One shot

Proloog:

Ik zat naast hem terwijl de onderhandelingen voort gingen.
Het geweer dat voor hem lag werd een M-4 genoemd. Dodelijk en snel. Een goed wapen voor iemand met zijn reputatie. De meeste mannen waren gewapend en spraken enkel Russisch. Alleen hij en zijn adviseur konden in de Engelse taal hun verhaal doen. De onderhandelingen duurden daardoor nu al uren. Af en toe werd hij gestoord door één van zijn mannen en waren ze bijna weer bij voor af aan.

Mijn metgezel zat angstig tegenover me. Zijn handen waren helemaal klam van het zweet en het zag er naar uit dat hij elk moment kon opspringen om te vluchten. Als een wild beest. Een opgejaagd beest. Dat waren we ook in principe. Het mes had ik in mijn handen en draaide een rondje in het hout. Langzaamaan werd het gaatje dat ik had gemaakt dieper. Hoe lang zaten we hier nu eigenlijk? Ik keek verveeld voor mij uit. Onze levens waren nog niet ter sprake gekomen, maar ik voelde vaak genoeg zijn blik op mij branden. Opgelaten kon ik me niet voelen. Het voelde vreemd om weinig te voelen. Ik zat daar maar. Voor mij uit te staren en te wachten op iets. Was ik aan het wachten op mijn dood? De mannen keken opeens naar mijn metgezel. Hij had bijna het mes uit mijn handen getrokken. Ik keek verward naar mijn handen en toen weer naar mijn metgezel. Wat bezielde hem? Ik greep zijn pols beet en keek hem strak aan. ‘Je houdt je kop. Je gaat zitten en je kijkt alleen voor je uit!’ Snauwde ik in een fluistering. ‘Ze kunnen je angst nog ruiken!’ Je zag hem zichtbaar slikken. Fijn, het drong tot hem door. Ik greep het mes weer uit zijn handen en leunde achterover.

Mijn handen wilde zich achter mijn hoofd vouwen, maar het mes ging schamper langs de kaak van de man naast me. Hij was de baas. Hij was hier de meester en geschrokken staarde ik hem aan. Zijn uitdrukking was in het begin nog redelijk te peilen. Eerst was daar schok, daarna kwam de woede en daarna … Dat kon ik niet meer plaatsen. ‘Everybody, out.’ Hij was opgestaan en zijn houding liet zien dat hij boos was. Razend eigenlijk en ik slikte. Zijn mannen schuifelden voorzichtig achteruit en sommige verdwenen snel door de deur. Ik stond ook op, maar bleef bevroren staan toen ik zijn ijzige stem hoorde. ‘Everyone, except you!’ Zijn Engels had het Russische ondertoontje. Ik bleef verstijfd staan en keek naar mijn metgezel. ‘Ga.’ Fluisterde ik. Hij knikte en binnen enkele tellen was iedereen weg.

Een druppeltje bloed droop langs zijn wang omlaag. Echter liep hij gewoon door. Op de tafel stond een grote fles met wodka. Ik vond het een typisch Russische drank. Hij goot het in een kleine glas en in één teug had hij het op. Hij gaf geen enkele kik toen de alcohol door zijn keel gleed. Voordat ik er erg in had, had ik mij bewogen. Ik stapte naar de tafel en greep zijn glas beet. Geen angst tonen. Ik keek veel betekend naar de fles en terug naar het glas. Zonder wat te zeggen schonk hij in. Ik had het drinken in één soepele beweging in mijn mond gebracht, maar zo strak als hij het opdronk kon ik niet. Ik begon te proesten toen de alcohol eindelijk door mijn keel was gegleden. Hij sloeg zachtjes op mijn rug om het hoesten te stoppen en ik keek hem geschokt aan. Hij had weer die niet te peilen blik in zijn ogen. Ik bleef gebiologeerd in zijn ogen kijken en voordat ik goed en wel wist wat ik deed had ik mijn hand naar zijn kaak gebracht. Mijn vinger wreef over het kleine wondje. Ik wilde mijn hand terug trekken, maar hij greep hem vast. Het beetje bloed dat op mijn duim zat verdween in zijn mond. Ik slikte. En toen drukte zijn handen mij tegen de grote tafel die in de ruimte stond. Geschokt staarde ik hem aan terwijl hij me tegen de tafel aangedrukt hield. Nu wist ik waar ik die blik kon plaatsen. Het was lust. Pure lust. Ik voelde zijn lippen neerdalen op de naakte stukjes van mijn huid en ik snakte naar adem voordat ik mijn ogen sloot en in genot zuchtte. Ik had nooit gedacht dat hij dat zo goed kon doen. Zijn handen gleden nu over mijn heupen naar mijn armen. Die ruwe vingers voelde nu aan als satijn.
Zo gevoelig en zacht. Het waren de perfecte handen van een moordenaar.


Hoofdstuk 1:

Mijn ogen schoten geschokt open. De droom … De droom. Voor het eerst sinds maanden was hij terug gekomen. De deken gleed langzaam van mijn lichaam af en ik legde mijn rechterhand op mijn voorhoofd. Zachtjes zakte ik terug in de kussens. Het was donker en ik kon bijna geen meubels onderscheiden. Wellicht kwam dat, omdat er ook zo weinig meubels in de kamer stonden. Het was een kale, donkere kamer en ik kon me nog goed herinneren hoe ik naar de kamer keek toen ik er voor het eerst kwam.

Ik werd uit mijn gedachten gehaald toen ik iets naast me voelde. De deken werd nu volledig van me afgetrokken. Ik keek naar opzij en zag zijn gezicht.
Bij god, waarom was hij zo aantrekkelijk? Zijn ogen waren nog gesloten en hij zag er zo vredig uit. Met een speelse glimlach op mijn gezicht liet ik mijn vingers zacht over de zachte haren van zijn gezicht gaan. In het begin vond ik zijn baartje zo smerig. Het maakte hem vals, maar nu was ik er aan gewend. Ik vond het zelfs aantrekkelijk. Mijn duim gleed over zijn wang. Zijn ogen gingen langzaam open en die donker, chocolade bruine ogen ontnamen mijn adem.
Hij wilde zijn mond open doen, maar ik legde mijn vinger op zijn lippen. ‘Zwijg.’ Fluisterde ik zachtjes. Zijn ogen gleden weer half dicht en een grijns sierde zijn gezicht. Zijn handen gleden naar mijn heupen en trokken mijn t-shirt omhoog. Momenteel mijn enige slaapkleding. Ik begon te lachen toen hij me dichterbij trok en ik mijn handen op zijn gespierde torso kon leggen. Zijn vingers begonnen cirkels te vormen op mijn ontblootte heup en ik sloot mijn ogen bij zijn liefkozingen. Die handen …

Ik snakte naar adem. Zijn lichaam opeens veel te dichtbij. Ik voelde zijn lichaamsgewicht op die van mij drukken en het maakte me even ademloos. Die glimlach. Het was terug en ik beantwoordde de glimlach. Ik wist wat hij wilde en ik wilde het hem geven. Mijn lichaam krulde tegen hem aan en ik zag hem zijn best doen niet te kreunen. Ik kende zijn zwakke plek. Als één van de weinige, kende ik zijn zwakke plek.
Mijn handen gleden naar beneden en voordat ik mijn doel had kunnen bereiken greep hij ze beet. ‘No …’ Gromde hij diep terwijl zijn gezicht nu tegen mijn schouder was begraven. ‘No?’ Vroeg ik met een glimlach en ik sloot mijn ogen en liet een gegiechel horen toen hij in mijn schouder beet. Hij beet harder en mijn gegiechel ging om in gekreun. Hij moest me niet zo pesten. Dat mocht hij niet. Dat mocht ik alleen.
In een soepele beweging had ik ons omgedraaid. Mijn bovenbenen omklemde zijn heupen en ik grijnsde triomfantelijk bij het zien van zijn gezicht. Geschokt en toch geamuseerd. En lustig. Net als in mijn droom. Ik leunde naar voren en liet mijn lippen de zijne raken. Een lange kus die seconden lang duurde. Zijn heupen kwamen omhoog toen ik de kus verdiepte en mijn tong langs zijn lippen liet gaan. Ik drukte ze weer naar beneden en grijnsde tevreden tegen zijn lippen aan.
Zijn handen begonnen werk te maken van mijn kleding. Langzaam steeds verder omhoog en ik wilde zijn handen stoppen, maar ze voelde te goed. Zo zacht … Zo liefdevol. Zoals hij alleen bij mij kon zijn. Ik wilde meer. Hij maakte me hongerig en hij moest het stillen. Wel nu meteen!

