nog had zij het ondertussen niet met een ander gedaan, laat staan het bed gedeeld zonder betekenis.
Nee, hetgeen waarmee zij haar zondes weghaalde was door te drinken op avonden dat ze het nodig had. Vooral toen ze had gehoord dat haar vader dood gegaan was door die rot ziekte die uit het niets ontstaan was. Ja, ze had het nodig gehad. Alleen maar drinken, zodat ze de volgende ochtend met een fikse kater wakker werd en alleen maar daaraan kon denken en niet aan aan alle depressiviteit die in haar heerste.

Christian hoorde haar woorden aan. Oke ja, ze had gelijk. Maar hij was dronken geweest? Dan dachten mensen niet na, en dan gingen ze ook niet nadenken omdat het gewoon niet meer kon door de pure alcohol die in zijn lichaam hadden gezeten. De jongen krabde even over zijn achterhoofd. Niet kwaad worden vloog er door zijn gedachten heen. ‘Rotzooien, dat noem ik het niet. Ja een kus, maar dan was het voorbij. En nee ik verwacht niet van je dat je alles aan neemt van me. Zeker niet. Maar je weet verdomme goed genoeg dat ik eerlijk probeer te zijn met je. Ik had gedronken, ik kon niet helder meer nadenken op de moment. En weetje, ik heb er verdomme spijt van. En dat komt door jou, omdat ik wist dat je kwaad zou zijn, omdat ik wist dat je, je tegen mij zou keren.’ Christian hield even halt, keek het meisje recht aan. Had zin om haar tegen de muur aan te duwen, maar hij hield zich in, al wist hij eigenlijk niet meer waarom. Ja, de jongen hield van Esther. Nee, dat wist ze niet. Maar normaal sprak hij nooit zijn excuses uit tegen iemand, dat was onderhands wel duidelijk geworden. ‘ Ik heb het niet met de bedoeling gedaan om mensen te kwetsen, maar dat kind was er opeens en ze vroeg me mee naar de bar. Dat was uit haar eigen intentie, toen heb ik me lazarus gezopen. Esther, ik meen dit! Ik wil je niet kwijt, niet door dit, door haar en door mijn eigen stom dronken kop.’ De jongen keek haar met opgetrokken ogen aan, zijn ademhaling was op een of andere weird way versneld geweest. Opboeien was niet goed voor hem, helemaal niet. Al zeker niet tegen Esther. Zijn blik keerde hij niet van de hare, het boeide hem helemaal geen fuck meer. Dat ze hem dan maar zou slaan, maar dan zou hij zich niet meer laten doen. Waarschijnlijk wel, al kwam dat puur door zijn stomme principe van dat hij een meisje niet zou slaan, om geen enkele reden. Al zou het als het aan hem lag tussen hem en Esther gewoon een puur geduw en getrek worden, met zij die de klappen zou uitdelen.

Esther balde opnieuw haar vuisten, gewoon uit pure frustratie die door dit gesprek kwam. Ze wist ook niet precies waar het door kwam, maar ze moest ergens haar boosheid kwijt en haar enigste oplossing die ze meestal kon bedenken was door slaan, maar ze wou hem niet pijn doen. Niet van binnen, niet van buiten, enkel en alleen omdat hij nu op dit moment zo eerlijk tegen haar was en dat raakte haar ergens wel van binnen. Alsnog hield het draadje zich nog maar aan enkele pluisjes elkaar vast.