Een klop op de deur verstoorde ons intieme moment. ‘Boss?’ Een wachter stapte zonder op antwoord te wachten de kamer binnen. Ik zat nog half uitgekleed op hem en ik staarde de wacht met een dodelijke kilheid aan. Deze schraapte zijn keel bij het zien van de stukken ontblootte lichaam van zowel hem als van mij.
‘What?’ Vroegen hij en ik tegelijkertijd. De man had een blos op zijn wangen getoverd en draaide zich om naar hem. ‘B b boss, we’ve got him.’ Zei de wacht stammelend. Hij kwam nu langzaam overeind. Daardoor duwde hij mij meer richting zijn schoot en uiteindelijk zat ik verstrengeld in zijn schoot. ‘Leave.’ Ja, het was een man van weinig woorden. De wacht boog snel en liep maar al te graag de deur uit. Hij duwde mij van zich af en stapte het bed uit. Het was midden in de nacht, maar hij wist zijn kleren in de kamer te vinden. Ze lagen overal en nergens. Hij gooide mijn kleren naar me toe en ik ving ze onhandig. Hij wilde zomaar stoppen?
‘Sarah, you need to get up.’ Begon hij en ik schudde mijn hoofd. Oh nee, ik was nog niet klaar met hem. Niet nu. ‘No, you’ll come back to bed.’ Zei ik op een vlakke toon. Ik deed niet eens meer mijn best om verleidelijk te klinken. ‘We’ve got work to do and you know it!’ Klonk hij geïrriteerd en ik liet me met een gefrustreerde kreun terugvallen in bed.
‘All we do is work,’ Kreunde ik kwaad. ‘I’m tired of work.’ Dit leek het te doen en hij kwam terug naar het bed. Hij drukte een laatste kus op mijn mond en zijn handen gleden nog kort over mijn lichaam.
‘Get out of bed.’ God, zijn handen, zijn heerlijke handen. ‘Now!’ Ik liet een diepe kreun horen en hij grijnsde. ‘O o okay, okay.’ Kreunde ik. Waarom kende hij ook mijn zwakke plekken?

Toen ik eenmaal aangekleed naar buiten kwam werd ik begroet door een aantal van mijn vast wachten. Ze stonden tegen de muur aangeleund en sommige grijnsde naar me. ‘Shut up!’ Dreigde ik er één die zijn mond wilde opentrekken. De muren waren niet zo dik hier en mijn kreten en het gesprek was zeker gehoord. Dat wist ik zeker.
Maar goed, wat was buiten bij ons? De lelijke, kale kamer waar ik in verbleef werd vervangen door deprimerende, grijze muren. De lange gang zou mij uiteindelijk naar het hoofdkantoor leiden. Enkel ik en nog een paar anderen hadden toegang tot die kamer. Ik was gekleed in een lichtgrijs shirt met lange mouwen. Simpel, maar warm genoeg voor het frisse herfstweer waarin we nu verbleven. Over de shirt droeg ik een soort van shilletje. Ik droeg altijd mijn mes bij me. Nooit liet ik mijn mes ook maar ergens liggen. Deze hing zijlings over mijn kledingstukken. Dodelijk en toch vrouwelijk. Mijn broek was donkergrijs en had de diepe legerkleuren die we kenden van vroeger. Stevige laarzen eronder die tot halverwege mijn scheenbeen reikte. Vrouwelijk en dodelijk. Ja, zo werd ik omschreven. Sexy? Wellicht, maar ik werd nooit nagefloten. De soldaten durfden niet.
Met een grijns liep ik nu door. Niemand durfde te spreken over net. Twee van mijn wachten liepen naast me. De rest schuifelde achter ons aan. Ik had mijn respect hier afgedwongen, maar dat betekende niet dat ik geen vrienden kon hebben.
‘We finally got him.’ Zei de wacht naast me en ik grijnsde. Eindelijk.

De schuifdeuren gingen automatisch voor mij en de wachten open. De kamer was groot en een stuk minder depressief dan de gang waar we doorheen waren gelopen. Maar toch straalde het een kilte uit. Met een glimlach liep ik langs een eenzame stoel in het midden en liet mijn vinger kort over het koele hout glijden. Ik pakte een kruk en ging voor de man zitten. Hij was geblinddoekt, maar zijn mond stond strak en vastberaden. Hij was niet bang. Hij werd ook niet bang toen hij mijn suikerzoete stem hoorde.
‘Well well well, finally we meet, mister President.’ De man draaide zijn gezicht nu naar mij toe. ‘Finally, miss Rhavick. Or should I say miss van Buuren?’ Ik had vele namen, maar hij veraste mij door mijn juiste achternaam te gebruiken. Mijn meisjes naam.
‘Well, I see you’re informed about my past. And my names.’ Begon ik en ik trok de blinddoek van zijn hoofd. Zijn ogen hadden even nodig om aan het licht te wennen, maar al snel keken zijn ogen recht in die van mij.
‘I’ve heard much about you, Miss Rhavick and yet you do not scare me.’ Zei de man meteen. Ik glimlachte. ‘You’re not the first one who says that.’ Gaf ik toe.
‘So you’re not scared at all?’
‘Not a bit.’
‘We could change that.’
Mijn gevangene begon te lachen. Ik kon het hem niet kwalijk nemen. Met mijn 1.70 had ik totaal geen overwicht op de grotere gevangene. Zoals hij. Echter voorspelde mijn glimlach aan hem niets goed, want een seconde later legde hij zijn handen op de schouders van de gevangene.
‘Oh, but you’ll should be scared. Really scared.’ Klonk zijn Russische accent.
‘Mister Rhavick.’
Ik begon te lachen. De angst in zijn stem was niet te missen. Mijn perfecte moordenaar.


Hoofdstuk 2:

Ik kreeg de taak om de televisie te controleren. Met een matige satellietverbinding probeerde ik een helder beeld te krijgen, zonder al te veel sneeuw, om naar het nieuwsbericht te kunnen kijken.
‘Breaking news: The Russians have kidnapped the President of America.’ Klonk er en ik keek even naar mijn metgezel. Deze staarde gebiologeerd naar het scherm. Zijn duim en wijsvinger ondersteunden zijn kin en ik grinnikte kort.
Amerika. Wat had ik een hekel aan dat land. Vroeger was Amerika al een machtig land, maar nu … Ik schudde mijn hoofd en probeerde terug te denken aan de geschiedenislessen die ik had gehad. Amerika had ergens rond 2010 voor het eerst een zwarte president. Alles leek goed te gaan de jaren erna, ook al was er nog steeds veel ontevreden. Een democratie, iets wat ik graag aanhing, heerste er en het ging steeds beter met de jaren. Men probeerde de banden met het Midden-Oosten te verbeteren, nadat daar verschillende revoluties waren geweest onder de bevolking. En voor een korte tijd leek dat goed te gaan. Tot …

Mijn blik ging weer naar het scherm en ik staarde naar de woordvoerder van de president. ‘We believe Russia is the one who kidnapped the president. With this alarming news Russia is taking a strong position in the war. America has set off the Red Alert sign and asked other countries for support to take out Russia.’
Dit baarde me zorgen. De wereld was veranderd en iedereen veranderde mee. Zo ook de andere landen. Nu, zoveel jaren later in 2103, was te zien hoe zeer de wereld veranderd was. Afrika was er niet meer, zo had ik geleerd uit mijn schoolboeken. Het stuk land had zich, door middel van de lavastromen onder het aardoppervlak, gevoegd bij Italië en de rest van Europa. Europeanen hadden nooit veel problemen gehad met Afrikanen. Toch werden de zwarte mensen wederom als slaven gehouden. Zoveel eeuwen geleden was dat ook al zo en het leek alsof de geschiedenis zich herhaalde. Nee, Europa had nog de grootste problemen met het Midden-Oosten. Zo werd het trouwens vroeger genoemd. De revoluties in het Midden-Oosten hadden uiteindelijk tot niets uitgedraaid. De dictators hadden de handen ineen geslagen en sloegen terug. Hard ... Het regiem was nog erger geworden. Nog strenger en ieder die het niet met de regering eens was werd met harde hand, zonder genade, afgemaakt. Nu heette het grote stuk land Kardif, de verzamelnaam voor alle kleine stukjes land. Niemand kwam Kardif in, en niemand kwam er levend uit. Ze waren afgesloten van de rest van de wereld. Naast Rusland, had Amerika ook ruzie met Kardif.

Kardif, ondanks alle olie, was een arm land. Net als Rusland. Eens ging het goed met Rusland. We hadden het WK voetbal. We hebben zelfs de Olympische winterspelen en de gewone spelen georganiseerd. We waren welvarend en we hadden de prachtigste natuur van de wereld, maar nu …
Nu was de wereld kapot. Dankzij ontwikkeling van nucleaire wapens en het kappen en kapot branden van bossen, is een groot gedeelte van al het natuur verdwenen op aarde. Diersoorten stierven uit dankzij ontbossing en de jacht. Nieuwe, veel gevaarlijkere, diersoorten kwamen er voor in de plaats. Toch is de populatie wilde dieren niet meer zoals het was geweest. Technologie en de industrie hebben de wereld overgenomen. Het enige stukje groen wat er nog was, was te vinden in de onherbergzame bergen van Rusland en het afgesloten continent Scandinavië. Daar was de natuur ongerept en meedogenloos. Ik zou willen dat ik het ooit eens kon bekijken, maar die droom zou moeten wachten. Ik had werk te doen.

Het was waar: wij hadden de president van Amerika ontvoerd. Al jaren waren we in oorlog. De koude oorlog die eens woedde was terug, maar het was alles behalve koud. Bommen vlogen heen en weer. Luchtalarmen waren een continue geluidsverstoring geworden. Voor zowel Amerika als voor Rusland. Rusland had uit kunnen groeien tot één van de rijkste landen ter wereld. Als Amerika dat had toegelaten. Samen met Europa. Vroeger had je West en Oost Europa. West was altijd al rijker en sterker geweest. Nu hadden alle Oost-Europese landen zich bij Rusland gevoegd en stonden we bekend onder Repulika Russia. Ieder landje sprak nog zijn eigen taal, maar ze stonden allemaal onder één vlag.