Ze bracht haar hoofd wat meer richting haar keel toe, zodat haar ogen wat meer in het licht terecht kwamen en een enorm angstaanjagende sfeer creëerde, wat haar eigenlijk best wel beviel. Haar vuisten waren dan wel met kracht gebald, toch durfde ze nog niet uit te halen, niet nadat ze één enkel zinnetje van hem oppikte wat meer betekende dan de rest wat hij brabbelde. ''Wacht, wat?'' Zei ze met een geniepige grijns op haar gezicht en kwam wat dichterbij de jongen staan. Bijna had ze de neiging om haar vingertoppen op zijn bovenlichaam te leggen, maar hield zich stevig in. ''Je wilt me niet kwijt, waarom niet?'' Bracht ze wat zachter uit dan dat ze net had gedaan, maar wendde haar blik voor geen seconde van hem af. Boven hen scheen de lantaarnpaal fel, hoewel ze wist dat de verlichting hier in de achterbuurt niet al te best was, hoefde ze niet veel van het licht te verwachten. Alsof iemand daar boven haar gedachten had gelezen, floepte het licht voor enkele seconden uit en daarna weer aan, waarna het zich een aantal keer meer gebeurde. Voor kort schoot er een rilling vanaf haar hoofd naar haar tenen over haar lichaam heen, lichtelijk van dat angstaanjagende moment, maar liet zich alsnog niet afleiden daardoor. ''Ik hoop dat je je lesje hebt geleerd en niet meer zal kloten met een ander meisje, hoe dronken je ook mag zijn. De volgende keer zal er geen vergiffenis zijn, onthoud dat, Chris.'' De laatste enkele woorden siste ze naar hem toe en knipperde toen pas met haar ogen.

Christian wachtte af, hij had ergens totaal geen beeld meer van wat hij nu moest verwachten van haar. Wanneer het meisje haar hoofd iets lager bracht en het licht in haar ogen viel, kreeg alles hier meteen een schrikwekkende sfeer om zich heen. Alleen reageerde hij er niet op. Hij was niet bang van haar, niet op dit moment. Eigenlijk was hij al een lange tijd niet bang geweest van haar, alleen in het aller begin, en dan die ene keer op haar kamer toen ze die aanval kreeg. Al was dat meer bang zijn dat er iets met haar kon gebeuren. Wanneer ze uiteindelijk wat zei trok hij zijn wenkbrauw op. Het meisje had hem toch gehoord, waarom het dan toch nog vragen. De jongen ademde even diep in en merkte toen dat ze dichter bij hem kwam staan. Ergens had hij de neiging om haar dichter bij zich te trekken, maar hij hield zich met alle macht in. Een korte grijns gleed over zijn gezicht wanneer ze vroeg waarom hij haar niet kwijt wilde. Dat was toch duidelijk? Toen het licht boven hen begon te flikkeren glimlachte hij eventjes kort. ’Je wilt serieus weten waarom?’ Bracht de jongen wat verbaasd uit. Maar ging er niet verder op in, aangezien ze al gauw weer begon te praten tegen hem. Dus ze had hem vergeven, de eerste en de laatste keer dan ook wel. Great, nu moest hij gewoon zorgen dat hij met niet al te veel meiden meer in contact kwam. Buiten dan met zijn zusje maar dat zou gewoon een typische broer zus band zijn niets meer. De jongen knikte uiteindelijk toch maar op haar woorden. Waarom wou ze eigenlijk niet dat hij met andere meisjes op zo’n manieren omging? Wat er tussen hen gebeurd was, was toch maar louter iets wat gewoon was gebeurd en niets meer? Of waren de jongens zijn gevoelens bij alles wat hij met haar had meegemaakt toch op zijn plaats? Meuh, het meisje verwarde hem te veel, alles had hem te veel verward, en Esther drukte daar dan nog eens extra op aan ook al zou ze het zelf niet eens door hebben waarschijnlijk. ‘En ik wil je niet kwijt, omdat ik me geen raad meer zou weten zonder je. Omdat je te veel voor me betekend Esther.’ Fluisterde hij zachtjes. De jongen keek haar even recht in de ogen aan. Over wat hij te weten was gekomen over Elena’s dood zou hij zwijgen, dat ging hij nu niet meer aan haar vertellen. Misschien later, wanneer zij niet meer zo kwaad of geïrriteerd was of what ever. Maar nu, nee. Dit was noch de tijd of plaats om het nieuws te brangen.