‘We are planning a counter attack.’ Mijn ogen schoten gealameerd naar het beeldscherm. Rusland was al een arm land. Geld voor schuilbunkers hadden we niet en zonder regering kwamen we sowieso al niet ver. Wij hadden alles in handen. Wij zouden verantwoordelijk zijn. Ik zou verantwoordelijk zijn voor alle doden.
En alhoewel ik niet onder deze vlag was geboren voelde ik mij een Rus. Oorspronkelijk kom ik van het koninkrijk der Nederlanden. Daar ging het mis toen extreem rechts aan de macht kwam. Het had jaren geduurd voordat dat gebeurde, maar het was gelukt. Slechts 10 jaar geleden ben ik gevlucht. Een meisje van 15 jaar die uit haar land moest vluchten, omdat zij politiek niet correct was. Omdat zij een linkse aanhanger was.
Moet je nu naar me kijken, dacht ik zuchtend. Ik zat in het leger. En niet zomaar het leger. Eén van de gevaarlijkste in de wereld. We waren geen lieverdjes en echte democratie was er niet. Men had een stem, maar uiteindelijk besloot de baas … Mijn man.
Ik stond op en zette de tv uit. Het enige wat ze nu nog zouden vragen was steun. Steun van Europa. Vanuit Azië. Ik gromde zachtjes en schudde mijn hoofd. De wereld ging kapot. Dat was zeker.
En ik deed er net zo hard aan mee.

Hoofdstuk 3:

Soms vroeg ik mezelf af waarom ik mee deed. Ik bleef mezelf aanpraten dat ik deed om een betere wereld. Of in ieder geval om een betere Rusland. Om de kinderen te beschermen. Die gedachten probeerde ik me goed in te beelden. Een beter Rusland. Een beter Rusland. Een betere wereld, maar ergens wist ik dat het me niet ging lukken. En toch zette ik door.

Mijn stappen versnelde zich toen ik door de deprimerende gang liep. Uiteindelijk rende ik richting de deur, maar nu gingen ze niet automatisch open. En ik wist wel waarom. Mijn vingers gleden over een glad oppervlakte en meteen verscheen er een touchscreen toetsenbord. Ik drukte de cijfercombinatie in en de deur schoof voor me open. Een tafereel werd zichtbaar die niet voor gevoelige magen was bedoeld.
Ik haalde diep adem en ik kon zien dat hij verstoord opkeek. ‘What?’
Mijn blik gleed even naar de bebloede president. Hij had nu een hoofdwond en zijn vingers waren gebroken. Eén oog hing uit zijn oogkas en ik moest mijn best doen niet te kokhalzen. Ik had genoeg gezien van alle martelingen. Ik had er genoeg van, maar ik kon er niets tegen doen. Ik kon niet tegen hem in gaan.
Snel begon ik in het Russisch tegen hem te praten. Als de president dan al bij bewustzijn was kon hij het in ieder geval niet horen. Ik legde hem kort uit dat er een nieuwe aanval zou komen, omdat wij de president in handen hadden.
Hij zuchtte geërgerd en toen hij me weer aan keek wist ik dat hij mijn gepijnigde blik zag. Hij kende mijn zwakte voor jonge kinderen. Voor kinderen in het algemeen. Zij mochten geen slachtoffer worden. Zij waren onze toekomst. Onze kinderen waren ons lief. En het feit dat er veel te weinig kinderen geboren werden en er te veel mensen stierven zorgde ervoor dat de bevolking van Rusland langzaam maar zeker aan het slinken was. Elk kind dat nu werd geboren werd toegejuicht. Enkel en alleen, omdat dit een volgende soldaat betekende.
‘Gather them. Make sure all the youngsters are inside. Take them here.’ Zei hij met een duidelijke toon en een kleine glimlach sierde zijn gezicht toen hij mijn dankbare en opgeluchte gezicht zag.

Zo snel ik kon rende ik door de gang. Al bevelend schreeuwen naar mijn eigen soldaten. Er werd in verschillende richtingen gerend en binnen enkele seconden na mijn bevel klonk het luchtalarm. Een al te bekend geluid, jammer genoeg. Mijn handen gleden naar de pistool die ik op mijn middel droeg. Een oude gewoonte om te controleren of hij daar nog zat, voordat ik naar buiten zou gaan.
Wij waren gevestigd in het oude Moskou. De stad was voor de helft gebombardeerd en mensen die richting het platte land en de wilde natuur waren getrokken waren op zichzelf aangewezen om te overleven. Maar zij waren vaak geen doelwit voor de Amerikanen. Dat waren wij. Vooral hij en ik. Op onze hoofden stonden prijzen waar zelfs Russen een moord voor zouden begaan. Echter waren zij ons trouw, maar het zorgde er wel voor dat we voorzichtig waren wanneer we naar buiten traden.
Het was nog steeds donker toen ik buiten stond, maar overal gingen lichten aan in huizen. Deze zagen er ook slecht uit en uit ervaring wist ik dat slechts een paar huizen een goede schuilkelder hadden. Vandaar dat we een evacuatieplan hadden bedacht. Iedere keer wanneer wij wisten dat er een aanval ging komen, evacueerde we de gezinnen. Iedereen die een goede schuilkelder had werd verplicht in hun eigen kelder te blijven. Maar voor degene die bij een luchtaanval zeker om zouden komen hadden we een andere oplossing. Zij konden in de grote, gezamenlijke bunker terecht. Precies onder het oude gemeentehuis. Waar wij ons nu in hadden gevestigd. Veel delen waren al ingestort van het oude gebouw. Dankzij bombardementen en dankzij verval, maar het grootste gedeelte stond nog. We hadden verschillende verdiepingen gebouwd.
Alles wat zich boven de grond bevond was een risico. Dat wisten we, maar we konden niet alles ondergronds houden.

Ik was vergeten mijn jas aan te trekken en rilde kort toen mijn huid in contact kwam met de koude buitenlucht. Het was nog steeds zo koud in Rusland als vroeger, ook al bleef de temperatuur van de aarde stijgen. Steeds meer poolkappen waren aan het smelten en sommige stukken land waren al ondergelopen. Gelukkig bleef Rusland gespaard. Natuurgeweld konden we er niet bij gebruiken.
‘Come on. Get inside!’ Schreeuwde ik naar de gezinnen die nu angstig aan kwamen gelopen. Ik stond ook hier bekend als Miss Rhavick. De ouders behandelde mij met respect en slechts een paar kinderen kenden mijn andere kant. Mijn zachte, moederlijke kant. Ik zou willen dat ik die meer kon tonen, maar dat ging niet. Mijn soldaten liepen langs mij heen om de mensen te helpen en mijn ogen speurde de hemel af. Technologie in Amerika was verbeterd. Alles was sneller. Beter. Sterker. Wij liepen wat dat betreft op ze achter. En omdat alles zo verbeterd was wist ik dat het niet lang zou duren voordat de vliegtuigen hier zouden zijn. Met hun rakketen en grote bommen. En als Amerika het in hun hoofd haalde ook met nucleaire wapens. Gelukkig hadden we er wat op gevonden, maar dan duurde het alsnog weken voordat we weer boven de aarde konden leven.
Ja, technologie was sterk verbeterd. Maar blij was ik er niet mee.

Ik hielp net een gezin met het dragen van hun spullen toen ik de eerste motoren kon horen. Het zoevende geluid was onmiskenbaar en de man en vrouw waar ik bij stonden begonnen zich te haasten. Kinderen begonnen te huilen en ik liep verder naar buiten toe. Mijn ogen kwaad speurend naar de hemel. Waar zijn jullie?
En toen werd de eerste bom gedropt. Het was enkele kilometers bij ons verwijderd, maar de impact was groot en de aarde trilde. Glas sprong uit de ruiten en mensen bedekte schreeuwend hun hoofden voor het rondvliegend glas. Ik greep de mensen die het dichts bij mij waren beet en trok ze naar binnen toe. Ik probeerde ze zo goed mogelijk af te schermen van het rondvliegend glas en keek meteen weer achterom toen het gezin veilig binnen was. Anderen kwamen huilend en schreeuwend aangerend. Ik had het kunnen weten. Ik had eerder actie moeten ondernemen en mentaal sloeg ik mezelf voor mijn hoofd. Zonder verder na te denken rende ik verder het slagveld op. De vliegtuigen waren nog niet hier. Nog niet.

Een ontploffing aan mijn rechterkant trok mijn aandacht. Gevolgd door een ontploffing aan mijn linkerzijde. Door de rook waren de vliegtuigen niet goed meer te zien, maar als ik naar de bombardementen keek leek het erop alsof ze ons gingen omsingelen. Het zou niet lang duren voordat de soldaten te voet hier binnen zouden vallen. Ik sleurde meerdere mensen met me mee. Ik wist dat ik niet iedereen kon redden, maar ik moest het proberen. Ik wilde het zo graag proberen, maar toen een bom gevaarlijk dichtbij viel wist ik dat mijn tijd om was. Om mijn eigen veiligheid te bewaren besloot ik, met pijn in mijn hart, me terug te trekken met mijn soldaten en de overlevenden die wij mee hadden kunnen sleuren. Het was een drukte van jewelste toen we weer richting de bunker rende. De bombardementen waren gestopt en ik wist dat ze nu soldaten zouden droppen.
‘Momma!’ Een stem van een meisje deed mij doen omkijken. Daar in al het tumult was een meisje haar familie kwijt geraakt. Mijn voeten zette zich schrap in de donkere aarde en ik draaide me in een soepele beweging om.
Boss!’ Een soldaat greep me bij mijn arm en ik draaide mij woedend om. ‘Soldier Lucas, you’ll let me go!’ Snauwde ik in haar gezicht. Melinda Lucas was één van mijn beste vriendinnen in het leger. Er zaten niet veel vrouwen in het leger en als ze er zaten werden ze veelal onder mijn commando geplaatst. Op die manier hoefde wij niet te veel het slagveld op. Er waren natuurlijk uitzonderingen.
‘I can’t. You will risk your life for that little girl!’ Mompelde ze. Ik kon haar bijna niet horen boven het geluid uit. Nu hoorde ik de onmiskenbare geluiden van geweren. Die schoten. Van gillende mensen. Van mensen die de dood in de ogen keken en ik was vastbesloten dat jonge meisje niet tot die lijst te voegen. Ik trok mij los uit haar greep en rende zo snel ik kon terug. Het meisje keek met angstige ogen en begon te schreeuwen toen ik haar optilde. ‘Ssst I got you.’ Fluisterde ik terwijl ik een geruststellende hand op haar hoofd legde. ‘Miss Rhavick!’
De schoten kwamen dichterbij en ik kon de zoeklichten van de soldaten al zien. ‘Pull back!’ Schreeuwde ik. Onze beste aanval was een goede verdediging. ‘Pull back!’ Het meisje klampte zich aan mij vast en ik voelde mijn hart nu in mijn keel kloppen. We moesten daar weg, voordat de soldaten bij ons zouden zijn.

‘Sarah!’
Ik draaide me om toen ik de stem van Melinda hoorde en ik stond oog in oog met een grote, uit de kluiten gewassen Amerikaan. Hij was nog maar 10 meter bij mij verwijderd. Geweer in de aanslag. Ik wenste dat mijn voeten nu zouden bewegen, maar ik bleef verstijfd staan. Zijn geweer ging al omhoog en het meisje in mijn armen begon te huilen. De man keek even verward naar mij en het meisje. Hij wist wie ik was. Hij wist wat zijn order was, maar ergens leek hij het niet te kunnen.
Ik hield mijn adem in toen ik zijn vinger naar de trekker zag gaan. En toen klonk daar het schot.


Hoofdstuk 4:

‘Sarah!’ Melinda trok mijn bevroren lichaam mee, weg van de gevallen soldaat. Het meisje in mijn armen begon nu zo hard te huilen dat ik mijn aandacht slecht kon verdelen tussen haar en mijn paniekerige vriendin.
‘Dear mother God, I thought he would shoot you!’ Riep Melinda geschrokken. Ik moet bekennen dat ik dat ook dacht. Ik probeerde de gedachte van me af te schuiven, maar het ging zo moeizaam. Hij had zijn vinger al op de trekker gelegd. Ik had hem zijn vinger zien buigen, klaar om te schieten. Toen klonk daar het schot gevolgd door een doodse stilte. De soldaat viel voorover op de grond terwijl zijn knieën als eerste de grond raakte. Zijn blik was verrast en ik wist zeker dat mijn gezicht ook zo stond. Pas toen hij met zijn gezicht in de aarde viel kon ik mijn lichaam weer bewegen en voelde ik hoe Melinda aan mijn arm was begonnen te trekken.
We waren nog niet klaar en veilig. Bij lange na nog niet en ik klampte het meisje stevig tegen me aan. In de verte kon ik meerdere soldaten horen aankomen en ik begon vanzelf weer te lopen. Mijn voeten wilde steeds sneller tot ik in een behoorlijk tempo aan het rennen was. Rennen voor mijn leven. Ik kon echter niet zo snel rennen als ik eigenlijk had gewild. Het meisje was nog best zwaar en ze vertraagde me behoorlijk. Toch kwam de gedachten van haar hier achterlaten niet in mij op en ik wist dat Melinda haar ook niet achter kon laten. Mocht één van ons vallen, dan zou de ander het meisje in veiligheid brengen.
Er klonk een nieuw schot en ik voelde opeens een stekende pijn in mijn schouder. Met een luide kreun tuimelde ik vooruit voordat ik de grond raakte, het meisje nog proberend te beschermen. Mijn lichaam draaide zich op mijn zij, maar de klap die ik maakte toen mijn lichaam in contact kwam met de grond zorgde ervoor dat ik begon te hissen van de pijn. ‘Sarah?!’
‘No, go.’ Riep ik terug, maar ik wist dat Melinda koppig was en dat ze terug zou komen. Ik zag haar al terug rennen om mij overeind te helpen, maar in plaats daarvan werd ook zij geraakt door een kogel. Ze greep vloekend naar haar been en stopte met rennen. Daar zaten we dan: twee gewonden soldaten, met een klein kind terwijl de vijanden steeds dichterbij kwamen en ons begonnen te omsingelen. Ik liet het meisje los zodat ik op kon staan en voorzichtig duwde ik haar met mijn goede arm voor me uit. Mijn andere arm voelde gevoelloos aan en ik begon te vrezen dat de kogel een aantal van mijn spieren kapot had geschoten.
We bereikten Melinda en ik duwde het meisje voor ons uit.
‘Start running. We’ll be right behind you, but I can’t carry you anymore. I need to help my friend. Go!’
Het meisje knikte trillend voordat ze voor ons uit begon te rennen. Ik ondersteunde Melinda met mijn goede kant en zo probeerde we hinkend de deuren van het gemeentehuis te bereiken. Maar voordat we de deur hadden bereikt klonken er nieuwe schoten en zag ik het meisje voor ons door haar benen zakken en op de grond vallen. Een Amerikaan kwam vanaf de zijkant aangelopen gevolgd door een medesoldaat en ik kon mijn bloed voelen koken. Ik probeerde mezelf te vertellen dat het meisje nog niet dood was en dat ik haar nog kon rennen zolang ik maar door bleef lopen.
‘Vuile, smerige Amerikanen!’ Schreeuwde ik kwaad richting de soldaten die nu naar het lichaam van het meisje liepen. Ik wist dat ze me niet konden verstaan, maar desalniettemin draaide de mannen hun hoofden naar ons toe. Ik liet Melinda los en greep mijn eigen pistool beet en haalde de trekker over. De eerste soldaat, de soldaat die geschoten had, viel nu achterover neer met een schotwond in zijn maagstreek. Het bloed begon zich al een weg te banen uit de wond en binnen enkele seconden was zijn groene overhemd doordrenkt met de rode kleur van zijn bloed. Melinda had ondertussen de andere soldaat neergeschoten die met een geschokte uitdrukking was neergevallen. Ze hadden totaal niet verwacht dat er ook nog soldaten onder de mensenmassa waren. De Amerikanen achter ons kwamen steeds dichterbij en de druk die ik voelde werd steeds groter. We moesten naar binnen en snel ook! Ik liep naar voren, naar het lichaam van het meisje, en probeerde haar zo goed en zo kwaad als dat ging op te tillen, maar met één arm kwam ik niet ver. Ik hield haar kleine lichaam vast door mijn goede arm onder haar oksels te leggen en haar achteruit mee te trekken naar de ingang.
De deur werd voor ons open gedaan en het lichaam van het meisje werd uit mijn armen getrokken voordat ik goed besefte dat ik al binnen was. Enkele soldaten rende langs mij heen naar buiten en ik kon nog net zien hoe Melinda in bruidshouding werd opgetild door een groot uitziende man, voordat ook ik mee werd gesleurd. We moesten de bunker bereiken. Daar waren we veilig voor de schoten van de Amerikanen, daar konden we verzorgd worden.

Het ging mijn medesoldaten blijkbaar niet snel genoeg, want ook ik werd na enkele gangen in een soepele beweging opgetild en meegenomen naar het hospitaal. De schoten van buiten kon ik niet meer horen, maar ik voelde de aarde trillen toen Amerika weer begon met bombarderen. Ik kon alleen nog maar hopen dat de overgebleven families niet waren gepakt door de Amerikanen en dat als het wel zo mocht zijn geweest, dat ze snel en pijnloos waren gestorven.
‘Put me down! I can walk by my own you know. There’s nothing wrong with my feet, you imbecile!’ Snauwde ik naar de soldaat die mij droeg en voordat ik mijn mond weer open kon doen werd ik op de grond gezet. Ik begon meteen verder te lopen, maar mijn weg naar de controlekamer werd versperd door een grote hand. Second in command was Nicolas Syoma en deze man hield mij nu tegen. Ik wist dat ik er alles behalve vriendelijk en lief uit zag op dit moment, maar hij toonde geen angst terwijl ik hem hatelijk aan keek. ‘You’ll should go and see a docter. You’re arm …’ Hij wees naar mijn arm, die doordrenkt was met mijn bloed en ik schudde mijn hoofd.
‘I need to see Rhavick.’
‘It’s his order that you should go and see a docter.’
Ik begon te knarsetanden. Natuurlijk was dat in opdracht van Rhavick, want hij wist alles al. Hij verloor me geen moment uit het oog en ook nu begon mij dat te irriteren.
‘Fine, I will go and see a stupid docter. You will inform my husband about our situation. The Americans are surrounding us. We can’t do anything expect to hope that our doors would last and they give up eventually. You know it’s a kind of a maze down here.’
De grote man knikte en ik gaf hem het teken te vertrekken en mijn nieuws te verspreiden. Samen met Melinda en nog een soldaat liep ik terug richting het hospitaal. Het stikte er van de burgers en tot mijn grote opluchting zag ik dat er bijna geen soldaten lagen. Op twee na, en dat waren ik en Melinda.
Melinda en ik werden uit de drukte gehaald en werden gezien door twee speciale artsen. Natuurlijk kregen wij een speciale behandeling, want we waren immers soldaten. Dat ik een speciale behandeling kreeg was niets nieuws. Ik werd altijd speciaal behandeld.
Ik was getrouwd met de baas van het leger en stond dus net zo hoog in aanzien als hij.
‘We have to remove the bullet otherwise you can’t use your arm anymore, miss Rhavick.’ Begon mijn arts en voordat ik ook maar iets kon zeggen voelde ik een kleine prik in mijn arm en begon ik mijn bewustzijn te verliezen.