Wanneer Christian opnieuw zijn mond opentrok, had ze niets anders verwacht dan enkel en alleen gelul. Precies wat er dan ook bij hem paste, alleen maar kut smoesjes die niets nuttigs brachten. En dat was ook zo, wat hij tegen haar zei. Hetgeen wat hij zei raakte haar niet, nee geen enkel schrijntje pijn, liefde of aandacht knapte bij haar van binnen, ze werd er eigenlijk alleen maar bozer om. ''Ach Christian, hou toch je bek. Ik beteken helemaal niets voor jou, ben slechts maar de leidster van Die Hard en daar blijft het ook bij. Dat is de enige verbintenis tussen jou en mij, je bent een lid van mijn studentenvereniging.'' Zei ze zwaar geïrriteerd tegen hem en liep op hem af, waarna ze met haar wijsvinger van haar rechterhand hard tegen zijn borst aan pokete. ''Dus hou je daar ook aan en gedraag je daar ook naar. We zetten ons niet te koop. Als je dit gedrag blijft vertonen ga je eraan.'' Siste ze hem in zijn oor en gaf hem vervolgens een duw naar achteren, waardoor hij bijna tegen de lantaarnpaal aan kwam en vervolgens spuugde ze nog net voor zijn voeten op de grond. Dat was het laatste wat ze deed, waarna ze zich koud omdraaide en emotieloos voor zich uitstaarde. De capuchon zette ze weer terug op haar hoofd, waardoor enkel en alleen haar rode haren in de duisternis zichtbaar waren.
Gosh, als de jongen nu eens achter haar aan kwam.. Haar woede was al beetje bij beetje bedaard, door het feit dat ze het er net uit gegooid had, maar als hij haar zou achtervolgen wist ze dat er iets bij haar zou knappen. Niet van woede, maar eerder misschien van verdriet.
Ze had de laatste tijd veel last van stemmingswisselingen, waarom wist ze ook niet. Misschien vanwege het feit dat er zoveel binnen een korte tijd gebeurd was. Twee Die Hard leden verloren, haar 'voorbeeld' was aan longkanker gestorven, ze werd misschien van school getrapt vanwege het feit dat ze misbruik van de studentenvereniging maakte en nogal veel ruzie zocht met nare gevolgen van dien en daarna nog Christian die haar zo op een zwak moment gezien had. Een lichte zucht schoof over haar lippen en ze zette haar handen in de jaszakken, liep rustig verder met haar hoofd naar beneden.

Wat? Christian keek haar met grote ogen aan. Onrechtstreeks noemde ze hem nu een freaking leugenaar? De jongen balde zijn vuisten. In zijn leven was hij al veel genoemd, maar een leugen vertellen aan iemand die hij vertrouwde, dat was niet iets wat hij deed. De vinger die tegen zijn borst aanstootte maakte hem er niet vrolijker op, en wanneer hij dan nog eens fel naar achteren werd geduwd barste bij hem de bom. De jongen duwde zich tegen de lantaarnpaal af zodat hij daar niet tegen aan knalde door de duw van het meisje. Dit ging er over, zelfs voor Esther. Al mocht ze zich nog zo groot en slecht en wat dan ook voelen, je ging hem geen leugenaar noemen wanneer hij niets anders dan de waarheid vertelde. Wanneer het meisje weg liep, wandelde hij zonder enig geluid te maken achter haar aan. Esther was te ver gegaan, ze had de jongen geraakt op een cruciaal punt.
Zonder enige aarzeling greep hij haar bij haar schouder vast en drukte haar hardhandig tegen de muur. Nee, nu was zijn gedoe voor bij, nu ging hij zich niet meer inhouden. ‘What the fuck haal jij je in je hoofd?!’ Sprak de jongen luid tegen haar. ‘Ga je me nu een focking leugenaar noemen, gewoon omdat je iets voor mij betekend? Weetje Esther, je bent misschien mijn leider van de vereniging maar serieus ga je eens een keer normaal gedragen tegen de mensen die aan jouw kant staan!’ De jongen zijn hand was stevig om haar schouder gesloten terwijl hij haar krachtig tegen de muur aan gedrukt hield. ‘Het is niet omdat jij nu net deze vereniging hebt opgericht dat je, je alles kan permitteren wat je maar wilt. Serieus, denk je echt hoger te staan dan ons? Denk je dat echt!’ Als zijn ogen momenteel 9mm waren, dan waren er al enkele gaten bij gekomen in het meisje haar hoofd. Zonder het te merken waren zijn schouders aan het schokken, maar de jongen kon er niet meer tegen. ‘Godver Esther, jij hoort ook respect te tonen voor je leden. Dat moet van twee kanten komen. En weet je als je me toch zo graag dood wilt of wat dan ook. Doe het dan, komop ik geef je een kans maak me af, snij me de keel over. Maar je noemt me geen focking leugenaar,als ik je de waarheid vertel.’ De woorden die hij nu sprak, het was al lang opgekropte woede die eruit moest, en Esther was nu momenteel diegene die hem had beledigd. Deze persoon, die woedende jongen die had nog niemand hier gezien. Hoewel hij misschien bij de vereniging zat die het meeste angst inboezemde, had nog nooit iemand zijn ware aard gezien hier.

Een brede grijns ontstond op haar gezicht door het feit dat ze hem wel op een wat harde manier had aangepakt, maar tegelijkertijd geen enkele emotie had getoond en het gevoel erbij dat Christian haar gedrag gewoon accepteerde en ermee akkoord ging. Maar dat had ze verkeerd gedacht, voordat ze het wist werd ze van achteren beet genomen en tegen de muur aangedrukt met haar linkerwang, wat vast wel een pijnlijke schaafwond zou worden. Meteen klonk er een puur geschreeuw, welbekend als de stem van de jongen die zij net nog een duw had gegeven en eigenlijk wel behoorlijk voor paal had gezet terwijl er niemand in de buurt was geweest. Wanneer hij voor kort uitgesproken was en haar nog krachtiger tegen de muur duwde, kreunde ze zacht van pijn maar gaf zich niet over.
Nee, integendeel zelfs. Terwijl hij kwaad doorging met praten, probeerde ze met haar rechterhand bij haar mes te komen, al ging dat moeilijk omdat hij haar best met veel kracht vasthield. Ondertussen merkte ze ook dat hij aan het schokken was, wat betekende dat hij op die manier zijn woede uitte. Bijna lukte het haar om haar mes steviger vast te pakken, het enige wat ze nu nog voelde was dat haar vingertoppen het lemmet van het voorwerp beet hadden. Bijna, nog een aantal centimeter en ze had hem wat beter vast. Diep ademde ze in, hield dat voor een paar seconden vast en ademde daarna rustig weer uit. Ja, ze had hem! Hierna probeerde ze zich met een harde duw en met behulp van haar voeten van de muur af te zetten, gelijk de jongen zijn linkerarm te pakken en te verdraaien, maar nog net niet pijnlijk genoeg om hem voorgoed te blesseren.
Gelijk daarna ging ze voor hem staan met 'vuurrode' ogen en gaf hem, in plaats van een bitch clap met haar vlakke hand, een keiharde beuk met haar rechterhand tegen zijn wang aan. ''Als je wilt dat ik je uit Die Hard trap, moet je het maar meteen zeggen, als je het liefste dood wilt, waarom hang je jezelf dan niet op? Dat zou je ex maar al te graag willen, hea? Dat je haar vergezelt, samen in de brandende hel.'' Bracht Esther half hijgend uit en gaf hem vervolgens een harde trap tegen zijn scheenbeen, waarna ze achteruit deinsde en haar mes stevig voor zich hield, voor het geval hij nog meer uit woede vervelende fratsen wou uithalen.

Christian voelde zijn woede nog meer toenemen. Het was niet handig op deze moment. Want hij deed dingen die hij als hij ‘normaal’ was nooit zou doen. Het feit dat hij haar nu al tegen de muur drukte zonder enige andere spanningen die er normaal wel hingen als hij zoiets deed, was daar een van de grootste voorbeelden van op de moment. Zijn borst ging ongewild stevig op en neer. De jongen merkte wel wat Esther aan het proberen was, maar hij reageerde er niet op. Het enigste wat hij deed was dat hij haar nog steviger tegen de muur drukte. De jongen die er nu stond, was niet meer de jongen van enkele dagen terug. Het was weer de in zijn oude gedrag hervallen jongen. Eentje die ze in Italië gevreesd hadden om de zaken die hij daar had uitgevoerd. Maar een die hier nog niemand kende, en dat wou hij normaal zou houden maar zij was over de schreef gegaan bij hem, en dat viel hem niet goed, en al helemaal niet van haar. De jongen had gevoelens voor haar, en zoiets kwam gewoon als een freaking harde klap aan in zijn face. Een plotse felle pijn schoot door zijn arm heen, en de jongen stond nu met zijn gezicht naar de grond gericht. Toch onderdrukte hij het om uit te schreeuwen door de verrassingsaanval van het meisje. Toch kon hij zich