Ze hadden me ongevraagd verdoofd en dat zou hen te duur komen te staan. Terwijl ik probeerde mijn ogen te openen en het beeld voor me helder te krijgen, hoorde ik voeten om mijn bed heen schuifelen. ‘She’s awake.’ Mompelde een stem van veraf.
‘You bet I am!’ Mompelde ik sloom en toen ik overeind probeerde te komen duwde een paar handen me terug tegen het bed. ‘And you will pay for it. I never told you that you could …’
‘Oh please just shut up, you stubborn girl.’
Zijn stem deed me doen opkijken en een paar keer knipperen. Ik wilde een helder beeld krijgen van zijn gezicht, want ik wist niet wat voor emotie ik zou kunnen lezen. Ik zag woede in zijn ogen. Teleurstelling en ergens ook verdriet, maar waarom?
‘I had to protect her, Miron.’ Fluisterde ik naar hem en hij kwam nu op ooghoogte bij me zitten. ‘It will not bring him back.’ Mompelde hij terwijl zijn hand even in die van mij kneep. Ik sloot mijn ogen en sloot zijn woorden uit. Dat was een stuk van mijn geschiedenis waar ik niet meer aan wilde denken. Dat ik zo wanhopig graag uit mijn gedachten wilde bannen dat het haast pijn deed.
‘How is she?’ Vroeg ik in plaats daarvan en toen hij niet antwoordde gingen mijn ogen nauwlettend die van hem volgen. ‘Well?’
Hij gaf nog steeds geen antwoord en dit was genoeg voor mij om mij te doen opstaan. Ik trok verwoed het infuus uit mijn hand en gooide de deken van me af. Miron wilde me tegenhouden, maar ik sloeg verwoed zijn hand weg en ging op mijn benen staan. Wankel, dat wel, maar ik stond wel en ik begon te lopen richting de deur. Er was niemand die me tegen hield toen ik mijn eenzame kamer uit liep en in de drukke kamer terecht kwam. De meeste patiënten lagen nu op een bed en keken verbaasd op toen ik de kamer binnen kwam lopen. Mijn ogen scande de omgeving af en toen zag ik het gezin. Ze huilde en ik voelde hoe de grond onder mijn voeten weg werd geslagen. Als verdoofd begon ik naar ze toe te lopen terwijl de ogen van alle omstanders mij volgde.
Ik was me er niet van bewust dat ik nu in zo’n verschrikkelijk ziekenhuisshort liep en er blijkbaar niet erg gezond uit zag. Gezien het feit dat ik nog flink aan het wiebelen was kon ik zelf ook wel constateren dat het niet zo goed met me ging.
Halverwege de weg stortte ik in elkaar en begon onophoudelijk te huilen. Het meisje lag als een stille pop op haar rug naar boven te kijken. Haar ogen nog steeds geopend, maar haar gezicht wit en stil. Zoals dat alleen bij doden kan.
Miron kwam naar me toegelopen en sloeg zijn armen om mijn gebroken lichaam heen en ik begon tegen zijn schouder aan te huilen.
Ze lag er net zo bij als hij toen en de pijnlijke herinneringen en flasbacks kwamen terug. Daarop begon ik nog harder te huilen en ik liet een hartverscheurend geschreeuw horen.
‘No, no, no, no not again.’ Begon ik te huilen en vol medelijden begon ik heen en weer te wiegen. Miron kon alleen maar met mij mee wiegen en hij probeerde sussende woorden te vertellen, maar ze kwamen niet door.
Het enige wat ik zag was haar levenloze gezicht die zoveel op die van hem leek. Zoveel op die van mijn zoontje. ‘It’s not him.’ Fluisterde Miron me toe en ik begon nog harder te huilen, als dat al mogelijk was. De zaal was nu compleet stil geworden bij het zien van mijn inzinking en een paar doktoren wilden naar me toe lopen, maar mijn man hield ze tegen. Miron wist wat ik nodig had op dit moment en dat waren geen doktoren.
‘It … she … She looks so much like him!’ Huilde ik en het kon me niet schelen wie het hoorde. ‘My baby boy. My sweet little baby boy!’
Mijn tranen begonnen op te raken en mijn lichaam viel slap tegen die van Miron aan alsof ik alle kracht had verloren.

Zo voelde ik me ook. De familie van het meisje had hun adem ingehouden bij het zien van mijn gebroken lichaam en een vrouw, waarschijnlijk haar moeder, kwam voorzichtig naar me toe geschuifeld en knielde bij mij neer. Haar handen pakte mijn gezicht met tederheid vast terwijl ze in mijn ogen probeerde te kijken.
‘How do you … deal with this kind of lost?’ Vroeg ze.
Het was voor veel mensen een geheim geweest, maar die was nu uitgekomen. Toen ik nog maar 20 jaar was had ik een klein jongetje op de wereld gezet.
Blonde lokken zoals zijn moeder en die bruine ogen van zijn vader. Een aparte, maar prachtige combinatie en ik kon uren in zijn ogen staren en wegsmelten. Mijn lieve, kleine jongen. Ik kreeg hem midden in een vuurgevecht en vanaf dat moment was de angst er al. De angst om hem kwijt te raken in al dit geweld en jammer genoeg was mijn grootste angst werkelijkheid geworden. Hij was slechts twee jaar toen een aantal Amerikaanse en Franse soldaten onze vorige schuilplaats hadden ontdekt en binnen waren gevallen. We hadden gevochten en snel had ik mijn zoontje aan een andere soldaat gegeven. Deze had ik bevolen weg te rennen en niet om te keren, voor niets niet. Hij had geknikt en rende vervolgens weg en ik hoopte met heel mijn hart dat hij op tijd weg kon komen, maar hij was te laat.
Een Fransman, ik had hem wat horen schreeuwen naar de soldaat die mijn zoon droeg, schoot hem dood vlak voor mijn ogen en duwde het lichaam om, mijn zoontje zichtbaar wordend. Een Amerikaan kwam bij hem staan en ik hoorde al snel dat het een luitenant was die beval mijn zoontje dood te schieten. Hij zag mijn blik en glimlachte. Vervolgens pakte hij zelf het geweer van de Fransman af en richtte de loep op het bange gezicht van mijn zoontje. Ik begon te schreeuwen in alle talen die ik kon bedenken om vergiffenis en om mijn lieve kind te sparen, maar mijn geschreeuw en gesmeek werd overstemd door het geluid van een automatisch geladen geweer die nu zijn kogels in het lichaam van mijn zoontje boorde.
In koele woede had ik de Amerikaan van zijn leven beroofd en Miron had de Fransman al te pakken genomen. Onze soldaten kregen weer de overhand en dreven de vijand weg of schoten ze dood. Maar Miron en ik rouwde om ons kind. Ik heb weken achtereen gehuild en was niet in staat om naar buiten te treden. Ik voelde me hopeloos en leeg en die gevoelens kwamen nu weer terug wanneer ik naar het gezicht, het mooie gezichtje, van het meisje keek.
‘How do you deal with the lost of your child?’ Vroeg de vrouw nogmaals, tranen in haar ogen.
Het enige waar ik mee kon komen was mijn eerlijkste, gruwelijkste antwoord.
‘You don’t.’


Hoofdstuk 5:
Hoofdstuk 5:

‘You never told me about him.’ Melinda keek me zwak aan terwijl ik naar de lakens van mijn bed staarde. Ze hadden ons afgesloten van de rest en een aparte kamer gegeven, maar wel dat we bij elkaar op de kamer konden liggen. Zo had ik nog een beetje gezelschap.
‘Why would I? He’s dead anyway.’ Mompelde ik met pijn in mijn hart. Ik wilde weer snikken, maar hield me in. Eén publiekelijke inzinking was meer dan genoeg voor vandaag. Melinda probeerde me strak aan te kijken, maar ik ontweek haar blik.
‘Please, Sarah. Not again.’ Mompelde ze terwijl ze mijn hand greep. ‘Not the wall.’
Ik wist wel welke muur ze bedoelde. De muur die ik om me heen bouwde zodra iets mij emotioneel begon te raken. Zoals nu. Ik had nooit gewild dat ze wisten van mijn kind.
Ik trok mijn hand uit de hare en ging op mijn goede zij liggen. Mijn gezicht van haar weg gedraaid. Ik zag Mirton niet in de deuropening staan en naar me kijken, terwijl bij mij de tranen weer over mijn wangen gleden en als kleine vlekjes op mijn kussen vielen.

Die nacht werd ik meerdere malen wakker van een schreeuwende stem. Ik opende dan steeds moeizaam mijn ogen en kwam tot de ontdekking dat ik het was die steeds schreeuwde. Mijn keel werd steeds rauwer nadermate de nacht aan het vorderen was. Met mijn geschreeuw gunde ik Melinda ook geen rust en na een vijfde nachtmerrie besloot ik uit bed te gaan. Ik kon het haar niet aan doen haar nachtrust te ontnemen. Een wacht bij de deur keek verbaasd op toen hij opeens mijn blote voeten op de koude grond hoorde. De deur piepte of kraakte amper toen deze open ging en ik naar buiten liep. Mijn lange, bleke benen waren zichtbaar onder de semilange nachtjapon. Het moest een doktersschort voorstellen en hij had een lelijke groene kleur. Mijn schouder voelde niet langer gevoelloos, maar een stekende pijn schoot steeds er doorheen wanneer ik hem bewoog. Ach, dacht ik. Het vertelt me in ieder geval dat ik hem straks nog kan gebruiken. De wacht wilde me tegenhouden, maar bij het zien van mijn verslagen, schoorvoetende houding besloot hij niets te zeggen. Enkel zijn ogen bleven mij nauwlettend volgen. Toen ik bijna om de hoek van de ruimte was verdwenen stond de wacht op en liep achter mij aan, steeds een bepaalde afstand houdend.

Ik botste bijna tegen de automatische deur op toen ik bij de controle kamer aan kwam. De lange, grijze hal leek nu zo kort, of lag dat nu aan mij?
Ik schudde mijn hoofd en besloot naar binnen te gaan. Haast zeker wetend dat Miron daar moest zitten. Ik wilde zijn gezelschap. Ik wilde zijn armen om mij heen hebben en gewoon weer huilen. Huilen tot mijn tranen op waren en ik in een droomloze slaap kon vallen tot de volgende nacht. De nachten waren het ergst, vond ik. Dan kwamen de nachtmerries en moest ik die vreselijke dag opnieuw beleven. Ik had inderdaad gelijk. Miron zat in de stoel naar het scherm te kijken terwijl deze af en toe oplichtte. Ik kwam geruisloos achter hem staan en staarde met hem mee. Het scherm toonde mij de beelden van buiten, voor zover de camera’s nog heel waren tenminste, en wat ik zag deed me zuchten. Verbaast draaide Miron zich naar me om, maar bij het zien van mijn blik trok hij me op schoot.
‘Ssst Sarah.’ Fluisterde hij met een warme stem in mijn oor en ik voelde de tranen al weer gaan. Hoeveel tranen kon ik nog verspillen voordat alles op was gedroogd?
‘I’m sorry Sarah. I’m sorry that I’ve put you in all this mess.’ Mompelde de man. ‘If I hadn’t forced you to stay you …’ Maar hij werd gestopt door mijn vinger op zijn lippen.
‘You’ve never forced me to stay, Miron.’ Fluisterde ik met een onvaste stem.
‘It was my own choice to stay. I knew what the consequences were. I still do.’ Mijn lippen werden gestild toen hij die van hem erop drukte en ik smolt weg in zijn omarming.
‘I love you.’
En voor een man die de emotieloze monster van Rusland werd genoemd waren dat belangrijke, meningvolle woorden.
‘I love you too.’ Mompelde ik terwijl ik mijn hoofd op zijn schouder legde. ‘That’s why you will let me go to America.’
Hij begon te kreunen en gooide zijn hoofd opeens achterover tegen de rugleuning aan.
‘Sarah, we’ve been in this discussion a million times now. My answer remains the same. You’re not going to America. No more discussion.’
Nu was het mijn beurt op een gefrustreerde kreun te laten horen.
‘Goddammit, Miron. I want to help you know!’ Begon ik op een kwade toon. ‘You know I’m the best spy in this whole fucking base. I even tricked you!’
Best ironisch. Ik kwam met een smoes binnen bleef als een getrouwde vrouw achter. Ik had nooit gedacht dat het zo had kunnen lopen.
‘I know!’ Gromde hij. ‘I still can’t believe I really believed every word you said back then.’
Ik begon door mijn tranen heen te lachen. Mijn schouder deed pijn bij de schokkende beweging. Blijkbaar begon de morfine uit te werken.
‘Miron.’ Ik legde mijn hand op zijn wang en dwong hem mij in de ogen te kijken.
‘I want to go. I feel so useless around here. All I can do is give some stupid orders and sit still being pretty.’ Dat laatste was een grapje van me.
‘I want to help. I want to end this war just as much as you do. I’m married with you for God’s sake. Doesn’t that count a bit to you? I’ve risked my life marrying you. I know I’m a political target for America. But you know what they say: Keep your enemies close.’
En terwijl mijn hoofd tegen zijn brede borst lag voelde ik hem diep inademen en uiteindelijk weer zuchten.
‘Okay, but you can’t come with us when there is a battle. I will not risk you life in enemy territory. Here we have doctors who can help you. When we’re in America, we’re on are own.’
Ik begreep zijn punt, al is het misschien wat krom. Wel mijn leven hier riskeren, maar niet mijn leven riskeren in Amerika. Waar juist wordt verwacht dat je, je leven riskeert.
‘I promise I’ll stay out of the fights.’ Ik glimlachte en drukte nogmaals een kus op zijn lippen. Ik had niet kunnen huilen of mijn hart kunnen luchten, maar dat misschien ook maar beter. We hoefden er niet steeds aan herinnert te worden. Soms was afleiding een betere methode dan er over te praten.
‘I’ll go back to my room before the doctor notice I’m gone.’ Knipoogde ik voordat ik van zijn schoot gleed. Miron liet me gaan en ik keek nog een keer om toen ik in de deuropening stond. Mijn man zat nu voorover gebogen gefrustreerd te kreunen en ik toverde een glimlachje op mijn gezicht. Mijn man kon me ook niets weigeren.

Mijn voortgang ging langzaam en het frustreerde me elke dag een beetje meer. Melinda mompelde dan dat het kwam omdat ik geen rust nam. Ik wuifde het gebaar weg, maar begon er steeds een beetje meer in te geloven nadermate de tijd verstreek. Melinda werd steeds sterker en haar wonden waren al beter geheeld dan die van mij.
‘I can’t believe they want to dismiss you!’ Kreunde ik kwaad terwijl ik als een koppig kind, met mijn armen over elkaar geslagen, op mijn bed lag. Melinda begon te grijnzen.
‘You know …’ Begon ze maar ik hief een hand op. ‘If you want to give me a speech about getting enough rest and how stubborn I am, spare me.’ Mompelde ik tegen haar, maar een kleine glimlach sierde mijn gezicht. ‘I know I should rest more, but I can’t. We’re going to America to stop this whole fucking war. I want to be there when this finally stops.’ Legde ik uit. Melinda knikte.
‘I know, but Sarah, you can’t fight with your arm. I mean you can’t even lift your arm high enough to aim on a target!’
Grommend keek ik haar aan. Uit koppigheid, en misschien ook wel uit dwarsigheid, besloot ik de schietbaan op te gaan om te laten zien dat ik weer de oude was. Maar helaas. Resultaten waren er niet eens, want mijn arm wilde niet lang genoeg stil blijven zodat ik kon richten en schieten. De pijn was nog steeds scherp en stekend en ik kon me niet lang genoeg concentreren om daadwerkelijk de trekker over te halen.
‘I know!’ Snauwde ik nu.
Melinda begon te lachen en ze keek me met pretlichtjes in haar ogen aan. ‘Come on. Let’s get something to eat. I’m starving!’ Opgewekt stapte Melinda haar bed uit. Iets wat mij nog jaloerser naar haar deed kijken. Ze was verdorie in haar been geschoten en alsnog kon ze alweer rondhuppelen als een klein schoolmeisje. Zuchtend klom ik van mijn bed af en volgde ik de vrolijke vrouw door de deur.

In de kantine werden we vriendelijk begroet door de verschillende mensen en soldaten die er gebruik van maakte. Gewonden van de laatste bombardement verbleven nog steeds in de ondergrondse, totdat ze genoeg aangesterkt waren. Dan konden ze weer terug naar hun eigen huis en kijken wat de schade was.
De familie van het dode meisje, die ik trachtte te reden, vermeed ik zoveel mogelijk. Moeder verbleef nog als enige in de ondergrondse, omdat ze psychische begeleiding nodig had. Ze kon niet omgaan met het verlies van haar dochtertje en na twee zelfmoordpogingen besloten de artsen dat ze voorlopig niet naar buiten kon.