uiteindelijk weer recht stellen waardoor hij haar weer recht aan kon kijken. De klap in zijn gezicht deed hem enkel kort zijn kop naar rechts zwaaien maar die kwam daarna gewoon weer vlak naar haar toe gericht. De jongen hoorde haar woorden gewoon aan zonder enige kick te geven, tot ze over Elena begon. Waarom ging dat kind altijd over de schreef? De trap tegen zijn scheen deed hem even naar beneden zakken, maar dat gaf hem een perfecte een afzet van de grond. Met een vrij snelle beweging schoot hij onder haar mes door greep haar hand vast die het mes vast had. De jongen klemde haar jongen richting haar pols waardoor ze wel moest loslaten of ze had een gebroken hand. Met zijn andere hand greep hij het mes vast en gooide dat wat verder weg zodat ze er onmogelijk nog naar toe kon. ‘Waag het nooit meer om over haar te spreken. Nooit meer! En of je me uit Die Hard trapt I don’t give a fuck. Serieus Esther. Ik probeer hier eerlijk te doen, jij noemt me een leugenaar, dan begin je over haar. Wat wil je in godsnaam dat ik doe? Ik kan hier net zo goed gaan opbiechten dat ik van je hou, en dat jij het enkel en alleen als een leugen ziet, terwijl het de verdomde waarheid is.’ Riep hij woedend naar haar. Meteen wou hij zich voor zijn kop slaan dat hij die woorden had gezegd, dit was niet de bedoeling geweest, ergens hoopte hij gewoon dat ze dacht dat hij het als een voorbeeld of whatever gebruikte, of dat ze er niet verder over nadacht. Wat hij nu had gedaan, daar wou hij lang mee wachten, maar net op een moment van pure woede was het gewoon er uit gefloept. By mistake.

Ergens merkte ze op dat er al een soort van waas voor haar ogen kwam, doordat ze net best wel hard tegen de muur aan was gesmeten, maar wist zichzelf onder controle te houden en niet ieder moment sukkelig onderuit te vallen. Maar doordat ze hierdoor wat afgeleid was en hevig met haar ogen knipperde, had ze niet in de gaten gehad dat Christian weer op haar afkwam van onderen en haar stevig bij haar bewapende hand vast hield. Door zijn hevige kracht en de pijnscheuten die onmiddellijk door haar hand schoten, liet ze haar mes bijna uit haar hand vallen. Maar voordat ze de mogelijkheid om die daadwerkelijk op de grond te laten vallen, haalde Christian hem al met zijn losse hand uit de hare vandaan en schopte hem verder weg wanneer die eenmaal op de grond lag. ''Jij vuile homo!'' Bracht ze vernietigend uit en spuugde met veel kwijl op de kraag van zijn jas. Hierna hoorde ze zijn schreeuwende stem van woede tegen haar heel erg uitvallen.
Hier werd Esther niet minder gerust op en keek hem met haar felle, doordringende ogen aan, alsof ze hem ieder moment kon hypnotiseren maar dat lukte gewoonweg niet. Dat was stomme magie, die gewoon pure verzinsels waren. ''Jij houd van mij? Ha! Laat me niet lachen. Kijk, daar vertel je alweer zo'n stomme leugen van je. Ik zie je neus alleen maar meer groeien.'' Schreeuwde ze nadat hij klaar was en rukte haar hand los uit zijn hand en balde haar handen daarna tot vuisten.
Hierna gaf ze hem opnieuw een duw, maar niet zo zacht meer als dat ze eerder had gedaan. Nee, deze keer gaf ze hem zó hard dat hij wel tegen één van die auto's aan moest komen. ''Als je niets beters te melden heb, BLIJF JE VOORTAAN UIT MIJN BUURT, TERINGLIJDER!'' Haar gezicht was zelfs van woede vertrokken en dit keer bleef ze gewoon staan, om niet opnieuw van achteren plotseling aangevallen te worden en deed enkel en alleen haar capuchon goed, zodat ze minder op zou vallen in de duisternis.