Miron zag ik de laatste tijd ook erg weinig. Hij was druk bezig met de voorbereidingen en ik wist dat hij me er met alle genoeg buiten liet. We zijn allebei hele koppige mensen. Hij wilt niet dat ik ga. Ik wil wel gaan. En momenteel waren we een machtstrijd aan het uitvechten.
Miron had er opgestaan dat ook ik een psycholoog zou spreken. Na mijn laatste inzinking had hij genoeg gezien. Ik had het nog lang geen plekje gegeven en ik wist eigenlijk niet zeker of ik dat ook wel wilde. Eén keer per week zag ik mijn persoonlijke psycholoog. Hij was eerst grondig gecheckt om te controleren dat hij te vertrouwen was. Een spion zou gemakkelijk gebruik kunnen maken van deze situatie, dus werd alles op alles gezet om ervoor te zorgen dat de psycholoog te vertrouwen was. Om eerlijk te zijn: de oudere vrouw werkt me op mijn zenuwen. Haar lippen waren vaak tot een smal streepje getrokken en de rimpels rondom haar ogen deden haar streng doen lijken. Haar stem daar in tegen had een vriendelijke toon en was zacht. Iets wat totaal niet bij haar uiterlijk paste. Maar wie ben ik om de boek om zijn kaft te beoordelen?
Ik keek even naar de klok. Over een uur had ik een gesprek met mijn geweldige psycholoog. Dit keer samen met Miron. Daar had zowel zij als ik opgestaan. Melinda zag me naar de klok kijken.
‘You have an appointment with your psychologist?’ Vroeg ze terwijl ze op een stuk sla kauwde. Ik knikte kort.
‘Yes, with Miron. I hope she can tell him everything is alright with me and that I can come with him to America.’ Ik keek haar strak aan.
‘So you mean everything is okay with you? You’ve sort things out and you have given it a place in your heart?’ Vroeg ze op een waarschuwende toon.
‘Yes. When was the last time you heard me scream because I had a nightmare about him?’ Vroeg ik haar.
Ze zweeg.
‘You can’t even say his name.’ Fluisterde ze toen opens. Dit bracht me complete van mijn stuk en de vork die ik in mijn handen hield viel. ‘What?’
‘You said you’re over it but you can’t say his name.’ Mompelde ze nu wat harder. Even leek ik een vis op het droge en kwam er, ondanks de bewegingen van mijn mond, geen geluid uit mijn strot.
Ze had ergens een punt. Ik wilde niet zijn naam uitspreken. Of eigenlijk zijn naam vertellen.
‘I think you can’t give a place. You can’t be over it! You simply can’t.’ Melinda begon steeds iets harder te praten wanneer mijn blik steeds kwader werd.
‘What do you know about me? When did you become a psychologist?’ Snauwde ik.
‘I’m your best friend, Sarah.’ Pleitte Melinda nu. ‘I know that sort of things.’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Well you’re doing a shitty job at being a best friend at this moment!’ Schreeuwde ik nu. Langzaam kwam ik overeind en Melinda wilde mijn hand vast pakken om me tegen te houden. Echter trok ik mijn hand op tijd terug.
‘You don’t know me. You don’t know anything about me!’ Schreeuwde ik. ‘And you’re defiantly not my psychologist, so shut the fuck up about it and let me live my fucking life!’
Na deze woorden stormde ik de kantine uit. Het kon me niet eens meer schelen wat de rest van me vond. Tranen stroomde over mijn wangen. Van woede en van verdriet, want diep in mijn hart wist ik dat Melinda gelijk had. In geen van mijn sessies met de psycholoog had ik zijn naam genoemd. Sinds jaren noemde ik hem al niet meer bij zijn naam. Hij was simpelweg: hij.
En het deed me pijn dat Melinda gelijk had, want ik wilde er niet aan toegeven. Ik wilde niet toegeven aan het feit dat ik hem probeerde te vergeten.

Omg, dat is zoo mooi geschreven! Ik wil echt meer ... xx

Verder doen jij .. XD

Okeey, dit is de eerste keer dat ik dit zeg over een verhaal waar echte mensen in meedoen. Werkelijk prachtig gedaan.

Let's say I want more =D

Awesomeheid! We want more! We want more! ♥

Tis zo.. écht geschreven ;o Hoe ben je op het idee gekomen? xD En ik wil meer weten.. hoe haar innerlijk en uiterlijk is natuurlijk, wat voor baan ze nou precies heeft.. en gewoon.. álles!

Love it, love it, love it, love it, love it!!! ♥♥

Alecia schreef:

Awesomeheid! We want more! We want more!

Tis zo.. écht geschreven ;o Hoe ben je op het idee gekomen? xD En ik wil meer weten.. hoe haar innerlijk en uiterlijk is natuurlijk, wat voor baan ze nou precies heeft.. en gewoon.. álles!

Love it, love it, love it, love it, love it!!!

De proloog was een droom van mij. Ik had het gedroomd en eigenlijk stond ik op dat moment in haar schoenen. Het eind heb ik er zelf aangebreid aangezien ik wakker werd op het moment dat die man de afstand tussen ''mij'' en hem had gesloten. Lange tijd heb ik het gewoon late liggen, maar nu dacht ik: Oh laat ik het weer oppakken.

Het wordt wel een beetje een ingewikkeld verhaal Ze vertelt niet veel over zichzelf. Dat moet je via anderen zien uit te vogelen. En ik ben ook gewoon een beetje aan het experimenteren :p Ik heb al wel een main idea ... Volgende hoofdstuk wordt ook iets minder spectaculair, ook al probeer ik het wel leuk te houden. Het is een hoofdstuk met veel uitleg over de wereld

Malin schreef:

Alecia schreef:

Awesomeheid! We want more! We want more!

Tis zo.. écht geschreven ;o Hoe ben je op het idee gekomen? xD En ik wil meer weten.. hoe haar innerlijk en uiterlijk is natuurlijk, wat voor baan ze nou precies heeft.. en gewoon.. álles!

Love it, love it, love it, love it, love it!!!

De proloog was een droom van mij. Ik had het gedroomd en eigenlijk stond ik op dat moment in haar schoenen. Het eind heb ik er zelf aangebreid aangezien ik wakker werd op het moment dat die man de afstand tussen ''mij'' en hem had gesloten. Lange tijd heb ik het gewoon late liggen, maar nu dacht ik: Oh laat ik het weer oppakken.

Het wordt wel een beetje een ingewikkeld verhaal Ze vertelt niet veel over zichzelf. Dat moet je via anderen zien uit te vogelen. En ik ben ook gewoon een beetje aan het experimenteren :p Ik heb al wel een main idea ... Volgende hoofdstuk wordt ook iets minder spectaculair, ook al probeer ik het wel leuk te houden. Het is een hoofdstuk met veel uitleg over de wereld

Wàt je er ook maar van gaat maken, ik heb er al zoveel zin in om het te lezen. Zat ik er net lekker in, stopt het! Dus ik wacht misschien wel totdat je het boek hebt geschreven en uitgegeven en dan ga ik het kopen! >:] En dan vertel ik mn ma (die leest ontzettend veel boeken, en houd ook van dit soort) dat een RPG'er van de RPG waar ik op zit, het boek heeft geschreven

We want more

Hoofdstuk 2 is posted

I really love it.

En ik worder steeds meer ingezogen.

Kenneth schreef:

En ik worder steeds meer ingezogen.

Haha, dus ik schrijf nog steeds goed? XD Mooi, ik wil graag mensen het verhaal inzuigen namelijk. Voelen wat mijn personages ook voelen ...
Ik en een vriendin schrijven samen een slowchat en we waren op een punt waarop we de slow lieten eindigen. Onze personages gingen dood. Hoe we dat beschreven xD Tranen liepen bijna over mijn wangen xD

Dat wil ik hier dus ook voor elkaar krijgen

Ik denk wel dat je dat voor elkaar gaat krijgen hoor.
You're still writing good. =D

Awesomeheid.. Ö

Meer meer meer ! ♥

Thank you very much ^^

Hoofdstuk 3 is posted.

Omg, zorg dat hoofdstuk vier snel komt Ö
Ines aka Emilie

Hmm.. Ik vind je zingebruik niet echt denderend xd.
Hiermee bedoel ik niet je woordkeuze maar eerder de kortbondige zinnetjes waaruit het verhaal is opgebouwd. Want het is heus geen misdaad om af en toe een lange zin tussen het verhaal te stoppen . Ik vind het irritant lezen, heel hakkerig, niet vloeiend xd.
Ook vond ik dit gedeelte een beetje raar:

Jij schreef:

Snel begon ik in het Russisch tegen hem te praten. Als de president dan al bij bewustzijn was kon hij het in ieder geval niet horen. Ik legde hem kort uit dat er een nieuwe aanval zou komen, omdat wij de president in handen hadden.
Hij zuchtte geërgerd en toen hij me weer aan keek wist ik dat hij mijn gepijnigde blik zag. Hij kende mijn zwakte voor jonge kinderen. Voor kinderen in het algemeen. Zij mochten geen slachtoffer worden. Zij waren onze toekomst. Onze kinderen waren ons lief. En het feit dat er veel te weinig kinderen geboren werden en er te veel mensen stierven zorgde ervoor dat de bevolking van Rusland langzaam maar zeker aan het slinken was. Elk kind dat nu werd geboren werd toegejuicht. Enkel en alleen, omdat dit een volgende soldaat betekende.
‘Gather them. Make sure all the youngsters are inside. Take them here.’ Zei hij met een duidelijke toon en een kleine glimlach sierde zijn gezicht toen hij mijn dankbare en opgeluchte gezicht zag.

Snel begon ik in het Russisch tegen hem te praten. Als de president dan al bij bewustzijn was kon hij het in ieder geval niet horen. Ik legde hem kort uit dat er een nieuwe aanval zou komen, omdat wij de president in handen hadden. Hij zuchtte geërgerd en toen hij me weer aan keek wist ik dat hij mijn gepijnigde blik zag. Hij kende mijn zwakte voor jonge kinderen. Voor kinderen in het algemeen. Zij mochten geen slachtoffer worden. Zij waren onze toekomst. Onze kinderen waren ons lief. En het feit dat er veel te weinig kinderen geboren werden en er te veel mensen stierven zorgde ervoor dat de bevolking van Rusland langzaam maar zeker aan het slinken was. Elk kind dat nu werd geboren werd toegejuicht. Enkel en alleen, omdat dit een volgende soldaat betekende.
‘Gather them. Make sure all the youngsters are inside. Take them here.’ Zei hij met een duidelijke toon en een kleine glimlach sierde zijn gezicht toen hij mijn dankbare en opgeluchte gezicht zag.