Een zucht schoof over zijn lippen. Nu ging ze hem lekker uitmaken voor homo, dat was gewoon zwak van haar. En het begon hem steeds meer te irriteren dat ze hem uitmaakte voor dingen die hij helemaal niet was. Het kwijl dat op hem afkwam kon hij jammer genoeg niet ontwijken, maar daar trok hij enkel maar een vies gezicht bij. Esther was op dit moment veel te ver aan het gaan bij hem. De jongen zou zo meteen wel weg gaan, voor hij hier ook echt dingen ging doe die hij zich later zou betreuren, al haatte hij de dingen die hij nu al had gedaan ook. Maar het was niet zijn schuld dat het zo was gekomen, of het goed ging komen betwijfelde hij ten zeerste, maar ja uiteindelijk bestond alles in het leven uit verassingen. En Esther was op dit moment nog steeds de grootste verassing/verandering in zijn leven die hij ooit gemaakt had. ‘Als het een leugen is. Waarom zou ik dan zo kwaad zijn dat jij met een ander naar het bal ging? Serieus Esther, je weet dat ik de waarheid spreek zie het gewoon faking onder ogen. En als ik dan toch zo’n vuile homo ben als jij beweerd en ik toch alleen maar leugens vertel. Dan moet je mij toch eens wijsmaken waarom jij het zo erg vind dat Charlene mij gekust heeft, kom op vertel me dat is eerst!’ Grauwde de jongen kwaad naar haar. De harde duw, bezorgde hem een stoornis van zijn evenwicht, meteen knalde hij hardhandig met zijn rug tegen een van de wagens aan waardoor hij achter zich enkele krakende geluiden hoorde. Het raam. ‘Ik heb nog genoeg dingen te zeggen tegen je, te veel misschien. Maar dat zijn toch maar leugens zeker hé?’ De jongen snoof even en wandelde wat weg van haar waarna hij haar mes gewoon handig op raapte van de grond en zich zo omdraaide. Christian wandelde weer terug naar haar en nam kort haar hand vast, en legde daar het mes in. Meteen liet hij haar los en keek haar recht aan. ‘Ik hou echt van je Esther, of je het nu ziet als een leugen of niet.’ Mompelde hij tussen zijn tanden door. Zich toch nog inhoudend om niets anders te zeggen. Met zijn handen in zijn zakken wandelde hij naar de muur en zette zich daar tegen. Geen haar op zijn hoofd dat er aan dacht om als eerste te vertrekken, niet nu hij haar wapen had terug gegeven. Dat was gewoon vragen om problemen. Het enigste wat er nu veranderd was, was dat de jongen al weer kalmer begon te worden. Moest ze nu op hem afkomen met het wapen, zou hij haar wel blokkeren of wat dan ook. Moest ze weg gaan, zou hij haar laten gaan zonder enige vorm van tegenwerking of wat dan ook. De jongen had genoeg woede laten zien tegenover haar. Iets wat hopelijk in de verdere toekomst niet meer ging gebeuren, als hij haar nog ging zien tenminste…

Het feit dat Christian maar van geen ophouden wist, maakte haar alleen maar kwader en nerveuzer tegelijkertijd. Wanneer hij haar met haar eigen zinnen confronteerde, slikte ze kort, maar dat was toch niet te zien door het vest wat ze aan had en bovendien scheen de lantaarnpaal toch niet op haar dus stond ze volledig in duisternis. Behalve haar rode haren die haar verraden. Zonder iets te zeggen, volgde ze met haar groen oplichtende ogen zijn handelingen die hij uitvoerde, hoe hij zich van haar weg zette, haar mes oppakte tot en met de aanraking die ze voor heel eventjes hadden. Wanneer hij echter weer begon te praten, keek ze nog steeds naar haar hand waar hij zojuist haar mes zachtjes ingelegd had en zag daarna alleen nog maar vanuit haar ooghoeken dat hij achter haar verdween, maar niet dat hij wegliep. Daar hoorde ze geen voetstappen van, nee het was eerder een zachte bonk, als teken dat hij zich tegen de muur had aangezet, staand of zittend wist ze niet.
Hetgeen wat Christian net gezegd had, vormde een brok in haar keel en opnieuw wou ze slikken, maar dat lukte dit keer niet bepaald goed. Rustig ademde ze in en uit en voelde haar woede wegzakken. Esther wist het niet meer zo goed, wat ze nou van hem moest denken. Het ene moment kon ze hem vertrouwen, het andere moment wel letterlijk zijn haren uit zijn hoofd trekken. Om hem nu daadwerkelijk uit te gaan leggen waarom ze zo boos werd omdat hij wat met Charlene had gedaan, daar had ze geen trek in op dit moment en hoewel de roddels op school altijd wel verfomfaait werden, wist hij zelf ook wel dat ze die een soort van geloofd had. Dat ze samen het bed hadden gedeeld, wist zij veel.
Na enkele seconden van besef draaide ze zich voordat ze het door had en borg hierna haar mes op, in het binnenzak van haar vest en ritste daarna hem weer dicht. Hierna gleed haar blik naar de jongen en merkte ze op dat hij inderdaad tegen de muur aan stond, maar in plaats van zijn armen over elkaar heen gevouwen zaten ze gewoon simpelweg in zijn zakken. Nogmaals ademde ze diep in, telde een paar tellen en ademde daarna weer uit. Ze liep met haar armen koeltjes naast haar lichaam hangend naar hem toe, keek hem toen pas weer aan in zijn ogen en keek hem met lege ogen aan.
Op dat moment vloog ze hem aan, niet van woede maar met een ander gevoel. Een emotieloos gevoel, maar wel met haar ogen gesloten. Haar lippen reikten gauw de zijne voor een paar seconden, misschien wel minuten lang. Maar gauw genoeg opende ze haar ogen weer, stopte met het zoenen, stond daarna weer plat op haar voeten. Zonder haar vuist te ballen, sloeg ze met haar vlakke rechterhand hard genoeg tegen zijn wang aan en liep daarna weg, met opnieuw het capuchon goed doend over haar hoofd heen.
Voor kort, zonder wat te zeggen, gaf ze hem nog een teken met haar wijs en middel vinger tegen elkaar, van haar hoofd weg en verdween daarna volledig in de duisternis.

Christian keek het meisje aan, of beter gezegd hij staarde naar haar rug. Kort beet hij op zijn lip. Waarom was hij er eigenlijk nog? De jongen wou niet bepaald zien dat zij weg liep van hem zonder ook maar een woord tegen hem te hebben gezegd. De jongen liet zijn blik naar de grond gaan en weer begon hij na te denken over de woorden die hij had gebruld tegen het meisje. Zijn bedoeling was het niet om zo te hebben gedaan, maar feitelijk had ze hem heen namen moeten noemen, en ze had al helemaal niet over Elena moeten beginnen. Ze wist dat het hem pijn deed. En nu misschien wel nog meer door wat hij had gehoord van Celine. Hoe dat haar moeder zoiets had kunnen doen kon hij niet vatte, zelfs hij zou zijn zoon die hij amper zag nog niet op een kwade manier willen aanraken. Dat kreeg hij niet over zijn hart. Wanneer hij geluid hoorde afkomstig van Esther keek hij meteen op. Het meisje had zich omgedraaid en haar mes opgeborgen of wat dan ook. Aarzelend beet hij op zijn lip, de drang om naar haar toe te lopen was groot maar hij probeerde hem de grond in te boren, puur uit koppigheid. Waarom kon ze niet gewoon toegeven? Waarom kon ze het niet onder ogen zien? Kort beet hij op zijn onderlip, tot wanneer hij haar op hem zag afkomen. Wat was ze nu weer van plan? Weer een klap? Weer een bedreiging waar hij zich niets van aantrok? Christian keek haar aan met een neutrale blik, wat ze ook van plan was in zijn ogen was het niet veel goed. Tot wanneer hij echter haar lippen op de zijne voelde, de jongen sloot uit verbazing zijn ogen wou haar naar zich toe trekken maar voor aleer hij dat kon doen had het meisje afstand genomen. Verward opende hij zijn ogen. Waarom deed ze dit? Het geluid van een klap weergalmde op de plek waar de twee stonden. Christian legde uit automatisme zijn hand op zijn wang en volgde haar meteen met zijn ogen toen ze weg liep. Kort neep hij zijn ogen samen, om beter te kunnen zien waar ze heen ging, en zo zag hij ook het teken dat ze nog naar hem toe wierp voor ze ook echt verdween in het duister. Verward sloeg hij zijn ogen neer en begon weg te lopen van de plek. What the hell bedoelde ze daar nu weer mee? En hadden ze nog ruzie of was alles weer goed?