Eerst praat ze russisch zodat mr president het niet kan horen, en daarna praat hij wel gewoon in het engels tegen haar xd? En je had eerder in het verhaal volgensmij niet genoemd dat ze russisch kon praten, dus ik vond het een beetje xd.. Plotseling

Ruby schreef:

Hmm.. Ik vind je zingebruik niet echt denderend xd.
Hiermee bedoel ik niet je woordkeuze maar eerder de kortbondige zinnetjes waaruit het verhaal is opgebouwd. Want het is heus geen misdaad om af en toe een lange zin tussen het verhaal te stoppen . Ik vind het irritant lezen, heel hakkerig, niet vloeiend xd.
Ook vond ik dit gedeelte een beetje raar:

Spoiler:

Eerst praat ze russisch zodat mr president het niet kan horen, en daarna praat hij wel gewoon in het engels tegen haar xd? En je had eerder in het verhaal volgensmij niet genoemd dat ze russisch kon praten, dus ik vond het een beetje xd.. Plotseling

Heb even voor het gemakt de quote in de spoiler gezet anders rekt mijn bericht zo ver uit xD

Om op het eerste in te gaan: Ja dat kan ik goed begrijpen. Misschien komt het nog dankzij school. Daar schrijven in formele documenten van die korte zinnen zonder al te veel poespas er om heen. En aangezien ik veel documenten heb moeten schrijven de laatste tijd

Ja dat hij in het Engels terug praat kan vreemd worden opgevat. Ik had daar niet aan gedacht, omdat in mijn hoofd de president alleen niets hoefde te weten over de aanval die zou komen. Dus wat hij zou zeggen over de mensen en kinderen vond ik niet belangrijk genoeg om hem het in het Russisch te laten zeggen xD

En dat zij Russisch kan is gewoon een verrassing. Al woont ze nu al bijna 10 jaar in Rusland, en dat is volgens mij wel terug te lezen *denkt* maar goed, maakt niet uit Zie het maar als extra informatie over Sarah

Bedankt voor de feedback en kritiek ^^

Hoofdstuk 4:

Spoiler:

Alles is terug te lezen in mijn eerste post

Damn, hoofdstuk 4
Ik zat zelf zowat met tranen in men ogen.
Ik blijf van het verhaal houden, serieus.

Hoofdstuk vier rulez.
"You don't."
=Geweldige laatste woorden voor een hoofdstuk, ben verliefd op die compositie =D
Go on

Omg, 'k zat echt bijna met tranen in m'n ogen. D: Wanneer komt het volgende hoofdstuk?

Wanneer komt het volgende hoofdstuk? *zit met smart te wachten*

Esther schreef:

Wanneer komt het volgende hoofdstuk? *zit met smart te wachten*

Schoolwerk is killing me right now ... In het begin schreef ik steeds in de trein. Nu maak ik zelfs huiswerk in de trein T_T
Maar ik zal proberen vanavond hoofdstuk 5 af te krijgen ... Proberen maar kan niks beloven =(

Oké hier is deel 1 van Hoofdstuk 5 ... Ik ben te moe om door te schrijven dus ik post de helft maar xD

Hoofdstuk 5:

‘You never told me about him.’ Melinda keek me zwak aan terwijl ik naar de lakens van mijn bed staarde. Ze hadden ons afgesloten van de rest en een aparte kamer gegeven, maar wel dat we bij elkaar op de kamer konden liggen. Zo had ik nog een beetje gezelschap.
‘Why would I? He’s dead anyway.’ Mompelde ik met pijn in mijn hart. Ik wilde weer snikken, maar hield me in. Eén publiekelijke inzinking was meer dan genoeg voor vandaag. Melinda probeerde me strak aan te kijken, maar ik ontweek haar blik.
‘Please, Sarah. Not again.’ Mompelde ze terwijl ze mijn hand greep. ‘Not the wall.’
Ik wist wel welke muur ze bedoelde. De muur die ik om me heen bouwde zodra iets mij emotioneel begon te raken. Zoals nu. Ik had nooit gewild dat ze wisten van mijn kind.
Ik trok mijn hand uit de hare en ging op mijn goede zij liggen. Mijn gezicht van haar weg gedraaid. Ik zag Mirton niet in de deuropening staan en naar me kijken, terwijl bij mij de tranen weer over mijn wangen gleden en als kleine vlekjes op mijn kussen vielen.

Die nacht werd ik meerdere malen wakker van een schreeuwende stem. Ik opende dan steeds moeizaam mijn ogen en kwam tot de ontdekking dat ik het was die steeds schreeuwde. Mijn keel werd steeds rauwer nadermate de nacht aan het vorderen was. Met mijn geschreeuw gunde ik Melinda ook geen rust en na een vijfde nachtmerrie besloot ik uit bed te gaan. Ik kon het haar niet aan doen haar nachtrust te ontnemen. Een wacht bij de deur keek verbaasd op toen hij opeens mijn blote voeten op de koude grond hoorde. De deur piepte of kraakte amper toen deze open ging en ik naar buiten liep. Mijn lange, bleke benen waren zichtbaar onder de semilange nachtjapon. Het moest een doktersschort voorstellen en hij had een lelijke groene kleur. Mijn schouder voelde niet langer gevoelloos, maar een stekende pijn schoot steeds er doorheen wanneer ik hem bewoog. Ach, dacht ik. Het vertelt me in ieder geval dat ik hem straks nog kan gebruiken. De wacht wilde me tegenhouden, maar bij het zien van mijn verslagen, schoorvoetende houding besloot hij niets te zeggen. Enkel zijn ogen bleven mij nauwlettend volgen. Toen ik bijna om de hoek van de ruimte was verdwenen stond de wacht op en liep achter mij aan, steeds een bepaalde afstand houdend.

Ik botste bijna tegen de automatische deur op toen ik bij de controle kamer aan kwam. De lange, grijze hal leek nu zo kort, of lag dat nu aan mij?
Ik schudde mijn hoofd en besloot naar binnen te gaan. Haast zeker wetend dat Miron daar moest zitten. Ik wilde zijn gezelschap. Ik wilde zijn armen om mij heen hebben en gewoon weer huilen. Huilen tot mijn tranen op waren en ik in een droomloze slaap kon vallen tot de volgende nacht. De nachten waren het ergst, vond ik. Dan kwamen de nachtmerries en moest ik die vreselijke dag opnieuw beleven. Ik had inderdaad gelijk. Miron zat in de stoel naar het scherm te kijken terwijl deze af en toe oplichtte. Ik kwam geruisloos achter hem staan en staarde met hem mee. Het scherm toonde mij de beelden van buiten, voor zover de camera’s nog heel waren tenminste, en wat ik zag deed me zuchten. Verbaast draaide Miron zich naar me om, maar bij het zien van mijn blik trok hij me op schoot.
‘Ssst Sarah.’ Fluisterde hij met een warme stem in mijn oor en ik voelde de tranen al weer gaan. Hoeveel tranen kon ik nog verspillen voordat alles op was gedroogd?
‘I’m sorry Sarah. I’m sorry that I’ve put you in all this mess.’ Mompelde de man. ‘If I hadn’t forced you to stay you …’ Maar hij werd gestopt door mijn vinger op zijn lippen.
‘You’ve never forced me to stay, Miron.’ Fluisterde ik met een onvaste stem.
‘It was my own choice to stay. I knew what the consequences were. I still do.’ Mijn lippen werden gestild toen hij die van hem erop drukte en ik smolt weg in zijn omarming.
‘I love you.’
En voor een man die de emotieloze monster van Rusland werd genoemd waren dat belangrijke, meningvolle woorden.
‘I love you too.’ Mompelde ik terwijl ik mijn hoofd op zijn schouder legde. ‘That’s why you will let me go to America.’
Hij begon te kreunen en gooide zijn hoofd opeens achterover tegen de rugleuning aan.
‘Sarah, we’ve been in this discussion a million times now. My answer remains the same. You’re not going to America. No more discussion.’
Nu was het mijn beurt op een gefrustreerde kreun te laten horen.
‘Goddammit, Miron. I want to help you know!’ Begon ik op een kwade toon. ‘You know I’m the best spy in this whole fucking base. I even tricked you!’
Best ironisch. Ik kwam met een smoes binnen bleef als een getrouwde vrouw achter. Ik had nooit gedacht dat het zo had kunnen lopen.
‘I know!’ Gromde hij. ‘I still can’t believe I really believed every word you said back then.’
Ik begon door mijn tranen heen te lachen. Mijn schouder deed pijn bij de schokkende beweging. Blijkbaar begon de morfine uit te werken.
‘Miron.’ Ik legde mijn hand op zijn wang en dwong hem mij in de ogen te kijken.
‘I want to go. I feel so useless around here. All I can do is give some stupid orders and sit still being pretty.’ Dat laatste was een grapje van me.
‘I want to help. I want to end this war just as much as you do. I’m married with you for God’s sake. Doesn’t that count a bit to you? I’ve risked my life marrying you. I know I’m a political target for America. But you know what they say: Keep your enemies close.’
En terwijl mijn hoofd tegen zijn brede borst lag voelde ik hem diep inademen en uiteindelijk weer zuchten.
‘Okay, but you can’t come with us when there is a battle. I will not risk you life in enemy territory. Here we have doctors who can help you. When we’re in America, we’re on are own.’
Ik begreep zijn punt, al is het misschien wat krom. Wel mijn leven hier riskeren, maar niet mijn leven riskeren in Amerika. Waar juist wordt verwacht dat je, je leven riskeert.
‘I promise I’ll stay out of the fights.’ Ik glimlachte en drukte nogmaals een kus op zijn lippen. Ik had niet kunnen huilen of mijn hart kunnen luchten, maar dat misschien ook maar beter. We hoefden er niet steeds aan herinnert te worden. Soms was afleiding een betere methode dan er over te praten.
‘I’ll go back to my room before the doctor notice I’m gone.’ Knipoogde ik voordat ik van zijn schoot gleed. Miron liet me gaan en ik keek nog een keer om toen ik in de deuropening stond. Mijn man zat nu voorover gebogen gefrustreerd te kreunen en ik toverde een glimlachje op mijn gezicht. Mijn man kon me ook niets weigeren.

Nou, hier is dan mijn reactie ^^:

MEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEER.